Pagina 9 van 20

Re: Aan de andere kant...

Geplaatst: di 03 nov 2015, 13:25
door drekes
Hoi Michael,

Allereerst: super dat je een verhaal als dit kunt schrijven! Ik kijk altijd met spanning uit naar het vervolg en ben erg benieuwd waar het heen gaat.

Je stelt dat je het jammer vindt dat er weinig openlijk op het forum wordt gereageerd door mannen in een vergelijkbare situatie als in je verhaal. Ik weet niet wat je dan precies verwacht, hoe uitgebreid wil je het hebben, maar goed, bij deze dan maar. Misschien dat het meer reacties oproept en kunnen we met elkaar een cluppie oprichten ;) Alle gekheid op een stokje, het is tenslotte best serieus en voor mij in elk geval een zware last om te dragen bij tijd en wijle.

Ik heb al eerder gereageerd, waarin ik aangaf dat het een zeer herkenbaar verhaal is. Niet alles ervaar ik ook zoals je hoofdpersoon het ervaart, maar er zijn wel veel raakvlakken.
Zo ben ik ook getrouwd met een vrouw, heb ik kinderen, ben ik actief in de kerk (ja, zelfs in de kerkraad) en heb ik ook een groot geheim dat ik met me meedraag en wordt ook ik blootgesteld aan allerlei verleidingen en fantasien.
Mijn vrouw weet ervan dat ik (ook) op mannen val. Ik wist het al voor ik in het huwelijk trad, sterker nog, achteraf weet ik het al van kinds af aan. Ik dacht dat het wel zou overgaan als ik maar eenmaal getrouwd zou zijn. Ik heb het pas vertelt na een aantal jaren strijd met mijzelf en na meer dan 10 jaar huwelijk, Uiteindelijk met de intentie om toch bij elkaar te blijven, het hele verhaal weer bedekt met de mantel der liefde. Nu, een aantal jaar later is er een ‘don’t ask, don’t tell’ situatie ontstaan. Of dat de juiste manier is weet ik niet, maar iedereen pakt het waarschijnlijk weer anders aan. Mijn huwelijk, mijn gezin staat voor mij voorop en op dit moment werkt het prima.
Neemt niet weg dat ik me vaker dan me lief is begeef op de rand van wat nog wel en wat niet meer kan. Hiermee bedoel ik dat ik bij tijd en wijle heel internet af struin, op zoek naar mannen, naar porno enzovoorts. Daar voel ik me dan vaak weer schuldig over, met alle sikkeneurigheid van dien die daar bij hoort.
Steeds vaker ook, naarmate ik het langer onderdruk lijkt het wel heviger te worden, verlang ik naar echt (al dan niet lichamelijk) contact met een man, die net als ik op mannen valt. Dat maakt dat ik soms wel eens bang ben dat ik het op een gegeven moment niet meer volhoud en ik ‘voor gaas’ ga. Ik weet niet wat ik zou doen wanneer het initiatief van een ander zou komen… Maar aan de andere kant bedenk ik me dan ook dat het voor andere ‘normale’ hetero mannen wellicht net zo moeilijk is om niet toe te geven aan de lichamelijke, seksuele driften. Dus ben ik dan zo wezenlijk anders? Waar het mij uiteindelijk om gaat, is trouw in mijn relatie. Ik heb gekozen voor een relatie met een vrouw. Mijn vrouw heeft niet gekozen voor een relatie met bi-/homoseksuele man. Het is daarmee aan ons om hier op een bepaalde manier mee om te gaan, maar vooral om, in elk geval zolang we ons daar aan ‘commiteren’ (hoe zakelijk klinkt dat, maar ik weet even geen ander woord), niet over de schreef te gaan en zogezegd thuis te komen eten. Wat het in mijn (en andere wellicht) geval moeilijk maakt, is het feit dat ik dus niet helemaal mezelf kan zijn. Dat er altijd een deel van mijn persoonlijkheid verborgen moet blijven.
Ik ervaar wel steeds vaker de behoefte om mijn verhaal te doen, te delen met en te lezen van anderen. Hoe gaan anderen er mee om, waar heeft het uiteindelijk toe geleid enzovoorts. Vandaar dat ik nu ook reageer. Het is natuurlijk redelijk anoniem (hoop ik...), maar misschien is het het begin van een (lang) traject tot zelf erkenning of zoiets...

