Geluksvogels, deel 8.
Vanavond is het schoolfeest. Na de lessen gaan we onze instrumenten naar de aula brengen. Daar is een podium opgebouwd waar we spelen. Onze muziekleraar helpt ons met het aansluiten van de diverse versterkers, speakers en het plaatsen van het drumstel. De school heeft voor onze band goede instrumenten aangeschaft zodat we van de instrumenten van school gebruik kunnen maken. Dat is het grote voordeel van een school die oog heeft voor een eigen schoolband.
Als alles staat spelen we even een paar nummers. Omdat de aula vrij toegankelijk is hebben we vrij snel publiek. De dj, ook een leerling van onze school, van de hoogste klas gymnasium, heeft zijn apparatuur al neergezet, ook op het podium. Hij maakt gebruik van een beamer zodat er achter het podium een groot scherm hangt. Dat brengt ons op een idee voor een volgend schoolfeest, we moeten daar maar eens over nadenken, zijn we van mening.
We gaan thuis eten en zorgen vroeg weer op school te zijn. We hangen wat bij het podium rond en praten met de dj en vragen hoe hij zijn powerpoints maakt. Hij legt ons dat uit en belooft als wij dat ook willen ons te helpen.
Dan wordt de avond geopend. Zoals altijd is de aula goed gevuld. De muziekleraar kondigt ons optreden aan en wij gaan het podium op. Applaus.
We beginnen met een paar bekende nummers. Dat geeft het gewone applaus. Dan komen we met de nieuwe nummers van Maneskin, te beginnen met het nummer van het Eurovisie-songfestival. Het applaus wordt duidelijk harder! Ons publiek weet onze nummers kennelijk te waarderen. Ik gooi er nog een schepje bovenop door het volgende nummer aan te kondigen als een vertaling van één van de meest gedraaide nummers van Måneskin. Het applaus belooft wat.
We hadden 45 minuten voor ons optreden maar als die voorbij zijn en we willen stoppen roept de hele zaal dat we door moeten gaan. Daar hadden we niet op gerekend. Ik sein: zullen wij mijn eerste lied spelen? Iedereen seint terug: doen. Ik krijg niet de kans om het lied aan te kondigen. Corine doet dat. Ze pakt de microfoon en zegt: “Als toegift een lied dat Andrea helemaal zelf heeft geschreven: zowel tekst als muziek. Jullie gaan luisteren naar “Love impossible”.
We spelen het niet afgesproken nummer. Na afloop roept de hele zaal: bis, bis! Ok, dat doen we, ik knik naar Sverre en die telt af. En voor de tweede keer spelen wij mijn eerste echte lied. Ik spring zowat uit mijn vel van trots, als dat tenminste kan. Ik ben even helemaal vergeten dat het mijn eigen gevoelens zijn die in dat lied liggen. Maar misschien herkennen de schoolgenoten het gevoel wel. Want of je nu verliefd bent op een onbereikbare jongen of meisje, dat maakt denk ik niet zo veel uit.
Na de tweede keer geeft de muziekleraar aan dat we nu echt moeten stoppen. We zijn met ons optreden al dik over het uur gegaan. En ook tijdens ons optreden is al massaal gedanst. Trots stoppen we en nemen het applaus in ontvangst. In de pauze laat ik de complimenten van klasgenoten en ook onbekende schoolgenoten over mij heen komen. Ik ben blij en trots.
In de pauze ruimen we heel snel onze instrumenten met installatie op. Die zetten we achter het gordijn, zodat we ze later terug kunnen brengen naar de repetitieruimte.
Na de pauze is de dj aan de beurt. Wij maken van de gelegenheid gebruik om te dansen. Ik zou best graag met Lucas willen dansen maar doe dat maar niet. Corine danst altijd graag met mij, hoewel ik zelf vind dat ik niet kan dansen. Ik zeg altijd: ik dans als een voetballer.
