‘s Avonds hoorde ik mijn vader en moeder ruzie maken, mijn moeder nam het voor mij op en was het met mijn vader niet eens. Na een paar dagen werd mijn vader wat rustiger en probeerde hij met me te praten maar ik wilde niet met hem praten.
Mijn moeder kwam steeds een poosje bij me zitten en praatte tegen me dat het allemaal wel goed zou komen, dat mijn vader het wel zou gaan begrijpen. Ze zei dat ik wat moest eten anders zou ik echt ziek worden. Eigenlijk wilde ik niet eten maar na een paar dagen had ik toch wel honger. Zo is het de hele week door gegaan tot ze vanmiddag beide op mijn kamer kwamen en vroegen of ik vanavond mee wilde naar jou om praten hoe verder moest. Toen ik vroeg wat voor zin het had zei mijn vader dat hij hoewel er moeite mee had, mij zo niet wilde kwijt raken. De rest weet je’.
‘Max, wat moet dit voor jou een rot week zijn geweest, ik weet wat je gevoeld moet hebben’.
‘Voor jou ook, jij mist je vader en moeder, je broers en zusjes en dan ook nog naar een andere school. Maar mij raak je niet meer kwijt. Daarvoor houd ik te veel van je en is wat wij samen hebben te mooi’.
‘Ik houd ook van jouw Max, ik ben voor het eerst gelukkig met jou. Henk en Marjon zijn lief voor me en op school heb ik het naar mijn zin’.
Henk riep dat Max naar huis moest en of we naar beneden kwamen. Voor we naar beneden gingen gaven we elkaar nog een heerlijke tongzoen. Toen we beneden waren keek Max’s vader ons aan.
‘Jongens, ik ben blij dat we met elkaar gepraat hebben en dat het goed komt, we hebben allemaal een verschrikkelijke week achter de rug, alleen omdat ik naar niemand wilde luisteren. Ik ben blij dat Henk en Marjon het begrijpen en ik hoop dat we met elkaar, vooral ik, er van geleerd hebben’.
‘Yorick, je bent altijd welkom bij ons, ik hoop dat je ons ook een beetje als vader en moeder kan zien’, zei Max’s moeder.
Max gaf zijn vader nog een knuffel.
‘Ik ben blij dat het weer goed is pap ik kan jullie ook niet missen’.
Even later waren ze vertrokken.
‘Opgelucht Yorick?’ vroeg Marjon.
‘Ja, gelukkig wel, als ik Max ook nog zou moeten missen wordt het me allemaal teveel’.
De volgende dag zijn Max en ik weer gaan varen, natuurlijk naar “ons” eilandje. Veel is er niet gebeurd we waren blij dat we samen waren. Na het eten ging Max naar huis. Maandag fietsten we weer met elkaar naar school, natuurlijk vroegen onze klasgenoten waar Max geweest was. Max zei dat hij griep had gehad en in bed moest blijven. Verder vroeg niemand nog iets en praatten we over van alles en nog wat.
Max was weer vrolijk en dat maakte mij ook blij. Een paar dagen later was Max jarig, hiervoor wilde ik een speciaal cadeautje kopen. Marjon ging met mij mee naar de stad, ik wilde een kettinkje met een hangertje voor hem kopen. Bij een juwelier zag ik een zilveren hanger met zijn sterrenbeeld en een bijpassend zwart kettinkje met zilveren sluiting. Marjon vond het ook mooi en dat het bij Max zou passen. Marjon wilde betalen maar dat wilde ik niet, het moest van mij zijn. Marjon gaf me gelijk en vroeg of ik niet het zelfde wilde hebben, maar dan met mijn sterrenbeeld. Dat wilde ik wel maar vond het te duur. Marjon stelde voor dat zij ook een deel zou betalen. Eigenlijk vond ik het wel gaaf, samen het zelfde kettinkje. Ook kocht ik nog een CD voor hem om te geven als iedereen erbij was. Het kettinkje wilde ik geven als we samen waren.
