Een verhaal van Lucky Eye
Disclaimer:
Dit verhaal is niet gebaseerd op feiten. Elke overeenkomst met gebeurtenissen, personen, plaatsen en tijden berust dan ook op toeval.
EEN FLUISTEREND HART
Hoofdstuk 23
'Pa gaf geen geld. Ik probeerde het natuurlijk wel. Was woest op hem toen hij het weigerde de eerste keer. Wees hem de deur met de uitroep dat hij nooit meer terug hoefde te komen. Gelukkig kwam hij wel terug. Hij zorgde voor me, zonder me geld te geven. Hij haalde boodschappen zonder dat ik het hoefde te betalen. Regelmatig kwam hij samen met jouw moeder, Stef.'
Verbaasd keken Stef en ik elkaar aan. Het was iets dat we nooit hadden geweten.
'Dan maakten ze samen de boel schoon. Zorgden ze ervoor dat de puinhoop in mijn flat weer veranderde in een leefbare woonomgeving. Zo zorgde mijn vader voor me in die vreselijke perioden.'
'Het waren er twee,' lichtte Julia toe. 'Twee perioden van verslaving met een stuk onthouding er tussen in.
'De eerste keer dat ik afkickte, heb ik Julia leren kennen. Ze werkte met andere patiënten in de kliniek waar ik zat. Af en toe praatte ze met mij. Gewoon over koetjes en kalfjes. Nooit over waarom ik daar was. Toen ik ontslagen was, vierden we dat samen met koffie en een tompouce bij de HEMA. Daarna volgden – omdat we telefoonnummers hadden uitgewisseld – wat afspraakjes. Gewoon een museum, een etentje.'
'Bij de McDonald's bijvoorbeeld,' zei Julia glimlachend.
'Er begon iets op te bloeien tussen ons. En uiteindelijk werden we verliefd.'
Alex had het gezegd terwijl hij Julia heel lief had aangekeken. Het was mooi om te zien. Hij gaf haar een knikje en zij nam het verhaal over.
'Van heel nabij maakte ik zijn terugval mee. Ik vond het vreselijk! Natuurlijk wist ik van de kans erop vanuit mijn studie, maar … het meemaken is iets heel anders. Ik wilde hem weer terug! De Alex op wie ik verliefd was! Het lukte me niet.'
Stef wilde weten hoe een terugval kon ontstaan.
'Tijdens het afkicken leer je vaardigheden om de verleiding te weerstaan. Het ontstaat doordat de ex-gebruiker op een bepaald ogenblik, onder bepaalde omstandigheden de geleerde vaardigheden niet kan toepassen. Vergelijk het met zeilen. Met mooi weer weet je precies wat je moet doen, maar als het weer omslaat is de kans op paniek groot en dan wordt het aanzienlijk lastiger.'
De beeldspraak was me duidelijk en ik zag Stef begrijpend knikken. Maar toch wilde ik het weten en daarom vroeg ik Julia wat die bepaalde omstandigheden waren geweest. Ik zag hoe ze naar Alex keek en ik zag hem opnieuw knikken naar haar.
'Ze had hem met rust moeten laten!' reageerde ze fel. 'Hem de tijd moeten geven om rustig zijn leven op te pakken. Maar nee, ze wi… '
'Je hebt het over onze moeder?' Ik wilde het zeker weten. Dat vond ik ook wat betreft dit belangrijk. Ik had niets aan het woordje "ze" dat op iedereen kon slaan. En ineens … heel plots ging me een ander licht op. Maria had het op een gegeven moment in haar bloementuin ook over "ze" gehad en ik … Had ik dat verkeerd opgevat?
'Ja! Je moeder wa…
Opnieuw werd ze onderbroken. Dit keer door Alex.
'Maar ik had natuurlijk sterker moeten zijn! Ze hadden me geleerd hoe ik met dat soort dingen om moest gaan! Ik had er in de kliniek geen geheim van gemaakt dat Ma me veel en veel te veel op de huid had gezeten. Dat ze manipulatief was. Dat ze steeds … druk op me uitoefende en dat ik daar niet tegen kon.'
