Een verhaal van Lucky Eye
Disclaimer:
Dit verhaal is niet gebaseerd op feiten. Elke overeenkomst met gebeurtenissen, personen, plaatsen en tijden berust dan ook op toeval.
VRIJGEVOCHTEN
Hoofdstuk 4
Karl sloot zijn ogen en genoot van het gevoel van de lippen van de jongen op die van hemzelf. Daarna deed hij zijn lippen een stukje van elkaar en als vanzelf deed Rinze hetzelfde en liet hij zijn tong bij hem naar binnen gaan. De tong van Rinze streelde langs die van hem en het voelde zo ontzettend goed dat Karl meteen een erectie voelde opkomen. Tongen bezorgde hem altijd een gigantische opwinding en ook nu dus. Gelukkig lag Rinze niet bovenop hem anders zou hij het meteen gemerkt hebben. De tong ging rustig onderzoekend heen en weer. Karl vond het lekker maar wilde ook dat de jongen zou genieten en nam het werk over. Zijn tong in de mond van Rinze was feller, uitdagender en toen hij zijn ogen opendeed, zag hij in de short die de jongen droeg een duidelijke tentstok overeind staan. Opnieuw scharrelde zijn tong heen en weer door Rinze's mond daarbij diverse keren diens tong opzoekend. Ineens moest Karl enorm lachen. De tongzoen werd verbroken en Rinze vroeg:
"Wat is er?"
"Ik proef pindakaas!" schaterde Karl het uit.
"Geen wonder! Ik heb drie boterhammen met pindakaas achter de kiezen." Opnieuw uitbundig gelach van Karls zijde.
"Ja! Juist daar proef ik het," proestte Karl het uit van het lachen. Rinze kon niet anders dan mee lachen. De lach van Karl werkte aanstekelijk. Hij liet de jongeman los en ging op z'n zij naast hem liggen, het hoofd op zijn borstkas. Karl sloeg een arm om hem heen en drukte hem stevig tegen zich aan.
"Was die tongzoen lekker?" Rinze bromde zachtjes. "Bezorgde het je een stijve?"
"Heb je het gezien? Nu was het Karls beurt om te brommen.
"Vind je het vervelend dat ik daar zo opgewonden van raakte?"
"Waarom?"
"Nou ja, zou toch kunnen."
"Echt niet jongen. Tongen geeft mij ook altijd een erectie dus waarom zou ik jou dan daarover iets verwijten?" Rinze schoof zijn hand onder Karls witte overhemd en streelde hem zachtjes op de huid rond de navel. Erboven voelde hij glad fluweelachtig zachte huid en daaronder korte haartjes. Het strelen voelde enorm goed, zo ervoer Karl. Het was te lang geleden dat iemand hem zo lekker had gestreeld. Twee extra knoopjes maakte Rinze los zodat zijn hand gemakkelijker naar boven zou kunnen gaan om daar Karls lijf te verkennen.
"Je vindt het toch niet erg hè?"
"Je gaat maar gerust je gang jongen."
Het strelen begon opnieuw. Rinze verkende de borstpartij en vond ook daar haartjes. De tepels reageerden beiden op de aanraking door zijn hand en vingers.
"Grappig," constateerde Rinze om vervolgens met duim en wijsvinger in de linkertepel te knijpen. "Is dat prettig of doet het pijn?"
"Het is iets gevoelig maar doet geen pijn. Het brengt juist iets meer opwinding. Het is een heel apart gevoel."
"Mag ik je nog wat vragen?"
"Jij altijd."
"Hoe weet jij wat een jongen van 14 heeft," vroeg Rinze daarmee teruggrijpend op een opmerking die Karl gisteren had gemaakt.
"Heb je het idee dat ik ooit iets met een jongen van 14 heb gehad? Dat ik een pedo ben?" klonk Karls stem verongelijkt.
"Nee, dat heb ik absoluut niet! Denk je dat ik je anders zou hebben gezoend?"
