BLANCO
Een verhaal van Lucky Eye
Disclaimer:
Dit verhaal is niet gebaseerd op feiten. Elke overeenkomst met gebeurtenissen, personen, plaatsen en tijden berust dan ook op toeval.
DEEL 1
Hoofdstuk 1
Zo'n dertig minuten later stapt Jasper op zijn fiets en rijdt het erf af en de weg op. Het was echt gezellig thuis hoor maar terwijl ze met elkaar dat spel speelden, kwam het idee bij hem op dat hij kiest voor de gemakkelijkste weg en dat dat hem helemaal niet aanstaat. Niet zijn manier van doen is! Waarom zou hij thuisblijven? Laat die EIKEL maar thuisblijven! Zo had hij zichzelf toegesproken. Ik heb hem niets gedaan en ik kan gaan en staan waar ik wil. Opnieuw grinnikt hij. Ik heb hem wel wat gedaan maar na een week is dat vast wel weer over. En als het niet over is, dan is het nog zijn eigen schuld.
Als Jasper bij het gebouw van de COC aankomt, merkt hij dat het al behoorlijk druk is. Oké, en nu maar hopen, zo praat hij zichzelf moed in, dat ik niet meteen Marcel zal tegenkomen. Nadat hij zijn fiets in het fietsenhok heeft gezet, loopt hij naar binnen en hangt zijn jas op in de garderobe. Op het moment dat hij dan de bar in wil lopen, komt Bram net naar buiten gezet. Bram is de oudere broer van een van zijn klasgenoten en Jasper weet nog heel goed dat hij de allereerste keer toen hij het COC bezocht Bram op gelijke wijze letterlijk tegen het lijf liep. Toen was hij in paniek geraakt en had hij meteen het hazenpad gekozen. Zoiets kon je niet gebruiken op je allereerste avondje uit in een dergelijke gelegenheid, spookte het toen door zijn hoofd. Bram was echter een stuk sneller geweest en had hem voor het pand al bij zijn schouders beetgepakt en tegen de muur geduwd. 'Zeg figuur! Denk je nou echt dat ik vanavond bij thuiskomst meteen tegen Klaas ga zeggen dat ik jou hier gezien heb! Dat jij er ook eentje bent!' De woorden hadden behoorlijk fel geklonken maar de glimlach op Brams gezicht gaven aan dat hij het niet zo meende en zijn woorden waren precies datgene waar Jasper bang voor was geweest. Bang dat Klaas - of wie dan maar ook - te weten zou komen dat hij homo was. Hij was er nog niet aan toe om uit de kast te komen. Toen Jasper wat tot bedaren was gekomen, had hij een stortvloed aan vragen over Bram uitgestort. Hij had willen weten hoe Brams broer gereageerd had op diens out coming maar ook diens ouders en anderen. En nu… nu lopen ze elkaar opnieuw tegen het lijf.
"Hé lekker ding! Kom eens mee. Ik moet eventjes met je praten." Jasper kijkt op zijn neus maar loopt Bram achterna naar het kantoortje. Bram wijst hem een bureaustoel en gaat zelf op de rand van het bureau zitten. "Kloppen de verhalen dat jij en Marcel niet langer bij elkaar zijn?"
"Waar heb je dat opgepikt?" wil Jasper weten.
"Ik heb van een van de leden van de fanclub van Marcel gehoord dat het uit is en dat jij daar schuld aan hebt." Jasper reageert niet. "Er worden rare verhalen over jou verteld jongen. Verhalen waar ik geen moer van geloof!" Jasper begint nu ontzettend nieuwsgierig te worden naar welk verhaal er over hem de ronde doet en vraagt Bram wat er zoal verteld wordt. "Nogmaals Jasper, ik geloof er helemaal niets van!" zegt Bram nog eens en dit keer met nog grotere stelligheid. "Een van Marcels fans heeft me verteld dat Marcel al een tijdje echt intiem met jou wilde zijn, je weet wel wat ik bedoel, maar dat jij daar nog geen oren naar had. Heel verstandig trouwens!" Bram knipoogt en glimlacht naar hem. "En toen trof hij jou, vorige week vrijdagavond, met iemand anders aan in bed in een wel zeer intieme houding."
