Re: Aan de andere kant...
Geplaatst: di 03 nov 2015, 13:25
Hoi Michael,
Allereerst: super dat je een verhaal als dit kunt schrijven! Ik kijk altijd met spanning uit naar het vervolg en ben erg benieuwd waar het heen gaat.
Je stelt dat je het jammer vindt dat er weinig openlijk op het forum wordt gereageerd door mannen in een vergelijkbare situatie als in je verhaal. Ik weet niet wat je dan precies verwacht, hoe uitgebreid wil je het hebben, maar goed, bij deze dan maar. Misschien dat het meer reacties oproept en kunnen we met elkaar een cluppie oprichten Alle gekheid op een stokje, het is tenslotte best serieus en voor mij in elk geval een zware last om te dragen bij tijd en wijle.
Ik heb al eerder gereageerd, waarin ik aangaf dat het een zeer herkenbaar verhaal is. Niet alles ervaar ik ook zoals je hoofdpersoon het ervaart, maar er zijn wel veel raakvlakken.
Zo ben ik ook getrouwd met een vrouw, heb ik kinderen, ben ik actief in de kerk (ja, zelfs in de kerkraad) en heb ik ook een groot geheim dat ik met me meedraag en wordt ook ik blootgesteld aan allerlei verleidingen en fantasien.
Mijn vrouw weet ervan dat ik (ook) op mannen val. Ik wist het al voor ik in het huwelijk trad, sterker nog, achteraf weet ik het al van kinds af aan. Ik dacht dat het wel zou overgaan als ik maar eenmaal getrouwd zou zijn. Ik heb het pas vertelt na een aantal jaren strijd met mijzelf en na meer dan 10 jaar huwelijk, Uiteindelijk met de intentie om toch bij elkaar te blijven, het hele verhaal weer bedekt met de mantel der liefde. Nu, een aantal jaar later is er een ‘don’t ask, don’t tell’ situatie ontstaan. Of dat de juiste manier is weet ik niet, maar iedereen pakt het waarschijnlijk weer anders aan. Mijn huwelijk, mijn gezin staat voor mij voorop en op dit moment werkt het prima.
Neemt niet weg dat ik me vaker dan me lief is begeef op de rand van wat nog wel en wat niet meer kan. Hiermee bedoel ik dat ik bij tijd en wijle heel internet af struin, op zoek naar mannen, naar porno enzovoorts. Daar voel ik me dan vaak weer schuldig over, met alle sikkeneurigheid van dien die daar bij hoort.
Steeds vaker ook, naarmate ik het langer onderdruk lijkt het wel heviger te worden, verlang ik naar echt (al dan niet lichamelijk) contact met een man, die net als ik op mannen valt. Dat maakt dat ik soms wel eens bang ben dat ik het op een gegeven moment niet meer volhoud en ik ‘voor gaas’ ga. Ik weet niet wat ik zou doen wanneer het initiatief van een ander zou komen… Maar aan de andere kant bedenk ik me dan ook dat het voor andere ‘normale’ hetero mannen wellicht net zo moeilijk is om niet toe te geven aan de lichamelijke, seksuele driften. Dus ben ik dan zo wezenlijk anders? Waar het mij uiteindelijk om gaat, is trouw in mijn relatie. Ik heb gekozen voor een relatie met een vrouw. Mijn vrouw heeft niet gekozen voor een relatie met bi-/homoseksuele man. Het is daarmee aan ons om hier op een bepaalde manier mee om te gaan, maar vooral om, in elk geval zolang we ons daar aan ‘commiteren’ (hoe zakelijk klinkt dat, maar ik weet even geen ander woord), niet over de schreef te gaan en zogezegd thuis te komen eten. Wat het in mijn (en andere wellicht) geval moeilijk maakt, is het feit dat ik dus niet helemaal mezelf kan zijn. Dat er altijd een deel van mijn persoonlijkheid verborgen moet blijven.
Ik ervaar wel steeds vaker de behoefte om mijn verhaal te doen, te delen met en te lezen van anderen. Hoe gaan anderen er mee om, waar heeft het uiteindelijk toe geleid enzovoorts. Vandaar dat ik nu ook reageer. Het is natuurlijk redelijk anoniem (hoop ik...), maar misschien is het het begin van een (lang) traject tot zelf erkenning of zoiets...
