Een mooie toekomst, deel 1.

Plaats hier je eigen verhalen.
Gesloten
Wimmie
Berichten: 142
Lid geworden op: wo 01 jan 2020, 23:09
Vul het getal in: 123

Een mooie toekomst, deel 1.

Bericht door Wimmie » wo 22 mar 2023, 06:32

Een mooie toekomst, deel 1.
Dit is een vervolg op het Kerstverhaal “Eindelijk gelukkig” en sluit aan bij deel 11, slot.

Chris.
Dit jaar is heel bijzonder begonnen. In Rome, met Sammie, die al een paar dagen gewoon bij mij thuis woonde en dat terwijl wij smoorverliefd waren en nog steeds zijn op elkaar. Een beter begin van een nieuw jaar had ik me niet kunnen denken.
Ons verblijf in Rome duurde nog enkele dagen (we waren er voor een best wel lang weekeind en zijn op woensdag 3 januari pas naar Nederland terug gegaan.
Op nieuwjaarsdag waren we pas heel laat thuis, die dag hebben we het echt rustig aan gedaan. Uitgeslapen, daarna gebruncht, maar ja, dat heet in Italië niet zo: we hadden een bijtijds pranzo, en de middag hebben we eerst een flinke wandeling gemaakt in het vlakbij gelegen park (Villa Doria Pamphili) en zijn daarna de stad in geweest, waar we ook gegeten hebben. Op 2 januari hebben we wat klassieke dingen van Rome bekeken: het Colosseum en het naastgelegen opgravingsterrein, het Forum Romanum en alles wat daar te zien is. We zijn er echt een hele dag geweest en dat was pas genieten. Van de opgravingen en van elkaar!
Op woensdag 3 januari zijn we teruggevlogen. We hadden een vroeg vliegtuig en waren dus ook weer vroeg thuis. Lekker weer thuis komen, samen met Sammie. Ik kan er nog steeds niet over uit dat we nu gewoon altijd samen kunnen zijn. En ik ken hem nog maar zo kort!

Donderdag en vrijdag waren de laatste twee vakantiedagen. We hebben er nog een stukje vakantie van gemaakt. Mijn ouders moesten weer werken, dus we waren samen thuis en zijn nog een keer een hele middag in het bubbelbad gaan zitten. Echt genieten! Maar verder hebben we ook de volgende week, de eerste echte lesweek voor Sammie, voorbereid. We hebben afgesproken dat we elke dag samen bespreken welk huiswerk we voor de volgende dag doen, maar ook voor dagen erna als het lijkt dat een beetje herhaling wel nuttig kan zijn. Ik wil graag Sammie helpen zijn punten zo snel mogelijk op het oude peil te brengen. En hij loopt niet echt achter, waarschijnlijk doet hij het gewoon al heel goed!
Verder heb ik nog een heel mooi jasje voor hem gemaakt. Ik heb eerst gevraagd wat voor soort jasje hij graag zou willen hebben. Daarna hebben we een stof uitgezocht. Toen heb ik een model getekend en dat daarna eerst van een simpele goedkope stof als voorbeeld gemaakt. Hij vond het schitterend en ik was ook echt tevreden. Toen heb ik het in echte stof gemaakt en gevoerd. Het is een heel mooi jasje geworden, ik ben er erg trots op en Sammie is er dolblij mee….
En op vrijdagmiddag zijn we met Carla de stad in gegaan, om met elkaar wat te drinken. Uiteraard had ik Carla wel op de hoogte gehouden van alle ontwikkelingen, maar sinds de laatste schooldag had ik haar niet meer gezien. Dat was eigenlijk nog nooit gebeurd en ik voelde me er een beetje schuldig over. En hoewel Carla me alsmaar verzekerde dat ik me daar niet druk over hoefde te maken, omdat zij het helemaal begreep en gewoon ook heel erg blij was voor mij en voor Sammie, heb ik voorgesteld met elkaar een middagje de stad in te gaan. Het was hartstikke gezellig. En Carla kwam toen met de vraag: ‘Wil jij in de klas niet naast Chris zitten, Sammie?’ Waarop Sammie antwoordde dat hij niet tussen mij en Carla in wilde komen. Maar Carla had er (uiteraard) al over nagedacht. Haar voorstel was dat zij naast een vriendin van haar, die al alleen zat, zou gaan zitten, zodat Sammie en ik naast elkaar konden zitten. En hoe vaak Sammie ook gezegd heeft dat hij het heel lief vond maar dat hij echt niet tussen Carla en mij in wilde komen, uiteindelijk zei Carla: ‘Dat is dan afgesproken’ en maakte een eind aan de discussie.
Op maandag zijn we naar school gegaan, uiteraard samen op de fiets. We hadden afgesproken het maar te laten komen zoals het kwam. Dat gebeurde snel, want Sammie ging naast mij zitten en Carla naast haar vriendin. En toen begrepen onze klasgenoten wat er in de Kerstvakantie was gebeurd.
In de eerste pauze kwamen er al een aantal naar ons toe om ons te feliciteren. En een aantal zei dat ze het wel hadden zien aankomen. We kregen ook regelmatig de opmerking dat we leuk bij elkaar pasten, een leuk stelletje waren, of dat Sammie het met mij getroffen had. We werden er alle twee wat verlegen onder! Toen ik vertelde dat wij sinds Kerstmis bij elkaar wonen, werd er minstens zo enthousiast gereageerd. Het was duidelijk dat iedereen dit Sammie (en ook mij) gunde.
En nu zijn we al weer twee weken naar school. Het normale schoolritme zit er weer helemaal in. Om zeven uur opstaan, bijna altijd samen douchen, dan met zijn vieren (!) ontbijten. Dat is nog gezelliger als het altijd al was. Dan poetsen we onze tanden, pakken onze boeken en fietsen naar school. Voor mij is er al best veel veranderd: ik doe nu alles met Sammie. Voor Sammie is er nog veel meer veranderd.

