Een nieuw begin (Deel 2)

[jeroen0107]

Hier weer een nieuw vervolg op mijn verhaal. Ik ben heel benieuwd naar jullie reacties, deze kun je achterlaten op: http://forum.oliversverhalen.nl/viewtop ... =24&t=1089

Een nieuw begin (Deel 2)

Het is inmiddels twee dagen geleden dat ik mijn laatste selectieronde had op de vliegschool. Na afloop was ik best tevreden over het gesprek, ondanks dat ik in het begin wat zenuwachtig was. Nog een paar dagen en dan krijg ik per brief de uitslag. Het is lastig om mijn hoofd bij de lessen te houden. Ik zit zoals gewoonlijk helemaal achterin de klas samen met Anne. Anne is de enige op de hele school waar ik echt een band mee heb. De rest van de klas gaat zijn eigen gang. Dat vind ik prima. Joris en Matthijs zijn ook wel oké maar meer dan af en toe een praatje komt het niet.

Op school weten ze dat ik homo ben, iets wat mij elke dag dwars zit. Ze zeggen er niets over, dat durven ze niet. School is heel duidelijk op dat vlak. Als je opmerkingen maakt over afkomst of geaardheid dan zit je vrij snel zonder school. Maar die blikken, die blikken zeggen mij genoeg. Ik ben anders dan anderen en dat laten ze me duidelijk merken. Het is dan ook niet mijn eigen keuze geweest om het op school te vertellen. Daar heeft mijn oudere broer Mark wel voor gezorgd. Mark is een jaar ouder dan ik en zit op dezelfde school. Hij zit in 6VWO en ik in 5HAVO.

Het was ongeveer een half jaar geleden dat ik rustig op mijn kamer zat. Ik zat te chatten met een jongen die ik via internet had leren kennen. Dat deed ik wel vaker, chatten, verder niets. Op een gegeven moment belde mijn moeder om iets te vragen. Toen ik 5 minuten later mijn kamer inkwam zat Mark daar achter mijn computer. En hij schrok niet toen ik binnen kwam, nee, hij keek op en keek me spottend aan…
“Zo dus mijn broertje houdt van jongetjes hè?…” klonk het spottend.
Ik keek hem aan met een rood hoofd en zei niets. Ik had mijn geaardheid voor mezelf nog niet eens een plek gegeven, hoe moet ik dan reageren als iemand anders het ineens weet? Als iemand je zo spottend aankijkt?
“Ga weg Mark, het zijn jou zaken niet” 
“Nu wel!” lachte hij gemeen en liep naar de deur.
“Mama zal het leuk vinden om te horen wat haar lievelingetje uitspookt en dat het een vieze flikker is!”
“Je waagt het niet!” riep ik woedend naar Mark.
Maar hij was de deur al uitgelopen en hoorde hem nog even gemeen lachen. Die dag kon ik geen moment meer stilzitten. Volledige onrust in mijn hoofd en lichaam. Ik wist niet wat ik moest doen. Pas tegen de avond kwam mijn moeder thuis. Ik hield Mark in de gaten maar hij bleef op zijn kamer zitten. Gelukkig, uitstel.

Dat uitstel kreeg ik tot op de dag van vandaag. Thuis tenminste. Op school begon de ellende de volgende dag al. Spottende blikken van al die stoere gasten waar mijn broer mee omging. Ik wist dat ze het hele verhaal alweer gehoord hadden. Waarom had ik niet ontkend tegenover Mark? Een smoes verzonnen dat ik het per ongeluk had aangeklikt of zo? Had het iets uitgemaakt?

Een week later liep ik door de aula van de school samen met Anne. We hadden een uitgebreide discussie over het proefwerk natuurkunde wat volgens ons niet goed was nagekeken. Ineens hoorde ik een stem zeggen:
“Daar heb je Thomas, die homo…”
Je kent het gevoel dat de vloer onder je voeten wegzakt? Oké, dat had ik dus op dat moment. Mijn wereld stortte in. Anne had het blijkbaar niet gehoord en tetterde druk verder over dat proefwerk. Ik durfde me niet om te draaien, ik had geen idee wie het nou gezegd had. Maar mensen wisten het.
“Thomas luister je wel?”
“Eeehm, sorry wat….?”
Anne keek in mijn geschrokken en inmiddels betraande ogen en zag dat er iets was. Ik wist natuurlijk dat mijn broer geluld had maar dit werd nu gewoon keihard bevestigd. Met de neus op de feiten noemen ze dat.
“Wat is er nou ineens?” vraagt Anne verbaasd.
“Niets, echt niet…”, zei ik toen ze me ongelovig aankeek.
“Thomas, als er iets is, maakt niet uit wat moet je het me zeggen. Daar zijn we vrienden voor, je weet best dat ik er voor je ben.”
Toen brak ik. Ik kon dit niet langer voor me houden, ik moest met iemand praten. Die persoon moest Anne zijn. Ik vloog haar om d’r nek en barstte in tranen uit. Ze hield me vast en streelde over mijn rug. Toen zei ze:
“Kom, we gaan even naar buiten dan kunnen we rustig praten.”
“Dat kan niet”, zei ik, “onze les begint over 5 minuten”
“Fuck die les, jij bent nu even belangrijker!” riep ze en ze trok me aan mijn arm mee de school uit. We liepen naar de grote vijver waar nog maar enkele scholieren waren. Iedereen was al onderweg naar zijn of haar les natuurlijk. We gingen zitten in het vers gemaaide gras en Anne keek me doordringend aan.