"Eindelijk gelukkig" een kerstverhaal deel 7.

Plaats hier je eigen verhalen.
Gesloten
Wimmie
Berichten: 173
Lid geworden op: wo 01 jan 2020, 23:09
Vul het getal in: 123

"Eindelijk gelukkig" een kerstverhaal deel 7.

Bericht door Wimmie » za 24 dec 2022, 07:49

Eindelijk gelukkig (7)


Zondag 24 december

Chris
Sammie heeft zichzelf gisteren overtroffen. Hij heeft dingen gedaan, hij durfde dingen te doen, waar hij niet van had gedacht dat nu al te durven. Het was bijzonder en heel fijn. We zijn lang blijven liggen, gewoon tegen elkaar, in allerlei houdingen, elkaar strelend, waarbij ik zorgde dat ik zijn borsten niet ging strelen. Zijn borsten zijn best klein, als hij op zijn rug ligt zie je ze nauwelijks. Maar ik begrijp dat ze voor hem veel te groot zijn. Ik ben blij dat ik Sammie dit kan laten meemaken, het maakt mij ook gelukkig.
We zijn voor het eten naar beneden gegaan. We hebben gezellig en lekker gegeten. Na het eten zijn we na het afruimen en het inruimen van de vaatwasser, beneden blijven hangen. We hebben samen met mijn ouders een film op de tv gezien. De dag was voor ons al helemaal goed. We zijn om half elf naar bed gegaan. Sammie heeft mij weer uitgekleed, ik heb Sammie weer uitgekleed. Bloot tegen elkaar aan zijn we in slaap gevallen nadat Sammie had gezegd: “Ik kan hier voorlopig geen genoeg van krijgen. Welterusten, lieve Chris, welterusten lief vriendje. Ik houd van je.”
Ik kon hem nog net antwoorden: “Ik houd ook héél véél van jou, lieve Sammie” en toen voelde ik Sammie volledig ontspannen. Hij was in slaap gevallen. Ik sliep niet heel veel later.

Vandaag is het de dag voor Kerstmis. Een zondag. Op zondag ontbijten we altijd wat later. Normale tijd op zondag is tussen 8 en 9 uur. Ik word het eerst wakker. Sammie ligt strak tegen mijn rug aan. Dat je zo, in zo’n houding, strak tegen elkaar aan, zo lekker kan slapen. Ik beweeg me niet om Sammie niet wakker te maken. Maar het duurt niet lang of ik voel hem bewegen.
“Wat is dit genieten, lieve Chris, wat ik dit fijn, wat is dit lekker. En wat voel ik me super!”
“Ik ben trots op je en ik ben zo blij voor je. We blijven gewoon nog lekker een tijdje zo liggen. En daarna gaan we ons aankleden en ontbijten. Douchen doen we daarna wel.”
Ik kijk en zie dat het nog vroeg is. Sammie streelt mijn borst, mijn buik. “Neen, ik ga niet verder, dat komt later wel” gniffelt hij in mijn oor. “Voorlopig is zo lekker liggen voor mij voldoende.”
We blijven lekker liggen. Ik voel Sammies warmte. Ik voel zijn trots, ik begin hem steeds beter te begrijpen. Wat heb ik het dan makkelijk gehad! Fijne ouders, fijne klas, allemaal mensen om me heen die me gewoon accepteren. En wat heeft Sammie het dan veel moeilijker gehad. Niet te vergelijken.
“Douchen voor of na het eten?“ vraag ik Sammie.
“Na het eten. En: samen douchen? Volgens mij is dat nu geen probleem meer voor mij. Jij hebt me helemaal gezien. Dat is onder de douche niet anders!”
Als we beneden voldoende geluiden horen trekken Sammie en ik snel wat kleren aan en gaan we naar beneden. De tafel is bijna gedekt. We helpen mee met de laatste dingen en schuiven aan. Na het eten gaan we weer naar boven, de badkamer in. We kleden elkaar uit, kijken nog eens goed naar elkaar en stappen dan onder de douche. Ik zeep Sammie in, vermijd zijn borsten en zijn kutje, die mag hij zelf wassen. Hij zeept mij in en vermijdt niets. Integendeel. Hij wast bij mij wat hij niet heeft en zo graag zou willen hebben. Ik word me er steeds bewuster van, wat dat betekent. En ik word stijf.