Als het gaat om de geloofskant van het verhaal; dat vind ik een moeilijk punt. Op grond van de bijbel zou het (volgens het oude testament) ‘een gruwel’ zijn. Alleen vind ik het lastig om daarmee ook dat stempel te zetten. Er staat wel meer in het OT waarvan we stellen dat dat niet meer van toepassing is, dus waarom dan deze regel wel? Selectief? Ik ben niet op die manier opgevoed. Althans, het werd nooit zo duidelijk verwoord en het werd ook altijd in het midden gehouden. Er was ook geen aanleiding om homoseksualiteit te veroordelen. Officieel ben ik het zelf niet en ook in de gemeente waar ik lid van was en nog steeds ben, was / is er geen sprake van (openlijke!!) homoseksualiteit, waardoor het onderwerp ook niet werd aangekaart. In die zin is het (en dus ben ik) niet zo hard veroordeeld als anderen wellicht wel hebben ervaren. Desalniettemin was het wel iets waarvan ik vond / dacht dat het niet hoort en ik uiteindelijk heb besloten om ‘zo’ niet te willen zijn. Met alle gevolgen van dien...
Michael stelt in het verhaal ergens dat voor de hoofdpersoon zijn huidige relatie tegennatuurlijk is, dat dat dus ‘verkeerd’ zou zijn. Ik heb deze ‘stelling’ overwogen en ik vond het zeer aantrekkelijk om zo te denken, maar m.i. ga je hiermee misschien wel te kort door de bocht. Natuurlijk is het tegen de aard van het beestje in, maar daarmee is niet gezegd (in mijn optiek hè) dat homoseksualiteit iets natuurlijks is. Waarom is het dan (ook in de seculiere wereld) dan nog altijd een taboe en heeft bijna iedereen er strijd mee, zo niet een ontkennende fase in het leven? Nu officieel het taboe er af is, is huisje boompje beestje ook nog steeds het ideaal beeld, waaraan ook de jongeren nu nog willen voldoen.
Ik ben wel van mening dat iedereen voor zichzelf de afweging moet maken hoe hier mee om te gaan. Gelovig of niet, christen of moslim, iets-ist of atheist. En dat niemand op grond van welk boek ook die persoon kan en mag veroordelen. Om het weer bijbels te houden; wie zonder zonde is, werpe de eerste steen.
Wat ik tenslotte nog wel kwijt wil, is dat ik het niemand zou aanraden om het zo te doen als ikzelf heb gedaan. Je verloochent een stuk van jezelf als je je aard ontkent en verstopt en uiteindelijk wordt niemand daar gelukkig(er) van. In het ergste geval sleep je je meest dierbaren (vrouw, maar zeker je kinderen) mee in iets waar zij geen schuld aan hebben.
Bezint eer ge begint (net als ik nu overigens doe met dit verhaal; plaats ik het wel, plaats ik het niet, plaats ik het wel...)
gr.
drekes
Allereerst: super dat je een verhaal als dit kunt schrijven! Ik kijk altijd met spanning uit naar het vervolg en ben erg benieuwd waar het heen gaat.
Je stelt dat je het jammer vindt dat er weinig openlijk op het forum wordt gereageerd door mannen in een vergelijkbare situatie als in je verhaal. Ik weet niet wat je dan precies verwacht, hoe uitgebreid wil je het hebben, maar goed, bij deze dan maar. Misschien dat het meer reacties oproept en kunnen we met elkaar een cluppie oprichten Alle gekheid op een stokje, het is tenslotte best serieus en voor mij in elk geval een zware last om te dragen bij tijd en wijle.
Ik heb al eerder gereageerd, waarin ik aangaf dat het een zeer herkenbaar verhaal is. Niet alles ervaar ik ook zoals je hoofdpersoon het ervaart, maar er zijn wel veel raakvlakken.
Zo ben ik ook getrouwd met een vrouw, heb ik kinderen, ben ik actief in de kerk (ja, zelfs in de kerkraad) en heb ik ook een groot geheim dat ik met me meedraag en wordt ook ik blootgesteld aan allerlei verleidingen en fantasien.
Mijn vrouw weet ervan dat ik (ook) op mannen val. Ik wist het al voor ik in het huwelijk trad, sterker nog, achteraf weet ik het al van kinds af aan. Ik dacht dat het wel zou overgaan als ik maar eenmaal getrouwd zou zijn. Ik heb het pas vertelt na een aantal jaren strijd met mijzelf en na meer dan 10 jaar huwelijk, Uiteindelijk met de intentie om toch bij elkaar te blijven, het hele verhaal weer bedekt met de mantel der liefde. Nu, een aantal jaar later is er een ‘don’t ask, don’t tell’ situatie ontstaan. Of dat de juiste manier is weet ik niet, maar iedereen pakt het waarschijnlijk weer anders aan. Mijn huwelijk, mijn gezin staat voor mij voorop en op dit moment werkt het prima.
Neemt niet weg dat ik me vaker dan me lief is begeef op de rand van wat nog wel en wat niet meer kan. Hiermee bedoel ik dat ik bij tijd en wijle heel internet af struin, op zoek naar mannen, naar porno enzovoorts. Daar voel ik me dan vaak weer schuldig over, met alle sikkeneurigheid van dien die daar bij hoort.
