"Eindelijk gelukkig" een Kerstverhaal deel 11, SLOT.

Plaats hier je eigen verhalen.
Gesloten
Wimmie
Berichten: 193
Lid geworden op: wo 01 jan 2020, 23:09
Vul het getal in: 123

"Eindelijk gelukkig" een Kerstverhaal deel 11, SLOT.

Bericht door Wimmie » za 31 dec 2022, 06:55

Eindelijk gelukkig. (11, slot)

Zondag 31 december: ‘Capodanno’.

Sammie

Het is vandaag oudjaarsdag. Als ik wakker word is Chris al wakker, ik merk het aan zijn ademhaling. Ik blijf lekker tegen hem aan liggen, Chris ligt best wel vaak op zijn rechterzij, voor mij, met mijn hand over hem heen. Voorzichtig kriebel hem op zijn buik. Ik hoor hem voor mij grinniken.
“Lekker geslapen, lieve Chris?”
“Ik heb als een blok geslapen, ben niet één keer wakker geweest.”
“Hoe laat is het eigenlijk?”
“Ik kijk even op mijn horloge. O, het is al 8 uur. We zullen uit bed moeten want om 9.30 uur staat de hele familie hier voor de deur en dat wordt lachen als Alessandro en Leonardo ons in bed aantreffen.”
We staan snel op, douchen snel en vinden een ontbijttafel met mijn ouders die op ons wachten.
“Mooi, ik dacht al, als ik nog langer niets hoor ga ik ze wakker maken” reageert Heleen. “Maar toen kwam er leven in de brouwerij. Kom lekker aan tafel, jongens.”
Peter schiet in de lach en zegt: “Vind jij het ook zo leuk om ‘jongens’ te kunnen zeggen?”
“Ja, dat is inderdaad heel leuk”, reageert Heleen.
Na het ontbijt poetsen we onze tanden, Chris maakt zich een heel klein beetje op, eigenlijk heeft hij dat de laatste dagen nauwelijks gedaan. Ik vraag hem ernaar. “Aan de ene kant geen tijd voor gehad, aan de andere kant minder behoefte. Maar nu wil ik het wel graag doen, een beetje.”
Hij is er snel mee klaar. Ik vind het hem altijd heel goed staan. Hij doet het op een goede manier: niet te opvallend, maar net genoeg om zijn ogen te accentueren.
Precies om half tien gaat de deurbel. Je kunt met een telefoon met de mensen die beneden staan praten. “Wie is daar?” vraagt Chris grappend. Hij krijgt een hele waterval Italiaans over zich heen. We herkennen de stem van Alessandro of Leonardo, wie weten we niet precies, maar in ieder geval reageert Chris: “Sorry, wij kopen niet van vreemdelingen” en drukt op de deuropener. Twee minuten later stormen Allessandro en Leonardo naar binnen, na een halve minuut gevolgd door Erik en Paola.
Nadat we elkaar begroet hebben zegt Erik dat de bus over 8 minuten gaat, dus we trekken onze jassen aan en lopen naar de bushalte. We staan daar net of de bus komt al aan.
We zoeken een plekje, wat niet lukt, de bus is al aardig vol, dus een plekje om bij elkaar te kunnen staan. Na een tijdje stappen we uit, vlak bij een bijzondere kerk om te zien. We lopen iets terug en dan steken we over naar een viaduct met sporen over de weg. Daar is een metro- station. Daar gaat de metro naar Ostia Lido, dat is niet zo ver van het strand. Wij stappen eerder uit, om naar Ostia Antica te gaan.
Zoals gezegd is het een heel groot gebied, waar in feite één lange ‘weg’ bestaande uit ruwe grote oude Romeinse stenen doorheen loopt en waar je links en rechts van alles vindt. Erik weet er ontzettend veel van, op elke plek heeft hij wel een heel verhaal. Het is niet echt druk, maar met een zonnetje er bij is het wel heel leuk daar rond te lopen en je te realiseren dat daar 20 eeuwen geleden gewoon mensen woonden, net als wij nu ook gewoon wonen.
We zien er echt alles wat je in een stad zou verwachten, van overdekte markt tot amfitheater, van badhuis tot tempel, een serie winkeltjes, woonhuizen, die erg klein zijn, één ruimte vaak en ga zo maar door. Niet alles is nog heel, maar heel veel is weer zo opgebouwd dat je er een heel goed beeld bij krijgt hoe het vroeger is geweest.
Erik vertelt dat Ostia al heel oud is, gesticht in de 4e eeuw voor Christus als militaire post. Daarna heeft het zich ontwikkeld tot er op het hoogtepunt wel 75.000 mensen woonden.
We dwalen er heel lang rond. Voor Chris en mij is er heel veel herkenning vanuit onze lessen Latijn. De tweeling is er wel vaker geweest maar blijft enthousiast, waarschijnlijk door het enthousiasme van hun vader.
Tussen de middag eten we een belegd broodje, erg Nederlands maar ook erg praktisch. Want er is te weinig tijd om van het terrein af te gaan en ergens te gaan eten. Dus heeft Paola een hele mand vol broodjes klaargemaakt, op zijn Nederlands, maar met Italiaanse broodjes. Het zit heerlijk beleg op: vlees en kaas, maar ook Nutella.