"Gelukkig maar dat die gedachte niet bij je opgekomen is want anders zou ik me behoorlijk kut gevoeld hebben!" Even was het stil en Karl genoot opnieuw van Rinze's strelende handen en vingers over zijn borst. "Heb je gisteravond nog meegekregen dat ik 35 neefjes en nichtjes heb?" Rinze bewoog zijn hoofd op en neer. "Nou, elk jaar zijn wij als familie met elkaar twee weken op vakantie in Frankrijk. Mijn ouders hebben daar een stuk grond waarop vijf vakantiehuisjes staan. Die hebben ieder zo'n acht à tien slaapplaatsen. Een snelle rekena…"
"40 à 50," vulde Rinze in.
"Inderdaad. Die 35 neefjes en nichtjes hebben 22 ouders want aan eenoudergezinnen doen we niet bij ons in de familie gelukkig. Dan mijn ouders en ik er nog bij en dan hebben we in totaa…"
"60," gaf de jongen het antwoord.
"Kan dus net niet maar daarvoor hebben we tenten. Slapen is dus geen probleem. Maar met de sanitaire voorzieningen is het wat krapjes. Elk huisje heeft twee badkamers maar toch is het niet al te riant voor zoveel personen. Toen de familie groter en groter werd, is er één van de mannen begonnen zich te wassen in het meertje en te douchen onder de waterval en nu is het al jaren de gewoonte dat de mannen en jongens dat doen. Aangezien ik neefjes in alle leeftijdscategorieën heb, weet ik dus aardig hoe een jongen in verschillende leeftijdsfasen eruitziet. Duidelijk?" Rinze knikte opnieuw.
"Kun je je als homo wel inhouden bij zoveel mannelijk bloot om je heen?"
"Tuurlijk wel man! Het is familie en bovendien is het functioneel naakt hè! Het is geen seksueel, opwindend naakt!"
"Oww. Nou ja ik zou me kunnen voorstellen dat als ik daar voor het eerst tussen zou staan, ik meteen een harde zou krijgen! Zou niet weten waar ik m'n ogen zou moeten laten."
"Bij ons thuis hebben we nooit moeilijk gedaan over bloot."
"Dat zou dan het verschil zijn, denk ik. Gisteren vertelde ik je al hoe het toegaat bij de gymles op school en thuis is het bij mij al net zo krampachtig. Mijn vader wil bijvoorbeeld absoluut niet dat ik onaangekleed beneden kom."
"Bloot?"
"Dat zou hem helemaal een rolberoerte bezorgen! Nee, ik bedoelde in m'n nachtkleding zoals ik hier bij je lig."
"Dat kan al niet?" Rinze schudde z'n hoofd.
"En een korte broek in de zomer?" vroeg Karl terwijl hij het antwoord eigenlijk al wel kon raden.
"Tot en met de basisschool mag je als jongen een korte broek dragen, maar daarna is het voorgoed over."
"En in het zwembad dan?"
"Zwembroek natuurlijk maar dan niet zo'n lekkere sexy ballenknijper of zo'n strakke met van die korte pijpjes, maar het liefst eentje met zo lang mogelijke pijpen."
"Dan zal je wel niet echt bruin worden in de zomer, denk ik."
"Helemaal gelijk. In lange broek in de zon zitten is dan niet echt bevorderlijk hè! En dat terwijl jij nu al zo mooi gekleurd bent." Steels liet Rinze een vinger glijden over Karls onderarm.
"Dat zit in de genen, jongen. Bij mij in de familie is bijna niemand helemaal wit. Zelfs in de winter hou ik nog iets van kleur."
"Daar kan ik enorm jaloers om worden, weet je dat. Trouwens om alles wat jij hier hebt! Je hebt zo verrekte veel vrijheid en dat voelt zo enorm goed, weet je. Ik voel me hier als een vogel die eindelijk ontsnapt is aan zijn kooi en eindelijk de vrije ruimte leert ontdekken. Vanmorgen bijvoorbeeld. Ik was al vroeger wakker maar kon mijn ogen echt niet loskrijgen, vandaar dat ik maar weer rustig in slaap ben gesukkeld."
"Verstandig, Rinze maar uitslapen mag thuis dus ook niet," concludeerde Karl.
"Om acht uur hoort iedereen uit z'n bed te zijn, tenzij je ziek bent natuurlijk."