'Ze had je met rust moeten laten! Ik … '
Het was me duidelijk dat Julia boos was. En ik kon me dat zo ontzettend goed voorstellen.
'Ja. Dat had ze,' gaf Alex toe. 'Maar ze deed het niet. Ik had wijzer moeten zijn, me niet opnieuw moeten laten strikken door haar.'
'Waar deed ze dat mee?'
'Met die nieuwe studie. Keurig alles geregeld. Iets dat Alex kon doen zonder dat er tijdsdruk was.'
'En ja … dat beviel me eigenlijk wel.'
'Maar weer iets dat je moeder voor jou had uitgekozen! Ik heb er geen bewijzen van, maar ik ben ervan overtuigd dat ze ook daarbij geregeld heeft dat zij informatie over voortgang en dergelijke zou krijgen.'
'Ik deed wat ze had geadviseerd. Was moe van het vechten. Murw. En natuurlijk ging het fout. Als je iets doet wat je niet zelf graag wilt, zal het altijd fout gaan!'
Ik besefte me maar al te goed dat ik op tijd was omgedraaid op het pad dat ik was ingeslagen. Het spreekwoord "Beter ten halve gedraaid dan ten hele gedwaald", of zoiets, zegt het al. '
'En zo doet ze altijd alles. Heeft ze jou gevraagd wat je na de havo zou gaan doen?'
'Ja. Je noemde mij eerder sterk, maar ik weet dat ik dat toen niet was. Ze maakte er gebruik van dat ik geen idee had hoe ik een studie zou moeten bekostigen. Pa en Ma verdienen beiden veel te veel om studiefinanciering te krijgen en de basisbeurs is te krap om van rond te komen … en dus … ' Ik wilde zeggen dat ik erin getrapt was, maar bedacht me. Ik had mijn bedenkingen gehad. Het formulier nooit online ingevuld en verzonden. 'Maar het voelde niet goed voor mij. Ik dus heb ik me niet voor die studie aangemeld.'
Julia sprong op van haar stoel en siste: 'Ze is … is … ' Ze ging weer zitten.
'De terugval was vreselijk,' pakte Alex het verhaal van zijn leven weer op. 'Het leek alsof het veel erger was dan eerder. Het ging dieper. Dieper omdat ik wist wat ik kwijt zou raken. Dat wat Julia en ik hadden, zou ik kwijt raken. Zou zij kwijt raken en … dat was vreselijk! Dat ik mezelf de vernieling in hielp, vond ik niet zo erg.'
Het was me duidelijk dat Julia het nog steeds niet helemaal met de lezing van Alex eens was. Waarschijnlijk was zij van mening dat de rol van mijn moeder veel groter was. Het was goed aan haar gezicht te zien dat ze het vreselijk vond dat Alex alle schuld naar zichzelf leek toe te trekken.
'Maar dat ik Julia erbij betrokken had, vond ik veel erger.'
'Je kwam er door, lieverd!'
'Ja, maar niet in mijn eentje.'
'Uiteindelijk heb je het wel zelf gedaan. Vergeet dat niet.'
Ze was milder. Sprak rustiger.
'Ik wist dat ik zonder Julia niet verder wilde. En dus moest ik opnieuw afkicken. Dit keer koos ik voor de harde manier. Pa regelde een privékliniek in de buurt van Maastricht. Hij betaalde alles. De eerste zes maanden mocht ik geen contact met de buitenwereld hebben. Het was een streng regime. Uitslapen was er niet bij. Alle programmaonderdelen waren verplicht. Na zes maanden kreeg ik een enorme lading post.'
Als ik geweten had dat hij … Ik had het niet geweten! Hoefde mezelf niets te verwijten! Dat eeuwige jezelf op de kop geven, was dat een karaktertrek? Iets dat me gemeen hadden? Of … iets dat we meegekregen hadden tijdens onze opvoeding.
'Een maand later kreeg ik het eerste bezoek van Julia en Pa. Ik vroeg hem om Ma van me weg te houden.'
Vreemd! Eerder verdedigde hij haar haast, vond hij dat het toch zijn eigen schuld was dat hij die terugval had gehad en nu …
'Ja. Vreemd hè, Marc!'