Het park sluit in de winter om 16.30 uur, omdat het dan langzamerhand donker gaat worden. De zon komt hier vroeger op dan in Nederland (we zitten dichter bij de evenaar) maar wat ondergaan betreft is het verschil niet zo groot. Dat is het ’s zomers wel anders: dan gaat de zon veel vroeger onder dan in Nederland, maar de tweeling vertelt dat dit wel fijn is omdat het dan heel warm kan zijn en zonder zon koelt het lekker af. Naar bijvoorbeeld 25 graden! Het lijkt mij heerlijk.
We zien echt heel veel. Chris en ik lopen steeds vaker hand in hand. De tweeling ging dat, tot grote hilariteit van Erik en Paola, op een gegeven moment ook doen. Maar dat hielden ze niet heel lang vol. Broers blijven broers. Ze gingen elkaar jennen en daarna was het snel gedaan.
Als we bijna alles hebben gezien zoeken we de metro op en maken de reis terug. We zijn om een uur of zes thuis en hebben dan nog 2 uur voordat we naar het cena di capodanno moeten.
We trekken ons even terug op onze kamer, mijn ouders gaan naar Erik en Paola. We beloven dat we daar ook om 19.45 zullen zijn.
We gaan op bed liggen en beginnen te zoenen, dan te tongzoenen en dan trek ik aan Chris’ zijn shirt. Het verdwijnt met zijn hulp snel over zijn hoofd. Met mijn shirt gebeurt hetzelfde evenals met mijn binder. Dan komen onze broeken aan de beurt In boxer beginnen we elkaar weer te tongzoenen. Ik duik in Chris zijn boxer, ook die moet uit. Mijn boxer, met packer, ondergaat hetzelfde lot. We hebben elkaar inmiddels al veel vaker bloot gezien, in bed, onder de douche, maar ik blijf er van genieten Chris helemaal bloot te zien. Chris neemt het initiatief en draait mij op mijn rug. Hij gaat over mij heen liggen, met zijn hoofd bij mijn ‘piemel’ die ik helaas niet heb. Mijn mond zit bij zijn piemel, die ik gulzig naar binnen zuig. Ik voel hem harder worden. Chris zuigt ook op mij, dat voelt trouwens echt heel lekker. Ik weet niet hoe het is als iemand op je piemel zuigt, maar misschien is het gevoel wel een beetje gelijk. Voorlopig geniet ik, zowel van Chris als van mezelf. Dit had ik enkele weken geleden niet kunnen dromen. En dat in Rome. Terwijl ik in huis bij mijn vriendje woon. Ik doe erg mijn best en ik voel dat ik steeds meer succes heb. Maar Chris heeft hetzelfde bij mij. Misschien lukt het nu wel om tegelijk klaar te komen. En ja hoor, als ik een diepe zucht slaak en daarom vanzelf Chris zijn piemel loslaat voel ik dat ook hij klaarkomt. Even zie ik sterretjes, zo heftig voelt het, maar dan kom ik hijgend weer waar ik was: op mijn rug op bed onder Chris. Ik houd Chris nu met 2 handen vast: ik wil dat hij nog even blijft liggen. En dat doen we tot we alle twee weer op adem zijn gekomen. Dan draait Chris zich om, zodat onze gezichten weer bij elkaar liggen.
Ik zoen hem weer en dat wordt weer een tongzoen.
“Ik houd enorm veel van je, lieve Chris”
“Lieve Sammie, ik ben ook helemaal stapelverliefd op je, meer nog, ik houd ook waanzinnig veel van je” reageert Chris.
We blijven nog even lekker tegen elkaar aan liggen, maar moeten er dan toch echt uit. De rest van de familie verwacht ons over een half uur. We zorgen dat we op tijd zijn.
Als we aankomen gniffelt de tweeling. Ik begrijp het wel. Laat ik ze maar voor zijn.
“Dag Alessandro en Leonardo. Het antwoord is Ja en Ja!”
Ze kijken me verbaasd aan.
Chris begint te grijnzen. “Jongens, jullie zijn zo doorzichtig. Maar dat is wel leuk hoor. Geen probleem mee. Ik sluit me bij de antwoorden van Sammie aan: ja en ja……”
We schieten alle twee in de lach. Onze ouders hebben het geamuseerd bekeken. Dat ga ik trouwens steeds vaker denken, als ik denk aan de ouders van Chris: onze ouders. Zo voelt het ook echt. Ik vind het bijzonder! Ik geloof niet dat ik ooit de behoefte ga krijgen om papa en mamma te zeggen, maar ze als ouders beschouwen….. dat doe ik eigenlijk al. En zij zijn in de paar weken dat ik ze ken al veel meer ouders voor mij geweest dan mijn eigen ouders.
We krijgen even wat uitleg over deze avond. Zo’n Cena di Capodanno werkt met een vast menu, waar alle gerechten en het water, net als een welkomstdrankje en koffie enzovoorts, bij de prijs inbegrepen zijn. Vanavond is er per 4 personen ook nog een fles wijn. Je kunt dus niet zelf kiezen wat je wilt eten, maar dat hoeft geen probleem te zijn omdat er gekozen is voor een menu waarvan verwacht wordt dat iedereen het lekker vindt. Alessandro likt met zijn lippen langs zijn tong. “Ik heb het gezien, jammmie!”
En ondertussen is er live muziek, uiteraard Italiaans.
We gaan met het openbaar vervoer, oftewel met tram 8. Omdat het misschien later is afgelopen dan de tram rijdt kunnen we eventueel de nachtbus terugnemen. Dat blijkt, hoe origineel, buslijn N8 te zijn…….

