MORGENSTER - hoofdstuk 19

Plaats hier je eigen verhalen.
Gesloten
Lucky Eye
Berichten: 680
Lid geworden op: za 03 jan 2009, 19:35

MORGENSTER - hoofdstuk 19

Bericht door Lucky Eye » vr 13 okt 2017, 06:57

Een verhaal van Lucky Eye

Disclaimer:
Dit verhaal is niet gebaseerd op feiten. Elke overeenkomst met gebeurtenissen, personen, plaatsen en tijden berust dan ook op toeval.



MORGENSTER

Hoofdstuk 19


'Richard?'

'Ja?

'Ben je wakker?'

Richard moest glimlachen om de logica van zijn broer. Ja, hij was wakker. Nog niet lang maar hij was wakker. Hij had slecht geslapen. Allerlei beelden hadden een groot gedeelte van de nacht door zijn hoofd gespookt en hoe goed hij zich ook telkens had voorgenomen om rustig te slapen, steeds waren ze er weer geweest. Het ademanker, zoals Jocelyn het had omschreven, had er uiteindelijk voor gezorgd dat hij wel goed in slaap was gevallen zonder dromen. 'Ja. Ik ben wakker.'

'Mag ik bij je komen zitten?'

'Ja, dat is goed.'

Stan stapte uit zijn bed, liep om die van hem en Richard heen en ging voorzichtig zitten. 'Is er pijn?'

Stan had die vraag de afgelopen dagen heel vaak gesteld en ondanks dat hij niet wist of het echt uit medeleven kwam of niet, omdat hij niet wist of Stan daartoe in staat was, vond hij het wel heel lief dat zijn broer informeerde. 'Het valt mee. Het gaat steeds beter?'

'Moet ik vandaag naar school?'

'Nee.'

'Maar het is toch maandag? Ik ben hier op vrijdag gekomen want dat was de dag dat jij thuis zou komen. En nu is het maandag.'

'Ja, dat klopt. Maar je hoeft vandaag niet naar school.'

'Waarom niet?'

'Ik heb met Edith en Max afgesproken dat jij en ik deze week en de volgende week niet naar school gaan. De volgende week zouden we beiden al vrij hebben omdat het dan Spring Break is hier.'

'Wat is dat?'

'Een vakantie meestal in de buurt van Pasen. De volgende week zou je thuis ook vrij gehad hebben. Ik had in jouw agenda al geschreven dat ik die hele week bij jou zou zijn.'

'O. Niet in gekeken. Sorry.'

'Het geeft niet, Stan. Bovendien zou je hier in Monterey naar school moeten en dan moeten we toch eerst gaan kijken naar welke school jij zou willen.'

'Mag ik dat zelf kiezen?'

'Ja. Het moet een school zijn waar jij je goed bij voelt.'

'Maar hoe weet ik dat?'

'We kunnen gewoon eens gaan kijken bij een aantal scholen. Dan merk je vast wel wat je een leuke school vindt of niet.' Richard zag op het gezicht van Stan de twijfel. 'Maar het kan ook zijn dan het nog heel lang duurt voor je weer naar school gaat.'

'Maar ik moet wel naar school toch?'

'Ja. Maar wat ik ook met Edith en Max afgesproken heb, is dat we eerst gaan onderzoeken wat jij precies kunt.'

'Ik hoef toch niet naar een ziekenhuis of zo, hè, want dat vind ik eng! Dat wil ik niet hoor!'

'Rustig, Stan, het gaat niet om een onderzoek in een ziekenhuis. Hier aan huis zullen mensen komen die jou gaan testen. Ik, Max of Edith, een van ons, zal daar altijd bij zijn. Het is gewoon de bedoeling dat we met de resultaten van al die testen gaan kijken wat voor jou goed is.'

'Ik ben stom!'

Richard pakte de arm van zijn broer stevig beet, keek hem recht in de ogen en sprak heel vriendelijk: 'Nee, dat ben je niet, Stan.'

'Maar ze zeggen het allemaal.'

'Maar dat hoef je niet te geloven. Dat moet je niet geloven. Ze zeiden toch ook dat je niet kon lezen op school?' Een antwoord kwam er niet meteen. 'Nou?'

