Een mooie toekomst, deel 12 (slot)

Plaats hier je eigen verhalen.
Gesloten
Wimmie
Berichten: 142
Lid geworden op: wo 01 jan 2020, 23:09
Vul het getal in: 123

Een mooie toekomst, deel 12 (slot)

Bericht door Wimmie » vr 28 apr 2023, 21:16

Een mooie toekomst, deel 12

Sammie
De vraag van Susan overvalt me. Ik begrijp de vraag wel: pesten is ook op het internaat een probleem. Ik werd gepest, maar ook andere groepsgenoten werden gepest. Soms op het internaat, soms op school waar we zaten. En weer andere groepsgenoten waren zelf pesters. En het is nu eenmaal zo dat veel pesters nauwelijks nadenken bij wat ze doen. Ik heb dat weer bevestigd gezien door wat Theo en Ingrid mij hebben verteld. Zij hadden ook nooit stilgestaan bij de gevolgen van waar ze mee bezig waren.
“Hoe had je je dat voorgesteld, Susan”, vraag ik haar.
“We doen het niet vaak, maar soms hebben we een avond waarop iemand iets komt vertellen. We hebben dat wel over het nut van sporten gedaan. Volgens mij was jij toen al hier. En we hebben het een keer gedaan over het onderwerp gezonde voeding. Ik zou het in die reeks willen zien: een avond waarop jij vertelt over wat je met Marijke hebt meegemaakt en daarna de mogelijkheid om er met elkaar op in te gaan.”
De avonden over sport en gezonde voeding kan ik me wel herinneren. Ik vond ze best wel interessant, ik weet nog dat sommige groepsgenoten het maar flauwekul vonden. Maar ja, als je het niet voor die mensen doet, maar voor de anderen, is het wellicht wel zinvol.
“Ik wil het wel proberen. Ik kan me die avonden wel herinneren. Als het ook maar voor 1 of 2 jongeren hier iets betekent, is het denk ik al de moeite waard.”
“Mooi, dan ga ik daar eerst intern over praten. Ik kom er nog wel op terug, is dat goed?”
“Uiteraard is dat goed, je bent nog niet van me af!” zeg ik grappend.
Die avond komt er dus nog een keer aan. Wat er eerder aankomt is het gesprek over wat ik verder wil in mijn proces van meisje naar jongen. De medicijnen die ik tot nu toe heb gehad doen duidelijk hun werk: na de puberteitsremmers gebruik ik al een paar jaar cross-sekse hormonen en daardoor krijg ik steeds meer mannelijke kenmerken. Mijn stem is zwaarder geworden, ik heb meer haargroei en er is zelfs baardgroei ontstaan. Ook wordt mijn postuur steeds duidelijker mannelijk. Aan de andere kant heb ik natuurlijk nog steeds een aantal vrouwelijke kenmerken, waar ik mee ben geboren.
De vraag is: wat wil ik daar verder mee. Of misschien beter: wat willen wij er verder mee. Want voor mij is het door mijn relatie met Chris niet meer iets dat ik alleen kan beslissen: mijn beslissing heeft ook consequenties voor Chris.
We hebben het er wel vaker over gehad, maar meer in algemene zin: we moeten er iets mee, met de afspraak: na het eindexamen gaan we er serieus mee aan de slag.
Als start heb ik voor Chris en mij een afspraak gemaakt op het transitie-behandelcentrum in het ziekenhuis, waar we de laatste tijd al veel vaker geweest zijn. We gaan daar praten met een gespecialiseerd verpleegkundige, een psycholoog en een plastisch chirurg. Die gaan ons vertellen wat er mogelijk is. Ze hebben alle afspraken op één dag gepland. Dat is een service en is heel handig als je speciaal voor afspraken van ver komt en een flink eind moet rijden. Wij ervaren alle informatie gedurende 3 afspraken achter elkaar als heel veel en heel heftig. We laten het een beetje over ons heenkomen.