'Ja. Ik snap het niet.'
'Natuurlijk weet ik dat zij onderdeel is van mijn terugval. Maar ik weiger nog steeds om toe te geven dat zij het alleen is geweest. Ik had niet hoeven te gebruiken. Ik had sterk moeten zijn. Zoals Grace en jij altijd sterk zijn geweest. Van ons drieën ben ik de minkukel! De mislukkeling!'
Julia's blik was afgewend van Alex. Ze keek naar de schuifdeuren. Ik kon haar pijn zowat voelen.
'Stop!' belette ik hem om verder te gaan. 'Doe dit niet steeds weer en weer! Je valt in herhaling! En ja … ook ik doe dat vaak! Weet bijna altijd zeker dat het mijn schuld is! Dat ik iets verkeerd gedaan moet hebben! Hou daarmee op! Laat de rest van ons gesprek dat achterwege!' Ik had duidelijk gemaakt dat zijn manier van spreken me niet zinde en voegde eraan toe: 'Alsjeblieft.' Het bleef lang stil. Uiteindelijk zocht Julia weer contact met Alex. Ik keek naar Stef. Hij keek bedrukt. Maar was toch degene die ons gesprek weer hervatte.
'Ik denk dat jullie moeder invloed heeft gehad op jullie alle drie. Niemand uitgezonderd. En, Alex, dan kan het voor jou wel lijken alsof jij de minst sterke van de drie bent, maar dat is niet waar. Grace is met problemen, geheel overstuur in het laatste jaar van haar vwo uit huis gegaan omdat ze het niet langer aankon. Ze trok het niet meer. De zich eeuwig herhalende ruzies werden haar teveel. Je moeder bleef erop hameren dat ze naar de universiteit moest en niet genoegen moest nemen met een, in haar ogen, minderwaardige hbo-opleiding.'
Vol bewondering keek ik mijn vriend aan. In de regel is hij niet zo'n prater, maar nu …
'Het was een vlucht voor haar. En dat kostte haar ontzettend veel pijn, omdat ze niet langer dicht bij Marc kon zijn. Ze had het veel te jong op zich genomen om voor Marc te zorgen. En kon dat, als ze zou vluchten, niet meer doen. En toch moest ze het doen! En Marc is sterk! Ongelofelijk sterk! Maar … ook hij heeft zijn moeilijke momenten. Gehad en nog steeds. Toen hij klein was, zat hij regelmatig bij ons aan tafel te huilen. Vreselijk vond ik dat! Maar … het was nodig! Ook voor hem kon het niet anders. Hij … Tegenwoordig meent hij vaak dat hij sterk moet zijn en dan schermt hij zich soms volledig af van mij, van mijn ouders, maar dan weten we dat hij pijn heeft. Laten we hem even met rust, maar als het ons te lang duurt grijpen we in. Dan moet en zal hij met een van ons praten. En dus … wat ik maar zeggen wil … jullie lijden allemaal even veel. En bovendien, je hoeft je niet te vergelijken met elkaar. Nergens voor nodig.'
Julia reageerde niet. Ik zag dat ze haar lippen op elkaar geperst hield. Waarschijnlijk wilde ze iets zeggen, maar ze deed dat niet. Misschien omdat ze van mening was dat Alex als eerste zijn mond zou moeten openen.
'Dank je, Stef. Ik vind het vreselijk om dit te moeten horen, maar … je hebt wel helemaal gelijk. Ze heeft ons allemaal … Ik hoef de schuld niet helemaal op mezelf te nemen. Het is een … Nou ja … Dank je.'
'En bovendien is er altijd nog iets van persoonlijkheid,' sprak Julia uiteindelijk weer. 'Waar de een met schijnbaar – niet altijd blijkbaar – gemak iets doet, kan de ander in dezelfde omstandigheden dat niet.'
'Ja, zeker waar,' reageerde Stef. 'Ik denk dat Grace en Marc geleerd hebben hoe ermee om te gaan. Ze konden dat. Gewoon door haar te negeren, denk ik. Grace leerde Marc in elk geval de twee woorden "niet provoceren" te gebruiken. Mij is dat nooit gelukt. Ik ben nog steeds bang voor haar!'
