Een vreemde (deel 5)

Plaats hier je eigen verhalen.
Gesloten
Amexic
Berichten: 142
Lid geworden op: wo 10 jun 2015, 20:14
Vul het getal in: 123
Locatie: Antwerpen

Een vreemde (deel 5)

Bericht door Amexic » wo 13 nov 2019, 12:43

Een vreemde (deel 5)

‘Het ging een beetje ‘mis’ met me in de lagere school. Ik werd door een aantal kinderen geviseerd wegens de kleur van mijn haar. We woonden toen nog in Zweden. Alle kinderen waren min of meer blond met blauwe ogen. Ik was de enige vreemde eend in de bijt. Mijn ouders zijn ook allebei donkerharig. Mijn ene grootvader was nogal avontuurlijk. Hij reisde naar de Himalaya om te klimmen. Naast vele verhalen bracht hij ook een meisje van ginder mee naar huis. Mijn grootmoeder is Kirgizisch. Ze zeggen dat ik op haar lijk en misschien is dat een beetje waar. Moeder is Zweeds en vader Fin. Dus op school noemden ze me ‘zwarte raaf’. Ik verweerde me door te slaan of aan hun haren te trekken. Het betekende vaak straf krijgen en me dubbel onrechtvaardig behandeld voelen. Bedankt lieve juf die me geleerd heeft het anders aan te pakken. Ze leerde me dat ik me niet mocht aangevallen voelen en dat ik mijn anders zijn moest accepteren. Alles begint van binnen. Daarna kreeg ik druppelsgewijs vriendjes en ging ik me beter voelen. ‘Recht voor de raap’ ben ik gebleven. Dat vind ik niet erg.
Je kan je binnenkant proberen te verbergen maar je buitenkant niet. Die buitenkant was confronterend in mijn vroege jeugd.
Het heeft me gehard. Je wil niet anders zijn vooral niet op jonge leeftijd. Ook de aanvankelijk voor mezelf onbekende binnenkant bleek lek. Ik was een jaar of twaalf. We woonden nog in Zweden. Mijn moeder heb ik tegen de moeder van mijn beste vriend horen zeggen: ‘Het zou me niet verwonderen dat hij homo is.’  Eerst dacht ik dat het over mijn vriend ging hoewel ik geen enkele 'verkeerde' indruk van hem had. Het kon onmogelijk over mij gaan. In de loop van de jaren werd me duidelijk dat ze het wel degelijk over mij gehad had. Het bracht me behoorlijk van streek dat ze mijn geheim door had. Die grote bewustwording zal rond mijn veertiende gekomen zijn. Ik ben opstandig geweest tegen de gedachte dat ze gelijk had. Toen ik er klaar voor was om mijn geheim te delen, denk ik dat het feit dat ze het al wist, alles gemakkelijker gemaakt heeft. Rond mijn twaalfde verhuisden we naar Äland. Integreren daar was voor mij een makkie.  Die eilanden zijn Fins en liggen tussen Zweden en Finland. Men spreekt er Zweeds. Ik sprak al een mondvol Fins van huis uit en ik koos het Fins op school als tweede taal. Mijn meest geliefde grootouders werden door de verhuis goed bereikbaar met de ferry. Ook Zweden lag per boot op een paar uur afstand. Mijn Finse grootouders kwamen helaas beiden om in een auto-ongeval toen ik zeventien was. Hun intussen verhuurde huisje in Turku bepaalde waar ik mijn hogere studies ging doen want het werd het mijn  verblijf (eigendom).
Het lag een eind buiten de stad maar ik kon met openbaar vervoer gemakkelijk de school bereiken. Wanneer de sneeuw gesmolten was, kon ik met de fiets naar de campus. Het studentenleven ging grotendeels aan me voorbij vanwege de ligging iets te ver van het huis. Dus bracht ik de lange winteravonden door met studeren en lezen... en bij mijn buurvrouw, dat is een apart verhaal. In het weekend ging ik naar mijn ouders of ze bezochten mij. De afstand was moeilijk wekelijks te ver om comfortabel te overbruggen. De weekends waren vaak lang. Ik trok de natuur in of hing in de stad rond. 
Ik ben nogal toegankelijk. Een volslagen onbekende jongen vroeg of hij een foto van me mocht nemen. Natuurlijk vroeg ik hem waarom. 'Omdat ik fotografie studeer en omdat jij mooi bent.'
'Sommige bomen in het bos zijn even goed mooi. Dus ga daar misschien eens kijken.' Ik weet nog dat ik dat antwoordde.
'Dat doe ik ook maar dat jij bent een ander soort onderwerp.'
Ik stemde er mee in, getroffen door zijn intrigerende uitspraak, op voorwaarde dat hij elke foto die hij nam aan me zou doorsturen.
Na het doorsturen van de genomen foto's, vroeg hij me om af te spreken. Finnar was alles: lief, aangenaam in de omgang, knap en ...
Ik had dat aangevoeld en hij ook. 'The sixt sense'. Hij trok korte tijd later bij me in. Het bespaarde hem huurgeld, Het leverde mij meer financiële ademruimte op want hij deelde in de kosten.