Na de lessen gaan we als we thuis zijn meestal eerst iets te eten klaar maken en wat drinken. Daarna beginnen we met ons huiswerk. We werken alle twee aan iets anders, schrijfwerk achter mijn (sorry: ons) bureau, leerwerk op bed. Dat wisselen we af. Als we klaar zijn vergelijken we het resultaat. Zo hebben we alle twee maximaal geleerd. Wie iets niet weet vraagt het gewoon. Maar dat komt eigenlijk niet zo vaak voor.
Een ander verschil is dat we de kookbeurten nu met zijn vieren verdelen. En dat als Sammie of ik kookbeurt hebben we het bijna altijd samen doen. En dat Sammie steeds beter wordt in het kiezen van gerechten en het klaarmaken ervan. Hij vindt het gewoon ook leuk.
En ’s avonds zitten we regelmatig een tijdje beneden, na het eten blijven we er plakken, of als we nog wat moesten studeren doen we dat eerst en gaan we daarna naar beneden. Dan praten we gezellig met mijn ouders of kijken we samen naar iets op de tv. Sammie en ik hebben het er al eens over gehad dat er zo niet veel meer komt van bijvoorbeeld het lezen van boeken. Ik deed dat met name ’s avonds voor ik ging slapen. Maar dan hebben we nu meestal iets anders te doen! We kunnen nog steeds niet van elkaar afblijven en we kunnen ons ook niet voorstellen dat dat ooit over gaat. Overdag doen we het wat dat betreft noodgedwongen rustig aan, maar het uurtje voor het slapengaan is wat dat betreft echt ‘ons’ uurtje. We zeggen regelmatig tegen elkaar dat we niet begrijpen dat we het ooit zonder elkaar hebben kunnen doen.

