Een verhaal van Lucky Eye
Disclaimer:
Dit verhaal is niet gebaseerd op feiten. Elke overeenkomst met gebeurtenissen, personen, plaatsen en tijden berust dan ook op toeval.
VRIJGEVOCHTEN
Hoofdstuk 5
Nog nooit had hij zich zo enorm rot gevoeld. Z'n maag zat in de knoop, zo leek het en een afschuwelijke hoofdpijn ontbrandde in zijn kop. Terwijl hij over het schelpenpad richting huis fietste, speelde het ene na het andere tafereel zich in zijn hoofd af. Telkens weer probeerde hij zichzelf tot rust en kalmte te manen maar elke poging daartoe mislukte. Steeds weer opnieuw doemden allerlei schrikbeelden voor zijn geestesoog op, totdat hij bij het hek aangekomen van zijn fiets stapte. Hij tilde de klink van het hek op om vervolgens met zijn voorwiel het hek zelf open te duwen. In de tuin was zijn moeder bezig met het ophangen van de was. Zodra die hem binnen zag komen, liet ze alles uit haar handen vallen en rende ze op hem toe. Ze gaf hem niet eens de gelegenheid zijn fiets te parkeren, maar verstikte hem zowat met haar innige omhelzing. Hij merkte dat ze huilde en prevelde sussende woorden tot haar.
"Toe mam, niet huilen nu."
"Oh jongen, ik ben zo blij dat je weer thuis bent." Dit haar nazeggen, kon hij niet en hij deed het dus ook niet, maar koos bewust voor een andere bewoording.
"Ik ben blij je weer te zien, mam!" Zijn moeder liet hem los en zodoende kreeg hij de kans zijn fiets tegen de muur van het schuurtje te zetten.
"Alles goed met je?" vroeg ze op samenzweerderige fluistertoon aan hem, iets dat hem deed vermoeden dat zijn vader niet al te ver weg zou zijn. "Je ziet er goed uit," voegde ze er meteen aan toe zonder op een antwoord te wachten.
"Het gaat aardig mam. Beter dan het gedaan heeft en ik hoop dat dat zo zal blijven." Ze pakte zijn hand beet en kneep er stevig in.
"Probeer je niet op de kast te laten jagen, jongen." Hij keek haar aan en zag iets hards in haar ogen. Iets dat hij nog niet eerder gezien had. Op het moment dat hij haar ernaar wilde vragen, kwam zijn vader de tuin binnen.
"Ah, de verloren zoon is weer thuis," zo luidde zijn commentaar. Verder dan deze opmerking kwam het echter niet. Geen welkom of iets dergelijks maar dat had Rinze ook absoluut niet verwacht. Hij liet de hand van zijn moeder los en liep langs zijn vader het huis in. Toen hij de trap naar boven wilde oplopen, riep zijn vader hem echter terug. "Je denkt toch niet dat je zomaar kunt doen alsof er niets gebeurd is, hè!" Rinze bleef staan waar hij stond en draaide zich om. "Denk je niet dat wij eerst eens moeten praten, jongeman!"
"Ja, misschien zou dat zo gek nog niet zijn," reageerde hij strijdvaardig en toen zijn vader de woonkamer binnenliep, volgde Rinze hem.
Zijn pa plofte neer op de bank en Rinze ging tegenover hem zitten in de leunstoel die meestal zijn vaste plek was. Zijn moeder ging in de andere hoek van de bank zitten en wierp een blik op haar zoon. Rinze wist niet hoe hij deze moest interpreteren en deed dan ook maar geen poging daartoe.
"Gisteren ben je hier thuis kwaad weggelopen en dat is niet een gedrag dat wij tolereren. Als hier tussen ons onmin en wrevel ontstaat is het de bedoeling dat dat op een respectvolle manier uitgepraat gaat worden en dat we niet zomaar met kwade koppen bij elkaar weglopen."
"Ik geloof niet dat het een 'zomaar' weglopen was. Ik heb geprobeerd met je te praten, maar toen dat geen enkele zin meer had - je luisterde tenslotte toch niet naar wat ik zei - toen pas ben ik met een kwade kop weggereden."
"Je insinuaties misstaan je jongen! Je geeft mij dus de schuld?"
"Nee, ik zeg alleen maar dat het anders is dan jij weergeeft. Ik ben niet 'zomaar' weggelopen. Dat ik boos werd, is natuurlijk niet jouw schuld, maar alleen de mijne. De reden voor dat boos worden, daar heb je natuurlijk wel mee te maken."
