LOPEN OVER HET WATER - hoofdstuk 2

Plaats hier je eigen verhalen.
Gesloten
Lucky Eye
Berichten: 680
Lid geworden op: za 03 jan 2009, 19:35

LOPEN OVER HET WATER - hoofdstuk 2

Bericht door Lucky Eye » wo 06 nov 2019, 17:25

Een verhaal van Lucky Eye

Disclaimer:
Dit verhaal is niet gebaseerd op feiten. Elke overeenkomst met gebeurtenissen, personen, plaatsen en tijden berust dan ook op toeval.



LOPEN OVER HET WATER



Hoofdstuk 2

De plannen van Max waren eenvoudig maar goed overdacht. Samen met mij wilde hij een klussenbedrijf opzetten, waarbij we vooral voor particulieren zouden werken. Volgens hem was het een gat in de markt. Bedrijfsopzet zou zijn dat Max en ik het uitvoerende werk zouden doen, terwijl Martha zorg zou dragen voor de administratie en coördinatie van het werk. Met z’n drieën zouden we een vennootschap onder firma gaan vormen, waarvoor nog niet echt een naam was gevonden, maar dat zou nog wel komen, zo zei Martha. Max had zijn werk nog niet opgezegd en moest dus nog zeker twee maanden blijven werken bij zijn huidige werkgever, maar dat was geen enkel probleem want ik zou ondertussen kunnen gaan beginnen met de verbouw en aanbouw bij hun woning die nodig was. Mijn contract liep over een week af en dus had ik tijd genoeg. Over een salaris wilde ik voorlopig helemaal niet praten, hoezeer Martha en Max ook aandrongen.

“Nee, daar wil ik helemaal niets over horen nog.”

“Maar je moet toch leven?”

“Nou en, ik ben net als jullie bereid om er wat risico voor te lopen. Ik heb nog wat geld achter de hand en dus red ik me wel tot alles loopt.”

“Maar …”

“Nee! Nu wil ik geen maar meer horen,” luidde mijn pertinente antwoord en kreeg ik twee verbaasde gezichten die langzamerhand veranderden in glimlachende gezichten tegenover me.

“Zie je wel dat hij een uitstekende keuze is,” zei Max tegen Martha.

“Ja, dat merk ik meer en meer, maar ik sta er dan wel op dat je tenminste met ons samen zult eten de komende tijd.”

“Oké, dat zal ik dan doen.”

“Kijk uit, jongetje,” zei Max waarschuwend, “je zegt het op een toon alsof je de kookkunsten van Martha niet vertrouwt.”

Nu was ik dus weer verbaasd en begon te blozen. Toen ze beiden hard begonnen te lachen, wist ik dat Max me had zitten stangen.

De weken daarna was ik kind aan huis bij mijn toekomstige zakenpartners. Ik zorgde ervoor dat ik elke dag vroeg aanwezig was. Vaak zo vroeg dat ik nog mee kon ontbijten en werkte daarna de hele dag, onderbroken door een paar kleine pauzes, aan de verbouwing van de garage. Er zou een groot stuk bij aan komen om een voorraadplaats, een was- en kleedruimte en een kantoor te huisvesten. ’s Avonds na de warme maaltijd werkten Max en ik nog vaak door tot een uur of tien, als het weer het toeliet tenminste. Ondertussen was ik op kosten van de zaak – hetgeen me eigenlijk helemaal niet zinde – ook nog begonnen met rijlessen, want Max stond erop dat ik mijn rijbewijs zou halen. Het rijden op zich vond ik hartstikke leuk en al na een paar lessen zei de instructeur, dat hij het examen alvast zou gaan aanvragen. Omdat ik voor zoveel goede dingen van hun kant graag ook wat terug wilde doen, was ik al snel de vaste oppas voor Tim en Jan en de hond Tobias. Als Martha en Max een avondje uit wilden, zorgde ik altijd voor die drie en als het erg laat werd, sliep ik op de logeerkamer. Het theorie-examen haalde ik, vooral dankzij de bijlessen van Martha, in één keer. En voor het afrijden slaagde ik vier maanden nadat ik was begonnen met lessen.
Het was toen mei 2002 en ons bedrijf met de naam ‘3PH’ (drie paar handen) was al twee maanden druk bezig. Max had een aantal klanten van zijn oude bedrijf mee kunnen nemen en daarnaast was er gewoon ontzettend veel vraag naar goede klussers. Max was de goede klusser en ik de ijverige leerling. Ik wist mijn plek. Het was dus mei, zoals ik al zei, en eigenlijk had ik de bedoeling om mijn verjaardag helemaal in mijn eentje te vieren, omdat ik er geen poespas van wilde maken. Maar … vieren met mezelf wilde ik het wel, omdat ik voor het eerst het gevoel had dat er iets te vieren viel. Oh ja, natuurlijk werd het vroeger thuis ook wel gevierd, maar toch altijd was er die achterliggende gedachte geweest dat het niet echt belangrijk was. Dat ik niet echt belangrijk was. Dat ik er eigenlijk helemaal niet toe deed. En daarom had ik besloten om op die zondag een eind te gaan fietsen door de bosrijke omgeving en ergens onderweg te eten. Mezelf eens trakteren voor mijn leven dat eindelijk zin leek te hebben. Maar … het werd allemaal heel anders dan ik gedacht had. Toen we zaterdag tegen twaalven terug waren bij huis, trok ik in de kleedruimte mijn werkkleren uit en waste me daar, zoals ik altijd deed. Daarna trok ik mijn gewone kloffie weer aan en nam afscheid van Max.

