Te krap (deel 2)

Plaats hier je eigen verhalen.
Gesloten
Amexic
Berichten: 142
Lid geworden op: wo 10 jun 2015, 20:14
Vul het getal in: 123
Locatie: Antwerpen

Te krap (deel 2)

Bericht door Amexic » zo 05 feb 2023, 14:48

Te krap (deel 2)

Het nieuws bereikte me via Jan. Het was zo'n vuurtje dat zich snel verspreidt. Ik had het vorige cafébezoek gemist.
Ik gaf een keertje verstek op woensdag en het nieuws ontging me daarom. Het werd  bij Noah's afwezigheid op café aan mij verteld een week later.
'Noah is bi.' zei Jan.
Hij richtte zich tot mij. Reactie van de anderen kwam er niet. Ze wisten het  al of voerden een ander gesprek.
'Hoe weet je dat?'
'Hij heeft het zelf verteld. Het ging over relaties.'
'Hij is single dacht ik.'
'Dat was de aanleiding. We vroegen of hij een vriendin had. Toen zei hij terloops dat hij bi was maar vrijgezel.'
Niemand ging in op wat Jan met me besprak en ons gesprek liep dood.
Ik had mijn eigen opvattingen over 'bi'. Eigenlijk vond ik het maar niks. Die mening wilde ik niet prijs geven.
Daarenboven lag Noah me te na aan het hart dat ik me negatief zou uitlaten over hem. Dus zweeg ik.
In bed dacht ik nog lang na over Noah en zijn uiting als bi.

Mijn kijk op hem veranderde duchtig.
Ik ging hem nauwlettender in het oog houden. Nieuwsgierig was ik misschien. In  de eerste plaats was ik redelijk afwijzend tegenover het fenomeen bi.
Het was moeilijk om hem buiten de groep aan te spreken. Ik nam me voor om hem onder-vier-ogen te vragen hoe de vork in de steel zat.
Die mogelijkheid kwam onverwacht.
Noah had interesse in een geleide natuurwandeling  'voorjaarsbloeiers' op zondag en hij polste bij de groep wie er zin had.
Niemand kon zich vrij maken wegens een volle agenda of mogelijk hadden ze geen interesse.
Daarom was ik de enige die toehapte.
Op handbal gebied waren we aan een goed seizoen bezig. We speelden op zaterdag thuis weerom een spetterende wedstrijd mét Noah.
Zondagmiddag begaf ik me met hem naar de startplaats van de wandeling. Het was nog een eind te voet van waar ik me geparkeerd had.
Ik zag de kans schoon om hem de vraag te stellen die op m'n lippen brandde.
'Het schijnt dat je bi bent?'
'Dat veronderstel ik. Heeft het grote nieuws ook jou bereikt?' Het klonk spottend.
'Iemand vertelde het na de training.'
'Zo gaat dat als je zo'n nieuwtje de wereld instuurt. Heb je er een probleem mee?' Zijn toon klonk neutraal.
'Neen. Ben je écht bi?'
'Waarom vraag je dat zo uitdrukkelijk?'
'Je zou gewoon homo kunnen zijn.'
'Maakt dat voor jou een verschil uit?'
Ik voelde me onzeker omdat hij me in de verdediging drukte .
'Niet echt.'
'Wat is niet echt?' Hij dwong me kleur te bekennen. Hij overrompelde me een beetje met zijn scherpte.
'Bi klinkt als noch vlees noch vis. Ik vind het begrip niet sympathiek.'
'Het gaat over hoe iemand iets aanvoelt. Daar kan je als buitenstaander moeilijk over oordelen. Vind je homo dan sympathieker klinken?'
'Eigenlijk wel.'
'Waarom eigenlijk wel? Ik heb nooit een relatie gehad, niet met een jongen noch met een meisje maar ik voel dat zo aan.'
'Dan kan je het niet zeker weten.'
'Moet ik een etiket op mezelf plakken? Ik zie wel wat er op mijn pad komt. Als jij homo zou zijn, zou je dan pas zeker zijn wanneer je een vriend had of seks had gehad met een man? '
'Ik denk dat ik dat gewoon uit mezelf zou weten.'
Ik voelde me rood aanlopen.
We misten de start van de wandeling omdat we onderweg in volle gesprek te lang hadden getreuzeld.
'Wat doen we? Proberen we de groep te vinden?' vroeg Noah.
'We weten niet waar ze naartoe zijn. Lopen we met ons twee een eind door het bos?'
'Helemaal in orde.'
Het was voor mij zeker in orde want ik had weinig behoefte aan een gidsbeurt. We verlieten het gevoelige onderwerp en raakten in een ander boeiend gesprek.
Moe kwam ik thuis. Noah had me onverwacht bijna mijn geheim ontfutseld. Daar was ik ondersteboven van. Bijna had ik het naar buiten gebracht. Jarenlang bleef ik onder de radar en heerste er rust in mijn leven. Nu voelde ik me deels opgelucht omdat ik voor het eerst over het brandende onderwerp had kunnen praten, en deels uit evenwicht. Gelukkig verraadde ik mezelf niet want ik was niet door het ijs gezakt, dacht ik.

