Een mooie toekomst, deel 9
Sammie
Woensdag gaan we na school naar het ziekenhuis, Ingrid opzoeken. Ook Theo zal bij haar zijn. Ik weet niet of Ingrid en Theo het weten, maar als we bij hen geweest zijn hebben we om vier uur een afspraak met mijn moeder. Ik heb meteen toen we met Ingrid en Theo afspraken gevraagd om een whatsapp-groep waar mijn moeder, Ingrid en Theo en Chris en ik in zitten. Theo heeft dat groepje gemaakt, maar ik heb er nog niets in gedaan.
Het lijkt met Ingrid beter te gaan. Ze heeft natuurlijk veel schade van de chemo en de bestralingen, die ze heeft gekregen, maar de stamceltransplantatie lijkt aan te slaan. Ik hoop dat zo!
Als we er zijn vertel ik dat ik na afloop een afspraak met moeder heb om te proberen weer naar ‘huis’ te kunnen gaan, beter misschien, om te wennen aan het weer naar binnen gaan. Ik zie Ingrid en Theo toch wel blij kijken. Ik zeg dat hardop: “Jullie kijken blij?”
“Ja”, antwoordt Ingrid, “Ik hoop dat op deze manier wij met zijn vieren misschien weer een beetje gewoon met elkaar om kunnen leren gaan. Als moeder, broers en zus.” Theo knikt. “Dat vind ik ook, beter, dat hoop ik ook.”
Ik knik. “Dat is mijn insteek, dat wil ik ook graag. Ik had nooit gedacht dat ik op dit punt zou komen, maar ik ben er nu. Ik wil het, jullie willen het, Chris en zijn ouders steunen mij. Ik kan alleen maar zeggen: dat gaat nu echt lukken. Ik ga er alles aan doen.”
Na afloop stappen we op de fiets. Theo heeft nog aangeboden dat hij ook wel wil helpen, misschien los van mijn moeder. Ik heb aangegeven dat ik eerst wil zien wat er met mij vandaag gebeurt.
We ontmoeten moeder in het parkje, vijf minuten lopen van huis. Zij kan met een arm in het gips nog niet fietsen of autorijden. Ze vertelt dat het best goed gaat. Ik vraag haar hoe het was om weer thuis te komen. Zij zegt dat het geen probleem was: zij is daar immers geboren en heeft daar gewoond tot ze getrouwd is, daarna een paar jaar in een huurwoning ergens anders, maar toen haar ouders bij een auto-ongeluk overleden waren is ze weer terugverhuisd naar haar ouderlijk huis. Zij heeft er zowel heel positieve als heel negatieve ervaringen gehad. Ik was toen we er kwamen wonen nog heel jong. Daar kan ik me ook werkelijk helemaal niets van herinneren. Als we een tijdje hebben gepraat lopen we langzaam naar het huis. Het voelt voor mij heel normaal aan. Als we bij de deur zijn en zij afscheid wil nemen zeg ik: “Heb je er probleem mee als ik even binnen kijk? Ik voel me heel ontspannen, voel helemaal geen spanning. Ik wil kijken wat er gebeurt.” Chris en mijn moeder kijken mij verbaasd aan. “Ja, ik denk dat het wel kan.” reageer ik. Mijn moeder maakt de deur open en gaat mij voor. Ik volg haar en daarna volgt Chris. Ik kijk rond. Het is het huis zoals ik het mij herinner. Maar ik heb er geen emoties bij: noch positief, noch negatief. Ik loop door naar de woonkamer. Die is nog zoals ik hem mij herinner. Ook nu kijk ik op mijn gemak rond, zonder dat ik iets voel. Ik ga weer terug naar de gang. Dan loop ik de trap op. Chris loopt steeds vlak achter mij aan. Ik voel me gesteund, daardoor. Op de overloop loop ik naar wat vroeger mijn kamer was. Ik doe de deur open en tot mijn verbazing is de kamer nog zoals hij was toen ik weg ging. Nu gaat er wel een schok door me heen. Chris ziet het en slaat een arm om me heen. Ik leun tegen Chris aan, sla mijn arm ook om hem heen maar ik voel me niet vervelend. Mijn moeder is gevolgd. Verbaasd vraag ik: “Heb je mijn kamer gelaten zoals die was?” Zij antwoordt: “Ja, dat wilde ik en tot mijn verbazing heeft je vader dat goed gevonden.”
