Wollig (deel 5)
Omdat we de drukke weg wilden vermijden, kozen we voor de mountainbike route. Het zou een parcours worden op gemakkelijk berijdbaar terrein beloofde Eric me.
Voor mij deden vooral de schrik voor klikpedalen me afzien van de racefiets die Dirk ongetwijfeld opnieuw zou uitgeleend hebben.
Ik merkte dat ik de techniek van het mountainbiken beter onder de knie begon te krijgen en genoot van het fietsen op de kronkelende paadjes. We waren snel na het ontbijt vertrokken maar pas op de middag bereikten we de Italiaanse grens waar we even pauzeerden. We zetten ons vlak voorbij het douanegebouwtje op een platte steen van waar we uitkeken op een taxfree winkeltje. Er moest wat proviand naar binnen geslagen worden om onszelf niet leeg te rijden. De afdaling van de Berninapas werd helaas door een nieuwe klim gevolgd.
Eric toonde me een banaan: 'Kijk eens wat een grote.'
'Dan heb je de mijne nog niet gezien. Hopla, gaan we weer die toer op?'
'Ik wil niets liever.'
Hij zat dicht tegen me aan. Ik probeerde onopvallend nog dichter tegen hem te schuiven. Het beetje huidcontact maakte me opgewonden. De bananenschil verdween in de rugzak en ik dronk gulzig van een flesje water. Zijn vlakke hand lag intussen op mijn knie en bewoog zachtjes kriebelend over mijn been.
'Wollig.' zei hij. 'Ik vroeg me de hele tijd af of het stug zou aanvoelen of zacht. Je bent zacht.'
'Jij bent zalig glad.' Ik streelde intussen Eric's dij, zijn initiatief beantwoordend. 'Geschoren?'
' 't Ja. Ik doe het van toen ik competitie reed. Hier onder de wielertoeristen moet ik natuurlijk mijn rennersbenen tonen. Eens je er mee begonnen bent, kan je er moeilijk mee ophouden.'
'Klopt, moeilijk mee op te houden.' mijmerde ik. 'Maar ze verwachten ons in Livigno en misschien houdt de douane ons met camera's in het oog.'
'Ja wie weet.' Hij drukte me een kus op de mond die overging in een te korte tongzoen.
'We moeten verder.' zei Eric. We kunnen vanavond verder doen waar we geëindigd zijn.'
'Ja, ik heb weinig zin om de avond weer eens in de bar door te brengen.' vulde ik aan.
'We zouden een gezelschapsspel kunnen spelen.'
'Hoe kom je daar ineens bij?'
'Schaken of zo? Kan je dat?' ging hij onverstoord verder.
'Natuurlijk kan ik schaken.'
'Afgesproken. Voor je het weet heb ik een toren of zo te pakken. Pas op, ik ben niet vlug klein te krijgen.'
'Toren? Ik dacht dat je voor de koning zou gaan.'
'Het is me al gelijk hoe je hem wil noemen.'
'Je bent compleet onbeschaamd. Dacht je dat ik je niet doorheb?'
'Ik krijg nu al goesting.'
We vertrokken voor nog een uur klimmen en dalen richting Livigno. De stijve verdween vanzelf tijdens het fietsen maar ik bleef opgelaten, fietste met extra energie omhoog en met meer durf naar beneden.
Het gezelschap van de animatieploeg wachtte ons op in de legendarische pizzeria die ze voordien de hemel ingeprezen hadden. Ze zaten aan de aperitief. We werden snel opgenomen in de vrolijke atmosfeer van ons gezelschap gestimuleerd door de Italiaanse uitbundigheid ter plaatse.
Ik bestelde een pizza met porcini, niet wetende wat het betekende. Het bleken boleten te zijn. Het smaakte heerlijk.
Na een café americano liet de eigenaar een aantal flessen sterke drank aanrukken, à volonté te proeven.
Ik hield het bij wat proevertjes want we moesten straks terug de fiets op.
We verlieten met de vrolijke bende de pizzeria. Ze gingen taxfree winkelen. Wij vatten de terugtocht aan. Mijn benen waren nog goed ondanks de niet te onderschatten veertig kilometer in de bergen die ik achter de rug had. Ik wist perfect wat op het menu stond. Gelukkig probeerde Eric nergens het tempo op te drijven. Op eigen tempo kon ik het.
