EEN FLUISTEREND HART - hoofdstuk 12

Plaats hier je eigen verhalen.
Gesloten
Lucky Eye
Berichten: 680
Lid geworden op: za 03 jan 2009, 19:35

EEN FLUISTEREND HART - hoofdstuk 12

Bericht door Lucky Eye » za 21 nov 2020, 07:26

Een verhaal van Lucky Eye

Disclaimer:
Dit verhaal is niet gebaseerd op feiten. Elke overeenkomst met gebeurtenissen, personen, plaatsen en tijden berust dan ook op toeval.



EEN FLUISTEREND HART



Hoofdstuk 12

Het opstaan de volgende ochtend vond ik vreselijk. Waar ik normaal gesproken meteen wakker ben, wilde het openen van mijn ogen me die dag niet echt lukken. Het feest was enorm leuk geweest en ook nog redelijk op tijd afgelopen. Thuisgekomen was het snel douchen geweest. Vier blote mannen tegelijk in de inloopdouche met de straal op standje breed en iedereen in no time klaar. We hadden daarna in bed ook geen seks gehad. Erewoord! De woorden van Ruben waren waar. In een relatie moest je tijd en aandacht hebben voor elkaar en … op dat moment … wilde dat niet meer echt lukken. En dus waren we gewoon gaan slapen. Tenminste … dat was de bedoeling geweest. Ik viel in slaap, maar al heel snel werd ik wakker. Mijn telefoon zoemde. Ik was meteen helder. Nog niet echt diep in slaap geweest waarschijnlijk. 'Marc,' fluisterde ik in het apparaat terwijl ik op de rand van het bed ging zitten.

'Sorry. Het is laat. Ik weet het.'

Niet duidelijk voor mij. Ik keek op het schermpje en herkende het nummer van Remi. Ooit hadden we dat eens uitgewisseld. Moet een praktische reden – iets met het werk – zijn geweest, realiseerde ik me. 'Remi! Hoe gaat het?'

'Wat denk je!'

'Hé, ik ga even wat kleren aantrekken en dan een plek opzoeken waar ik met je kan praten. Oké?' Hij vond het goed. Snel schoot ik mijn broek, sokken en een vest met capuchon van Stef aan over de kleren waarin ik in bed had gelegen. Ik liep naar beneden. De woonkamer was niet een goede plaats. Het geluid van mijn stem zou anderen wakker kunnen maken. Ik pakte de sleutelbos uit mijn broekzak, liep naar de keuken, stapte in mijn schoenen en maakte de achterdeur open. Over het erf liep ik naar de grote schuur. Daar ging ik met mijn rug tegen een grote paal op de grond zitten. 'Ben ik weer.'

'Het gaat slecht met me. Addy vertelde me dat jij het weet.'

'Ja. Moet vreselijk zijn.'

'Weet je, jij hebt me eigenlijk de ogen geopend.'

'Hoe bedoel je?'

'Die nacht dat wij daar samen sliepen.'

In mijn herinnering was het alleen maar een aaneenschakeling van vervelende momenten geweest. Niet iet…

'Je was boos. Ik weet het. Heb ik vaker. Ik ben een lul! Een grote eikel! Haal het rotste in anderen naar boven. Gewoon doordat ik dat bewust opwek. Daag uit en jij waarschuwde me heel erg duidelijk. Je vuist kon ik zowat voelen, Marc!'

Ik slikte iets in. Had willen zeggen dat hij dat verdiend had, maar dat voelde niet juist op dat moment.

'Het zette me wel aan het denken. Ook dat praten over leeftijd en seks. Ik ben niet gelukkig, Marc!'

'Nee. Kan ik me voorstellen. Als een relat… '

'Nee. Het was daarvoor al dat ik niet gelukkig was. Jouw vraag, opmerking over of ik niet te jong was toen ik met seks begon, was helemaal waar.'

Hij had me toen keurig op mijn nummer gezet en dus snapte ik er helemaal niets meer van.