"Shit man! Dat is gelogen! Ik… " Jasper was, nadat Bram uitgesproken was, meteen opgesprongen en Bram duwt hem rustig weer terug.
"Ik zei je toch al Jasper dat ik er geen woord van geloof!"
"Dank je!" Jasper bijt op zijn onderlip en het huilen staat hem nader dan het lachen.
"De fans van Marcel vertellen de dingen zoals Marcel hen dat heeft voorgekauwd jongen. Dat weet ik inmiddels al wel. Marcel is een smerige intrigant! Een rat die je maar beter niet als je vriendje kunt hebben."
"Ik weet het Bram. Ik had moeten luisteren naar de adviezen die ik van jou en anderen kreeg toen hij en ik iets begonnen."
"Hij is mooi en charmant nietwaar?" Jasper slaat zijn ogen neer. "Zoiets kan gebeuren Jasper. Je komt er wel overheen. Maar… ik ben nou wel heel erg benieuwd naar wat er echt gebeurd is." Jasper kijkt op en hoewel de tranen achter zijn ogen branden vanwege de leugens die er nu dus over hem rondgaan, begint hij te vertellen. Maar daarbij laat hij de dingen die hij toen voelde weg. Hij vindt het niet nodig die aan Bram te vertellen. Hij vertelt dat Marcel vanaf het eerste moment dat ze samen waren geweest al echte seks had gewild en bovenal anale seks maar dat hij het daar nog niet aan toe had. Vorige week vrijdag had Marcel met geweld geprobeerd alsnog dat te krijgen wat hij wilde. Het gezicht van Bram is vertrokken tot een grimas als hij dit hoort maar als Jasper dan vertelt hoe hij het heeft opgelost, verschijnt er een glimlach en uiteindelijk lacht heel het gezicht van Bram. "Heb je dat echt gedaan?" Jasper knikt en Bram kan bijna niet stoppen met lachen. Hij wist zich de tranen van het lachen uit de ogen. Dan is hij weer serieus en vraagt: "Was het echt een verkrachting?"
"Ja zeker man! Ik wilde het absoluut niet en het was ook niet de afspraak."
"Hoe bedoel je!"
"Omdat ik de minst ervaren partij was, hadden we afgesproken dat ik zou aangeven hoe ver we zouden gaan en Marcel zou zich daaraan aanpassen. Dat was onze afspraak."
"Was hij dronken?"
"Hij had wel iets gedronken maar was absoluut niet dronken. Je weet dat hij behoorlijk wat drank kan hebben."
"Ja, dat is zo." Bram heeft menigmaal gezien dat Marcel heel wat drank door zijn keelgat kan gieten voordat hij echt dronken wordt.
"En als hij echt dronken is, dat weet je ook, ligt hij in een soort van coma en is echt niet meer in staat om wat dan ook maar te doen."
"Verdomme man! Ik wou dat dit niet gebeurt was Jasper!" klinkt het heel meelevend.
"Dank je maar het is nou eenmaal gebeurd en ik zal er nu het beste van moeten maken."
"Dat is zo maar als je mij je een beetje laat helpen, gaat het misschien wat sneller."
"Hoe bedoel je?"
"Nou, ik had het idee om jouw verhaal, het echte verhaal dus, dan ook maar rond te gaan strooien." Bram ziet de bedenkelijke blik op Jaspers gezicht. "Er doet nu een smerig, gelogen verhaal over jou de ronde en het lijkt me daarom heel goed om ook het echte verhaal in het circuit te gooien."
"Ik weet het niet hoor! Dan lijkt het net alsof ik me moet verdedigen!"