“Tot maandag, hè! Goed weekend nog!”

“Maandag? Maar … je zou vanavond toch komen oppassen?”

“Ik?”

“Ja! Wie anders past er altijd bij ons op.”

“Maar …”

“Heeft Martha je niets gezegd dan?”

Ik schudde het hoofd.

“Verdorie ze zou het regelen.” Max ging me voor het huis in en riep luid om zijn vrouw.

“Waar is de brand!” reageerde ze, terwijl ze met een volgeladen wasmand de trap afkwam.

“Ben jij onze plannen voor vanavond vergeten soms?” vroeg hij haar.

“Nee, lieverd, natuurlijk niet.”

“Maar waarom heb je Hans dan niet gevraagd om op te passen. Hij weet van niets!”

“Ohhhh. Shit! Dat moet me helemaal ontschoten zijn en wat nu?”

“Nou ja …” begon ik te stamelen. “Voor mij is het geen probleem. Ik heb toch geen echte plannen dus …”

“Als je wel iets hebt, moet je het zeggen hoor,” drong Max aan. “Dan zit er gewoon niets anders op dan dat we thuisblijven.”

“Ben je gek!” reageerde ik. “Hoe laat moet ik er zijn?”

“Als je er tegen zes uur bent, kun je mooi mee-eten,” stelde Martha voor en dus zat ik om zes uur met de familie aan tafel.

Daarna deden Martha en Max de afwas terwijl ik met de kinderen in de woonkamer speelde. Ik kreeg nog de nodige instructies, die ik intussen allang uit mijn hoofd kende, en daarna gingen pa en ma op stap. Het werd tien uur en toen de klok elf aangaf, wist ik dat ik die nacht niet in mijn eigen bed zou slapen. Ik liet Tobias nog een keer uit en daarna poetste ik mijn tanden in de badkamer en kroop in het altijd opgemaakte logeerbed. Ik sliep echter niet in, maar bleef wakker. Toen het middernacht geworden was, feliciteerde ik mezelf met mijn negentiende verjaardag. Tegen drie uur in de ochtend hoorde ik Martha en Max thuiskomen. Gestommel op de trap en mijn deur ging piepend open.

“Ben je nog wakker?,” hoorde ik de basstem van Max brommen.

“Ja.” Hij kwam dichterbij en ging op de rand van het bed zitten.

“Sorry dat het zo laat werd, maar we kwamen vrienden tegen en ja … toen liep het wat uit de hand.”

“Geeft niets. Met de kids en Tobias ging alles prima en met mij ook.”

“Oké. Nou maf ze en tot morgenvroeg.” Hij stond op en sloot de deur achter zich waarna ik diep in slaap viel.

Door een hels kabaal werd ik een aantal uren later wakker. Een bonte optocht van twee kleuters met feestmutsen op het hoofd en toeters waarop flink geblazen werd, twee volwassenen die er ook aardig kleuterachtig uitzagen met hun feestmutsjes en een hond marcheerde de logeerkamer binnen. Ik schrok dus op, zat meteen rechtop in bed en keek het stelletje met grote ogen aan. Bij mijn bed werd halt gehouden en Tim stak zijn hand naar me uit en zei: “Hefeeelisitert.”

“Nee, hè,” zei ik terwijl de tranen achter mijn ogen begonnen te branden.

Ik nam zijn kleine hand in de mijne en schudde hem waarna ik hem tegen me aantrok en hem knuffelde. Jan van twee jaar was de volgende en toen al hield ik het niet meer droog. Hij zei niets, leek een beetje op mij vind ik, maar gaf me alleen maar een hand. Daarna kreeg ik kussen en een hand van Martha en ook Max kuste me op beide wangen, terwijl hij me een stevige handdruk gaf.

“Je dacht toch niet dat we dat zouden vergeten!” zei Martha.

“Dat had ik eventjes wel gedacht,” zei ik, terwijl ik sniffend mijn neus ophaalde.