"Je praat erin omheen, Rinze! Wees eens duidelijk man!" Rinze voelde dat hij opnieuw kwaad begon te worden en sprak zichzelf toe dat hij vooral kalm en rustig moest zien te blijven. Opnieuw met wit verhitte koppen tegenover elkaar komen te staan, zou absoluut niet bevorderlijk voor de sfeer zijn en dus…"Je moet je niet langer aanstellen als een puber, zoon! Je bent verantwoordelijk voor de dingen die je doet en…"
"Tuurlijk ben ik dat, pap, maar dat ben jij ook! Op het moment dat ik jou iets meedeel, iets dat voor mij heel belangrijk is en jij alleen maar begint te schelden, te razen en te tieren, hoe verantwoordelijk ben jij dan???"
"Oké, hier komen we dus geen stap verder mee," gooide zijn vader de handdoek in de ring. "Zolang jij mij blijft verwijten dat ik de schuld hiervan heb…"
"Dat doe ik niet! We hebben ruzie gekregen en hebben daar beiden schuld aan. Het een heeft het ander uitgelokt en daarom stonden we compleet haaks op elkaar en…"
"Oké…"
"NEE! Laat me nou eens uitpraten, verdomme!"
De vloek was eruit voor hij er erg in had en het liefst had hij meteen het puntje van zijn tong willen afbijten. De klap zag hij niet aankomen en deed hem achterover in zijn stoel vallen. Hij hoorde zijn moeder schreeuwen en zag zijn vader met wijd opengesperde ogen boven hem staan. Hij greep naar zijn wang en voelde bloed. Toen hij wilde opstaan, duwden de harde, grote handen van zijn vader hem terug.
"Blijf zitten! Het spijt me! Ik had je niet mogen slaan!"
"Ik had niet moeten vloeken, ook dat spijt me, maar ik wil dat je gewoon eens naar me luistert en niet steeds het gesprek beëindigt op het moment dat jij denkt dat het afgelopen is. Het enige dat je doet is steeds alles naar je hand zetten, pap en dat pik ik niet langer! Ik heb recht op een eigen mening, op een eigen leven en dat is alles dat ik je te zeggen heb."
"Als jouw mening er eentje is die niet strookt met de regels die hier in huis gelden, dan ben ik er om je te beletten die uit te spreken. En je eigen leven? Ja… als je kunt voorzien in je eigen levensonderhoud, jongeman! Geen dag eerder! Hoor je me!"
"Zo komen we dus inderdaad geen stap verder," concludeerde Rinze en veegde met een vinger het bloed van zijn wang.
"Haal de verbanddoos," klonk het commando in de richting van zijn moeder.
"Ik haal hem wel," zei Rinze terwijl hij opstond.
"Jij blijft zitten waar je zit!" zei zijn vader vanuit zijn positie op de bank waar hij inmiddels weer had plaatsgenomen. Zijn moeder liep weg en kwam even later terug om de opengehaalde plek schoon te maken en te voorzien van een pleister.
"Waren dat je laatste woorden wat betreft mijn homoseksualiteit," heropende Rinze het gesprek nadat zijn moeder klaar was.
"Dat woord wil ik niet meer horen hier in huis en ja dat waren mijn laatste woorden daarover. Je hebt je te schikken naar de regels die hier in huis opgesteld worden door je ouders en daarmee basta!"
"En is mijn moeder het daar ook mee eens?" Meteen richtte hij zijn blik op haar.
"Je moeder en ik zijn één en het geeft je geen sier te proberen een wig tussen ons te drijven. We houden jouw zielenheil in het oog, jongen en daarom willen wij dat je terugkeert van het door jouw verkozen verderfelijke pad. Je moet inzien dat een dergelijke levenswijze zondig is en niet past bij jou, niet past bij ons kind."
"En als ik dat toch verkies."
"Die keuze is er voor jou niet, jongen! Je bent ons kind, nog steeds minderjarig en je gedraagt je zoals wij dat willen."
Eventjes had Rinze het gevoel dat alles was hij vandaag mee had gemaakt met Karl verloren zou gaan, maar… meteen ook deed hij een dergelijke gedachte af als grote nonsens. Ik ben sterk, zo sprak hij zichzelf moed in. Ik kom er door!