'Ze zeiden dat ik te stom was om te kunnen lezen. Maar jij hebt het mij geleerd.'

'Ja. En als ik dat kan, dan kunnen anderen jou ook nog een heleboel leren.'

'Echt?'

'Ja. Alleen moeten de mensen die jou wat willen leren goede aandacht aan jou geven en de tijd hebben om jou wat te leren.'

'Zijn die testen eng?'

'Nee. Max heeft me er iets van laten zien. Ze lijken op spelletjes.'

'Dan is het niet erg.'

Richard haalde opgelucht adem. Maar er was nog iets dat hij moest bespreken met Stan en dat was iets waar hij zelf ook wel een beetje tegenop zag. Het komende weekend was het Pasen en dan zouden diverse kinderen en kleinkinderen van de Drummonds thuiskomen. Niet allemaal, zo had hij begrepen, want twee van de vijf kinderen woonden met hun gezinnen in het buitenland maar toch zouden er veel mensen over de vloer zijn en dat zag hij eigenlijk niet zo zitten. En dat moest hij Stan ook nog vertellen. Hij bracht het heel voorzichtig. Legde uit dat Pasen een feest was dat ze thuis nooit echt hadden gevierd maar dat de familie Drummond dan meestal bij elkaar komt net als op Kerst en Thanks Giving.

'Die ken ik ook niet,' reageerde Stan.

Hij had helemaal gelijk. 'Dat weet ik. Op school hebben we het daar wel overgehad maar wij hebben heel veel dingen, die de meeste mensen gewoon vinden, gemist.'

'Maar dan is het dus drukker hier. Bedoel je dat?'

'Ja. Maar we zouden voor die paar dagen dat ze hier de familie over de vloer hebben naar mijn flat kunnen gaan. Daar is het rustig.'

'Nancy en Nathan hebben me gisteren jouw flat laten zien. Het is daar mooi. Echt! En ik heb je school ook gezien en we zijn naar de bioscoop geweest. Maar waarom?'

'Waarom we naar mijn flat zouden gaan? Bedoel je dat?' Richard zag zijn broer knikken. 'Nou ja, misschien vind jij dat prettiger.'

'Edith zegt steeds, en Max en Nancy en Nathan ook, dat wij erbij horen. Waarom zouden we dan weggaan?'

Ja. Daar had zijn kleine broertje een goed punt. Waarom. 'Dus … jij zou wel willen blijven hier?'

'Ja! Waarom niet?'

'Nou ja … ik dacht dat het misschien leuker zou zijn met z'n tweeën.'

'Wil je dat graag dan?'

'Dat is een moeilijke vraag voor mij, Stan. Weet je wat, ik denk er nog even over na.' Maar dat hoefde niet. Hij zag hoe Stan ineens een resolute blik in zijn ogen kreeg.

'Nee! Ik wil hier gewoon blijven! Ik wil heel graag bij al die mensen horen. Ik wil een echte familie, Richard! Iedereen heeft een familie en ik heb alleen maar jou en … nou ja … je weet wel.'

Richard zag de tranen in de ogen van Stan blinken. Verdomme! Waarom had hij het nou zo stom gebracht. Maar … hij had het goed bedoeld. Of was het toch zijn eigen angst geweest? Was hij bang dat al die mensen hem aan een kruisverhoor zouden onderwerpen? Dat iedereen zou willen weten waar Stan en hij vandaan kwamen? Dat ze hen als indringers zouden zien? 'Het is goed, Stan. We blijven gewoon hier. Je hebt helemaal gelijk. We horen erbij. Dit is onze familie!' Maar nadat hij dit gezegd had voelde Richard meteen de twijfel. Was het waar wat hij gezegd had? Was dit hun familie? Zouden hij en Stan hier voor altijd in Monterey blijven? Wat als ze er ooit … STOP! De gedachten gingen weer eens met hem op de loop. Nee … hij wist dat het anders was. Hij liet die gedachten toe. Het was zijn eigen schuld.

'Wat is er, Richard?'

'Niets. Alles is goed met me.'

'Je mag niet liegen!'

