Zwart -6

Plaats hier je eigen verhalen.
Gesloten
Kevin-K
Berichten: 35
Lid geworden op: wo 22 mei 2019, 08:56
Vul het getal in: 123

Zwart -6

Bericht door Kevin-K » do 27 jun 2019, 16:30

Zwart – deel 6

Plots hoor ik stemmen achter me, ik schrik ervan. Ik kijk over mijn schouder en zie twee politieagenten naar me toe lopen. Zonder dat ik het besef roep ik: “stop of ik spring!” Direct stoppen ze, ze praten tegen me maar ik hoor niet wat ze zeggen, ik wil ook niet horen wat ze te zeggen hebben! Ik wend mijn blik opnieuw voor me, verban alle geluiden om me heen en keer opnieuw in mijzelf.

Gepiep, ik hoor gepiep. Piep… piep… piep… Ik probeer mijn ogen open te doen maar ze zijn zo zwaar, pff wat ben ik moe. Uiteindelijk lukt het om ze half open te krijgen. Door mijn wimpers heen zie ik een mevrouw, ze lijkt verbaasd te kijken maar tovert een glimlach tevoorschijn. Haar mond gaat op en neer, ik versta haar niet. Ik kan mijn ogen niet meer open houden en val in slaap.



Ik word opnieuw wakker, iemand knijpt in mijn hand. Weer dat gepiep. Piep… piep… piep… ‘Joey? Ben je wakker?’ Die stem klinkt bekend, ik open mijn ogen en zie een wit plafond. Plots verschijnt er een gestalte voor mijn gezicht. Ik knipper mijn ogen en dan wordt het beeld scherper. Ik herken haar. Ik probeer wat te zeggen maar het lukt niet. Haar mond gaat open en dicht maar ik hoor flarden. ‘Joey.. eindelijk wakker… coma… ziekenhuis…’ Tranen lopen over haar wangen, mijn hand word zowat fijngeknepen. Ik open opnieuw mijn mond en vanuit het puntje van mijn teen weet ik ‘Mama…’ uit te brengen. Als reactie knijpt ze nog harder in mijn hand, meer tranen maar deze gaan gepaard met een glimlach. ‘Moe.’ stamel ik zacht, opnieuw sluit ik mijn ogen en stemmen hoor ik niet meer…



Ik open mijn ogen, het gaat makkelijker. Geen gepiep op de achtergrond, wel datzelfde witte plafond. Ik draai mijn hoofd al doet het pijn. Daar zit mijn moeder in een grote stoel, ze slaapt denk ik. ‘Mama’ zeg ik zacht. Mijn mond is droog, ik heb dorst. Ze opent haar ogen. ‘Joey!’ ze roept het zacht maar enthousiast. ‘Waar ben ik?’ weet ik uit te brengen met een krakende stem.

‘Je bent in het ziekenhuis lieverd.’ Ze staat op, drukt op een knop en gaat op een krukje naast het bed zitten en pakt mijn hand en drukt een kus op mijn voorhoofd. ‘Au’
‘Sorry lieverd’ Opnieuw tranen in haar ogen.
De deur gaat open en een mevrouw in een wit pak komt tevoorschijn. ‘Ah, je bent wakker. Ik haal direct de dokter.’ En weg is ze. Ik kijk naar mijn moeder. ‘Waar ben ik?’ vraag ik opnieuw. ‘In het ziekenhuis lieverd, weet je wat er is gebeurd?’ Ik frons weer, probeer te herinneren wat er is gebeurd. Flarden schieten voor mijn ogen. Ik fietsend, vallend en mensen om me heen. Trappen en dan zwart…

Er komt een oude man binnen, grijze haren en diepbruine. Hij lacht naar me. ‘Zo jongeman, je bent wakker.’ Het is een zware maar vriendelijke stem. ‘Weet je waar je bent?’
‘Ziekenhuis’
‘Goedzo, wat is je naam?’
‘Joey’
Hij knikt, ‘hoe oud ben je Joey?’
‘17’
Hij glimlacht tevreden.