“De verjaardag van een vriend zoals jij vergeten? Onmogelijk!” zei Max.

“Maar hoe wist je dan dat ik jarig was? Ik ben er nooit over begonnen?”

“Nee, heel kwalijk eigenlijk!” reageerde Martha met een glimlach. “Had je best mogen doen hoor. We zijn je vrienden, Hans!”

“Ja, sorry. Het komt me allemaal nog steeds zo ongeloofwaardig voor. Soms knijp ik mezelf om te weten dat het allemaal werkelijk waar is. Zo goed is het gewoon!” Ik glimlachte naar hen.

“Kom,” zei Max, “het ontbijt staat beneden klaar en je cadeaus wachten op je.”

“Ja!” antwoordde Martha voor ik blijk had kunnen geven van mijn ongeloof. “Er zijn ook nog cadeaus voor je.”

“Jaaahhh, kadooooo’s,” riep Tim en stoof mijn kamer uit en de overloop op. Max haastte zich achter hem aan.

Het werd van begin tot eind een prachtige dag. Helemaal alleen aan mij gewijd. Steeds weer werd ik in het middelpunt getrokken en alhoewel het mij heel vreemd voorkwam allemaal, genoot ik met volle teugen. Thuis waren er ’s ochtends in de regel de felicitaties en cadeaus geweest en ’s avonds meestal de visite, maar echt een feestelijk gevoel had ik er nooit aan overgehouden. Die dag echter wel. Kon ook haast niet anders, want zodra ik even mijn feestmuts afzette, kwam één van de kleutertjes aangestormd om me erop te wijzen dat ik mijn muts niet droeg. Toen ik ’s avonds tegen tien uur afscheid nam van Martha en Max bedankte ik hen uitgebreid en wilden zij van al die bedankjes helemaal niets weten, waardoor ik me toch wel bezwaard voelde en dat zei ik ook.

“Als je nou niet ophoudt, Hans, dan neem ik je over de knie,” sprak Martha. “Jij bent onze vriend en daarom hebben we jou vandaag eens flink in het zonnetje gezet, zoals zeker hoort op je verjaardag. Dat je dat thuis niet gewend was, maakt ons niet uit! Wij vieren verjaardagen op deze manier en … wen er dus maar aan.”

“Jouw feestje van vandaag is niet anders dan die van de kinderen of van ons, Hans! We hebben het heus niet speciaal voor jou zo samengesteld. We beschouwen jou als één van ons,” voegde Max toe en toen … toen moest ik opnieuw janken. Ben gewoon een sentimentele flikker.

Tijdens de zomervakantie van dat jaar gingen Max en Martha met de kinderen naar Oostenrijk, terwijl ik voor drie weken in hun huis trok om op Tobias te passen. Voor mij was het een heerlijke tijd. Ik maakte gigantisch lange wandelingen met de hond en genoot van alles om me heen, maar vooral van het feit dat ik me gewaardeerd voelde. Eindelijk telde ik mee in deze wereld, die me altijd zo hard en gemeen had geleken. En nu bleek dat het toch ook heel anders kon zijn, voelde ik me eindelijk op mijn gemak als mens. Ja, ik mocht er zijn! Van de buurman kreeg ik tips in het tuinieren, want volgens hem liet ik de sla doorschieten. Maar ja, daar had Martha ook niets over gezegd. Ze had me alleen maar geleerd hoe ik de boontjes moest plukken en blancheren en dat deed ik dan ook trouw elke dag. Maar met de tip van de buurman lette ik dus beter op de sla en at het regelmatig. Maar het groeide zo snel, dat ik het nooit in mijn eentje op kon krijgen, vandaar dat ik driftig begon uit te delen in de buurt.

De zaak liep prima en meteen toen Max terug was van vakantie gingen we weer aan het werk. We hadden nog zat opdrachten liggen en het leek erop dat we vooral dankzij het goede werk dat we afleverden er steeds meer bij kregen. In oktober, midden in de herfstvakantie, kwam de goed geoliede machine echter even tot staan. Midden in de nacht werd ik in mijn slaap gewekt door mijn mobiele telefoon die aanhoudend bleef piepen.

“Met Hans,” zei ik slaperig.

Het was Martha en binnen vijf minuten zat ik op mijn fiets op weg naar het plaatselijke ziekenhuis. Max was daar met spoed opgenomen vanwege een blindedarmontsteking met complicaties. Toen ik Martha ontdekte, in een bijna geheel verlaten en halfdonkere gang, rende ze meteen naar me toe en stortte zich in mijn armen.

“Ohhh, Hans. Het is zo verschrikkelijk. Ik heb hem nog nooit zo gezien. Ik … ik …”

“Rustig maar, Martha. Is er iets gezegd over zijn situatie?”