Als het gaat om de geloofskant van het verhaal; dat vind ik een moeilijk punt. Op grond van de bijbel zou het (volgens het oude testament) ‘een gruwel’ zijn. Alleen vind ik het lastig om daarmee ook dat stempel te zetten. Er staat wel meer in het OT waarvan we stellen dat dat niet meer van toepassing is, dus waarom dan deze regel wel? Selectief? Ik ben niet op die manier opgevoed. Althans, het werd nooit zo duidelijk verwoord en het werd ook altijd in het midden gehouden. Er was ook geen aanleiding om homoseksualiteit te veroordelen. Officieel ben ik het zelf niet en ook in de gemeente waar ik lid van was en nog steeds ben, was / is er geen sprake van (openlijke!!) homoseksualiteit, waardoor het onderwerp ook niet werd aangekaart. In die zin is het (en dus ben ik) niet zo hard veroordeeld als anderen wellicht wel hebben ervaren. Desalniettemin was het wel iets waarvan ik vond / dacht dat het niet hoort en ik uiteindelijk heb besloten om ‘zo’ niet te willen zijn. Met alle gevolgen van dien...

Michael stelt in het verhaal ergens dat voor de hoofdpersoon zijn huidige relatie tegennatuurlijk is, dat dat dus ‘verkeerd’ zou zijn. Ik heb deze ‘stelling’ overwogen en ik vond het zeer aantrekkelijk om zo te denken, maar m.i. ga je hiermee misschien wel te kort door de bocht. Natuurlijk is het tegen de aard van het beestje in, maar daarmee is niet gezegd (in mijn optiek hè) dat homoseksualiteit iets natuurlijks is. Waarom is het dan (ook in de seculiere wereld) dan nog altijd een taboe en heeft bijna iedereen er strijd mee, zo niet een ontkennende fase in het leven? Nu officieel het taboe er af is, is huisje boompje beestje ook nog steeds het ideaal beeld, waaraan ook de jongeren nu nog willen voldoen.
Ik ben wel van mening dat iedereen voor zichzelf de afweging moet maken hoe hier mee om te gaan. Gelovig of niet, christen of moslim, iets-ist of atheist. En dat niemand op grond van welk boek ook die persoon kan en mag veroordelen. Om het weer bijbels te houden; wie zonder zonde is, werpe de eerste steen.
Wat ik tenslotte nog wel kwijt wil, is dat ik het niemand zou aanraden om het zo te doen als ikzelf heb gedaan. Je verloochent een stuk van jezelf als je je aard ontkent en verstopt en uiteindelijk wordt niemand daar gelukkig(er) van. In het ergste geval sleep je je meest dierbaren (vrouw, maar zeker je kinderen) mee in iets waar zij geen schuld aan hebben.
Bezint eer ge begint ;) (net als ik nu overigens doe met dit verhaal; plaats ik het wel, plaats ik het niet, plaats ik het wel...)

gr.
drekes

Re: Aan de andere kant...

Geplaatst: wo 04 nov 2015, 00:16
door Michael87
Dag Drekes,

Enorm bedankt voor je uitgebreide en eerlijke reactie. Je haalt een paar hele wezenlijke dingen aan die eigenlijk allemaal op één of andere manier nog wel aan bod gaan komen in mijn verhaal. Soms terloops, soms verder uitgewerkt. Ik ga er hier dan ook niet op in, daarmee geef ik beslist teveel van mijn verhaal weg.