'Dat geeft niets,' bracht Julia in. 'Je angst is waarschijnlijk jouw wapen om haar op afstand te houden. Het zal ervoor zorgen dat je nooit iets doet wat ze van je vraagt. Of ze dat nu letterlijk vraagt of door haar gedrag uit.'
Daar zat iets in. Ik vond het in elk geval een heel goede uitleg, legde mijn hand op de knie van Stef en kneep er even zachtjes in om vervolgens naar hem te glimlachen.
'Zo heb ik het nog nooit bekeken. Voor mij was er alleen maar het gevoel dat ik bang voor haar was. Ben. Bedankt, Julia.'
'Het kwam allemaal goed,' zo besloot Alex zijn verhaal. 'En nu dit. Onverwacht. En … het voelt zo oneerlijk!'
Hij begon te huilen. Julia deed haar best om hem te troosten en ook ik gleed van mijn stoel om naast hem te gaan staan en een hand op zijn schouder te leggen. Ik voelde me compleet machteloos. Het verdriet van mijn broer raakte me keihard. Tranen biggelden over mijn wangen. Ik liet ze lopen. Ze drupten op de deken op het bed. Ik voelde hoe Stef zijn armen om me heen sloeg, me vasthield, me steunde.
'En toch … ' zo begon Julia heel zachtjes te praten, 'toch zijn we ontzettend blij dat Alex heel goed heeft kunnen praten met jullie. Eerst met Grace en Hannah. Daarna met jou, Marc. En natuurlijk ook met Stef. Dat … ik wil niet vooruitlopen op beslissingen … het voelt goed … nu.'
'Je gebruikt het meervoud. Begrijp ik het goed dat Grace nog geen beslissing heeft genomen?' snifte ik terwijl ik poogde mijn tranen weg te vegen.
'Ze wilde het niet. Niet eerder dan dat Alex met jou had gepraat,' lichtte Julia toe.
'Oh. Had jij dat zo begrepen, Stef?'
'Ik niet. Maar … ik kan het kwijt zijn geraakt. Ergens.'
'Ben jij eraan toe om een besluit te nemen, Marc?'
Ik knikte. 'Maar eerst nog iets anders.' Ik vertelde hen wat ik eerder aan Grace had verteld die ochtend. Mijn voornemen om een vraag te stellen. Ik gaf aan het vervelend te vinden dat het hier in huis zou plaatsvinden, omdat het niet ons huis, mijn thuis was. Het voelde voor mij alsof het niet eerlijk was ten opzichte van de ouders van Julia.
'Wil je liever dat ze er niet bij zijn? Ze kunnen even de stad in voor wat boodschappen of zo, hoor?'
'Dat vind ik ook zoiets. Het is wel hun huis! Maar … we hebben nog even tijd. Ik moet erover nadenken.'
'Maar voor mijn duidelijkheid,' vroeg Julia aan, 'Het is een familiekwestie? En … het kan heftig worden? Is dat een aardige samenvatting?'
Of het heftig zou worden, wist ik natuurlijk niet zeker. Het hing allemaal af van een mogelijk antwoord, mogelijke antwoorden, op die ene vraag die ik zou gaan stellen. Maar toch knikte ik. Julia stelde voor dat zij Grace en Hannah zou gaan halen, maar voor iemand kon reageren, was ik al opgestaan en zei: 'Nee! Laat mij dat maar doen!' En weg was ik. Heel bewust was ik snel geweest in antwoord en daad. Ik wilde nog even tijd hebben om met Grace te overleggen. Ik hoorde Grace en Hannah ergens boven in het huis. Ik ging de trap op. Hoorde ze niet op de eerste verdieping en keek besluiteloos om me heen. Een deur op de overloop ging open en ik zag Julia's moeder. Ook haar naam was ik kwijt.
'Hoi, Marc! Zoek je iemand?'
'Ja. Mjin zus en Hannah …, mevrouw.' En dat liet ik meteen volgen door: 'Het spijt me, maar ik ben uw … je naam vergeten.'
