Wat een klas XXXXIV

Plaats hier je eigen verhalen.
Gesloten
Pringles1
Berichten: 46
Lid geworden op: zo 17 jun 2018, 15:44
Vul het getal in: 123

Wat een klas XXXXIV

Bericht door Pringles1 » zo 08 nov 2020, 15:22

Ik was helemaal stom verbaasd. Milan bleek een klasgenoot te hebben met wie hij het heel leuk vond om zogenaamde libdub filmpjes te maken. Milan had, samen met Phillipe, onze vrienden, allerlei collega’s van mij en Mike, onze buren en zelfs een paar familieleden van Mike zo gek gekregen om mee te doen aan een libdub, speciaal voor ons, met Guus Meeuwis’ “Brabant” als melodie. Het meest waanzinnige was dat de film in ons eigen huis gedraaid bleek. Opeens begreep ik nu waarom ze zo hadden aangedrongen om nog een keer op Mike’s verzoek in Overloon naar het Nationaal Oorlogs- en Verzetsmuseum te gaan en er vooral een hele speciale en niet te vergeten lange dag van te maken. Het was dus allemaal een vooropgezet plan geweest om ons zo uit huis te krijgen zodat ze vrij baan zouden hebben om de film te maken… Er verschenen tranen in mijn ogen; Milan liet tijdens het nogal verlengde intro, het stukje piano, iedereen in een soort slow motion, lachend en soms zwaaiend, door onze ‘speciale’ garagedeur naar binnen komen lopen. De symboliek spatte hiervan af: na de verschrikkelijke boodschap van het verongelukken van Mike’s ouders, ging de voordeur eigenlijk nooit meer open bij ons. Iedereen die voor ons belangrijk was wist waar de sleutel lag en kwam binnen door deze garagedeur.

De sleutel voor de garagedeur hing namelijk al maanden in een door Mike in elkaar getimmerd vogelhuisje en iedereen die het moest weten, wist dat daar de sleutel lag… voor zover ze niet van ons een eigen sleutel kregen. Mike ging een hele tijd minstens een keer per maand naar de sleutelboer om er bij te laten maken en bijna iedereen die we belangrijk vonden had er één. Even vreg ik me af wie toch dat mooie pianospel verzorgde. Ik zag vervolgens tot mijn verbazing onze buurvrouw achter een glimmende, zwarte piano zitten die dicht langs de garagedeur was gezet; de piano was door Mike’s collega’s uit het huis van de buren gehaald en naar dat van ons gedragen, speciaal voor het begin van de film. De hele film was echt met liefde en vol enthousiasme gemaakt en dat spatte er aan alle kanten van af. Mike keek zijn ogen uit en stootte me meer dan eens dan eens aan, gebarend naar het scherm dat hij iets herkenbaars had gezien. Wat me vooral ontroerde, was dat Bryan de rol van Guus - inclusief gebreide muts en opgestoken kraag - mocht vervullen en hij was er zichtbaar trots op. De camera zwaaide van links naar rechts door ons huis en je zag dat de tekst op allerlei manieren werd uitgebeeld in ons huis: de bar in de keuken was omgebouwd tot het dorpscafé, iemand lag te slapen op de bank, de lampen in de gang die ineens werden ontstoken, deuren die dicht gingen en opeens open en daar kwamen dan weer lachende mensen te voorschijn…

Milan trok met zijn camera door ons hele huis heen, ook naar boven toe. In elk vertrek gebeurde wel iets en ik kwam eigenlijk ogen te kort om het allemaal te zien. Ik kreeg een rood hoofd toen Yannick en Yuri ineens onder onze dekbedden uit kwamen gesprongen met elk een foto van ons in hun handen die ze zoenden en daarna met een dikke knipoog hun tong uitstaken naar de lens en zo heel subtiel aan ons lieten weten dat ze de vrijpartij op ons bed nog niet waren vergeten... Het slotakkoord van de prachtige film was een shot vanaf ons balkon, de tuin in: alle mensen die hadden meegedaan aan het filmpje, stonden in onze tuin en zwaaiden naar de camera. Toen zwenkte Milan de camera naar de hemel en volgde een vliegtuig dat overvloog en langzaam maar zeker steeds kleiner werd. Toen werd het beeld zwart en gingen de lampen in het zaaltje weer aan. Ik voelde me heel ongemakkelijk worden, zo midden in de zaal en tientallen mensen - het was intussen nog een stuk drukker geworden - die voor de film klapten, schreeuwden en floten. Mike trok me dichter tegen zich aan en ik keek in zijn prachtige ogen, die gevuld waren met een mengsel van liefde, trots en verbazing. Ik was compleet sprakeloos. Natuurlijk had ik verwacht dat er iets voor ons georganiseerd zou worden. Maar meer dan een biertje drinken met onze vriendengroep had ik niet verwacht. Al die mensen vonden ons dus blijkbaar belangrijk genoeg om een hele dag op te offeren om mee te doen aan het filmpje en ook nu langs te komen. De koek was echter nog niet op: Milan liet het licht opnieuw doven en startte nóg een filmpje in: ‘The making of Farewell to the USA’. Tussen vakkundig gemonteerde mislukte scènes en foutjes, kregen veel mensen de kans om nog iets tegen ons te zeggen.

Opnieuw was is oprecht verbaasd over de liefdevolle manier waarop herinneringen aan ons werden opgehaald; Yannick die onze speurtocht in de sneeuw terug in herinnering bracht, de metselleraar van Mike die stomverbaasd was toen Mike opeens enorm zijn best ging doen en er maar niet achter kon komen waar die plotselinge gedragsverandering door veroorzaakt was, mijn baas die, heel humoristisch, vertelde over de eerste keer dat hij realiseerde dat zijn Manager Operations een vriend had en dat dus niet een oogverblindende dame me vergezeld had naar New York, maar een puber van nog geen 18… De anekdotes kwamen zonder uitzondering uit het hart van degene die ze uitsprak; opnieuw was ik tot tranen geroerd. Gelukkig voelde ik langs me dezelfde reactie. Stamelend bedankte ik iedereen die aan de film had meegedaan. Gelukkig kon ik me daarna snel uit te voeten maken en me onder de gasten mengen. Ik keek af en toe stiekem om me heen en genoot ten volle van de moeite die iedereen genomen had om langs te komen. Mijn verwachting was dat na een uurtje de eerste gasten wel weer zouden vertrekken. Niets wat echter minder waar; het leek eerder drukker te worden; vooral Mike’s collega’s waren in groten getale aanwezig om afscheid te nemen van hun ‘troetelhomo’ zoals hij door een groepje betonijzervlechters luidruchtig werd genoemd. Zij hadden zelfs de moeite genomen om een PSV wedstrijdshirt te laten bedrukken met die koosnaam en het vervolgens in te laten lijsten.

Tegen twaalf uur pakte Milan nog één keer de microfoon in zijn handen. Ik had verwacht dat Milan iedereen voor zijn komst zou bedanken en wel thuis zou wensen, maar dat bleek niet het geval: Milan nodigde iedereen uit om nog even mee naar de eigenlijke Ierse pub te gaan. Mike keek me lachend aan: hij zag aan mijn gezicht dat ik diep in mijn hart nu het liefst stilletjes door de achterdeur had wilde verdwijnen, maar ook dat ik me realiseerde dat ik dat niet kon maken. Hij haalde zijn schouders op en gebaarde dat hij alvast met een paar collega’s de pub in liep. Samen met Sandra en Frenk’s vader ging ik in een hoekje bij de bar staan; het was behoorlijk druk in de kroeg en de stemming werd alleen maar beter toen de uitgelaten meute uit het zaaltje zich onder de andere bezoekers mengden. Dat had ook zijn weerslag op de artiest die die avond optrad in de Ierse pub. Ik keek nog eens goed: het bleek dezelfde man te zijn als die we gezien hadden toen ik met Björn naar de pub was toegekomen op verzoek van Mike. En net als de vorige keer was ik vol bewondering over zijn optreden.

