Geluksvogels, deel 2.
De volgende morgen, onder het ontbijt vraag ik mijn moeder of zij mij wil helpen met het vertalen vanuit het Italiaans naar het Engels van twee liedjes van Måneskin.
“Welke nummers?” vraagt Lucia.
“O, ‘Torna a casa’ en ‘Vent’anni’ reageer ik.
“Gaan jullie rustige nummers spelen?” vraagt mijn moeder die best wel veel nummers van Måneskin kent. Måneskin is als schoolband begonnen op dezelfde school waar mijn moeder ook op heeft gezeten toen ze jong was. Dat geeft duidelijk een band.
“We gaan 5 nummers van Måneskin spelen. Die twee nummers, plus ‘Zitti e buoni’, dat nummer gewoon in het Italiaans en dan nog ‘New song’ en ‘You Need Me, I Don’t Need’. Dus 4 Engelse nummers en 1 Italiaans nummer, waarbij er nog 2 Italiaanse nummers vertaald moeten worden.
“Oei, dat laatste Engelse nummer is supersnel, zie je dat zitten?”
“Tuurlijk, anders zou ik het niet voorstellen. Het is een heel bijzonder nummer, ik wil het gaan proberen. Lukt het niet dan kiezen we een ander nummer, bijvoorbeeld ‘Are you ready’.”
“Prima, ik wil je er wel bij helpen. Het zal alleen best wel moeilijk zijn want het zijn muziekteksten in een bepaald ritme en dat moeten we dan in de vertaling er in proberen te houden, in een andere taal. Maar ik vind het een leuke uitdaging. Gaan we samen doen, Andrea!” reageert mijn moeder.
Op school meld ik Corine dat mijn moeder gaat helpen. Ook Corine biedt aan te helpen als het nodig is.
Die middag hebben we repetitie met de band. Dat hebben we, normaalgesproken, twee maal per week na de lessen. Als ik het keyboard heb gepakt en aangesloten, de microfoon aangesloten, als Sverre zijn drumstel heeft neergezet en Corine en Lucas hun gitaar hebben gepakt en aangesloten vertel ik dat mijn moeder mij wil helpen met het vertalen van de twee nummers. Dan stel ik voor om te beginnen met ‘Zitti e buoni’, het songfestivalnummer, dat ik in het Italiaans kan zingen en dat het meest bekend is. We beginnen met de drum en de gitaarpartijen. Het is duidelijk dat Sverre er thuis al op heeft geoefend. Ook Corine en Lucas spelen vlot mee. Ik ga op een gegeven moment ook meezingen met de tekst in mijn hand. Het klinkt allemaal best wel goed!
We herhalen dit nummer nog 2 keer en besluiten dan tussendoor wat vaste nummers door te nemen. Daarna wil ik ‘New Song’ van Måneskin proberen. Sverre geniet zichtbaar van het strakke ritme. Het gaat goed, Lucas knikt aan het eind tevreden naar ons. “Mooi zo, deze muziek,” zegt hij, “Ik ben blij dat je hebt voorgesteld nummers van Måneskin te gaan spelen.
“Ja”, voegt Corine toe, “Het is ook helemaal mijn muziek.”
We maken een schema hoe we alle drie de nummers die er nu zijn goed in gaan studeren, we willen er een week of 3 voor nemen. Dan moeten deze nummers er vlot uitkomen. Als er dan een nummer vertaald is nemen we dat er bij. En daarna het laatste nummer als dat vertaald is.
Dat eerste lukt aardig: na 3 weken spelen we die drie nummers redelijk makkelijk weg. En de Engelse versie van het eerste nummer is ook bijna klaar. Het kost het meeste tijd om het goed lopend te krijgen. We zitten voortdurend op internet naar synoniemen te zoeken. En ik heb nog nooit zo vaak woorden en synoniemen gezocht in mijn Engelse woordenboek. We wilden eerst vertalen via het Nederlands, maar dat bleek niet zo’n goed idee.
