BLANCO
Een verhaal van Lucky Eye
Disclaimer:
Dit verhaal is niet gebaseerd op feiten. Elke overeenkomst met gebeurtenissen, personen, plaatsen en tijden berust dan ook op toeval.
Inleiding door de schrijver:
Na heel lange tijd is het me dan gelukt weer iets toe te vertrouwen aan mijn geachte lezers.
Het verhaal is onderverdeeld in twee delen en elk deel bevat een aantal hoofdstukken. Hoeveel dat er zijn voor deel 1, zeg ik vooraf liever niet omdat ik het graag wat spannend hou. Ik publiceer telkens een hoofdstuk. Of het me lukt dat elke week te doen, is nog de vraag omdat ik voor publicatie alles nog eens heel goed wil doorlezen. De hoofdstukken van deel 1 zijn inmiddels volledig uitgeschreven. Mocht het zo zijn dat de ontwikkeling van deel 2, na publicatie van het laatste hoofdstuk van deel 1 op zich laat wachten dan laat ik dat weten en zullen jullie opnieuw wat geduld met mij moeten hebben.
Voor de correctie heb ik hulp gehad van Gerrit waarvoor mijn dank.
Groeten,
Lucky Eye
DEEL 1
Proloog
Die vrijdagavond de vierde mei heeft Jasper totaal geen zin om uit te gaan. En zeker niet naar het COC waar hij het laatste halfjaar regelmatig was geweest. En ook met die EIKEL. Als hij alleen al aan Marcel denkt, voelt hij zich weer kwaad worden. Het bloed stijgt hem naar het hoofd, de spieren in zijn gezicht verkrampen zich en onwillekeurig balt hij zijn vuisten. SHIT, dat die EIKEL nog steeds zo'n invloed op hem heeft, doet hem zeer. Nou ja… geen wonder eigenlijk ook. Het is nog maar net zeven dagen geleden dat iets wat hij voor liefde… nou ja… ja misschien ook wel… beter misschien verliefdheid… en dat in elk geval van zijn kant… dat dat uiteenspatte als een zeepbel. En nu, nu gaat hij zeker niet het risico lopen om die EIKEL tegen te komen bij het COC. Nee… vanavond blijft hij gezellig thuis bij zijn vader, moeder, broertje en zusje. Eens kijken wat er op de buis is en anders kunnen ze altijd nog een spelletje doen met elkaar.
"Ga je nog uit vanavond?" vraagt zijn moeder als hij als laatste aanschuift voor het avondeten.
"Nee, ik denk het niet. Hoezo?"
"Nou ja. Gewoon een vraagje."
"Je moeder heeft geconstateerd dat jij je voor het eten niet gedoucht hebt en dat dus je haren niet in model zitten en jij dus niet uit zult gaan," licht zijn vader toe. Als Jasper daarop meteen een hand door zijn haren haalt, wordt er wat gegniffeld door de anderen behalve zijn moeder. "Zo erg is het niet hoor! Je ziet er nog piekfijn uit en je stinkt ook nog niet." Het gegniffel slaat om in bulderend lachen.
"Ik blijf vanavond gewoon eens thuis. Ik hoef toch niet altijd uit te gaan?"
"Nee hoor. Maar je had er de laatste tijd een vaste gewoonte van om vrijdag- en zaterdagavond uit te gaan en nu je om half zes niet ging douchen, vroeg ik het me gewoon af," verklaart Jaspers moeder zich.
"Dat zei ik toch al?" reageert de vader van Jasper terwijl hij zijn schouders ophaalt.
Tijdens het eten wordt er zoals gewoonlijk over van alles en nog wat gepraat. Altijd is het gezellig aan tafel, zo vindt Jasper. Gelukkig geen ijskoude stiltes waarin je alleen maar het geluid van kauwende mensen hoort. Aan tafel is het altijd de plaats waar van alles en nog wat gedeeld wordt met elkaar. Zo is het altijd geweest en zo zal het, naar verwachting, ook altijd zijn. Naast de gewone dagelijkse dingen is er ook tijd en ruimte voor meer diepgaande gesprekken. En als de tijd van de maaltijd niet voldoende is, wordt er gewoon wat extra tijd bijgetrokken. Meestal niemand die daar moeilijk over doet.
Na de maaltijd gaat Jasper meteen naar boven naar zijn kamer en mist zodoende het feit dat zijn moeder zijn zusje ontslaat van haar afwasbeurt en manlief naar de keuken dirigeert. Terwijl Maarten en Samantha - voor intimi Sam - zich voor de televisie scharen, trekt Marion Verhulst de deur van de keuken achter haar man dicht voor een goed en ongestoord gesprek.
"En toch zit het me niet lekker," zo begint ze nog voor ze de kraan aanzet om het water in het afwasteiltje te laten stromen.
"Wat bedoel je?"
"Nou dat Jasper vanavond niet uitgaat!"
"Gut! Hij hoeft toch niet uit!"
"Vorige week zaterdag ging hij ook al niet. En nee… hij hoeft niet uit maar… het zit me gewoon niet lekker."
"Is het je intuïtie die opspeelt of is de boerenkool slecht gevallen?" grapt haar man.
"Ik meen het serieus Martin. Een moeder weet wanneer er iets is met haar kind."
"Owww. Dat klinkt wel heel erg serieus."