Ik merk dat het mij steun geeft dat mijn oude kamer nog mijn oude kamer is. Het voelt goed. En hier met Chris in mijn armen te staan doet mij heel erg goed.
“We gaan naar de keuken”, zeg ik resoluut. Moeder gaat ons voorzichtig de trap aflopend voor en Chris en ik volgen. Onder aan de trap geef ik Chris een hand. Hand in hand stappen we de keuken in. Elke reactie bij mij blijft uit. Ik kijk Chris trots aan. “Het is me gelukt, zonder herinnering of zo. Ik heb het kennelijk een plekje kunnen geven. En jij hebt mij daar enorm bij geholpen.” Ik trek Chris naar me toe en begin hem hartstochtelijk te zoenen. Ik zie mijn moeder kijken. Het wordt een lange tongzoen en als wij alle twee happend naar adem elkaar loslaten, kijk ik tevreden rond. Ik voel me winnaar. Dat zeg ik ook.
“Ik voel me een winnaar. Ik heb gedaan waar ik niet van kon dromen op de plek waar ik van gedacht had dat het hier nooit zou kunnen.”
Mijn moeder komt naar ons toe en voegt zich voor een knuffel bij ons. “Sorry, dit wil ik graag.” zegt ze.
“Het voelt goed, dank je wel!” zeg ik en ik kijk Chris vragend aan. Die glimlacht en zegt: “Gefeliciteerd. Je bent sterk. Ik had dit niet veracht, alleen gehoopt.”
We gaan naar de woonkamer, moeder zet snel wat thee en smeert er een paar boterhammen bij. Ook dit is weer een stap voor me. Ik voel me gelukkig. Ik weet nog niet precies waarom, maar ik voel me gelukkig.
’s Avonds onder het eten vraagt Heleen: “Jullie zijn er zelf nog niet over begonnen, maar hoe is het gegaan?”
“Het was boven verwachting makkelijk. Volgens mij omdat ik samen met Chris was. Met Chris kan ik de hele wereld aan. Zeker vanuit de veilige situatie waar ik nu in ben. Dus ik ben overal geweest. En tot mijn verbazing was mijn kamer nog steeds mijn kamer. Dat had mijn moeder gewild en mijn vader had dat geaccepteerd. We hebben zelfs thee gedronken en mijn moeder heeft daar wat boterhammen bij klaargemaakt. Maar goed ook: onze magen rommelden!”
“Ik zal het Louise morgen vertellen, of wil je dat zelf doen?” vraagt Heleen.
“Eigenlijk wil ik er nog wel over praten, want ik ben wat verbaasd over het gemak waarmee het ging.”
“Is helemaal prima. Ik zal haar vragen wanneer ze tijd heeft.”
Dat blijkt snel te kunnen: vrijdag na school gaan we weer even naar het kantoor waar Heleen en ook Louise werkt. We krijgen dezelfde procedure: bezoekerspasjes, alleen gaan we nu meteen naar de kamer van Louise.
Ik vertel hoe het gegaan is. Louise kijkt helemaal niet verbaasd.
“Dat verbaast me niets, Sammie. Je had je er goed op voorbereid. En zoals ik maandag al gezegd heb: als je je probleem op een rijtje hebt staan, ben je al dichterbij de oplossing. En zoals je zelf net zei: het gegeven dat Chris bij je was hielp ook enorm. Mensen die van je houden en waarvan jij houdt, kunnen je heel goed helpen moeilijke dingen te doen.”
Ik vraag of Louise nog even tijd heeft. Dat heeft ze, of zoals ze zegt: “Dat maak ik graag voor jou”.