'Geeft niets, jongen. Ik heet Iris en mijn man heet David. Je zus en Hannah zijn boven,' ze wees naar de tweede verdieping, 'maar het duurt nog wel even voor hun haren droog zijn.'
Ik moet een niet begrijpende blik op mijn gezicht hebben gehad, want heel snel vulde ze dat aan.
'Ze hebben net gedoucht. En met die lange haren van hen, duurt het wel even voordat dat droog is. Hoor … de föhn.' Ze had daarbij haar linker wijsvinger in de lucht gestoken.
Ik hoorde het toen ook en knikte. Oké, ik had dus even tijd. Tijd die ik goed zou kunnen besteden. Waarom zou ik het aan Julia overlaten om het voor te leggen aan haar ouders? Ik kon het net zo goed zelf doen. 'Kan ik even met jou en David praten?'
'Natuurlijk! Altijd! Kom binnen!'
Hun slaapkamer was meer dan alleen maar voor dat doel gemaakt, zo zag ik toen ik over de drempel stapte. Hij was boven de voorkamer en gedeeltelijk boven de woonkamer gesitueerd. Uitzicht was er op de straat. David zat in een gemakkelijke stoel bij het raam de krant te lezen.
'Schat, we hebben bezoek!' kondigde zijn vrouw mij aan.
'Nou ja … '
'Echt wel!' wimpelde ze mijn bescheidenheid af.
'Ga zitten, Marc die eigenlijk anders heet,' reageerde David met een knipoog en een glimlach rond zijn lippen.
'Mijn moeder. Wat zal ik erover zeggen.'
'Niets, jongen! Laat het maar zoals het is.'
'Ze is … ' ik wilde het er niet bij laten. 'Ze is anders. Ze is bijzonder.' Gereageerd werd er niet. En dat vond ik wel goed. 'Ik wil jullie iets vragen en als jullie antwoord "nee" is, dan is dat ook goed.'
'Zul je het toch eerst moeten vragen,' zei David die zijn krant begon dicht te vouwen.
We zaten bij het raam. David had zijn krant weggelegd en ik voelde dat ik alle aandacht had. Wat was dat toch met ouders. Waarom … waren andere ouders wel zo. Nou ja … ik moest m'n vader anders beoordelen, zo wist ik inmiddels. Maar …
'Vraag het gewoon, Marc,' spoorde Iris me aan.
'Ja. Als eerste wil ik jullie vertellen dat het tussen Grace, mij en Alex allemaal goed gaat komen.' Meteen na deze mededeling zag ik tranen opkomen bij de twee tegenover mij. Het waren ongetwijfeld tranen van vreugde, maar … ' Ik zag hoe Iris haar hand uitstrekte naar David, hij hem beetpakte en een kusje op de bovenkant drukte. Heel lief! Heel … samen.
'Ik ben zo blij voor Alex … ' verzuchtte Iris.
'Voor hen beiden.'
'Ja.'
'Ik hoop dat het een stuk zorgen bij hen wegneemt,' gaf ik mijn mening weer. 'We hebben heel goed gepraat en voor mij is er niets om het niet goed te maken. Er is een oorzaak geweest waarvan ik geen weet had. En zou ik het toen ik jonger was wel geweten hebben, dan had ik er waarschijnlijk niets mee kunnen doen. Ik zag alleen maar … ' Ik haperde. Kwam even niet meer uit mijn woorden.
'Gebruik je eigen, gewone woorden, Marc!'
Het was geruststellend dat ik die gewone woorden mocht gebruiken en ik hoopte dat ik hen er geen pijn mee deed. 'Zag alleen maar dat hij een rotzak was! Iemand die mij belaagde! Iemand die mij pijn deed!'
'Dat moet vreselijk zijn geweest! Je bent zo veel jonger dan Alex is!'
Ja. Dat was het ook, maar nu zou alles goed komen. Maar … daarnaast … 'Er is iets dat ik straks aan mijn ouders wil vragen. Het is één vraag en ik hoop dat er antwoord gaat komen. Het is een familieaangelegenheid en … omdat het bij jullie in huis gaat gebeuren, ik zou het voor me uit kunnen schuiven, maar dan … dan wordt het steeds zwaarder, zo weet ik, om het ter sprake te brengen. Maar ik wil wel jullie toestemming daarvoor. Het kan heftig worden. Ik weet het niet zeker natuurlijk. Het kan. Alles hangt ervan af of en hoe er gereageerd gaat worden.'