Max was op vrijdag jarig en vierde het voor de familie ‘s avonds en zaterdagavond voor zijn vrienden. Vrijdag na school ben ik gelijk met Max mee naar huis gegaan, ik had hem ‘s morgens al gefeliciteerd maar daar was iedereen bij. Na zijn ouders gefeliciteerd te hebben en wat gedronken te hebben zijn we naar boven gegaan, daar gaf ik Max een zoen en feliciteerde hem nog eens uitgebreid. Uit mijn rugzak pakte ik mijn cadeautje en gaf het hem. Hij maakte het pakje open en keek met verbazing naar het kettinkje.
‘Yorick wat mooi!’
‘Blij dat je het mooi vind’, zei ik, ‘want ik heb er zelf ook een’.
‘Laat eens zien heb je hem om?’ vroeg Max.
‘Nee, nog niet ik wilde eerst de jouwe geven en kijken of je het mooi vond anders mag ik ze nog ruilen’.
‘Ik vind het gaaf!’.
‘Kom dan zal ik het bij je om doen’.
Max keek in de spiegel toen ik het bij hem om deed, ik zag hem glunderen. Uit mijn rugzakje pakte ik het mijne en gaf het aan Max.
‘Doe jij het bij mij om?’ vroeg ik.
‘Ja natuurlijk, ik vind het gaaf dat we het zelfde hebben net zoiets als vriendschapsringen’.
Max gaf me een zoen en hield me stevig in zijn armen.
‘Bedankt Yorick, dit is mijn mooiste cadeau’.
‘Ik heb nog wat voor je maar dat krijg je beneden’.
Toen we beneden kwamen liet Max het kettinkje gelijk aan zijn moeder zien, die vond het prachtig.
‘Kijk mam, Yorick heeft dezelfde’.
‘Laat eens zien Yorick. Ze zijn mooi jongens’.
Hier kreeg ik de tranen van in mijn ogen. Max’s moeder zag het en gaf me een knuffel.
‘Jongen, na alles wat je hebt meegemaakt begrijp ik het wel, de deur staat hier altijd voor je open. Wat ons betreft hoor je er helemaal bij’.
In de woonkamer gaf ik Max mijn andere cadeautje.
‘Bedankt Yorick, een gave CD’.
Na het eten kwam de eerste visite, het was een gezellige avond. Ook Henk en Marjon zijn geweest. Toen iedereen weg was moest ik ook naar huis, Max liep met me mee naar mijn fiets. Achter in de tuin hebben we nog een poosje staan praten en zoenen. Max bedankte me nog eens voor het kettinkje en gaf me weer een zoen. Ik pakte hem vast en trok hem naar me toe, even later waren we heftig aan het tongen.
Langzaam voelde ik zijn kruis tegen mijn been groter worden, met mijn had gleed ik naar beneden en streelde zachtjes zijn hard geworden kruis. Max zuchte in mijn oor, het duurde niet lang of hij kwam klaar. Hij stopte even met over mijn stijve te strelen, ik begon in zijn hand te stoten want ik kwam ook bijna.
‘Ga nog even door, Max’.
Hij pakte mijn stijve door mij broek vast en trok mij zo. Even later spoot ik in mijn boxer. Na nog een zoen moest ik echt naar huis. Het was laat toen ik naar huis fietste maar met een heerlijk gevoel. Ik voelde me gelukkig!
