De nieuwe tent deel 35
Toen iedereen was uitgelachen om die opmerking van Maarten gingen we aan boord van het schip waar Anthony de schipper van was.
Als wij een stuk verwijdert zijn van de haven en nog maar enkele jachten in de verte zagen zei Ben ineens “oei, maar niemand heeft er zwemkleding bij zich dus dat zwemmen kunnen we wel vergeten”.
“Ja, jij heb tenminste nog een onderbroekje aan of wat er voor door moet gaan dus jij kan in je slipje zwemmen” grijnst Raymond.
“Dat is geen probleem jongen, Anthony weet dat Trees, Geert en ik nudisten zijn. Vorig jaar zijn we ook een stuk gaan varen om te gaan zwemmen, meestal begint onze vakantie zo eigenlijk al een dag vroeger en Anthony heeft er helemaal geen probleem mee” zegt Herman.
“Dus straks op het eiland kunnen wij onze kleren uit doen en lekker gaan zwemmen?” vroeg Maarten.
“Ja hoor, Trees ga jij even vragen of de kust veilig is?” zegt Herman met een glimlachje.
Trees liep naar het stuurhuis en vraagt Anthony het een of ander, even later komt ze lachend terug gelopen.
“En, vroeg Herman benieuwt. Hebben we groen licht lieverd?”
“Ja, hier heeft er niemand wat te zeggen behalve ik zei Anthony, hier heeft de politie zelfs niets meer te zeggen” zei Trees en begon met haar shirt uit te trekken haar korte broek volgde al snel.
Herman volgde het voorbeeld van zijn vrouw en zo stonden beiden even later poedelnaakt op het dek.
Met open mond keken de andere naar hun en Maria vroeg “Kan dat zomaar, hier in het openbaar op het dek?”
De jongens wachtte het antwoord niet eens af, binnen een mum van tijd stonden ook zij in hun adamskostuum lachend zei Geert “tuurlijk kan dat, anders zouden Pa en Mam dat niet doen. Vorig jaar was ik het eerste die naakt ging zitten op het dek, Anthony vond het prachtig dat ik dat zonder te vragen deed!”
Tot slot gingen ook Maria en Maarten uit de kleren, zelfs Anthony ging uit de kleren hij hield enkel zijn speedo aan hij is geen nudist maar heeft er geen probleem mee als betalende gasten uit de kleren gaan op zijn boot. Iedereen ging gewoon op het shirtje zitten en na een kwartiertje of zo riep Anthony Raymond bij zich, Raymond na het roer over en Anthony ging naar de kajuit om even later met drankjes terug te komen ook had hij een fles zonnebrandcrème bij zich. Want die hadden wij namelijk niet bij ons, wie had ook verwacht dat we nu al uit de kleren zouden gaan. Hij ging snel terug en nam het roer weer over en gaf Raymond een tik op zijn billen met de woorden dat hij het prima had gedaan en zei dat hij zo in dienst kon komen bij hem. Maar Raymond verstond er niets van omdat Anthony alleen Italiaans sprak. Maar liep lachend met een blosje terug naar het gezelschap.
Raymond ging naast Trees zitten en vroeg haar of ze had mee gekregen wat Anthony allemaal verteld had tegen hem.
Zover ik het kon verstaan zei hij “als je zin had, hij je zo zou aannemen als matroos. Maar dat jij dan wel kleren aan moest doen, in ieder geval zeker tot dat de gasten zelf uit de kleren zouden gaan!” lachte ze.
Nu kreeg Raymond helemaal een roodhoofd en keek verlegen naar Anthony, die lachend naar hem keek en een knipoogje gaf.
“Tja jammer, als ik Italiaans kon spreken, kon ik hem duidelijk maken dat hij dan ook mijn vriendinnetje Laura moest aannemen” grinnikte Raymond.
“O, ik wil het hem wel even gaan vertellen hoor, volgens mij heeft hij een oogje op jou of hij denk door zo’n leuke spontane jonge kerel extra geld te verdienen. Hij heeft al extra omzet doordat de mensen mond op mond reclame maken dat je zomaar in je blootje op dek kan zonnen en rondlopen” zegt Trees.