We spoelen elkaar af, drogen elkaar af en trekken een boxer aan, Sammie trekt zijn binder aan. Hij heeft een andere boxer en laat mij dan zijn packer zien, een piemel van kunststof, inclusief balzak, die hij in een vak in de boxer schuift. Nu heeft hij ook een bobbel in zijn boxer.
Ik voel me blij, blij dat Sammie dit allemaal met mij deelt, blij dat hij dit durft, terwijl ik me voor kan stellen hoe ingewikkeld dit allemaal voor hem is.
“Lieve Sammie, ik ben blij dat je dit allemaal met mij wilt delen. Dat betekent veel voor mij.”
“Het betekent ook heel voor mij, lieve Chris. Het is bijzonder dat ik dit durf te doen. Ik had het niet verwacht. Jij bent echt de eerste die ik zo vertrouw, die zo vertrouwd voor mij voelt, dat ik er geen moeite mee heb. Ook voor mij is dat heel speciaal.”
Dan bespreken we eerst wat we vandaag allemaal moeten doen. Vanavond koken wij samen. Verder geeft Sammie vanavond de mooie vaas als cadeau. Tussen de middag lunchen we met zijn vieren. Daarvoor kunnen we zelf bepalen wat we gaan doen. Mijn ouders gaan op zondagmorgen vaak hun eigen gang, die hebben genoeg dingen te doen. Op zondagmiddag doen we vaak dingen met zijn drieën. Dat bespreken we dan onder de lunch. Ik meld dit Sammie allemaal. Ik weet zeker dat als we samen willen zijn dat ze dat begrijpen, maar iets met zijn vieren doen kan ook wel heel leuk zijn.
“Maar eerst wil ik iets anders”. Zeg ik.
“Wat dan”, vraagt Sammie.
“Gisteren zei je dat jij veel over mijn jeugd tot nu toe wilde weten. Toen hebben we iets anders gedaan. Nu wil ik je dat wel gaan vertellen. Tenminste, als jij dat nog wilt.”
“Natuurlijk wil ik dat, ik wil veel van jou weten, zo veel mogelijk eigenlijk.”
“Ok, dan zal ik beginnen”.

Sammie
Chris begint uit zijn jeugd te vertellen. Het blijkt allereerst dat Chris een ouder zusje heeft gehad, maar die is toen ze drie dagen oud was overleden. Ze was veel te vroeg geboren, dus ook veel te klein en nog lang niet volgroeid. In het ziekenhuis hebben ze van alles geprobeerd, maar helaas is dat niet gelukt. Toen heeft de moeder van Chris allerlei onderzoeken gehad om er achter te komen wat de oorzaak was. Daar kwamen de dokters toen niet achter. Toen de moeder van Chris weer zwanger was van Chris is ze echt heel goed in de gaten gehouden. Daardoor moest ze wel de laatste maanden elke week 2x naar het ziekenhuis en de laatste weken werd ze opgenomen. Door die goede zorg is Chris maar 2 weken te vroeg geboren en dat was geen probleem: hij was best wel een grote baby. Wel kreeg de moeder van Chris het advies om geen kinderen meer te krijgen. En daarom is Chris alleen gebleven.
“Mis je dat niet, broertjes en zusjes?” vraag ik hem.
“Nou, neen, ik weet niet beter. Ik ben wel heel jong al naar een kinderopvang gegaan, omdat mijn ouders alle twee werken, ook toen al. Mijn vader werkte op maandag thuis, op dinsdag werkte mijn moeder thuis, op woensdag paste mijn opa en oma op en op donderdag en vrijdag ging ik naar de kinderopvang. Daar heb ik geleerd om met andere kinderen ruzie te maken als ze mijn speelgoed afpakten, of als ik iets wilde hebben dat zij hadden. Dat laatste heb ik trouwens heel snel afgeleerd. Ik zei alleen maar dat ik iets wilde hebben. Anderen sloegen er dan meteen op. Dat heb ik nooit gedaan. Waarschijnlijk omdat ik dat thuis nooit gezien had. Ik vind het nog steeds raar als ik mijn kleine neefjes, nou ja, ze zijn nu 14, ruzie zie maken en er dan meteen op meppen. Op school vond ik het altijd al heel erg leuk. Carla zat al bij mij op de kleuterschool, ze woont hier niet zo ver vandaan. En zoals je weet is zij nog steeds mijn beste vriendin. Ik zie haar de laatste dagen wel niet zo veel, maar we appen elkaar wel regelmatig. En zij begrijpt heel goed hoe belangrijk wij nu voor elkaar zijn.”