"Ook in de weekenden en vakanties?"
"Yep. Dan ook. Op zondag moeten we sowieso naar de kerk natuurlijk en op de andere zes dagen van de week hoor je je nuttig te maken en niet je tijd te verdoen in je bed!"
Karl voelde een golf van medelijden met deze o zo lieve jongen over zich heen slaan. Dat kon je toch geen leven noemen. Niets mocht hij zelf bepalen, zo leek het! Zijn hele leven werd voor hem uitgestippeld en dat was waarschijnlijk dus ook de aard met het probleem met zijn ouders nu. Die hadden voor hem een toekomst bepaald die hij, nu hij ontdekt had homoseksueel te zijn, niet zou kunnen nakomen.
"Baal je niet enorm van dat leven?" vroeg Karl haast fluisterend.
"Zolang je er geheel en al inzit, heb je er geen weet van wat je mist. Bijvoorbeeld op de basisschool, dan is je wereld nog zo ontzettend klein dat je echt helemaal niets mist. Maar als je dan naar het voorgezet onderwijs in de grote stad gaat, Zwolle dus, dan lijkt het alsof er zich een wereld voor je opent. Die wereld, zo wordt er thuis, op school en in de kerk op gehamerd, is echter vol van zonde en allerlei kwalijke praktijken en dus… dus hou je als vanzelf een beetje afstand maar… ik dus niet. Ik heb me niet laten beperken. Ik ontmoette op het station, als ik in de winter met de bus ging, jongens en meisjes uit ons dorp, die niet tot onze kerk behoorden en mengde me daar ook onder. Natuurlijk leverde me dat thuis een donderpreek op, omdat dat niet zo hoorde maar toch bleef ik het doen. Natuurlijk wilde ik op een gegeven moment een mobiele telefoon. Slim als ik was, speelde ik dat via mijn moeder. Ik liet haar de grote voordelen zien en speelde daarbij in op het gevoel van veiligheid en zo. M'n vader was echter niet om te krijgen. Hij zou zo'n ding niet voor mij betalen. En dus nam ik baantje als tijdschriftenbezorger, maar dat mocht natuurlijk ook niet!"
"Waarom niet, je zou dan toch voor je eigen financiën zorgen?"
"Jawel, maar er zaten ook bladen bij als Panorama en Nieuwe Revue en die zijn natuurlijk taboe!" Karl maakte een begrijpend geluidje. "Toen dus maar krantenjongen voor het Reformatorisch Dagblad. Dat kon wel door de beugel. En met het geld dat ik verdiende kocht ik uiteindelijk een mobiele telefoon en ook mijn eerste paar All Stars. En dat laatste was ook al iets dat mijn vader absoluut niet aanstond. 'Hoe kon je zoveel goed geld verspillen aan zoiets duurs,' was zijn reactie. Ik weet al niet eens meer wat ik gezegd heb. Misschien heb ik er wel gewoon het zwijgen toe gedaan, want dat is soms de beste manier."
"Maar ja, dan krijg je wel dus dat je steeds meer langs elkaar heen leeft!"
"En dat gebeurt dan ook. Mijn vader er ik leven ook echt langs elkaar heen. Omdat ik het absoluut niet eens ben met zijn manier van het dirigeren van alles wat er bij ons thuis gebeurt en ik niet meer wil ageren daartegen. In het begin van de puberteit heb ik dat constant gedaan en dat leverde continue strijd op. Een strijd die ik NOOIT kon winnen omdat er gewoon niet geluisterd werd naar mijn argumenten. Waarschijnlijk sloegen die niet altijd ergens op hoor, maar soms moeten die toch wel iets van waarheid bevat hebben. Maar dan niet de waarheid die mijn vader, of de bijbel, of de kerk, wilde. En langs die maatstok wordt alles bij ons gemeten. En dan krijg je dus een verrekt krampachtige manier van leven waarin elke vorm van vrijheid ingeperkt wordt."
"En je moeder?"