'Ik snap het goed,' was het David die reageerde. 'Je moet het ijzer smeden als het heet is, nietwaar?'
'Ja. Ik weet pas sinds kort iets zeker. Het langer meeslepen en een gelegenheid afwachten tot we weer als familie allemaal bij elkaar zijn zou … '
'Niet goed zijn,' zo brak hij me af om zijn eigen mening weer te geven. 'En dus, maak gebruik van ons huis, deze gelegenheid. Stel gerust je vraag en wacht af wat ervan gaat komen,' maakte David duidelijk.
'Ik snap heel goed als jullie er niet bij aanwezig willen zijn, maar zou het ook raar vinden als jullie dan uit jullie eigen huis weg zouden gaan. Maar … ik laat de keuze aan jullie.'
'Ik denk dat we blijven, nietwaar?' sprak Iris en keek heel even naar David.
'Dat lijkt mij het beste. Bovendien, Alex en Julia zijn deel van onze familie. En onze families zijn daardoor met elkaar verbonden.'
'Maar in het ergste geval kan het wel heel vervelend worden.' Allerlei mogelijkheden waren in mijn hoofd voorbijgegaan de afgelopen nacht. 'En als jullie vinden dat ik te ver ga, dan mogen jullie gerust ingrijpen.'
'Dat zal wel meevallen. We blijven er bij. Ook omdat we dan nadien jullie misschien kunnen helpen om de boel weer rustig te krijgen.'
'Oké. Dank jullie wel. Echt, ik ben heel blij dat ik het straks gewoon kan vragen.'
'Geeft een stuk rust, nietwaar?'
'Ja,' zei ik met bevende stem. 'Ik word er flink nerveus van en wil het zo snel mogelijk achter de rug hebben.'
'Luister,' zei Iris, 'het geluid van de föhn is gestopt. De dames boven zijn klaar, de haren zijn droog. Ga ze maar opzoeken, Marc! Je moet de kamer met de lichtblauwe deur hebben.'
'Ja. Nogmaals bedankt.'
'Niets te danken, jongen!'
Buiten de deur bleef ik even op de overloop staan. Ik snifte een paar keer, zocht naar een zakdoekje in mijn broekzak, maar kon die niet vinden. Waarom was Stef altijd zoveel beter voorbereid op alles dan ik! Ik glimlachte om mijn eigen gedachten. 'Niet steeds vergelijken, Marc,' sprak ik mezelf hardop toe. Ik nam de treden van de trap naar de hoogste verdieping met twee tegelijk, klopte op de mij aangeduide deur en hoorde: "Binnen!"
'Hé, Marc! Alles goed? Je kijkt … zo … tja … ik weet het niet, broertje'
'Ja. Alles is goed. Het voelt goed, Grace. Hoi, Hannah! Heb jij nog geen beslissing genomen wat Alex betreft?' wendde ik me toe mijn zus.
'Nee.'
'Waarom niet?' vroeg ik terwijl ik op de rand van het bed ging zitten
'Ik wilde dat hij ook met jou zou praten. Ik wilde niet dat hij een splijtzwam tussen ons zou worden, Marc! Het kan voor mij niet zo zijn dat ik wel verder met hem ga en jij niet. Ik wil hem verzorgen. Hem helpen met alles, maar als jij … '
'Ik wil verder met onze broer, Grace. Ik … het was verrekte moeilijk. Geloof me! Maar … ik kan nu ook heel erg goed begrijpen hoe moeilijk het voor hem geweest moet zijn. Ma … ' Opnieuw stonden de tranen me in de ogen. Ik wreef ze met een hand weg.
'Ze heeft hem de vernieling in geholpen. Toch?'