Daarna gaat Chris verder. Hij vertelt dat hij geen opa en oma meer heeft. De opa en oma van de kant van zijn vader waren al overleden toen hij geboren werd. De opa en oma van moeders kant hebben toen hij klein was heel veel op hem gepast maar zijn bij een auto ongeluk overleden toen hij 12 jaar was. Zij zijn frontaal gebotst op een spookrijder. Ze waren alle twee op slag dood.
“Mijn opa en oma heb ik heel erg gemist. Zij hebben altijd op mij gepast, maar ik ging ook later nog elke woensdagmiddag naar hen toe en bleef daar dan eten. En oma maakte elke keer iets klaar dat ik mocht kiezen. Verder heeft opa mij schaken geleerd en heeft oma mij breien geleerd. Ik ben best wel heel verdrietig geweest. Op de crematie zei iedereen dat ik zo dapper was, omdat ik het durfde voor iedereen te vertellen over wat oma en opa voor mij betekend hadden. Maar alleen mijn ouders weten dat ik de hele nacht erna heb liggen huilen, zo erg vond ik het dat ik dit had moeten vertellen omdat ze dood waren.”
Chris wil verder vertellen. Ik moet daar even bij stil staan, dat verdriet. Hij mocht dat van zijn ouders, de hele nacht huilen. Dat is iets dat ik niet ken. Als ik dat gedaan zou hebben zou mijn vader onmiddellijk gezegd hebben dat huilen niets oplost en dat je het lot dat God je geeft gewoon met accepteren, zonder huilen. Ik vertel dat Chris, die me heel verbaasd aankijkt.
“Dat meen je niet! Dat kan toch niet? Als jij verdrietig bent, dan mag dat toch?”
“Vertel dat maar aan mijn ouders. En die hebben het gewoon van de kerk. Daar wordt dat ook verkondigd. ‘Een mens moet het lot dragen dat God hem toebedeeld heeft’ en daar hoort niet bij dat je verdrietig bent. Dan accepteer je kennelijk je lot niet.”
Chris blijft kijken of hij het in Keulen hoort donderen.
“Sorry, hoor, Sammie, maar dat vind ik onmenselijk. Maar als je dat vertelt dan begin ik ook te begrijpen waarom je ouders je de deur uit konden zetten en het hebben geaccepteerd dat jij naar een internaat ging en niet meer thuis woonde. Mijn ouders zouden dat niet willen, die zouden dat vreselijk vinden. Maar die hebben ook niets te maken met een God die allerlei dingen wil waar ik niet van begrijp dat je dat zou willen. Als je van elkaar houdt, en dat doen ouders van elkaar, als het goed is. En dat doen ook ouders en kinderen van elkaar, houden van, als het goed is. Als je van elkaar houdt dan wil je elkaar niet missen op een moment dat dat nog niet nodig is. Als ik ga studeren vinden mijn ouders het heel normaal dat ik het huis uit ga. Zij zeggen ook altijd: ‘Chris, we hebben je een aantal jaren te leen om je op te laten groeien tot een volwassen man. Als je dat bent houdt het te leen hebben op, dan moet je je eigen weg gaan. Maar die jaren dat we je te leen hebben, daar willen we van genieten’!”