De tweede repetitie die week is het eerste nummer klaar, vertaald en al. Instrumentaal is daar al op geoefend, nu kan ik meezingen in het Engels. Dat valt nog niet mee, omdat ik het Italiaanse nummer zo goed ken. Maar met de tekst in mijn hand lukt dat aardig.
Het is me de week al eerder opgevallen dat Lucas niet helemaal zichzelf is. Hij is vandaag ook weer snel afgeleid, speelt er soms een beetje naast en heeft soms moeite het tempo te volgen, iets dat hij anders nooit heeft.
“Lucas, alles goed met je?” vraag ik daarom als we aan het opruimen zijn. Ik zie Corine kijken.
“Ja, hoor, met mij alles prima, waarom vraag je dat?”
“Ik heb een beetje het idee dat je er niet helemaal bij was.” reageer ik.
“O, dat kan wel, ik heb vannacht niet zo goed geslapen” antwoordt Lucas.
“Ja”, reageer ik, “dat kan gebeuren.”
Als Corine en ik terugrijden naar huis vraagt zij mij: “Het was je dus ook opgevallen van Lucas?”
“Ja, en het was vandaag niet de eerste keer. Het viel mij vorige week ook al op.”
“Hij wil er kennelijk niet over praten” reageert Corine, “Want hij verzon die prachtige smoes over niet goed geslapen. Alsof wij daar intuinen!”
“Jij hebt er als andere gitarist het meeste last van. Misschien kan je met Lucas gaan praten? Het is gewoon jammer, hij is anders zo geconcentreerd en speelt anders vrijwel zonder fouten.” zeg ik.
“Zal ik doen”, zegt Corine, “Ik bel hem wel op over wat vragen over de akkoorden.”
Die avond krijg ik een appje van Corine. ‘ Ik heb Lucas gebeld en eerst hebben we wat over de akkoorden overlegd en toen ben ik teruggekomen op wat jij hem had gevraagd. Hij praatte er eerst wat omheen maar uiteindelijk kwam het er uit dat hij dacht dat hij verliefd was. Hij vroeg me om het verder niemand te vertellen. Ik heb gezegd dat jij vermoedde dat er iets aan de hand was. Ik mocht het daarom wel tegen jou vertellen, maar hij wil graag dat Sverre het nog niet weet’.
Ik reageer en app terug: ‘Ok, ik zal mijn mond houden tegen Sverre. Kan ik er wel over beginnen met Lucas, hij is toch mijn beste vriend, of zou hij dat liever niet willen?’
‘Ik zou er maar niet over praten, ik moest het ook bijna uit hem trekken.’
‘Bedankt, we zien wel hoe hij bij de volgende repetitie is’.
Deze appwisseling doet mij pijn. Op welk meisje zou Lucas verliefd zijn? Ik voel me jaloers en vraag me af hoe dat nu weer kan. Was ik dat meisje maar…. Zou ik dan toch verliefd zijn op Lucas? Nou, dat kan dan nu echt wel in de ijskast: Lucas verliefd op een meisje, ik heb geen schijn van kans.
Als ik ’s avonds in bed lig trek ik mij af, terwijl ik aan Lucas denk. Het maakt me niet blij. Zou ik dan toch echt gay zijn? Ik word er nog minder blij van. In plaats van vlot in slaap te vallen, wat anders gebeurt als ik klaar ben gekomen, lig ik nog minstens een uur te piekeren….
De volgend morgen ben ik niet echt uitgeslapen. Corine merkt het, dat kan ook niet missen als je in de les naast elkaar zit.
“Goh, je lijkt wel op Lucas, ben jij ook verliefd?” Ik krijg een rood hoofd en ondanks dat reageer ik: “Hoe kom je er bij? Heb alleen niet zo goed geslapen.”
“En hoe komt dat, Andrea?” vraagt Corine, “Is er gisteren dan iets gebeurd waardoor je niet goed hebt geslapen?”
Ik zit even met mijn mond vol tanden. “Laat me maar even, Corine, het spijt me…..”
Gelukkig laat Corine het los. Ik vind dit zo eng.