"Zo moet je het niet zien, Jasper. Maar het is wel de manier, zo lijkt het mij in elk geval, om ervoor te zorgen dat Marcel zijn streken thuis geleverd krijgt. Als hij begint met het rondstrooien van verhalen dan kun je hem alleen maar terugpakken door met de waarheid op de proppen te komen."
"Het woord terugpakken staat me helemaal niet aan."
"Verkeerd gekozen. Maar ik bedoel alleen maar dat als alleen het verhaal van Marcel verteld wordt jij de ogen van iedereen steeds in je rug zult voelen. Iedereen zal je aankijken. Een enkeling zal een rotopmerking naar je maken maar als dat lange tijd doorgaat, avond aan avond, dan zul jij je zwaar KUT voelen als je hier bent Jasper! En dat iedere keer weer als je hier komt! En dat kan niet de bedoeling zijn. Als jouw verhaal nu ook bekend wordt, en de manier waarop jij het hebt opgelost is echt een kostelijk verhaal, dan ontzenuwt het dat eerste gelogen verhaal meer dan genoeg en zul je merken dat jij hier weer gewoon jezelf kunt zijn!" Jasper denkt lang na maar dan uiteindelijk zegt hij dat het zo dan maar moet gebeuren.
Als hij en Bram de bar binnengaan, merkt hij meteen wat Bram bedoelde. Als nieuw binnengekomene gaan meteen alle ogen in zijn richting. Heel normaal. Heeft hij vaker gemerkt maar dit keer is het toch anders. In sommige blikken voelt hij onverholen haat! Het doet pijn. Het lijkt alsof men dwars door hem heen kijkt en dat voelt absoluut niet prettig. Terwijl Bram zijn plaats achter de bar inneemt, gaat Jasper op een van de barkrukken zitten. Al snel ziet Jasper hem regelmatig met anderen fluisteren. Hij tapt de biertjes en tegelijkertijd vertelt hij het verhaal van Jasper over wat er die laatste avond met Marcel echt gebeurde. De reacties op het verhaal zijn duidelijk te zien. Eerst is er de schrik vanwege de poging tot verkrachting maar dan komt al snel een glimlach als ze horen hoe Jasper Marcel zijn verdiende loon heeft gegeven. Sommigen glimlachen en lachen daarna net zoals Bram had gedaan maar anderen vallen zowat van hun kruk van de lach. En dat alles maakt dat Jasper zich steeds meer begint te ontspannen. Het clubje van Marcel wordt stiller en Jasper ziet dat de leider bij afwezigheid van Marcel - ene Jon - sms'jes aan het versturen is. Dit geeft Jasper een nog beter gevoel. Zijn ex-vriendje krijgt de mededeling thuisbezorgd dat Jasper back in town is en zich niet uit het veld heeft laten slaan. Mocht Marcel alsnog verschijnen dan kan hij hem hebben! De interventie van Bram werkt prima. Regelmatig loopt er iemand achter Jasper langs die hem een schouderklopje geeft en ook heeft hij nog nooit zoveel knipogen gekregen als deze avond. De adhesiebetuigingen doen hem goed. Deze steun kan hij prima gebruiken. Tegen middernacht schuift er iemand naast hem op een lege barkruk.