“Ja, jouw ouders zijn zo totaal verschillend van mijn ouders. Het heeft best lang geduurd voordat ik kon accepteren dat mijn ouders zijn zoals ze zijn. Maar het helpt niet als je je daartegen blijft verzetten. En gelukkig liep ik op het internaat tegen Susan aan en daar kon ik alles mee bespreken. Je kent Susan, die is heel open en begrijpt je snel. Dat geldt overigens niet alleen voor mij: ook de andere jongeren bij mij in de groep zijn helemaal dol op Susan. Daarom kon Susan mij ook zo goed ‘beschermen’ : als Susan iets zegt luisteren ze wel, tenzij het te moeilijk is voor hen.”
Wat bedoel je daar mee, Sammie: te moeilijk is voor hen?” vraagt Chris.
“Nou, één groepsgenoot dealde drugs, op een gegeven moment. Toen Susan daar achter kwam hebben ze heel lang gepraat. En heeft hij beloofd er mee te stoppen. Maar dat deed hij niet. Susan was heel verbaasd: jij belooft iets en dat doe je dan niet? Dat ben ik van jou niet gewend, had ze tegen hem gezegd. En toen kwam het er uit. Hij werd door enkele mannen uit het drugscircuit gechanteerd. Dus hij kon niet anders, anders zou er van alles gebeuren, ik weet niet wat, maar ik heb wel begrepen dat hij daar heel bang voor was, zo bang dat hij wel door moest gaan met dealen.
Susan is toen met hem naar de politie gestapt. En die hebben die twee mannen toen ze hem weer eens onder druk zetten, omdat hij zei dat hij nu echt wilde stoppen, gearresteerd. Het moet best wel spannend voor hem zijn geweest. Maar doordat hij zo mee had gewerkt en gechanteerd werd om drugs te dealen kwam hij er met een waarschuwing af. Dat verhaal maakte de populariteit van Susan alleen maar groter. Ze is ook echt héél goed.”
“Ja”, zegt Chris, “jij hebt echt geboft met Susan. Net zo als ik heb geboft men zijn ouders. Die hebben me nooit geslagen. Zijn er altijd voor mij. Steunen mij ook echt altijd. Niet door dingen van me over te nemen, maar door me te stimuleren het zelf te doen. Toen ik in de eerste klas van het gymnasium eens heel kwaad was omdat bij het eerste proefwerk wiskunde de leraar mij drie punten minder had gegeven omdat ik wel de goede antwoorden had gegeven, maar er niet bij had gezegd waar het om ging. De vraag was: als een steen zo en zo groot is, hoeveel stenen heb je dan nodig voor een muur van 1 bij 1 meter. Ik had dat berekent en het antwoord gegeven: 25. En dat was het goede antwoord. Maar ik had niet geschreven: 25 stenen. En dat kostte me drie punten. Ik zei tegen de leraar: maar dat stond er toch niet bij dat dat moest? ‘Neen’, zei hij, ‘Dat had je moeten begrijpen.’ Maar niemand had dat begrepen, de hele klas had het fout. En door die drie minpunten had een klasgenoot zelfs een onvoldoende. Ik had het er met mijn ouders over en die waren het met me eens. De vraag was: hoeveel stenen heb je nodig. Dan kan je antwoorden met 25. Als er in de vraag geen stenen had gestaan, was het anders geweest. Maar nu was het vermelden van de stenen zelfs overbodig! En ik vond het extra erg dat die klasgenoot een onvoldoende had. Zij hebben me toen gestimuleerd dat in de klas te zeggen. Aan het begin van de les heb ik mijn vinger opgestoken. En toen heb ik gezegd dat ik het echt heel oneerlijk vond, dat het overbodig was omdat waar het om ging, stenen in de vraag stond. En dat ik het ergste van alles vond dat daardoor een klasgenoot een onvoldoende had. De leraar zei helemaal niets. Ik dacht: nou wordt die heel erg kwaad. Maar hij ging gewoon met zijn les verder. Zonder naar mij te reageren. Ik had het niet meer. Maar aan het eind zei hij: ‘Eigenlijk vind ik dat jij gelijk hebt, Chris. Ik zal iedereen die 3 punten minder heeft gekregen er drie bij geven’. En dat heeft mij heel erg gestimuleerd om altijd gewoon eerlijk te zeggen wat ik vind. Dat wordt me niet altijd in dank afgenomen, maar voor mij voelt het altijd heel erg goed. Net zoals jij dat deed toen je nieuw bij ons in de klas kwam en meteen vertelde dat je een transjongen bent.”