Misschien komt het door het gesprek met Corine, wie weet, maar met Lucas gaat het stukken beter. De weken daarna is Lucas weer gewoon de oude. Misschien zelfs wel een stuk vrolijker. Ik begin bijna te denken dat Lucas echt een vriendinnetje heeft dat hem zo vrolijk maakt. Tegen mij zegt hij er niets over. En ik kijk wel uit: ik vraag hem er niet naar!
Het repeteren gaat lekker, mijn moeder en ik hebben ook het tweede nummer in het Engels vertaald en dat klink misschien nog wel beter dan het andere nummer. We repeteren stevig en langzamerhand hebben we de nummers steeds meer onder de knie. Na afloop van de laatste repetitie zijn we dik tevreden.
We kunnen als we zo doorgaan deze nummers prima op het schoolfeest spelen. Dat bevestigt ook de muziekleraar die dit keer is komen luisteren.
“Leuk, jongens, sorry Corine, die vijf nieuwe nummers. Dat is een heel goede keus. Ik ken er maar ééntje van maar ik vind ze alle vijf echt heel goed. Zijn jullie van plan die op het schoolfeest te gaan spelen?”
“Daarom hebben we ze ingestudeerd.” reageer ik.
“Een heel goed idee, jullie slaan daarmee een nieuwe weg in die jullie bijzonder maakt! Goede keuze.”
Trots ruimen we daarna onze instrumenten op.
De repetitie daarna gaat het slecht. Zo goed als het de vorige keer ging, zo waardeloos loopt het nu. Lucas is er duidelijk met zijn hoofd niet bij. Hij gebruikt verkeerde akkoorden en zet te laat in. Het lijkt helemaal nergens op.
“Lucas”, zegt Corine na een half uur modderen, “Lucas….”.
“Laat mij maar”, reageert Lucas, “Laat mij alsjeblieft maar even.”
Dat doen we, maar na afloop als ik terugfiets met Corine zeg ik: “Volgens mij is het tijd dat je weer met Lucas praat. Het gaat zo niet goed. En zo ongeconcentreerd heeft Lucas nog nooit gespeeld.”
“Prima,” reageert Corine, “ Ik zal mijn collega gitarist weer opzoeken. Waarom doe jij dat trouwens niet? Jij bent zijn beste vriend.” vraagt ze mij terwijl ze me aankijkt.
Omdat we op de fiets zitten kan ik voor Corine verbergen hoe ik kleur, althans, dat hoop ik. Ik reageer: “Vorige keer is het jou ook gelukt, volgens mij kan jij dat beter dan ik.”
“Ok”, reageert Corine, “Ik ga hem wel bellen.”
’s Avonds krijg ik weer een appje: ‘Andrea, kan je even naar me toekomen als je tijd hebt?’
Ik reageer: ‘Ja natuurlijk, na het eten kom ik langs.’
Dit is helemaal niets voor Corine, dat betekent dat het best wel belangrijk moet zijn.
Na het eten fiets ik naar Corine. Als ik achterom de keuken in kom zegt de moeder van Corine: “He, Andrea, Corine zit op haar kamer.”
Ik reageer: “ Ik kom niet voor Corine…..”
Corine’s moeder kijkt mij vreemd aan. “Voor wie kom je dan?”
“Sorry, grapje”, reageer ik.
Corines moeder geeft me een duw. “Andrea toch, als jij het niet was had ik je de deur uit gezet.”
Ik kijk haar verbaasd aan. “Hoezo?”
“Ach, grapje”, reageert zij. Ik krijg een rood hoofd. “Ach joh, dat is toch niet erg? Ik ken je toch?”
“Nu ga ik, dit wordt me te veel….” reageer ik en ga naar boven.
Corine zit op haar kamer te studeren. Als ze mij ziet zegt ze: “O, hoi Andrea, ik maak mijn zin af en dan ben ik er helemaal.”
Ik kijk wat ze aan het doen is. Ze is met Engels bezig. Ik moet dat nog maken, dus nieuwsgierig kijk ik wat ze allemaal heeft geschreven.