Als we terugfietsen naar huis kijken we elkaar een paar keer aan.
“Had jij dit verwacht?” vraagt Chris mij.
“Ik denk niet dit. Volgens mij horen wij bij het slimmere deel van de mensheid. Toch heb ik er moeite mee. Het is veel te veel op één dag”
Thuisgekomen gaan we samen op bed liggen. Het is warm, dus kleren hebben we even niet nodig. Chris bekijkt me helemaal. “Hoe tevreden ben jij nu met jezelf?” vraagt hij me dan.
“Hoe bedoel je dat?” reageer ik. “In zijn algemeenheid, op dit moment, als jongen? Sorry, ik denk nog aan mezelf als jongen en niet als man. Ik hoop dat dit je niet tegen valt.”
Chris schiet in de lach. “In mijn ogen zijn wij twee jongens die net eindexamen hebben gedaan en na de vakantie gaan studeren. En hoe ik het bedoel? Eigenlijk als mens. Ben je tevreden over wie je bent, hoe je er uit ziet, hoe je in onze relatie zit, kortom: hoe je in je vel zit…..”
“Veel vragen, Chris. Maar allereerst: ik ben nu gelukkig. Ik ben nu ook blij met wie ik ben. Ik ben tevreden over wat ik heb gedaan tot nu toe. Ik ben blij dat ik kan gaan studeren. Ik ben supergelukkig met onze relatie. Ik kan mij een leven zonder jou niet meer voorstellen. Ik ben tevreden over de manier waarop wij met elkaar omgaan, waarop wij dingen samen doen, waarop wij seks hebben. Ik voel me bij jou helemaal mezelf, ik hoef niet moeilijk te doen, ik kan helemaal mezelf zijn, hier bij jou en bij jouw ouders. Ik zit nu heel goed in mijn vel. En ik heb geen enkele moeite naar mijn eigen lichaam te kijken.”
“Dan is de volgende vraag”, reageert Chris op mij, “Hoe zie je jezelf nu als jongen, als man?”
“Ik voel me helemaal jongen, ik voel me helemaal geaccepteerd. Door mezelf en door de mensen om mij heen.”
“Dan komt voor mij de vraag: is dit dan voldoende, of heb je nog meer nodig om je jongen of man te voelen? ”
“Op dit moment heb ik niets meer of extra nodig. Ik weet niet of dat zo blijft, maar nu voel ik me volledig jongen, volledig man. Dat heeft natuurlijk te maken met iedereen om me heen, maar ook met hoe ik nu naar mezelf kijk. En hoe wij in onze relatie met elkaar omgaan. Dat kan misschien veranderen, ik weet nu niet waarom, maar op dit moment is het goed zoals het is.”
“Dus, als je vanuit het nu kijkt naar wat er mogelijk is wat betreft plastische chirurgie, zie je dan wat zitten?”
“Neen. Op dit moment vind ik het niet nodig om een borstoperatie te ondergaan. Ik heb echt nog heel kleine borsten, ik draag bijna nooit meer een binder, ik ben nu ook al een aantal keren mee wezen zwemmen met alleen een zwembroek aan en ik voelde me daar niet onplezierig bij. Er waren wel mensen die keken, maar die hadden waarschijnlijk ook gekeken als ik een grote wijnvlek, vreemde littekens had gehad, of als ik twee verschillende kleuren ogen had gehad of heel dik was geweest. Mensen kijken. Dat is op zich geen probleem, want ook ik kijk naar mensen. Het wordt pas lastig als er opmerkingen worden gemaakt. En dat heb ik nauwelijks meer meegemaakt. Een operatie aan mijn baarmoeder of genitaliën, ik heb ook daar op dit moment geen