'Ik was te jong, Marc! Heb je tijd voor een verhaal? Niet iets dat ik verzonnen heb. En ik wil niet dat je me zielig gaat vinden of zo en probeer ook niets van je gedaan te krijgen. Maar … als je zou willen luisteren, alleen maar luisteren, zou ik dat fijn vinden.'

'Ja, is goed.' En ik luisterde. Probeerde mijn gevoelens uit te schakelen, maar af en toe was dat vreselijk moeilijk. Dan kon ik zijn pijn, zijn verdriet overduidelijk voelen. Sommige gedeelten van zijn verhaal bezorgden me kippenvel. Andere deden de rillingen over mijn rug lopen. Af en toe stond het zover van mij af, dat ik me er helemaal niets bij kon voorstellen. Al met al typeerde ik het als gruwelijk.

'En dat is het zo'n beetje,' zei hij na geruime tijd. 'Ik heb er een flinke puinhoop van gemaakt. Niet dan?'

'Nee.'

'Niet? Kom op, man! Zeg gewoon dat ik een enorm stomkop ben geweest! Dat i… '

Even voelde het rot voor me. Had niets met hem te maken. Lag aan mij. Een gevoeligheid van mijn kant. Ik schudde het van me af. 'Hè! Ik heb geluisterd naar jou! Heel lang, maar nu wil ik dat je even naar mij luistert. Afgesproken?'

'Ja.'

'Heb je gedronken?' Ik had af en toe opgemerkt dat hij verward was geweest, logisch misschien ook wel, maar soms had het geleken alsof hij over zijn eigen tong was gestruikeld.

'Ben nu nog niet lam, maar wat niet is kan nog komen. De afgelopen nachten heb ik me wel flink bezopen.'

'En?'

'Wat en!'

'Heeft het geholpen?'

'Hmmm.'

'Nou?'

'Nee. Niet echt. Het lost niets op. En de kater bij het wakker worden is altijd vervelend.'

'Mee stoppen dus! Doe geen gekke dingen, Remi! Probeer je verstand erbij te houden, want dat is het enige dat je nu kan helpen!'

'Makkelijk praten, Marc! Jij hebt dit niet meegemaakt!'

'Nee. Dat weet ik. Ik heb andere dingen aan m'n kop!' Bewust stopte ik met praten, probeerde ik hem aan het denken te krijgen.

'Je moeder, sorry, sorry, sorry.'

Vooral dat herhaalde "sorry" maakte me duidelijk dat hij helder aan het worden was. Dat hij zijn oren had geopend en naar me zou luisteren. 'Ja. Dat. Dat heb ik.'

'Shit … ik wou … '

'Nee. Gewoon nog even luisteren. Mijn probleem probeer ik zelf op te lossen, maar ik weet niet of dat me lukt. En … ik ben voorzichtig … raad geven aan iemand vind ik altijd moeilijk. Ik snap je verdriet. Maar … blijf daar niet bij zitten. Probeer dat verdriet niet te verdrinken. Zeker niet met alcohol.' Ik hoorde hem grinniken. Een goed teken, zo legde ik het voor mezelf uit. 'Je problemen zijn groot. Echt groot. Ik ga het nergens mee vergelijken. Kan ik niet. Maar weet wel dat jij ze niet hebt veroorzaakt.'

'Maa… '

'Nee! Niet jij, Remi! Jij was nog veel te jong. Ja, veel te jong toen je door hem ingepalmd werd. Hij heeft jou er in laten tuinen, Remi! Hij heeft ervoor gezorgd dat jij precies deed wat hij wilde. Je afhankelijk van hem gemaakt. Hij heeft misbruik van jouw situatie gemaakt! Misbruik van jou gemaakt!'

'Maar ik heb het wel laten gebeuren!'

'Waarom?' Mijn vraag bracht hem van zijn stuk. Hij bleef stil en dus herhaalde ik mijn vraag. Diverse keren moest ik het aanvragen bij hem en steeds bleef het van mijn kant bij dat ene woord.