“Niet spieken, dan krijg je een 1!” reageert Corine.
“Alsjeblieft niet, ik heb nog nooit een 1 gehad, volgens mij overleef ik dat niet.”
Als Corine haar zin af heeft draait ze zich om en kijkt mij aan. Ik ben op haar bed gaan zitten.
“Ik heb Lucas gebeld en gevraagd wat er was. Hij begon meteen te huilen. Ik heb gewacht tot hij weer rustig was en toen gezegd: ik kom nu naar je toe.”
“Graag”, reageerde Lucas, “Ik weet het ook allemaal niet meer.”
“Ik ben meteen naar hem toe gefietst en toen ik bij hem op zijn kamer was begon hij meteen weer te huilen. Ik ben naast hem gaan zitten en heb mijn arm om hem heengeslagen. Toen hij wat rustiger was is hij uiteindelijk gaan vertellen.
Lucas vertelde dat hij op een klasgenoot verliefd is geworden. Ja, je hebt het goed gehoord, op een klasgenoot, op een jongen….. Ik was even verbaast maar eigenlijk ook niet. Lucas een beetje kennende is het me altijd al opgevallen dat hij nog nooit een vriendinnetje heeft gehad. Nou hoeft dat natuurlijk niet, maar toch viel het me op.
Lucas blijkt al een hele tijd van zichzelf te denken dat hij homo is Hij heeft er heel veel moeite mee. Toen hij het mij vertelde begon hij steeds opnieuw te huilen. Ik had echt met Lucas te doen. Maar alles veranderde toen een klasgenoot van hem liet blijken dat hij Lucas meer dan leuk vond. Lucas is er heel lang niet op in gegaan, omdat hij er voor zichzelf niet voor uit wilde komen dat hij eventueel homo kon zijn. Maar hij begon die jongen steeds leuker te vinden. En uiteindelijk is hij maar in het diepe gesprongen. En zijn ze in het geheim een relatie begonnen. Toen was het een hele tijd heel leuk. Ze konden het prima met elkaar vinden en Lucas heeft best veel van zijn vriendje geleerd, op seksueel gebied dan. Hij kwam er steeds meer achter dat hij echt meer op jongens dan op meisjes valt. Daar hebben ze het ook samen over gehad en toen vertelde zijn vriendje dat hij op alle twee verliefd kon worden: hij is biseksueel. Lucas vroeg hem toen: “Ben je dan wel eens op een meisje verliefd geweest?” En zijn vriendje, ik wilde zijn naam niet weten want het is een klasgenoot van Lucas, antwoorde toen: “Ja hoor, ook nu!” En toen Lucas daarover doorvroeg gaf zijn vriendje hem toe dat hij nu een dubbele relatie had, zowel met Lucas als met een meisje.
Lucas heeft toen gevraagd of hij dat meende en dat normaal vond. “Waarom niet”, had zijn ‘vriendje’ geantwoord, “We zijn toch niet getrouwd? Voorlopig wat mij betreft vrijheid blijheid.”
Lucas is opgestaan en heeft gezegd: “Voor mij geldt dat niet. Ok, ik vond het fijn, maar met de nadruk op vond.” En is vertrokken. Hij is huilend naar huis gefietst. Ik vroeg waarom hij niet één van ons gebeld heeft, maar hij durfde dat niet. Toen ik zei dat wij toch zijn vrienden zijn, dat wij hem niet zomaar zullen laten vallen, reageerde hij dat hij daar enorm bang voor was. Ik heb gezegd dat ik hem nooit zal laten vallen. Dat het mij niet uitmaakt wat hij is. Dat wij gewoon er altijd voor elkaar zullen zijn, wat er ook gebeurt. Ik heb hem lang geknuffeld.
Arme Lucas, hij is behoorlijk teleurgesteld. Hij was bang homo te zijn en heeft dat eindelijk toegegeven en zijn eerste ervaring is er een van teleurstelling.
‘Hoe moet ik nu verder?’ vroeg hij mij wanhopig.