Wel hoop ik dat anderen reageren. Om de simpele reden dat ik vind dat er online veel te weinig te vinden is over hoe het is om als homo met een vrouw getrouwd te zijn.

Behalve dat ik vind dat er wel eens wat meer begrip zou mogen komen voor de situatie van getrouwde homo’s, vind ik ook dat jongens die nu worstelen met hun geaardheid en, vaak onder druk van de kerk, met een vrouw willen trouwen, op z’n minst ergens informatie zouden moeten kunnen vinden over hoe het is om getrouwd te zijn als je homo bent. Niemand vertelt ze wat hen te wachten staat, er rust een enorm taboe op waardoor ze makkelijk het idee kunnen krijgen dat het wel mee zal vallen.

Oftewel, homoseksuele jongeren die willen trouwen met iemand van het andere geslacht, worden absoluut niet voorgelicht over wat dat eigenlijk betekent. Hoe kunnen ze die keuze dan weloverwogen maken?

Daarom wil ik graag dat mensen hun verhaal vertellen. Daarom ben ik heel blij met jou reactie en daarom hoop ik dat nog meer mannen hun verhaal willen/durven vertellen. :-)

Nogmaals, bedankt!

Groet,
Michael

Re: Aan de andere kant...

Geplaatst: do 05 nov 2015, 00:49
door Oliver
Ik vind het fascinerende materie, het verhaal en de reacties hier.

Ik ken het schuldgevoel niet, maar heb relaties met zowel mannen als vrouwen gehad. Bij mij is het nooit een issue geweest, monogamie vind ik een groot goed, en met de relatie met de ene mens heb ik er geen ander mens bij nodig, man of vrouw.

Maar dit neemt het een stap verder, het relatie hebben met iemand waar eigenlijk geen echte seksuele aantrekkingskracht bij is. Gedreven door de moraal van de gemeenschap waar je in leeft.
Tot hoever kun je dat volhouden?

Gekke vraag misschien, maar ik kom op deze vraag omdat ik meerdere mensen heb gesproken die op latere leeftijd toch in de knel komen door deze situatie: in hoeverre wakkert het internet die onderbuik gevoelens aan?
Dat maakt toch een hoop los, sinds internet hebben mannen die het jaren zo geleefd hebben ineens een aardig anonieme mogelijkheid toch nog eens op zoek te gaan na al die jaren. Met ineens een hoop extra gewetenswroeging tot gevolg.
Van jarenlang schikken in het lot, vaak naar redelijke tevredenheid zelfs, tot een enorme drang en spijt het allemaal verkeerd te hebben aangepakt vroeger.
Mijns inziens kun je spijt hebben dat het toen niet anders kon, maar het moet geen zelfverwijt worden dat je toen niet hebt gedaan wat nu wel makkelijker zou kunnen.

Ik weet niet of ik het zo goed uitgelegd heb, maar ik heb daar na die gesprekken, en nu door dit verhaal, vaak over na zitten denken.

Re: Aan de andere kant...

Geplaatst: do 05 nov 2015, 01:34
door Jablan
Oliver schreef:Tot hoever kun je dat volhouden? Gekke vraag misschien
In mijn ogen een goede, fundamentele vraag.

Mijn visie: als je opgegroeit in de wereld, die Michael beschrijft, krijg je een dubbele moraal ingegoten. Er zijn zoveel onderwerpen, waar niet of alleen in bedekte termen over wordt gesproken, dat je ook leert soms het een te negeren en het ander te doen. Dan is het gemakkelijker om dingen te doen, die weliswaar worden afgekeurd, maar waarvan je wel geniet. Zo ontstaat een basis, waarop schuldgevoelens kunnen groeien en bloeien of ruimte om een dubbelleven te voeren.