'Omdat … omdat ik hem gelukkig wilde zien. Mijn eigen geluk was niet belangrijk. Ik deed alles opdat hij gelukkig zou zijn.'

Diverse dingen noemde hij bij naam. De details had ik liever niet willen weten, maar ik kreeg ze toch. Ik probeerde afstand te houden. Me niet te laten raken. 'Maar nooit heb je gedacht aan je eigen geluk, Remi!' antwoordde ik hem toen hij uitgepraat was.

'Nee. Bijzaak.'

'Echt?'

'Nee. Natuurlijk … natuurlijk niet. Maar … dat dacht … ik altijd wel. Als ik hem … als ik hem gelukkig kon maken, door alles wat hij van mij wilde, alles wat hij van me vroeg, dan … dan zou dat geluk van zelf komen,' zei hij tussen het huilen door. 'Snap je me?'

'Ja.'

'Man! Wat een opluchting! Want ik snap mezelf helemaal niet!'

'Je zag … nee. Hij zorgde ervoor dat je dingen maar van één kant kon zien, Remi! Hij heeft je gemanipuleerd! Je gedachten steeds in één richting gestuurd! Zijn richting!'

'Ja. Maar nu? Wat moet ik nu? Ik … vanmorgen stond ik met een jeugdfoto van mij voor de spiegel. Ik herkende mezelf niet eens! Ik ben mezelf helemaal kwijt! Weet niet wie ik werkelijk ben!'

'Praten. Zorg dat je het uit je systeem krijgt. Ga op zoek naar dat wat goed is voor jou, Remi!'

'Hoe doe ik dat?'

'Je bent al uitstekend begonnen, man! Je hebt mij gebeld!'

'Ja. Midden in de nacht. Verdomme! Wat heb ik me in mijn hoofd gehaald om jou zo laat nog te bellen!'

'Waag het niet op te leggen!' probeerde ik bij hem dat schuldgevoel weg te krijgen. 'Ik heb tijd. Ik luister naar je. Maar … ik denk dat het goed is als je met een professional gaat praten.'

'Een zielenknijper?'

'Ik noem het liever anders, maar ja … dat bedoel ik.' Ik betrapte me op een tegenstrijdigheid bij mezelf. Toen Grace het heel voorzichtig naar mij toe had gebracht, had ik er niets van willen weten en nu … nu … stelde ik het voor aan Remi.

'Maar … '

'Vooroordeel.'

'Je hebt gelijk. Dat was het. Oké. Bedankt, Marc! Je bent een bovenste beste!'

'Hé, ik ben nog niet klaar hoor! Wanneer ga je dat doen?'

'Iemand anders bellen? Een professional? Niet nu natuurlijk!'

'Ik weet iemand die je ongetwijfeld kan helpen.'

'Nu nog?'

'Ja. Maar … ik heb geen verstand van hoe dat allemaal officieel moet.'

'Ik ook niet. Nooit bij de hand gehad.'

'Ga ik navragen. Blijf bij je telefoon in de buurt en spoel die drank door de gootsteen!'

'Echt?'

'Ja! Dat spul helpt je echt niet!' Even was het stil aan de andere kant van de lijn.

'Hoor je het geluid?'

Een klokkend en vervolgens een soort van gorgelend geluid, hoorde ik. Iets dat weggespoeld werd. 'Dat was stap twee, Remi! Nu ga ik bellen. Bel je zo terug.' Ik drukte hem weg. Zocht het nummer van Ruben bij mijn contacten op en tikte op de groene toets. Vrijwel meteen werd er opgenomen.

'Marc?'

'Ja. Met mij. Sorr… '

'Niet doen, jongen! Ik had toch gezegd dat mijn deur altijd openstaat voor jou!'