Gewoon, Lucas, jezelf blijven, de leuke lieve Lucas die wij allemaal zo waarderen als bandlid. Een hartstikke goede gitarist, waar ik heel graag mee samenspeel. Die kan dansen als de beste, en ook op het toneel het heel goed doet. De Lucas die nu blijkt homo te zijn. En wat dan nog? Die gewoon door moet gaan en dan vanzelf tegen een leuke jongen oploopt, waar hij gelukkig mee kan worden.”
Lucas barstte toen weer in huilen uit. “Maar niemand die ik ken is ook homo!” riep hij verdrietig.
“Dat kan je niet weten, Lucas, want net als jij laat niemand dat merken, omdat iedereen bang is voor de gevolgen. Het zou mij niets verbazen als er minstens één persoon is die ook homo is en er niet voor uit durft te komen die jij kent.” Terwijl Corine dat zegt kijkt ze mij aan. Ik kleur.
“O, wat heb ik met Lucas te doen.” reageer ik maar snel. “Kunnen we iets voor hem doen?”
“Ja, ik heb beloofd aan Lucas dat ik met jou zou gaan praten. Ik heb hem er van overtuigd dat ook jij hem nooit in de steek zal laten, ook al is hij homo. En dat ik eigenlijk vind dat de band het moet weten. Dat ik dat met jou zal bespreken. En dat is het verhaal. Lucas wil het eigenlijk niet in de band bespreken, bang dat daardoor de band uit elkaar zal vallen.”
Ik ben compleet verward. Lucas homo. En ik ben misschien wel verliefd op hem. Als dat zo zou zijn dan……. Maar ik moet voorzichtig zijn: ik zie nu hoe het met Lucas is gegaan: alleen maar teleurstelling.
“Jammer dat Lucas zo denkt, maar ik kan het me ook wel voorstellen. Niet iedereen is zo verdraagzaam als jij bent, Corine. Er zijn best veel mensen die het niet accepteren dat iemand homo is. Die dat reden vinden om iemand uit te sluiten en niet te accepteren of zelfs reden vinden om iemand te gaan pesten. lk snap dat wel.”
“Misschien bedoel je: juist ik snap dat wel?” reageert Corine. Ik kleur weer. “Hoe bedoel je dat? Ik ben gewoon iemand die niet gauw veroordeelt, toch, of zie jij dat anders?”
“Neen, laat maar”, reageert Corine. “Ik wil het er graag samen met jou over hebben hoe we Lucas kunnen helpen. Bij de volgende repetitie moeten we er over praten. Dan is Lucas één angst kwijt. De angst dat de band uit elkaar valt. Verwacht jij dat Sverre er problemen mee zal hebben?”
“Ik weet het niet, Sverre is duidelijk straight, hij heeft al tijden een vriendin. Maar ik kan me niet voorstellen dat hij uit de band zal stappen als hij hoort dat Lucas homo is. Om eerlijk te zijn: ik weet het eigenlijk niet.”
“Oké, ik heb met Lucas afgesproken dit aan jou te vertellen. Jij bent toch min of meer de leider van de band, ook al hebben we dat nooit afgesproken. Maar in praktijk werkt het wel zo.”
“Daar ben ik het mee eens. Zo werkt het. Ik stel voor dat ik het de volgende repetitie aan de orde stel en Sverre vraag hoe hij er tegen aan kijkt. Of moet ik hem misschien tevoren vragen om problemen te voorkomen?”
“Dat wordt ingewikkeld, want ik heb met Lucas afgesproken het alleen jou te vertellen. Ik heb voldoende vertrouwen in Sverre om het er op te wagen. Dus: laten we het er op de repetitie maar op aan laten komen.”
Ik stem in. Dan vertrek ik.
Als ik thuis ben ga ik meteen met een glas en een fles cola naar mijn kamer. Ik ga op bed liggen.
Ik pak mijn telefoon en app Lucas: ‘Lucas, ik zal je nooit laten vallen, wat je ook bent of wat er ook gebeurt!? Ik krijg meteen reactie: ‘Dank je wel, Andrea, je maakt me hier heel blij mee!’