Chris vertelt verder dat hij nooit veel moeite met school heeft gehad. Hij vindt het leuk nieuwe dingen te leren. Zijn cijfers zijn altijd ook best goed geweest. Alleen toen hij net op de middelbare school zat, haalde hij voor Latijn een onvoldoende. Hij had nog nooit een onvoldoende gehaald. Hij vond het vreselijk. “En ik had er best wel voor gewerkt. Maar ik had het op de verkeerde manier geleerd, zo hoorde ik later. Toen ik mijn antwoordformulier terugkreeg en het cijfer zag barstte ik in huilen uit. De leraar keek heel verbaasd. Mijn klasgenoten wat minder. Maar daar heb ik wel van geleerd. Allereerst: als je je best hebt gedaan en het lukt niet is het niet erg. Dat zei de leraar ook: je hebt toch geleerd? Dan heb je gedaan wat je kon. Er is alleen iets fout gegaan. Dat weet je nu. En dat cijfer haal je wel op. En op de tweede plaats heb ik geleerd dat het niet erg is te laten zien dat je verdrietig bent. En dat doe ik nog steeds. Gelukkig hoeft dat niet zo vaak, want ik heb gelukkig weinig reden om verdrietig te zijn.”
En dan voegt Chris toe dat hij gezien heeft dat ik ook niet bang ben om te laten zien hoe ik me voel. “Gelukkig heb ik bij jou vooral vreugdetranen gezien.”
Dan vraag ik: “En hoe ben je dan uit de kast gekomen?”
Chris vertelt dat hij toen hij een jaar of 14 was ontdekte dat meisjes hem weinig deden. Hij had Carla, waar hij echt alles mee kon bepraten, maar Carla was voor hem niet zo zeer een meisje, maar gewoon Carla. En hij ontdekte dat jongens hem veel meer deden. Dat als hij een jongen tegenkwam hij ineens in vuur en vlam kon staan. En dat had hij met meisjes nooit. Daar heeft hij het toen een keer met Carla over gehad. “Kan jij van een meisje of een jongen in vuur en vlam komen te staan?” Carla had gezegd: “O, je bedoelt: ben jij wel eens verliefd?” En daarover doorpratend was het Chris duidelijk geworden dat het inderdaad om verliefdheid ging. “Weet je”, had Carla gezegd, “je kunt verliefd worden op jongens en op meisjes. Meestal worden meisjes op jongens verliefd en jongens op meisjes, maar ook best wel vaak worden meisjes op meisjes verliefd en jongens op jongens. Dat kan allemaal. Er zijn zelfs jongens en meisjes die op zowel jongens als meisjes verliefd kunnen worden. Dat is gewoon zo.”
Omdat Chris eigenlijk alleen maar verliefd werd op jongens, begon hij te begrijpen dat dit voor hem normaal was. Daar had hij het ook eens met zijn ouders over gehad die het verhaal van Carla helemaal beaamden. En toen had hij verteld dat hij eigenlijk alleen maar op jongens verliefd werd. En zijn ouders hadden hem toen verzekerd dat dat heel goed kon. Dat dan bij hem hoorde, net als zijn blonde haar, zijn blauwe ogen en het feit dat hij zichzelf opmaakt.
Dat dat geen enkel probleem was, maar dat hij er wel rekening mee moest houden dat er mensen waren die daar niet zo gemakkelijk over dachten. Maar dat dit voor sommige mensen voor veel meer of misschien wel alles gold: alles wat niet is zoals het bij henzelf is vinden zij vreemd. En vanaf dat moment wist Chris dat hij homo was en dat het voor Carla, zijn ouders geen enkel probleem was. Daarom had hij het ook zijn klas verteld, die daar ook geen probleem van maakte. En dus was het uit de kast komen voor Chris niet erg lastig geweest.
Ik realiseer me dat ook dat helemaal afhangt van de mensen om je heen.
“Ook wat dat betreft heb jij heel veel te danken aan Carla, je ouders en de klas”, constateer ik.
“Ja en pas nu ik bij jou zie hoe heel anders het kan, realiseer ik me hoe ik geboft heb! Voor mij was alles zo’n beetje gewoon.”