'Ja … weet ik … maa…. maar dit is niet voor mij. Voor een vriend van mij.' Ik legde hem uit wat er aan de hand was. Hij luisterde heel goed. Onderbrak mij geen enkele keer. Pas toen ik zei dat ik klaar was, kwam zijn reactie.

'Oké. Heb het gehoord. Ik kan luisteren. Helpen. Officieel moet je bepaalde dingen eerst doen, maar dat vind ik altijd jammer van de tijd. Begrijp dat hij echt dringend hulp nodig heeft.'

'Ja.'

'Zeg hem maar dat hij morgenmiddag om twee uur kan komen. Ik praat met hem, kijk of ik hem kan helpen, regel met hem alles wat er geregeld moet worden. Is dat een goed idee?'

'Ja. Bedankt, Ruben! Heel erg bedankt!'

'En je niet bezwaard voelen dat je mij gebeld hebt, Marc! Niet doen!

Hij kende me goed. 'Ik vind het heel fijn dat je de helpende hand biedt, Ruben!'

'Dat had ik je gezegd, toch?'

'Ja. Bedankt!'

'Hou je nog een keer op! Ga je vriend bellen!'

'Ja. Doe ik. Bed… '

'Wegwezen jij!' En daarmee verbrak hij ons gesprek.

Ondanks alles schoot ik in de lach en nam de tijd om rustig naar mijn eigen schateren te luisteren. Dat voelde goed. Een stuk opluchting kwam over me heen. Ik tikte Remi aan.

'En? Niet gelukt zeker!'

'Niet zo negatief, Remi! Ruben wil morgenmiddag om twee uur graag met je praten.'

'Wauw! Hoe krijg je dat soort dingen zo voor elkaar, man!'

'Ik heb vrienden, Remi. Heel goede vrienden.'

'Shit! Ik weet niet eens wie mijn huisarts is! Weet niet eens of ik er wel een heb!'

'Niet aan denken. Rustig laten zoals het is, Remi. Zorg dat je nog wat slaap krijgt.' Ik gaf hem het adres van de woongemeenschap en wilde hem uitleggen hoe hij er vanuit Steenwijk kon komen.'

'De TomTom weet het vast wel te vinden, hoor!'

'Nee. Niet helemaal! Op het eind gaat dat ding fout. Altijd.' Een uitleg volgde.

'Heb het opgeschreven. Moet goed komen! Dank je, Marc. Als je jou als vriend hebt, dan … dan ben je een gezegend mens.'

'Jij dus ook, Remi!'

'Wou dat het waar was… '

'Hé, je hebt mij, een vriend, gebeld.'

'Dank je. Ik wou dat ik het jou toen niet zo moeilijk had gemaakt, die nacht.'

'Dat doet er niet toe. Ik heb je nu kunnen helpen en dat, ' ineens begreep ik die mooie instelling van de sluiswachter en zijn vrouw, 'dat voelt heel erg goed.'

'Ik ga naar Ruben morgen. Mag ik je laten weten hoe het gegaan is?'

'Tuurlijk!'

'Je hebt vakantie, hè?'

'Ja.'

'Zorg dat je ervan geniet!'

'Doe ik!'

'Hè, nog iets. Mag het?'

Ik vond het prima.

'Heb je iets met Stef?'

De zoveelste die ermee kwam. Maar wel later dan anderen. 'Ja. Sinds kort hebben we officieel iets. En ga me niet vragen of we al seks hebben gehad!'

'Je zou me niet met je vuist kunnen raken op dit moment, maar … ik laat die vraag zitten.'

'Waarom noemde jij Stef altijd "Dikkie"?' Iets dat ik ineens wilde weten.

'Heb het je al verteld. Ik ben een lul! Op de een of andere manier beleef ik er plezier aan om anderen een rotgevoel te geven. Ik heb een gespleten persoonlijkheid. Die conclusie kan ik zelf wel trekken. Heb ik geen psycholoog voor nodig.'

'Niet te snel oordelen, Remi!'