“Laat hem maar in die waan, je zou wel kunnen vertellen dat het niet zal gaan omdat ik buiten si, si en senior geen woord Italiaans spreek” lacht Raymond en slaat daarbij om zijn bovenbeen.
Trees zag dat de andere klaar waren met het insmeren en pakte de fles en zei “kom Raymond doe jij even mijn rug dan doe ik het zo bij jou?” en drukt hem de fles met crème in de hand.
Hij staat op en zegt “pas op het kan koud zijn en gelijk spuit hij een flinke straal op haar rug, vervolgens begint hij het uit te smeren een beetje liep er tussen Trees haar billen snel vangt hij dat op met een vinger en wrijft het uit op haar onderrug. Sorry, dat was niet de bedoeling Trees, oeps ik mag toch Trees zeggen hè?” vraagt hij haar.
“Ja hoor, natuurlijk mag dat of wil jij soms de hele tijd mevrouw en meneer zeggen!” lacht ze.
Terwijl Trees de rest van haar lichaam insmeerde stond Raymond een beetje te dagdromen, tussen zijn benen kwam er leven en kwam zijn piemel iets of wat omhoog. Hij merkte het te laat maar hield toch nog zijn hand ervoor.
Trees zag het en zei “omdraaien knapperd, dan begin ik met jou rug dadelijk krijg je nog een zonnebrand van hier tot Tokio. Toen ze echter dicht achter hem stond fluisterde ze in zijn oor, geeft niets hoor jongen Geert had er in het begin ook last van. Ik wed met jou dat het niet meer gebeurt na twee dagen op het park, maar vertel waar dacht jij aan?”
“Het is een best pijnlijk, maar ik stelde me voor dat het Laura haar rug was en niet die van U die ik aan het insmeren was. U moet weten dat ik dat nog nooit heb gedaan bij haar, en U rug voelde zo zacht aan dat ik dacht voelt haar rug ook zo!” zegt hij zachtjes zodat niemand anders het kon horen.
“Dat snap ik, maar dat jij steeds U zegt vind ik niet kloppen, vanaf nu is het gewoon jij of je, ook tegen de andere volwassenen denk er aan. Vanaf vandaag is het Je en Jij, begrepen knapperd?” lacht ze naar Raymond.
“Meent U of sorry Jij dat werkelijk en wen je daar zo snel aan, oké op ons naakt strand thuis heb ik er ook geen last van om samen naakt te voetballen of te stoeien met mijn vrienden” grijnst hij.
“Ja hoor, aan het insmeren van iemands rug wen je snel. Ik denk dat jij en je vriendjes op het strand thuis het zelf doen of helpen jullie elkaar toch, als dat zo is dan komt er toch ook geen leven in je piemel?” glimlacht ze naar hem.
“Meestal doen we het zelf, maar als de zon te fel is en te hard brand dan willen we elkaar toch wel helpen. In het begin waren er wel jongens die een lichte stijve kregen, daar was ik er ook eentje van moet ik bekennen” zegt hij met een kleurtje op zijn wangen.
“Daar hoef jij je niet voor te schamen jongen, na een paar keer was het toch over Raymond of niet soms?” zegt Trees.
Opeens werd het stil, de motor was uit gezet en bleken we het eilandje bereikt te hebben. Anthony meerde de boot af aan de steiger, Raymond hielp hem door de achterste tros vast te maken en deed dit ook nog eens als een echte matroos. Onder applaus van de andere en complementen van onze schipper Anthony, die begon meteen weer iets in het Italiaans te brabbelen.
“Trees help me, wat verteld hij nu weer over mij” lachte Raymond.
“Als ik het goed heb begrepen, zei hij dat hij nog nooit zo goed was geholpen door een landrat” zei Geert ineens en keek daarbij vooral naar Trees.
“Dat klopt Geert, maar dat laatste heb je niet vertaald. Durf je dat niet, of begreep je dat niet”.
“Wat was dat dan Trees, wil hij me nu zeker als matroos aannemen!” schaterde Raymond.