-----
Yorick is nu bijna een jaar bij ons in huis, hij is veranderd van een stille, teruggetrokken jongen tot een jongen die vrolijk is volop geniet van het leven. Wij zijn blij dat we hem hebben kunnen helpen. Met zijn vader zal het wel nooit meer goed kunnen komen, daar is te veel voor gebeurd en is hij te veel beschadigd. Met zijn moeder heeft hij nu regelmatig contact en zij bezoekt hem regelmatig. Ook met de andere broers en zusjes heeft hij regelmatig contact. Dirkjan komt regelmatig langs en werkt inmiddels, hij wil zo snel mogelijk zelfstandig gaan wonen en is druk op zoek naar een flatje. Aan Yorick heeft hij verteld dat hij ook op jongens valt maar het thuis niet wil vertellen. Hij is bang dat hem ook overkomt wat Yorick heeft meegemaakt. Misschien als hij een flatje heeft en een vriend dat hij het zal vertellen. Yorick begrijpt hem en ze kunnen samen er goed over praten.
Een paar maanden na Yorick’s verjaardag belde zijn moeder of zij met ons zou kunnen praten. Ze wilde graag haar verhaal kwijt en had het gevoel dat ze ons kon vertrouwen. Natuurlijk vonden wij dat goed en maakten een afspraak. We wisten dat Yorick bij Max zou blijven slapen want zijn moeder wilde eerst haar verhaal aan ons kwijt later zou zij het zelf aan Yorick vertellen.
Na de koffie en even over dagelijkse dingen gesproken te hebben begon Yorick’s moeder te vertellen.
‘Mijn man was mijn eerste vriendje, ik was 17 jaar, hij was leuk en heel lief voor mij. Ondanks dat ik niet tot hun kerk behoorde bleven we met elkaar omgaan, ik had het gevoel dat we bij elkaar hoorden en van elkaar hielden. Ook hij zei regelmatig dat hij van mij hield en liet het ook merken. Hij maakte kennis met mijn ouders en ik wat later bij zijn ouders.
Mijn moeder merkte een keertje op of ik wel zeker wist of hij de ware was. Later heb ik hier veel aan moeten denken, maar toen wist ik het zeker. Als vanzelf ben ik mee gegaan maar zijn kerk waar ik geen moeite mee had. Ik werkte als secretaresse bij een groot bedrijf, samen waren we aan het sparen want we wilde zo snel mogelijk trouwen.
Toen ik bijna 19 was konden we een flat krijgen, mijn man was een paar jaar ouder dan ik en met hulp van mensen van de kerk kregen we voorrang. Dat zelfde jaar trouwden wij en trokken in onze flat. We hadden het goed samen, ik ben nog een poosje blijven werken tot ik in verwachting raakte. Zelf wilde ik nog blijven werken maar hij vond dat niet nodig en ik moest me richten op de komst van onze eerste.
De zwangerschap verliep niet goed en na 5 maanden ging het mis. Hier heb ik het verschrikkelijk moeilijk mee gehad. Na een aantal maanden was ik weer zwanger. Deze keer ging het onder begeleiding van een gynaecoloog goed en werd William geboren. Hier was ik heel erg blij mee. Na een paar maanden was ik weer zwanger, door de gynaecoloog was het afgeraden om gelijk weer zwanger te worden maar daar wilde mijn man niets van weten.
“Als het zo moet zijn dan is het zo voorbestemd”, zei hij.
Ook in gesprekken met de dominee en een ouderling werd mij gewezen dat ik me moest schikken naar “Zijn” wil. Vooral de dominee was zeer dominant en wist je een behoorlijk schuldgevoel aan te praten.
Gelukkig ging het allemaal goed en diende Dirk-jan zich aan, gelukkig gezond. Voor mij werd het steeds moeilijker, was depressief, wilde geen sex meer en ons huwelijk begon scheuren te vertonen. Hij verweet mij dat ik mij plichten als zijn vrouw niet na kwam. Het ging zelfs zover dat hij de dominee er bij haalde om met me te praten. Hierdoor kwam ik bij een psychiater terecht en kreeg antidepressiva.
Langzaam ging het weer wat beter dacht ik, hij liet mij wat meer met rust en ik had het gevoel dat hij zich er bij neer had gelegd. Ik zorgde voor de kinderen en het huishouden en hij werkte veel en maakte veel overuren. Soms kwam hij alleen thuis om te slapen. Na verloop van tijd merkte ik dat hij er een ander op na hield. Rook een parfum aan zijn kleren, soms werd er gebeld en meteen opgelegd als ik opnam of als hij aan het bellen was werd dat meteen afgebroken.