"Ik weet het niet. Zij is totaal niet te peilen. Soms probeer ik wel eens steun bij haar te krijgen als ik een discussie met m'n vader heb, maar meestal blijft het dan bij een het neerslaan van de ogen en een stilzwijgen."
"Kan het zijn dat ze murw is?"
"Hoe bedoel je?"
"Dat ze bijvoorbeeld al zo vaak geprobeerd heeft dingen te veranderen, op je vader in te praten en steeds maar weer gezien heeft dat zoiets geen zin heeft, dat ze uiteindelijk het er maar bij laat zitten?"
"Zou kunnen."
"Hoe lang zijn je ouders al getrouwd?" Rinze moest even rekenen en kwam toen met 23 jaar als antwoord. "Dus ze hebben een aantal jaren samengeleefd voordat jij eindelijk eens kwam opdagen."
"Ja. Het schijnt dat het niet allemaal even gemakkelijk geweest is voor mijn moeder om een kind te krijgen."
"Lag de oorzaak van het uitblijven van een zwangerschap bij haar dan?"
"Weet het niet, maar zo heb ik het altijd wel begrepen."
"En je kunt op zich wel goed opschieten met je moeder?"
"Ja! Daar is helemaal niets mis mee. Als we met z'n tweetjes zijn, hebben we best veel lol samen maar …" Karl voelde hoe de jongen huiverde.
"Ik begrijp het Rinze. Denk er maar niet aan. Probeer nog wat te genieten van je vrijheid, want straks zal je toch naar huis moeten, of heb je je plannen gewijzigd inmiddels."
"Nee, straks ga ik naar huis maar zoals je zei, eerst nog wat genieten en dat ga ik nu doen door uitgebreid te douchen zonder dat iemand onderaan de trap staat te schreeuwen dat ik nu wel genoeg water heb verbruikt." Opnieuw voelde Karl hevig medelijden met de jongen, maar hij wist ook dat zoiets niet altijd een goede raadgever was. Hij zou de jongen moeten ondersteunen en hem niet zielig moeten vinden want daarmee zouden ze geen stap verder komen. "Je vindt het toch niet erg hè dat ik nu een douche neem nadat ik gisteravond ook al gedoucht heb?"
"Kom op, stinky, ga douchen en snel wat en waag het niet meer om ooit zulke onzinnige vragen aan mij te stellen! Een badhanddoek en washand vind je in de kast in de hal en ik zal je kleren uit de droger halen en in de slaapkamer voor je klaar leggen."
Zo gingen ze uit elkaar, ieder doende met zijn eigen bezigheden. Rinze nam het ervan. Hij liet het warme water over zijn nog steeds verhitte lijf stromen en kon er niets aan doen dat bij de gedachte aan de tongzoen van alweer een tijdje terug zijn pik toch weer begon te steigeren. Het was ook zo'n heerlijke ervaring geweest dat zelfs de herinnering eraan hem kon opwinden. En dan dat lijf van Karl! Zo mooi! Zo lekker getint! Zo mooi behaard … oh jah, dat moest hij hem toch nog eventjes vragen. Drie kwartier later kwam hij gewassen, gekamd en in frisse kleren gestoken weer de kamer binnen.
"Ik denk niet dat je het kunt geloven," zo begon hij, "maar ik heb alweer honger!" Karl keek hem inderdaad met ogen als schoteltjes aan. "Weet je zeker dat die pilletjes van je moeder geen bijwerking hebben?"
"Ik zal het haar vragen. Maar als je honger hebt, dan moeten we daar iets aan doen. Wat wil je eten?" vroeg Karl ten zeerste bereid om elk voorstel in overweging te nemen.
"Pannenkoeken? Kun je die maken?"
"Ja, dat kan ik maar dan moet ik wel eerst even nakijken wat voor spullen ik nog in huis heb." Meteen liep Karl naar de keuken om kastjes en koelkast te controleren op hun inhoud. Rinze liep hem achterna, pakte een blaadje en pen van tafel en gaf aan dat hij klaar was om de bestelling te noteren. "Een doos eieren, een pak pannenkoekmeel, poedersuiker, lichte basterdsuiker, melk," noemde Karl op om vervolgens de jongen te vragen hoe hij zijn pannenkoeken het liefst at.
