Een verhaal van Lucky Eye
Disclaimer:
Dit verhaal is niet gebaseerd op feiten. Elke overeenkomst met gebeurtenissen, personen, plaatsen en tijden berust dan ook op toeval.
EEN FLUISTEREND HART
Hoofdstuk 26
Langzaam werd ik me bewust van dingen om me heen. Het leek erop alsof mijn zintuigen één voor één tot leven kwamen. Als eerste hoorde ik geluiden: gerommel ergens beneden me, het gefluit van vogels buiten. Toen kwamen er geuren: boeken. En toen kwamen ook – voor de andere – mijn gedachten op gang. Waar was ik? Ik elk geval ergens waar ik eerder niet was geweest. Daar waren ook wel boeken geweest, maar dit rook meer naar een bibliotheek. Mijn ogen openen wilde ik nog niet. Het was vredig, zo zonder beelden, en dat voelde veel beter dan dat wat in mijn geheugen naar bovenkwam op dat moment. Natuurlijk, ik had het altijd al geweten. Maar … het haar horen zeggen, iets dat ik doelbewust had opgezocht, was iets anders. Ik had het haar niet laten zien. Bewust niet getoond. Dan zou ze geweten hebben dat ze mij nog steeds kon raken. En dat wilde ik niet! Absoluut niet! Ik had het geweten. Vaak genoeg, zeker op momenten dat ik ermee worstelde en me down voelde, het onder woorden gebracht. In elk geval naar Grace en Maria. Of ik mijn vader er ook deelgenoot van had gemaakt, wist ik niet. Het kwam niet tevoorschijn in elk geval. Steeds was me in elk geval verteld dat ik het anders moest zien, er anders tegenaan moest kijken. En ik begreep het nu volledig. Het was niets anders geweest dan een poging om mij af te leiden. Maar wel met een doel. Een goed doel. Ze hadden niet gewild dat ik me erin vast zou bijten. Ze wilden dat ik weer mezelf zou zijn. En ja … dat was goed geweest. Dan kon ik weer verder. Dat ene loslaten. Bovendien … als ze mij wel bevestigd hadden in die gedachte, dan zou de ellende niet te overzien zijn geweest. Ik zou het er tegenover mijn moeder uitgeflapt hebben! Ik zou haar geconfronteerd hebben, maar geen partij voor haar geweest zijn! Ze zou me op dat moment ongelofelijk, onvoorstelbaar, veel pijn gedaan hebben. En … toen was ik daar zeker niet aan toe. Nu wel? Ja. Ik was voorbereid geweest. Had lang niet alles kunnen repeteren, maar was wel van het allerergste uitgegaan, omdat dat voor mij de enige reden kon zijn voor de manier waarop zij met mij omging: haar continue afwijzen van mij. Ik werd nieuwsgierig naar mijn omgeving. Wilde het zien. Opende voorzichtig mijn ogen. Althans … ik deed een poging. Het ging verrekte lastig, alsof mijn ogen dichtgeplakt zaten. Toen ik ze dan toch open had, zag ik alles wazig en dus sloot ik ze maar weer. Nee! Niet toegeven! Gewoon weer openen! Met een aantal keren knipperen, kreeg ik beter zicht. En ja … het leek op een bibliotheek: propvolle boekenkasten, stapels boeken op kleine tafeltjes, een antiek boekenkastje – zo eentje die je rond kunt draaien met vakken aan de zijkanten – zelfs boeken netjes opgetast op de grond. De gordijnen waren dicht, maar ze waren van een lichte stof, zodat ik het licht van buiten goed kon zien. Maar … wat deed ik in bed?
'Ben je wakker?'
Iets te snel draaide ik mijn hoofd van links naar rechts. Een felle pijnscheut flitste door mijn hoofd.
'Rustig aan, man! Niet te snel bewegen. Deed het pijn?'
Heel voorzichtig knikte ik. En zelfs dat voelde rot. 'Wat doe jij hier?'
'Jou bezoeken, natuurlijk!'
Andre zat naast mijn bed op een stoel. Weer dat bed. Waarom lag ik in bed? 'Wat is er aan de hand? Wat is er gebeurd met me?'
'Je bent gevallen. Van het ene op het andere moment ging je onderuit.'
'Hoe kan dat?'
'Hé, ik ben fysiotherapeut geen arts!'
'Jij bent Andre en dat is genoeg!' Met mijn hand reikte ik naar hem en toen hij die drukte voelde het ontzettend goed. 'Nooit iemand willen worden die je niet bent!' herhaalde ik een van zijn wijsheden.