“Nee. Het enige dat ze doen is driftig heen en weer lopen.”

“Oké, ga dan eerst maar zitten.” Waar ik de rust en de woorden, die anders altijd op zich laten wachten, vandaan haalde wist ik niet, maar het lukte me wonderwel om goed te spreken, “dan haal ik koffie voor ons op.” Ik plantte haar neer op een stoeltje en ging op zoek naar koffie. Met twee gloeiend hete bekertjes kwam ik even later terug. “Hier, probeer wat te drinken.” Ze nam kleine slokjes en leek te kalmeren. Toen er een dokter voorbij kwam, schoot ik hem aan. Snel maar uitvoerig genoeg gaf hij aan hoe het met Max was. En gelukkig bleek het allemaal dik mee te vallen, maar hij zou zeker een aantal dagen in het ziekenhuis moeten blijven, vanwege de altijd aanwezige kans op een ontsteking. Martha snikte luid en ik probeerde haar zo goed mogelijk te troosten.

Het werd een rare terugreis: Martha achterop bij mij op de fiets, maar het ging prima. Ze stond erop dat ik binnenkwam en maakte wat boterhammen voor ons klaar. De kleintjes waren uit logeren en hadden van alle paniek dus gelukkig niets meegekregen. We zaten zwijgend op de bank te eten en toen we beiden klaar waren, verbrak ze de stilte en bedankte me dat ik meteen gekomen was en voor de steun die ze gekregen had. Dit keer kon ik een keer zeggen dat het geen moeite geweest was en dat ze me eigenlijk niet mocht bedanken, omdat ik hun vriend was. En terwijl ik daarmee bezig was, drukte ze ineens haar lippen op de mijne. Ik was totaal verrast en zat echt met de mond vol tanden. Maar wist wel meteen dat dit niet goed was! Dit kon niet! Dit mocht niet!

“Sorry, Hans, maar het voelde gewoon goed om dit te doen.”

“Ik … ik … weet het niet, Martha. Heb hier geen goed gevoel over.”

“Ik hou al tijden van je, Hans, en wil heel graag nog veel meer met je doen. Ik wil met je vrijen.”

Ik werd compleet gek van alle gedachten die door mijn hoofd tolden. De chaos die ontstond maakte het me gewoon onmogelijk om te spreken, maar ik deed toch een poging.

“Maar …” verder kwam ik echter niet.

“Sttt,” en met haar lippen bedekte ze opnieuw de mijne en liet haar tong bij mij naar binnengaan.

Het was een heerlijk gevoel en toen ze haar handen onder mijn T-shirt bracht en me begon te strelen, gaf ik me gewonnen. Ik weet, ik ben een homo, maar deze vrouw had zoiets bijzonders dat ik het idee om met haar te vrijen echt niet erg vond. Voor mij was het pure liefde en niet lust naar een vrouwenlichaam dat me dreef. Binnen korte tijd lagen we naakt dicht tegen elkaar aan op de bank en neukte ik haar. Toen ik in haar klaargekomen was, zei ze dat ze het heerlijk gevonden had. Ze gaf me haar hand en leidde me naar haar slaapkamer. Daar kropen we opnieuw dicht tegen elkaar aan en vielen in slaap. Toen ik wakker werd, voelde ik me beroerd, omdat ik de vrouw van mijn allerbeste vriend geneukt had. Ik … ik had mijn vriendschap met hem ondergraven door …

“Je moet niet zo moeilijk kijken, Hans,” onderbrak Martha mijn gedachten.

“Ik voel me klote, Martha. Dit had gewoon niet mogen gebeuren.”

“Waarom niet? Ik voel me al tijden enorm tot jou aangetrokken, Hans, en nu er eindelijk een kans was tot …”

“Ja, maar, Max is jouw man en mijn beste vriend en ik wil die vriendschap niet op het spel zetten, Martha. Ik zou het niet kunnen verdragen, dat hij …”

“Ik heb dit niet zomaar gedaan, Hans. Al tijden heb ik er over nagedacht hoe ik dit zou kunnen realiseren. Het is niet dat Max een slechte minnaar is of zo, echt niet. Hij is mijn eerste geweest en in bed echt een kanjer, maar ik voelde dat de liefde die ik voor jou voelde ook op deze wijze een uitweg moest vinden. En bovendien hoeft hij toch ook niets te weten. Hans?”

“Jaa … dat helpt zeg. Dat maakt het allemaal nog gemener. Nee … ik heb echt veel liever dat je het hem wel vertelt en dat we dan kijken wat er gebeurt.”



Reacties zijn van harte welkom op de site waar dit verhaal legaal geplaatst is maar ook via mijn e-mailadres: lucky_eye2@yahoo.co.uk



©Lucky Eye, december 2003, november 2019 (herziene versie)
Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.

Gesloten