Geluksvogels, deel 3.
Op woensdagavond heb ik toneelclub. Ik zit niet op de toneelclub op school. Lucas zit daar wel op, maar ik niet meer. Ik heb daar maar twee maanden op gezeten, toen ik net op school was begonnen. Daarvoor zat ik op een andere toneelclub, een club die bij de ‘Academie voor kunsten in de vrije tijd’ hoort. Dat klinkt heel officieel, maar het is gewoon een organisatie die er voor amateurs is. Er zitten allemaal mensen op die toneelclub die toneel spelen voor hun plezier. Maar het grote voordeel van deze toneelclub is dat er mensen van allerlei leeftijden op zitten. Uit die groepen worden deelnemers samengesteld voor een bepaald toneelstuk. Dus vanaf mijn 10e jaar, toen ik toneel ben gaan spelen, heb ik gespeeld met zowel leeftijdsgenoten, oudere jongeren en volwassenen. Dat had een heel groot voordeel: ik leerde er veel meer. En daarom ben ik op toneel gegaan. De club op school beviel me niet zo goed. En daarom ben ik teruggegaan. De toneelclub wilde me heel graag terug hebben, want ik schijn best wel goed te zijn. Ik vind toneelspelen hartstikke leuk. Je verplaatsen in een ander en dat zo doen dat je je uiteindelijk die ander voelt. We oefenen nu op een stuk waar ik best wel een belangrijke rol heb. Geen hoofdrol, maar wel een rol waarbij ik heel veel op het podium sta en heel veel tekst heb.
Na de repetitie vraagt de regisseur mij of ik even wil blijven.
Als iedereen vertrokken is geeft hij mij een poster. “Die hebben we binnengekregen” zegt hij.
Ik lees het snel door. Het gaat om een casting. Ze zoeken twee spelers, twee jongens van 17 jaar. Die moeten samen het hele stuk vullen. En het stuk is een pedagogisch stuk, een samenwerkingsverband van een afdeling orthopedagogiek van een universiteit en een organisatie die zich inzet om op scholen voorlichting te geven over pesten en dat in relatie tot homofobie.
Het stuk heet ‘Verstoppertje’ en is vertaald uit het Engels, komt dus uit Engeland waar het al een aantal jaren opgevoerd wordt met veel succes. Het wordt niet alleen in toneelzalen opgevoerd, maar ook heel veel op scholen. Na afloop is er dan een discussie met leerlingen.
Er staat niet zo veel informatie bij over het verhaal en over de invulling, alleen de oproep om mee te doen aan de casting. Die gaat in 3 fasen. Fase 1 betekent dat je een opname van jezelf moet insturen met een stuk rol die je zelf mag uitkiezen. Je moet beginnen iets over jezelf te vertellen en uit te leggen wat je speelt en wat je rol is en dan je rol spelen. Daar kan je je voor inschrijven tot een maximum van 250 jongens is bereikt.
Uit die 250 jongens worden er uiteindelijk 25 gekozen, die moeten naar Utrecht komen om een stuk voor te spelen, samen met de regisseur die het stuk gaat regisseren. Daar worden er dan 5 van uitgekozen en uit die 5 worden uiteindelijk de twee spelers gekozen.
Mijn regisseur zegt: “Als ik jou was zou ik meedoen. Het lijkt me echt iets voor jou. En mocht je het niet worden, dan heb je er een nieuwe ervaring bij.”
Ik bedank de regisseur die mij zegt dat ik de poster mee mag nemen, zodat ik er thuis over kan praten. “Want mocht je uitgekozen worden, dan heb je wel medewerking van je ouders nodig.” zegt hij er bij. “Hoe bedoelt u dat?” vraag ik hem. “Gewoon reizen voor repetities, reizen voor opvoeringen, waarschijnlijk in heel Nederland. Je zult ook iets met school moeten regelen. Maar nou loop ik wel heel erg hard van stapel, ik zou als ik jou was eerst gewoon aan die casting deelnemen. Mocht je door de eerste ronde komen, voorlopig een kans van 1 op 250, dan wordt het tijd om serieus alles op een rijtje te zetten.” Ik bedank de regisseur, vouw de poster op, doe hem in mijn rugzak en fiets naar huis.