Zo ging het wel even door. Ik kreeg een slokje water door een rietje en daarna werd er een hoop gesproken maar alles ging langs me heen. Moe, ik was moe en wilde slapen. Mijn moeder werd door de dokter apart genomen en ik ging weer slapen. Elke keer als ik wakker werd zat mijn moeder er en een enkele keer ook mijn vader. Twee weken hebben ze me in coma gehouden vanwege een schedelbasisfractuur. Daarnaast had ik een zware hersenschudding, gebroken neus, gebroken onderarm en pols, twee gebroken ribben en overal beurse plekken. Een man die zijn hond ging uitlaten had het één en ander zien gebeuren. De jongens die mij in elkaar hebben geslagen zijn gevlucht en van hun ontbreekt ieder spoor. Ook mijn telefoon en portemonnee waren weg. Het voorval heeft zelfs diverse kranten gehaald!

Steeds meer kon ik me herinneren wat er was gebeurd. Regelmatig nachtmerries waarna ik totaal bezweet wakker werd.

Mijn lichaam herstelde langzaam maar goed. Op een gegeven moment kwam er politie langs die me vragen stelde. Of ik weet wie mijn belagers waren, of ik ze kon omschrijven en wat de aanleiding had kunnen zijn. Ik wist niks en hield me van de domme. Nee, ik weet echt niet wie het waren. Natuurlijk had ik een vermoeden maar dat ging ik de politie niet aan hun neus hangen. Of ik aangifte wilde doen? Ik keek wel uit. Mijn moeder en de politie stonden erop maar ik weigerde. Te bang, er is toch geen bewijs wist ik.



Thuis, ik ben weer thuis. Ontslagen uit het ziekenhuis. Het ziekenhuisbed geruild voor mijn eigen bed in mijn eigen kamer. Mijn lichaam doet nog pijn en is nog niet hersteld. En nu lig ik hier alleen in mijn bed. Mijn moeder is ook thuis, gaat voorlopig niet werken en bijna elk uur komt ze wel bij me kijken. Ze doet vrolijk, zo vrolijk dat ik er gek van word. Al honderd keer heb ik haar gezegt dat ze weer gewoon moet gaan werken. Laat mij maar rusten. Ze wil niet naar me luisteren en verlaat alleen het huis als ze boodschappen gaat doen. Zodra ze terug is komt ze weer naar mijn kamer, opnieuw vragen of alles goed gaat, hoe ik me voel en of ik nog wat wil eten of drinken of natuurlijk allebei. Ze blijft naar me lachen maar ik zie dat het niet gemeend is. Zelf kan ik het ook niet meer opbrengen om te glimlachen laat staan lachen. “Kan er geen lachje van af.” Had ze zojuist nog gevraagd. “Nee, er valt immers niks te lachen” had ik nors geantwoord.

Ik slaap veel, als ik wakker ben strompel ik naar de wc of ik lig in bed Netflix te kijken op mijn eigen tv. Ach, ik kijk wel Netflix maar ik kijk ook niet. Hoewel de serie “Black Sails” fucking goed is zou ik als ik hem opnieuw zou kijken nog net zo in spanning zijn. Ik volg het toch niet.

Het enige voordeel van dit alles is dat ik niet naar school hoef. Ook al is het einde van het jaar en zijn er allemaal tentamens. Ik wil of ga ze niet maken. School kan me gestolen worden. “Dat je dit jaar opnieuw moet doen vinden we niet erg hoor Joey” had mijn moeder geprobeerd me gerust te stellen. “Ik ga niet terug naar die school, dit jaar niet, volgend jaar niet en over tien jaar ook niet.” Had ik boos geantwoord. Ze begreep me niet, ik zag het aan haar maar ze wilde geen discussie aan, ik was immers herstellende. Later zal ze er zeker op terug komen, daar kan je de spreekwoordelijke klok op gelijk zetten.