Na nog een nummer gespeeld te hebben, richtte hij zich met een vet Iers accent tot “two nice people in this audience, who are apperently are about making the biggest mistake in their lives”. Ik had niet direct door dat het over ons ging, maar Mike’s collega’s hadden dat wel en nogal ruw werd ik door de potige bouwvakkers bij de bar weggeplukt en, naast Mike, op het podium gedeponeerd. Gelukkig stelde de artiest alleen Mike een aantal vragen, die hij behendig beantwoorde. Daarna hadden Mike’s collega’s nog één verrassing in petto…. Ik kreeg een afzichtelijke blonde, bij een ordinaire feestwinkel gekochte, pruik op mijn hoofd gedrukt en een zilverkleurig glitterjasje aan. Mike kreeg dezelfde behandeling, alleen zijn pruik was rood. Daarna kregen we allebei een microfoon in onze handen gedrukt en begon de artiest het door mij intens verafschuwde “YMCA” te spelen. Helaas voor mij vond de zaal het wel helemaal geweldig en zag ik geen enkele mogelijkheid om aan deze in mijn ogen vernedering te ontsnappen. Met een door boosheid en gene vervuld gezicht keek ik opzij: ik verdacht Mike er nog steeds van de hand te hebben gehad in deze avond. Toen onze blikken elkaar kruisten, wist ik echter dat Mike ook van niks had geweten. Hij haalde echter zijn schouders op en bewoog de microfoon naar zijn mond. Vanzelfsprekend vond de artiest het nodig om een heel lange versie van dit nummer ten gehore te brengen, niet in de laatste plaats vanwege de bijval die hij kreeg: natuurlijk het meest uit de hoek van onze vrienden en kennissen, die het ook nog in hun hoofd haalden om tientallen opgeblazen condooms door de zaal te laten zweven.

Ik was blij eindelijk het podium te kunnen verlaten, ook omdat het onbarmhartig warm was onder de lampen die boven het podium hingen. Hoofdschuddend zag ik, toen ik al weer tussen de mensen stond, hoe Mike als een volleerde artiest uitgebreid het publiek ging bedanken, compleet met diepe buigingen en handkusjes. Met een deels gespeelde boze blik in mijn ogen gaf ik de pruik en de jas terug aan één van Mike’s collega’s. Mike was echter vastbesloten om de verrassing van zijn collega’s waar mogelijk belachelijk te maken: hij hield onverstoorbaar zijn pruik op en knoopte het glitterjasje dicht, niet van zins deze terug te geven. Rond half twee gingen de eerste mensen naar huis; enkelen zouden we de komende week niet meer zien en kwamen dan ook echt afscheid nemen. Ik stond vooral erg verbaasd te kijken toen het moment daar was dat Mike afscheid moest nemen van de collega’s, waarmee hij de laatste jaren onafgebroken op de steiger had gestaan. De erg hartelijke en warme manier waarop van Mike afscheid werd genomen en hem veel succes in de VS werd gewenst, maakte me opnieuw duidelijk hoe erg Mike geliefd was bij de uiterlijk heel stoere, maar nu zichtbaar emotionele bouwvakkers. We bleven met ongeveer 15 mensen achter. “Ja, broodje schaap!” hoorde ik Mike opeens roepen. Ik keek op m’n horloge: het liep al tegen drieën. Ik was doodmoe, maar ik was ook vastbesloten om dit weekend niet de spelbreker te zijn die ik in het verleden was geweest: Mike had blijkbaar nog energie voor tien en ik was van mening dat ik me daar maar op aan moest passen. Ik pakte van Björn een glas Redbull aan en dronk het in één teug leeg. Ik dacht even dat de vullingen van mijn tanden er uit zouden barsten door de zoete smaak van het rode drankje.

We verlieten de zaak en gingen op weg naar de shoarmazaak, Mike nog steeds met de pruik op en de jas aan. Ook al had hij geen druppel alcohol gedronken, mijn vriend was enorm uitgelaten en vrolijk en dat leverde hem al snel de aandacht van een aantal, volgens Mike’s vrienden, uitzonderlijk aantrekkelijke dames op. Mike sloeg vrolijk zijn arm om één van de frêle meisjes en begon met haar te kletsen terwijl hij verder liep richting de eettent. Ik moest enorm lachen toen een van de vriendinnen van het meisje die nu in de arm van Mike liep, haar oog op Bryan had laten vallen en de hand van Mike’s boezemvriend beetpakte. Ik zag Mike even kijken of het meisje het wel met goede bedoelingen deed, maar toen hij zag hoe het meisje een brutale zoen van Bryan op haar wang zelfs beantwoordde, was Mike gerust gesteld. Ik zag wel dat hij zich behendig wat liet afzakken, zodat hij een oogje op Bryan kon houden. Samen met de drie meiden liepen we de zaak in. Ik gaf de eigenaar een hand en we praatte even over koetjes en kalfjes. Toen een van de medewerkers met een schrijfblok aan de luidruchtige tafel de bestelling op kwam nemen, spoedde ik me in die richting: ik had honger als een paard! Ik ging met mijn rug tegen de muur zitten en hield de deur nauwgezet in de gaten terwijl de rest van de groep alleen oog had voor elkaar. Ik was de knokpartij waarin we hierbinnen verzeild waren geraakt, nog steeds niet vergeten. Ik had geen van onze tegenstanders ooit nog gezien, maar ik hield er wel rekening mee dat ze ook in dit uitgangsgebied zouden zijn en misschien ook wel trek zouden krijgen.

“Doe hem maar flink wat extra schaap, want hij gaat naar Amerika!” riep Koen door de zaak heen, wijzend op Mike. Ik vertelde de eigenaar van onze emigratieplannen. Toen ik na het eten mijn portemonnee pakte om te betalen, woof hij die met een handgebaar weg. “Het eten is van het huis. Als dank voor jullie hulp.” Buiten namen de jongens afscheid van de meiden, maar niet nadat Mike er voor had gezorgd dat het meisje dat Bryan’s hand had vastgepakt, hem haar telefoonnummer had gegeven. Bryan’s gezicht glom van trots en hij hield het papiertje, als ware het een relikwie, stevig vast. Ik had een heel gesprek met Sandra gehad over onze gezamenlijke afscheidsavond; ze had lang vast gehouden aan de regelmaat die ze strikt in Bryan’s leven aanhield. Ze had gemerkt dat haar zoon tussen grote groepen mensen dusdanig veel prikkels kreeg, dat hij daar onrustig en zelfs agressief van kon worden. Daarom had Sandra drukte altijd proberen te vermijden en Bryan met zo weinig mogelijk verrassingen geconfronteerd.
Sandra moest echter toegeven dat Bryan en Mike onafscheidelijk waren en dat Mike een dusdanige invloed op Bryan had, dat ik haar ervan kon overtuigen om Bryan de hele nacht met Mike “op stap” te laten gaan. Met een wilde dans door de kamer hadden de twee de toestemming van Sandra gevierd, terwijl ik en Sandra lachend toekeken.

In de parkeergarage namen we afscheid van de rest van de groep. “Tot van de week!” werd er over en weer geroepen. Dat klopte ook wel: we zouden vrijdag vliegen en er moest nog best het een en ander georganiseerd worden. Gelukkig had Sandra zich er mee bemoeid en had iedereen keurig een geldig paspoort en de ESTA-verklaring ingevuld en toestemming gekregen. Ik verheugde me er stiekem op: Sandra, Bryan, Björn en zijn vriendin, Koen en zijn vriendin, Phillipe, Milan, Yuri, Yannick en wij tweeën: 12 man op reis naar de VS! Vanzelfsprekend had ik achter in mijn auto plaatsgenomen; in tegenstelling tot mij was Mike’s hobby autorijden en ik liet me dan ook graag door Mike door het verkeer heen loodsen. Zeker als het druk en chaotisch was op de weg was ik altijd blij naast Mike plaats te kunnen nemen. Net zo vanzelfsprekend was Bryan op de passagiersstoel langs Mike gaan zitten. Ondanks dat het al een heel eind de nacht in was, waren we zeker niet de laatsten die de parkeergarage wilden verlaten. Ik zag Mike geergerd met zijn vinger trommelen op het met zwart leer bedekte stuur. Ik boog wat naar voren en keer tussen Mike en Bryan door, door de voorruit en zag dat onze voorganger grote moeite had met het in de gleuf van de automaat steken van zijn parkeerkaart, om op die manier de slagboom te openen. Ik kon me niet aan de indruk onttrekken dat de chauffeur niet de hele avond op fris had doorgebracht en schudde mijn hoofd over zoveel onverantwoordelijkheid.