“Zo ongeveer Raymond, hij is benieuwd of jij ook zo goed het dek kan schrobben. Want dan wil hij je zeker als matroos op zijn schip aannemen, mede doordat jij je hand niet omdraaide door zomaar het roer van hem over te nemen” vertaald Trees het laatste stukje.
Hierop loopt hij naar Anthony en slaat zijn hand op de schouder van Anthony en zegt “no can do” en kijkt meteen naar Trees.
Ze lacht en zegt “bijna Raymond, maar ik denk dat hij het wel begrepen heeft! Maar waar heb jij dat vandaan gehaald?”
“Ik heb net even snel op Google gekeken Trees” zegt hij met een brede glimlach op zijn mond.
Anthony geeft me met beide handen een klap op mijn schouders, vervolgens steekt hij een duim omhoog. Ondertussen gingen we van boord en Mark en Mario namen de barbecue mee naar het vaste wal, Anthony kwam met een zak houtskool achter hun aangelopen.
Bijna op het midden van het eiland stond een soort blokhut met veranda en Anthony zei “kijk dat is het huisje van mijn vriend en tevens een beetje baas van mij, welkom allemaal. In het schuurtje staan de vishengels en het aas” grijnst hij terwijl hij de deur open maakt.
“Is de blokhut niet afgesloten Anthony?” vraagt Trees.
“Normaal wel, maar de patroon is het vermoedelijk vergeten af te sluiten de laatste keer. Maar dat is ook geen probleem hoor, overal staat dat dit een privé grondstuk is en er video bewaking is. Dat er helemaal geen stroom is op het eiland weten de onverwachte gasten niet” bulderde hij het uit.
“Maar toch vind ik het maar onverantwoord om de hut zomaar open te laten staan” zei Trees.
Anthony haar gelijk maar zegt meteen “normaal sluit de patroon wel goed af, maar door problemen thuis met zijn dochter moest hij halsoverkop opgehaald worden en met spoed naar het vasteland gebracht worden. Gelukkig bleek later alles goed te komen, maar hij was volop in paniek geraakt”.
“Mogen we de hengels en het aas zelf pakken Anthony?” vraagt Herman hem in gebrekkig Italiaans.
“Ja natuurlijk, ik breng jullie dan daarna naar de andere kant van het eiland. Daar gaan wij zelf ook altijd vissen, ik weet daar een goeie stek om te vissen” antwoord Anthony hem.
“En waar kunnen wij het beste gaan zwemmen?” vraagt Trees.
Lachend zegt hij “het beste in de zee, maar zonder gekheid gewoon van de aanlegsteiger af duiken aan het eind of eigenlijk aan het begin van de steiger zit een trapje het is net hoe je het bekijkt!”
Ben, Mario en Raymond bleken niet zulke vissers te zijn en wij vrouwen al helemaal niet, maar we zullen er wel zijn als ze klaar gemaakt zijn op de barbecue. Zij bleven liever hier om te zwemmen.
Ja grijnst Mario “vroeger waren het ook de echte mannen die voor het eten zorgde, ik ze al lopen met hun peniskoker en de koker met pijlen om, in hun hand houden ze een speer of pijlenboog”
“Nou bedankt kerel, omdat ik niet van vissen hou ben ik dus geen echte man!” zegt Raymond en geeft Mario een tik tegen zijn schouder.
“Dat hoor je me niet zeggen man, maar er ging altijd een ritueel vooraf om te kijken of een jongen al wist wat hij moest doen voordat hij een jager was en mee mocht met de andere jagers” grinnikte hij.
“Waar weet jij dat allemaal van Mario?”
“Geschiedenis is mijn lievelingsvak op school, ik lees er ook veel over in mijn vrije tijd. Mijn pleegouders worden er soms gek van ze zeggen steeds, jongen ga toch eens naar buiten jij zit de hele dag maar in je kamer. Ga naar het strand of maak eens een boswandeling, dat is goed voor jou en je krijgt er een mooie bruine kleur voor terug”.
“En zo ben jij op het naaktstrand terecht gekomen, neem ik aan?” zegt Raymond.