Aan het eind van de avond wordt er onverbiddelijk een eind aan gemaakt met het grote licht. Iedereen is uit zijn eventuele trance. Wij maken van de gelegenheid gebruik wat klasgenoten om hulp te vragen om de spullen weer in de repetitieruimte te krijgen. En daarna fietsen we naar huis. Al met al is het best laat geworden. Gelukkig hoef ik morgen, zaterdag pas ’s middags te voetballen.
De volgende dag zijn mijn ouders de hele dag weg met mijn zusje, naar familie. Dat ik niet mee wilde na het schoolfeest met het optreden van de band begrepen mij ouders heel goed. Toen ik gisteravond thuis kwam zaten mijn ouders met mijn zusje nog te praten. Mijn zusje was helemaal onder de indruk van ons optreden. Ze had zelfs wat filmpjes gemaakt en op haar klasse-app gezet met de trotse vermelding dat haar broer keyboard speelt en zingt op die filmpjes.
Ik vraag wat zij van het laatste, zelfgeschreven nummer vindt. Lucia zegt: “Toen je het begon te spelen en ik me realiseerde waar het over ging, kreeg ik helemaal kippenvel. Ik vind het een heel mooi nummer, echt jouw nummer!”
Ik moet voetballen, die zaterdag, maar gelukkig ’s middags pas. Ik slaap lekker uit en maak dan mijn huiswerk. Morgen hebben we de repetitie waar ook onze ouders en zus en broer bij zullen zijn. Dan zal huiswerk maken er wel niet van komen.
Voor de voetbalwedstrijd komt een teamgenoot naar mij toe. Hij heeft een broer bij mij op school. Hij vertelt dat zijn broer zo onder de indruk was van wat wij met de band hadden gespeeld. Hij vraagt of hij eens naar ons mag komen luisteren. Uiteraard vind ik dat goed. Ik geef aan wanneer wij deze week repeteren en zeg dat hij rustig mag komen.
Dit keer winnen we makkelijk: een tegenstander waar we steeds van winnen. Het wordt nu 5-1 en van die 5 doelpunten scoor ik er 4. Mijn trainer knipoogt na afloop naar mij.
De volgende dag vertrekken we met 2 auto’s voor de repetitie met voor het eerst publiek erbij, zij het beperkt publiek. Maar wel onze ouders en onze zus en broer.
We maken kennis met de Engelse schrijver van het stuk. Hij is veel jonger dan we hadden gedacht. Bij een schrijver van een toneelstuk hadden we gedacht aan een wat oudere man, maar de schrijver is misschien 27 of 28 jaar! Ook de vertaler is jong. En vrouw. Van de afdeling Orthopedagogiek die ons gaat begeleiden als we op scholen spelen zijn er twee docenten, de één een vrouwelijke professor, maar ook best wel jong. De ander is wat ouder. En er is een aantal studenten.
We kleden ons om en voordat we beginnen vertelt de regisseur hoe de afgelopen periode is verlopen. Hij prijst ons om ons goede spel, ons op elkaar ingespeeld zijn en onze natuurlijke manier waarop we samen spelen. Hij maakt nog eens duidelijk wat een grote voordelen het heeft dat wij samen ook in een band spelen.
Daarna gaan we spelen. Ik heb het idee dat we de sterren van de hemel spelen. Het lukt ons aan het begin wat afstand van elkaar op te bouwen. Als we moeten zoenen gaat dat helemaal overboord en zoenen we hartstochtelijk. Na afloop blijft het een paar minuten stil. Het is ook heftig dat ik net vermoord ben. Ik blijf dan ook liggen, Lucas over me heen gebogen. Dan begint er iemand te applaudisseren en dat is voor ons het moment om op te staan…..
Lucia komt direct naar me toe en vliegt me om mijn hals. Mijn ouders feliciteren mij, ook Lucas wordt door zijn broertje en zijn ouders gefeliciteerd. Dan komen de anderen. De vrouwelijke professor Orthopedagogiek vraagt ons: “Mag ik jullie iets persoonlijks vragen?” Als wij elkaar aankijken en ja knikken vraagt zij: “Hebben jullie iets met elkaar? Of is het spel?”