Eenmaal uit de parkeergarage zette Mike koers naar zijn ouderlijk huis. Bryan probeerde onderweg Mike nog op andere gedachten te brengen zodat hij mee naar ons mocht. Mike had echter duidelijk de boodschap van Sandra begrepen: ze mochten samen uit maar Bryan moest wel thuis slapen. Gelukkig begreep Mike heel goed dat hij Sandra’s vertrouwen nu niet moest beschamen en reed, ondanks Bryan's smeekbedes, netjes naar de afgesproken plek. Mike parkeerde de auto op de oprit en aarzelde even. Ik had nog licht door de zware gordijnen zien schijnen en stapte uit. Bryan was al uitgestapt en maande Mike met een armgebaar dat hij ook de auto moest verlaten. Mike stapte uit en sloot mijn auto zorgvuldig af. Daarna volgde hij ons over het grindpad, dat beschenen werd door een fel maanlicht. Bryan opende de voordeur met de sleutel die hij aan een ketting om zijn nek droeg. Bryan wilde daar eerst niet aan, maar Mike had hem er van kunnen overtuigen dat het wel handig was om altijd binnen te kunnen. Om Bryan uiteindelijk over de streep te trekken, was Mike met Bryan naar de stad gereden en had Bryan een ketting uit laten zoeken. Het had Mike niet verbaasd dat Bryan resoluut had gekozen voor een ketting die precies leek op één van de kettingen die Mike droeg. Sandra zat in de hoek van de woonkamer, op exact dezelfde plek als waar Mike’s vader altijd gezeten had, een boek te lezen. De lamp boven de eetkamertafel was, buiten de goudkleurige leeslamp die langs de stoel stond waarin Sandra zat, het enige lichtpunt in de daardoor donkere kamer.

Bryan gaf zijn moeder een dikke knuffel en deed een poging om zo ongeveer alles wat hij na Sandra’s vertrek nog gedaan had, in een paar zinnen te vertellen. Ik kon er geen touw aan vastknopen en toen ik opzij naar Mike keek, kon ik aan zijn gezichtsuitdrukking aflezen dat het bij hem niet veel beter gesteld was. Ik zag echter dat Sandra zonder veel moeite uit Bryan’s woorden kon opmaken dat hij een geweldige avond had gehad. Ze gaf Mike een goedkeurende knipoog en stond toen op om voor ons koffie te gaan zetten. Mike nam plaats in de bank en keek om zich heen. Ik kon aan Mike zien dat hij het nog moeilijk vond om in zijn oude, vertrouwde, ouderlijke huis te zitten, terwijl de hele inrichting totaal anders was als toen zijn ouders nog leefden. Gelukkig kreeg Mike weinig gelegenheid daar over na te denken: Bryan was nog vol energie en eiste al zijn aandacht op. Er gloorde al licht toen we het huis verlieten: Mike had Bryan naar bed gebracht en dat gaf Sandra en mij de kans de komende week nog even door te nemen en in het bijzonder natuurlijk onze reis naar de VS. “Bryan verteld iedereen die hij op de dagopvang tegenkomt dat hij Mike naar de VS gaat brengen”, had Sandra me verteld toen de twee boven waren. “Het lijkt er wel op alsof jij niet bestaat.” Er was een verontschuldigende glimlach op Sandra’s gezicht verschenen. Ik had er geen probleem mee dat Bryan’s aandacht voor het overgrote deel naar Mike uit ging, in tegendeel. Ik vroeg me alleen af welke impact het afscheid op de twee zou hebben.

Het was erg stil op de straat op deze vroege zondagochtend. Ik ontwaarde alleen een krantenbezorger, die de zondagsbladen in de juiste bussen deponeerde. Voor de rest leek de stad nog in een diepe slaap te zijn. Ondanks dat het verkeersbeeld alle gelegenheid gaf om het enorme vermogen van de auto aan ter spreken, hield Mike zich keurig aan de snelheid. Hij had er voor zichzelf een sport van gemaakt om zo zuinig mogelijk te rijden: op tijd gas loslaten, op de motor afremmen in plaats van het rempedaal te gebruiken, op het juiste moment schakelen… ik had daar het geduld niet voor en hield er een aanmerkelijk ruwere rijstijl op na als mijn jongere vriend. Sierlijk draaide Mike de oprit op en zette de motor uit. Hij draaide zich naar me toe en gaf me een zoen. “Uitstappen, luilak’ fluisterde hij in mijn linkeroor. Ik knipperde een paar keer met mijn ogen; blijkbaar was ik onderweg toch even weggedommeld. Mike opende de garagedeur en liep naar binnen. Ik volgde hem en sloot de deur achter me. “Lust je nog koffie?” riep Mike vanuit de keuken. “Nee, laat maar”, antwoordde ik, “ik ga naar bed denk ik”. Dat kwam me op afkeurend gebrom vanuit de keuken te staan. Ik pakte de mok met warme koffie uiteindelijk dankbaar van Mike over. “Je wordt al ouder mannetje”, sprak hij met een pottend toontje tegen me, en tikte me met zijn wijsvinger op mijn neus. Daarna prikte hij met dezelfde vinger in mijn zij. “zo zo zo, ook niet meer zo strak hé?” Ik zette de mok met een klap op de keukentafel en zette de achtervolging in. Op de bank in de woonkamer had ik Mike te pakken.

Mike was dan door het vele trainen intussen sterker dan mij, mijn jarenlange vechtsportervaring kwam me nu goed van pas: met een snelle greep drukte ik Mike onder me en ging, met één knie aan beide zijden, bovenop hem zitten. Ik keek Mike vals aan. Mike smeekte, lachend, om genade, omdat hij zich goed realiseerde wat mijn volgende actie zou zijn. Hij had het goed ingeschat: mijn vingers doken onder zijn trui en kietelden hem waar ze maar konden. Ons kietelgevecht ging langzaam over in zoenen; eerst rustig en teder, daarna steeds feller en dieper. Mike draaide zich bovenop me en ik sloeg mijn benen om hem heen. Wild trok ik Mike’s trui over zijn hoofd. In de spiegel aan de muur zag ik Mike’s tatoeage. Ik had er aan moeten wennen, maar was er steeds meer aan gehecht geraakt, vooral vanwege de onderliggende gedachten erbij. Mike zag dat ik in de spiegel keek. Hij liet zich langs me glijden en keek me aan. “Vindt je ‘m mooi?” Ik knikte. “Hij is prachtig. Waarom vraag je dat? Dat weet je toch al?” Ik gaf Mike een zoen om mijn woorden kracht bij te zetten. Mike knipperde een paar keer met zijn ogen. “Nou”, begon hij aarzelend, “Koen had vorige week een heel mooi idee, vond ik.” Ik keek Mike niet begrijpend aan. “Nou, we gaan volgende week weg en dan zien we elkaar een hele tijd niet meer. Koen vond dat we iets moesten doen om toch bij elkaar te blijven. Een teken zeg maar.”

Mijn blik ging van onbegrip naar argwaan. “En hoe hadden jullie dat gedacht dan?” Aan Mike’s schrikreactie merkte ik dat mijn toon scherper was dan ik had bedoeld. Ik haalde mijn wenkbrauwen op om daarmee Mike aan te sporen zijn verhaal af te maken.
“Nou, ik ben met Koen naar de tattoo winkel geweest waar ze mijn tatoeage hebben gezet. Ze kenden jou daar nog, trouwens.” Mike schoot ik de lach. “Ze hadden nog nooit iemand gezien die, terwijl hij zat te wachten, op zijn laptop ging zitten werken.” Ietwat geergerd begon ik Mike uit te leggen dat ik het toen heel druk had, maar terwijl ik daarmee bezig was, realiseerde ik me dat Mike die opmerking alleen maar had gemaakt om me te stangen en in een poging om mijn argwaan weg te nemen. Middenin een zin stokte ik, keek Mike aan en gaf hem een korte kietelstraf. “Om kort te zijn, Koen en ik hebben het met bijna iedereen van de groep er over gehad en we hebben besloten om allemaal een tatoeage te nemen.” Mike stond op en liep richting kapstok om uit zijn jas het ontwerp te pakken. Ik keek hem na terwijl hij naar de keuken liep; de diepzwarte lijnen op zijn gespierde rug waren prachtig, maar ik had nooit de behoefte gehad er zelf een te nemen.