'Ja. En dus is er verrekte weinig dat ik hem kwalijk kan nemen. Nou ja … natuurlijk is er wel die vrije keuze … maar … daar moet ik nog eens over nadenken. Later. Het zal mijn beslissing van nu niet beïnvloeden. Ik wil dat het goed wordt. Ik wil dat het goed wordt tussen ons drieën. Zessen, kan ik beter zeggen. Maar … ik heb nog één ding en zou graag willen dat je mij daarin steunt. Ik denk van wel, het is iets positiefs, maar toch … toch leg ik het je voor. Jullie voor.' En dat deed ik.
Gedrieën liepen we even later naar beneden. De ouders van Julia wachtten ons op de overloop op en Iris vroeg me of het goed was als ook zij mee zouden gaan om het goede nieuws aan Alex en Julia te brengen. Vanzelfsprekend hadden we geen bezwaar. Zoals ze mij gezegd hadden: onze families waren met elkaar verbonden. En dus hoorden zij er ook bij. In een soort van optocht, een muziekkorps ontbrak helaas, liepen we naar beneden, via de hal naar de woonkamer. De schuifdeuren stonden wagenwijd open als een uitnodigend gebaar. We verzamelden ons rond het bed van Alex. We keken elkaar aan. Kleine, voorzichtige lachjes over en weer. Ik beet op mijn lippen. Wist dat ik het zelf wilde zeggen, maar stelde het nog wat uit. Stef stond naast me: mijn rots in de branding!
'Wie begint er?' vroeg Julia toen de stilte haar waarschijnlijk toch te lang duurde.
'Ik, omdat ik ook namens Grace, Hannah en Stef zal praten,' zo begon ik. Meteen stopte ik ook weer. Mijn stem had al gebeefd zo-even. Hoe kon ik dan dat belangrijke eruit krijgen? Stef zorgde voor de oplossing. Hij ging achter me staan, trok me dicht tegen zich aan, legde zijn handen op mijn buik, zijn hoofd op mijn schouder en fluisterde in mijn oor: "Je kunt het, Marc. Het maakt niet uit hoe het klinkt. Dat wat je zegt is het belangrijkste. Doe het gewoon." En dat zorgde ervoor dat ik begon te praten 'Alex, Julia, Iris en David we zijn heel blij dat jij, Alex, het initiatief nam om met ons te praten. Of het ooit van ons uitgegaan zou zijn … ik weet het niet. Maar jouw initiatief was goed! Dat je het eerst aan Julia overliet, was begrijpelijk. Je weet hoe onze zus kan zijn. Ze kan flink van zich afslaan, nietwaar?' Er werd gegniffeld. 'Een grapje. Misschien had ik het nie… '
'Het is goed, Marc! Ik kan het hebben!' gaf Alex te kennen, terwijl hij glimlachte.
'Maar het was voor ons beiden ook heel erg moeilijk. Er was boosheid in ons en je hebt aangegeven dat jij je dat heel goed voor kon stellen. Dat het terecht was. Je wilde niet praten over vergeving, want je wist voor jezelf dat je daar geen recht op had. Dat het te ver ging om dat van ons te vragen. En toch … ' ik slikte een paar keer en blies de lucht in m'n longen hoorbaar uit om daarna goed diep in te ademen voor het vervolg. 'Het maakt niet uit hoe we het gaan noemen. Voor mij was het nodig dat iemand,' ik draaide mijn hoofd iets zodat ik Stef een kus op zijn wang kon geven, 'mij advies gaf. Zelfs toen ik al wel wist dat ik wilde dat het goed zou komen, waren er nog steeds die stemmen op de achtergrond. Stef las een gedichtje voor. En dat zorgde ervoor dat ik uiteindelijk toch wist dat het goed was.'
'Weet je het gedichtje nog?' vroeg Julia met tranen in haar ogen.
'Euhh … Stef kan het zo oplepelen uit zijn geheugen, maar ik zal aangeven hoe het voor mij was. De stemmen op de achtergrond. De stem van de trots die zei dat het onmogelijk was. En hoewel ik in eerste instantie dacht dat ik dat niet herkende, was die trots er wel degelijk. Het was onmogelijk voor mij, omdat ik niets verkeerd had gedaan! En daarom … was het onmogelijk. Althans volgens die stem. De stem van de ervaring die het riskant vond. Logisch, want mijn ervaring met mijn broer … tja … was niet echt goed. De stem van het verstand noemde het zinloos. Het verstand redeneert logisch. En ja … als ik alles logisch bekeek … was er dan wel de ruimte om …? Maar de stem van het hart fluisterde dat ik het een kans moest geven.' Ik keek naar Stef, zag zijn knipoog en wist dat het een aardig goede weergave was.