"Bij wie ben je geweest vannacht?" Rinze hoorde de vraag de eerste keer niet, maar toen zijn vader hem nog een keer stelde, stond hij voor de keuze om de eerder uitgesproken leugen van een schoolvriend te herhalen of de waarheid te vertellen. Hij koos voor het eerste. "Je ideeën over je anders zijn, zijn dus alleen nog maar ideeën?" Rinze lachte schamper om de manier waarop zijn vader dit onder woorden bracht.
"Zeg het dan toch! Zeg het maar gewoon, pap! Vraag gewoon of ik seks met een vent gehad heb!"
Alleen het eerder opspringen van zijn moeder die zich tussen hem en haar echtgenoot opstelde, voorkwam dat Rinze een tweede slag om zijn oren kreeg. Rinze wist voldoende. De woorden van spijt die zijn vader gesproken had, waren geen snars waard!
"Jij… jij… " brieste hij maar kwam niet verder. "Vanavond komen dominee en ouderling Jansma langs voor een gesprek met ons drieën en tot die tijd blijf jij op je kamer! Maak dat je wegkomt!"
"Waarom moet ik met die mensen hierover praten!" probeerde Rinze nog maar toen zijn vader opnieuw een poging deed om naar hem uit te halen, maakte hij zich uit de voeten.
Op zijn kamer sloeg hij de deur hard achter zich dicht en ging languit op zijn bed liggen. De tranen sprongen hem in de ogen. Er werd geklopt, maar Rinze reageerde niet. Toen de deur openging, wist hij dat het zijn moeder was. Voor zijn vader was hij alleen nog maar een misselijkmakende zondaar en verder niets! Voor zijn moeder lag dat toch nog anders gelukkig. Ze ging op de rand van het bed bij hem zitten en streelde door zijn lichtblonde krulletjes. Ze boog zich over hem heen en kuste hem teder in zijn haren.
"Probeer rustig te blijven, Rinze. Als je je zelfbeheersing verliest, ben je het meest kwetsbaar, jongen."
"Maar moet ik dan alles maar doen zoals hij het wil?"
"Dat heb je mij niet horen zeggen," luidde haar gefluisterde reactie.
"Maar wat vind jij er dan van?" Toen werd het stil en bleef het stil. "Mam?" drong de jongen aan.
"Mijn mening doet er niet zoveel toe, jongen. Je weet wat de rechten van de vrouw zijn volgens je vader en de Bijbel en ik heb alleen maar te doen zoals mij wordt voorgehouden."
"Maar dat is toch geen leven?"
"Ook dat heb je mij niet horen zeggen," klonk het bitter. Rinze veegde de tranen van zijn gezicht en ging rechtop zitten.
"Ik kan niet leven als ik niet leven mag zoals ik dat wil, Mam! Ik word knettergek als ik me opgesloten voel en dat gevoel wordt hier thuis alleen maar sterker en sterker. Als ik bij anderen ben," hij doelde daarbij op zijn vrienden, maar voornamelijk op Karl, "dan voel ik me pas echt vrij. Hier moet ik altijd overal rekening mee houden! En op zich is het niet erg om met anderen rekening te houden, maar als je steeds alleen maar mag doen wat je opgedragen wordt… als je nooit eens iets mag doen wat je zelf graag wilt…."
"Ik snap je, jongen. Ik zal proberen je te helpen waar ik kan, maar ik heb tijd nodig en ik weet niet of ik al veel te laat ben."
De woorden van zijn moeder beurden hem enigszins op, maar gaven hem ook een beetje een wanhopig gevoel. Te laat zijn waarvoor? Ernaar vragen lukte niet meer want zijn vader brulde van beneden dat er nog boodschappen in huis gehaald moesten worden. Met een nieuwe aai over zijn krullen stond ze op en liet hem alleen. Bij de deur draaide ze zich naar hem om.
"Als je tijd genoeg voor me hebt, jongen dan zorg ik dat alles goed komt." En met die voor hem cryptisch klinkende boodschap was ze verdwenen.
Tegen halfzes, de normale tijd voor het avondeten, bracht zijn moeder hem een aantal gesmeerde boterhammen boven. Eerst was hij niet van plan ze op te eten, maar toen zijn moeder aan bleef dringen dat hij geen stomme dingen moest doen, begon hij toch te eten. Hij at ze allemaal op. Het idee aan het gesprek met de dominee en een ouderling maakte hem razend en hij wilde volop energie hebben om zich te kunnen verweren. Iets voor zevenen kwam zijn vader naar zijn kamer.
"Dominee en ouderling Jansma zullen er zo zijn dus kom naar beneden!"