Dat kwam net hard aan. Lucas gay. Als ik nu echt verliefd ben op Lucas….. Maar dan moet Lucas mij nog zien zitten. Hij heeft nog nooit iets laten blijken. Maar ik ook niet. En wat is dat met die opmerkingen van Corine? Zou zij iets vermoeden? Ik kan het me niet voorstellen. Maar ja. Corine is Corine, die is echt heel slim en gevoelig. En weer een nacht slaap ik laat in en lig ik lang te piekeren.
Op de volgende repetitie komt Lucas hartstikke zenuwachtig binnen. Ik begroet hem hartelijk en zeg dat het helemaal goed komt. Ik vraag hem of hij het zelf wil vertellen. Hij denkt even na en zegt dan ja.
Als ook Sverre en Corine er zijn vraag ik even aandacht voor Lucas. Sverre kijkt verbaasd. Lucas batst er zo in: “Sorry, maar ik moet iets vertellen. Ik ben homo.” Dat is er uit.
Sverre kijkt even rond. “O?”, en dan ”Wisten jullie dat?”
“Nou neen”, reageer ik, “Ik heb het pas gehoord.”
Corine zegt: “Lucas heeft het mij verteld. Maar wat vindt jij er van?”
“Wat moet ik er van vinden?” vraagt Sverre. “Als Lucas homo is, dan is hij toch homo. En wat dan nog? Hij blijft toch gewoon de Lucas die in onze band gitaar speelt?”
Ik zie Lucas een zucht van verlichting slaken. “Dus jij vindt dat niet erg?”
“Hoe zou ik dat erg moeten vinden? Voor mij verandert er toch helemaal niets? Voor jou des te meer. Want hoe kijk jij er tegen aan? Weten je ouders het al?”
Lucas loopt naar Sverre toe en omarmt hem. “Je weet niet hoe blij ik ben met deze reactie. Ik was zo bang dat de band uit elkaar zou vallen als het bekend werd. Gelukkig is er niemand in de band die er moeilijk over doet. Dank jullie wel.”
“Maar je hebt mijn vraag nog niet beantwoord. Weten jouw ouders het al?”
“Neen, mijn ouders weten nog van niets. Alleen jullie weten het nu plus een klasgenoot van mij waar ik een aantal weken dacht een relatie mee te hebben. Maar die hield er ook nog een vriendinnetje op na, dat vond hij heel gewoon. Hij is bi en zei dat wij niet getrouwd waren en dat het dus vrijheid-blijheid kon zijn. Dat zag ik niet zitten.”
“Wat een lul.” reageert Sverre. “Dat is gewoon niet anders dan wanneer ik mijn vriendin vertel dat ik nog een tweede vriendin heb, maar dat dat moet kunnen omdat we niet getrouwd zijn en het dus vrijheid-blijheid is. Wat een lul. Wees blij dat je van die lul af bent.”
“Echt blij ben ik niet. Maar je hebt wel gelijk. Bij nader inzien is het een lul. En ik was verliefd op hem. Stomme ik.”
Ik kijk rond. “Gelukkig zijn we gewoon nog als band bij elkaar. Voor ons blijf je gewoon Lucas! Zullen we gaan repeteren?”
Ik maak me er zo snel mogelijk van af. Ik vind het zo lastig Lucas dit te horen vertellen. Waarom kan ik niet iets met Lucas hebben? Of wil ik dat niet? Ja ik wil het best wel. Ik voel me niet bepaald blij na dit verhaal van Lucas. Het biedt kansen, maar hoe kan ik daar nu gebruik van maken? Als ik maar zou durven. Lucas durfde het wel. Maar die is nu ook niet gelukkig. Laten we maar gaan repeteren.
Ik pak mijn microfoon, zet hem op de standaard, ga achter mijn keyboard staan en vraag Sverre om af te tellen en te beginnen. ‘Zitti e Buoni’. Als ik zing kan ik alles vergeten. Me even uitleven…….