Voor de rest is het in mijn ogen een kwestie van leeftijd en karakter: wat is het geboortejaar, hoe stond de omgeving tijdens de jonge jaren tegenover normafwijkend gedrag en in hoeverre ben je in staat om je los te maken van de vertrouwde normen en waarden als je ontdekt op de een of andere manier af te wijken?

Re: Aan de andere kant...

Geplaatst: do 05 nov 2015, 20:32
door Oliver
Klopt.
De gekke vraag was meer: in hoeverre wakkert internet die onderbuikgevoelens aan?

Re: Aan de andere kant...

Geplaatst: vr 06 nov 2015, 00:50
door grensgeval
Er is een probleem wat Michael in het verhaal ook zelf al heeft aan gesneden.
De chrrrrrristelijke filter die bij bijna elke christen op de computer staat of via provider gaat..

Die blokkeert juist sites als deze om dat het volgens de ontwerpers "verkeerd of fout" is.
Dus juist die groep is erg lastig te benaderen.

Ik heb in het verleden dit al eens geprobeerd en ben er achter gekomen dat men juist liever niet heeft dat je het verheerlijkt / verdedigd.
Dat je zo bent ok maar probeer het niet te verdedigen of te promoten .
Dat waren de woorden van de voorganger hier in de regio.
Dat was juist tegen mijn bedoeling.
Ik wou juist de discussie openen op basis van de combinatie geloof en seksuele voorkeur.

Nu heb ik na een van de informatie avonden wel contact gehad met 2 jongens en 1 meisje welke meer info wilde.
Dus misschien heeft het wel iets effect gehad .
Ik heb hun in 1e instantie door gestuurd naar het coc en later heb ik nog een gesprek met hun gehad.
Probleem kwam toen (zo als verwacht) een van de ouders er achter kwam en hun zoon verbood om buiten de bijeenkomst hier over te praten.
Dus simpel gezegd mochten ze alleen contact met mij hebben als de voorganger er ook bij was.
En juist die blokkeerde dat juist, dus schoten we er dus niets mee op.
Wel heb ik hun gezegd dat als ze 18 zijn zelf moeten beslissen wat ze willen.
En niet door hun ouders een bepaalde provider laten op dringen.

Niet om hun tegen hun ouders op te zetten maar simpel hun zelf de keuze te laten maken.

Na dat akkefietje met een van de ouders en later de andere 2 ouders ook, heb ik de voorganger duidelijk gemaakt dat ik me door de gemeenschap klem gezet voelde en het misschien beter was dat ik stopte met mijn plekje bij de jongere begeleiding.
De voorganger begreep het aan de ene kant wel maar probeerde me toch over te halen mijn werk voort te zetten eventueel zonder het thema geaardheid en geloof.
(een keer per jaar werd dat thema behandeld in de groep 14 tot 18 jarige)

Ik heb hem toen duidelijk gemaakt dat dit een van de drijfveren van mij was en als de rest van het bestuur er het zelfde over dacht ik er mee zou stoppen.
De voorganger heeft het toen voor gelegd en 55% van het bestuur vond dat ik door mocht gaan maar zonder het thema.
Toen heb ik de andere 2 jongere "begeleiders" duidelijk gemaakt dat het bestuur me in principe had verzocht mijn thema niet meer te behandelen.
En dit voor mij juist een belangrijk punt was om ook mijn werk voor de gemeente te doen.
Dus hebben hun nogmaals een gesprek aan gevraagd met het bestuur maar de meerderheid bleef bij hun besluit.
En dat heeft er in geresulteerd dat de andere 2 er ook mee gestopt zijn en er nu geen jongere begeleiders meer zijn.

Dit was voor mij ook de reden om niet meer zondags de kerk te bezoeken .
Ik beleid mijn geloof dan wel op mijn eigen manier.

m.v.g
Grens Geval

Re: Aan de andere kant...