Mike ging langs me zitten en vouwde voorzichtig een wit papier open. Er stond één enkele afbeelding op. Ik herkende het direct: het was het Japanse karakter, kanji, voor water. Mike zag mijn verbaasde blik. “We hebben best lang nagedacht hoe het er uit zou moeten zien. We hebben een tijdje aan ‘broederschap’ zitten denken, maar dat zijn zeven tekens en bovendien is het wel erg cliché. Water is het begin van alles. Niets kan zonder water. Het is ook heel moeilijk om water echt uit elkaar te halen. Water is op de hele wereld overal hetzelfde en het gaat ook nooit weg. En het komt uiteindelijk altijd weer terug bij elkaar. We vonden dat dit allemaal perfect op onze groep van toepassing is. Dus daarom hebben we hiervoor gekozen. Wat vindt je er van?” Ik was opnieuw perplex. “Maar waarom Japans?” Mike keek me lachend aan. “Het leek ons de beste manier om ook jou over de streep te trekken. En bovendien kan bijna niemand Japans lezen en blijft de betekenis er achter mooi ons geheim en dat maakt het extra bijzonder”. Ik slaakte een zucht. Ik was onder in de indruk van de uitleg die Mike me had gegeven, was overtuigd van de goede intenties ervan, maar toch maakte een gevoel van ergernis zich van me meester.

“Niet goed…?” Mike keek me met een mengeling van nieuwsgierigheid en angst aan. Ik zuchtte en sloeg mijn handen op. “Waarom heb je er niks over verteld? Ik heb het gevoel dat je me nu voor het blok zet Mike. En je weet dat ik het niet leuk vind om voor het blok gezet te worden.” Mike keek me vol schuldbesef aan. “Ik had het met je moeten overleggen, maar ik was bang dat je nee zou zeggen. En bovendien, we zaten bij Koen, toen kwam ineens het idee op en zijn we omdat het al later werd meteen in de auto gesprongen. Vandaar…sorry…” De laatste woorden kwamen fluisterend over zijn lippen, terwijl zijn hoofd naar de grond gebogen was. Ik sloeg mijn arm om hem heen en trok Mike naar me toe. Langzaam richtte hij zijn hoofd op. Ik keek Mike in zijn prachtige ogen en merkte dat het me niet meer lukte boos op hem te zijn. Er brak, zonder dat ik er bewust op aanstuurde, een glimlach op mijn gezicht door. Mike’s gezicht klaarde opgelucht op. Onze lippen vonden elkaar.

“Zullen we vandaag nog even naar zee rijden?” vroeg Mike me, terwijl hij de volgende dag, rond 1 uur ‘s middags met een dienblad vol verlaat ontbijt op de rand van ons bed plaatsnam. Langzaam ging ik rechtop zitten en pakte de bediening van de elektrische lattenbodem die achter me aan de bedrand hing. Ik drukte op één van de knoppen en langzaam zoemend werd ik overeind geduwd. “Je wilt nog een keertje uitwaaien?” Mike knikte, terwijl hij zijn met een croissant gevulde mond in recordtijd probeerde leeg te kauwen. “Ja, zoiets! En volgens het nieuws is het nog lekker zonnig aan het strand. Kunnen we nog effe wat zon meepikken!” Ik keek op Mike’s zongebrande huid, schudde mijn hoofd en nam een slok hete koffie uit de mok die hij me aanreikte. Terwijl Mike het ontbijt beneden opruimde, stapte ik onder de grote, door Mike met hulp van Koen aangelegde regendouche. Ik liet het warme water over mijn lichaam stromen en gebruikte een overvloedige hoeveelheid doucheschuim. Toen ik met mijn handen de shampoo in mijn haar masseerde, voelde ik ineens twee heel bekende handen over mijn borstkas strelen. Enkele seconden later voelde ik twee lippen, die achterin mijn nek een zoen achterlieten. Terwijl de handen langzaam naar beneden afdaalden, waste ik, vol ongeduld, mijn haren.

Ik spoelde mijn hoofd af en greep met mijn beide handen naar achter. Beide handen kwamen op Mike’s billen terecht. Mike wreef met zijn handen de laatste plukken shampoo uit mijn haren, terwijl mijn handen het gebied tussen zijn bovenbenen en navel streelden. Langzaam draaide ik me om en trok Mike dicht tegen me aan. We trokken ons niets aan van de harde, warme, douchestraal die zich via onze tegen elkaar gezogen hoofden, een weg naar de zwarte tegelvloer baande. Ik streelde Mike waar ik kon; Mike voelde, ondanks dat hij veel met gewichten trainde, nog steeds heel natuurlijk aan: een zachte huid met daaronder spieren als staalkabels. Ik liet me langzaam op zijn knieën zakken, terwijl mijn handen en mijn mond bezit namen van de lichaamsdelen die ze passeerden op de weg naar beneden. Mike’s stijve, door het warme water en witte schuim glimmende pik, nam ik vervuld van geilheid in een keer in mijn mond. Op het moment dat mijn tong zijn pik raakte schoot er een siddering door mijn hele lichaam. Wild zoog ik Mike, terwijl zijn handen achterop mijn hoofd me geen enkele ontsnappingsmogelijkheid boden, voor zover ik dat zou wensen. Ik nam zijn ballen een voor een in mijn mond terwijl ik met mijn handen zijn pik en zijn ballen masseerde. Ik liet Mike zich omdraaien, trok ongecontroleerd zijn billen uit elkaar en begroef mijn tong in de zojuist vrijgekomen ruimte. Mike zette zijn voeten uit elkaar en leunde op zijn op de natte wandtegels geplaatste onderarmen, die zijn hele lichaam stutte terwijl op zijn gezicht een door gesloten ogen verraden grijns van pure lust te zien was.

Langzaam stond ik op, terwijl mijn tong en handen opnieuw Mike’s lichaam zoenden, likten en voelden waar ze konden. Uiteindelijk stond ik rechtop. Mike draaide zijn hoofd naar me toe en we vonden elkaar in een diepe tongzoen. Mike’s handen hadden mijn pik intussen gevonden en, met hulp van mijn handen, plaatste hij mijn pik tussen zijn prachtige billen. Ik drukte me naar voren, terwijl Mike hetzelfde deed in de andere richting. Enkele seconden later was ik zo diep als mogelijk in mijn vriend doorgedrongen. Ik zag Mike’s lichaam met een siddering reageren en wachtte ook even totdat Mike’s ademhaling weer normaal was. Daarna begon ik steeds sneller te bewegen. Een uur later waren we op weg naar de kust. Ik had Mike voorgesteld om mensen uit onze vriendenkring uit te nodigen om ook mee te gaan. Mike had het aanbod echter resoluut geweigerd: hij wilde echt nog één dag alleen met mij doorbrengen. Ondanks dat het al richting herfst ging, had het weer nog een warme nazomerzondag op het programma gezet. En dat onverwachte cadeautje wilde veel mensen graag uitpakken, wat erin resulteerde dat de wegen naar de kust behoorlijk druk waren. Ik had Mike gevraagd te rijden; ik kreeg altijd een beklemmend gevoel als ik in de file terecht kwam.
Mike had besloten naar het strand bij Ouddorp te rijden. Er was daar een strand dat eigenlijk alleen door kitesurfers en strandzeilers werd gebruikt. Direct achter het strand lagen duinen. Toen ik bovenop deze duinen stond, begreep ik waarom Mike hierheen gereden was: het strand was, door de aanwezigheid van de sportievelingen, niet interessant voor badgasten en in de duinen was ruimte genoeg om, uit de wind en uit het zicht, heerlijk in de zon te liggen.