Onderweg merk ik dat het mij best heel erg opwindt. Stel je voor dat je met zo iets mee zou kunnen doen. Dan bedenk ik dat het misschien een idee is om samen met Lucas een eerste filmpje te maken. De vraag is of dat mag. Er stond op de poster een emailadres, dus ik kan het altijd vragen.
Thuis laat ik de poster meteen aan mijn moeder zien. Die leest hem door en zegt: “Heb je al op internet gekeken? Want als het een vertaling is uit het Engels en het stuk daar al op wordt gevoerd, moet je dat zeker kunnen vinden.”
“Nou, neen”, zeg ik, “de regisseur heeft me de poster net pas gegeven, na de toneelrepetitie. En ik heb nu geen tijd, ik moet nog voor één vak huiswerk maken. Dat wil ik nu eerst gaan doen.”
“Maar dan kijk ik toch even?” reageert mijn moeder. “Als ik wat heb gevonden bewaar ik de links wel voor je.”
Ik ga mijn huiswerk maken. Als ik na een uur beneden kom zegt mijn moeder enthousiast: “Ik heb best veel gevonden.” En ze laat mij een groot aantal foto’s en recensies zien. Het is echt een pedagogisch stuk dat bedoeld is discussie los te maken op scholen. Maar wat ze niet gevonden heeft is een tekst. Wel heel veel positieve reacties.
“Ik vind dat je het moet proberen” reageert mijn moeder. “Nooit geschoten is altijd mis. Je weet niet wat ze zoeken, maar een filmpje maken is toch geen probleem?”
Dan vertel ik haar van het idee om het samen met Lucas te doen. “Dat is een goed idee. Lucas speelt ook al jaren toneel en ze zoeken twee jongens van 17 jaar. Als jullie je met één filmpje presenteren kunnen ze ook zien dat jullie samen kunnen spelen. Kan je er bij vertellen dat jullie samen in een band spelen.”
Ik stuur Lucas een appje met een foto van de poster en de vraag of hij samen met mij auditie wil doen. Lucas reageert vrij snel dat hij het met zijn ouders zal bespreken. Dat het hem wel leuk lijkt.
Na een kwartier piept mijn telefoon: een appje van Lucas. Hij wil het wel doen, samen met mij. We zullen het wel niet worden, maar een keertje meedoen is best wel leuk.
We spreken af morgen onder de middagpauze te bekijken hoe we dat filmpje gaan maken. Ik zeg dat ik dan eerst een email stuur met de vraag of wij ook samen een filmpje mogen maken. Die mail schrijf ik meteen. Ik vertel wat over ons, dat we alle twee toneel spelen en alle twee samen in een schoolband zitten. Dat wij graag willen weten of het toegestaan is samen een filmpje te maken. En die mail verstuur ik.
In de middagpauze laat ik Lucas de poster op ware grootte zien. En ik kijk op mijn telefoon in mijn mailbox. Geen antwoord. Toch besluiten we gewoon aan de slag te gaan. We zoeken een stuk uit met vooral dialogen tussen twee jongens. Dat vinden we al snel. Ik zoek of ik de tekst kan vinden op internet en dat lukt. Lucas zoekt intussen naar voorstellingen, die hij vindt. Ik stuur de tekst naar mijn eigen emailadres en naar dat van Lucas. We spreken af vanavond alle twee te kijken of we een geschikt stuk tekst met een geschikte dialoog kunnen vinden.
Na het eten maak ik eerst mijn huiswerk. Het is gelukkig niet zo veel, want ik heb veel meer zin om een leuke dialoog uit te zoeken. Als ik klaar ben kijk ik nog even in mijn mailbox en ja: er is een positieve reactie. Ik app dat naar Lucas en dat ik nu ga zoeken naar een geschikte dialoog voor het filmpje. Lucas appt terug dat hij ook aan het zoeken is.
