Geloof, hoop en liefde

[Jablan]

Open kaart heet dit deel. Jij speelt wel open kaart, maar je loopt daarmee voor de troepen uit het dorp uit. Geen reactie krijgen kan ook betekenen, dat men zich geen raad weet, niet weet hoe men gepast kan reageren. Daarom verbaast mij de brief van de school helemaal niet. In teksten is het jammer, dat je lastig kunt aangeven hoe 'vader's vriend' wordt uitgesproken. Intonatie geeft zo'n omschrijving pas de lading.

Merkwaardige zwager. Of ook weer niet - gegeven de achtergrond van de overleden moeder. Waarbij ik mij dan afvraag, of je nooit eerder iets hebt gemerkt aan je zwager? Of ben jij iemand, die homo's pas herkent, als ze als homo herkenbaar zijn?

[Michael87]

Hoi Jablan,

Ik had niet zoveel contact met mijn schoonfamilie. Annemarie's broers en zussen waren stuk voor stuk allemaal een flink stuk ouder dan ikzelf. Theo is de jongste maar nog steeds acht jaar ouder dan ik. Eigenlijk was het enige contact dat ik met hem had, als Thomas met Victor speelde. En dan was dat eigenlijk nog meer met zijn vrouw dan met hem. Ik heb echt nooit iets aan hem gemerkt. Behalve dan misschien dat hij wel altijd heel overdreven blij en vrolijk deed. Alsof hij zichzelf en de rest van de wereld voortdurend voor moest houden dat hij gelukkig was. Maar om daar nou uit af te leiden dat iemand homo is…

Hoewel, als ik nog eens iemand ontmoet die net zo doet, gaat er waarschijnlijk wel een belletje rinkelen.

Groet,
Michael

[Sjack013]

Ik vind het moeilijk om te reageren. Ik begrijp alle partijen donders goed. Jouw reactie sowieso De brief van school begrijp ik ook, alleen, ik had me niet zo op de kast laten jagen. Als ze willen bidden voor mij, prima, laat ze dat maar doen. Hun intentie om jou weer in de schoot van de Kerk te krijgen, oké, hun intentie. Laat ze dat maar hopen, jij weet het beter. Ik zou meer gelaten reageren.
De coming out van Theo verraste mij wel. Maar meer, omdat hij dat zo maar vertelde tegen jou. Zo heb jij ook munitie in de woordenstrijd met je schoonfamilie. Vind ik erg link van en voor hem, lijkt mij. De vergelijkingen met vreemdgaan en alcoholisme is vergelijken tussen appels en peren. Jij bent niet meer getrouwd, dus je schaadt ook niemand, zoals je dat ook tegen Theo gezegd hebt. Alcoholisme is vaak een vlucht uit de werkelijkheid en dat slaat ook niet op jouw levenswijze en keuze voor Nicolas. Dus niet relevant.
De opmerking van jouw vader deel ik ook. Jouw houding is duidelijk veranderd. Voordat je Nicolas leerde kennen, hield je constant rekening met iedereen en niet met jezelf. Je cijferde je zelf weg, anderen waren belangrijk en je gevoelens werden weggedrukt door jouw vlucht in je studie. Ik zie nu een opstandig persoon, die zichzelf accepteert en van anderen verwacht, dat ook te doen. Een houding, die je vaak ook bij een coming out zie. Na jarenlang worstelen met jezelf, heb je eindelijk je eigen gevoelens geaccepteerd en nu verwacht je ook, dat van anderen. Heel herkenbaar.
Ben zeer benieuwd hoe het afscheid van Thomas met zijn klas verloopt!
Bedankt voor dit deel, Michael.