“Ja dat klopt, ik had wel altijd een voor mij interessant boek bij me. In de loop van tijd ben ik er achter gekomen dat mijn interesse naar mannen ging, meiden deden me totaal niets. Op een dag wilde ik me gaan afkoelen en kwam ik een jongen tegen die nog zijn zwembroekje aan had, ik sprak hem erop aan en dat bleek later dus Mark te zijn. Ik heb net zolang gepraat dat hij mee ging naar de duinpan waar ik met mijn spullen lag, uiteindelijk kreeg ik hem zover dat hij zijn broekje ook uit deed. Wat daarna gebeurde dat blijft mijn geheim” vertelde Mario lachend.
Ineens werden de twee jongens in hun gesprek gestoord door Ben die riep “komen jullie nog in het water, of blijven jullie de hele tijd kletsen als een paar meisjes?” en sloeg terwijl hij dat zei met zijn arm door het water zodat de twee jongens klets nat werden.
Hierop sprongen de jongens van de steiger af, ze kwamen direct bij Ben in het water en begonnen te stoeien. Maria en Trees zochten een veilig onderkomen door onder de steiger te zwemmen ze keken
lachend toe hoe Ben kopje onder werd geduwd door de twee jongens. Na een tijdje werden de jongens ook moe en gingen bij de vrouwen in het gras liggen, want de waren er al langer uit gegaan. Niet veel later kwamen ook de vissers terug, Anthony had de vissen die ze hadden gevangen al schoon gemaakt en in het zeewater afgespoeld en zette de emmer naast de barbecue neer waarna hij meteen de BBQ aanmaakte. Terwijl het vuur goed aan het worden was gingen ook de vissers een frisse duik nemen, nou ja echt verfrissend was het niet want het zeewater was zeker 22 graden als het niet meer was. Ben hield ondertussen het vuur in de gaten, maar ook reeg hij de schoon gemaakte vissen aan de ijzeren pin van de BBQ en wachtte tot het vuur goed was.
Hij liep naar de boot en zei “ik haal wat te drinken voor ons allemaal!”
“Wacht even Ben, ik loop mee om te helpen met het dragen” zei Raymond spontaan.
Als ze eenmaal op de boot zijn zegt hij “gelukkig heeft Anthony de kop eraf gehaald, als ik een vis met kop voor me krijg dan heb ik al gegeten en gedronken. Ik kan er daar echt niet tegen, thuis weten ze dat ook en Mam zorgt altijd dat er gefileerde vis op tafel komt” grinnikte hij.
“Jij bent echt niet de enige hoor, mijn Ma en ik kennen daar ook niet tegen. Pa houdt ons daar dan ook altijd mee voor de gek, dus jij bent gewaarschuwd voor straks” antwoord hij hem.
Lachend lopen ze terug naar de anderen, de vissers waren ondertussen ook alweer terug en zaten gezellig te kletsen.
“Jammer zegt Maarten dat wij geen bootje hebben, ik vindt het wel fijn om te vissen en Mark ook hè jongen en slaat hem op zijn bovenbeen. Zeker als we dan ook nog eens ergens zo’n goede visstek zouden vinden!” lacht hij.
“Ja Pa, hoe komt het eigenlijk dat wij geen jachtje hebben, de hele familie zijn waterratten en gek op de natuur?” zegt Ben en kijkt vragend naar zijn vader.
“Tja weet je, ik kijk er tegenop om het vaarbewijs te moeten halen” grijnst hij.
Anthony had ondertussen de vissen boven het vuur gehangen, wij kregen honger van de reuk alleen al.
“Och Maarten, als je onder de vijftien meter waterverplaatsing blijft heb je dat in Nederland niet nodig. Als je echter naar Duitsland wil dan moet je altijd een vaarbewijs hebben, maar in het begin zou ik je weg wijs kunnen maken” zei Raymond lachend.
“Wat, hoor ik dat goed Pap, gaat U een jacht kopen?” vraagt Mark enthousiast.
“Ho, ho niet te hard van stapel lopen, laten we eerst de vakantie afwachten. Dan kunnen we het volgend jaar nog altijd kijken, voor het zelfde geld willen wij voortaan naar Corsica blijven gaan en dan heeft een jacht geen zin meer” tempert hij zijn zoon.