Dan gaat Chris naar de kast, waar hij een paar fotoalbums uit haalt. “Dit zijn de fotoalbums die mijn ouders voor mij hebben gemaakt tot en met vorig jaar. Wil je ze zien, dan krijg je ook op die manier een inkijkje in mijn leven” zegt Chris. Uiteraard vind ik dat leuk en zo zitten we even later samen met een fotoalbum op onze knieën. Met name de babyfoto’s van Chris zijn heel vermakelijk. Toen was hij al lief.
Zo pratend en kijkend vliegt de tijd. Dat merken we als Chris moeder van beneden roept: “Komen jullie wat eten, jongens?” Chris kijkt op zijn wekkerradio en zegt: “O, jé, het is al één uur. Kom, we gaan wat eten.”
Als we de kamerdeur open doen komen er al heerlijke geuren van beneden. Chris moeder heeft een lekkere tomatensoep gemaakt en er zijn saucijzenbroodjes er is Kerststol, met heerlijke vulling. We genieten van al dat lekkers.
“Even over vanmiddag, jongens”, zegt Chris zijn vader. “Het is droog en de zon schijnt. Hebben jullie zin om met ons een flinke strandwandeling te gaan maken? Jullie en wij zijn al een paar dagen op het doen van boodschappen na steeds binnen geweest. Een flinke wandeling kan dan best wel lekker zijn. Als jullie niet willen hoeven jullie niet mee, dan gaan Heleen en ik wel samen.”
Ik kijk Chris aan en zie dat hij wel wil. Ik heb er trouwens ook wel zin in. We wonen niet echt dicht bij het strand, een 35 kilometer. En daardoor ben ik er niet zo vaak geweest. En met zijn vieren lijkt het me echt gezellig. En vooral met Chris.
“Ik kan het aan Sammie zo wel zien: die wil ook wel. Dus gaan we dadelijk gezellig mee.” reageert Chris. We ruimen zoals altijd samen de tafel op en de vaatwasser in en daarna kleden we ons warm aan voor een strandwandeling: het is zonnig weer, weinig wind en een graad of 5, dus echt lekker winterweer.

Chris
We gaan samen achterin de auto zitten. Het is een rustige zondag, heel veel mensen zullen nog wel snel de laatste boodschappen moeten doen. Daarom is het rustig op de weg. Binnen het half uur hebben wij de auto geparkeerd op onze vaste plek aan het strand. We gaan de strandovergang over en het blijkt eb te zijn: er is een heel mooi breed strand. We ploegen eerst door het rulle zand. Dan gaan we over het harde zand verder. Ik loop naast Sammie en kan het niet laten: ik pak zijn hand. Hand in hand lopen we verder. Als mijn ouders dat zien doen ze het zelfde. En als twee stelletjes lopen we over het strand.
Het is best rustig op het strand, dus veel mensen komen we niet tegen. De mensen die we wel tegen komen probeer ik te peilen. Maar dat is lastig. Ik zie niemand verbaasd opkijken. Misschien is het wel normaal dat twee jongens hand in hand op het strand lopen.
Onderweg praten we wat over gaan naar het strand en vrije dagen en vanzelf komen we op vakantie uit. Sammie blijkt al jaren niet meer op vakantie te zijn geweest. De laatste keer was de vakantie met zijn ouders voordat de bom barstte en dus voordat hij naar het internaat ging. Daarna is het er niet meer van gekomen. Het blijkt dat hij elke zomervakantie 5 weken vakantiewerk heeft gedaan. Daardoor heeft hij flink kunnen sparen. Maar waarvoor dat is nog niet helder. Weer realiseer ik me hoe gelukkig ik ben: elke zomervakantie 3 of 4 weken weg, vaak nog in het voor- en najaar en soms nog een weekeind tussendoor. Als vanzelf pak ik Sammie wat steviger beet.
We lopen tot aan een strandpaviljoen, waar we wat gaan drinken en wat er bij eten. Dan lopen we terug. Het was een gezellige middag, en ik heb de hele tijd met mijn lieve vriendje hand in hand gelopen. Ik zie en voel dat Sammie geniet. Een gezin is voor hem niet iets nieuws, maar een gezin zoals dat van ons is toch echt anders dan het gezin waar hij in opgroeide.