Dat speelde mee in mijn aanvankelijke beslissing om hem in huis te nemen. Deze bijkomstigheid mag ik niet benadrukken. Liefde op het eerste gezicht, heet dit. Onze relatie was passioneel. Hij werd mijn lief. Tevens werd ik zijn persoonlijke fotomodel. Duizenden foto's heeft hij van me genomen. Finnar genoot met volle teugen van het studentenleven, anders dan ikzelf. Hij bleef regelmatig bij medestudenten slapen als het te laat werd om naar 'huis' te komen. Hij was op een andere manier sociaal dan ik. Ik ben meer geneigd om regels te volgen en heb 'bij de haard' neigingen. Na mijn studies vond ik onmiddellijk werk. Finnar ging aan de slag als reclamefotograaf, niet zo vanzelfsprekend om in dat wereldje aan werk te geraken. Zijn oude leventje ging gewoon door. Regelmatig bleef hij niet bij mij slapen. Daar klopte iets niet. Ik kwam er achter dat hij er geen probleem van maakte om er naast mij nog een aantal vriendjes op na te houden. Hij vertikte het te beseffen dat er hierdoor een haar in de boter zat. Voor het eerst hadden we een zware ruzie. Ik zou hem een kans hebben gegeven als hij spijt had getoond. Hij verweet me jaloers te zijn. Ik liet het me bijna aanpraten. Maar het vertrouwen tussen was verdampt. Hij had me lange tijd voorgelogen door een dubbele rol te spelen. Als hij een vrijere opvatting over relaties had dan ik, dan had hij eerlijk tegen me moeten zijn. Dan had hij misschien, ik betwijfel het, een kans gehad. Het was een heel harde beslissing om Finnar de bons te geven. Natuurlijk heb ik goede collega's maar die leiden hun eigen leven. Waar mijn buurvrouw ooit troost vond bij mij, waren de rollen nu omgekeerd.
De buurvrouw is een soort vriendin-moeder. Ze legde zoveel liefde in het verdriet over haar overleden man dat het leek dat haar herinneringen verdriet in geluk veranderden.
Eens buiten Turku, zit je op het platteland. Er staan een dertigtal huizen in het dorp. Mijn buurvrouw kende uiteraard mijn grootouders. Haar man is overleden zo rond de tijd dat mijn grootouders verongelukten. Dan komt er een jongeling naast je wonen wanneer je nog in volle rouwperiode bent, ik dus. Het is een prachtvrouw. Ze kookt regelmatig voor me. Dan eten we samen of ze brengt restjes. Ik vermoed dat ze stiekem een grotere hoeveelheid kookt speciaal voor mij. In het begin toen ik Finnar nog niet kende, ben ik haar troost geweest, haar klankbord in het verdriet. Toen besefte ik dat niet. Nu is ze gewoon mijn buurvrouw, tweede moeder, oudere vriendin, schaakpartner en nog veel meer... Ik weet dat jij in een stad woont en dat België veel dichter bevolkt is dan Finland. Turku is in orde, alles is er. Ik ben in Berlijn geweest. Dat is anders. Ik ben gehecht aan het intieme zoals mijn buurvrouw en alle inwoners van het dorp die ik ken. Elkaar beter leren kennen gaat snel als je met weinig bent. Ik hou van het gebrek aan privacy.
In Turku vind ik mijn uitlaatklep die de anonimiteit van een stad meebrengt. Ik heb een zus. Die woont in Zweden, Oslo.  Eén kindje. Ik ben dus bevorderd tot nonkel Lukas. Ik zie haar dus (te) weinig. We proberen zoveel mogelijk een familiebijeenkomsten te regelen bij mijn ouders in Äland want voor ons beiden is de ferry onvermijdelijk. Hoe zit dat met jou want daar heb je nooit  niets over verteld. Heb jij nog broers of zussen?
Mijn grootouders van moederskant die er niet meer zijn, zijn mijn grote voorbeeld. Ik denk mijn grootmoeder in de eerste plaats. Ze had een andere kijk op het leven. Ze was Orthodox net als m'n grootvader maar van een heel andere kant van de wereld. Mijn andere grootouders zijn Protestants. Ik ben niks en alles tegelijk. Mijn ouders zijn niet erg kerkelijk. In Finland gingen we naar de Orthodoxe erediensten. Ze vonden dat we met religie moest kennis maken. Het  levensverhaal van mijn Finse grootmoeder is er eentje van onderdrukking en dat droeg ze mee. Ze was een rebel. Mijn grootvader zou nooit een volgzaam type als vrouw gekozen hebben. Ze kwam uit een van de landen die eindigen op 'stan'. Ze zag er voor mij heel Aziatisch uit, ik stuur je een foto. Door haar heb ik voor mijn studie psychologie gekozen, denk ik. Misschien, want ik ben anders. Dat gevoel heb ik. Je weet waarom. Maar ik ben mens, net hetzelfde als iedereen: dezelfde gevoelens, dezelfde verlangens, hetzelfde verdriet en hetzelfde geluk... dezelfde sterkte. Dat is ook mijn job. Mijn job heb ik voor een stuk moeten leren van mijn patiënten. Na een paar jaar werken besef ik, ik ben zelfs niet slecht in wat ik doe. Ze moeten sterk zijn... Iets willen.  Als ze dat begrepen hebben, weten ze veel.
Ik heb veel woorden, soms slechts een zin voor hen om te onthouden. Wat wil ik overbrengen: weinig. Weinig kan veel zijn.
Ik ben zo jong nog. Veel heb ik uit de boeken. Het is een basis. Ik zou ouder willen zijn en levenservaring willen hebben.
Mijn patiënten weten alles, maar beseffen het zelden, denk ik.
Ik sla op hol. De neiging om filosofisch te worden moet ik onderdrukken. Een groot levensverhaal gaat aan mij voorbij. Bedankt nog eens voor wat jij over jezelf wilde prijs geven en vooral: wordt vervolgd...'

Gesloten