Ik vertel dat ik meer wil weten over haar werk. Dat ik nog niet weet wat ik met mijn diploma wil gaan doen, maar dat ik wel steeds vaker eraan denk om de hulpverlening in te gaan. Ik heb zelf kunnen zien hoe belangrijk dat is. En dan misschien wel het liefst de hulpverlening met kinderen en jongeren.
Louise vertelt me heel veel, maar zegt op een gegeven moment: “Wacht even” en loopt de deur uit. Chris en ik kijken elkaar verbaasd aan. Maar binnen een paar minuten komt Louise terug met een man die zich voorstelt als Karel van der Velde en zegt dat hij orthopedagoog is. Louise vat kort samen wat ik wil weten en hij vertelt wat over zijn werk als orthopedagoog. Hij is als orthopedagoog speciaal opgeleid voor het helpen en begeleiden van kinderen en jongeren en hun ouders als er problemen zijn, in wat voor vorm ook, alleen lichamelijk, of verstandelijk, of rond de opvoeding of de acceptatie en noem maar op.
Er ontstaat een heel fijn gesprek. Ik heb wel honderd vragen. Als het tijd wordt om te vertrekken geeft Karel aan dat ik altijd met vragen naar hem toe mag komen. Hij geeft mij zijn telefoonnummer op zijn werk.
We gaan nog even bij de kamer van Heleen langs maar daar brandt een rood lampje naast de deur en Chris weet dat dat betekent dat er niet gestoord mag worden. Dus gaan we naar huis.
Onder het eten, Chris en ik hebben gekookt, vertel ik het verhaal. Heleen zegt dat zij het al wist: Karel had haar al een appje gestuurd met de mededeling: “Jouw nieuwe zoon is heel geschikt als orthopedagoog. Die wil ik over een paar jaar wel als collega!” Ik glimlach…..
Chris
We zijn al weer een paar weken verder. Het gaat goed met Ingrid. De stamcellen lijken hun werk te doen. Ze mag en kan weer van haar ziekenhuisbed opstaan en er wordt zelfs al aan gedacht dat ze weer naar huis terug kan. Onze groepsapp met de moeder van Sammie en zijn broer en zus werkt goed. Als het nodig is wisselen we informatie uit. We zijn de afgelopen twee weken maar één keer naar Sammies moeder gegaan en twee keer naar Ingrid. Ik merk dat het contact steeds losser wordt. Sammie is er heel blij mee.
Op school loopt het lekker. We hebben alle twee een gemiddelde aan cijfers van ruim een 8. We maken nog steeds ons huiswerk samen en dat stimuleert enorm. We hebben er alle twee geen moeite mee. Onze relatie wordt steeds hechter. Ik merk steeds vaker dat ik Sammie steeds beter begin aan te voelen. Soms merk ik iets op, zeg ik iets, waarvan hij dan zegt: dat was ik net van plan je te zeggen! En het omgekeerde gebeurt ook steeds vaker.
Ik maak me nog steeds regelmatig op: ik blijf het leuk vinden. Ik doe het nog steeds heel bescheiden: het moet mij accentueren en er niet uitspringen. Ik heb het er wel eens over gehad met Sammie. Die heeft die neiging helemaal niet. Juist niet zou ik zeggen: het herinnert hem te veel aan meisje zijn….