behoefte aan, denk ik. Misschien komt dat omdat ik me geaccepteerd voel. Geaccepteerd ben. En mede daardoor mezelf kan accepteren. Maar de risico’s die er aan zitten en het onzekere resultaat en de vraag of ik daarna nog klaar kan komen, betekenen op dit moment dat ik me afvraag of ik het wel moet doen. Maar daar wil ik het nu nog met jou over hebben. Want jij valt op jongens, maar ik ben maar een gedeeltelijke jongen, als je begrijpt wat ik bedoel. Wat je met andere jongens zou kunnen en misschien willen doen, is met mij onmogelijk.”
“We hebben het hier al eerder over gehad.” reageert Chris. “Wij hebben het fijn samen, volgens mij op alle vlakken. Onze seks is prima, we genieten van elkaar, we komen allebei heel makkelijk klaar. En vaak. En fijn. En we hebben nog lang niet alles uitgeprobeerd. Volgens mij omdat dit nog niet nodig is. We zijn tevreden met wat we nu hebben, het is goed zo. We zijn nog alle twee smoorverliefd op elkaar. Ik heb geen idee hoe het in de toekomst gaan zal.”, reageert Chris. “Maar als we wat anders willen, zijn er nog zat mogelijkheden”, voegt hij toe.
“Maar we hoeven nu toch geen beslissing voor de toekomst nemen? Een beslissing voor het geval dat wij er anders over gaan denken? Bovendien denk ik dat een operatie altijd nog kan, als wij daar later anders over gaan denken. Je hebt ook mensen die veel ouder ontdekken dat zijn transgender zijn.”
“En,’’ vervolgt Chris, “Heb jij nu de behoefte een kind te krijgen? Nu zou het nog kunnen. Ik denk dat het een redelijk theoretische vraag is, maar ik stel hem toch.”
“Daar heb ik ook wel over nagedacht. Ik voel me jongen, of man. Ik zou het heel erg ingewikkeld vinden als ik als jongen zwanger zou worden. Ik weet dat anderen het graag willen, ik heb die behoefte niet.”
“Maar jij wil net als ik waarschijnlijk wel één of meer kinderen? Althans, daar hebben we het nog niet over gehad, maar dat schat ik zo in.”
“Dat schat je goed in, Chris. Maar ik zou dan graag een kind dat weinig kans heeft in deze maatschappij opvoeden en als het kan adopteren. Weet je: mij wilde niemand als pleegkind hebben. Ik denk dat ik best een prima pleegkind voor mensen geweest zou zijn. Dat gun ik een ander in dezelfde situatie wel. Daar valt nog heel wat in te doen. En je kunt van je eigen kinderen met hart en ziel houden, maar dat kan je denk ik ook van een kind, dat niet je eigen kind is, maar dat je wel opvoedt. Daar ga je ook met hart en ziel van houden, als je daar voor open staat.”
“Ja, ik begrijp je. En ook ik zou liever gaan voor een kind dat door ons kansen kan krijgen.”
“Dan denk ik dat we voor dit moment alleen nog de belangrijke vraag hebben: tot welke leeftijd kan je geslacht veranderende operaties uitstellen? En waar ik ook wel behoefte aan heb is om te praten met een oudere transman in een homoseksuele relatie die ook geen operaties heeft ondergaan en hoe alles er dan in het dagelijkse leven aan toe gaat, ook op de lange duur. En ook wat betreft de seks. Ik weet niet of het mogelijk is, maar dat lijkt me wel een goede aanvulling op onze eigen gedachten.”
“Dat kunnen we proberen. Het is ons aangeboden om te praten met anderen. Dus naast de vraag hebben we deze wens.”
Ik pak Chris vast en we beginnen te vrijen.