Sjack

[Michael87]

Hoi Sjack,

Ik weet ook wel dat ik me niet zo op de kast had moeten laten jagen maar het ging niet anders. Ik denk dat dat kwam om ik echt geen flauw idee had hoe ik met de hele situatie om moest gaan. Het was allemaal zo raar. Eerst was ik alleen, toen ging ik op vakantie en werd ik halsoverkop vreselijk verliefd. Daar heb ik me toen volledig ingestort waardoor er in hele korte tijd zo ongeveer alles in m'n leven veranderde. Terug in Nederland werd er meteen een flinke domper op mij pril verworven geluk gezet. Van m'n schoonouders had ik het verwacht. Daar was ik op voorbereid en zelfs toen m'n schoonvader me zo ongeveer vervloekte en de deur uit zette, bleef ik daar vrij kalm onder. Zijn probleem, niet het mijne. Van Annet viel het me tegen. Zij was van mijn leeftijd en ik kende haar van vroeger. Ergens had ik op dat moment verwacht dat zij zich wat toleranter op zou stellen. Toen bleek dat zij de directeur ingelicht had en die man vond dat hij mij kon voorschrijven wat ik moest doen, ging er een knopje om. Hij in de aanval, dan ik ook. Zoiets… De twee dagen daarna hoorden we helemaal niks. Van niemand. Het voelde als een stilte voor de storm, ik voelde me er niet gerust op. En toen kwam die brief. Ik ontplofte zowat! Ik geloof dat ik, als mensen me rechtstreeks aangesproken hadden, er wel rustig onder had kunnen blijven. Maar juist door die brief lukte dat niet. Het stond er gewoon keihard zwart op wit. Erg confronterend. Ik voelde me volledig afgewezen, alsof er niks aan me deugde en dat was een bekend gevoel waar ik inmiddels afscheid van had genomen. Het maakte me zo kwaad dat ze toch weer een manier hadden gevonden om me dat gevoel te bezorgen.

Beetje jammer dat Theo dat moest ontgelden. Hij kreeg de volle laag. En toen hij ook nog ineens aan kwam zetten met dat hij eigenlijk vond dat het niet goed was wat ik deed, was ik er klaar mee. Dat ik nog redelijk aardig tegen hem bleef, was voornamelijk te danken aan het feit dat ik me realiseerde dat hij zich zo'n beetje net zo moest voelen als ik. Afgewezen in zijn ik-zijn en dat vond ik erg voor hem. Maar hij was ook heel stellig, dat was zijn keuze en daar bleef hij bij. Ik kon niks met zijn verhaal en heb hem d'r zo ongeveer uitgezet. Gelukkig nam hij het me niet kwalijk.

Dat Theo me vertelde dat hij zijn homoseksualiteit onderdrukte, kwam door zijn vrouw. Zij had hem erop gewezen dat het mij misschien zou kunnen helpen als ik wist dat ik niet de enige was. Theo wist heel goed dat ik nooit zonder zijn toestemming tegen zijn familie zou zeggen wat er aan de hand is. Daar heb ik geen reden toe en dat wist hij wel.

En dan die rare vergelijkingen… Dat sloeg helemaal nergens op. Sterker nog, ik heb toen weliswaar tegen hem gezegd dat ik van hem wel begreep dat hij de keuze maakte om zijn geaardheid te onderdrukken. Maar in feite snap ik daar geen biet van. Hoe kun je nou willens en wetens met een vrouw getrouwd zijn waar je, hoe hard je je best ook doet om jezelf van het tegendeel probeert te overtuigen, niet van houdt? Nog even los van of je homo bent of niet, dat doe je toch niet? Dat is toch ook niet eerlijk naar haar toe? Daarmee ontneem je haar ook de kans op geluk. Maar ja… Het leven mag nou eenmaal niet leuk zijn. Daar hebben we het hiernamaals voor, nietwaar?

Groet,
Michael

[Jablan]

Deel 19 alweer.

Op zich vind ik het logisch, dat je weer gaat twijfelen. Ik heb het al eerder geschreven - je hebt alles tegelijk gedaan / meegemaakt, geen tijd gehad alles je eigen te maken, geen kans gehad je vleugels te oefenen voordat de wind je meenam. Dan komt zo'n kerkelijk herder precies op het verkeerde moment langs en raakt je harder dan je zelf verwacht en dan de dominee het bedoelde.