Lucas en ik schieten in de lach. Ik reageer: “Ik had het kunnen weten. Als opvoeden je vak is zie je dat. U hebt gelijk: wij houden van elkaar.”
“Dat heb ik dan toch goed gezien” zegt ze lachend en laat de Engelse schrijver en de vertaler er bij om met ons te praten. De Engelse schrijver zegt: “ I’ m glad I know what is said in this play because I wrote it, so I could understand what you two said. You have it done very, very good! Congratulations.”
Iedereen is heel lovend. Wij zijn zelf ook tevreden. De regisseur zegt dat hij nu een generale en een première gaat plannen. Hij wil daarom even apart met ons en onze ouders gaan zitten.
Dan blijkt dat de generale en de première in Utrecht zal plaatsvinden. Er zal ook pers bij wordt uitgenodigd evenals vertegenwoordigers van koepels voor middelbaar onderwijs en directies van scholen. Allemaal met de bedoeling om vast een basis te leggen voor een serie voorstellingen op scholen door heel het land. De regisseur wil nu twee dingen: data afspreken voor de generale repetitie en de première, met het liefst een week ertussen, en een afspraak om met ons en onze ouders om te praten over de frequentie waarin we het stuk op scholen kunnen gaan spelen. Er is al overleg geweest met onze school. Omdat zowel Lucas en ik goede leerlingen zijn heeft de school er in principe op voorhand geen moeite mee als wij soms een schooldag er niet zijn, mits wij geen achterstand oplopen. De finesses moeten nog geregeld worden.
De data voor de generale repetitie en de première worden afgesproken. Pas daarna vindt de andere afspraak met school plaats.
We hebben nog even voor de generale. Niet dat ik me daar druk over maak. Lucas en ik kennen de tekst goed, kunnen goed samenspelen en het gaat geheid goed.
Lucas en ik worden steeds closer. We zien elkaar elke dag, in ieder geval op school, terwijl we ook in onze vrije tijd regelmatig bij elkaar zijn. En elke keer van elkaar genieten. Nu bij ons thuis iedereen het van ons weet is het een stuk eenvoudiger geworden. We hoeven niet meer geheimzinnig te doen en dat bevalt ons uitstekend. En op onze kamer laat iedereen ons met rust. Dat geeft een veilig gevoel om te doen wat we graag willen: op alle mogelijke manieren van elkaar genieten. Dat geldt overigens ook bij Lucas thuis.
Intussen kunnen we ons weer wat op de band richten. We oefenen nu nog steeds elke week twee dagen maar ik heb het idee dat we aan iets nieuws toe zijn. Ik breng dat ter sprake en Sverre reageert meteen: ja, ik denk dat we niet alleen een schoolband moeten blijven maar ook eens een stap buiten de deur van de school moeten zetten. Ik kijk Sverre dankbaar aan om deze opmerking en kijk om me heen en zie Corine en Lucas instemmen. Ik ben het er ook mee eens. Een paar keer per jaar een schoolfeest is langzamerhand voor ons te weinig.
“Maar hoe gaan we dat doen?” vraag ik me hardop af. “Hoe komen we aan plekken waar we kunnen optreden?”
“Misschien moeten we dat onze muziekleraar eens vragen. Volgens mij ziet hij ons helemaal zitten en wellicht kan hij helpen” suggereert Corine.
Ik kijk rond en iedereen knikt instemmend. “Hoe gaan we dat doen?” vraag ik dan.
“Ik wil hem het probleem, nou ja, probleem, ik wil hem onze vraag wel voorleggen” zegt Corine.
Ik kijk rond en zie weer instemmend geknik mij Lucas en Sverre. “Ok, als jij dat wil doen, graag. Ik ben benieuwd of hij ons kan helpen en hoe.” reageer ik.
“En misschien kunnen we ook nog eens iets doen aan ons repertoire” suggereert Lucas terwijl hij mijn kant op kijkt.