Sammie:
Wat is het toch lekker bij Chris te wonen, beter nog met Chris te wonen. Ik heb pas nog tegen hem gezegd dat ik niet kan begrijpen dat we het ooit zonder elkaar hebben kunnen doen. Is natuurlijk niet zo vreemd, omdat we toen nog niet beter wisten. Maar nu we dat wel doen, merk je wel het grote verschil. En niet alleen mijn ‘thuis’ is voor mij werkelijk ontzettend veranderd, maar ook de school. Thuis, zo voel ik het al helemaal, is het altijd gezellig. Natuurlijk gaat niet alles altijd goed, maar dat wordt zonder gescheld en boze gezichten opgelost. Dat was bij mij thuis wel anders: eigenlijk kon ik niets goed doen. Het internaat was al een heel stuk beter. Maar dit is echt fijn: wakker worden in het vertrouwen dat je weer een fijne, normale dag gaat hebben. Want ook op school loopt alles lekker. Wat een fantastische klasgenoten heb ik. Iedereen is altijd gewoon aardig tegen elkaar. Als er iets niet goed is gegaan wordt het zo snel mogelijk uitgepraat. Mijn klasgenoten zijn heel wat volwassener dan heel wat zogenaamde volwassenen, zoals bijvoorbeeld mijn ouders. Daar viel soms helemaal niet mee te praten, hier kan je over alles praten. En heb je moeite iets te begrijpen, dan is er altijd iemand bereid je erbij te helpen. Er wordt ook wel huiswerk van elkaar overgeschreven, maar in situaties dat het echt niet anders kan. Iedereen let op elkaar en met elkaar hebben ze, maar nu: we, het doel om met de hele klas met zo goed mogelijke resultaten het eindexamen te halen.

Ik ben met Chris afgelopen week nog een keer bij het internaat langsgegaan om Susan te vertellen hoe het gaat. Dat kon ze zo wel aan ons zien, zei ze toen we haar opgezocht hadden. En als ik terugkom op het internaat zie ik weer hoe mijn leven in enkele weken is veranderd. We zijn nog even in de woonkamer langsgegaan, daar waren toen maar 2 ex groepsgenoten van mij. Die kwamen wel meteen op mij af om te vragen hoe het nu ging en waar ik nu woonde. Toen ik vertelde dat ik bij Chris woonde keken ze behoorlijk jaloers. Ik was altijd degene geweest die eigenlijk geen thuis meer had en dus nooit meer naar huis ging. En nu had ik niet alleen een thuis, maar een thuis bij mijn vriendje. Ik snap dat ze daar jaloers op zijn. En ik ben er super, neen, SUPER blij mee.
Op school gaat het goed. Mijn oude cijfers komen weer terug. Dat betekent dat ik een 7 of hoger scoor. Op deze manier wordt het eindexamen geen probleem.