Geplaatst: vr 06 nov 2015, 10:02
door Jablan
Oliver schreef:De gekke vraag was meer: in hoeverre wakkert internet die onderbuikgevoelens aan?
Ook een goede, fundamentele vraag ;-)

In onze omgeving zie ik, dat de doelgroep 'Christelijk' het vaste internet via de goedgekeurde leverancier heeft en op de mobiele apparaten de modus 'kinderveilig' internet gebruikt of de app van de provider heeft geïnstalleerd. Beeldmaterieel wordt niet getoond. Tegelijkertijd worden zowel jouw site als die van mij netjes doorgelaten (sorry, Grensgeval, ik zie het in de bezoekersstatistieken). Dat betekent, dat ook in deze gemeenschap de basishouding verschuift. Overigens zie je een vergelijkbare ontwikkeling in de Turkse en Marokkaanse 'gemeenschap' in Nederland, maar daar verandert het denken onder invloed van het media-aanbod in de eigen taal.

Zelf denk ik, dat internet de ontwikkelingen hooguit versnelt. Waar vroeger iemand jaren nodig had om zichzelf te doorgronden, is dat tegenwoordig maanden. In de vorige eeuw had je niet veel meer dan de eigen fantasie en tijdschriften, die discreet verpakt werden of onder de toonbank werden verkocht. Bladen met blootfoto's hadden in verhouding een hogere oplage in de meer gelovige gemeenten. Tegenwoordig is alles sneller bereikbaar, kun je uren kwijtraken omdat iets je raakt en je gefascineerd blijft hangen of meer informatie over het onderwerp zoekt.
grensgeval schreef:de combinatie geloof en seksuele voorkeur
Ik vraag altijd naar het denken - waar komt homo-/biseksualiteit vandaan? Als het antwoord richting 'aangeleerd gedrag' of 'het mag niet volgens ...' gaat, pak ik uit met mijn observaties.

Homo's zijn bovengemiddeld vaak het jongste kind in de familie, vaker linkshandig, hebben iets sterker ontwikkelde autistische kenmerken (die heeft iedereen overigens zonder autistisch te zijn). Als ik het geluk heb de moeders te ontmoeten en naar de zwangerschap vraag, dan was het in elk geval anders dan toen ze zwanger was van de andere kinderen. Stress, een erg druk leven of eigenlijk ongepland zwanger zijn, heb ik te vaak gehoord om deze factor te negeren. Vraag je door, blijken er altijd ergens in de vorige generaties ook een paar ooms of tantes te zijn geweest, die een geheimzinnig, ongetrouwd leven hebben geleid of openlijk homo of lesbisch waren. Uitsmijter is dan het beroemde hersenonderzoek. De wetenschapper, die heeft aangetoond, dat de hersenen van homo's en lesbiënnes duidelijk afwijken van heteroseksuele mannen en vrouwen, heeft eigenlijk het beste argument geleverd dat een afwijkende seksualiteit een speling van de natuur is. Aangezien de natuur ook Gods schepping is ...

Meestal is dit genoeg om de inzichten aan het wankelen te brengen, zodat ruimte ontstaat om het geloof erbij te betrekken. Alhoewel ... dan komen eerst de andere, bekende vooroordelen voorbij - ongeremde seks bijvoorbeeld. Daar kun je omheen, door iedere keer te vragen hoe men denkt, dat lesbische vrouwen hun leven leiden ...
Of door jezelf als voorbeeld te nemen. Ik had eens een opdrachtgever, die na een paar maanden met grappen over homo's en vrouwen (elke vrijdagmiddag) ingefluisterd werd, dat ik het met een kerel hield. Dat had hij nooit verwacht of gedacht, maar de echte schok voor hem was, dat wij al langer bij elkaar waren, dan zijn eigen huwelijk heeft geduurd. Dit feit zorgde voor een kleine aardbeving onder het schedeldak.