“Raymond, wil jij zo goed zijn om op de boot in de kombuis de plastieken boordjes te halen, ze liggen als het goed is boven in het kastje boven de wasbak het bestek lig er naast?” vraagt Anthony.
Raymond kijkt verschrikt Trees aan en trekt zijn schouders niet begrijpend op, enkel combusa klinkt bij hem iets of wat bekent in de oren.
Trees lacht en zegt “Anthony vraagt of jij de plastieken bordjes en bestek uit de kombuis wil halen, ze liggen in het kastje boven de wasbak”.
Raymond staat meteen op en loopt snel naar de boot om zijn opdracht uit te voeren.
Ondertussen zegt Trees tegen Anthony “zie je nu waarom hij niet bij jou kan komen werken als matroos, hij verstaat jou niet eens en omgekeerd jij hem ook niet. En daarbij heeft hij thuis een lief meisje wat op hem wacht, dus jij moet het helaas vergeten”.
“Ja maar, ik betaal het lesgeld voor een Italiaanse taal. En er is ook genoeg plaats voor zijn meisje, die mag meekomen ik betaal hem alsof hij getrouwd is” zegt hij tegen haar en kijkt haar smekend aan.
“Ik zal het met hem erover hebben in de vakantie, maar ik geef je weinig hoop ze zitten beide nog op school en hebben geen van beide een diploma of wat dan ook” zegt ze tegen hem.
“Oké, maar als hij de Italiaanse taal machtig is, dan betaal ik het schoolgeld voor hem zodat hij een matrozendiploma kan halen en die wordt internationaal erkend” probeert Anthony voort.
“Nogmaals ik zal met hem praten, maar ik weet niet eens of zijn meisje ook naturist is dus ik geef je echt weinig hoop Anthony. Maar ik ga het met hem erover hebben, over een week of zes zal ik je verslag uitbrengen”.
Raymond komt terug met de spullen en overhandigt ze aan hem, maar met een scheefoog kijkt hij naar trees.
Ze zegt “laat maar Raymond, in onze vakantie hebben we het er nog eens over maar nu gaan we eerst eten. Gelukkig heeft Anthony de koppen verwijderd, ik kan daar niet tegen als ze er nog aanzitten” lachte ze naar hem.
“Dat had ik al gehoord van Ben, Ik vertelde hem daarnet dat ik daar ook niet tegen kon!”
“Gelukkig zijn Ben en ik dus niet de enige” lacht Trees.
“Ik heb ooit gehoord of gelezen dat een vis kenner aan de ogen van de vis kan zien of de vis werkelijk vers is, volgens mij was het zoiets van als de ogen nog glazig zijn is de vis echt vers vandaag gevangen” verteld Raymond.
Na het eten werd het tijd om terug te gaan naar het vaste land, iedereen hielp mee om de spullen terug te zetten op de boot. Voorzichtig werd de BBQ in de schuur gezet naast de visspullen, vervolgens sloot Anthony alles goed af en lag de sleutel op de onderling afgesproken plaats en hervatten ze de reis terug naar de haven. Eenmaal in de Italiaanse wateren trokken we onze kleren weer netjes aan, in de haven na het afmeren ( Raymond hielp weer duchtig mee ) werd er afscheid genomen van Anthony en bedankte we hem voor de mooie middag. Herman pakt zijn portemonnee en drukt Anthony 100€ in de hand, eerst weigert hij die maar als Herman zegt dat het voor de brandstof is gaat hij toch akkoord en neemt het dankend aan.
Na het afscheid zegt Herman “Trees en ik lopen even door naar het incheckbureau om te kijken of wij al kunnen inchecken, we zien ons dadelijk bij het hotel!”
Gelukkig was de parkeerplaats nog zo goed als leeg toen ze het bureau bereikten, dat zag er dus best
goed uit dachten ze tevens omdat er al een ferry klaar lag.
In het gebouw deed Trees het woord, daar kreeg ze te horen dat ze al meteen konden inchecken want de ferry was de boot die voor morgen vroeg stond in gepland het bleek namelijk net een onderhoudsbuurt te hebben ondergaan en eerder dan gepland klaar was.