Toen ik het hem vroeg ontkende hij en vanaf dat moment ging het in ons huwelijk goed mis. Hij besloot een opdracht aan te nemen voor drie maanden in het buitenland. Hij pakte dezelfde dag zijn koffer en vertok. Maar later bleek dat zijn vriendin hem is na gereisd en daar blijven wonen tot hij terug moest.
Toen maakte ik zelf de fout van me leven!
Zijn familie wist natuurlijk niet wat er aan de hand was, want er over praten met iemand anders was taboe. Maar goed, zijn jongere broer kwam regelmatig langs om te kijken hoe het met me ging. De rest van zijn familie had het niet zo op mij, vond me verwend, hoogharig, en wat al niet meer. Die verhouding was ook al niet te best, maar met zijn broer kon ik het goed vinden.
Maar zijn broer trok zich daar niets van aan, langzaam begon ik hem te vertrouwen en vertelde hem steeds meer. Als ik het dan heel moeilijk had sloeg hij een arm om me heen en probeerde mij te troosten. Zo ontstond er tussen ons een band die steeds hechter werd. Op een avond vertelde hij mij dat hij van me hield. Natuur zei ik hem dat dit niet kon, dat ik met zijn broer getrouwd was. Maar ook ik verlangde naar hem, naar genegenheid, zo is het uiteindelijk gekomen dat we samen naar bed zijn gegaan, ja mijn grootste fout!
Wat gebeurde, ik werd zwanger! Ik heb het zijn broer nooit verteld, maar ik denk dat hij het wel vermoedde. Na die tijd heb ik hem nooit meer gezien. Hij is geëmigreerd naar Australië, zelfs zijn eigen familie weet niet precies waar hij is.
Toen mijn man thuis kwam stelde hij voor om het weer samen te proberen, na lang gepraat te hebben ben ik overstag gegaan en deelden we samen weer het bed. Toen na 8 maanden Yorick geboren werd was voor hem duidelijk dat het niet van hem kon zijn. Naar buiten vertelde we dat hij te vroeg geboren was.
Vanaf dat moment was er tussen ons een patstelling, ik wist namelijk ook dat hij een kind had bij zijn vriendin. Hij was altijd al dominant maar vanaf dat moment waren alle remmen los. Hij gebruikte mij als zijn slavin, en om mijn kinderen te beschermen kon ik niet anders dan mij in die rol te laten dwingen.
Tijdens een halfjaarlijks gesprek met de dominee heb ik het er uit gegooid, maar de dominee wist het weer zo te draaien dat ik schuldig was en mijn plichten niet was nagekomen als vrouw. Hij kreeg een vermaning zoals dat heet.
Waar ik het moeilijk mee had was dat hij Yorick steeds meer achterstelde bij de andere kinderen. Yorick voelde dat aan en probeerde zoveel mogelijk onzichtbaar te zijn. Als ik er wat van zei dan was zijn antwoord dat ik niet moest zeuren en blij mocht zijn dat Yorick hier nog woonde, als het aan hem lag zat hij allang in een weeshuis. Ik was voor hem alleen nog goed genoeg om kinderen te krijgen. Misschien hoopte hij dat ik er een keer in zou blijven.
Wat hij niet weet is dat, na de geboorte van de laatste, ik gesteriliseerd ben, de artsen vonden het te onverantwoord om nog meer kinderen te krijgen. Vooral de laatste zwangerschap is kritiek geweest. Zeker was dat hij door wilde gaan.