De deur bleef openstaan toen zijn vader wegging en Rinze ging naar beneden. Hij ging op zijn vaste plek zitten en toen het bezoek zich aandiende, liet hij zich van zijn fatsoenlijke kant kennen. Beleefd stond hij op en schudde de gasten de hand toen die binnenkwamen. Hij nam zich voor om vooral veel te luisteren tenzij men het hem te moeilijk zou maken. De dominee was het spreken gewend zo bleek hem al snel. Nadat zijn moeder de koffie ingeschonken had en iedereen een koek had laten kiezen opende hij de eerste minuten met allerlei algemeenheden: het werk van Rinze's vader, de dingen die zijn moeder deed voor de diaconie, zijn prestaties op school en ga zo maar door. Het leek niet anders dan eerdere huisbezoeken die Rinze had bijgewoond. Zeker 20 minuten ging er met dat soort social talk heen. Toen pas werd de reden van hun komst aangetipt.
De dominee roemde zijn ouders dat ze in tijden van nood niet gedraald hadden zich te onderwerpen aan het herderlijk toezicht van de gemeente. Er werd in vage termen gesproken over onmin binnen het gezin zonder dat het onderwerp van geschil zelf genoemd werd, maar dat had Rinze ook echt niet verwacht. Het zou ter sprake komen, maar niet eerder dan dat er heel veel om heen geluld was, zo vermoedde hij. Dominee voerde zowat een monoloog op. Heel af en toe vroeg hij om een bevestiging van Jansma en deze deed dat vrijwel steeds af met een kort knikje of een gemompeld 'ja, zeker dominee'. Toch nog eerder dan verwacht werden ineens de schijnwerpers op hem gericht.
"Je kent John Meijer toch wel, Rinze?"
"Zeker meneer."
"Heb je onlangs nog contact met hem gehad?"
"Nee, meneer."
Natuurlijk had hij dat wel maar hij vond het niet nodig dat te vertellen. John had om een bepaalde reden, die volgens hem alles met de kerk van doen had, het dorp en zijn ouderlijk huis moeten ontvluchten en dan ging hij nu niet over zijn vriendschap met John zitten praten.
"Weet je dat zeker?" De toon waarop dat gezegd werd, beviel Rinze totaal niet.
"Dominee, als ik u zeg dat ik geen contact heb met John dan zult u mij op mijn woord moeten geloven."
"Zeker, zeker. Zo bedoelde ik het ook niet, maar aangezien er bepaalde overeenkomsten zijn tussen jou en hem dacht ik wellicht dat jullie nog steeds contact hadden." Het om de hete brei heen draaien duurde Rinze nu te lang en hij besloot het vuurtje op te stoken.
"Wat voor overeenkomsten bedoelt u, dominee?"
Een antwoord kwam er niet direct en Rinze nam de gelegenheid te baat om de gezichten van de anderen te bestuderen. De ogen van zijn vader waren als gloeiende kolen. Het gezicht van zijn moeder straalde een soort van wanhoop uit en hij vermoedde dat ze niet blij was met de manier waarop hij dit nu aangepakt had. Jansma's blik was niet te peilen. De man leek wel uit staal gemaakt. Het gezicht van de dominee echter stond schrander en langzaamaan verscheen er een soort van glimlach rond zijn lippen.
"Ik denk dat jij en ik heel goed weten wat voor overeenkomsten, Rinze."
"Misschien is het dan beter dat we daarover open kaart spelen, dominee dan dat we maar steeds om de zaak heen draaien. Ik ben voorstander van openheid."
"Openheid is niet altijd een goede zaak, jongeman," zo luidde het bits uitgesproken antwoord van de pastor. "Soms is openheid zelfs helemaal niet te verkiezen."
"Als je steeds dingen blijft toedekken, ontstaat er volgens mij een zeer ongezonde situatie die alleen maar kan leiden tot explosiegevaar. En…"
"Ook dat ben ik niet met je eens, Rinze. In heel veel gevallen is het te verkiezen de liefde te laten spreken in plaats van open te zijn. Vaak leidt openheid er alleen maar toe dat mensen met verhitte gezichten en harten lijnrecht tegenover elkaar komen te staan. En…" Op zijn beurt liet Rinze het nu niet na de dominee in de rede te vallen.
"Wat is het voor een soort van liefde als je steeds maar weer besluit om je mond te houden! Is er dan nog wel sprake van liefde als je je steeds maar weer ondergeschikt maakt aan de wens om bijvoorbeeld de lieve vrede te bewaren ten koste van alles?"