Chris
Ik ben best al wel vaak in Rome geweest, wat logisch is als je er familie hebt wonen waar je ouders en jij het heel goed mee kunnen vinden. En als iedereen zo dol is op Rome als wij zijn. Maar met Sammie naar Rome gaan heeft een dimensie extra. Iets doen met degene waar je van houdt is natuurlijk altijd super, maar als je dan samen iets kunt doen waar je al op zich super enthousiast over bent, is het ongeveer het einde! Ik geniet met volle teugen en merk ook aan Sammie dat hij meer dan 100% geniet. We zijn nu op weg naar het restaurant waar we vanavond en het begin van de nacht door gaan brengen. Ik ben nog nooit met oud en nieuw in Rome geweest, dus dat is ook voor mij helemaal nieuw.
We zitten nu in de tram, we moeten er een paar haltes voor het eind uit want we eten ergens in Trastevere. We zijn daar gisteren ook met zijn vieren geweest, Sammie en ik plus Alessandro en Leonardo. Het was leuk, maar als we uitgestapt zijn en de straat inlopen die we gisteren ook gehad hebben is het een heel andere straat, met al die kerstverlichting in het donker. Schitterend. We blijken te eten in een niet zo groot restaurant, ook daar kennen ze Erik en Paola en de tweeling. Dus moeten wij ook hier worden voorgesteld, en weer als vriendjes, amanti schijnt dat hier te heten. En ook hier kijken ze er niet van op! We hebben hier een ronde tafel, waar met me zijn achten aan zitten. Ik zit naast Sammie, naast ieder van ons eentje van de tweeling en daarnaast eerst mijn ouders en dan Erik en Paola.
We blijken wel één keuze te moeten maken: tussen vlees of vis. Je keus is voor het hele menu. Ik kies voor vis, Sammie ook, ik weet dat hij dol is op vis. En als we inventariseren blijken we alle 8 voor vis te hebben gekozen.
De avond begint om negen uur, langzaam aan krijgen we hapje na hapje, allemaal even lekker, overigens. Maar het lekkerste vind ik uiteindelijk wel de polpo, de inktvis, die we op twee manieren voorgeschoteld krijgen: als voorgerecht, geroosterd op een bedje, zoals dat heet, van aardappelpuree, terwijl de tweede manier is in een saus bij een pasta. Verrukkelijk. We krijgen trouwens een bord met 3 verschillende kleine hapjes pasta met verschillende sausen. Polpo dus, baccala en tonijn. Baccala is gezouten vis, wat ze vroeger deden om het te kunnen bewaren, wat weer helemaal ontzilt is en daardoor toch een bijzondere smaak krijgt. Ik zal niet alles op gaan sommen, maar de eindconclusie is dat we tussen 21.00 en 23.45 uur heerlijk hebben gegeten. En ook wat wijn gedronken. Zelfs Alessandro en Leonardo kregen wat wijn. Met dezelfde redenering als mijn ouders hadden: ze kunnen er beter langzaam aan wennen dan met hun 18e meteen losgelaten worden.
De live muziek is voor ons onbekend: uiteraard Italiaans. Maar ik merk aan Alessandro en Leonardo dat het voor hen bekende muziek is. Als ik er naar vraag antwoordt Leonardo dat het wat ouders muziek is, vaak winnende liedjes van het jaarlijkse festival Sanremo. En omdat dat altijd hits worden, zijn het dus allemaal bekende liedjes.
Ik heb me voor vanavond iets meer opgemaakt dan de afgelopen dagen. En op een gegeven moment komt één van de jongedames van het bedienend personeel naar me toe en zegt iets in het Engels. Ik kan het niet verstaan en kijk haar dus vragend aan. Zij kijkt naar Alessandro en Leonardo en zegt iets in het Italiaans. Zij beginnen te lachten en zeggen iets terug. Nu kijk ik hen vragend aan.” Je hebt zojuist een compliment gekregen, Chris”, zegt Alessandro. “Ze vindt je oogschaduw heel erg mooi, niet te veel, en ze zei dat het jammer is dat je al een vriendje hebt……. En dat ze zich realiseerde dat ze toch geen schijn van kans maakt. En dat is dan weer een compliment voor Sammie.”
“Nooit”, zeggen we tegelijk. Iedereen schiet in de lach.
Dan wordt het 12 uur. We hebben allemaal een glas om te toosten. Een brindisi heet dat hier. Uiteraard toost ik het eerst met Sammie.
“Ik wens jou het allermooiste jaar van je leven toe en met mij, lieve Sammie!”
“Ik wens jou hetzelfde, lieve Chris”, reageert Sammie, “onder voorwaarde dat het met jou is.”
We omhelzen elkaar. Dan toosten we ook met de anderen. Die hebben allemaal heel positieve wensen voor Sammie en mij. En wij voor hen.
“Ik wens dat jullie nog heel vaak samen naar Rome komen” wenst Alessandro.
Leonardo voegt er aan toe: “En dat jullie heel gelukkig worden met elkaar.”
En zo beginnen we een nieuw jaar, samen, in Rome, terwijl we elkaar nog maar een paar weken kennen, maar wel een paar weken waarin er een aardverschuiving in ons beider leven heeft voltrokken.