Toen ik zag dat Yorick het steeds moeilijker kreeg en stiller werd wist ik dat er meer aan de hand was. Als ik het aan hem vroeg dan was er niets. Maar in zijn ogen zag ik dat hij eenzaam was, echt eenzaam. Als William weer eens Yorick zat te stangen en ik zei er wat van dan kreeg ik de wind van voren en zag spoken. Wat er precies gebeurde wist ik niet, maar toen er van school gebeld werd dat Yorick niet op school was gekomen wist ik dat het goed fout was. Ik maakte mezelf het verwijt dat ik het zover had laten komen.
Zijn “vader” vond het prima en voor hem hoefde hij niet meer terug te komen, en tegen mij zei hij: “zo die is eindelijk weg”. Dat had hij nooit moeten zeggen, Yorick is mijn kind. Toen na weken de politie kwam vertellen dat Yorick gevonden was, was ik dolgelukkig maar kon dat niet laten blijken. De politie vertelde dat hij in een opvanghuis verbleef en dat zijn begeleider contact met ons op zou nemen.
In het gesprek met Robin werd mij duidelijk dat er meer gebeurd was dan alleen het achterstellen en pesten van Yorick. Maar ook Robin wist toen nog niet wat de echte reden was. Wel zou het moeilijk worden om een oplossing te vinden want mijn man wilde daar niets van weten. Misschien als Yorick hem heel nederig zou vragen of hij terug mocht komen, hij er over zou denken maar alleen op zijn voorwaarden.
Robin heeft mij op de hoogte gehouden hoe het met Yorick ging, ik was blij dat hij bij jullie was opgevangen, maar wist nog steeds niet wat er gebeurd was. Toen kwam dat fatale weekend. Ik hoorde boven veel geschreeuw en Yorick gillen van de pijn. Toen ik boven kwam stormde Yorick half aangekleed de deur uit, zag mij niet staan en ging de voordeur uit. Ik zag nog net hoe zijn vader zijn broek dicht deed. Toen wist ik genoeg’.
‘Maar waarom heb je toen geen aangifte gedaan?’, vroeg ik.
‘Even later zag ik dat de buurvrouw Yorick binnen haalde, dat is een goed mens. Ook toen jij, Henk, daar later naar binnen ging wist ik dat Yorick veilig was en ik voor mijn andere kinderen moest zorgen. Als ik aangifte zou doen dan waren de problemen niet te overzien geweest. Op dat moment was voor mij alleen belangrijk dat Yorick veilig was. Als ik aangifte zou doen dan zou Yorick’s probleem alleen maar groter worden, hij moest dat zelf doen of in ieder geval die keus hebben.
Ja, ik wist dat Yorick anders was, dat voel je als moeder, maar het is aan hem of hij er vooruit wil komen en wanneer’.
‘We hebben eigenlijk nooit begrepen waarom je als moeder dit zover hebt laten komen, maar het wordt zo wel duidelijker’, zei Marjon.
‘Niet dat ik iets goed wil praten want dat kan niet, maar als je jaren lang in een wereld leeft waarin je gedomineerd wordt ga je het als vanzelf accepteren, je probeert steeds de lieve vrede te bewaren. Helaas veel te laat besef ik dat dit alleen maar geleid heeft tot al deze ellende. Dat ik Yorick hierdoor zoveel tekort heb gegaan’.
‘Waarom blijf je dan nu nog bij hem?’ vroeg ik.
‘We hebben een wapenstilstand; hij zorgt voor de inkomsten, ik voor de kinderen. Als hij zich met de kinderen bemoeit, vraag ik alsnog een scheiding aan en dat weet hij. Als de kinderen uit huis zijn dan zullen we denk ik onze eigen weg gaan. Zo leven we elk ons eigen leven. Ik ga naar een andere kerk want ondanks alles geloof ik nog steeds. Hij is door “zijn” kerk verzocht niet meer te komen, en sindsdien gaat hij helemaal niet meer’.
Ik wilde nu alles weten. ‘En William,’ vroeg ik voorzichtig, ‘waar staat hij in dit verhaal? Weet je wat er tussen hem en Yorick heeft afgespeeld, voor Yorick is weggelopen?’