Chris
Er zijn inmiddels 4 weken voorbijgegaan en het is half februari. En wat betreft genieten is er niets veranderd: wij genieten nog dagelijks van elkaar, van het feit dat we alles samen kunnen doen en ik geniet van Sammie en Sammie geniet van mij. Ons uurtje voor elkaar voor het naar bed gaan is ongewijzigd: we kunnen niet zonder. Sammie is helemaal bij ons ingeburgerd, alsof hij er altijd al heeft gewoond. Mijn ouders vinden dat ook, vertelden ze laatst. En zijn er heel gelukkig mee: Sammie vult niet alleen mij aan, maar ook ons gezin. En ik vul Sammie aan.
Op school gaat het heel goed. Omdat we samen studeren en elkaar stimuleren gaan ook mijn cijfers zelfs nog wat omhoog. Omdat voor Sammie een aantal schoolonderzoeken op zijn oude school onmogelijk mee kan tellen moet hij wel eens iets extra’s doen. Dat is geen enkel probleem: zijn resultaten zijn steeds uitstekend. Zo goed dat de directie besloten heeft zijn oude cijfers niet meer mee te laten tellen: die zijn zo veel slechter dan de resultaten die hij nu haalt dat het helemaal duidelijk is dat het niet om eerlijke cijfers ging.
Daarom heeft de rector van de school overlegd met de onderwijsinspectie en daar is uit gekomen dat Sammie van nu af aan gewoon alles mee mag doen en niets meer in hoeft te halen onder voorwaarde dat hij geen lagere cijfers dan een 7 haalt. Omdat hij daar dik boven zit is dat geen enkel probleem.
Ook de proefexamens liepen hartstikke goed, Sammie had maar één zeven en verder allemaal achten of hoger! Ik had geen enkele 7, maar ik zit ook al mijn hele leven op deze school en heb geen vreselijke schooltijd achter de rug. Wij zijn er alle twee van overtuigd dat het eindexamen niet iets is waar we ons druk over hoeven te maken.
Met Alessandro en Leonardo hebben we een WhatsApp-groepje waarin we over muziek en films met elkaar appen. Wij zijn best wel geïnteresseerd in de Italiaanse muziek die zij ons hebben laten horen toen we in Rome waren en zij willen graag weten welke muziek wij leuk vinden. Als wij dat vragen vertalen ze ook teksten. Je kunt dat natuurlijk met Google-translate doen, maar zij hebben echt gevoel bij die teksten en dat merk je duidelijk aan de vertalingen.
Wij hebben het grote voordeel dat onze favoriete Nederlandse muziek niet vertaald hoeft te worden….. Zij spreken net zo goed Nederlands als wij.
Sammie en ik zijn echt fan van Snelle, en helemaal van zijn cd Lars. Daar staan een aantal heel goede nummers op. Alessandro en Leonardo kenden Snelle niet en wij hebben ze wat nummers laten horen. Mijn favoriete nummer is: ‘Liedjes aan het schrijven in de schuur’. Alessandro en Leonardo zijn fan van Ultimo en van Maneskin. Maneskin kenden wij van het Eurovisie songfestival in Rotterdam, dat zij hebben gewonnen maar veel nummers kenden wij niet. En ze bleken heel mooie (Torna a casa en Coraline) en ook heel veel ruige nummers (Zitti e Buoni) te hebben. Ultimo is een stuk rustiger. Het is leuk op deze manier nieuwe muziek te leren kennen. En dat is echt de verdienste van Sammie: ik ken Alessandro en Leonardo al mijn hele leven, maar muziek uitwisselen hebben we nooit gedaan. Verder is er, vertelde Alessandro, een nieuwe ster aan het Italiaanse populaire muziek firmament: gIANMARIA, wat je ook zo schrijft, met een heel bijzondere rap. Ook al begrijpen we zijn teksten niet, zijn muziek en zijn bijzondere stemgeluid zijn schitterend. Hij heeft een plekje in onze Spotify-bibliotheek.