Sammie is meer met zijn toekomstige studie bezig dan ik het ben. Ik heb het maken van kleren weer opgepakt en heb voor ons alle twee een heel mooi shirt gemaakt, hetzelfde model maar tegengestelde kleuren. Als we het samen aan hebben valt het wel heel erg op. Ik wil wel iets met het ontwerpen van kleren, maar dan zou ik naar de kunstacademie moeten gaan. En ik weet niet of ik dat wil. We hebben het er wel eens met mijn ouders over gehad. Die vinden het prima als ik die keuze zou maken. Maar ik twijfel. Want zal ik daar werk in kunnen vinden? Of moet ik misschien een tweede studie er bij doen? Of is dat niet te doen? En als ik een tweede studie er bij zou doen, wat zou het dan worden. Ook in neig naar de hulpverlening, ik heb gezien hoe goede hulpverlening Sammie heeft kunnen helpen en misschien nog beter had kunnen helpen. Ik zie heel goed dat op het juiste moment de goede hulp ontvangen ontzettend belangrijk kan zijn voor jongeren om problemen te voorkomen. Want waarom is Sammie niet veel eerder zelf naar Veilig Thuis gestapt? Hij had er alle reden voor. Ik heb het er met hem een paar keer over gehad en hij geeft mij aan dat dit gewoon niet in hem is opgenomen. Hij heeft het gewoon niet bedacht. En dan is de vraag: hoe kan je als hulpverlening je zo neerzetten dat jongeren die je nodig hebben ook echt naar je toekomen.
We hebben het er laatst op een zondagmiddag ook met mijn ouders over gehad, begonnen onder het eten tussen de middag en daarna gewoon doorgegaan. Mijn vader heeft verteld van de problemen in de Jeugdwet. Ook daar zie je dat het geld heel vaak niet gaat naar waar het naar toe moet gaan. Dat de hulp er niet is, of omdat er wachtlijsten zijn, wat niet zou mogen, of omdat het geld verkeerd besteed wordt.
Ik merk wel aan mezelf dat hoe vaker ik erover praat, hoe meer ik er voor ga voelen ook die kant op te gaan.
Het duurt niet lang meer voordat we alle twee jarig zijn. We zijn alle twee in mei jarig, Sammie is iets ouder dan ik ben, hij is het eerst jarig, op 16 mei. Daarna ben ik een week later jarig, op 24 mei
En in die periode is ook het eindexamen. Voor ons is dat geen probleem: wij gaan goed voorbereid ons eindexamen tegemoet. Het zou wel eens een heel leuke tijd kunnen zijn. We hebben alle twee niet het idee dat we op het laatste moment nog van alles en nog wat willen gaan doorlezen. Kortom: we voelen ons lekker relaxt. Overigens hebben we daar wel regelmatig voor gewerkt. En dat blijkt nu te lonen!
Sammie
Nog twee weken en ik ben jarig, een week daarna is Chris jarig. Ik wil het hebben over mijn verjaardag. Ik vraag Chris of het raar is mijn verjaardag drie keer te vieren: één keer met ons vieren, gewoon thuis, één keer met mijn moeder en met Ingrid en Theo en uiteraard met Peter en Heleen en één keer met klasgenoten.
“Neen hoor”, reageert Chris. “Maar ik heb een voorstel. Zullen wij met onze klasgenoten onze twee verjaardagen gecombineerd vieren? Er zit maar een week tussen en omdat het eindexamenperiode is, is dat wat relaxter, volgens mij, om het te combineren.”
Ook Chris had er al over nagedacht. “En wat is dan jouw derde keer dat je het viert?”
“Nou ja, de afgelopen jaren vierden we het ook nog met wat familie. Die zien wij niet zo vaak, maar met verjaardagen wel en dat willen Peter en Heleen graag en ik heb er geen probleem mee.”
“Nou, dan hebben we in mei 5 verjaardagsfeestjes. Moeten we nodig eens gaan plannen”, reageer ik.
“Vanavond onder het eten maar.” zegt Chris.
Dat doen we. We besluiten onze verjaardagen met de klasgenoten na het eindexamen te doen en voordat de uitslag er is. De eerste de beste zaterdag er na. De verjaardagen in ons gezin op de dag zelf. Daar nodigen wij Carla bij uit, ook Carla hoort min of meer bij ons gezin. De verjaardag met mijn familie de zaterdag na mijn verjaardag en de verjaardag met de familie van Chris de zaterdag na zijn verjaardag.
“Moeten we jouw verjaardag, Chris, niet ook vieren met de familie van Sammie? Hebben jullie daaraan gedacht? Of zullen we dat ook combineren?” vraagt Peter.