Na nog een week in bed ben ik het eigenlijk zat. Mijn lichaam is bijna helemaal genezen maar ik heb nergens meer zin in. Ik heb geen zin om te liggen of te zitten en al helemaal geen zin om tv te gaan kijken. Sinds ik thuis ben heb ik de computer niet meer aangeraakt. Ook de zin om te gamen heb ik niet meer. Het enige waar ik nog aan denk is wat de rol van Paul was in dit alles. Nadat ik hem een blowjob in de wc had gegeven is Ricardo me gaan uitschelden voor flikker. Waarschijnlijk heeft Paul een foto of misschien zelfs een video gemaakt toen ik zijn lul in mijn mond had. Maar waarom heeft hij deze dan gedeeld met Ricardo?

Inmiddels heb ik een nieuwe telefoon en een nieuwe simkaart met gelukkig hetzelfde nummer. Ik besluit whats app er weer op te zetten en maak een nieuw bericht naar Paul aan. Ik tik “hoi” en wil op verzenden drukken maar ik haal het weer weg. Ik ga geen contact zoeken… Waarom zou ik?

Met een zucht sta ik op en start mijn computer op. Ondertussen tover ik mijn externe harde schijf tevoorschijn en sluit hem aan maar leg hem uit het zicht mocht mijn moeder naar boven komen. Ik wil nog één keer kijken naar het filmpje waarop is te zien dat Paul en ik zoenen, dat hij me aftrekt en dat ik hem pijp.

Net als ik op play wil drukken hoor ik voetstappen op de trap. Als ik goed luister zijn het meerdere mensen. Snel sluit ik het filmpje af en draai me stoel richting de deuropening. Ik hoor mijn moeder tegen iemand praten op de gang. ‘Nou, ik ga weer naar beneden. Hou je het rustig?’ hoor ik mijn moeder zeggen. ‘Ja mevrouw.’ Zegt een jongensstem. Die stem!, Dat is de stem van Paul! Hij klopt op de deur. ‘Binnen’ zeg ik terwijl ik blijf staren naar de deur. Langzaam gaat de deur open en komt Paul tevoorschijn. Mijn ogen worden groot en mijn mond valt iets open. Hij ziet er niet uit, wallen onder zijn ogen, ingevallen wangen en een bleek gezicht.

‘Hoi Joey’ zegt hij zacht met zijn ogen neergeslagen. ‘Hoi Paul, wat kom je doen?’ Het klinkt gemener dan ik wil. ‘Ik kom kijken hoe het met je gaat en….’
‘En wat?’
Plots kijkt hij me recht aan, zijn ogen worden waterig. ‘Het spijt me zo Joey.’ Na die woorden rollen er tranen over zijn wang. Even slik ik ‘Voor wat?’

Hij haalt diep adem en blaast uit en kijkt meer naar de grond. ‘Als ik mijn mond had gehouden tegen Ricardo en die foto niet had gemaakt en aan hem had laten zien dan was het allemaal nooit gebeurd!’ Ik moet me inhouden en het lukt me, vraag niet hoe, maar het lukt me om rustig te blijven. ‘Waarom heb je het dan verteld?’
‘Hij dwong me.’
‘Dwong je?’
Paul zucht opnieuw. ‘Toen op de gang zag hij ons knipogen naar elkaar, hij wilde meer weten en liet niet meer los. Hij vermoedde gewoon dat er meer speelde. Uiteindelijk moest ik opbiechten of ik zou zijn pispaal worden.’