Mike pompte het tweepersoons luchtbed wat hij had meegenomen op en gooide er zijn handdoek op. Ongeduldig klopte hij op het deel van het luchtbed wat nog niet bezet was. Ik trok mijn shirt uit en ging langs Mike liggen. Minutenlang lagen we, zonder iets te zeggen, in elkaar armen; onze ogen verborgen achter onze zonnebrillen, terwijl onze gedachten, onuitgesproken, zonder twijfel over hetzelfde zouden gaan. Ik gaf Mike een zoen en ging rechtop zitten, om wat te drinken uit onze rugzak te pakken. In tegenstelling tot Mike, kon ik nooit lang stil in de zon liggen: ik moest na een paar minuten wat doen: lezen, eten, drinken, praten… niks doen zat niet in mijn biologisch systeem, soms tot grote ergernis van Mike die zonder probleem uren bewegingsloos in de zon kon doorbrengen. Mike had zijn handen achter zijn hoofd gevouwen, waardoor zijn mooi behaarde en gespierde oksels en schouders, door het zonlicht op een natuurlijke manier werden uitgelicht. De spierwitte baseball pet en zijn in Maastricht gekochte zonnebril leken onderdeel te zijn van Mike’s mooie lichaam. Ik pakte een beker ayran uit de tas en de Elsevier. Ik overhandigde Mike zijn Ipod en terwijl hij de witte dopjes in zijn oren stopte, ging ik weer lekker tegen hem aan liggen. De zon deed haar best ons te verwarmen en ze slaagde daarin ruimschoots. Ik had ook geen behoefte om met Mike te praten en dat leek wederzijds. Niet omdat we het niet wilden, maar omdat we allebei behoefte hadden aan alleen in elkaars nabijheid zijn.

Tegen zessen stootte Mike me aan. “Zullen we gaan? Ik heb genoeg zon gehad voor vandaag.” Ik knikte, ik was aan de laatste bladzijde van de Elsevier bezig en besloot dat ik die later wel zou lezen. Ik stond op en samen rekten we onze spieren uit. We keken nog een keer naar de Nederlandse zee, die intussen aardig ruw geworden was. Nadat we er zeker van waren dat we niets hadden achter gelaten, liepen we terug naar de auto. “Er is iets verderop een standtent. Zullen we kijken of die open is?” vroeg Mike me. Toen ik hem vroeg hoe hij in hemelsnaam wist dat er zich hier een strandtent bevond, stak hij triomfantelijk de smartphone die hij van me cadeau gekregen had, omhoog. “Mobiel internet is reuzehandig” zei Mike, terwijl hij me met een handgebaar duidelijk maakte dat we op de T-splitsing rechtsaf moesten. We liepen de houten trap van de standtent op en gingen naar binnen. We werden hartelijk welkom geheten door een blond meisje met grappige sproeten in haar gezicht. Ik voelde een moment van jaloezie opkomen toen ik merkte dat het meisje ongegeneerd met Mike stond te flirten toen ze onze bestelling op kwam nemen. Toen het meisje zich omdraaide, stak Mike zijn tong naar me uit: hij had mijn ergernis gezien en vond het nodig die er wat dieper in te wrijven. Van buiten had de standtent er een beetje verlept uitgezien; van binnen was het echter een brok gezelligheid en toen het eten kwam bleek direct dat er wel een bijzonder vaardige brigade in de keuken moest staan: het eten wat geweldig.

Met een glas witte wijn en voor Mike een appelsap namen we na het eten nog even plaats op één van de enorme loungebanken die op het grote balkon, dat uitzicht bood op het strand en de branding, stonden. Aan weerszijden waren glazen windschermen geplaatst, waardoor het nog verrassend behaaglijk was op die plek. Rond negen uur besloten we terug te rijden; de zon was al onder en ook de windschermen konden de opkomende kilte niet meer tegenhouden. We brachten de glazen terug naar de bar, rekenden af en verlieten de zaak. De verkeersdrukte op de heenweg was op de terugweg totaal afwezig. Ik gaf Mike de hint om door te rijden en, nadat hij zeker wist dat ik het goed vond, zette hij de cruisecontrol van de Audi op 160. De tijdswinst die het opleverde brachten we nog even door voor de TV. Daarna knipte ik de TV uit en sloot Mike de gordijnen. Nog 5 nachtjes slapen!

We stonden pas na tienen op; normaal gesproken waren we altijd vroeg uit de veren, maar het doorzettingsvermogen van Mike, gekoppeld aan mijn gestructureerdheid, had er voor gezorgd dat we voor vandaag helemaal geen enkele verplichting hadden. We gebruikten deze buitenkans om lekker lang uit te slapen en, nadat we wakker waren geworden, uitgebreid te ontbijten en te douchen. Ik reikte Mike een mok dampende koffie aan. “my favorite queer” stond er met roze, groteske letters op. Mike had deze beker van zijn collega’s gekregen afgelopen zaterdag. Mike zag de tekst, gaf me een knipoog en liep toen de kamer in. Ik schonk mezelf ook een mok koffie in en terwijl ik de kamer in liep, vulden de tonen van een hardcorenummer de ruimte. Mike’s hoofd bewoog synchroon mee op het snelle ritme van de muziek; ik had al veel hardcore over me heen gehad, maar dit nummer kende ik niet. Mike zag mijn verbaasde blik en schoot in de lach. Met de afstandsbediening schroefde hij met volume wat terug, zodat hij verstaanbaar zou zijn. “Dit nummer heeft Phillipe in elkaar geknutseld. Hij is met de computer van Milan gaan rommelen en uiteindelijk is dit het geworden. Gaaf hè!” Mike straalde helemaal; hij was erg gesteld op zijn Belgische vriend en vond het geweldig dat hij zich op deze manier ontwikkelde. “Wil je misschien nog wat gaan doen vandaag?” vroeg ik hem. Mike keek even op van boven de mok koffie; kleine rookwolkjes waarschuwden dat de koffie nog steeds gloeiend was. “Nou, eigenlijk wel. Zullen we vandaag naar de Efteling gaan?” Een kwartier later waren we op weg naar Kaatsheuvel; ik had geen alternatief kunnen bedenken en bovendien moest ik erkennen dat het al jaren geleden was dat ik in het park geweest was.

We parkeerden de auto en liepen richting de ingang. Ik rekende af en we wandelden het park in. “Wat eerst?” vroeg ik Mike. “Ja duh!” kreeg ik als antwoord. “Het Sprookjesbos natuurlijk!” We staken de spoorlijn over en liepen links het Sprookjesbos in. We slenterden tussen de gezinnen met jonge kinderen door en enkele groepjes pubers waarbij steevast de zich stoer gedragende jongens probeerden indruk te maken op de giechelende meisjes. We kwamen langs het paleis van de Indische Waterlelies, die met de twee grote Oosterse wachters. Mike trok me bijna mee naar binnen. We namen plaats op de achterste rij. Mike wrong net zo lang totdat hij zich tussen mij en de reling had geperst. Mike draaide zijn hoofd naar me toe en ik beantwoordde zijn stralende lach met een welgemeende zoen. Ik sloeg mijn armen om hem heen en we keken naar de mechanisch draaiende poppen voor ons en luisterden naar de opgewekte blaasmuziek. Mijn gedachten dwaalden af naar het moment dat ik met mijn ouders in de Efteling was geweest. Het bedrijf van mijn ouders slokte bijna al de aandacht van mijn ouders op, maar één keer per jaar trokken mijn ouders er met mij een week op uit. In Kaatsheuvel hadden we de intrek genomen in een hotel - het Efteling hotel en het bungalowpark waren nog slechts hersenspinsels in die tijd - en opgewonden van spanning had ik mijn ouders mee het Sprookjesbos in getrokken – hetzelfde als Mike zo-even gedaan had.

Mike woelde nog wat, zodat hij lekker tegen me aan kon hangen. Ook dat herinnerde ik me als de dag van gisteren: ik had jaren geleden hetzelfde gedaan bij mijn vader als Mike nu met mij deed. Ik sloeg door mijn gedachten gedreven mijn armen nog wat steviger om mijn vriend heen toen ik me herinnerde dat mijn vader destijds exact hetzelfde bij mij deed, wat me toen een nog groter gevoel van geborgenheid en veiligheid verschafte. Het geschuifel van mensenvoeten deden ons plotsklaps terugkeren in de realiteit: de Waterlelies waren gesloten en het kikkerorkest zweeg. We schoten allebei in de lach van onze onbeholpenheid en liepen met de mensen mee, de attractie uit. De nazomerzon was warmer dan ik me had voorgesteld. Mike knipperde een paar keer met zijn ogen en trok daarna zijn hood-trui uit en bond deze zorgvuldig om zijn middel. De spierwitte polo die onder zijn zwarte trui te voorschijn kwam, paste prachtig bij zijn trainingsbroek en de blauwe pet van de New York Knicks, die ik hem destijds in de Big Apple cadeau had gedaan. Mike ging in de rij staan voor een zak friet; ik had Mike aangeboden om in één van de restaurants te gaan zitten. De blik in Mike’s ogen had me doen realiseren dat hij vandaag helemaal niet zat te wachten op méér dan gewoon samen van het park genieten – en van elkaar. Ik legde me neer bij Mike’s wens en prikte even later met een plastic vorkje in een zak met saus overgoten frietjes, terwijl we rustig verder slenterden.