Sammie
Er is een nieuw jaar begonnen. Het oude jaar kon niet mooier eindigen. Mijn leven is totaal veranderd. Ik woon niet meer in een internaat, maar bij mijn vriendje thuis. Ik zit niet meer op een school waar ik word gepest, maar op een school en in een klas waar iedereen respect voor elkaar heeft en waar iedereen van mij weet én dat accepteert dat ik als meisje ben geboren maar me altijd een jongen heb gevoeld en me dan ook zo gedraag. Dat ik bezig ben een jongen te worden. Ik woon niet meer bij mijn biologische ouders, maar ik heb daarvoor in de plaats schoonouders gekregen die ik als mijn eigen ouders beschouw. Ik ben gelukkig met mijn vriendje, Chris, die ook gelukkig is met mij, dat kan ik aan alles merken. En we zeggen het ook regelmatig tegen elkaar.
Ik kijk de tafel rond en zie allemaal lieve mensen, die andere mensen nemen zoals ze zijn. Wat heb ik het getroffen. Ik zeg hardop: “Ik houd van je Chris, ik houd van jullie allemaal, dankjewel, allemaal, dat je in mijn leven bent gekomen. Ik pak Chris beet en kus hem. Er druppelen een paar vreugdetranen uit mijn ogen.
“Je hebt mij ontzettend gelukkig gemaakt, lieve Chris”, fluister ik in zijn oor.
“Jij hebt mij ook nog veel gelukkiger gemaakt dan ik al was, lieve Sammie.” En hij droogt mijn tranen met zijn duimen.
Als ik nogmaals de tafel rondkijk zie ik iedereen een beetje ontroerd naar ons kijken.
“Nogmaals, wij gunnen jullie het allerbeste van de wereld in het komende jaar, Chris en Sammie” zegt Alessandro. “Dat jullie nog heel vaak terugkomen naar Rome, samen en dat jullie nog heel vaak ‘ja en ja’ kunnen antwoorden” voegt Leonardo er aan toe.
Iedereen schiet in de lach. De tweeling op zijn best. Ik voel me ook op mijn best. Ik ben super gelukkig. Eindelijk gelukkig.

Gesloten