Zoals je het in de laatste delen hebt verwoord, zoekt iedereen van jouw kerk een eigen verklaring voor je homoseksualiteit. De andere dorpsbewoners denken, dat je homo/bi wordt - ze weten niet, dat je het altijd al bent geweest.

De juf vertelt de kinderen een sprookje met twee prinsen. Leuk, waar heeft ze die gevonden?
Overigens heb ik een paar homosprookjes op voorraad. Bij belangstelling wil ik er wel een plaatsen.

[cor van dongen]

Dag Michael,
Ja, een homosprookje zoals Jablan aangeeft hoeft niet voor mij, omdat ik je verhaal als heel eerlijk en intensief heb ervaren. Als dat essentiele element er niet was geweest, had ik het als een tearjurker gezien, maar nu vind ik het een klein geschenk dat je ons zo intensief je eigen gevoelens hebt willen delen.
Bedankt en veel geluk samen.
Cor

PS. ik ben benieuwd wanneer je als je straks de creativiteit vind om een nieuw verhaal te schrijven hoe je daar ook gevoelsmatig inhoud aan weet te geven wanneer de afstand tot hoofdpersonen veel groter zal zijn.

[Michael87]

Dag Jablan,

Ik hou me altijd aanbevolen voor een kindersprookje. Er is niet zo veel op dat gebied… Dus als je dat op de plank hebt liggen, ben ik wel benieuwd.

Ik heb dat gesprek met de dominee heel anders ervaren. Jij schrijft dat hij het waarschijnlijk niet eens zo bedoelde. Daar heb ik nou nog nooit op die manier naar gekeken. Voor mij voelde het als een complot. Alsof ze afgesproken hadden dat ze Thomas eerst gezellig samen met ons afscheid zouden laten nemen om mij daarna als het ware in de val te lokken. Maar dat kan heel goed eens aan mezelf gelegen hebben. Misschien heb je wel gelijk en wilde hij me gewoon echt het beste wensen.

Het beeld dat ik ervan heb is dat van mensen die vooral niks zeggen, achter m'n rug om praten en verder alleen maar kijken en dan de dominee op me afsturen om te proberen me heel doelgericht onderuit te halen. Dat ze het goed bedoelen is eigenlijk wel logisch. Maar zo voelt het niet. Het voelt alsof ze tegen me zijn.

Ik heb nog geen idee wat ik ermee moet. Ik dacht voor ik ging publiceren dat het achter me lag maar weet inmiddels heel goed dat dat nog lang niet zo is. Stof tot nadenken. Bedankt voor de eye openers!

Groet,
Michael

[Michael87]

Hoi Cor,

Het lijkt dan misschien een sprookje, geloof me, het was een pittige reis. En dat die nog niet afgelopen is, is me inmiddels ook wel duidelijk geworden. Toen ik het schreef, dacht dat het klaar was. Het tegendeel blijkt waar te zijn… Het begint pas.

Ik ben zelf ook heel benieuwd of het gaat lukken om een verhaal(tje) te schrijven waarbij ik geen binding heb met de hoofdpersoon. Eerlijk gezegd denk ik dat dat lastig is omdat ik geen idee heb hoe het anders zou kunnen gaan. Ik ken alleen de moeizame weg. En dan ook nog eens een hele ongewone. Bedenk dan maar eens een 'normaal' scenario… Maar goed, we gaan het zien. Ik heb in ieder geval een idee en da's al heel wat.

Groet,
Michael

[Jablan]

Goedemorgen Michael,

De dominee kwam op mij menselijk over, hij is er een van het realistische soort. Zijn beroep laat zich het beste vergelijken met een maatschappelijk werker. Eigenlijk heeft hij drie dingen gezegd:
- Het spijt de man, dat hij niet meer aandacht aan jou heeft besteed.
- Hij geeft zijn eigen verklaring, waarom hij denkt, dat jij homo bent geworden.
- Hij wenst je alle goeds.
Dat laatste is het belangrijkste. De man snapt, dat hij jou kwijt is als lid van zijn gemeente, ook al houdt hij eigenlijk een minipreek.