"Met de diverse soorten suiker die jij genoemd hebt, is het al heel erg lekker, maar met appel, kaas en ananas lust ik het ook wel."
"Schrijf dan maar op jongeheer, dan gaan we boodschappen doen."
Getweeën liepen ze het huis uit op weg naar de supermarkt die aan de overkant van het plein was. Het was er behoorlijk druk maar aangezien ze geen haast hadden, bekommerden ze zich daar niet om. Samen zetten ze de opgeschreven spullen in de kar, maar Karl liet ook allerlei andere zaken nog in het winkelwagentje verdwijnen.
Na het afrekenen sommeerde hij Rinze de boodschappenkrat te dragen met de opmerking: "Ja, je moet wel wat doen voor de kost maat!"
In de keuken liet Karl zien dat hij al een behoorlijk ervaring had op het gebied van koken. De pannenkoeken gleden reuze gemakkelijk de pan uit. Rinze wilde het ook proberen en Karl liet hem zijn gang gaan maar kon het niet nalaten hem toch de nodige tactische tips te geven. De jongen gaf er blijk van een goede leerling te zijn want na twee misbaksels ging de derde uitstekend. Net zo snel als de pannenkoeken uit de pan waren gegleden, gleden ze even later bij twee hongerige gasten naar binnen. Rinze had met recht honger en verorberde er wel tien! Karl had echter het idee dat het niet alleen honger was, maar ook gewoon een gevoel van het zich volledig kunnen uitleven en hij zou wel de laatste zijn om Rinze dat te beletten.
Na de afwas en het opruimen van de boodschappen - wat nog gedaan moest worden - zaten ze met z'n tweeën rustig op de bank. Karl in de hoek met de benen uitgestrekt op de bank en Rinze voor hem. Hij streelde door de blonde krulletjes van de jongen en drukte kleine kusjes op zijn haren. Rinze had de ogen gesloten en liet zich alles welgevallen. Ook toen Karl zijn armen begon te strelen, liet hij hem begaan. Toen zijn handen over het rode T-shirt gleden en buik en borst bevoelden, genoot Rinze op en top. De handen van die ander over zijn lichaam maakten dat hij zich volledig mens voelde. Het weten dat een ander er was voor hem voelde zo ontzettend goed!
"Mag ik je nog één ding vragen?" vroeg hij de stilte tussen hen verbrekend.
"Je vraagt maar zoveel je wilt, Rinze."
"Nee, dit is echt de laatste vraag… voorlopig althans dan hè!" Karl spoorde hem aan de vraag te stellen. "Ik heb zelf nog niet zo heel veel schaamhaar, maar gisteren zag ik dat jij ook niet zoveel hebt. Hoe komt dat?" Karl grinnikte.
"Ik speel zelf voor kapper, dude."
"Je bedoelt dat je het bijknipt en zo?"
"Yep. Een wilde bos schaamhaar van onderen vind ik niet echt een mooi gezicht en daarom houd ik het kort. Maar vind je het niet mooi of zo?"
"Juist wel, maar ik vroeg het me alleen maar af. En je borsthaar dan?"
"Ook dat werk ik bij. Laat ik het groeien dan kun je er krulspelden indraaien en daarom haal ik er af en toe de tondeuse over. Maar vind je het echt mooi of zeg je dat om mij te plezieren."
"Zo steek ik niet in elkaar, Karl. Ik ben eerlijk. Soms wel eens te eerlijk."
Ze zaten nog geruime tijd bij elkaar. Karl speelde met het bovenlijf van zijn vriend en Rinze genoot en liet hem horen dat hij genoot. Toen kwam toch uiteindelijk het moment dat de jongen terug naar huis moest."
"Wat denk je dat er staat te gebeuren als je thuiskomt?" vroeg Karl hem.
"Ik weet het niet," zei Rinze schouderophalend.
"Is het misschien toch niet beter om eerst John te bellen?" probeerde Karl.
"Ook dat weet ik niet. Ik denk dat ik het maar onder ogen moet zien. Maar als het echt misgaat en ik me totaal niet prettig voel dan mag ik je bellen hè!"