Sammie
Ik zit nog steeds met veel vragen over de rare aanval die mijn broer op mij heeft gedaan toen ik de laatste schooldag voor de vakantie bij Chris wegfietste. Ik heb toen geen aangifte gedaan. Ik heb er wel veel over gesproken met Chris, een keertje met Susan, ook met de ouders van Chris, maar ik kon niet tot het besluit komen aangifte te doen tegen mijn eigen broer. Ook al heeft hij iets gedaan waarvan ook ik vind dat het absoluut niet kan, hij blijft mijn broer en dat maakt op de een of andere manier iets uit. Ik ben eigenlijk vooral verbaasd dat hij zoiets heeft gedaan, terwijl hij mij al een paar dagen niet meer had gezien. Of zou dat nu juist de reden zijn geweest. Ik weet het niet. Toch blijft het me bezig houden. Bang ben ik niet dat het weer zal gebeuren: Sammie en ik zijn heel veel samen als we weg gaan. Dat zal voor hem een stuk moeilijker zijn om mij opnieuw aan te vallen. En als ik alleen weg ga, dan zijn dat momenten die hij niet kan weten, dan zou een ontmoeting wel heel toevallig zijn.
We zijn al een aantal keren met Carla naar de film geweest. Als ik vroeger naar de film ging, deed ik dat alleen, want op het internaat was niemand geïnteresseerd in de films waar ik graag naar toe wilde. Nu gaan we naar de film en kiezen we om de beurt een film uit. Zo ga ik dus wel eens naar een film die ik zelf niet heb uitgekozen, maar het zijn altijd films die ik ook wel graag wil zien. Het is dus een hele leuke manier van naar de film gaan.
Ik heb eigenlijk nooit gesport, Chris ook niet echt veel, maar hij zwemt wel heel graag. Gelukkig heb ik wel zwemmen geleerd toen ik klein was, daar hebben mijn ouders wel goed voor gezorgd. We zijn nu al een paar keer samen wezen zwemmen en dat was best leuk. Ik moest even wat gene overwinnen: zwemmen met anderen er bij zonder dat mijn borsten bedekt waren. Gelukkig heb ik heel kleine borsten, waarschijnlijk door de cross-seksehormonen die ik al een paar jaar gebruik na de puberteitsremmers en ben ik bovendien door het leven met Chris behoorlijk gewend geraakt om mij bloot te vertonen. En in het zwembad zijn mensen die ik niet ken en waarschijnlijk nooit meer zie. Bovendien zit ik grotendeels onder water. Chris zwemt veel beter, omdat hij het nadat hij het geleerd had nog regelmatig heeft gedaan en omdat hij het leuk vindt. Maar samen met Chris zwemmen is voor mij heel leuk en daardoor gaat ook mijn zwemvaardigheid flink vooruit. Met name met borstcrawl ben ik veel beter geworden. Ik kan het langer en sneller. Chris geeft mij ook wel aanwijzingen. Zwemmen betekent voor ons samen baantjes zwemmen, elkaar een beetje uitdagen en na het zwemmen van een flink aantal baantjes wat spelen en klooien. Ik ben blij dat wij samen wonen, want zo in het zwembad kan ik nauwelijks van Chris afblijven. Dat lukt omdat ik weet dat ik thuis weer alle kans krijgt met hem te zoenen en nog veel meer, soms overdag, maar vaak in ons uurtje ’s avonds.