Hoe je uiteindelijk de combinatie geloof en seksualiteit invult, moet iedereen zelf beslissen. Michael87 en Grensgeval geven aan hun geloof wel te belijden, maar geen kerk meer te bezoeken. Anderen kiezen ervoor om de schijn gedeeltelijk op te houden en samen - ik bedoel als man en vrouw - oud te worden. Ik denk, dat het veel uitmaakt, hoelang je al getrouwd bent, in hoeverre je met elkaar vergroeid bent, je (in)compleet voelt als de ander er niet is voor de keuze hoe je de verder wilt leven. In mijn ogen is het belangrijker te genieten van alles wat liefde heet dan overal een probleem van te maken.

Re: Aan de andere kant...

Geplaatst: vr 06 nov 2015, 19:28
door Michael87
Wat ik vaak merk, is dat er voor veel behoudende christenen een verschil in benadering is tussen homoseksualiteit bij mede-christenen en bij andersdenkenden. Dat zie je trouwens bij Moslims ook.
Ze kunnen zich er best overheen zetten als iemand die geen of een ander geloof heeft een homoseksuele relatie heeft, maar zodra het om iemand met hetzelfde geloof gaat, slaan ze op tilt. Dat kan namelijk niet, want hun geloof schrijft immers voor dat je geen homoseksuele relatie mag hebben. Iemand die dat wel heeft, zoekt heel doelbewust de zonde op en dat is niet goed, dat soort mensen willen ze liever niet bij de ‘club’. Bereidheid om samen op zoek te gaan naar een andere invalshoek is er dus niet of nauwelijks.
Eigenlijk zijn er maar twee mogelijkheden, of je marcheert netjes mee in de pas en onderdrukt je geaardheid met alle gevolgen van dien, of je ziet in dat je niet bij de ‘club’ hoort en vertrekt, hetgeen meestal ook een breuk met familie en vrienden betekent.

Wat Grens Geval binnen zijn kerk probeerde, in gesprek komen met jongeren die vragen hebben over homoseksualiteit en van daaruit open en eerlijk verder praten, was duidelijk niet de bedoeling van zijn kerk.
Praten over homoseksualiteit mag natuurlijk wel, maar dan wel vanuit bijbels perspectief. En dat houdt in dat duidelijk gemaakt moet worden dat homoseksualiteit niet God’s bedoeling is. Dat het een gevolg is van de zondeval of de gebrokenheid van de schepping. Eraan toegeven betekent dat je in zonde leeft. Tenminste, dat is wat ik vroeger om me heen hoorde.
Zelfs binnen de progressievere protestantse kerken is dit meestal het uitgangspunt. Het enige verschil met de meer behoudende kerken is dat zij, vanuit het oogpunt van mededogen, homoseksuele relaties tolereren omdat het anders ondraaglijk leed veroorzaakt. Maar ook binnen die kerken wordt homoseksualiteit nog altijd gezien als iets dat niet klopt, iets dat eigenlijk niet zo zou moeten zijn. Of het echt een zonde is, laten ze maar liever in het midden, dat moet iedereen maar voor zichzelf uitmaken.

Wat mensen vaak niet in de gaten hebben, is dat het doel van praten over homoseksualiteit binnen de kerk niet is mensen te helpen zichzelf te accepteren als holebi, maar is hen te helpen als goed christen te leven, ondanks hun homoseksuele gerichtheid.
Ben je dus lid van een behoudende kerk, dan is de insteek voor hulp bij dit soort vraagstukken, voorkomen dat je dingen gaat doen die tegen de leer van de kerk zijn, i.d.g. voorkomen dat je een homoseksuele relatie aangaat, want dan verval je in zondig gedrag en ben je geen goed christen. Uiteraard kun je wel rekenen op pastorale hulp om je ‘kruis’ te dragen, want ze snappen dondersgoed hoe moeilijk het is. Waarbij ze overigens volledig voorbijgaan aan het feit dat ze je dat kruis zelf opgelegd hebben.