'Ik ben blij dat het goed met je gaat, Marc!
Met mijn hand ging ik naar mijn voorhoofd. Het voelde vreemde daar.
'Niet aankomen, jongen! Er zit een pleister daar! En ook iets onder je oog net iets onder je jukbeen links.'
'Waarom?'
'Ik weet het niet. Ik was er niet bij. Ze hebben me verteld dat je op een tafeltje bent gevallen en daarbij wat serviesgoed hebt laten sneuvelen. Zo heb je die verwondingen opgelopen.'
Shit! Ik voelde me rot.
'Als je onderuit gaat, heb je dat niet in de hand, jongen! Niet meer aan denken! Beloof je me dat?'
Tja … makkelijk zeggen. Hij had niets vernield! Ik wel!
'Kom op, Marc! Maak het jezelf niet al te moeilijk! Zorg ervoor dat je weer opknapt! Rotgedachten aan een tafeltje en wat kapotte mokken en schoteltjes helpen daar echt niet bij!'
'Wie heeft je gebeld?'
'Grace. Je dokter had iedereen een taak gegeven. E… '
'Mijn dokter?'
'Ja. Die felle tante! Zo'n kleintje met een wipneus!' en met zijn hand beeldde hij Julia kleiner uit dat ze in werkelijkheid was.
'Ze heet Julia.'
'Ja, die! Man wat een figuur! Ze begroette me heel erg vriendelijk, maar toen ik zei dat ik je wilde zien, zette ze meteen op mijn nummer. Ik moest wachten. Gelukkig kon ik wel ingeroosterd worden om hier de wacht bij jou te houden en … heb ik het geluk dat je juist nu besloot wakker te worden.'
'Ik heb ontzettend veel vragen. En hoofdpijn. Wil je Julia halen voor me?'
'Niet eerst Stef?'
'Ja, doe maar. Hij eerst.'
'Ik vraag het vooraf wel even aan Julia hoor! Wil geen ruzie met haar!'
Hij verdween van het toneel. Ik glimlachte. Ja, Julia was fel. Maar wel heel erg goed. Zeker voor Alex. Die twijfelde nog veel te veel aan dingen en vooral aan zichzelf, naar mijn idee. Zij kon hem bijsturen. Hij had dat nodig. En ik? Wat had ik nodig?
'Hé! Lekker geslapen?' vroeg Julia, terwijl ze de kamer binnenkwam.
Toch een andere volgorde. Het maakte me niet uit. 'Weet niet,' zei ik nadat Julia op de rand van het bed was gaan zitten. 'Zal wel. Ben ik onderuit gegaan, zoals Andre zei?'
Julia vroeg me wat ik me nog kon herinneren. Had ik mijn hoofd gestoten? Leed ik aan geheugenverlies?
'Je niet te veel afvragen, Marc. Ik zal het uitleggen.'
Ik was onderuit gegaan. Met mijn hoofd was ik op de tafel terechtgekomen. De scherven van mokken en schoteltjes hadden een wond in mijn voorhoofd en op mijn rechter wang veroorzaakt. Het kon zijn dat ik vanwege die val hoofdpijn had.
'Die wond in je voorhoofd is oppervlakkig. Een pleister was voldoende. Die in je wang was dieper. Het kan zijn dat je daar iets van een litteken aan overhoudt.'
Ik trok wat met mijn wang en voelde dat het trok. 'Is het gehecht?'
'Nee. Ik heb het anders behandeld. Hechtingen laten nog meer littekens achter. Ik heb je eerst onderzocht. Je zuurstof …,'
Dat voor Alex in huis was, zo wist ik.
'… toegediend, omdat het zuurstofgehalte in je bloed te laag was. Niet extreem laag gelukkig, want anders hadden we een ambulance moeten bellen en had je nu in het ziekenhuis gelegen. Je bent een paar minuten buiten bewustzijn geweest. Maar wel goed gemonitord door mij. Ik heb meteen allerlei controles toegepast en vond het niet nodig 112 te bellen.'
'Mooi. Zou ik vreselijk gevonden hebben!'
'Wij ook, Marc! Wij hebben je veel liever bij ons. Maar weet jij nog wat er gebeurd is?'