Chris
We zijn nog maar een week verder en er is al weer een heleboel gebeurd. Sammie heeft inmiddels besloten zich voorlopig niet te laten opereren. Er zijn allerlei mogelijkheden, maar het is allemaal best ingrijpend en het neemt allemaal best veel tijd. En het resultaat verschilt per persoon best wel veel. Sammie is tot de slotsom gekomen dat hij, zo vlak voordat hij een studie gaat beginnen, dat er gewoon niet bij kan en wil hebben. En daar komt bij dat hij geen sterke behoefte heeft aan die uiterlijke veranderingen. En ik eigenlijk ook niet. Ik houd van Sammie zoals die nu is, een jongen (ik blijf moeite houden met het begrip man voor Sammie en voor mezelf: ik voel me nog een jongen, of misschien een jongere) met wat vrouwelijke kenmerken. Een operatie kan je, zo hebben ze verteld, best wel lang uitstellen. Dus er is ook geen enkele noodzaak om die snel te plannen. Kan altijd nog, zullen we maar zeggen.
We zijn een aantal keer wezen zwemmen en we zijn in het weekeind al twee keer met mijn ouders naar het strand geweest. Het was prachtig weer. We konden lekker op het strand liggen en lekker vaak de zee in gaan. Sammie heeft een speciale zwembroek waar een kleine packer in past die erin vastgezet kan worden. Hij heeft dat uitgeprobeerd. Als hij gewoon ligt heeft hij de packer er soms liever niet in, maar als hij rondloopt weer wel. Dat afwisselen gaat best wel gemakkelijk. Met zwemmen gebruikt hij de packer wel. We zijn ook al een paar keer een hele middag naar het zwembad geweest, waar je buiten kunt zwemmen maar ook binnen. Dan gebruikt hij gewoon een packer. En dat hoeft geen grote te zijn, want ook ik heb net als meer jongens bij het zwemmen een best plein piemeltje.
Kortom, Sammie is er uit. Hij kan zo in principe alles doen en heeft dan ook geen behoefte aan een ingrijpende ingreep.
En hij heeft ook een reactie gekregen van Susan met de vraag of hij voor de vakantieperiode nog een avond langs wil komen om zijn verhaal over pesten te vertellen. We hebben er zelfs al een datum voor afgesproken. Dat kon nog net, want vlak daarna begint onze vakantie, uiteraard naar Italië en ook een weekje naar Rome en omgeving. We vliegen naar Rome waar op het vliegveld een huurauto staat waar wij een week mee naar de andere kant van de laars gaan. Daar hebben we een drietal hotels, waarvan twee aan zee. Dan zijn we een week in Rome en de laatste week gaan we naar Napels, met de hogesnelheidstrein heen en weer en daar hebben we een appartement in het centrum van Napels, met drie kamers, want de tweeling gaat mee! Dat kan leuk worden, wij verheugen ons er nu al op. We hebben het er op onze groepsapp al met Alessandro en Leonardo over. Zij hebben al een hele tijd vakantie, in Italië krijgen de scholen begin juni al vrij tot eind augustus, begin september. Een zomervakantie van drie maanden. Met elke dag stralend weer, ze liggen best vaak in het zwembad vlak bij waar ze wonen. Wij hebben ook heel veel zin om als we in Rome zijn daar minstens een paar keer heen te gaan.
Alessandro en Leonardo hebben ons ook op een nieuwe reeks favoriete muzieknummers doorgestuurd van gIANMARIA: met name het nummer Poeta. Met de twee hele mooie zinnen:

“Dammi la forza di fare qualcosa più grande di me,
Dammi una spinta che non mi faccia essere mai come te.”

Wat Leonardo voor ons heeft vertaald:

“Geef de me kracht iets te doen wat groter is dan ikzelf,
Geef me een duwtje zodat ik nooit ga worden zoals jij.”

Zowel het lied als de tekst spreken ons heel erg aan! Mooi die Italiaanse rapmuziek. Leuk dat de tweeling ons daarop attent maakt.

Sammie
Vanavond ga ik mijn verhaal houden. Ik heb niet veel voorbereid: ik laat het gewoon gebeuren. Ik wil wel eerst goed contact maken met wie er allemaal zijn. Een aantal jongeren is nieuw, die ken ik niet en die kennen mij dus niet. Er zijn nog 5 groepsgenoten die ik nog wel ken. Ik heb er wel over nagedacht hoe ik dat contact maken kan doen. Ik heb daar ook met Chris over gesproken. Dat heb ik dus wel voorbereid. Ik wil een rondje doen en iedereen vragen zich voor te stellen en erbij te melden of hij of zij ooit gepest is of ooit zelf gepest heeft…… Geen idee wat er uit komt, maar het is wel een uitdagend begin. Ik zal zelf beginnen.
Iedereen is al aanwezig in de woonkamer als wij aankomen. We drinken eerst nog even wat met elkaar. Sammie en ik hebben een cake gebakken, die we thuis al in plakjes hebben gesneden en die rond gaat.
Dan begin ik. Ik stel me voor als Sammie en vertel dat ik tot eind december vorig jaar ook 4 jaar in dit internaat heb gewoond. Dat ik een paar weken geleden 18 jaar ben geworden, net voor mijn eindexamen geslaagd ben en na de vakantie orthopedagogiek ga studeren. Dat ik dat onder andere ga doen omdat ik heb ervaren hoe vreselijk het er bij je in kan hakken als je gepest word. En er helemaal niets aan kunt doen. Dat ik sinds een half jaar helemaal niet meer gepest word en dat jullie, en ik kijk dan iedereen even kort aan, je misschien niet kunnen voorstellen wat dat betekent.
Ik ga verder dat ik nu graag even een rondje ter kennismaking wil doen. Dat ik graag van iedereen wil weten hoe die heet en of die ooit gepest is en ooit zelf gepest heeft. Als ik dat gezegd heb valt er een doodse stilte. Ik zie en hoor iedereen denken: begin alsjeblieft niet bij mij. Dat doe ik ook niet. Ik begin bij Chris.
“Ik ben Chris, ik ben bijna even oud als Sammie, ook net 18 jaar geworden en ik ben het vriendje van Sammie. Ja, ik ben homo. En daar ben ik wel om gepest. Mensen denken soms dat homo zijn iets is dat je kan kiezen. Ik kan jullie vertellen: je hebt niets te kiezen. Net zo goed als Sammie ook niet kon kiezen. En dat maakt het zo erg als je gepest wordt om iets dat je niet kan veranderen. Je wordt in feite dubbel gestraft: je bent anders dan anderen en jullie moeten me geloven: niemand wil dat! En los van die eerste straf komt dan de tweede straf: de mensen om je heen gaan je pesten. Om iets waar je niets aan kan doen en wat je niet wil. Dat voelt vreselijk. Ik ben gelukkig niet zo heel erg gepest. O, ja, ik ga psychologie studeren, helemaal om dezelfde reden waarom Sammie orthopedagogiek gaat studeren. Wij willen later jongeren gaan helpen.”
Iedereen kijkt naar mij. Nu moet het verder gaan.
“Dan wil ik nu vragen: wie wil er na Chris iets zeggen?” Ik kijk de kring rond en mijn blik blijft hangen bij het populaire meisje dat toen ik Chris voor het eerst had voorgesteld positief op Chris heeft gereageerd wat betreft het feit dat hij was opgemaakt.
“Ja, ik wil wel na Chris. Ik ben Chantal, ben net 17 jaar geworden. Ik heb best wel gepest, waarom? Ik weet het niet. Misschien omdat mijn vriendinnen me dan stoer vonden. Maar ik doe het de laatste weken niet meer. Waarom niet? Een klasgenoot van mij is al haar hele leven gepest. En daardoor werd zij steeds lastiger. De laatste tijd was ze ook een aantal keer van huis weggelopen en begon thuis en op school steeds meer te schreeuwen en te schelden. Op school spijbelde ze zo veel als ze maar kon. Daardoor is ze bij een hulpverleningsinstantie terecht gekomen en daar is men haar gaan helpen. Zij heeft samen met onze mentor een les verzorgd in de klas over pesten. En daarin heeft ze verteld wat er allemaal gebeurd is en wat dat allemaal voor haar heeft betekend. Ik ben me rot geschrokken, toen ik dat hoorde, omdat ik haar ook wel gepest heb. We hebben de hele les gepraat over pesten. De mentor gaf in de klas toe dat hij het pesten niet opgemerkt had. Of niet had willen opmerken. En dat hij zich daarover schaamt, omdat hij dat toch eigenlijk wel had moeten merken om haar te helpen. Dat ze daarom besloten hadden om te proberen via een gesprek het bespreekbaar te maken in de klas. Toen de bel ging, het was het laatste uur, waren we eigenlijk nog niet klaar. De mentor vroeg of wij nog even door konden gaan. En op 2 na gaf iedereen aan dat wel te willen. Die twee moesten weg omdat hun ouders voor de deur stonden om hen op te halen.