Trees vroeg aan Herman “lieverd jij had toch de nodige papieren bij je hè?”
Herman beaamde het en overhandigde de papieren aan zijn vrouw.
Trees zei tegen de man van de receptie “Hier heeft U de boekingspapieren, wij hebben twee hutten geboekt. Eentje voor vier personen en een grotere voor zes personen”.
“O ja, ik zie dat jullie de mensen zijn die een hut hebben omgeboekt van vier naar zes” zei de man aan het loket.
“Ja dat klopt, er is een persoon extra meegekomen, de man aan de telefoon zei dat er enkel zes persoonshutten zijn en geen voor vijf mensen dus daar om hebben we voor zes gekozen”.
“Dat klopt inderdaad, mag ik vragen als de nood aan de man is of ik dan een zesde iemand in de zes persoons hut mag indelen. Gelukkig komt het maar zeer zelden voor hoor, maar het is wel fijn om te weten of dat mogelijk is”.
Trees keek even naar haar man en zei toen “ik zal het de jongens vragen, het zijn namelijk twee stelletjes en een enkeling maar we gaan ze meteen halen en laten het U straks weten of dat goed is”.
“Als ze akkoord gaan, dan hou ik er rekening mee dat de extra persoon ook mannelijk is” lacht hij vriendelijk.
“Oké, wij laten het U straks weten, nu gaan we eerst naar ons hotel om de andere te halen” zegt Trees vriendelijk.
Onder het lopen zegt Herman “ik ben benieuwd hoe de jongens reageren op hert feit dat ze misschien een logeetje krijgen in hun hut, zelf heb ik nog nooit gehoord dat zoiets wordt gedaan” glimlacht hij.
“Nee, ik ook niet. Maar we wachten gewoon af wat de jongens zeggen, het is tenslotte hun onderkomen die hut!”
In het hotel werd in het kort verteld wat er hun was gevraagd bij het inchecken, maar ook dat het enkel zou gebeuren in geval van nood.
De jongens verschilde van mening Geert zei “ik vind het prima zolang we maar niet te veel in onze beweging worden beperkt, wij zijn het immers die de hut hebben gehuurd!”
“Ja, stemde de ander ermee in laten we maar eerst even kijken hoe die hut is ingedeeld. Om het bed met een wild vreemde te delen hebben wij natuurlijk geen zin in”.
De bagage werd weer ingepakt en samen reden ze naar de ferry, maar eerst werd er uitbundig afscheid genomen van de eigenaar en Trees zei tot over zes weken. Het was namelijk de bedoeling om op de terugweg weer een nachtje door te brengen in het hotel. In de haven lag de ferry met het
achterschip tegen de kade aan en we konden meteen door rijden tot aan de boeg.
“Wel jammer hé, morgen zullen wij een van de laatste zijn die van boord mogen” zegt Mario.
“Nee hoor, in Bastia meert de ferry met de boeg aan de kade af. De hele voorkant kan namelijk open, dus zijn wij een van de eerste die weer van boord moeten gaan anders beginnen ze achter ons te toeteren” grinnikte Geert.
“Hé, meen je dat nauw echt?” vraagt Raymond ongelovig.
“Yep, als ze de voorkant open zouden zetten moesten we oppassen om niet in het water te belanden” legt Herman hem uit.
Opeens ging er een signaal af en gingen er twee slagbomen naar beneden, en langzaam kwam er beweging in de voorkant. De hele voorwand ging langzaam naar boven en kregen ze zicht op het water, als je niet beter wist hadden ze gehoord waar wij het over hadden.
“Waarom maken ze nu de voorkant open?” vraagt Ben.
“Ik denk dat ze nog meer auto’s verwachten vanavond, zo kan de uitlaatgassen gemakkelijk naar buiten zeker als de vrachtwagens aan boord gaan komen en het is tevens een uitproberen of alles naar wens gaat. Deze ferry is namelijk net terug uit het onderhoud, zo vertelde de mensen van de incheckafdeling ons voorheen” zei Herman.