“Ik wil best wel eens kijken of Måneskin nog nieuwe nummers heeft die we kunnen spelen. Als je bedoelt dat ik misschien nog zelf één of meerdere nummers kan schrijven: dat kan ik niet op commando. Er ontstaat een tekst en later een melodie in mijn hoofd. Dat heb ik niet in de hand.”
“Dat weet ik”, reageert Lucas, “ik bedoel meer: zijn er misschien nog nummers van Måneskin die wij zouden kunnen spelen?”
Ik zal een nieuwe afspeellijst met jullie delen, dan kunnen jullie zelf bekijken of je iets leuks hoort onder de nummers van Måneskin.
Ik fiets weer naar huis samen met Corine. “Hoe gaat het nu tussen jullie, Andrea? Ik merk er zo weinig van.” vraagt Corine als we onderweg zijn.
“Het gaat perfect”, reageer ik, “alleen willen we er niet mee te koop lopen. We zijn best wel wat benauwd voor reacties op school en bij mij op voetbal, als het bekend wordt dat Lucas en ik allebei gay zijn en bovendien samen wat hebben.”
“Ik zou daar niet zo benauwd voor zijn. Mij lijkt het belangrijk dat jullie alle twee jezelf kunt zijn. En alles wat daaraan bijdraagt zie ik als positief.”
“Op dit moment kunnen wij alle twee onszelf zijn. We zien elkaar heel veel, doen heel veel samen en hebben ook over seks niet te klagen. Dus op dit moment hoeven we echt niet meer. Misschien dat dit verandert, maar dan kijken we wel weer.”
“Ben blij dat te horen”, reageert Corine, “jullie zien er ook best gelukkig en tevreden uit. Ik merkte alleen zo weinig, dat was de reden voor mijn vraag.”
We zijn inmiddels aangekomen op het punt dat we elk onze eigen weg gaan. “We zien elkaar morgen, op school. Een heel goede avond, Corine.” Ik sluit het gesprek af. Corine is een goede vriendin!
Thuisgekomen maak ik een nieuwe afspeellijst met nummers van Måneskin waarvan ik denk dat ze voor ons als band geschikt zijn en ik stuur de lijst rond.
De volgende dag meldt Corine me dat ze na de laatste les een afspraak heeft met onze muziekleraar. Ze zal me vanavond nog laten weten of er iets is uitgekomen en wat dat dan is.
Dus ben ik best wel benieuwd als mijn telefoon piept en er een appje is van Corine. Voor ons allemaal, in de band-app. Hij komt morgen bij onze repetitie om te praten, zegt het bericht. Mooi, daar komt dus ook beweging is.
De volgende dag vraag ik Corine voor de les wat de muziekleraar allemaal had gezegd.
“Niet veel, hij begreep wat wij bedoelden. En hij was het er mee eens, daarom stelde hij ook voor om bij een repetitie te komen praten.”
Aan het begin van de repetitie is hij er nog niet, maar dat klopt volgens Corine want hij heeft nog een uur les. Als die bel is gegaan duurt het niet lang voor hij binnenkomt. We zijn net wat aan het uitproberen van één van de nieuwe nummers van Måneskin, hij valt met zijn neus in de boter. Het is weer een stevig nummer.
“Zo, ik kan horen dat jullie er zin in hebben. Dit klinkt heel spannend. Van wie is dat nummer?”
“ ‘Kool Kids’ van Måneskin” reageer ik, “van hun nieuwe cd RUSH!”
“Die moet ik dan eens gaan beluisteren“, reageert onze muziekleraar, “die nieuwe cd ken ik nog niet! Nadat jullie nummers van Måneskin zijn gaan spelen ben ik me naar hun muziek gaan luisteren, maar ik houd niet bij wanneer er een nieuwe cd uitkomt.”
Ik bied aan het te laten weten als er iets nieuws uitkomt. Dan vraag ik “Maar u wilde met ons praten over onze wens meer te doen, verder te gaan dan een schoolband die alleen op schoolfeesten speelt. Wat vindt u daarvan?”