We zijn nog 15 minuten doorgegaan en hebben twee afspraken gemaakt. Afspraak één: als we zien dat er gepest wordt gaan we naar degene die pest toe en vragen hem te stoppen. Dat geldt in onze klas. Buiten onze klas alleen als we degene die pest of gepest wordt kennen. Afspraak 2: daarna gaan we met degene die pestte en degene die gepest werd samen erover praten en als het nodig is kunnen we de mentor er bij vragen.
Een aantal mensen in mijn klas geloofden er niet in. Maar in ieder geval, in de paar weken na dat gesprek is er in de klas niet of nauwelijks meer gepest.”
Ik ben verbaasd: ik herken het verhaal van Marijke. Chantal, die in deze groep zit, is een klasgenote van Marijke! En Marijke heeft er wat mee gedaan, en hoe! Wat een kanjer is Marijke!
Ik bedank Chantal. Dan vraag ik wie er nog meer wil. En langzaam komen er meer groepsgenoten. Eerst de groepsgenoten die zelf pesten. En ze geven allemaal aan dat ze vooral pesten omdat ze de ander irritant vinden, omdat de ander zich anders gedraagt, of iets heeft om te pesten, zoals een irritante tik. Dan komt de eerste groepsgenoot die gepest wordt en het openlijk durft toe te geven. En hij geeft aan niet te weten waarom hij gepest wordt. Hij is behoorlijk dik, ik weet dat hij daarmee vaak gepest werd. Dus kijk ik rond wie er reageert, maar dat doet niemand. Als bijna iedereen iets heeft gezegd en Susan seint dat ik de laatste 2 met rust moet laten, wat ik al van plan was, besluit ik het rondje.
“Ik ben verbaasd om jullie eerlijkheid en ik ben blij daarmee. Pesten lijkt een leuk spelletje als je er het slachtoffer niet van bent. Maar het is echt niet leuk. Ik ben ook vreselijk gepest. Het enige dat je kan doen is je klein maken, zorgen zo min mogelijk gezien te worden, zodat ze je niet zien en dus niet gaan pesten. Maar het verpest, letterlijk: verpest, je leven. Je leven wordt een hel. Toen ik hier woonde werd ik hier niet gepest, maar op school des te meer. In december ben ik naar de school en de klas van Chris gegaan. Waar niet gepest wordt, alleen maar geholpen. Ja het bestaat. En voor mij was dat een verademing. Ik kan me voorstellen dat het meisje uit de klas van Chantal heel blij is met het gesprek in de klas en wat daar uit is gekomen.”
Susan stelt voor even een pauze te houden en komt met een kar met flesjes frisdrank die op de gang klaar stond. Er ontstaan allerlei gesprekken. Een aantal meiden gaan bij Chantal zitten en praten verder. Een paar jongens en meiden gaan naar Chris waar een gesprek ontstaat en wat nieuwe groepsleden die mij niet kennen willen graag met mij praten. Na een half uur vraagt Susan of we verder zullen gaan. Dat doen we. Chantal vraagt of zij iets mag zeggen.
“Wij hebben in de pauze doorgepraat. Ik heb een voorstel. Ik wil hier eigenlijk de twee afspraken ook maken die we op school in de klas hebben gemaakt. Want denken jullie daarvan?”
De meiden rond Chantal knikken. De rest zwijgt en kijkt mij aan. Ik zeg: “Wat hebben jullie te verliezen? Het kan er voor sommigen onder jullie alleen maar leuker op worden. En wat heeft de rest te verliezen? Ik zou het niet weten. Wie wel?”
Het wordt weer stil. Tot één van de nieuwe jongens zegt: “Ik zou het heel graag willen. Ik ben best wel een pester geweest denk ik nu, als ik er over nadenk. Maar ik vraag me ook af: waarom heb ik het gedaan. Ik denk: niet bij nagedacht. Geen goede reden, maar toch…. Dus is mijn voorstel: gewoon doen. Het zijn twee simpele afspraken. Zie je dat er gepest wordt: ga er heen en spreek de pester aan. En ga dan met elkaar in gesprek. Ik ben voor.”
Ik durf eigenlijk niet te vragen: wie is er voor, want ik weet niet wat er komt. Dus draai ik het om. “Wie is er tegen?” Niemand reageert.
“Mooi” reageert Chantal, “Dat is dan afgesproken.”
Daarna komen er nog wat vragen. Ze willen van mij weten hoe het nu verder gaat. En van Chris wil een nieuwe jongen die ik niet ken weten hoe we vrijen. Chris schiet in de lach. “Mag ik jou vragen hoe jij vrijt?” reageert hij. De jongen die het gevraagd heeft krijgt een rood hoofd. “Ik begrijp je vraag wel, hoor” reageert Chris. “Ik kan me voorstellen dat je dat wil weten. Maar ik vind het een beetje privé. Het enige dat ik er over kan en wil zeggen is dat het heel lekker is. Ik hoop dat vrijen voor jullie, als je het al doet of gaat doen, net zo lekker is.”
Iedereen schiet in de lach. De jongen staat op en geeft Chris een high five…..
We praten nog even na met Susan. Die is helemaal verbaasd. “Ik had van alles verwacht, maar dit niet. Ik hoop dat het gaat lukken.” Het is al best laat als we naar huis fietsen.