*
Pieter heeft de jongen vaker gezien bij het COC. Eigenlijk vanaf zijn eerste schreden daar al. In het begin was hij vooral schuchter geweest. Geen wonder ook. Heel veel te oude kerels hadden het verse, groene blaadje meteen opgemerkt en hun oog op hem laten vallen en Pieter kon zich heel goed voorstellen dat zo'n jongeling daar geen zin in had. Na een tijdje was de jongen zich beter thuis gaan voelen. Af en toe praatte hij wat met leeftijdsgenoten of hen die iets ouder waren en zijn lach klonk leuk. Toen was hij in aanraking gekomen met Marcel. Een gluiperd van het zuiverste water, volgens Pieter. Hij had het aangezien en het heel erg vreemd gevonden dat een leuk joch als Jasper viel voor een snob als Marcel. Een snob ja, een beter woord kon hij niet vinden voor Marcel. Altijd uit de hoogte ten opzichte van degenen die hij zijn vrienden noemde maar die hij veel meer behandelde als zijn privé hofhouding. Maar ja… het waren natuurlijk allemaal vooroordelen. Hij kende noch Marcel noch de jongen echt. Vanavond bij binnenkomst had hij van een van de mannen met wie hij vaker wat gepraat had een nieuwtje gehoord: Jasper en Marcel waren uit elkaar en Jasper zou daaraan schuld hebben omdat hij met iemand anders gerotzooid zou hebben. Een ander vooroordeel was meteen omhoog geschoten: onmogelijk, zo is Jasper niet. En hij had dat ook onder woorden gebracht. Zijn kennis had het in het midden gelaten. Het was van horen zeggen tenslotte. Toen Jasper laat voor zijn doen binnengekomen was, had hij er behoorlijk nerveus uitgezien. Hij was tegelijkertijd de bar binnengestapt met Bram die een brede grijns op zijn gezicht had gehad. Al heel snel had hij gemerkt dat de bartender iets te melden had en dit keer kreeg hij een heel ander verhaal te horen van zijn kennis. Een verhaal dat veel beter klopte bij het positieve vooroordeel, zo kunnen ze soms ook zijn tenslotte, dat hij had van Jasper. Als hij zijn blikken opnieuw op de jongen richt, ziet hij dat die er een stuk minder gespannen bij zit. En er is nog iets… Het gezicht van de jongen komt hem ineens heel erg bekend voor. Nou heeft hij hem hier natuurlijk veel vaker gezien maar dat is het niet. Onlangs heeft hij hem ook ergens anders gezien. Nee. Het is niet het gezicht. Tenminste… niet helemaal. Het zijn de ogen. Die helderblauwe ogen en de oogopslag, dat is het wat hij onlangs ergens anders heeft gezien. Maar waar… Terwijl hij zich dat probeert te herinneren, merkt hij dat anderen Jasper een bemoedigende knipoog geven of een duim naar hem opsteken. Ook krijgt de jongen schouderklopjes van mensen die achter hem langs lopen. Pieter vindt het tijd om te laten merken wat hij ervan vindt. Hoe precies weet hij nog niet. Hij is niet iemand die snel een ander aanspreekt maar hij staat op in elk geval en loopt naar de jongen toe. Als hij dan dicht bij hem staat, weet hij ineens dat hij het moet zien te verwoorden. Een schouderklopje alleen zou niet op zijn plaats zijn. Hij gaat op de kruk naast hem zitten en zegt: "Zo, ben jij die jongen van de verhalen die vanavond de ronde doen hier?" Jasper kijkt op.
"Waarschijnlijk wel. Ik schijn over de tong te gaan vanavond."
"En welk verhaal is nu werkelijk waar gebeurd?" Jasper kijkt de jongeman nog eens aan en net als hij zijn mond wil openen, steekt die z'n vinger op en zegt: "Wacht nog even met praten, ik denk dat ik het wel van je gezicht kan aflezen. Wow je hebt prachtig blauwe ogen, weet je dat?" Jasper glimlacht en voelt hoe de jongeman hem diep in de ogen kijkt. Een bijzonder type. Net zo iemand als zijn moeder? Zou kunnen. Bij haar hoeft Jasper ook nooit iets te zeggen. Ze zegt altijd alles van zijn gezicht te kunnen aflezen en vaak heeft Jasper het idee dat dat inderdaad ook zo is. Ze leest hem als een open boek en voelt hem ontzettend goed aan. Liegen tegenover hun moeder is ook onmogelijk zo weten de kinderen in huize Verhulst. Waar ze hun vader wel eens om de tuin kunnen leiden met een leugentje voor eigen bestwil, is dat bij hun moeder absoluut onmogelijk. Die doorziet dat soort dingen meteen en als haar ogen zich dan in die van jou boren, kun je wel door de grond zakken. Of deze man ook zo is, weet Jasper niet maar hij denkt, laat maar eens zien of je het kunt. Het duurt even maar dan heeft hij zijn conclusie getrokken, zo blijkt. "Ik ga voor het verhaal waarin jij je vriendje, ex-vriendje inmiddels naar ik begrepen heb, duidelijk hebt laat merken dat je niet met je laat sollen." Jasper glimlacht. "En? Heb ik het goed kunnen aflezen?"