We stopten weer aan het winkeltje bij de Italiaans grens. Ik kocht er een fles van die blauwe gin en een fles grappa voor een belachelijk kleine prijs.
Eric een fles Limoncello. 'Ik drink zoiets normaal niet. Voor een goedkoop verjaardagscadeau kan zo'n fles altijd dienen.' zei hij.
'Ik ben ook geen drinker. Extra gewicht voor straks tijdens de afdaling zal in mijn voordeel spelen.' grapte ik.
Via de grote weg vorderden we sneller dan over de kleine mountainbikepaadjes van de heenrit.
'Mag ik even gas geven?' vroeg Eric. 'Ik wacht op je boven op de pas aan het Ospizio.'
'Doe maar.' hijgde ik.
Hij gleed van me weg alsof er motortje in zijn fiets ingebouwd zat. Af en toe kwam hij in beeld, meer en meer bochten voorsprong op me nemend.
Ik vermeed mezelf op te blazen door de kleinste versnelling te trappen.
Hij stond boven op me te wachten en gaf me een high five. 'Goed gereden.'
'Niet overdrijven, ik ben gewoon boven geraakt.'
De brede mountainbikebanden zoemden over het asfalt tijdens de lange afdaling. Ik had er zin in. We bereikten ons hotel voor de anderen.
'Stevige rit. Blij dat we terug zijn.'
'Rijden in de bergen is niet hetzelfde dan in ons vlakke landje. Ben je niet stijf?'
'Nu nog niet, vanavond misschien.' antwoordde ik in alle onschuld en voelde me een kleur krijgen.
'Daar wil ik bij zijn.'
'Je bent welkom.'
Wat had ik me laten ontvallen! Zo direct had ik niet willen zijn, bedacht ik.
Ik had tijd genoeg om mezelf te fatsoeneren. Na een lange douche voelde ik mezelf een nieuwe man.
Zorgvuldig scheerde ik m'n oksels naar Eric's voorbeeld. Ik klikte de aparte trimkop op m'n scheerapparaat en bloedloos maakte ik mijn oksels kaal.
Zag er netjes uit. Had ik nog nooit gedaan. Die bos schaamhaar vond ik te weelderig. Ook hier deed de trimmer zijn werk. Mijn stijf geworden piemel maakte ik aan de basis vrij van beharing.
Au, ik knelde mijn vel. Tot mijn opluchting verscheen er geen bloed.
Wat was ik aan het doen? Waar bereidde ik me op voor? Ik kende deze jongen pas. Ik mocht geen seks met hem hebben, het was te vroeg. In welk avontuur ging ik me storten?
Ik creëerde verwachtingen bij hem. Kon ik hem zeggen dat ons afspraakje niet doorging vanavond. Ik kon dat maar niet zonder mijn gezicht te verliezen.
Misschien was ik zo voorzichtig dat ik altijd alleen zou blijven. 'Je moet dingen een kans geven.' zei hij.
'Je moet het ijzer smeden terwijl het heet is.' had ik hem ook horen zeggen.
Mijn ijzer was heet. Eric had bezit genomen van mijn hoofd. Ik kon enkel aan hem denken. Onweerstaanbaar was hij, zo'n mooie jongen en zo sympathiek tegelijk, alles in superlatieven.
Hij kon bij me blijven slapen vannacht, in het tweede bed. We zouden gezellig praten tot in de late uurtjes. Ik zou hem willen knuffelen en hem duidelijk willen maken dat dat voor mij volstond op het moment. Zou hij daar genoegen mee nemen? Hij mocht me niet forceren, dan zou hij me niet waard zijn.
Ik zag Eric aan tafel. Na het eten ging hij vergaderen over de planning van de nieuwe periode. Ikzelf begaf me naar m'n consultatie voor het opvangen van de nieuwe gasten.
'Tot straks.' zei hij nadrukkelijk.
Ik zag op consultatie wat mensen met reisongemakken. Er waren oververmoeide kindjes en een paar mensen met misselijkheid.
Regelmatig keek ik op m'n horloge. Het laatste kwartier zat ik op het puntje van de stoel te wachten tot het negen uur werd.
