En toch.........deel 7

[Hans Bernard]

Ward lag op zijn rug op bed en staarde naar het plafond. Hij had geen zin om naar school te gaan. Ma wist toch niet hoe zijn lesrooster was en welke uren hij vrij had. Dus kon hij rustig blijven liggen. Allerlei gedachten speelden door zijn hoofd. Hij dacht aan de middag met Milko. Het was al weer even geleden dat hij hem, met zijn ijsje op het terras van 'Bij Ons', had ontmoet. Zijn belangstelling was meteen gewekt. Hij zou met die blonde kerel wel een geintje willen uithalen. Wat een toeval dat hij langs zijn tafeltje liep terwijl de druppels gesmolten ijs op zijn handen liepen. Met het aanbieden van een servetje had hij het eerste contact gelegd en hem daarna uitgenodigd voor een kop koffie. Jammer dat hij zo stom was geweest om ergens anders te gaan zitten, toen Milko zijn handen ging wassen. Die had dat vervelend gevonden maar zijn verklaring ervoor, bij nader inzien, wel begrepen. De kennismaking was stroef verlopen en toen hij ook nog een lollige opmerking over een voorbijganger had gemaakt was blijkbaar voor de blonde god de maat vol en was hij opgestapt. Ward herinnerde zich, dat hij hem niet al te vriendelijk had nageroepen toen hij later met de fiets langs reed. Hij schudde zijn hoofd en dacht 'Waarom laat ik me toch telkens verleiden tot zo'n kinderachtig gedrag. Als ik iemand aardig vind en contact probeer te leggen, steekt er altijd een duiveltje de kop op, die me dingen laat zeggen en doen, waardoor de ander het meestal al gauw voor gezien houdt'. Hij kon geen verklaring geven voor dit vreemde gedrag.
Van jongs af aan werd er nauwelijks naar hem omgekeken. Hij was enig kind, werd verwend, kreeg alles wat hij wilde als hij maar niet lastig was. Zijn moeder sleepte hem mee naar wedstrijden om hem 'de mooiste baby' of later 'de knapste kleuter' wedstrijd te laten winnen of om een rolletje in een reclamespot te bemachtigen. Het lukte haar vaak de eerste plaats te veroveren met haar buitengewoon knappe zoontje. Hijzelf had er echter steeds meer een hekel aan gekregen. Het irriteerde hem mateloos en hij ergerde zich ook aan de lieve ooms, die kirrend om hem heen fladderden en vaak hun handen niet konden thuishouden. Het ergste vond hij dat zijn moeder, die graag en veel aan de fles zat, hem niet beschermde tegen dit soort kerels en gauw de andere kant uitkeek.

“Ward, ik ga een uurtje naar tante Pauline, Waarom ga je niet mee?” riep zijn moeder van beneden.
“Neeeee,” riep Ward. Ja, hij was daar gek. Als hij meeging moest hij zich bezig houden met de tweeling Cor en Don. Twee van die gastjes, waar geen zinnig gesprek mee te voeren was. Ze verzonnen flauwe spelletjes om mensen voor de gek te houden en als het kon ook nog geld af te troggelen. Van die knaapjes waar je niet mee gezien wilde worden. Nee dan bleef hij liever alleen en kon hij misschien wel een filmpje kijken. Hij voelde onmiddellijk zijn penis groeien toen hij daaraan dacht en wachtte ongedurig tot de voordeur in het slot viel en ma weg was. Hij dook achter in de kast, waar verborgen onder een stapel rommel wat schijfjes lagen. Met kloppend hart schoof hij een schijfje in de Blue Ray speler. Het was al weer even geleden dat hij dit filmpje gezien had. Snel trok hij zijn slipje uit en ging op bed liggen.

Na een uurtje kijken en tweemaal klaarkomen was de lol over. Alles verdween weer in de kast en niets herinnerde aan de uitspatting, die hij zich veroorloofd had. Hij nam een douche, kleedde zich aan en besloot een terrasje te pikken. De middagpauze was zojuist begonnen, dus niemand zou het vreemd vinden hem buiten school te zien rondrijden. Het werd tijd om zijn slachtoffers weer eens op te zoeken. Hij grinnikte bij de gedachte aan de foto's die hij op Facebook had gezet. Hij moest nog maar eens goed nadenken over een volgende stunt.
Ward ging de achterdeur uit om in de schuur zijn scooter te pakken. Daardoor ontliep hij de tweeling, die met hun tante mee terug waren gekomen, in de hoop met Ward de boel op stelten te kunnen zetten. Ze waren juist binnen toen ze de scooter hoorden aanslaan.
“Vlug, loop naar buiten, misschien ziet Ward jullie nog!” riep tante, die zich de komende uren al opgescheept zag met de tweeling.
Jammer, te laat. Ward stoof, met zijn neus in de wind, de oprit af. Hij had zo'n haast om weg te komen dat hij niets of niemand zag, ook de knalrode auto van links niet. Piepende remmen, een klap en daarna doodse stilte….....