“Toen Corine het me vroeg bedacht ik mij ineens dat ik jullie een beetje vergeten ben. Het schoolfeest was een groot succes en daar had ik iets mee moeten doen. Toch kwam Corine op het goede moment. Ik zit in de jury van een talentenjacht van de regionale omroep. Die willen ze in de zomerperiode op gaan nemen om de komende herfst te gaan uitzenden. We hebben diverse categorieën en daar zitten ook bands bij. Ik wil wel zorgen dat jullie een inschrijfformulier krijgen. De inschrijving opent binnenkort en dan kunnen jullie bij de eersten zijn. Er moet nog bekendheid aan deze talentenjacht gegeven worden in uitzendingen van de regionale omroep maar ook in de regionale kranten.”
“Dat zie ik wel zitten” zegt Sverre terwijl hij rond kijkt. Lucas, Corine en ik knikken heftig.
“Nou dat is dan alvast één ding dat jullie kunnen doen. En willen jullie verder nog wat? Denken jullie aan optreden buiten de school?”
“We hebben eigenlijk nog nergens aan gedacht of over gesproken. We hadden alleen het idee dat we misschien onze vleugels uit zouden moeten slaan en toen besloten we u er bij te halen.” reageert Corine.
“Ok, want het is misschien ook mogelijk soms ergens anders op een schoolfeest hier op te treden. Er zijn andere scholen zonder schoolband. Ik heb wel contacten met collega’s daar en daar zou ik eens kunnen peilen hoe zij er over denken een schoolband van een andere school op een schoolfeest te laten spelen. En verder zijn er misschien nog concerten gepland waarbij jullie in het voorprogramma zouden kunnen optreden. Ik zal jullie wat adressen geven van concertorganisatoren en concertpromotoren geven, vooral die hier in de regio werken. Dat lijkt me op dit moment het handigst.”
“Dank u wel. Dan kunnen wij er mee aan de slag gaan.”
“Prima, houd me op de hoogte. En als jullie nu gaan spelen, blijf ik nog even luisteren, als jullie het goed vinden.”
We pakken onze instrumenten, ik ga achter het keyboard staan en Sverre vraagt: “Alle nummers van Måneskin op een rijtje?” Wij knikken en Sverre telt af. We spelen de sterren van de hemel en als we stoppen is onze muziekleraar er nog steeds.
“Jullie zijn echt goed, jongens, echt waar. Ik ga kijken of ik nog meer kan doen. Zonde om jullie talent op school te laten en niet naar buiten te laten gaan.”
Na afloop fietst Lucas met Corine en mij mee: Lucas blijft vannacht bij mij slapen. Het is de allereerste keer dat we dat doen, we hebben het er samen over gehad en het met onze ouders besproken. Die vinden gezien onze leeftijd het geen enkel probleem en daarom hebben we afgesproken van tijd tot tijd bij elkaar te slapen, gewoon, zonder reden, gewoon omdat wij het willen.
Lucas eet mee en na het eten gaan we eerst ons huiswerk maken. We merken dat we het best wel spannend vinden: voor het eerst bij elkaar slapen. We hebben natuurlijk al heel wat samen ontdekt aan lekkere en leuke dingen die je met elkaar kunt doen en we genieten daar met volle teugen van. Maar samen slapen, tegen elkaar aan, samen wakker worden, dat is iets nieuws en daar kijken we echt naar uit. Omdat we al jaren vrienden zijn hebben we natuurlijk wel eens vaker bij elkaar geslapen, maar dan uiteraard niet in één bed. Dan werd er een matras uit de logeerkamer gehaald en naast mijn of Lucas’ bed op de grond gelegd. Nu in één bed, dat is heel wat anders!
We hebben alle twee best veel huiswerk en dat maken we allemaal af. Lucas doet HAVO, ik VWO maar veel boeken hebben we hetzelfde. Eigenlijk vraag ik me af waarom Lucas ooit voor HAVO heeft gekozen: volgens mij kan hij zo VWO doen.
Het is al 10 uur geweest als wij alle twee ons huiswerk af hebben. We gaan nog even naar beneden om iets te drinken en dan wensen wij mijn ouders welterusten en gaan naar boven. “Slaap lekker,” roept mijn moeder ons nog na. Ik draai me in de deur om en zeg: “Reken maar!”