“Maar kom laten we naar onze hutten gaan kijken!” stelde Trees voor.
Gezamenlijk gingen ze de trap op naar de eerste hut, dat bleek de hut te zijn van de ouders. De jongens moesten een dek hoger zijn daar waren de zes persoonshutten, de ouders gingen mee om te kijken hoe zo’n hut eruitzag. Ook Trees en Herman hadden nooit eerder een zes persoons hut gezien, toen de deur open was zagen ze aan de linkerzijde een tweepersoons stapelbed staan en rechts stond een eenpersoons stapelbed.
Geert vroeg aan Mario en Mark “plast er van jullie wel eens in bed?”
“Nee natuurlijk niet, waar slaat die vraag op!” zegt Mark geïrriteerd.
“Wij ook niet. Dus mogen jullie uitzoeken waar jullie twee slapen vannacht” lacht Geert met een knipoogje naar de twee jongens.
Iedereen schoot in de lach en uiteindelijk besloten Mario en Mark boven te gaan liggen.
“Ik ga ook voor het bovenbed, je weet nooit met mogelijk een wild vreemde boven je!” grijnst Raymond.
“Dus jullie staan er wel open voor om iemand in noodgeval op te nemen?” vroeg Trees.
De jongens knikte instemmend van ja en Geert zei “in een noodgeval wel, maar hij moet wel zich aan ons aanpassen en niet andersom”.
“Oké, dan loop ik even naar de incheckbalie om het door te geven dat jullie ermee akkoord gaan om iemand in geval van nood op te nemen in jullie hut” zei Trees die duidelijk beter Italiaans sprak.
“Waarom regelt U, sorry jij dat allemaal Trees?” vraagt Raymond.
“Omdat ik beter Italiaans spreek dan Herman of Geert, ik heb stiekem een cursus gevolgd bij LOI” lacht ze.
“Yep en ik heb een Frans cursus proberen te volgen, maar meer als lezen en een beetje praten ben ik niet gekomen” verteld Herman met een blos op zijn wangen.
“Dat geeft niets Pa, wij spreken het vloeiend” slaat Ben Herman op zijn schouder.
“Heb jij dan ook zo’n goed punt op je rapport?” wilde Herman weten.
“Ja, inderdaad maar Geert is een stuk beter in het Latijns. Ik heb het net gehaald om een voldoend te halen bij het examen, maar net is net genoeg hoofdzaak is dat ik het heb gehaald!” toch lacht hij.
De ouders gingen naar hun eigen hut “wij komen jullie straks wel halen om te eten” lacht Trees.
Het natte hok was aan de krappe kant dus werd er om de beurt gedoucht, Raymond was het snelste van de jongens. Zo snel was Raymond nog nooit uit de kleren geweest, hij was al begonnen toen Trees nog stond te vertellen over de mogelijke gast die zou kunnen komen.
“Nou ja zeg, moet je die snotneus zien. Stiekem uitkleden terwijl wij nog staan te praten” grinnikte Ben en gaf Raymond een tik op zijn blote billen toen hij voorbij kwam gelopen.
“Wacht even Raymond, laat eerst het warmwater een tijdje lopen zodat de eventuele mogelijke legionellabacteriën weg zijn. Je weet nooit wanneer er voor het laatst is gedoucht in deze hut zegt Geert, wij doen dat ook altijd. Je hangt de doucheslang in een emmer of bij gebrek daaraan in de metalen afvalemmer” dat heeft mijn Pa me geleerd zei Geert.
Ondertussen waren ook de andere uit de kleren gegaan, iedereen wilde voor het eten even het zout afspoelen van de afgelopen middag. En Raymond deed braaf wat Geert hem verteld had, maar hij bleef wel angstvallig tussen de slaapkamer en de douche staan zodat er niemand alsnog kon voorkruipen. Om de beurt douchte ze het zout van hun lichamen, net toen de laatste klaar was werd er geklopt op de deur van hun hut en zonder op antwoord te wachten kwamen de ouders binnen gelopen.