De verhouding tussen ons veranderde nadien. We wisselden soms blikken uit tijdens de training of wedstrijden. Het waren blikken van een vriendschappelijke verstandhouding. Stiekem hoopte ik zijn aandacht te trekken. Als ik de kans had, stond ik onopvallend naast hem in de kleedkamer en hoopte dat hij me even aantrekkelijk vond als ik hem. Wanneer we iets gingen drinken zat ik graag in zijn buurt. Zo was ik meer betrokken in gesprekken waaraan Noah deelnam.
Heel graag zou ik hem nog eens voor me alleen gehad hebben. Maar alles draaide rond handbal en altijd waren er stoorzenders.

'Ik ben terug beginnen joggen' vertelde Noah me op een keer.
'Goed voor je loopvermogen. Je bent al snel van nature.'
'Juist daarom. Zin om mee te lopen?'
Ik bedankte ervoor.'s Avonds na het werk mijn potje koken en daarna laat op de dag gaan joggen, dat zag ik niet zitten.
Toen ik achteraf nadacht over zijn voorstel, kon ik mezelf voor het hoofd slaan.
Hoe langer ik hem kende, hoe onrustiger ik werd.
Hij bleef op de vlakte en ik ook.
'Wat ben ik een bangerik', verweet ik mezelf.
Ik wist beslist hoe de vork aan de steel zat. Met Noah in mijn hoofd zitten, kon onaangenaam zijn. Wat ik verdrongen had, was volledig ontwaakt. Af en toe werd ik wakker van de gevolgen van mijn dromen. Ik haatte dat. Vroeger gebeurde het vaker als bepaalde gedachten me in bezit namen of in stresssituaties zoals tijdens een examenperiode.
Het begon opnieuw. De context van wat ik droomde paste zelden maar Noah kwam er al eens in voor. Ik wist duivels goed waarom ik een keer van pyjamabroek moest wisselen midden in de nacht.

Hoewel Noah aanvankelijk aarzelde voor competitie handbal, nam hij intussen gretig deel. Ik beschouwde hem als een sterkmaker van onze ploeg. Vaak genoot ik van zijn fysieke kunnen. Zelf ging ik beter spelen door zijn toedoen, denk ik. We vormden een geslaagd duo binnen de ploeg. We raakten goed op elkaar ingespeeld en als ik hem kon bedienen met een perfecte pass volgde er regelmatig een prachtige goal. Zijn ingesteldheid als teamspeler maakte hem geliefd binnen heel de ploeg. In de gebruikelijke opstelling met Noah rechts vooraan was het trouwens normaal dat ik hem probeerde aan te spelen. Ik liep niet de kans dat een andere speler zich benadeeld zou voelen. Die foute mentaliteit had niemand van ons.
We zijn natuurlijk allemaal maar mensen. Ik vermeed het hem te bevoordelen.
Met het einde van het handbalseizoen in zicht, maakten we aanspraak op de derde of zelfs tweede plaats. Ik denk dat we nooit hoger waren geëindigd in de geschiedenis van onze ploeg dan de huidige ranking.