'Ik noemde hem zo omdat ik hem dik vond.'

'Maa… '

'Hij is dat absoluut niet! Hij is groot en breed, maar absoluut niet dik. En toch kon ik hem ermee raken. Stom van me. Ik moet mezelf helemaal opnieuw uitvinden. Erachter zien te komen wie ik ben. Ergens … heeeeeeeeeeel diep, diep van binnen … moet dat er nog zijn. Wat denk jij?'

'Ja. Denk dat je gelijk hebt. Door allerlei omstandigheden kunnen we soms een ander worden.' Optie nummer drie van Stef. Toepasbaar in elk geval op Remi. En Alex? Snel herpakte ik me weer. 'En dat is bij jou ook gebeurd. Maar … de werkelijke Remi zit onder al die lagen nog ergens. Heb je iemand die je kan helpen zoeken?'

'Zoals?'

'Familie?"

'Ik heb alleen maar een zus. Die is getrouwd en heeft een paar kleine kinderen. Maar … de band is verbroken.'

'Dat is jammer … tenminste … zo kijk ik er tegen aan.'

'Ja. Ik nu ook. Ik wou dat … dat ik niet naar Tim had geluisterd. Nooit naar hem had geluisterd.'

Die naam viel voor het eerst, maar ik begreep dat Tim ongetwijfeld zijn ex was. 'Hoe bedoel je?' Hij legde het me uit. Heel lang had Remi wel contact met zijn zus en haar gezin onderhouden. Tim was vaak meegegaan. Maar bij thuiskomst had hij altijd iets te mekkeren gehad. Altijd was er wel iets aan te merken geweest of op de zus van Remi, haar man of de kinderen. En zo hadden die bezoekjes altijd een vervelende nasleep gehad. Op een gegeven moment had Tim Remi aangegeven dat het contact beter verbroken kon worden.

'En stomme ikke, deed wat hij zei. Ongelofelijk niet!'

'Waarom deed je het?'

'Enerzijds wilde ik van het eeuwige gezeur van hem af. Anderzijds … dreigde hij bij me weg te zullen gaan als ik … als ik het contact niet verbrak.'

'Chantage dus!'

'Ja. En dan was dit nog een aardige vorm … Nee. Niet dus! Zonder hem … zonder hem ben ik een wrak! Ik ben niets zonder hem! Alles om me heen, vrienden, noem maar op … alles is gelinkt aan hem. Er is hier helemaal niets van mezelf!'

'Hè! Maak het jezelf niet al te moeilijk! Hij is weg! Je hebt je vrijheid terug! Je kunt weer worden wie je voordien was! Natuurlijk zal dat tijd nodig kosten en pijn doen. Maar … die weg ben je nu ingeslagen.'

'Omdat hij weg is gegaan!'

'Ja! Prijs jezelf gelukkig, Remi! Je hebt nu tijd en ruimte om opnieuw te beginnen. Je bent daarvoor jong genoeg! Je hebt mensen om je heen die jou waarderen.'

'En anderen die mij een enorme klootzak vinden!'

'Ja. Die zijn er ook. Maar … je kunt dingen uitleggen. Laten zien wie je werkelijk bent.'

'Moet ik zelf eerst op zoek.'

'Ja. En daarmee ben je vannacht begonnen. De eerste stappen in een nieuw leven.'

'Dank je, Marc! Je bent een echte vriend. Heb ik dat al gezegd?'

'Weet het niet. Doet er ook niet toe.'

'Jawel! Ik zou het stom vinden als ik het vergeten was.'

Heel lang praatten we samen nog door: deels over mij, deels over hem. Pas heel laat verbraken we de verbinding. Stram stond ik op en liep terug naar het huis.



Tot de volgende keer!



Reacties zijn van harte welkom op de site waar dit verhaal legaal geplaatst is, maar ook via mijn e-mailadres: lucky_eye2@yahoo.co.uk



©Lucky Eye, oktober 2020
Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.

Gesloten