We lopen eerst naar de badkamer om onze tanden te poetsen. Op mijn kamer kleed ik Lucas en Lucas mij uit. We hebben het niet afgesproken, maar beginnen er gewoon mee. Van de logeerpartijen weten we al van elkaar dat we alle twee bloot slapen, dus trekken we bij elkaar alles uit. Ik houd mijn dekbed uitnodigend open voor Lucas: “Nou Luc, je bedje is gespreid. We kruipen in bed en beginnen te zoenen. Ik had al een handdoek klaargelegd en die blijkt nodig: we trekken elkaar tegelijk af. Met een beetje goed naar elkaar kijken lukt het ons tegelijk klaar te komen. We halen de handdoek over onze buik en kruipen tegen elkaar.
“Hè, lekker, jou zo dicht tegen me aan te hebben, een hele nacht.”
“We kunnen het vaker doen, Luc, want niemand die ons dat belet.”
“Gaan we ook doen, maar één keer moet de eerste zijn en daar gaan we lekker van genieten.”
We draaien ons tegen elkaar aan, zoeken even uit wat het lekkerst ligt. We slapen alle twee op onze zij, dus we starten met op de rechterzij te gaan liggen, Lucas ligt achter mij. We slapen echt heel snel, ik kan niet eens meer herinneren dat ik in slaap ben gevallen.
En als ik de volgende morgen wakker word lig ik ineens op mijn andere zij, met mijn arm over Lucas heen die kennelijk ook zijn andere zij heeft opgezocht. Ik heb geen idee hoe laat het is, maar ik durf niet op mijn horloge te kijken hoe laat het is. Toch moet ik het weten: ik hoor al geluid in huis en het zou niet helemaal handig zijn als we ons nu verslapen. Voorzichtig haal ik mijn arm van Lucas af en kijk: gelukkig, het is pas kwart voor zeven, dus we hebben nog even.
Het duurt best nog even voordat Lucas wakker wordt. Lucas is Lucas, ik ken hem al zo lang. Maar de Lucas die nu naast me ligt is de Lucas waar ik van houd, niet meer mijn beste vriend Lucas. En dat is echt heel wat anders.
“Goede morgen, Andrea, wat heb ik lekker geslapen vannacht. Dat moeten we vaker doen. Ik ben vannacht helemaal niet wakker geweest. Ik wordt zelden ’s nachts wakker, maar naast iemand anders had ik dat niet verwacht. Jij hebt vast bewogen en ik heb het niet gemerkt.”
“Ik heb ook aan één stuk doorgeslapen en we zijn in de nacht in ieder geval van de rechterzij op de linkerzij gedraaid. Hoe, geen idee, maar ik werd omgekeerd wakker, zoals we nu liggen. En dat gaan we zeker vaker doen, Luc!”
” Het is nu zeven uur, dus als we nu gaan douchen hebben we geen haast. En natuurlijk gaan we samen douchen!”
Ik sta op en trek Lucas omhoog, als hij staat zoen ik hem op zijn mond en herhaal: “Een heel goede morgen, Lucas!”
Samen douchen is ook lekker. We komen weer bijna tegelijk klaar. Ik droog Lucas af en hij mij. We kleden ons aan en beneden wacht ons een gedekte tafel. We hebben nog alle tijd. Op ons gemak eten we en kletsen met mijn ouders en Lucia. Die kijkt wel een beetje jaloers. Ik begrijp het, het moet er ook leuk uit zien, wij samen aan het ontbijt.
We poetsen onze tanden en pakken onze rugzak. Samen fietsen we naar school. Veel gezelliger dan alleen fietsen.
Op school wil Corine weten hoe het is gegaan. “Wat denk je?” vraag ik. “Gewoon lekker geslapen.”
“Ik ben zo blij dat jullie elkaar gevonden hebben”, reageert Corine nog net voor dat de leraar ons welkom heet en de les begint.