Ik vind het behoorlijk hypocriet dat deze kerken mensen die homoseksuele relaties aangaan, afwijzen omdat zij het als zonde bestempelen. Iedereen zondigt, zelf de dominee. Het enige verschil is, niemand weet ervan. Oftewel, alleen dat wat zichtbaar is, wordt openlijk veroordeeld. Wat dat betreft kan ik heel goed begrijpen dat in de kast blijven zitten en trouwen voor sommige mannen nog steeds heel aantrekkelijk is. Dat biedt in ieder geval de mogelijkheid om, zonder dat anderen het weten, homoseksuele contacten te hebben, want als ze ervoor uitkomen, weten ze dat ze er om veroordeeld worden.

De bijbel is heel duidelijk over oordelen en veroordelen: het mag niet. ‘Hij die zonder zonde is, werpe de eerste steen.’ Iedereen kan dit zinnetje opdreunen. Maar dit zinnetje betekent niet alleen dat je iemand niks moet verwijten omdat je zelf geen steek beter bent, het betekent ook dat je, als je dat verwijt toch maakt, het doet voorkomen dat jijzelf nooit iets verkeerd doet. Me dunkt dat dat een regelrechte leugen is.
Als je het zo bekijkt, begaat iemand die, op basis van zijn geloof, iemand anders meent te moeten terechtwijzen vanwege zijn manier van leven, een dubbele zonde. Hij mag niet oordelen en doet dat toch én hij liegt door te doen alsof hijzelf een smetteloos geweten heeft. Wat voor waarde heeft zijn oordeel dan nog?

Toen dat tot me doordrong, was het ineens heel makkelijk om de kerk los te laten en zelf op zoek te gaan naar God. Ik ben de bijbel heel goed gaan lezen en ben er echt over na gaan denken. Zoals ik er nu tegenaan kijk, draait het eigenlijk maar om een paar dingen.
Christus heeft gezegd: ‘Het voornaamste is: “Heb de Heer, uw God, lief met heel uw hart en met heel uw ziel en met heel uw verstand en met heel uw kracht.” Het op een na belangrijkste is dit: “Heb uw naaste lief als uzelf.” Er zijn geen geboden belangrijker dan deze.’
Verder zei Hij dat iedereen die Hem volgt, gered is. Oftewel, geniet van je leven, maak je niet druk om het hiernamaals. Christus heeft de straf voor jouw zonden op zich genomen door aan het kruis te sterven, je bent vrijgekocht. Maak je niet druk om wat wel en niet goed is, leef je leven naar Zijn voorbeeld, vanuit liefde voor God, jezelf en je naasten.
Voor mij betekent dat dat een relatie niet verkeerd kan zijn, ook niet als het een homoseksuele is, zolang liefde voor jezelf en je partner je drijfveer is.

En dan kom ik eigenlijk zo’n beetje uit bij dezelfde conclusie als Jablan: geniet van liefde en maak er niet zo’n probleem van. Alleen doe ik dat op basis van de bijbel en Jablan, denk ik, niet. Maar hé, maakt dat wat uit? Volgens mij niet. De kern is namelijk hetzelfde: liefde en respect voor jezelf en anderen. Dat lijkt mij een prima uitgangspunt voor het leven, christen of niet. ;-)

Tot slot. Ik realiseer me heel goed dat veel lezers op dit forum niks met God hebben. Begrijp me alsjeblieft niet verkeerd, ik wil niemand iets opdringen. Dat ik mijn standpunt probeer vanuit mijn geloof te onderbouwen, doe ik hoofdzakelijk om jongens/mannen die, net als ik, een fiks orthodoxe achtergrond hebben, een andere invalshoek te bieden zonder dat het meteen hun hele geloof op losse schroeven zet.
Ik weet uit eigen ervaring hoe moeilijk en vooral ook hoe eng het is los te laten wat je van kleins af aan ingestampt is. Mij heeft het enorm geholpen om op deze manier naar mijn geaardheid en mijn geloof te kijken. Vandaar dat ik mijn denken op dit gebied hier graag wil delen. Want Jablan heeft gelijk, deze site, die van Jablan zelf en ook mijn eigen site komen door de internetfilters van Solcon en KlikSafe.
Op mijn eigen site staan trouwens ook een paar interessante reacties op mijn verhaal. Niet over het geloof, maar juist over het leven als getrouwde homo. Voor wie geïnteresseerd is, klik hier.