Paul kijkt me opnieuw aan, zijn ogen staan echt vol spijt maar zo makkelijk laat ik hem niet gaan dus ik zwijg alleen maar. Wachtend op meer uitleg. Er heerst even een pijnlijke stilte maar dan gaat Paul verder. ‘Ik vertelde dat jij homo was en…’ Hij haalt opnieuw adem… ‘en dat jij mij af en toe pijpt zodat ik mezelf niet hoef af te trekken. Maar dat geloofde hij niet en vroeg om bewijs.’ Weer kijkt Paul me even aan en gaat dan weer verder. ‘Ik was bang voor hem en dus heb ik een foto gemaakt van toen op school, op het toilet. Die heb ik laten zien aan hem.‘ Ik slik en voel een traan over mijn wang lopen, ik voel me verraden. Paul kijkt me opnieuw smekend aan en ook bij hem lopen tranen over zijn wangen. ‘Hij geloofde me toen, vond me een geweldenaar. Dat ik gewoon een pijpslet had! Maar tegelijkertijd zei hij dat hij een hekel had aan flikkers en dat hij het uit je ging slaan.’ Nu draai ik mijn bureaustoel zodat ik hem niet hoef te zien, zodat hij niet ziet wat zijn woorden mij doen. ‘Hij zei dat hij je bij gym wel even te grazen ging nemen en dat ging mij echt te ver en daarom heb ik toen van Dijk gewaarschuwd. Ik wilde met je praten Joey, maar je was al weg en toen ’s avonds bij werk was je opeen ook naar huis en toen, toen was het te laat…’

Weer een pijnlijke stilte, deze lijkt minuten te duren en dan hoor ik Paul. ‘Joey?, alsjeblieft zeg iets.’
‘Ik wil dat je weer gaat Paul, bedankt voor de uitleg maar ga nu maar. Ga terug naar die zogenaamde vrienden van je en laat mij gewoon met rust.’ Ik klink kil, koud, alsof het me niks doet. ‘Ik ben geen vrienden meer met hem Joey.’
Ik draai me om en ga staan. ‘Paul, ga alsjeblieft, pak je leven op en vergeet dit, vergeet mij.’
We kijken elkaar recht in de ogen, hij ziet mijn blik, hij ziet dat ik het meen. ‘Het spijt me echt Joey’ probeert hij nogmaals. ‘Dat weet ik nu wel. Dag Paul.’ Ik draai me van hem af en ga op mijn bed liggen met mijn rug naar hem toe. Wachtend totdat hij weg is. Na een minuut geeft Paul het op en hoor ik hem de kamer uitlopen en de deur dicht doen. Zelf blijf ik roerloos liggen, ik weet genoeg.

Nog geen vijf minuten later komt mijn moeder boven. ‘Joey, waarom is Paul zo snel weer weg?’ Negeren heeft nu geen zin, liegen wel. ‘Omdat ik me niet zo lekker voel mam.’
‘Joey, ik zag aan hem dat hij had gehuild.’ Dit keer negeer ik mijn moeder wel en blijf roerloos liggen.

Nadat mijn moeder doorkreeg dat ze niks uit mij ging krijgen en mij weer met rust liet ben ik op mijn rug gaan liggen en heb ik gestaard naar het plafond totdat het etenstijd was. Met moeite heb ik wat gegeten maar ik had gewoon geen honger. Daarna opnieuw naar bed en daar heb ik gelegen, wachtend totdat ik in slaap zou vallen. Maar de slaap kon ik niet vatten. Na enige tijd woelen heb ik een besluit genomen, in mijn hoofd een plan gemaakt en pas nadat ik deze helemaal had uitgedacht verscheen er voor het eerst sinds lange tijd weer een glimlach op mijn gezicht. Tevreden viel ik in een diepe slaap.



Twee dagen later zit ik voor mijn computer en heb ik de webcam aangezet. Ik ga twee video’s opnemen. Eén voor Paul en één voor mijn ouders. Ik kijk mezelf aan op het beeldscherm, ik klik op rec en kijk dan glimlachend naar de webcam.

 “Hoi Paul, Joey hier. (ik zwaai even), Hier een boodschap speciaal voor jou. Ik wil je bedanken. Bedanken dat je een vriend van me was. Hoewel we al een aantal jaren bij elkaar in de klas zaten ben ik je pas gaan leren kennen toen je mijn collega werd. Ik zal eerlijk zijn, ik zag een vriendschap in eerste instantie nooit gebeuren maar doordat jij bleef praten kwamen we erachter dat we beide fan zijn van online gamen. Dat is denk ik de basis geweest voor onze vriendschap. In de tijd erna ben je hier bij mij thuis geweest en heb je dingen voor mij gedaan en mij het één en ander laten ervaren. En ook daarvoor wil ik je bedanken.”