Dat kostte wat denkwerk en hoewel Julia me waarschuwde dat ik me niet al te zeer moest inspannen, wilde ik het toch boven water zien te krijgen. 'Mijn moeder ging weg. Zonder ons antwoorden te geven. Ze pakte haar tas op. Je vader ging haar voor naar de hal. Je vader kwam terug. Het voelde voor mij alsof ik tot dat moment mijn adem had ingehouden, maar zoiets kan niet toch?' Ik zag hoe ze haar hoofd schudde. Een geruststelling. Ik had het in elk geval niet zelf veroorzaakt. Toch? 'En toen … toen leek het alsof het licht uitging. Was er ineens niets meer. Hoe kan dat? Hoe laat is het nu?'
'Geen paniek, Marc! Rustig blijven!'
Snel keek ik op mijn linker pols. Mijn horloge was er niet.
'Stef zei me al dat je het vreselijk zou vinden als je je horloge niet om had. Toch heb ik hem afgedaan. Hij ligt op het nachtkastje.'
Haar wijzende vinger volgend zag ik hem, maar liet hem daar liggen.
'Het is bijna drie uur!'
'Wat?'
'Ja, je hebt een flinke tijd geslapen. Een tijdje buiten westen, maar daarna merkte ik aan je reacties dat je gewoon sliep. Wel heel diep. Ik heb geprobeerd je wakker te krijgen, maar dat lukte niet goed. Nou had ik wel iets in mijn dokterstas om ervoor te zorgen dat je wakker zou worden, maar dat wilde ik niet gebruiken. Vond ik niet nodig. Je mompelde wat dingen, maar het was niet verstaanbaar. Toen het bed hier neergezet was, heeft Stef je naar boven gedragen. Er is steeds iemand bij je geweest. Na een paar uur heb ik je nog een keer gewekt.'
'Oh.' Ik had dat totaal niet meegekregen. Was dan wel wakker geweest, maar wist dat totaal niet meer.
'Heb je toen wat vragen gesteld en toen ik van jou op mijn vraag hoeveel twee plus twee was de opmerking kreeg dat dat een wel heel stomme vraag was, wist ik genoeg. Als je zoiets weet te zeggen, ben je helder genoeg.'
'Oh … so… '
'Niet doen, Marc! Absoluut niet nodig!'
'Hoe is het met Stef? Is hij erg geschrokken?'
'Wij allemaal, Marc! Wij maken ons zorgen om je!'
Een naar idee. Ik wilde niet dat anderen zich zorgen om mij maakten. En zeker Stef niet! Maar … de anderen net zo goed niet!
'En dat is heel normaal, Marc! We zijn allemaal betrokken bij jou. Het is tweerichtingsverkeer in een relatie.'
Maria had me precies hetzelfde verteld.
'Met Stef gaat het goed. Hij nam het zichzelf vreselijk kwalijk dat hij jou niet had kunnen opvangen, maar dat hebben we hem – naar ik hoop – uit zijn hoofd gepraat. Als iemand zo plotseling omvalt, is er niets dat je kunt doen. Wil je hem even zien?'
Dubbel gevoel. Ik wilde het heel erg graag, maar als dat gevoel dat hij tekort geschoten was bij hem terug zou komen, dan wist ik niet hoe ik dat moest opvangen. Ik wilde ervoor hem zijn, maar … 'Nog maar even niet. Ik wil eerst dingen weten.'
'Komt goed uit! Ik ook!'
'En ik heb hoofdpijn. Bij het bewegen van mijn hoofd voelde het ook niet helemaal lekker.'
'Oké. Ga ik eerst even kijken.'
Ze pakte een kleine lampje. Boog zich over mij heen en vroeg me om mijn ogen open te houden als ze mij ermee in de ogen zou schijnen. Ik deed keurig wat ze vroeg, volgde haar richtlijnen op toen ze me vroeg het lampje te volgen met alleen mijn ogen. Alle kanten bewoog het licht op. Eerst rechts en toen links en nadien naar boven en beneden.. Ze leek me tevreden. Bromde in elk geval niet.
'Van mij mag je rechtop proberen te zitten. Overdrijf niets! Als je hulp nodig hebt, moet je erom vragen! Afgesproken?'
Knikken liet ik achterwege en dus antwoordde ik dat ik het zou doen. Het ging prima. Het enige dat zij deed was kussens aanrukken om die in mijn rug te zetten, zodat ik goed rechtop kon zitten.
'En? Hoe voelt dat?'
'Beter. Hoe kom ik aan die vlekken in mijn T-shirt!?'
'Restanten van de koffie in de mokken waar jij op viel en wat bloed.'