Het volgende half uur was het hectiek alom. Omdat tante de tweeling niet alleen durfde laten nam zij ze mee toen ze naar het ziekenhuis reed. Daar bleek het god zij dank allemaal mee te vallen. De peperdure helm was Wards redding geweest. Wat schaafwonden en kneuzingen en een week rust was alles wat hij aan het ongeluk overhield.

“Gek hè, dat we niets meer van Ward horen of zien. Het is nu al even geleden dat die foto's op Facebook stonden. Zou hij zo geschrokken zijn van alle commotie rond het hele gebeuren dat hij niet meer durft?”
Jurre keek de anderen aan. Het stel had besloten om hun middagpauze niet op school te houden maar er even tussen uit te trekken. Het was nog stil op het terras van 'Bij Ons'. Een waterig zonnetje brak door.
“Ik weet het niet,”zei Milko “het kan ook de stilte voor de storm zijn is hij iets aan het uitbroeden.”
Elfi zat voor zich uit te staren en zei plotseling: “Ik kan het nog steeds niet rijmen. Er is iets met die jongen, dat hij zich zo laat gaan. In de korte periode dat ik met hem omging, was hij als we samen waren, een heel aardige lieve knul. Hij heeft me zelfs wel eens verteld een hekel aan geweld te hebben.”
Met een vuurrood hoofd keek ze naar haar broer. Zo, dat was eruit.
Milko, als door een wesp gestoken, schoot rechtop.
Hij keek zijn zusje doordringend aan. “Ben jij bevriend geweest met die zak?”
Ook Jurre en Tijn keken haar stomverbaasd aan. Dat kon toch niet waar zijn. Elfi sloeg haar ogen neer en besloot te vertellen hoe de vork aan de steel zat. Het moest er eens van komen. Ze had nu toch al A gezegd.
Ze zuchtte diep en zei: “Ik ben een tijdje verliefd geweest op Ward. Ik heb hem leren kennen op school. We moesten allebei een toets inhalen en zaten met z'n tweeën alleen in het lokaal. Dat kon omdat we allebei met een andere toets zaten. Na afloop raakten we aan de praat en vroeg hij me mee voor een fietstochtje. Het was heel gezellig en daarna zagen we elkaar meer. Ik kreeg na een paar weken in de gaten dat het hem niet zozeer om mij te doen was als wel om het feit dat hij met een vriendin gezien werd. Hij wilde blijkbaar laten zien dat hij verkering had. Ward is tegenover mij altijd uiterst aardig geweest maar al gauw begreep ik, dat verder gaan geen zin had en zodoende heb ik er een punt achter gezet. Zo nu weten jullie het. Ik durfde het niet te vertellen. Ik wil het er ook liever niet meer over hebben. Ward is over en uit, voorgoed.”
Milko had nog wel wat vragen maar besloot die te bewaren tot ze alleen waren. Hij keek nog eens naar zijn zus. Wat een meid was het toch, die liep beslist niet in zeven sloten tegelijk. Gelukkig maar, hij moest er niet aan denken wat er allemaal had kunnen gebeuren als zij niet opgewassen was geweest tegen Ward. Toch maar eens een hartig woordje met zus lief wisselen, ook al wilde ze er liever niet meer over praten.
Terwijl ze zaten te wachten op hun bestelling, liep het terras langzaam vol. Jurre en Tijn keken elkaar verliefd aan. Alle ellende van de afgelopen tijd leek ver weg.

Slechts op korte afstand van hen vandaan knalde op hetzelfde moment Ward op de rode Mokka, die hij niet gezien had.
“Goh, wie zou er nu weer de klos zijn?” vroeg Elfi zich af, toen zij de ziekenwagen met sirene zag passeren.