Die zaterdag in mei speelden we weer een wedstrijd met een onderbezette ploeg van slechts een paar reservespelers. We hadden ons volledig gegeven en wonnen. Het was een warme voorjaarsdag en het zweet afspoelen na de wedstrijd deed des te meer deugd.
Omdat bij de rit naar huis de IKEA op de route lag, wilde ik graag de kast kopen die ik op hun website vond. Het pakket zou in mijn auto passen. We waren met drie auto's dus mijn passagiers van de heenreis konden zonder probleem met een andere chauffeur mee.
'Ik heb toch niets van doen.'zei Noah en reed toch met mij mee.
'Je hebt dit seizoen onze ploeg naar een hoger niveau getild.'begon ik.
'Je overdrijft. Ik wilde opnieuw handbal spelen meer niet. Ik voel me goed in de ploeg. Dat scheelt.'
Noah speelde heel volwassen. Aanvankelijk zag ik hem nog als een jongen vanwege het gemiddelde leeftijdsverschil met de rest van ons. Dat bleek een denkfout. Hij was energiek en levendig maar ook mentaal heel stabiel. Dat is een kracht die onder andere van pas komt wanneer je enkele doelpunten op achterstand komt.
Noah rakelde het in de steek gelaten gesprek van tijdens onze wandeling op. Hij was van nature minder introvert dan ik. Je kan best extravert zijn zonder dat je een spraakwaterval bent. Zelf ondervond ik weinig weerstand meer ten opzichte van hem om me open te stellen.
'Dus je had me door, toen al.' opperde ik.
'Je werd zo rood als een kreeft.
Aan de andere kant ben je een graf. Je gaf later zo weinig signalen dat ik begon te twijfelen aan mijn vermoeden.'

'Zal ik in de auto wachten tot je terug bent?' vroeg hij nadat ik me parkeerde op de parking van de IKEA.
'Ga toch gewoon mee binnen.'
'Ja maar, jij hebt je trainingsbroek over aan en ik ben mijn in handbalshort .'
'Heb je schrik om je mooie benen te laten zien? Het is maar de IKEA en geen deftig restaurant.'
Hij ging dus gewoon mee binnen.
Ik wist wat ik wilde kopen en ging recht op mijn doel af. De doos paste in mijn koffer zoals verwacht maar toch tot mijn opluchting. Zijn hulp kwam van pas om ze in te laden.

Noah hervatte in de auto het gesprek: 'Hoe oud ben je precies?'
'Zevenentwintig.'
'En nog altijd niet uit de kast gekomen?'
'Nee.'
'Ook niet bij je ouders?'
'Neen. Nooit aan iemand verteld.'
'Heb je het niet moeilijk om dat te blijven verzwijgen?'
'Lang geleden heb ik er mee geworsteld toen ik zestien of zoiets was. Misschien heb ik het nooit aangedurfd om het te vertellen. In ieder geval ging ik alleen wonen na mijn studies en bleef single. Ik ben het gewoon op mezelf te zijn. Het bleef geen actueel thema.'
'Ik heb het eerst aan mijn ouders verteld. Vijftien was ik op dat moment. Hun reactie viel mee en daarna zei ik het op school. Dat vond ik het moeilijkst van al toen maar ook dat gaf weinig problemen. Daarna heb ik het iedereen verteld wanneer het onderwerp ter sprake kwam.'
'Dat je bi bent?'
'Juist. Het was comfortabeler om te vertellen en ik ben dat blijven doen. Ik ben niet echt met identiteit bezig. Ik heb nooit iets met een meisje of met een jongen gehad. Het is onzin mezelf in een bepaald hokje te duwen. Maar in jouw gezelschap kan ik onmogelijk bi zijn.'
Ik gaf hem een ingehouden klets op zijn dij. Verder bleven we serieus.
'Ik denk dat het geen punt mag zijn en dat ik daarover moet ophouden.'
'Het maakt niet uit. Het is goed dat we vrijuit kunnen praten. Dan moeten we onze woorden niet meer wikken en wegen.'

'Zal ik de kast mee helpen uitladen?' stelde Noah voor.
'Goed. Dan zet ik je niet eerst af bij je thuis. Ik ga ze in de hal zetten. De kunst zal zijn ze in elkaar te krijgen.'
'Het IKEA systeem is toch handig.'
'Weet ik. Ik worstel altijd met een plan.'
'Zal ik je helpen worstelen met je plannetje? Samen zijn we sterk. Ik heb de rest van de dag toch niets te doen.'

Gesloten