Chris
Sammie is nog steeds in gedachten bezig met zijn broer die hem vlak voor Kerstmis bij ons voor de deur heeft aangevallen. Gelukkig was onze overbuurman zo alert dat hij het zag en snel in kon grijpen, anders had ik het niet geweten. Ondanks dat zijn broer en zus hem jarenlang hebben gepest heeft hij toch moeite om ze te laten vallen. Zo heeft hij geen aangifte gedaan, net zo min als hij dat heeft gedaan toen zijn vader hem toen hij 14 jaar was in elkaar had geslagen. Ik heb moeite het te begrijpen maar respecteer Sammie hier des te meer voor: ondanks wat hem is aangedaan houdt hij gevoelens voor zijn familie.
De hele situatie wordt weer opgerakeld als wij op een woensdag na school samen naar huis rijden. Ik merk ineens dat er iets is aan het feit dat Sammie verkrampt. Ik voel het ook al zit hij naast mij op zijn eigen fiets. Ik hoor hem ook zijn adem inhouden.
“Wat is er, Sammie”, vraag ik hem, “waarop reageerde je zonet? Ik voelde en zag je helemaal verkrampen.”
“Die jongen en dat meisje die ons net tegemoet fietsten zijn mijn broer en zus. Ze hebben niets gezegd, maar ik had ze helemaal niet verwacht. Dus schrok ik en bij het zien van mijn broer denk ik weer terug aan die keer vlak voor Kerstmis. Ze keken wel heel nadrukkelijk naar mij en naar jou. Het spijt me van mijn reactie, Chris.”
“Maar Sammie, daar hoef je toch geen spijt over te hebben? Ik kan het me heel goed voorstellen. En ook dat je je afvraagt of het gewoon toeval is of dat ze het zo gepland hebben. Je broer heeft je al eerder gevolgd.” reageer ik.
“Nou ja, ik kan er verder ook niets mee, heb geen idee of het toeval was of gepland. Gelukkig ben ik samen met jou…..”
“Ja, probeer er maar van uit te gaan dat het toeval was. Je broer heeft ook nog niets van de politie gehoord, maar aangifte doen kan altijd nog en dat weet hij waarschijnlijk ook. Ik verwacht niet dat hij nog meer domme dingen gaat doen”
Ik merkte dat Sammie er toch weer wat onrustiger van werd. Zijn verleden is voor hem nog niet echt helemaal verleden en dat kan ik me levendig voorstellen, te meer omdat het voorval met zijn broer nog niet eens zo heel erg lang geleden is. Alleen weet ik niet hoe ik hem kan helpen.
Onder het eten begin ik er over, mijn ouders zijn erg betrokken op Sammie, hij weet dat en waardeert hun mening. Uiteraard heb ik eerst aan Sammie gevraagd of hij dat wel wil. “Helemaal prima, Chris, maar wil jij dat dan doen? Ik vind het even wat lastig!”
“Wij kwamen vanmiddag, toen we van school naar huis fietsten, de broer en zus van Sammie op de fiets tegen. En ik zie dat het Sammie onrustig maakt. Want dan ga je je afvragen: was dat nou toevallig of hebben ze dat zo gepland? Op zich is dat een route waar ze niets te zoeken hebben, gezien waar ze wonen. En wat zouden ze daar dan mee willen bereiken? Hebben jullie daar misschien enig idee over? Sammie zit er best wel mee en ik loop er een beetje in vast, ik zou hem graag helpen, maar weet niet wat ik er van moet denken.”
Mijn ouders kijken elkaar even aan. Dan kijken ze naar Sammie. “Het je zelf een vermoeden, of helemaal niet, of ze wat van je willen?” vraagt mijn moeder Sammie.
“Ik weet het echt niet, toen we nog bij elkaar op school zaten, had ik nauwelijks contact met mijn broer en zus met uitzondering van hun eeuwige gepest. Ze hebben me ook nooit iets gevraagd over hoe ik nu woonde en leefde, ze hebben nooit enige interesse getoond. Ook met verjaardagen of zo hebben ze nooit contact gehad. Als ik ze op school zag hadden wij nooit contact, maar er waren altijd wel scheldwoorden. Mijn broer noemt me bij voorkeur: mietje. Mijn zus zei vaak in het voorbijlopen: ‘mislukt meisje’. Ik weet het echt niet.”
Mijn vader vraagt: “Hoe heten jouw broer en zus eigenlijk? Je praat in het algemeen over hen als: mijn broer en zus, als je het al over hen hebt.”
Sammie kijkt wat beteuterd. “Dat heb ik mij eigenlijk niet gerealiseerd, Ik praat niet graag over mijn broer en zus, omdat ik als ik al aan hen denk een ongemakkelijk gevoel krijg. Dat is bij mijn broer na het gebeuren hier voor de deur alleen maar erger geworden. Eigenlijk had ik nooit verwacht dat hij tot zo iets in staat zou zijn. Maar om antwoord te geven op jouw vraag, Peter, mijn broer, die de oudste is, een aantal minuten eerder geboren, heet Theo, mijn zus heet Ingrid.”
“Leuke namen, trouwens, net als Sammie. Zijn jullie vernoemd of zo?” vraagt mijn moeder.
“Niet dat ik weet, ik ben ook blij met mijn naam, want dat is zowel een jongens- als een meisjesnaam.”
“Maar om terug te komen op je vraag, Sammie, ook voor ons is het alleen maar gissen als het gaat om de vraag of jouw broers en zus daar al dan niet toevallig waren. Maar ook als het niet zo zou zijn, denk ik dat je niet zo bang hoeft te zijn. Jullie zijn altijd samen als jullie naar school gaan of uit school komen en dat zijn de dingen die op vaste tijden gebeuren. Verder ga je alleen op onvoorspelbare momenten dingen in je eentje doen, dus dan kunnen ze niets, omdat ze het niet weten. Ik zou me maar niet al te druk maken, als ik jou was. Ik begrijp het wel, jullie band is niet zo positief dat je op een confrontatie met hen zit te wachten. Maar die lijkt mij in ieder geval heel onwaarschijnlijk. Wat vindt jij, Heleen?”
“Ik ben het er mee eens. Er is geen aanleiding voor iets anders dan ofwel toeval ofwel het idee je te willen zien, samen met je vriendje. Want dat zullen ze wel begrepen hebben inmiddels. Dus, het zal lastig zijn, ik begrijp het, maar probeer het van je af te zetten.” reageert mijn moeder.