Als we thuis zijn bedankt hij mijn ouders weer. Mijn vader geeft hem een duw. “Sammie, ik moet ook jou bedanken. Weet je, met jou erbij is het nog veel gezelliger!”
We drinken nog wat thee beneden en dan gaan we naar boven. Het duurt niet zo lang meer en dan moeten we echt gaan koken. Ons menu dat we hebben uitgekozen is: een garnalen-voorgerecht vooraf, daarna een pasta met garnalen en als nagerecht eten we een plak Panettone met kersen en slagroom.
Het recept van het garnalen voorgerecht heb ik al opgezocht: het is een salade met cannellini bonen en garnalen. Sammie kan die maken. Ik houd me bezig met de pasta. En de Panettone is heel makkelijk, dat kost geen tijd.
Ik merk dat Sammie het leuk vindt. En het resultaat is lekker. Een heerlijke salade. De pasta daarna is makkelijk, die maak ik klaar terwijl u wacht. Ik zet wel al de ingrediënten klaar…..
Als het etenstijd is hebben we de tafel gedekt, kaarsjes aangestoken en serveren we gang na gang het eten. Mijn ouders genieten zichtbaar zowel van het eten als onze samenwerking.
Ook de Panettone met kersen en slagroom valt in de smaak.
Na het eten pakt Sammie van de gang de doos met de vaas. Hij kleurt als hij zegt dat hij mijn ouders, hij zegt Heleen en Peter, graag wil bedanken voor alles. Dan geeft hij mijn moeder de vaas. Mijn moeder kijkt helemaal verrast. Voorzichtig maakt ze de doos open. Dan komt de vaas uit de doos. Nu ik hem weer zie vind ik hem echt heel mooi. Dat vindt mijn moeder ook. Verrast zegt ze: “Wat mooi”. Ze buigt zich naar Sammie toe en zoent hem op zijn voorhoofd. “Bedankt, Sammie, ik vind het echt heel mooi. En zo te zien Peter ook! En dan zeg ik nog maar eens: we zijn heel blij met jou hier. Je maakt ons gezin een beetje compleet. Dus jij ook bedankt!”
Sammie vindt dit soort complimenten maar lastig. Hij kijkt me aan. “We kwamen hem tegen en ik dacht dat jullie hem wel mooi zouden vinden.”
Om een eind aan zijn verlegenheid te maken sta ik op, pak hem bij zijn hand en dan gaan we naar boven. Wij hebben gekookt, dus hoeven we niet op te ruimen. Op bed kruipen we meteen bij elkaar. Ondanks dat we de hele dag bij elkaar zijn geweest, verlangen we toch kennelijk naar iets anders, iets nog meer intiemer dan hand in hand over het strand lopen, hoe lekker dat ook was.
Het is Sammie die weer hartstochtelijk begint te zoenen, maar hij is me net iets voor. Anders was ik begonnen. Maar daarna neemt Sammie echt het heft in handen. Hij trekt al snel aan mijn shirt. “Uit”, fluistert hij. Dan brengt hij mijn hand naar zijn shirt. “Uit” zeg ook ik. Dan brengt hij mijn hand naar zijn binder. “Uit” fluistert hij weer. Ik kijk hem aan. “ja, uit” maakt hij mij duidelijk. Ik trek zijn binder over zijn hoofd. Ik kus zijn buik, hij kust mijn borst en buik. Dan gaat hij naar mijn boxer. “Uit”, zegt hij weer. En hij trekt mijn boxer uit. Ik ben nu helemaal bloot. Hij pakt mijn hand en brengt hem naar zijn boxer. “Uit”, fluistert hij weer. Ik kijk hem weer aan. “Ja”, zegt hij. “Tegen jou zeg ik: ja.”.
Ik trek hem zijn boxer inclusief packer uit.