We stonden voor het plein van de Vogelrok. Mike keek me vragend aan: “zullen we?” Ik zuchtte en haalde theatraal mijn schouders op. Stilletjes hoopte ik dat Mike mijn hint begreep en deze donkere achtbaanrit over zou slaan. Helaas werd mijn wens niet verhoord en vond ik me terug in het voorste karretje van de slang die zich zo dadelijk een weg door het pikkedonker zou gaan banen. Mijn afkeer tegen deze attractie zat hem niet zo zeer in het heen en weer geslingerd worden; het feit dat ik door de complete duisternis niet wist wat me te wachten stond en daardoor een gevoel van overgeleverd zijn zich meester van me maakte, zorgde voor de grootste voeding daarvan. Mike leek zich van mijn aversie niks aan te trekken: ik voelde dat hij zijn handen in de lucht stak en hoorde hem de longen uit zijn lijf schreeuwen, wat ik hoofdschuddend onderging. Mike had nog wel een verrassing voor me in petto: opeens voelde ik Mike’s lippen op die van mij. Voordat ik kon reageren, zag ik een felle lichtflits en wist ik dat we zoenend op de foto waren gezet. Toen de karretjes bij het eindpunt stil stonden, kon Mike amper wachten tot de beschermbeugels los waren gekomen: hij rende naar de balie waar op TV’s de gemaakte foto’s werden getoond. Ik ontkwam er niet aan ons exemplaar te kopen – op groot formaat, ook dat nog… Mike had bij een van de vele cateringkarretjes een paar broodjes gekocht en twee grote bekers met frisdrank en maande me mee het gras op van een van de grotere weides in het park. Mike spreidde zijn trui uit over het gras en ging er op zitten, genietend van zijn broodje en de verrassend warme nazomerzon.

“Nog een paar dagen…” mijmerde Mike voor zich uit. Wat had ik er veel voor over gehad om nu in zijn, door zijn zonnebril zorgvuldig afgeschermde, ogen te kunnen kijken. Ik was heel benieuwd naar hoe Mike onze laatste dagen in Nederland beleefde. Ik schonk Mike een geforceerde glimlach, in een vruchteloze poging mijn voortdurend de kop op stekende twijfel over de juistheid van onze beslissing om Nederland te verlaten, uit mijn hoofd te bannen. Het knagende gevoel had zich de afgelopen dagen dieper in mijn gedachten genesteld en liet zich er niet uit verwijderen; hooguit verdween het voor een paar uur, waarna het zich versterkt opnieuw aandiende. Een diepe zucht ontsnapte uit mijn mond. Mike keek opzij en aan het optrekken van zijn wenkbrauwen merkte ik dat hij zich niet realiseerde welke tweestrijd zich op dat moment in mijn hoofd afspeelde. Ik knipperde met mijn ogen en gaf Mike een zoen. Een zoen die hij liefdevol beantwoordde – en mijn tweestrijdige gevoel daardoor onbedoeld alleen maar versterkte. Mike stelde voor om om-en-om te kiezen welke attractie we zouden doen. Bij de eerste keuze van Mike had ik al spijt van mijn toegefelijkheid: de Bobbaan was de eerste keuze van Mike. En het werd voor mij alleen maar erger: het Schommelschip, de Piranha en als uitsmijter de Python stonden op Mike’s verlanglijstje. Ik had mijn woord echter gegeven en doorstond Mike’s keuzes – grotendeels door mijn ogen stijf dicht te knijpen. Rond zes uur besloten we het park te verlaten; Mike had genoeg actie gehad en ik was meer dan voldoende door elkaar geschud voor de komende tijd. Lachend en stoeiend gingen we richting auto. Thuis haalde Mike twee grote maaltijdsalades uit de koelkast en met wat te drinken onder handbereik, brachten we de avond door op de bank, voor de TV.

“Vanavond gaan we onze tattoo’s laten zetten.” Dat waren de eerste woorden van Mike toen ik de volgende ochtend mijn ogen opende. Het lukte me ternauwernood om een vinnige reactie te vermijden. Ik realiseerde me op het laatste moment dat Mike heel veel waarde hechtte aan het idee dat de hele groep inmiddels had omarmd; het ging helemaal niet om de tatoeage op zichzelf, maar om de onderlinge verbondenheid die de zorgvuldig uitverkozen kanji symboliseerde. Mike had me spontaan in zijn armen genomen en zelfs van de grond getild, toen ik hem had verteld ook een tatoeage te laten zetten. Dat ik er als voorwaarde aan had verbonden dat deze op een niet alledaags zichtbare plaats, zoals bijvoorbeeld mijn onderarmen, moest worden gezet, had Mike weggewoven: daar hadden ze al aan gedacht. Ik draaide me naar Mike toe. Hij lag naar het plafond te staren, met zijn armen achter zijn hoofd gevouwen. Onwillekeurig dwaalde mijn blik af naar mijn gespierde bovenarmen en zijn prachtig gevormde en mooi behaarde oksels. “Waar denk je aan?” vroeg ik Mike. Mike draaide zich naar me toe en er brak een glimlach op zijn gezicht door. Hij draaide zich naar me toe en gaf me een zoen, terwijl hij met zijn rechterhand over mijn borstkas streelde. “Ik denk er aan hoe het in de VS zal zijn. Als onze vrienden weer terug naar Nederland is en we samen achterblijven…” Mike legde zijn hoofd op de plek waar daarnet nog zijn vingertoppen liefdevol over bewogen. Met mijn rechterhand streelde ik langzaam door zijn zorgvuldig geknipte stekeltjes.

“Ben er bang voor?” Ik schrok van mezelf toen ik het me hoorde zeggen. Mike schudde zachtjes zijn hoofd. “Nee, want we zijn met z’n tweeën. Het zal zeker wennen zijn, maar het komt zeker goed. We zijn er voor elkaar om elkaar er doorheen te trekken. Toch?” Bij het laatste woord hief Mike zijn hoofd op, zodat hij kon zien dat ik instemmend knikte. Mike antwoordde met een zoen op mijn borstkas – en een diepe zucht. Ik hoopte met elke vezel in mijn lichaam dat het een teken van opluchting was. “Vervelend hè, als je alleen maar kunt afwachten?” Ik kon Mike alleen maar gelijk geven: alles wat we konden doen, hadden we al gedaan. En een paar dingen die we wilden doen, konden we niet doen omdat we de daarvoor benodigde spullen al hadden ingepakt. Daarom doodde we de tijd door eindeloos alle kanalen van onze satelliet-TV af te struinen, tevergeefs op zoek naar iets wat onze aandacht kon vasthouden. Mike zette de TV af en gooide de afstandsbediening met een van ergernis druipende boog in de stoel tegenover de bank waar we in zaten. Daarna stond hij op. “Kom. We gaan een stuk wandelen in het bos. Hier word ik helemaal gek!” Vanzelfsprekend liet ik Mike rijden. We hadden afgesproken de auto’s in Nederland te laten. Ik had Sandra, en vooral Bryan, blij verrast met de mededeling dat zij in mijn auto konden blijven rijden nadat we uit Nederland waren vertrokken. Koen had tranen in zijn ogen gekregen, toen Mike hem de sleutels van zijn Audi had overhandigd; de Q7 waar hij een tijd in had gereden had zijn vader voor een mooie prijs kunnen verkopen. De afspraak die ze maakten was dat Koen er in mocht rijden en alleen als wij in Nederland waren, moest Koen er voor zorgen dat hij in ons 'oude' huis de garage stond.