Jurre en Tijn liepen voorop toen zij tegen half twee terug gingen naar school. Het leek zo gewoon dat ze met met hun vieren optrokken alsof het al tijden zo was. Toch was het nog maar enkele dagen dat ze samen met de moeder van Milko en Elfi onder een dak woonden.
Wanneer is het gesprek met thuis?” vroeg Tijn voor de zoveelste keer, “Ik wil er bij zijn.”
“Ik denk morgenavond, ik heb tenminste zoiets horen rondgaan.” antwoordde Jurre.
Tijn keek Jurre verbaasd en een beetje boos aan.
“Waarom weet ik daar niets van en waarom heb ik geen uitnodiging gekregen, verdomme nog aan toe?”
Nu was het Jurre die verbaasd keek. Tijn was nooit zo grof in de mond, maar hij moest hem gelijk geven hij hoorde bij het gesprek bij te zijn. Het ging nota bene over hem en wat er moest gebeuren. Zij konden niet zomaar beslissen zonder dat hij er zelf bij was.
“Ze denken zeker dat ze over mij kunnen lopen,” zei Tijn verbeten, “maar dan komen ze van een koude kermis thuis. Ik zal dadelijk eerst die Hartkamp eens opzoeken, zijn ze nou helemaal van de pot gerukt?”
Tijn had meteen spijt van zijn laatste opmerking. Dat was ook weer niet eerlijk tegenover deze man, die alles deed om hem te helpen. Zo gauw hij op school was, liep hij naar de directiekamer.


In het uitgestorven schoolgebouw brandde in één lokaal het licht. Iemand was koffie aan het schenken. Anderen zaten rond een tafel met elkaar te praten of voor zich uit te staren. Klokslag 7 uur kwam er beweging in de groep.

“Welkom mensen, ik ben blij dat jullie er allemaal zijn.
Hans Hartkamp opende de bijeenkomst.

Om te beginnen mijn excuses aan Jurre en Tijn, die door een misverstand geen uitnodiging voor deze avond hadden gekregen. Gelukkig is alles nog op tijd goed gekomen.”
Hartkamp keek de kring rond. Jurre en Tijn, de ouders van Jurre en die van Tijn, de twee school mentoren en Eveline zaten rond de tafel in een hoek van de lerarenkamer. Hartkamp had zich met zijn twee docenten goed voorbereid maar zag toch wel op tegen dit gesprek.

De ontvangst was erg afstandelijk geweest en ook het begin van het gesprek beloofde weinig goeds.
“Is het noodzakelijk dat mijn zoon bij dit gesprek aanwezig is?” vroeg de vader van Jurre.
Tijns vader reageerde meteen: “Het is belachelijk dat zij erbij moeten zijn. Het is aan ons uit te maken wat er gaat gebeuren. Zij hebben zich maar te houden aan de regels die wij stellen.” De vader van Jurre had instemmend mee zitten knikken.
“Had u nog meer opmerkingen of vragen voor we beginnen?” reageerde de directeur zonder in te gaan op de opmerking.
“Ik mag aannemen dat er een goede reden is geweest om onze Tijn en Jurre van huis weg te halen.” vervolgde Tijns pa op hoge toon. “U had het recht niet dat te doen.”
“Ik denk dat u de reden wel weet maar ik wil uw geheugen best wat opfrissen,” zei Hartkamp nu gemaakt vriendelijk. “Als u uw handen had kunnen thuishouden, hadden wij deze beslissing niet hoeven nemen en was Tijn niet zolang ondergebracht bij de familie Stevens.” Deze uitleg liet aan duidelijkheid niets te wensen over.
“Maar nu u er toch over begint, u heeft hem toch zelf buiten gezet en gezegd dat hij thuis niet meer welkom was,” zei Hartkamp fijntjes.
De vader van Tijn antwoordde geërgerd: “Dat zijn uw zaken niet, ik maak zelf uit wat ik tegen mijn kinderen zeg en wat ik wil. Ik bepaal de regels,” kwam er nog een keer nijdig achteraan.
“Hoe kijkt u tegen dat verbod aan?” vroeg Ann de Glas, de mentor van Jurre, aan diens vader
Het bleef stil, het duurde even voor de vader van Jurre antwoordde: “Ik wil graag, mede namens de vader van Tijn, zeggen dat we het er moeilijk mee hebben gehad en dat we willen dat de jongens weer thuis komen.”
De anderen keken elkaar verrast aan. Dit hadden ze niet verwacht dat, met name, de vader van Tijn het goed zou vinden dat zijn zoon weer naar huis kwam.
“Dat is goed nieuws,” zei Hartkamp, waarom zijn jullie van mening veranderd?”
Opnieuw antwoordde Jurres vader: “We hebben de afgelopen dagen veel met elkaar gepraat en hulp gezocht bij het maatschappelijk werk. Die hebben ons duidelijk gemaakt dat we het gesprek moeten aangaan met onze zoons. Hoewel we het niet eens zijn met hun keuze, snappen we nu dat we onze jongens niet in de kou kunnen laten staan. Zij hebben juist nu een omgeving nodig die hen bescherming biedt.”
“Dat verandert de zaak,” zei Hartkamp opgelucht rondkijkend. “Ik ben benieuwd hoe Tijn en Jurre daar zelf over denken?”



13 maart 2015 © Hans Bernard