“Zo, zo stelletje naaktlopers trek eens snel jullie kleren aan. Wat moeten de mensen wel niet denken als ze jullie in je nakie zien staan” grijnst Maria naar de jongens die nog steeds geen kleren aan hadden.
“Och, ze zullen zeggen wat een stel knappe jongens zijn dat. Maar eigenlijk hebben ze hier niets te zoeken, maar voor het eten hadden we ons heus wel wat aan getrokken hoor” lacht Geert terug.
“Oké, dus jullie waren niet van plan om in adamskostuum te gaan eten?” vroeg Herman.
“Nee natuurlijk niet, wij willen niet van boord worden gestuurd. Maar meevaren naar Corsica om vakantie te vieren, daar kunnen we nog lang genoeg bloot lopen” zegt Raymond glimlachend.
Ondertussen trokken de jongens snel een sportbroekje en T- shirt aan, aan de voeten deden ze van die flipflap strandslippers aan.
“Ik snap niet hoe jullie daarop kunnen lopen, ik zou er om de haverklap naast schieten!” schud Maarten met zijn hoofd.
“Och, het is gewoon een kwestie van leren. Straks zal je blij zijn, als je door het brandend zand loopt op het strand” zegt Geert met een gemeen lachje.
“Hoezo, zand kan toch niet branden?” grinnikte Maarten.
“Nee, ik bedoel het ook niet letterlijk, maar figuurlijk. Je zult nog wel eens aan mijn woorden terug denken, zeker wanneer je op blote voeten van je badlaken naar het water loopt” zegt Geert.
Ondertussen waren de jongens gekleed en liepen ze naar het restaurant om te gaan eten, daar zochten ze een tafel voor 8 personen en zette er een stoel bij zodat iedereen aan de zelfde tafel konden zitten. Omdat zij een van de eerste mensen aan boord waren was het nog niet druk aan het afhaalbuffet, ze namen er een fles witte en rode wijn bij en lieten zich het eten en drinken smaken.
“Wat gek hè, er is er niet eentje die vis heeft genomen!” lachte Raymond.
Ben die naast hem zat gaf hem een tikje tegen zijn hoofd en zei “hoe zou dat nauw komen, misschien ligt het er aan dat we vanmiddag al vis hebben gehad?” slimmerik.
“O ja, dat zou wel een kunnen” grijnst Raymond.
Na het eten werd er nog wat nagepraat en gelachen, tot opeens de baliemedewerker van het inchecken kwam aanlopen met een jongen van een jaar of zestien.
Hij zei “ik moet helaas een beroep op jullie doen, deze jonge man uit Duitsland moet ik helaas onderbrengen in jullie bij jullie in de hut voor zes personen. Bij het boeken is een fout gemaakt op het hoofdkantoor”.
De jongen zei “ik heet Hans en kom uit Wuppertal, ik spreek Nederlands omdat mijn moeder en vader me tweetalig hebben opgevoed. Mijn vader is Nederlander en mijn moeder komt de voormalige DDR, ze hebben elkaar in Nederland leren kennen en mijn vader is voor zijn werk naar Wuppertal verhuisd” hij gaf iedereen een hand en zo kwam hij ook achter de namen van de anderen.
“Bedankt dat hij bij jullie in de hut mag overnachten, ik zie dat jullie wijn drinkers zijn” lacht de vriendelijke man en liep naar de kassa van het buffet daar zei hij wat tegen de bediening en die kwam even later met twee flessen wijn naar de tafel van hun gelopen.
“Deze moest ik van mr. Frits bij jullie afgeven als dank dat de jongeman bij jullie kan overnachten” zei hij uiteraard in het Italiaans maar Trees bedankte hem natuurlijk ook in zijn taal.
“Hans pak een stoel en kom erbij zitten, dadelijk laten we je zien waar je slapen kan” nodigt Herman de jongen uit.
Hans liep naar het buffet en kwam even later terug met een glas en wat te eten en ging zitten onder het eten vroeg hij “zijn jullie rokers?”
“ Nee, wij roken allemaal niet, nou ja soms wel op de WC!” grapte Geert.
De jonge snapte meteen de grap en moest vreselijk lachen om de opmerking van Geert.