Mike stopte op een plek in het bos waar we de auto wel vaker hadden geparkeerd om van daaruit een wandeltocht te ondernemen. Hij keek me even aan, gaf me een knipoog en stapte toen uit. Zorgvuldig sloot hij de auto en liep het bos in. Ik kon niet anders dan hem volgen. Ik pakte mijn zonnebril uit het borstzakje van mijn poloshirt. Mike had bij vertrek van huis uit zijn zonnebril al opgezet; net voordat hij zijn witte baseballpet achterstevoren op zijn hoofd had geklemd. De nazomerzon was aangenaam en we realiseerden ons dat het een extraatje was. Het bos was uitgestorven: we zagen niemand en hoorden niemand. Uitgezonderd de geluiden die thuishoorden in een bos. Bij een picknickbank stopte Mike. Hij ging op de tafel zitten en zette zijn voeten op de zitbank. Hij klopte op het hout langs hem ten teken dat ik langs hem moest gaan zitten. Op die manier nam hij mijn irritatie over de manier waarop hij de bank gebruikte, als sneeuw voor de zon weg. Langzaam kwamen onze gezichten dichter bij elkaar nadat ik langs hem had plaatsgenomen. Al snel trok Mike mijn shirt over mijn hoofd, waarna ik hetzelfde bij hem deed. Ik keek nog een keer om me heen en verzekerde me ervan, dat er inderdaad geen mensen in de buurt waren. Mike was intussen al wat verder op het ruwe tafelblad gaan zitten. Terwijl ik hem zoende, knoopte ik langzaam zijn spijkerbroek los. Ongeduldig hielp Mike me het kledingstuk over zijn heupen te trekken. Opnieuw zoende ik Mike, terwijl hij mijn hand zocht en deze met een voor hem kenmerkende vastberadenheid, op zijn boxershort legde.

Mike liet zich onderuit, steunend op zijn onderarmen, zakken. Hiermee spande Mike zijn gespierde bovenarmen tot een prachtig plaatje. Mijn hand was intussen al doorgedrongen tot in zijn boxershort; Mike werd al stijf en ik voelde wat voorvocht op mijn vingers druppelen toen deze zijn eikel over zijn voorhuid schoven. Mike ging op één arm hangen. De hand die hij hierdoor vrij speelde gebruikte hij om mijn hoofd in de richting van zijn kruis te duwen. Zonder te aarzelen nam ik Mike’s stijve pik in mijn mond; een actie die Mike met een goedkeurend gegrom begeleide. De zon verwarmde ons uitbundig, terwijl mijn mond steeds sneller over de schacht van Mike’s prachtige pik bewoog. Mijn handen gebruikte ik om Mike op zoveel mogelijk plekken te voelen, te strelen en te stimuleren. Het had effect: al na enkele minuten voelde ik Mike’s ballen samentrekken en met een paar diepe kreunen kwam Mike in mijn mond klaar. Ik likte Mike’s pik schoon en wachtte af wat Mike’s verdere plannen waren. Mike schoof zichzelf naar de rand van de tafel en stond toen op. Hij maande me op de plek te gaan zitten waar hijzelf zojuist gezeten had en trok, nadat ik gedaan had wat hij van me verlangde, in één ruk mijn broek en boxer naar beneden. Ik kreeg niet de gelegenheid iets te doen: Mike’s lippen omsloten me voor ik er erg in had en brachten een siddering van genot in mijn hele lichaam teweeg.
Net voor ik klaar dreigde te komen, stopte Mike met het verwennen van mijn stijve pik met zijn fluweelzachte tong. Mike duwde me van zich af en draaide zich om. Hij nam met zijn knieën plaats op het tafelblad en keek met een ongeduldige blik om. Meer aansporing had ik niet nodig.

Behendig stuurde Mike de auto over de bospaden terug naar de verharde weg. In tegenstelling tot wat veel van zijn leeftijdsgenoten zouden doen, stuurde Mike behoedzaam om de vele kuilen in de weg heen. Deze rijstijl had me ook met een vertrouw gevoel doen besluiten Mike zijn auto cadeau te doen en bijna altijd te laten rijden. Mike stopte bij een ijszaak in het eerste dorpje wat we tegenkwamen. Hij parkeerde onze auto aan de overkant van de straat, op een verhoging waar schuin op de rijweg gemarkeerde parkeerplaatsen waren gemaakt. We stapten uit en Mike stapte met een vaste tred in de richting van de zaak. Terwijl ik nog dubde over welke smaken ik zou nemen, was Mike al bezig met het deels bewust op hol brengen van het hoofd van het meisje dat achter de toonbank stond en met zichtbare bewondering naar Mike keek. Mike besloot het bij yoghurt-amarenakersen te houden en nam er maar liefst 5 bolletjes van. Ik keek met verwondering toe hoe het meisje met veel moeite 5 bolletjes ijs in het kleurige kartonnen bekertje kreeg; dat had niet zo veel te maken met de structuur van het ijs, maar meer met de verdeling van haar aandacht tussen het scheppen van het ijs en het bijna met haar ogen uitkleden van mijn vriend. Hij draaide zijn hoofd vluchtig naar me toe en gaf me een voor het meisje niet zichtbare knipoog ten teken dat hij had gezien wat ik gezien had.

We namen plaats op het kleine terras voor de ijssalon en genoten van de lekkernij. Ik besloot er nog een kop cappuccino na te nemen, ondanks dat t al na de middag was en je in Italie bijna heiligschennis pleegde om na t ontbijt nog zo'n van een lekkere melklaag voorziene koffie te nemen. Mike liet zich een Spa rood inschenken door het meisje, dat overdreven haar best deed op te vallen bij Mike, wat me een wee gevoel van jaloezie bezorgde. Een gevoel dat alleen maar groter werd toen ik zag dat het meisje Mike aansprak in de zaak, toen hij terugliep vanaf het toilet. “Wat moest ze van je?” vroeg ik toen hij weer plaats langs me nam, bitsiger dan ik eigenlijk had bedoeld. “Nou”, zei Mike, even zwijgend voor het effect, “ze wilde mijn telefoonnummer hebben.” Ik keek Mike stak aan. “Wat heb je gezegd?” Mike schoot in de lach: hij begreep heel goed dat ik me weer eens had mee laten slepen met mijn eigen voorstelling van zaken, maar kon het niet laten daar even in mee te gaan. “Ik heb verteld dat ik een nieuwe telefoon moet gaan kopen. En toen drukte ze me haar nummer in mijn handen. Ze ruikt heel lekker trouwens, weet je dat?” Mike zette zijn zonnebril weer op zijn hoofd en stak toen zijn tong naar me uit, genietend van de ongetwijfeld idioot aandoende blik in mijn ogen. Op weg naar huis had Mike een live-opname van een hardcore-feest opgezet en, zoals gewoonlijk, de volumeknop op het stuur meermaals aangeklikt zodat het volume alleen maar opliep. Ik moest hem wel nageven dat, ondanks het enorme volume, het geluid heel zuiver bleef. Hij had aan de afstemming van alle whoofers, tweeters en hoe ze allemaal ook mochten heten, net zo lang gesleuteld tot ze zijn goedkeuring konden wegdragen.

“Ik zal het wel missen, de live-feesten…” zei Mike tegen me, toen hij de auto soepel op de oprit parkeerde en de muziek had afgezet. “Hebben ze die in de VS niet dan?” vroeg ik hem, oprecht verbaasd. Mike schudde zijn hoofd. “Nee. Nou ja, er zijn wel feesten, maar niet zoals hier, zeg maar.” Ik stompte hem met mijn vuist tegen zijn schouder en lachte hem toe. “En daarvoor heb je nu je vliegtickets.” Mike keek me aan. Erg overtuigend was mijn opmerking niet, leek het. Of vergiste ik me daarin? We waren net binnen toen Mike’s telefoon -die hij nog gewoon had; zijn opmerking tegen het meisje van de ijssalon was een – mislukte – manier om te proberen op een nette manier van haar af te komen - ging. “He Bryan!” hoorde ik Mike in het toestel roepen.
Ik gebaarde naar Mike dat ik doorliep naar mijn kantoor; hij knikte als antwoord en liep met zijn I-phone aan zijn oog gekluisterd door naar de kamer. Ik liet de deur van mijn kantoor open staan en hoorde Mike’s enthousiasme goed terwijl ik mijn e-mail bekeek. Enkele minuten later verscheen Mike’s gezicht om de deur. Er was een grote glundering op gebeiteld. “Bryan mag er ook een!” riep hij met een stralend gezicht. Ik keek Mike niet begrijpend aan; mijn aandacht was de afgelopen minuten volledig naar de diverse mailtjes gegaan. “Een tatoeage! Sandra vindt het goed!” Voor ik iets kon zeggen, was Mike in de gang verdwenen. Zijn keihand uitgeroepen: “Yes!” seconden later deden me vertederd mijn schouders ophalen: wat een schat van een knul was het toch!

