Weekendje Wadden

[Michael87]

Dag allemaal,

Deel 32. Remco gaat steeds beter begrijpen waarom Eddy thuis niks durfde te vertellen.
En Lea? Blijft ze achter haar man staan of kiest ze de kant van haar kinderen?
Eddy mag het ziekenhuis verlaten en wordt door zijn vader opgehaald.
Voorlopig gaat hij bij zijn ouders logeren, maar of hij daar blij mee is?

Veel leesplezier!
Michael

[grensgeval]

Hé hé eindelijk word Lea wijs
Eindelijk gaat ze actie ondernemen
Ik hoop dat ze vaders hard duidelijk maakt dat zijn manier van opvoeden niet deugd
Al vrees ik dat het uitmond in een echtelijke ruzie
Maar dan weet Alfons wel hoe de vork in de steel zit
Of het ooit nog goedkomt tussen Eddy en Alfons ???
Ik denk het niet of Alfons moet opeens het licht zien
We laten ons wel weer verrassen door de hersenspinsels van Michael

[Hans Bernard]

Michael, opnieuw voer je ons mee in je verhaal, waarin je de
onverdraaglijke houding van de vader zo aangrijpend beschrijft.
Ik moet je eerlijk zeggen dat ik me haast niet kan indenken
dat er mensen zijn zoals hij, walgelijk. Ik moet me er echt toe zetten te
blijven lezen, zo'n weerzin roept jouw verhaal bij mij op. Hoe is het mogelijk
dat er zulke mensen op aarde rondlopen, die hun eigen kinderen dit aandoen.
Maar ook nu weer mijn bewondering voor je schrijfkunst. Telkens opnieuw
weet je in elk deel de spanning op te voeren. Ik ben benieuwd hoe je
naar het eind toewerkt. Succes met de laatste loodjes.

Groet, Hans

[gerrieh8]

Mooi vervolg, hoop dat het vervolg er ook gauw opstaat.dat dit nog kan is niet normaal.

[Sjack013]

Om maar aan te sluiten bij Hans, het zijn inderdaad de laatste loodjes van dit verhaal. En helaas, mensen zoals Alfons zijn er. Gelukkig voor Eddy draait zijn moeder bij. Eindelijk heeft ze haar knop omgezet. Waar dit toe leidt? Een knallende/slaande ruzie? Een aanvrage voor echtscheiding? Ja, daarvoor moeten we toch op het volgend deel wachten, maar ze heeft de knoop doorgehakt en dat is het voornaamste.

Eddy begint (eindelijk) in opstand te komen tegen zijn vader. Hij vraagt om zijn broer. Ik denk dat Alfons dat nou niet erg vindt, dat hij naar Diede verhuisd. Dan hoef hij hem niet meer te zien. Maar ja, wat doet dit Alfons eigenlijk? Hij heeft 2 zonen en beiden hebben hem teleurgesteld. Krijgt hij het gevoel dat hij gefaald heeft? Ook dat hoop ik de volgende keer of keren te lezen. Kortom, ik blijf toch nog met vragen zitten, terwijl het verhaal op zijn eind loopt. Dit is tekenend voor de spanning die Michael in dit verhaal blijft bewaren. Mijn complimenten
Michael bedankt!!!!

Sjack

[Michael87]

Dag allemaal,

Dan nu toch echt het laatste deel van Weekendje Wadden waarin alles draait om de grote vraag: komt het allemaal nog goed?
Ik zeg er verder maar niks over, behalve dan... veel plezier met lezen!

Groet,
Michael

[Sjack013]

Michael, op de eerste plaats hartstikke bedankt voor dit geweldig verhaal. Een weekendje Wadden dat op 23 maart 2014 begon en nu, op 18 januari 2015, geëindigd. Het is inderdaad een mooi lang weekendje geworden. Ook de tweedeling in het verhaal is tot het eind gebleven. En dat is een prestatie op zich. Vaak zie je dat zo'n tweedeling al eerder samenvloeit en als één verhaal verder gaat. Echt chapeau!!!