'Wauw, bedankt!' hoorde ik Julia fluisteren. Tranen begonnen over haar wangen te lopen.
Aan de hand van Alex zag ik dat ze die zowat fijn kneep. 'Het hart gaf me in, ook al was het nog met zo'n iel stemmetje, dat ik het een kans moest geven en … dat gaan we dan doen ook! We blijven niet hangen in het verleden! We zetten een reuzenstap eroverheen! We gaan verder! Met z'n allen! Maar daarbij heb ik voor Alex nog wel een opdracht. Uit onze gesprekken weten we van elkaar, en misschien gaat het ook wel op voor Grace, maar dat weet ik niet zo goed, dat we de neiging hebben om onszelf nogal eens af te kraken, onderuit te halen, weg te schoffelen. Wat ik doe, doet er niet zo toe, zeg ik maar al te vaak. Is niet zo belangrijk.' Ik zag Hannah knikken. 'Grace dus ook, Hannah?'
'Yep! Je moest eens weten!'
'En dat is dus niet waar! Heel vaak de afgelopen weken heb ik dat te horen gekregen en vooral van mensen die belangrijk zijn voor mij. Ik ben van plan dat te gaan geloven! Waarom zou ik dat niet doen? Waarom zou jij, Alex,' en ik wees hem aan, 'dat ook niet doen? Want ik zou graag willen dat alle goede woorden die ik van jou heb gehoord, niet alleen maar woorden blijven! Zet ze alsjeblieft om in daden! Zorg ervoor dat je mijn grote bro… ' Verdomme! Waren er toch ineens te veel tranen die mij het verder praten onmogelijk maakten. Nee! Zo sprak ik mezelf weer eens fel toe! Je doet het prima! Je doet het zoals het op dit moment is! Die tranen horen erbij! En het leek warempel of het Stef was die dit alles in mijn oor fluisterde, terwijl hij dat toch niet deed. Ik kon het hem, Grace, Maria, Henrik Jan, Andre en Riet gewoon horen zeggen. Ik mocht zijn wie ik was. Met tranen en al. 'Euhh … even kijken waar ik was gebleven… ' nam ik de tijd om op adem te komen. 'Zorg er alsjeblieft voor, Alex, dat je mijn grote broer wordt! Alsjeblieft, doe je uiterste best, en dat doe je door te beginnen met … te stoppen met zeggen … dat alles wat jij doet er niet toe doet, dat jij niet belangrijk bent, dat alles jouw schuld is geweest, dat … ga zo maar door. Leg die stem het zwijgen op. Zorg ervoor dat je door alles wat je te wachten staat heen komt. Zorg ervoor dat je mijn grote broer wordt!'
Ik zag zijn uitgestrekte armen, de van het huilen rode ogen in zijn gezicht, de tranen die over zijn wangen liepen en stortte me in zijn armen. Ondanks zijn frêle uiterlijk was hij toch nog behoorlijk sterk in zijn armen, want hij kneep me zowat fijn en het voelde zo goed. Iedereen huilde volgens mij. Shit, wat had ik aangericht! Nee, verbeterde ik mezelf meteen. Nee, draai het niet naar het negatieve! Ik had niets fout gedaan! Ik had iedereen de gelegenheid gegeven om zijn, haar emotie te tonen. Het zouden voornamelijk tranen van geluk zijn. Ook dat nog eens! Ik jankte niet omdat ik Alex gemist had als grote broer! Ik jankte omdat ik een grote broer zou krijgen!
Tot de volgende keer!
Reacties zijn van harte welkom op de site waar dit verhaal legaal geplaatst is, maar ook via mijn e-mailadres: lucky_eye2@yahoo.co.uk
©Lucky Eye, oktober 2020
Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.