Het is best wel lastig om een goede dialoog te vinden. Zoveel dialogen tussen de twee jongens in het stuk zijn er niet. Maar bijna aan het eind kom ik er een tegen. En die is heel geschikt, denk ik. De ene jongen is teleurgesteld in de ander en de ander probeert uit te leggen wat er is gebeurd. Het neemt best wat tijd, maar het is een goede dialoog. Ik ben benieuwd wat Lucas gaat voorstellen. Ik app hem dat ik er uit ben. Hij appt dat hij nog bezig is.
Na een half uurtje bliept mijn telefoon. Lucas. Hij heeft bijna dezelfde dialoog, maar dan een ander deel. Daar komen we wel uit!
Dan bedenk ik dat de regisseur, althans de regisseur van onze toneelclub, misschien wel wat tips wil geven. Ik mail hem de titel van het stuk en het stuk tekst en vertel dat ik bedacht heb om het samen met een ander te doen. Dat ik daar toestemming voor heb. Dat de ander ook toneel speelt, maar bij de toneelclub op school. En bij mij in de band zit. En ik vraag of hij misschien wat kan ondersteunen.
Ik stuur de mail aan Lucas in afschrift, zodat hij op de hoogte is.
De volgende dag op school overleggen Lucas en ik over het stuk dat we willen gaan spelen. De stukken die we hebben uitgekozen overlappen elkaar en daarom besluiten we het overlappende stuk en een stuk er voor en een stuk er na te kiezen. Dat wordt dan een mooi afgerond geheel.
Na de lessen oefenen we met de band. Als ik net mijn keyboard heb neergezet gaat mijn telefoon. Ik zie dat het de regisseur van mijn toneelclub is. Ik geef aan dat ik dit even op moet nemen. Hij geeft aan graag te willen helpen en stelt voor een afspraak te maken om met ons de tekst door te nemen. Ik kijk naar Lucas en leg snel uit wat de reactie is en vraag wanneer hij kan. Na enig heen en weer gepraat hebben we een tijdstip over twee avonden.
Omdat ik dit doe met de band er bij, kijken de anderen heel nieuwsgierig. Ik leg uit wat er aan de hand is en met name Corine reageert heel erg enthousiast.
“Wat een leuke kans, jongens, leuk dat jullie mee doen.”
“Ja, wij hebben er ook heel veel zin in. De ervaring van een casting is op zich weer iets nieuws. Maar: mag ik vragen, willen jullie dit niet verder vertellen? Dan hoeven we ook niets te verklaren als het niets wordt!”
Iedereen knikt en we gaan repeteren. Het repeteren gaat overigens lekker: de vijf nummers van Måneskin zitten er langzamerhand goed in.
Twee avonden later tref ik Lucas voor de deur van het centrum waar onze toneelclub altijd repeteert. We gaan naar binnen en ik stel Lucas aan de regisseur voor. Daarna gaan we aan het werk. Na een uur hebben we de tekst helemaal op een rijtje en weten we waar we accenten moeten leggen. Dan vraagt de regisseur: “Hoe doen jullie het met de film?”
“Hoe bedoelt u dat?” reageer ik.
“Hoe gaan jullie die maken?”
“Ik denk dat ik mijn ouders vraag of die willen helpen. Of Lucas vraagt zijn ouders.”
“Daar wil ik jullie ook wel mee helpen. Dan gebruik ik een betere camera dan van een telefoon en maak ik daar hetzelfde bestand van. Is dat een idee?”
“Zou u dat willen doen?”
“Natuurlijk, ik heb jou overgehaald mee te doen, dan help ik ook waar ik kan.”
“Nou, dan heel graag, reageer ik.”
En zo maken we een paar dagen later een opname. Na wat keer het stukje opnieuw opnemen wordt het echt een goede opname. Ik krijg een dag later het bestand, dat ik opstuur en dan wordt het afwachten.
We krijgen na een week bericht dat er inmiddels 250 inzendingen zijn en dat de inzending gestopt wordt. Alle nieuwe filmpjes worden teruggestuurd. Ze geven aan dat we na ongeveer een week wat horen, omdat het nogal wat werk is 250 filmpjes te bekijken. Lucas en ik zijn het er over eens dat dit inderdaad een giga klus moet zijn.