"Ja. Helemaal juist. Maar kun je het echt lezen of steek je de draak met me."
"Voor jou een vraag en voor mij een weet maar heb je hem goed geraakt?" Jasper lacht. "Ja, sorry hoor maar dat vind ik wel leuk om te weten. Zo'n jongen hoort gewoon goed geraakt te worden als hij tot dat soort smerige dingen in staat is. Wie denkt hij wel dat hij is om zich zo te gedragen!" De toon is er duidelijk eentje van verontwaardiging en het raakt Jasper. Hij heeft heel veel sympathie en medeleven gehoord vanavond maar deze spreker maakt zich echt boos. En dat schept op de een of andere vreemde manier een band. De verontwaardiging van de jongeman zorgt ervoor dat Jasper kippenvel krijgt. Hij voelt dat er sprake is van echte betrokkenheid. En dan realiseert hij zich ineens dat deze betrokkenheid veel meer is dan hij ooit heeft gevoeld in zijn relatie met Marcel. Die wilde, zo weet hij nu, alleen maar één ding.
"Voor je geruststelling en opdat je je niet al te boos maakt," zo begint Jasper, "ik heb hem goed geraakt en omdat hij bij het eerste knietje niet meteen aftaaide, heb ik hem nog een keer moeten raken."
"Sorry dat ik me zo opwind hoor maar ik vind dit soort dingen gewoon niet kunnen."
"Dat vind ik ook maar waarom ben je er zo zeker van dat dit verhaal het juiste was?" Opnieuw voelt Jasper dat de blik op zijn gezicht gevestigd wordt. Hij draait zijn ogen niet weg maar blijft terugkijken. Ja… vreemd… heel vreemd… dit voelt heel erg goed… heel erg… gewoon… thuis… vertrouwd…
"Iemand met een dergelijke uitstraling als jij is gewoon niet in staat om iemand anders te bedriegen. Onmogelijk!"
"Dank je."
"Graag gedaan… Jasper. Zo heet je toch?" Jasper knikt. "Ik heet Pieter en heb je al wel eerder gezien maar omdat je bezet was, heb ik je nooit benaderd."
"En nu je weet dat ik vrij ben doe je dat wel en slijm je met me door te zeggen dat ik van die prachtig blauwe ogen heb en probeer je me te versieren?" Pieter is door het laatste woord enigszins uit het veld geslagen en voelt zich duidelijk tekort gedaan door de typering.
"Nee, dat doe ik niet. Ik ben geen versierder. Zo zit ik niet in elkaar. Ik ben behoorlijk verlegen en heb best wel moeite met het benaderen van mensen maar vond gewoon dat ik je even moest laten weten dat ik jouw verhaal geloofde en niet dat andere verzinsel. En dat niet alleen door een goed bedoelde knipoog, een duim of een schouderklopje." Jasper laat op Pieters opmerking geen directe reactie horen maar zegt dat hij het binnen te warm vindt en eventjes naar buiten gaat.
Wordt vervolgd…
Met dank aan Gerrit voor de correcties.
Reacties zijn welkom op de site maar ook via mijn mailbox: lucky_eye2@yahoo.co.uk
©Lucky Eye, september 2010.
Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.