Ik zucht even, neem een slok water en kijk dan weer naar de webcam maar dit keer serieus.

            “Sorry Paul, een paar dagen geleden was je hier en kwam je sorry zeggen en ik reageerde als een eikel. Dus mijn excuses hiervoor. Vrienden doen nou eenmaal domme dingen wat ruzie kan opleveren. Maar vrienden vergeven elkaar daarna ook weer. Nu heb jij natuurlijk wel iets heel stoms gedaan maar ik snap het ook wel weer. Klinkt misschien raar, maar ik snap je. Dus vergeef ik je Paul. Echt… Ik vergeef je.”

Ik schraap mijn keel, dit is moeilijk dan gedacht en ik neem nog maar even een slok water.

            “Ik wil bij deze ook afscheid van je nemen Paul. Deze wereld is voor mij simpelweg te groot, te moeilijk, te overheersend. Ik ben hier gewoon niet op mijn plaats. Ik voel me te klein voor deze wereld. Zowel letterlijk als figuurlijk haha. Dus dit is het laatste wat je ooit van me zult horen. En nogmaals Paul. Bedankt voor het zijn van mijn vriend.”

Ik lach nogmaals even naar de camera en geef een knipoog, maar dan schiet nog iets te binnen.

            “Oja, ik heb een tweede filmpje maar deze is beveiligd met een wachtwoord. Het wachtwoord is jouw spelers naam die je gebruikt bij het spelen van America’s Army. Dit filmpje is een filmpje die ik heb gemaakt van hoe we samen aan het gamen zijn. Het is voor mij een mooie en fijne herinnering geweest. Veel kijkplezier!

Vaarwel Paul, geniet van je leven!”

Ik zwaai even en geef een nieuwe knipoog en dan druk ik op stop.

Tijd voor het tweede filmpje, nu voor mijn ouders. Ik hou deze korter en vertel ze dat mijn besluit niet door hun komt, dat ik van ze hou en weet dat van mij houden. Ik wens ze, gemeend, heel veel succes met het restaurant en hoop dat ze kunnen genieten van het leven.

Wanneer ik ook klaar ben met het tweede filmpje zet ik ze allebei op een aparte usb. Daarna voeg ik het filmpje van Paul en ik samen zoenend toe aan de usb stick welke voor Paul is en beveilig dit filmpje met het wachtwoord. Daarna stop ik ze in dichte enveloppen en zet “Voor Paul” en “Voor Mams en Paps” erop.

Ik verstop ze even en dan ga ik naar bed. Morgen beloofd een mooie warme dag te worden. Zodra niemand meer thuis is zal ik het laatste deel van mijn plan uitvoeren. Met gemixte gevoelens val ik al snel in een diepe slaap…



Tip: lees de cursief gedrukte tekst voor elk deel



Nog één keer kijk ik voor me. Doe mijn hoofd achterover en sluit opnieuw mijn ogen. Ik voel de warme stralen van de zon. Een warm gevoel glijd door mijn lijf, opnieuw verschijnt een glimlach op mijn gezicht. Ik open mijn ogen weer, zie een vogel en zeg zacht tegen zowel de vogel als tegen mezelf terwijl ik mijn armen spreid:

‘Het is tijd, laat mij zweven.’

Ik verplaats mijn evenwicht naar mijn tenen, buig voorover, zak iets door mijn knieën en precies op het moment dat ik wil springen voel ik twee stevige armen mij om mijn middel grijpen en ik val achterover. Bovenop diegene die me heeft vastgepakt. ‘NEEEE’, schreeuw ik, ‘ik wil niet meer, laat me gaan alsjeblieft.’ Ik smeek, ik schreeuw en probeer mezelf los te worstelen. Tranen glijden over mijn wangen, ik kom niet los. Ik huil, ik snik en hou mijn ogen dicht. Ik stop met me verzetten en langzaam verlies ik het bewustzijn. Het is
Zwart voor mijn ogen.

Gesloten