"Zeker is er dan nog wel sprake van liefde! Een enorm grote liefde zelfs die zeer bewonderenswaardig is. Maar zoals ik begrijp niet in jouw ogen."
"Niet helemaal. Ik vind dat ieder mens recht heeft op vrijheid. Vrijheid van spreken, maar ook van gedachten. En…"
"En dan mag je alles dus maar zeggen?"
"Nee, dat dus niet. Je zult een zekere mate van respect moeten hanteren in je bewoordingen."
"Pim Fortuyn is dus één van jouw favorieten?"
"Bepaald niet, dominee. Voor mij ging hij net iets te ver. Zijn uitspraak over bijvoorbeeld de Islam, dat dit een achterlijke godsdienst is, getuigt van totaal geen respect en dan ga je mij dus te ver."
"Blij dat te horen, Rinze. Maar om nu toch maar het probleem hier bij jullie aan te snijden, vind je niet dat dit een duidelijk geval is van praten zonder respect voor elkaar?"
"De manier waarop we gesproken of beter gezegd naar elkaar geschreeuwd hebben is niet echt respectvol. Mijn vader en ik…"
"Nee Rinze, ik heb het over jou!" Ineens voelde die schijnwerper wel heel erg fel nu hij helemaal alleen op hem gericht werd. "Jij hebt er iets uitgegooid zonder er vooraf bij na te denken wat dit voor gevolgen zou hebben voor je ouders."
"Hoe bedoelt u?" vroeg Rinze oprecht verbaasd over de wending die het gesprek nam en totaal oncomfortabel in dat felle licht van die schijnwerpers.
"Zoals ik het zeg, jongen. Je bent slim genoeg om me te kunnen begrijpen, dus speel alsjeblieft geen spelletje met me." De toon van de dominee was gemeen en scherp. Rinze voelde zich enorm rot eronder omdat hij eventjes echt niet begreep waar de dominee op doelde. "Door jouw mededeling heb je de grondvesten hier in huis behoorlijk doen trillen en dat is de aanleiding van jullie probleem nu." Het begrip begon langzaam te komen en nadat hij het eventjes op zich had laten inwerken, opende Rinze zijn mond.
"Oh, ik begrijp het. U bedoelt dat ik verteld heb dat ik ho…"
"Zo is het genoeg jongeman!" Met een lijkbleek gezicht sprong de dominee op en zijn wijsvinger was gericht op Rinze. "Je hoeft niet opnieuw dezelfde fout te maken. Laten we erover praten in het algemeen. Laten we daarmee beginnen." Langzaam liet hij zich weer terugzakken op zijn zitplaats.
"Ik snap niet hoe je zoiets wilt bespreken zonder het onderwerp zelf te noemen. Bovendien was mijn onthulling niet gepland en ik heb sterk het vermoeden dat u van mening bent dat dat wel zo is."
"Ja, die indruk heb ik zeer zeker vandaar dat ik je ook vroeg naar je vriendschap met John, want ook op dat gebied geloof ik je nog steeds niet."
"Zo… dan hebben we wel een heel aardig begin gemaakt!" klonk het sarcastisch uit Rinzes mond.
"En dit soort gedrag siert je ook niet, jongen! Sarcasme is nergens goed voor!"
"Misschien is het wel uitgelokt! Net zoals mijn onthulling over mijn homoseksualiteit een uitgelokte onthulling is geweest." Een keiharde klap op de tafel was het gevolg. Iedereen staarde naar de dominee.
"Voor de laatste keer, jongeman. Tijdens onze gesprekken heb jij je te houden aan de normale omgangsregels. Één van die regels is het respect dat jij zult moeten leren opbrengen voor je meerderen. Het woord homoseksualiteit is voorlopig taboe in onze gesprekken. Zolang jij niet hebt geleerd respect te tonen voor je meerderen is dat onderwerp niet bespreekbaar."
"Dan denk ik dat het verrekte weinig zin heeft om nog langer met elkaar te praten," en meteen nadat hij dat gezegd had, stond Rinze op om de kamer te verlaten. Zijn vader echter versperde hem de weg.
"Ga zitten, Rinze. Drijf het niet op de spits," zo begon dominee opnieuw.
"Wat zal ik gaan zitten praten met jullie als er geen enkel respect is voor mij!" zei Rinze terwijl hij recht tegenover zijn vader stond.