'Af en toe denk ik te veel, Stan. Dan wil ik allerlei problemen nu al oplossen en dat kan niet. Niet nu. Ik moet het een tijdje rustig aan doen.'

'Ja. En dat mag hier. Dat zeggen ze allemaal ook steeds. Maar waarom doe je dat dan niet?'

'Ik doe mijn best, Stan.'

'Dan is het goed. Zal ik vast gaan douchen?'

'Doe dat maar. Dan kan ik straks na jou.'

'Maar dan moet iemand je wel helpen.'

'Dan kan ik nu zelf wel weer.'

'Nee! Dat mag niet! Tegen mij hebben ze ook gezegd dat jij dat nog niet alleen mag.'

'Zeg, sinds wanneer ben jij mijn oppasser geworden?'

'Als het nodig is, kan ik heus wel op jou passen hoor!'

'Ja, broer, ik merk het. Wil jij me straks helpen dan?'

'Ja.'

'Maar ga nu eerst zelf maar douchen. Ik blijf rustig liggen tot je klaar bent.'

Stan liep weg en Richard keek hem na. Stan was groot. Veel groter dan hij. Hij was een onderdeurtje. Altijd geweest ook. Niet geschikt voor Canadian Football waar hij hem per se naar toe had gestuurd omdat hij nou eenmaal het team van zijn high school coachte en dat met heel veel succes. Ze hadden er veel woordenwisselingen over gehad. Gelukkig zat hij op een andere high school maar hij kende wel de leraren lichamelijke oefening op zijn school en daarom had hij gewoon geen keuze gehad. Veel liever had hij gewoon voetbal gedaan. Dat was een sport die hem meer lag, maar hij had dat een sport voor mietjes genoemd. Het moest en zou Canadian Football worden. Alle jongens in de klas hadden hem voor gek verklaard toen hij zich had aangemeld daarvoor. Toen hij verteld had, een van de weinige keren dat hij zijn mond over thuis had open gedaan, dat hij het moest van thuis hadden ze iets van begrip getoond. Waarschijnlijk kenden ze dat allemaal wel dat je iets van je … nou ja … van hen moest. Na de eerste selectie had hij er al uit gelegen en het stempel "niet geschikt" gekregen. Thuis opnieuw trammelant. Hij had hem gebrek aan inzet verweten terwijl het daar echt niet aan gelegen had. Hij was gewoon te klein, te mager, te tenger. Iedereen die die sport deed was flink uit de kluiten gewassen en dat was iets dat je wel van Stan maar niet van hem kon zeggen. 'De lul,' vloekte hij hardop. De coach op zijn school had hem heel duidelijk gemaakt dat het niets anders was dan een fysiek probleem. Inzet was er voldoende maar hij had gewoon niet het juiste formaat. En toch was hij door hem niet geloofd. Had hij het, zoals altijd, beter geweten. 'Verdomme!'

'Je mag niet vloeken, Richard,' klonk het ineens.

'Sorry, Stan.'

Met een badjas aan kwam Stan uit de doucheruimte. 'Waarom kijk je zo boos?'

Richard zei niets.

'Oh. Thuis.'

'Ja.'

Stan kwam opnieuw bij hem op de rand van het bed zitten. 'Richard,' zei hij en pakte de hand van zijn broer beet, 'jij en ik. Altijd samen. Goed toch?'

'Ja. Dat is altijd goed geweest, Stan.'

'En nu, nu hebben we een familie met allemaal leuke en aardige mensen. Iedereen die ik heb leren kennen hier is leuk, is aardig.'

'Je hebt gelijk, Stan. Ik moet niet meer aan thuis denken. Dat daar is nooit een echt thuis voor ons geweest. We woonden daar maar meer was het ook niet.'

'We zijn nu gelukkig. Jij en ik. Allebei.'

'Goed gesproken, Stan!' Hij trok zijn broer naar zich toe en drukte een kus op zijn natte haren.

Tot de volgende keer…



Reacties zijn van harte welkom op de site waar dit verhaal legaal geplaatst is maar ook via mijn e-mailadres: lucky_eye2@yahoo.co.uk



©Lucky Eye, juni 2017
Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.

Gesloten