Uiteraard houd ik na een week mijn mailbox extra goed in de gaten. En ja hoor, een mailtje van de casting-organisatie. Ik maak hem open en wooow: we horen bij de laatste 25. We krijgen er meteen een uitnodiging bij om op zaterdag twee weken later naar Utrecht te komen waar in de Jaarbeurs een zaal is waar wij een volgende test krijgen. Enthousiast meld ik het mijn ouders. Mijn zusje, aan wie ik nog niets verteld heb, vraagt nieuwsgierig waar het over gaat. Als ik het heb uitgelegd reageert ze met: “Bofkont. Uitgekozen worden uit 250 inzendingen. Jij hebt ook altijd geluk.”
“We hebben er ook wel wat voor moeten doen”, reageer ik, “maar je hebt wel gelijk!”
Ik bel meteen Lucas op. Die gaat zowat uit zijn dak! Ik stuur hem het mailtje door en vraag of hij die zaterdag kan. “Als ik niet zou kunnen zou ik wel zorgen dat ik kan. Nu we zover zijn, gaan we ook voor de laatste 5.”
“Nou, dat zal wel moeilijker worden, want ook de anderen zullen wel het nodige kunnen.”
“We zien het wel”, regeert Lucas laconiek.
De twee weken tot de tweede sessie gaan gelukkig heel snel. We hebben het druk met de band, het schoolfeest komt er ook aan. En ik heb nog een belangrijke voetbalwedstrijd.
We gaan met de trein naar Utrecht, dat is goed te doen. En de Jaarbeurs ligt pal naast het station.
Op het grote bord staat onze bijeenkomst aangegeven. We gaan naar de zaal en daar zijn al een stuk of 15 jongens. Sommigen zie er duidelijk ouder uit. Sommige jonger.
Als het tijd is ontbreekt er nog één jongen, maar er wordt begonnen. Er zijn 4 mensen: de regisseur die het stuk zal gaan regisseren, en nog drie mensen die betrokken zijn bij de casting. We gaan snel aan de gang. We krijgen allemaal een tekst en moeten die goed bekijken om daarna te spelen. De regisseur geeft bij iedereen aanwijzingen. Zo gaat het een hele tijd door. Los van de casting is dit ook heel leerzaam want het is een heel goede regisseur. Wij moeten een aantal stukken samen doen, éénmaal moet ik het doen met een andere jongen maar ook éénmaal met Lucas. Ik merk het verschil: Lucas en ik voelen elkaar aan omdat we elkaar kennen. Met die andere jongen is het aftasten.
Aan het eind van de dag vertellen ze ons dat we binnen 2 dagen te horen krijgen wie er door gaan naar de laatste 5. Op de terugweg bespreken we onze kansen….. We moeten gewoon toegeven dat we onze kansen onmogelijk in kunnen schatten. We hebben geen idee waar naar gekeken wordt. Er waren jongens die geen enkele toneelervaring hadden. Wij hoorden bij de 15 die dat wel hadden. Vreemd, maar er werden dus veel jongens opgeroepen zonder ervaring. Ons voordeel was onze samenwerking. Daar houden we het voorlopig maar op!
Die twee dage wachten was best wel spannend. Dat betekent dat we maandag een email konden verwachten. Maar maandag kwam er niets…..
Als ik dinsdag wakker word en in mijn mailbox kijk is er wel een mail. Met goed bericht: we zitten bij de laatste 5. Ik bel meteen Lucas die ik uit zijn bed bel. Maar voor dit goede bericht wil hij dat wel. Het volgend weekeind worden we op zaterdag weer in Utrecht verwacht, maar nu op een ander adres ook weer vlak bij het station. Daarna vlieg ik naar beneden waar mijn moeder met het ontbijt bezig is. Ik vlieg haar om haar hals en meld haar het goede nieuws. Zij is helemaal niet verbaasd: “Jullie hebben wat voordelen. Je kent elkaar goed, zitten alle twee op toneelles, jullie hebben de goede leeftijd, kortom: je hebt een aantal pluspuntjes. Maar er is nog één hobbel, die moet je nog nemen.”