"Dat respect zal je moeten verdienen, jongen door eerst zelf blijk van respect te tonen voor anderen en dat doe je totaal niet. Nog steeds niet! Het enige dat je doet is conclusies trekken en anderen van hun stuk brengen. Ga zitten! Nu!" De blik op het gezicht van zijn moeder - die hij gezocht had - deed Rinze besluiten dan toch maar weer te gaan zitten. "Onze gesprekken zullen vanaf nu gevoerd worden onder een zeer strikte regie van mijn zijde," zo ging de dominee verder.
Ineens begreep Rinze waarom John er donderdags zo vreselijk beroerd had uitgezien. Het zou niet een eenmalig gesprek zijn, maar dit was slechts het begin van een serie van wie weet hoeveel ontmoetingen. Bijeenkomsten die geen enkel vrijdenkend mens goed zouden doen.
"Ik stel voor dat we elkaar elke avond ontmoeten voor een gesprek van maximaal anderhalf uur. Vanaf nu zal het allereerst gaan om elkaar met liefde te bejegenen en daarbij elkaar te leren sparen. Dat dient voorop te staan. Er worden geen dingen gezegd die een ander leed berokkenen. Je ouders hebben moeilijkheden met jouw vermeende homoseksualiteit…."
"Met mijn 'vermeende' homoseksualiteit?"
"Ja, dat lijkt me de beste omschrijving op dit moment."
"Ik weet wat ik ben, dominee! Ik weet hoe ik me voel, dominee. Ik …"
"En dat doet er allemaal nu niet toe, Rinze! We dienen ervoor te zorgen dat we met elkaar in gesprek blijven. Dat dient voorop te staan. Door ons in te graven in stellingen komen we geen stap verder, raken we alleen maar meer en meer van elkaar verwijderd met het gevaar elkaar te verliezen. Kan ik ervan op aan dat ieder van ons zich vanaf nu aan deze allerbelangrijkste spelregel zal houden?" Er werd de kring rond gekeken en Rinze zag bijna overal knikjes. "En jij Rinze? Hoe ga je je gedragen?"
Rinze wilde het allerliefst uitschreeuwen dat er opnieuw niet naar hem geluisterd werd. Dat anderen opnieuw de agenda bepaalden en dat hij zowat stikte in die verdomde hypocriete sfeer die erom hem heen hing. Schreeuwen op de toppen van zijn longen wilde hij dat hij vrijheid wilde, dat hij wilde leven en doen wat hijzelf wilde maar hij slikte en met neergeslagen hoofd antwoordde hij dat hij het een kans zou geven. De complimenten van Jansma en de dominee die hij kreeg, sneden als scherpe messen door hem heen. Zo verdomde hypocriet allemaal! Zolang je je bek maar dichthield en je gedroeg als een ja-knikkende marionet dan was je een bovenste beste, maar waag het niet ….
Het gesprek werd beëindigd met gebed en de bewoordingen maakten dat Rinze zich nog beroerder voelde. Meteen nadat het 'amen' was uitgesproken, vroeg Rinze zijn vader of hij de kamer mocht verlaten. Toen de toestemming daartoe kwam, stond Rinze op, schudde de gasten de hand en verdween naar de gang. Met twee treden tegelijk snelde hij de trap op naar boven. In de badkamer gaf hij over. De spanning was hem teveel geworden. Toen zijn moeder even later bij hem stond, liet hij zijn tranen opnieuw de vrije loop. Gelegenheid om samen eventjes te praten was er echter niet, want zijn vader kwam, nadat hij de dominee en Jansma had uitgelaten, naar boven en informeerde of alles goed was. Rinze lag inmiddels in bed en zijn moeder zorgde ervoor dat hij niet meer gestoord werd. Toen zijn ouders naar beneden liepen, koos hij het nummer van Karl in zijn mobieltje.
"Met Karl, alles goed met je jongen?"
"Nee, niet echt. Ik snap nu hoe ze iemand kunnen breken en dat voelt enorm KUT."
"Hoe laat moet ik je komen halen?"
Rinze gaf de tijd door en brak toen snel af want hij hoorde zijn vader naar boven komen. Gelukkig kwam die niet naar hem toe. Voor even had hij genoeg hypocrisie gezien! Eventjes helemaal alleen zijn en straks… straks terug naar Karl.
Reacties zijn van harte welkom op de site waar dit verhaal legaal geplaatst is maar ook via mijn e-mailadres: lucky_eye2@yahoo.co.uk
©Lucky Eye, december 2018 (herziene versie)
Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.