Koen en Mike hadden met de eigenaar van de tatoeage zaak de afspraak kunnen maken dat hij en zijn twee collega’s vanavond de hele groep in één keer zou doen. Het had Mike heel veel overtuigingskracht en Bryan heel veel gedrein gekost om Sandra er van te overtuigen dat Bryan ook een tatoeage moest krijgen. “Hij hoort toch net zo goed bij de groep als ieder ander?” had Mike als belangrijkste argument geopperd. Het feit dat Sandra intussen al meermalen had gezien dat haar zoon inderdaad een volwaardig lid van de groep was: hij had sinds een paar weken zelfs een serieus zaterdagbaantje als autowasser in de zaak van Koen, had haar uiteindelijk overgehaald. Sterker nog: ze had uiteindelijk besloten niet als enige over te blijven zonder! Vandaar dat vanaf vijf uur de tatoeagezaak langzaam vol begon te lopen: Milan, Koen en zijn vriendin, Phillipe, Björn en zijn vriendin, Yuri, Yannick, Bryan, Sandra, Mike en ik. Björn had bij de McDonalds een keur aan ongezonde menu’s gehaald. Natuurlijk had hij ook aan Mike gedacht: deze kreeg met een hele theatraal gebaar drie salad shakers overhandigd, terwijl ik zag dat Mike eigenlijk net een greep in een van de bruine papieren zakken vol met hamburgers wilde doen. Met veel gemaakt misbaar mocht hij tenslotte één shaker ruilen met Björn’s vriendin voor een cheeseburger. Van een afstandje genoten Sandra en ik van de manier waarop de groep met elkaar om ging: voortdurend proberen elkaar in de maling te nemen, maar wel op een respectvolle manier en nooit ten koste van de ander. Koen’s vriendin zat al snel met Bryan over zijn Nintendo gebogen een spelletje te doen, in afwachting van zijn beurt.

“Kom Bryan!” hoorde ik opeens Mike’s stem vanuit de andere kant van de zaak. “Wij zijn aan de beurt!” Bryan liet zijn Nintendo direct voor wat het was en sprong op en rende richting zijn grote voorbeeld. Met een trotse blik volgde hij Mike’s voorbeeld: hij trok zijn shirt over zijn hoofd en ging in de stoel naast Mike zitten. Sandra vertelde me later dat een van haar bedenkingen tegen de tatoeage niet de tatoeage op zich was, maar de tijd die Bryan onafgebroken stil zittend in de stoel zou moeten doorbrengen. Bryan had echter de hele tijd duidelijk proberen te maken dat hem dat zeker zou lukken – zeker als hij langs Mike zou zitten. En dat was voor Mike – en de rest van de groep – vanzelfsprekend geweest! Zorgvuldig maakte de tatoeëerder de plek waar de Kanji gezet zou worden, schoon met alcohol en wreef de huid daarna droog. Bryan zat doodstil in de stoel toen de naald zijn huid voor het eerst raakte; zijn gezicht was gefocust op Mike en diens dwaalde weer niet af van die van Bryan. Met een lach moest Mike de opmerking van de tatoeëerder bevestigen dat hij écht mocht opstaan uit de stoel; de plek waar hij de hele tijd die het zetten van de Kanji had gekost, doodstil in had gezeten. De tatoeëerder plakte de verse tekening met zorg af en gaf Bryan een bewonderende klop op zijn schouders, voordat hij de volgende wenkte. Ik had me geen voorstelling kunnen maken van hoe het zou aanvoelen om een tatoeage te krijgen. Natuurlijk had ik het Mike de afgelopen dagen meermaals gevraagd, maar hij verzekerde me dat het voor iedereen anders aanvoelde. Daarom besloot ik het maar te ondergaan. Het deed geen pijn; het kietelde echter wel en het begon ook al snel te jeuken.

Om elf uur stapte Phillipe als laatste uit de stoel. Mike had nog gedacht om een groepsfoto te maken met iedereen, maar omdat ieders tatoeage direct werd afgeplakt, moest hij daar, weliswaar mokkend, vanaf zien. Ik voelde wel een soort van trots bij ons alle tien; de vriendinnen van Koen en Björn waren de enigen die het groepsteken - nog - niet in hun huid gekerfd hadden gekregen. Dat was ook een bewuste keuze: de relaties die ze hadden met Koen en Björn waren pas enkele maanden oud en moesten eerst maar eens hun bestendigheid bewijzen. Gelukkig begrepen beiden dat het niet zomaar een plaatje was maar symbool stond voor de diepe onderlinge verbondenheid. Het was na twaalven toen we thuis aankwamen. We liepen direct door naar boven en verzorgden daar elkaar verse tatoeage. Ik keek in de spiegel en zag door de rode strepen op mijn borstkas heen dat de Kanji prachtig was gelukt en ondanks dat ik er aanvankelijk sceptisch tegenover had gestaan, was ik nu vervuld van trots dat ik mezelf lid van de groep mocht noemen. Voorzichtig bedekten we onze tatoeages met verbandgaas en gingen daarna direct slapen. Nog een hele dag in Nederland en dan…. op naar de VS!

Ik was al vroeg wakker; een onduidelijke droom had me wakker doen schieten en het lukte me niet om daarna de slaap nog te vatten. Een blik naar rechts leerde me dat Mike daar geen enkel probleem mee had: hij sliep in een gestaag tempo een gat in de vroege ochtend. Heel voorzichtig, om hem niet wakker te maken, stond ik op. Het lukte me de piepende slaapkamerdeur, waarvan ik me al tientallen malen had voorgenomen er iets aan te doen, zonder geluid te openen en ook weer achter me te sluiten. Ik liep naar beneden, zette een beker onder de schenktuit van de koffiemachine, drukte op de aan-knop en liep door naar mijn kantoor om mijn computer aan te zetten. Ik liep nog één keer door mijn checklist die ik had opgesteld met daarop alles wat ik nog moest of wilde regelen voor we voor het laatst op het vliegtuig zouden stappen. We zouden de volgende dag om 3 uur vertrekken naar de VS. Ik had Mike gevraagd hoe we er voor zouden kunnen zorgen dat iedereen op tijd bij ons zou zijn. Allerlei varianten waren door mijn hoofd geschoten, maar de juiste zat er voor mijn gevoel niet bij. Mike had mijn vraag met een lach beantwoord: de hele groep zou vanavond onze kant al uit komen, we zouden met z’n allen een spetterend afscheidsfeest houden en daarna zou iedereen bij ons blijven slapen. Hoe had ik daar zelf niet op kunnen komen!

Tevreden klikte ik mijn checklist dicht: alles was geregeld, betaald en bevestigd. Met een zucht van verlichting rolde ik mezelf met mijn bureaustoel naar achteren; precies op het moment dat Mike, met nog kleine oogjes, binnenstapte. Zijn glimlach deed me smelten. Ik stond op en gaf Mike een zoen. Hij sloeg zijn armen om mijn hoofd en trok het naar beneden; ik voelde een zoen op mijn hoofd. Mike’s openhangende badjas gaf me een prachtig zicht op zijn schitterend bovenlichaam, met op de plek van zijn hart een nieuw stukje verbandgaas. “Wat voor weer wordt het vanavond trouwens?” vroeg ik Mike. “In ieder geval droog. Ik had gedacht om vanavond lekker de barbecue aan te steken en een paar vuurkorven op het terras zodat het lekker warm blijft. En dan feesten!” Mike had van me toestemming gekregen om meer mensen uit te nodigen als hij zou willen. Beslist had hij ´nee’ geschud op mijn voorstel; hij vond – en de rest van de groep was het er roerend mee eens – dat deze laatste avond in Nederland alleen voor ons samen was bestemd. Rond zeven uur hoorden we de deur van de garage voor de eerste keer open en dicht gaan: Koen en zijn vriendin kwamen binnen met in hun armen twee opblaasbedden, kussens en slaapzakken. Vanessa, de vriendin van Koen, gaf me met een stralende lach haar en Koen’s paspoort. “Zo, wij kunnen mee!”

Gesloten