Chris zegt: “Daar heb ik geen seconde bij stil gestaan, misschien wel omdat onze verjaardagen zo dicht bij elkaar liggen. Wat vindt jij, Sammie?” vraagt hij mij.
Tja, ook ik heb er nog niet bij stilgestaan.
“Misschien moeten we het gecombineerd doen rond mijn verjaardag, onze beide verjaardagen vieren en dan later een keertje mijn moeder en Ingrid en Theo uitnodigen, gewoon zomaar, bijvoorbeeld om onze eindexamens te vieren?”
“Dat is ook een idee”, reageert Peter. Zouden we een barbecue kunnen houden, dan is het vast lekker weer. Ik hoop dat dat ook met jullie verjaardagen zo is, kunnen we lekker deels ook buiten zitten.”
“Dan is er nog iets”, voegt Heleen toe. “Is het een idee om Susan ook een keer uit te nodigen, als dank voor al haar goede zorgen?”
Ik ben een beetje verrast en schaam me. Ik ben sinds ik bij Chris woon zo ongeveer elke 3-4 weken een keertje bij het internaat langs geweest, om Susan bij te praten. Maar met mijn verjaardag had ik even niet aan Susan gedacht. Ik kleur kennelijk wat rood, want Chris kruipt tegen me aan en zegt: “Daar hoef je je toch niet voor te schamen, Sammie, vergeet jij eindelijk ook eens een keer iets. Blijk je toch gewoon een mens te zijn!”
Ik geef hem een stomp en meteen daarna een zoen.
“Ja, ik schaam me dat ik niet aan Susan heb gedacht. Ook aan Susan heb ik veel te danken. Dus ik vind het een hartstikke leuk idee. Dank je wel, Heleen, voor het extra stukje geheugen dat je even voor mij bent geweest op een toch best wel belangrijk punt.”
Zo spreken we alles af. Ik ben het eerst jarig, dus eerst mijn verjaardag, ‘in huiselijke kring’ zoals dat zo mooi heet, maar zoals ik dat ook helemaal ervaar. Dan de zaterdag erna met mijn vorige gezin, zeg maar. En we hebben Susan uitgenodigd op de vrijdag daartussenin, om te komen eten, dan koken Chris en ik, om te laten zien hoe goed wij als kookteam samenwerken!
En dan is het heel snel zo ver. Ik word 18 jaar. Einde van mijn voogdij, begin van mijn meerderjarigheid met totaal eigen beslissingsbevoegdheid. Is niet echt een punt voor mij: mijn voogd heeft mij altijd alle ruimte gegeven. Ook toen ik 14 jaar was al. Ik heb hem al een bedankje gestuurd, twee dagen geleden, per email.
Chris is uiteraard de eerste die mij feliciteert. Hij heeft mij helemaal niet gevraagd wat ik hebben wil, maar hij geeft mij, nadat hij mij zo ongeveer dood heeft gekust en geknuffeld, een mooi ingepakt zacht pak. Dat lijkt mij stof….. Ik pak het uit en sta versteld. Hij heeft een prachtig jasje voor mij gemaakt, hele mooie roodbruine kleur, ribfluweel, echt schitterend. Ik ben er helemaal beduusd van. “Maar wanneer heb jij dat gemaakt?” vraag ik stomverbaasd, omdat wij toch heel veel tijd samen zijn.
“Alle tijd die jij even niet bij mij was heb ik gebruikt om hieraan te werken. En soms moest ik het dan heel snel opruimen als ik hoorde dat jij de trap op kwam. Eén keer ging het bijna mis. Ik heb alles toen gewoon onder het bed geschoven. Gelukkig ligt daar niet te veel stof!”
Ik sta snel op en pas het. Het staat als gegoten. “Mag ik het vandaag aan?” vraag ik Chris. Die begint heel hard te lachen. “Ik ben je moeder niet, dat hoef je mij toch niet te vragen? Natuurlijk mag je het aan, daar heb ik het toch voor gemaakt. En ik ben blij dat je het jasje leuk vindt. Ik vond het een gok. Weet je, de kleur was mij duidelijk, die zou je mooi vinden, maar zo’n jasje, daar had ik geen idee van….”