Die hobbel komt een week later. Met weer dezelfde vier mensen maar nu met een klein groepje van 5 jongens kregen we weer wat teksten te spelen. We moeten dat weer steeds in een koppeltje van twee doen en ik moet met 2 andere jongens en met Lucas steeds een andere tekst spelen. Aan het eind worden we gevraagd even te blijven wachten, ongeveer een kwartiertje. Na dat kwartiertje komen de regisseur en een ander terug. We kijken ze alle vijf vol spanning aan.
“Wij hebben een keuze gemaakt en die is gevallen op……….”
Hij kijkt rond en zijn blik blijft bij Lucas en mij hangen.
“Andrea en Lucas, wat ons betreft kunnen jullie de rollen spelen.”
Andrea en ik kijken elkaar aan en vliegen elkaar dan in de armen.
Dan kijk ik rond en zeg: “Sorry, jongens, dat is een tegenvaller voor jullie natuurlijk!”
“Nou”, zegt een van de andere jongens, “Mij verbaast het niets. Jullie doen al heel veel samen. Dat kon ik merken aan hoe jullie samen speelden. En jullie zitten alle twee op een toneelclub en al best wel lang, dus ook dat is een aardig voordeeltje voor jullie.”
“Ik wil jullie allemaal wel uitleggen waarom Andrea en Lucas het zijn geworden en jullie niet”, zegt de regisseur. “Het is inderdaad zo dat je bij Andrea en Lucas merkt dat zij veel ervaring hebben in het samen doen van dingen en dat zij ook toneel spelen. Maar veel belangrijker voor mij was hun natuurlijke enthousiasme. Wat bedoel ik er mee? Dat zij gewoon vanuit zichzelf heel erg gericht zijn op elkaar. En daarin een enthousiasme uitstralen dat ik bij jullie miste. Ik weet niet of dat komt omdat ze elkaar al kennen of ergens anders door, maar het viel mij duidelijk op. En daardoor krijgen scenes een bepaalde diepte. En dat hadden jullie niet” zegt hij terwijl hij de andere drie aanlijkt. En daarna geeft hij per persoon nog iets positiefs en iets negatiefs aan met wat tips waar ze aan kunnen werken als ze echt door willen met toneel.
Tot slot zegt hij dat ze allemaal een uitnodiging zullen krijgen voor de première.
De regisseur feliciteert ons nog een keertje en vraagt of wij nog even wat langer kunnen blijven. Dan kunnen we wat afspraken maken.
Hij wacht tot de andere jongens vertrokken zijn en begint dan een praatje om wat meer achtergrond van ons te weten te komen. Hij wil wat weten over het gezin waar wij uit komen, op wat voor school wij zitten en hoe wij er voor staan. Dan zegt hij dat we een contract af moeten sluiten en omdat wij nog geen 18 jaar zijn onze ouders toestemming moeten geven. Hij vraagt of dat problemen gaat geven. Wij reageren alle twee dat onze ouders helemaal mee hebben geleefd met dit traject. Er dus ook achter staan.
Een volgende vraag is hoeveel tijd wij beschikbaar hebben. Het is de bedoeling in de weekenden te gaan repeteren. We hebben best veel tekst omdat we het hele stuk met zijn tweeën invullen. Ik geef aan dat ik in het weekeind soms moet voetballen, op zaterdag, wat ik ook best wel belangrijk vind. Dan vraagt hij Lucas of hij nog vaste bezigheden heeft in het weekeind. Die heeft Lucas niet.
Hij kijkt mij en Lucas aan. “Is het voor jullie ok dat we in principe op zaterdag repeteren en dat we als Andrea niet hoeft te voetballen dat op zaterdag doen en als Andrea wel moet voetballen op zondag gaan repeteren?”
Wij knikken alle twee. “Waar gaan we repeteren?” vraagt Lucas dan.
“Dat hebben we nog niet vastgesteld, daarbij wordt het iets eenvoudiger omdat jullie alle twee dezelfde woonplaats hebben. Ik zal eens gaan zoeken naar een centrale plek. In het begin hebben we aan een klein zaaltje voldoende, later moet er een decor bij komen, maar zo ver zijn we nog niet.”