'Heb ik veel vernield?'
'Man! Waar jij al niet aan denkt! Totaal niet belangrijk! Heb je ergens pijn?'
'Hoofdpijn, de wond in mijn wang trekt, en nekpijn.'
'Kijk ik eerst naar je nek.'
Het was niet alleen maar kijken. Ze zette een knie op het matras en gleed met haar handen over mijn nek. Af en toe kneep ze er voorzichtig in.
'Paracetamol en een fysiotherapeut. Van beide hebben we voldoende in huis.'
Vanwege de manier waarop ze het laatste had gezegd moest ik lachen. Dat zorgde ervoor dat ik mijn ribben ineens ook voelde. Verzwijgen deed ik het niet. Nieuw onderzoek. Met mijn handen boven het hoofd, trok ze mijn shirt omhoog en volgde de ribben rechts van boven naar onderen en van binnen naar buiten. Op een paar plaatsen waarschuwde ik haar dat het gevoelig was. Niet echt vreselijk pijnlijk, maar toch niet lekker. Toen werd er toch wat gebromd.
'Waarschijnlijk twee ribben gekneusd. Niet gebroken. Dan had je wel meer lawaai gemaakt. Oké en dan nu eerst paracetamol.'
Niet veel later kwam ze terug met een glas water waar ze in roerde.
Hé, ik kan die dingen wel heel inslikken hoor!'
'Zie het maar als service van je behandelend arts die je niet hoeft te betalen!'
Ik nam het glas aan en slikte het weg. De smaak – die je niet hebt als je ze heel doorslikt – was bitter. 'Bah!'
'Nooit lekker! Maar het werkt wel. Zul je merken straks. Heb je een voorkeur voor een fysiotherapeut?'
'Doe mijn zus maar. De andere twee zijn net zo goed natuurlijk, maar … '
'Een uitleg is niet nodig, Marc! Spaar jezelf wat!' En weg was ze.
Mezelf sparen. Was niet echt mijn ding. Als ik iets deed, dan ging ik er vol voor. Sprong ik meteen in het diepe. Wielrennen was mijn lust en leven geweest. Maar ik had buiten die vervelende dingen – die ook bij die sport horen – gerekend. Op verwondingen had ik het niet zo. En daarom had ik ook heel bewust mijn fiets aan de wilgen gehangen. Toen ik na een aantal jaren toch weer wilde fietsen, was de angst om opnieuw iets te krijgen enorm groot geweest. Ik wilde toch fietsen. Dan maar alleen. De kans op ongevallen hield ik zo klein. Maar … het had vreemd gevoeld. Alsof ik me niet volledig inzette. Niets voor mij.
'Hé, broertje! Hoe gaat ie?'
Ik schrok op uit mijn overpeinzingen. 'Euh … goed, grote zus. Maar niet helemaal. Ik heb last van mijn nek.' Ik legde haar uit hoe ik het ontdekt had. Even overlegden Julia en Grace met elkaar. Daarbij gebruikten ze een paar Latijnse termen. Ongetwijfeld namen van spieren of zo.
'Het zou het beste zijn als je op die stoel ging zitten.'
'Zeker weten?'
'Als het niet gaat, of jij je niet goed voelt ineens, moet je dat aangeven,' gaf Julia aan.
'Waarom zou dat kunnen gebeuren?' vroeg ik terwijl ik rustig bleef zitten.
'Het zou kunnen zijn dat je een hersenschudding hebt. De klap waarmee je met je hoofd op het tafeltje kwam was nogal hard. En, als het een hersenschudding is, kun je je heel snel duizelig voelen. Slap in de benen kan ook. Dus … niets overhaasten in elk geval, en als het echt niet gaat, dan moet Grace maar iets anders verzinnen.'
'Kan ook meteen, als je dat liever hebt.'
Een voorkeur benoemen vond ik al moeilijk. Laat staan me er toe zetten om in beweging te komen. 'Laat mij maar zitten hier.' Het werd wat gestuntel. Ik langzaam op mijn billen vooruitschuiven zodat Grace achter me kon gaan zitten. Haar handen voelden goed aan. Eerst was het alleen maar lekker ontspannend. Zoals eerder dreigde ik ook nu in te dutten, maar het gebeurde niet.
'Nu kan het pijnlijk worden,' waarschuwde ze me.
Meteen al! SHIT! Een felle pijn trok door mijn nek. Meteen voelde ik haar hand en vingers op de pijnlijke plaats, en leek het alsof ook alles weer wegtrok. Opluchting bij mij, omdat het maar heel even echt flink zeer had gedaan.