"Nee, dan moet je me bellen! Want dan kom ik je meteen halen. En dan nog wat, lieve jongen. Als die tongzoen van voor het eten en het spelen van ons zo met elkaar het begin is van iets heel moois dat groeiende is tussen ons, dan wil ik wel dat je niets overhaasts doet. Ik wil dat je de tijd neemt om te genieten van de dingen die we doen en als ik te ver ga, dan moet je me terugfluiten. Begrepen!"
"Ja baas!" gniffelde Rinze. "Ik denk niet snel dat je te snel gaat hoor…"
"Maar het kan! En dan moet je ingrijpen. En het is ook niet zo dat als ik bij jou iets doe, jij het ook meteen bij mij moet doen hoor! Alleen als jij wilt."
"Ik heb zo het idee dat ik best wel veel wil," zei Rinze terwijl hij naar Karl knipoogde. Hij stond op van de bank en rekte zich uit. "Ik ga je missen, Karl."
"Ik jou ook." Zwijgend stonden ze tegenover elkaar terwijl ze elkaars handen vasthielden.
"Heb je een auto?" Karl knikte. "Zou je mij misschien naar huis kunnen rijden, dan kan ik je laten zien waar je mij kunt oppikken in geval van nood."
"Goed idee van je."
En zo gebeurde het. Karl laadde de fiets van Rinze in zijn stationcar die achter de flat geparkeerd stond en daarna reden ze door de stad Zwolle in de richting van Raalte. Vlak voor Heino instrueerde Rinze zijn privéchauffeur dat deze na de eerstvolgende parkeerplaats het bospad naar rechts in moest slaan. Karl volgde de instructies en hobbelde meteen door een paar enorm diepe kuilen gevuld met water. Overblijfselen van de stortbui van gisteren. Op aangeven van de jongen reed hij verder tot er zich een kleine open plek voordeed.
"Hier parkeren de meeste bezoekers om hun hond uit te laten of een wandeling te maken. Ook een prima plek om je auto te keren voor je weer terugrijdt."
"En waar woon jij nu?" Rinze wees hem naar het einde van het bospad.
"Daar kun je de weilanden zien. Het schelpenpad loopt tot aan die weilanden en gaat dan naar links langs de bosrand en dan weer naar rechts achter de eerste huizenrij van het dorp langs. Het één na laatste huis is het onze. Via het hek in de schutting kun je op het pad komen en zo een heel stuk afsnijden."
"En hier spreken we af dat ik je ophaal als je in de problemen zit?"
"Ja. Dit kan ik vanaf huis heel snel lopend bereiken en jij en de auto blijven mooi aan het gezicht onttrokken." Ineens stond Karl dichtbij hem en trok hem stijf tegen zich aan.
"Ik wil je niet laten gaan, Rinze!"
"Ik jou ook niet Karl, maar dat doen we toch ook eigenlijk niet! Ik jou niet in elk geval. Je zit me al bijna helemaal in mijn bloed, man! Ik voel me zo ontzettend met jou verbonden dat niets ons uit elkaar kan halen!"
"Als jij dat ook zo voelt dan is het prima!" Hij kuste de jongen op z'n mond. Hun tongen speelden een subtiel spel met elkaar hetgeen hen beiden opnieuw in vuur en vlam zette.
"Ik moet gaan Karl," ontworstelde de jongen zich aan de armen van zijn vriend. "En ik bel je echt als ik in de problemen kom!"
"En ik kom je hier dan halen!"
Samen haalden ze de fiets uit de auto waarna de jongen snel opstapte en bij hem wegfietste. Karl bleef net zo lang staan totdat hij zag hoe de jongen naar links afsloeg en uit het gezicht verdween. Eventjes voelde hij zich helemaal alleen op de wereld, totaal ontheemd! Eventjes maar, heel eventjes maar, want hij wist dat hij een vriend voor het leven had gemaakt.
Reacties zijn van harte welkom op de site waar dit verhaal legaal geplaatst is maar ook via mijn e-mailadres: lucky_eye2@yahoo.co.uk
©Lucky Eye, december 2018 (herziene versie)
Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.