"Ik ben serieus! Sinds vorige week vrijdag is hij niet zichzelf. Hij is veel te vaak op zijn kamer. De hele week had hij vakantie en hij is amper beneden geweest."
"Hij heeft toch schoolexamens binnenkort?" brengt Martin als mogelijke verklaring voor het gedrag van zijn oudste naar voren.
"Dat wel maar… "
"Probleem opgelost," stelt Martin triomfantelijk.
"Niks probleem opgelost. Normaal trekt hij in de vakanties heel veel op met Maarten en Sam, ook als hij het druk heeft met school, maar dit keer niet. Hij is dinsdag niet eens naar voetbaltraining geweest."
"Misschien wilde hij eens echt vakantie vieren en heeft hij het daarom afgezegd."
"Daarnaast is hij ook afwezig af en toe," gaat Marion verder alsof ze Martins opmerking niet heeft gehoord. "Erg afwezig. Daarvoor was hij dat ook wel eens maar dan was het omdat hij, tenminste zo leek het mij toe, gelukkig was."
"Verbeeld jij je niet te veel. Je hebt wel vaker het idee dat je het gevoel van anderen kunt peilen en… "
"Je bedoelt het waarschijnlijk goed Martin maar dit keer hoef je me niet in bescherming te nemen voor dat wat ik voel. Misschien klinkt het allemaal wat dramatisch en overtrokken maar ik kan het aan maar ik durf er wel duizend euro om te verwedden dat Jasper op dit moment niet gelukkig is! Er is iets met hem aan de hand en er is een reden waarom hij ook vanavond weer niet uitgaat."
"Ach, niet gelukkig is wat sterk uitgedrukt lijkt mij. Ik heb tenminste niets bijzonders aan hem gemerkt."
"Geen verwijt Martin maar jij merkt wel vaker dingen niet op en ik ken de redenen daarvoor maar al te goed en jij ook." Martin slikt en weet dat Marion gelijk heeft. Hij heeft een aannemersbedrijf en daarmee af en toe zorgen genoeg. Zorgen te veel zelfs! Op dat soort momenten schiet het gezinsleven er vaak bij in en dan komt het inderdaad voor dat hij zelfs op de momenten dat hij thuis is er niet altijd echt is. Ook dan nog zijn zijn gedachten bij het werk, bij de administratieve rompslomp hoewel Marion daarvan heel veel voor haar rekening neemt, bij de projecten die maar niet willen vlotten, sommige werknemers die alleen nog maar lijken te werken voor hun geld en geen enkele bezieling meer voor het vak hebben, en noem maar op. "Vanaf vorige week zaterdag is er iets mis met hem," zo gaat Marion verder. "Toen hij vrijdagavond uitging was het nog prima maar toen hij zaterdagochtend uit z'n bed kwam, kon ik zien dat hij zich niet goed voelde."
"Misschien was het eten hem verkeerd gevallen of had hij iets te veel gedronken?" doet Martin een nieuwe poging om de ongerustheid van zijn vrouw weg te nemen. De blik die ze hem schenkt maakt echter duidelijk dat dat niet gelukt is.
"Je weet best dat hij niet drinkt!"
"Misschien heeft hij het eens geprob… "
"En ook dat hij daar heel serieus in is! Op de een of andere manier lijkt het erop dat hij zich terugtrekt. Alsof hij pijn heeft en dat zelf allemaal wil verwerken."
"Misschien moeten we dat toestaan, schat. Iedereen heeft het recht om zijn eigen manier te kiezen hoe hij of zij omgaat met problemen, lieverd."
"Ja, dat weet ik ook wel maar het doet mij verdriet als ik zie dat hij verdriet heeft."
"Als je meent dat hij verdriet heeft," corrigeert Martin.
"Hij heeft verdriet!" gaat Marion er nog eens met grote stelligheid over heen.
Om vijf minuten voor acht zit iedereen voor de tv om de twee minuten herdenking in acht te nemen. Zo hebben ze altijd gedaan en zo doen ze nu ook. Daarna drinken ze koffie. Uit de tv-gids blijkt dat er niet iets bijzonders te zien is en daarom besluiten ze een spelletje te spelen. Het wordt Kolonisten van Catan. Marion is het meest fanatiek als het op spelletjes aankomt maar dat staat niet altijd garant voor succes. Martin laat de anderen ver achter zich en wint met overmacht. Het loopt tegen tienen als ze klaar zijn. De jongsten stellen het naar bed gaan nog wat uit door snel de chips uit de kast te halen en voor iedereen wat te drinken in te schenken; hoe gedienstig! Het is heel gezellig allemaal en er wordt veel gelachen maar dan, na ongeveer een half uurtje, staat Jasper ineens op.
"Ik geloof toch dat ik nog maar even ga!" zo verklaart hij.
"Prima jongen!" antwoordt Marion.
"Veel plezier!" reageert zijn vader. Jasper grinnikt.
"Maar dan moet ik me nog wel eventjes douchen natuurlijk want uitgaan zonder lekker te ruiken en zonder mijn haren in model kan natuurlijk niet!" Een sneer bedoeld voor zijn vader en het kleine grut, zoals bij de familie Verhulst de jongste kinderen vaak liefkozend genoemd worden. Alledrie kunnen ze het hebben en lachen ze hem toe.
Wordt vervolgd…
Reacties zijn welkom op de site maar ook via mijn mailbox: lucky_eye2@yahoo.co.uk
©Lucky Eye, september 2010.
Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.