We kruipen tegen elkaar aan. We zoenen, kussen, tongen, kussen elkaars lichaam. Ik zorg dat ik niet bij zijn borsten in de buurt kus. En ik laat zijn niet mannelijke delen met rust. Dan draait hij mij op mijn rug. Hij gaat over mij heen liggen, met zijn kutje bij mijn hoofd en zijn mond bij mijn piemel. Hij draait zich om en kijkt mij aan. “Mag ik? “ vraagt hij? “Mag ik je pijpen, lieve Chris?”
Ik weet niet wat ik hoor. “Natuurlijk”, zeg ik, “ik heb al eerder gezegd: je mag doen wat je wilt.”
“OK”, zegt hij dan, “Ook jij mag mij pijpen, al is het iets anders dan je misschien zou willen”.
“Sammie”, reageer ik, “Alles waarmee ik jou een plezier doe, is voor mij meer dan ok! Ik weet dat je geen piemel hebt, dat je die heel graag zou willen hebben. Maar helaas heb je hem niet. Geniet van mijn piemel en kom lekker klaar als ik het doe op de manier die voor jou minder is wat je zou willen. Maar klaarkomen is altijd lekker, hoe dan ook.”
Sammie zuigt mijn piemel in zijn mond, ik laat hem even begaan. Goh, wat is dit lekker. Nog veel lekkerder dan door hem klaargemaakt worden met zijn hand. En dat was al zo lekker. Dan bedenk ik dat Sammie het ook lekker moet hebben. Ik heb geen idee wat ik moet doen. Heb nooit stil gestaan bij het klaar laten komen van iemand via een kutje. Ik ben ook homo, toch? Maar bij Sammie is het anders. Hij heeft eigenlijk geen kutje, maar een piemel in de vorm van een kutje. Ik stel me dan ook voor dat ik een piemel in mijn mond neemt. En dat helpt mij enorm. Het windt mij nog meer op dan ik al opgewonden was. Sammie doet intussen zijn werk: hij bewerkt met zijn lippen mijn piemel, die langzamerhand stijver dan stijf is geworden. Maar ik voel ook reactie bij Sammie. Ook hij wordt ‘stijver’ en ik ga door, hoewel ik eigenlijk steeds meer de neiging krijg om me over te geven aan mijn eigen gevoel. Dan houd ik het niet meer. Ik stop Sammie te likken en kom direct klaar. Ik slaak een diepe zicht en spuit mijn zaak zo in het gezicht van Sammie. Ik weet gelukkig dat hij dat niet erg vindt. Maar direct denk ik: ‘mijn lieve Sammie’ en begin hem weer te likken. Ik voel Sammie verstrakken, hij begint te trillen en een golfje vocht schiet in mijn gezicht. Ik krijg wat binnen en het smaakt best wel zoet, niet vies in ieder geval.
Als Sammie wat rustiger is fluister ik: “Woooow” en reageert Sammie met “Je haalt me de woorden uit de mond. Jemig, wat ben ik lekker klaargekomen. Eigenlijk twee keer. De eerste keer toen jij klaar kwam, de tweede keer toen ik zelf klaar kwam. Het was heerlijk!”
We kruipen tegen elkaar aan. “Ik zou zo kunnen slapen” fluistert Sammie in mijn oor. “Dan doen we dat toch” reageer ik. “Morgen is er weer een dag. Er ik vind het niet nodig ons echt schoon te maken, even een zakdoekje is ook goed: we douchen morgen wel.”
“Ik ook niet” fluistert Sammie en voegt er aan toe: “Vriendje van mij! Ik houd van je, lief vriendje van mij!”
Ik reageer met: “En ook ik houd van jou, lief vriendje!”
“We kunnen vast heel lekker slapen. Welterusten, lieve Chris, slaap lekker, tot morgen!”
“Slaap lekker, lieve Sammie. Slaap heel lekker, tot morgen!”
Ik kruip zo dicht mogelijk tegen Sammie aan. Het maakt niet meer uit waar en hoe. Sammie kent mij en vertrouwt mij, ik maak hem niet meer bang als ik ergens tegenaan kom. En ik zorg er wel voor dat ik hem niet aanraak waar het lastig kan zijn.
Ik bedenk nog net hoeveel ik van Sammie houd en ik slaap al. Sammie is al eerder in slaap gevallen.

Gesloten