'Oké. Klaar.'
Langzaam weer naar achteren tot ik in de kussens zat. Ze zorgden ervoor dat mijn hoofd en nek goed ondersteund werden. Zorgzaamheid ten top.
'Wil je dat ik wegga, Marc?' vroeg mijn zus.
'Nee. Blijf er maar gewoon bij.'
'We gaan verder,' kondigde Julia aan.
Prima. Antwoorden wilde ik hebben.
'Mogelijk dus een hersenschudding. Reden waarom je niet langer dan twee achter elkaar mag slapen de komende 24 uur.'
'Vandaar dat je mij eerder ook wakker hebt gemaakt?'
'Ja.'
'Moet dat ook 's nachts gebeuren?'
'Ja. Zeker dan. Stef zal je dan om de twee uur wakker maken. Ik zal hem instrueren, maar kijk niet op als hij je stomme vragen gaat stellen. Het is bedoeld om er zeker van te zijn dat je helder bent.'
Geen pretje leek me dat. 's Nachts wilde ik slapen. 'En het vervolg van ons gesprek?' Want dat zou er zeker moeten komen.
'Eind van de middag en anders vanavond. Niet eerder. Ik bepaal het. En nu verder. Je wilt ongetwijfeld weten waarom ineens, zoals je zelf omschreef, het licht uitging. Daarvoor zouden er twee redenen kunnen zijn. Het eerste kan een stuk opgebouwde spanning zijn. Je hebt het gesprek heel goed geleid. Petje af! Voor iemand van jouw leeftijd een uitzonderlijke prestatie.'
'Ja, gewoon heel erg goed, Marc!' viel Grace haar bij.
'Zo voelde het goed voor mij. Ik moest zelf de leiding blijven houden. En … ik was blij met de inbreng van jullie beiden en die van Alex.'
'Ik was blij,' zo verzekerde Julia ons, 'dat hij eindelijk dwars tegen haar durfde in te gaan. Niet meer het verplichte "u" gebruikte, maar aangaf dat je daarvoor respect verdient. Respect die zij niet meer van hem had. Maar jij bleef het wel zeggen. Bewust neem ik aan.'
Ik legde uit waarom ik het had gedaan. Ze hadden er begrip voor. Vonden het net als ik jammer dat het niet gewerkt had. Waren ook, zo bleek mij duidelijk, net als ik benieuwd naar de antwoorden die Pa ons zou kunnen geven.
'Terug naar jouw valpartij. Ik heb je tijdens het praten al in de gaten gehouden. Wilde weten hoe jij erin stond. Corrigeer me maar als ik het fout heb. Wat ik zag was dat jij heel rustig was. Niet alleen uiterlijk, maar ook innerlijk. Je lette heel goed op wat er gebeurde. Was scherp. Merkte van alles en nog wat in de kamer op. Zelfs op het moment van haar felle uitval naar jou toe, bleef die rust bij jou aanwezig. Straalde je het uit. Toch?'
'Ja. Het was niets nieuws voor mij. Ik wist het al zolang.'
'Ik voel me er zo rot onder,' verzuchtte Grace, 'dat wij steeds geprobeerd hebben jou … '
'Jullie deden het bewust. Een afspraak met elkaar?'
'Ja.'
Dat wat ik eerder, toen ik wakker geworden was, benoemd had vertelde ik haar. 'En daarom is het goed geweest. Jullie hebben ervoor gezorgd dat ik de tijd had om te groeien. Een soort van opmaat naar vandaag toe.'
'Ik ben heel blij dat jij het zo kunt zien, Marc! Echt heel blij! Vind je het goed dat ik het zo ook aan Maria en Pa vertel?'
'Ja. Heel graag.' Natuurlijk zou ik het zelf kunnen doen. Maar gebruik maken van dit aanbod voelde ook goed. En zouden ze er toch afzonderlijk naar vragen, dan kregen ze het antwoord dat er bij mij opgekomen was en dat gedomineerd werd door dankbaarheid.
'Spanning was dus niet de oorzaak,' concludeerde Julia duidelijk.
Maar wat dan wel?
Tot de volgende keer!
Reacties zijn van harte welkom op de site waar dit verhaal legaal geplaatst is, maar ook via mijn e-mailadres: lucky_eye2@yahoo.co.uk
©Lucky Eye, oktober 2020
Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.