Als we eindelijk in bed liggen en lekker gevreeën hebben, kijk ik Chris aan.
“Op nieuwjaardag, in Rome, weet je nog, ging het zo:
'Ik kijk de tafel rond en zie allemaal lieve mensen, die andere mensen nemen zoals ze zijn. Wat heb ik het getroffen. Ik zeg hardop: “Ik houd van je Chris, ik houd van jullie allemaal, dankjewel, allemaal, dat je in mijn leven bent gekomen. Ik pak Chris beet en kus hem. Er druppelen een paar vreugdetranen uit mijn ogen.
“Je hebt mij ontzettend gelukkig gemaakt, lieve Chris”, fluister ik in zijn oor.
“Jij hebt mij ook nog veel gelukkiger gemaakt dan ik al was, lieve Sammie.” En hij droogt mijn tranen met zijn duimen.'

Ik ben nu niet alleen gelukkig, ik ben ook steeds meer in staat anderen een beetje meer gelukkig te maken. Te helpen. Ik hoop dat ik er steeds beter in word. Maar het helpt mezelf te kunnen zijn, dankzij jou, dankzij jullie. Om een citaat uit het boekje dat jij op je verjaardag van je ouders hebt gekregen ‘De jongen, de mol, de vos en het paard’ te geven:

‘Dus jullie weten alles over me? vroeg de jongen.
‘Zeker.’ antwoordde het paard.
‘En jullie houden nog steeds van me?’
‘We houden juist nog meer van je.’ "

Chris knikt. We hebben het boekje al heel vaak samen gelezen.
Ik zeg: “Ik heb het idee samen met jou alles aan te kunnen. Dat gaan we doen, vind je niet?”
“Natuurlijk, lieve, lieve Sammie, wat er ook gebeurt, wat ons ook overkomt, als we van elkaar kunnen blijven houden hebben we een mooie toekomst.”

En een mooie toekomst, daar ga ik voor!

Gesloten