We gaan snel douchen, ik trek het jasje over een bijpassend shirt aan en we gaan naar beneden. Daar word ik uiteraard meteen gefeliciteerd door Heleen en Peter. Heleen zoent mij op beide wangen, terwijl ze mij in een knuffel trekt. Peter doet daarna hetzelfde. Daarna krijg ik hun cadeau. Het is een ingepakte fles met een enveloppe eraan. Ik pak de fles uit en het is een fles wijn. Met de mededeling dat ik vanaf nu legaal mag drinken. Dan pak ik de enveloppe. Chris leest nieuwsgierig mee en kijkt me daarna glunderend aan. Het is een bon voor een reeks rijlessen tot en met het moment dat ik mijn rijbewijs heb. Ik kleur weer. Van klasgenoten weet ik hoe duur rijlessen zijn. “Dat is veel te veel” stamel ik.
“Neen, hoor, jullie krijgen alle twee hetzelfde van ons. Jullie zijn alle twee onze zonen. Net geen tweeling….” reageert Peter. “Chris weet dat hij dat voor zijn 18e verjaardag krijgt. Omdat jullie elkaar hebben leren kennen en wat er daarna allemaal is gebeurd is het er niet van gekomen, anders was Chris al met zijn lessen begonnen. Maar er waren nu andere dingen belangrijker. En wij hebben stevig onderhandeld, twee series lessen moest uiteraard een korting opleveren”
Ik kijk hem en Heleen verbaasd aan. “Het eerste stuk is waar, dat laatste kan je beter niet geloven” voegt Heleen er aan toe.
Ik vlieg Heleen en Peter om de hals. “Dank jullie wel.”
“Is helemaal ok, als jullie alle twee je rijbewijs hebt kunnen we met zijn vieren op vakantie en kunnen wij ons laten rijden”. We ontbijten in een wat uitgelaten sfeer.
Op school word ik bestormd door alle klasgenoten. Ik ben echt helemaal in de klas opgenomen. Ze hebben, zoals altijd met een verjaardag dit laatste jaar, een soort herinneringsboek gemaakt met van elke klasgenoot een kort stukje over hoe die naar mij kijkt. Als ik de stukjes lees krijg ik het helemaal warm. Het is heel fijn te lezen hoe iedereen mij ziet.
’s Avonds blijken we uit eten te gaan. Heleen en Peter hebben een tafeltje voor 5 personen gereserveerd. Het is heel gezellig en ik ben blij dat ook Carla erbij is. Carla heeft ook haar studiekeuze gemaakt: zij gaat medicijnen studeren en hoopt nu maar dat ze ingeloot gaat worden. Aan haar cijfers zal het niet liggen: net als Chris en ik zit ze gemiddeld op een 8. Ze wil kinderarts worden. We praten weer over studiekeuze. Ik begin langzamerhand dicht bij een besluit te komen: ik wil orthopedagogiek gaan studeren. En Chris? Die heeft bij de kunstacademie geïnformeerd en daar blijkt ook een part-time avondopleiding te bestaan. Op die manier kan hij twee studies combineren. Chris komt dan met de onthulling dat hij psychologie wil gaan studeren. “Vullen wij elkaar ook daarin perfect aan” zegt hij glunderend.
Op vrijdag komt Susan eten. Chris en ik hebben een mooi menu in elkaar gedraaid met allemaal Italiaanse gerechten. We doen het zo dat we het meeste alleen maar op hoeven te warmen. Vooraf eten we een straciattella-soepje, dan een frittata met guanciale en spinazie, daarna een pasta alla carbonara, tot slot een tiramisu, de specialiteit van Chris. Ook met Susan is het heel gezellig, Susan vertelt best veel over hoe het met haar transbroer is gegaan. En wat dat allemaal voor voeten in de aarde heeft gehad.