Groet,
Michael

Re: Aan de andere kant...

Geplaatst: vr 06 nov 2015, 22:15
door Jablan
Michael87 schreef:Alleen doe ik dat op basis van de bijbel en Jablan, denk ik, niet.
Afbeelding
Soms ben je zo heerlijk subtiel. Oké, kom ik een beetje uit de kast ;)
Eigenlijk ben ik een beetje van alle markten thuis. De scholen gingen van gereformeerd/hervormd via katholiek tot openbaar, binnen onze families zijn alle christelijke varianten te vinden (orthodox, katholiek, protestants, joods) en in onze omgeving meerdere varianten van de islam. Lid van een kerk zijn we niet, daarvoor vinden we te veel voorgangers van de ene of andere kerk te vaak verborgen ... pederasten. Dat woord dekt de lading het beste.
Michael87 schreef:Ik realiseer me heel goed dat veel lezers op dit forum niks met God hebben.
Daarvoor biedt je veel lezers een inkijk in de wereld, die ze zo niet kennen.

Re: Aan de andere kant...

Geplaatst: ma 09 nov 2015, 17:00
door drekes
Oliver schreef: Gekke vraag misschien, maar ik kom op deze vraag omdat ik meerdere mensen heb gesproken die op latere leeftijd toch in de knel komen door deze situatie: in hoeverre wakkert het internet die onderbuik gevoelens aan?
Voorop gesteld; niet alle christenen hebben een provider met filter (zoals kliksafe) of een apart filter (filternet). Ondergetekende bijvoorbeeld al niet. en zo ken ik er nog wel een aantal in mijn omgeving.
Dat betekent dus dat er zeker ook veel christenen zijn die wel worden 'blootgesteld' aan alle 'verleidingen' van het internet.

Voor mij persoonlijk heeft het wel degelijk invloed op de manier waarop ik met deze gevoelens wordt geconfronteerd. In de beginjaren van mijn huwelijk was er nog geen internet in huis. Toen moest ik het hebben van de Wehkamp catalogus zeg maar ;). 2x per jaar kon ik dus legitiem doorbladeren naar de pagina's met mannenondergoed / badkleding :oops: Redelijk beheersbaar in elk geval. De videotheek of adult shops of wat dan ook was voor mij destijds in ieder geval een stap te ver, of zelfs niet in beeld.
Doordat op een gegeven moment wel internet in huis kwam en er een vakantie op Fuertaventura in het verschiet lag, ben ik in aanraking gekomen met deze verleidingen. In alle onschuld een zoekopdracht uitgevoerd (alleen voor toeristische informatie!) en daardoor op (on!)gewenste sites terecht gekomen en daar niet meer van losgekomen. Dat is in het kort hoe het zover is gekomen.
Vóór het internet tijdperk kon ik met al mijn fantasie niet bevroeden welk een mannelijk schoon er al niet op deze aarde rondloopt. Hierdoor was mijn fantasie redelijk beperkt en kwam meestal niet veel verder dan bedenken hoe iemand er uit zou zien zonder al die kleding aan. Nu is het zo verkrijgbaar wanneer ik wil. Het enige frustrerende aan internet is dan wel dat het altijd onbereikbare personen zijn. Op een gegeven moment merk je (ik in elk geval) dat dit niet altijd meer in de behoefte voldoet en ga je verlangen naar meer. Dat geeft nu de 'strijd'. Welke alternatieven zijn er dan nog en hoe (lang) houdt je vast aan je eigen gestelde grenzen.