Ik vraag naar de planning. “De planning hebben we heel ruim genomen. We gaan eerst repeteren. Dan kan ik heel snel inschatten hoeveel tijd we nodig hebben om zo ver te zijn dat we naar een generale repetitie toe kunnen werken. Als we een keer of 4 hebben gerepeteerd wil ik kijken of het mogelijk is al een periode vast te stellen voor de generale. En dan kunnen we ook voorstellingen gaan plannen. Voor een deel zullen die zijn in theaterzalen en theaterzaaltjes, voor een deel ook bij scholen. Daarom heb ik ook de medewerking van jullie school nodig. Maar dat komt later. Omdat jullie er alle twee heel goed voor staan denk ik dat het geen probleem is als jullie van tijd tot tijd een middagje missen.”
Lucas wil nog weten wanneer wij de tekst krijgen. “Die stuur ik jullie morgen per email toe.”
Met de vraag hem zo snel mogelijk uit ons hoofd te leren. Maar daar zal hij in de mail meer over schrijven.
We nemen in een heel blije stemming afscheid. Met de verwachting dat we elkaar nog heel vaak zullen zien. “Jullie noemen mij maar Robert”, zegt hij als we weggaan.
We zijn nog niet de deur uit of we pakken alle twee onze telefoon om het thuis te vertellen. Daar wordt uiteraard heel blij gereageerd…..
Als ik thuis kom, het is al bijna etenstijd, zegt mijn moeder dat ze overlegd heeft met de moeder van Lucas (zij zijn al jaren vriendinnen, terwijl onze vaders ook al bevriend waren toen ze nog samen studeerden) dat we met zijn achten uit eten gaan om het te vieren. Er is een tafel voor 8 personen gereserveerd bij een sushi-restaurant, omdat iedereen dat lekker vindt. We worden daar drie kwartier later verwacht.
In het restaurant is het een gezellige boel, mijn zusje en de broer van Lucas kunnen het ook goed met elkaar vinden, zodat er voortdurend wel iets te praten is.
Wij moeten natuurlijk weer in geuren en kleuren vertellen hoe het vandaag ging. Dan doen we maar wat graag, trots als we zijn op het feit dat we uiteindelijk toch uit 250 mensen zijn gekozen.
Dan realiseer ik dat ik mijn regisseur nog niets heb laten weten. Ik besluit hem te bellen. Ook hij reageert heel enthousiast op mijn verhaal. En ik bedank hem nog eens extra voor zijn aanwijzingen en voor de hulp bij het filmpje. “Toch hebben jullie het helemaal zelf gedaan! Ik durf te zeggen dat ik best wel trots op jou, op jullie ben, ook al ken ik Lucas nog maar net!”
Na een heel gezellige avond val ik moeilijk in slaap: nog veel te veel adrenaline in mijn bloed.
Ik ben heel benieuwd naar de tekst, die we morgen gaan krijgen.
Omdat het zondag is heb ik alle tijd om hem helemaal door te lezen.
Maar hij is er nog niet.
In de middag ga ik met het programma voor het schoolfeest aan de gang. We mogen met ‘De Afstanden’ een heel programma voor de pauze van 45 minuten vullen. Na de pauze is het dan disco. We weten al wel wat we willen gaan spelen maar ik wil een voorstel voor de volgorde maken. Waarbij ik de nieuwe nummers van Måneskin tussen onze andere nummers door wil mengen. Ik hoop dat daardoor de verrassing nog groter wordt. Als ik een lijst heb zet ik die op de app van onze band.
Ik ga huiswerk maken, maar kijk wel om het kwartier of er al een mail is.
Ook nu is de mail laat. Maar dan is hij er toch, de complete tekst van ‘Verstoppertje’. En de mededeling dat we over 4 weken de eerste repetitie hebben en dat als het even kan het mooi zou zijn als we dan alle twee de tekst uit ons hoofd hadden geleerd.
Ik print hem uit om na het eten te kunnen lezen.