Het spannendste voor mij is de verjaardag met mijn moeder en Ingrid en Theo. Ingrid is al weer thuis, het gaat erg goed met haar. Ze gaat nog niet naar school, dat is nog te vermoeiend. Ze is best lang niet naar school geweest en het eindexamen wordt dit jaar niets voor haar. Ze vindt het zelf niet zo erg want ze is nog best snel moe. Daarom zal ze de middag voor ze mijn verjaardag komen vieren de hele middag op bed gaan liggen, zodat ze de avond goed vol kan houden.
Voor Peter en Heleen is het de eerste keer dat ze mijn moeder en Theo en Ingrid zullen ontmoeten. En mijn moeder en Ingrid en Theo zullen voor het eerst zien waar ik nu woon. Ik vind het wel spannend, niet dat ik er me druk om maak, met Peter en Heleen erbij kan het niet anders dan gezellig worden.
Chris
Sammie is 18 geworden. Ik heb hem echt verrast met het jasje dat ik voor hem heb gemaakt. Ik heb er echt al mijn liefde in gelegd en ben ook heel tevreden over het jasje. Het cadeau van papa en mama hadden ze met mij besproken. Ook daar was hij helemaal verrast door.
Nu is het zaterdag en vanavond komen zijn moeder met zijn broer en zus zijn verjaardag vieren. Ik merk dat Sammie het best wel spannend vind. Maar we gaan er met elkaar gewoon voor zorgen dat dit ook een feestje voor Sammie gaat worden.
Sammie heeft zich weer netjes aangekleed met mijn jasje! Elke keer dat ik hem ermee zie word ik weer trots.
Als de bel gaat schiet Sammie uit zijn stoel. Heleen en Peter beginnen te lachten. Ik ga achter Sammie aan, die naar de voordeur loopt en hem open maakt. Maar het is een bloemenbezorger. Met een grote bos bloemen. Terwijl de bloemenbezorger weer weggaat stappen Ingrid en Theo uit hun auto en even later volgt de moeder van Sammie. Ik pak de bloemen aan en Sammie begroet zijn moeder. Die kust hem op beide wangen en feliciteert hem. Ik zie Sammie weer wat rood kleuren, maar hij reageert door zijn moeder een zoen op haar wang terug te geven. Dat is onverwacht. Dan feliciteren Ingrid en Theo hem. Ook Ingrid kust Sammie twee keer op elke wang en ook Ingrid wordt door Sammie terug gekust. Theo komt daarna aan de beurt en die kust Sammie ook 2x op een wang, wel een beetje rood in zijn gezicht. Maar Sammie kust ook Theo terug op zijn wang.
We gaan naar binnen. Ik hoef geen jassen aan te pakken, het is heerlijk weer. Toch zitten we binnen want het kan gaan regenen. In de kamer stelt Sammie mijn ouders aan zijn moeder en Ingrid en Theo voor. Dat is een hartelijk gebeuren. Dan krijgt Sammie een cadeau van Ingrid die er bij zegt: van ons alle drie. Sammie pakt het uit. Het is een bluetooth losse luidspreker die je in combinatie met je telefoon kunt gebruiken. Sammie heeft zich ooit laten ontvallen dat hij die graag zou willen hebben. Dat had ik onthouden en toen ze mij vroegen wat Sammie zou willen hebben heb ik dat gesuggereerd. Sammie is er zichtbaar heel blij mee. Ik krijg ook een cadeau. Het is een boek over de stad waar wij wonen met allerlei wetenswaardigheden, die wij geen van allen blijken te kennen. Ik vind het een heel leuk cadeau.
Dan geef ik hem de bloemen. “Dat was de bel”, verklaar ik naar mijn ouders. Het is een mooie bos bloemen met een enveloppe erbij. Sammie maakt de enveloppe open en leest hardop: “Van je voogd, wel wat later maar: van harte gefeliciteerd met je 18e verjaardag. Je hebt me eigenlijk nooit nodig gehad. Jij redt het wel. Veel succes als voor je leeftijd erg volwassen meerderjarige.”