Steeds vaker ook, naarmate ik het langer onderdruk lijkt het wel heviger te worden, verlang ik naar echt (al dan niet lichamelijk) contact met een man, die net als ik op mannen valt. Dat maakt dat ik soms wel eens bang ben dat ik het op een gegeven moment niet meer volhoud en ik ‘voor gaas’ ga. Ik weet niet wat ik zou doen wanneer het initiatief van een ander zou komen… Maar aan de andere kant bedenk ik me dan ook dat het voor andere ‘normale’ hetero mannen wellicht net zo moeilijk is om niet toe te geven aan de lichamelijke, seksuele driften. Dus ben ik dan zo wezenlijk anders? Waar het mij uiteindelijk om gaat, is trouw in mijn relatie. Ik heb gekozen voor een relatie met een vrouw. Mijn vrouw heeft niet gekozen voor een relatie met bi-/homoseksuele man. Het is daarmee aan ons om hier op een bepaalde manier mee om te gaan, maar vooral om, in elk geval zolang we ons daar aan ‘commiteren’ (hoe zakelijk klinkt dat, maar ik weet even geen ander woord), niet over de schreef te gaan en zogezegd thuis te komen eten. Wat het in mijn (en andere wellicht) geval moeilijk maakt, is het feit dat ik dus niet helemaal mezelf kan zijn. Dat er altijd een deel van mijn persoonlijkheid verborgen moet blijven.
Ik ervaar wel steeds vaker de behoefte om mijn verhaal te doen, te delen met en te lezen van anderen. Hoe gaan anderen er mee om, waar heeft het uiteindelijk toe geleid enzovoorts. Vandaar dat ik nu ook reageer. Het is natuurlijk redelijk anoniem (hoop ik...), maar misschien is het het begin van een (lang) traject tot zelf erkenning of zoiets...
Als het gaat om de geloofskant van het verhaal; dat vind ik een moeilijk punt. Op grond van de bijbel zou het (volgens het oude testament) ‘een gruwel’ zijn. Alleen vind ik het lastig om daarmee ook dat stempel te zetten. Er staat wel meer in het OT waarvan we stellen dat dat niet meer van toepassing is, dus waarom dan deze regel wel? Selectief? Ik ben niet op die manier opgevoed. Althans, het werd nooit zo duidelijk verwoord en het werd ook altijd in het midden gehouden. Er was ook geen aanleiding om homoseksualiteit te veroordelen. Officieel ben ik het zelf niet en ook in de gemeente waar ik lid van was en nog steeds ben, was / is er geen sprake van (openlijke!!) homoseksualiteit, waardoor het onderwerp ook niet werd aangekaart. In die zin is het (en dus ben ik) niet zo hard veroordeeld als anderen wellicht wel hebben ervaren. Desalniettemin was het wel iets waarvan ik vond / dacht dat het niet hoort en ik uiteindelijk heb besloten om ‘zo’ niet te willen zijn. Met alle gevolgen van dien...
Michael stelt in het verhaal ergens dat voor de hoofdpersoon zijn huidige relatie tegennatuurlijk is, dat dat dus ‘verkeerd’ zou zijn. Ik heb deze ‘stelling’ overwogen en ik vond het zeer aantrekkelijk om zo te denken, maar m.i. ga je hiermee misschien wel te kort door de bocht. Natuurlijk is het tegen de aard van het beestje in, maar daarmee is niet gezegd (in mijn optiek hè) dat homoseksualiteit iets natuurlijks is. Waarom is het dan (ook in de seculiere wereld) dan nog altijd een taboe en heeft bijna iedereen er strijd mee, zo niet een ontkennende fase in het leven? Nu officieel het taboe er af is, is huisje boompje beestje ook nog steeds het ideaal beeld, waaraan ook de jongeren nu nog willen voldoen.
Ik ben wel van mening dat iedereen voor zichzelf de afweging moet maken hoe hier mee om te gaan. Gelovig of niet, christen of moslim, iets-ist of atheist. En dat niemand op grond van welk boek ook die persoon kan en mag veroordelen. Om het weer bijbels te houden; wie zonder zonde is, werpe de eerste steen.
Wat ik tenslotte nog wel kwijt wil, is dat ik het niemand zou aanraden om het zo te doen als ikzelf heb gedaan. Je verloochent een stuk van jezelf als je je aard ontkent en verstopt en uiteindelijk wordt niemand daar gelukkig(er) van. In het ergste geval sleep je je meest dierbaren (vrouw, maar zeker je kinderen) mee in iets waar zij geen schuld aan hebben.
Bezint eer ge begint (net als ik nu overigens doe met dit verhaal; plaats ik het wel, plaats ik het niet, plaats ik het wel...)
gr.
drekes