Maar het belangrijkste is, is dat al mijn vragen zijn opgelost. Zelfs mijn laatste vragen, waarvan ik dacht dat dat zou blijven zweven, werden verduidelijkt. Je hebt echt je klasse hiermee bevestigd. Tegen jou zeg ik hetzelfde als tegen Lucky Eye: Laat het verhaal rustig bezinken en verras ons ter zijner tijd met een nieuwe creatie. Want als je eenmaal met schrijven begonnen ben, ben je verkocht. Over een tijdje begint het weer te kriebelen. Maar gun eerst jezelf de rust om afstand te kunnen nemen van dit mooie, maar toch ook aangrijpend verhaal.

Nogmaals mijn oprechte waardering en dank en we horen nog wel iets van je.

Sjack

[Michael87]

Graag gedaan, Sjack!
Bedankt voor je eeuwige trouw en je eindeloze complimenten...
Waar ik nou wel benieuwd naar ben, is welke vragen je nog had die beantwoord zijn!

En je hebt helemaal gelijk, als je eenmaal met schrijven begonnen bent, ben je verkocht!
Daarom zit er alweer een nieuw verhaal in de pen...

Dikke knuffel,
Michael

[pieterpaul]

als je alles los laat.......
dank je wel voor dit verhaal.
PP

[DomiNiC]

Lieve Eddy,


Je hebt er een bewogen tijd op zitten. Je was bang. Dat was je aangekweekt. “zie maar, dit is wat er gebeurt als je niet doet wat vader wil dat je doet”. Nog eens, opnieuw, en opnieuw. Elke keer weer.

Lea worstelde op dezelfde manier. Dezelfde angst.
De nieuwe vriendinnen glimlachten jaloers, wat een droom, een man die zo actief helpt met de opvoeding.
De aandacht deed haar goed. De feestjes, het pronken, de vrolijke noot en het glimlachen deden haar even ontsnappen. Lea glimlachte mee.
Oppervlakkig.
Diep verdriet angstig verborgen houden. Verdriet gevoed door de angst.

Diede rebelleerde.
Weten we wel waarom?

Iemand waar je van houdt, doe je geen pijn.

Dat weten kinderen. Uit zichzelf. Ze staan er niet bij stil en weten niet van waar het komt. Ze kunnen er niet over spreken, want het is hen niet met woorden aangeleerd. Maar het is er.
Iemand waar je van houdt, doe je geen pijn.

Diede vluchtte voor de pijn.

Eddy zag het.
Eddy was bang. Niet zoals je bang zou zijn van een spinnetje of regenworm. Chronisch bang.
Eddy had het denken van z’n vader zich eigen gemaakt en handelde er naar.

Tot die ene keer...

Het borrelt.
Het kriebelt.
Het voelt goed.
Het smaakt naar meer. Veel meer.
Een goed gevoel. Zonder woorden.

Nieuwe kriebels.
Nieuw gevoel.
Even mogen niet bang zijn.
Eventjes... Heel eventjes...

We zouden moeten glimlachen en blij zijn. De kleine glimlach is slechts oppervlakkig.
Chronische angst.

Je dook weg.
Je verstopte je.
Je wou het van de daken schreeuwen.
Maar je stem stokte.
Een krop in je keel.
Je huilde.
Je wou schreeuwen...

Je gooide je.
Je schreeuwde.
Eén keer...

Je had opgegeven.

Je liet alles los...

Als je alles loslaat, heb je twee handen vrij om de toekomst te grijpen.



Lieve Eddy.
Het doet me goed te lezen dat je jezelf niet meer wegstopt. Dat je de toekomst hebt gegrepen en nog steeds vasthoudt. Je zag en greep de kracht om op te veren. Respect. Onvoorwaardelijk.

Lieve Remco.
Ik kan niet anders dan denken dat God jou heeft gezonden.
Koester jouw Eddy, met zorg. Hij heeft jou nodig, en jij hebt hem nodig. Jullie toekomst.


Ik denk aan jullie.

DomiNiC