Sammie
Onder het eten hebben we het over de ontmoeting met mijn broer en zus gehad. Merkwaardig dat ik als ik over hen praat (wat niet zo vaak gebeurt, daar is geen enkele aanleiding voor) het hebt over broer en zus. Nu ik er over nadenk zal het wel met het scheppen van afstand te maken hebben. Ik moet het maar proberen te vergeten. ’s Avonds heb ik het er met Chris nog over in deze zin. Hij onderschrijft dat volledig.

Chris
De tijd gaat snel, het is inmiddels eind maart. We hebben de voorjaarsvakantie gehad. Mijn ouders hadden met ons overlegd of we zin hadden om een aantal dagen weg te gaan. En of we een idee hadden waar we naar toe zouden kunnen gaan. Sammie en ik hadden eigenlijk geen idee. We hadden het idee dat onze reis naar Rome nog maar net geleden was, maar dat zou met de voorjaarsvakantie al weer 2,5 maand geleden zijn. We hebben toen een aantal mogelijkheden op een rijtje gezet. Naar het strand hoeft niet, daar komen we van tijd tot tijd, in het weekeind. Toen kreeg ik een goed idee. Ik ben wel eens in Maastricht geweest, niet zo lang, maar ik vond het een erg leuke stad. En omdat je heel dicht bij Duitsland en België zit heb je die kant op ook mogelijkheden. We keken eens wat er allemaal te doen was en dat was best veel. Sammie is nog nooit in Maastricht geweest, dus die vindt eigenlijk alles fantastisch. En ik eigenlijk ook, mits het met Sammie is. Dus stelden wij Maastricht voor. Mijn vader aan het zoeken. Of hij iets leuks kon vinden. Omdat we thuis altijd koken leek het hem een goed idee een huisje of appartementje te nemen waar we zouden kunnen koken, maar dat niet persé hoefde omdat in Maastricht en omgeving een grote variatie aan restaurantjes te vinden is. Dus zocht en vond hij een leuk appartementje, niet in het centrum maar wel tegen het centrum aan. Zodat je in 10 minuten of een kwartier lopen echt op het Vrijthof kon staan. We zijn er 5 dagen heen geweest, dus drie hele dagen in Maastricht, want de eerste en de laatste dag tellen maar deels mee. Voor Nederlandse begrippen was het heel mooi weer. Elke dag zon en een temperatuur tussen 13 en 15 graden. Voor een winterjas eigenlijk te warm, dus wij liepen vaak in onze trui. We hebben door Maastricht gelopen, hebben het Drielandenpunt bezocht, hebben een tocht naar Aachen gemaakt en zijn door België gereden. Ik durf te zeggen dat Sammie en ik genoten hebben, maar mijn ouders minstens zo veel. Het is heel gezellig met ons vieren, Sammie past helemaal bij ons, Sammie en ik vullen elkaar aan, maar hij vult ook ons complete gezinnetje aan.
Na deze korte vakantie kunnen we er weer full-speed tegenaan.

Sammie
Wat een leuke tijd in Maastricht. Ik zie de laatste maanden meer van Nederland en van de wereld dan alle 17 jaar daarvoor. We hebben genoten van het uitje Maastricht. Maar nu zit de eerste schooldag er weer op. Alles weer normaal, hoewel dat niet echt normaal is. Althans, nog steeds niet voor mij. Ik geniet er elke dag van.
Na de laatste les lopen we met zijn drieën, Carla is er ook bij, naar de fietsenstalling en pakken onze fietsen. Carla rijdt met ons mee, die moet nog iets ophalen, dat ze voor de vakantie bij ons heeft laten liggen. Als we de poort uitkomen zie ik hem meteen staan: mijn broer. Hij staat aan de overkant van de weg. Ik zeg meteen tegen Chris: “Daar staat mijn broer aan de overkant van de weg. Hij is kennelijk alleen. Wat zou hij willen?”
“Daar kom je alleen maar achter als je het hem vraagt”, reageert Chris laconiek. “Of zie je dat niet zitten? Wij zijn met zijn drieën en hij is alleen, bovendien komen er nog steeds klasgenoten naar buiten die echt wel te hulp schieten als het nodig is!”
“Ok, maar alleen als jullie er bij zijn. En ik stap van mijn fiets, kan daar niets mee gebeuren.”
Dat doen we alle drie en ik loop naar de overkant, met Chris en Carla naast me.
“Sta je op mij te wachten?” vraag ik zo neutraal mogelijk.
“Ja”, antwoordt mijn broer, “Ik wil graag met je praten. En alsjeblieft, zeg geen neen, het is heel belangrijk. Het is een zaak van leven en dood.”

Gesloten