Jouw reactie is net zo begrijpelijk. Je nieuwe leven is al begonnen voordat je het oude hebt afgesloten. Je zit in een overgangsfase, je bent kwetsbaar en daardoor extra gevoelig voor elke opmerking over je identiteit.

Ik zie geen complot. Dat idee is een direct gevolg van het schuld- en boetebesef, wat je via de kerk aangeleerd hebt gekregen. Alle reacties uit je omgeving, wijzen meer op 'niet weten hoe met jou om te gaan'. Voor hen ben je niet meer Michael, maar 'de enige homo in het dorp' en ze proberen je te begrijpen. Mocht je deze mensen nog eens tegenkomen, maak vooral duidelijk dat jouw homoseksualiteit geen keuze is, maar een eigenschap. De wijdverspreide keuze-gedachte heb jij zelf nog meer voedingsbodem gegeven, door de 'leugen om bestwil', dat je pas na het overlijden van je vrouw erachter bent gekomen.

Het gaat je vast lukken om hier en daar het beeld bij te stellen.

Groet,

[Michael87]

Dag Jablan,

Absurd gewoon. Ik heb het zelf geschreven. Zou je toch denken dat de manier waarop ik het toen ervaren heb wel over zou moeten komen. Eigenaardig dat jij dat gesprek zo heel anders interpreteert. Of eigenlijk misschien juist wel niet. Ik zat er midden in, zag alles vanuit wat er in het verleden was gebeurd. En ook daar klopt waarschijnlijk een hele berg niet van als ik er nu zo over nadenk.

Want de dominee had geloof ik wel gelijk toen hij zei dat ik iedereen na Annemarie's overlijden weg had geduwd. Ik voelde het toen alsof iedereen me liet vallen, voelde me ontzettend alleen en volkomen onbegrepen. Dacht dat iedereen me met de nek aankeek of geen rekening met me wilde houden, zoals mijn vrienden als ze zonder me gingen fietsen. Ik had ze natuurlijk ook gewoon een keer bij mij thuis kunnen uitnodigen. Waarom deed ik dat dan niet?

Ik begin hoe langer hoe meer te geloven dat het allemaal in m'n eigen kop zit. Ik wist totaal niet wat ik verder met m'n leven aan moest. Ik ging er op voorhand al vanuit dat iedereen afwijzend tegenover me zou staan. Ik schaamde me, ik voelde me schuldig, ik voelde me slecht. Dus dacht ik dat anderen ook zo over me dachten en hield ik ze op een afstand.

De mensen in m'n omgeving hadden natuurlijk ook geen idee wat ze met mijn situatie aan moesten. Had ik zelf misschien ook wel gehad als ik iemand had gekend die hetzelfde meegemaakt zou hebben. Waarschijnlijk wilden ze me graag helpen maar wisten ze niet hoe. Zoals m'n moeder ooit zei toen ze ontdekte waardoor Annemarie zwanger was geraakt… Had het maar verteld, wij hadden je geholpen. Eigenlijk zei de dominee precies hetzelfde. En ik me maar groot houden. Michael redt het wel. Die studeert, voedt z'n zoon op, heeft z'n huis keurig aan de kant. Kijk eens hoe goed hij dat allemaal doet! Zo ontzettend de behoefte hebben om een beetje waardering te krijgen… En daarmee duwde ik iedereen nog verder weg want ik had ze toch niet nodig, ik kon het toch alleen…

En dat doe ik nu dus nog steeds. Tegenover mensen uit mijn oude omgeving is mijn houding nog precies hetzelfde. Daarom wil ik geen contact… Ik moet inderdaad gewoon vertellen dat ik altijd al homo ben geweest.

Mijn God, wat zit dat allemaal diep verstopt zeg… Onvoorstelbaar hoe je eigen geest de werkelijkheid kan verdraaien zonder dat je je het bewust bent.

Ik krijg heel sterk het gevoel alsof je ineens een papieren vliegtuigje van een A4-tje hebt gevouwen. 't Is nog steeds papier maar ziet er plotseling heel anders uit… Dank daarvoor. Ik ga even een uurtje lopen.

Groet,
Michael