'Wacht op je in de blauwe zetels.' stuurde Eric een berichtje.
Ik vond hem en zijn bende in de fauteuils.
'Kom er bij zitten.' nodigde Dirk uit.
'Nee bedankt. Eric en ik gaan een partijtje schaken.'
'We zullen plaats maken.'
'We kunnen ons moeilijk concentreren hier.'
Eric dronk zijn glas at fundum leeg en stond op. Ik ging een schaakspel vragen aan de toog.
'Gaan we echt schaken?' vroeg hij.
'Anders valt het op dat we ons terug trekken.'
'Ze hoeven niet alles te weten maar ze hebben het onvermijdelijk door van ons. Dus wat maakt het uit.'
'Ik ga boven de fles gin aansteken. Jij ook een gin tonic?'
'Goed.'
'Twee Tonic met veel ijs in een Duvel glas.'
Het schaakspel duwde ik Eric in handen en met de twee glazen in de handen begaf ik me naar m'n kamer.
'We maken het gezellig en je blijft straks in het tweede bed slapen.'
'Schitterend idee.'
Eric dropte het spel en verdween even naar z'n kamer om z'n tanden te poetsen en om een pyjama op te halen. 'Ben zo terug.'
Het nachtkastje verplaatste ik tussen de twee bedden zodat het kon dienen om het schaakbord op te leggen.
Pyjama en toiletzak gooide hij op het hoofdeinde van het tweede bed.
Hij was terug voor ik alle pionnen kon opstellen. 'Je hebt gelopen.'
Ik schonk een goeie centimeter blauwkleurige gin bij in het glas. We proefden.
'Straf spul.' zei hij.
'Is ook 47 graden puur.'
Ik nam het risico de smaak te bederven door water toe te voegen.
'Schaken is wat is saai. Ik ken iets interessanter. Doe je mee strip schaken?'
'Van strip poker hoorde ik, strip schaken is me onbekend.'
'De spelregels: paard, toren en loper kost je één kledingstuk. De koningin verliezen kost twee kledingstukken, de koning alles wat je rest. Een pion kan slechts een sok opleveren. Ik wil graag wat meer van je te zien krijgen. Dus, doe je mee?'
'Ik zet je je in je blootje.' blufte ik.
We droegen beiden vijf kledingstukken: sokken, onderbroek, broek en shirt.
Het verliezen van twee pionnen koste me mijn sokken. Niets aan de hand. Ik pakte een pion en een paard van Eric zodat die me verraste door na een sok zijn T-shirt op te offeren.
'Hé, je tweede sok?'
'Kies ik zelf. We praten niet tijdens het schaken.'
'Sorry.'
Een paar pionnen, een toren en nog een paard verder zat ik in m'n onderbroek. Speelde hij het tactisch of was het plagerij dat hij zich van z'n short ontdeed toen ik zijn tweede paard verschalkte?
Intussen besefte ik dat het nachttafeltje mijn benen in spreidstand dwong en eens de onderbroek kwijt, Eric het volle zicht zou krijgen op mijn edele delen. Ik moest me concentreren of ik speelde het laatste kledingstuk kwijt. Eric keek me voortdurend aan met zijn typische verbaasde blik en zijn fijne glimlach maakte me nerveus.
Ik probeerde een paar stappen vooruit te denken. In plaats daarvan sloopte de toenemende opwinding mijn denkvermogen.
Hij kon de toenemende bobbel in mijn strakke onderbroek zeker zien. In zijn losse boxer die veel ruimte bood, zag ik een ruimte innemend proces ontstaan.
Ik maakte een paar pionnen buit. Dat leverde me niet op wat ik voor ogen had.
Eric daarentegen kreeg een loper van me te stekken. Ik zag een stralende glimlach op z'n gezicht verschijnen. Hij hield zijn mond.
Terwijl ik opstond om mijn onderbroek uit te spelen verscheen gestaag een tent in Eric's boxer.
Ik probeerde na te denken over de volgende zet alsof er niets gebeurd was.
'Pas op dat je je eigen koning niet slaat.'
'Zwijgen.' wees ik hem terecht.
Hij speelde een kat-en-muis spelletje met me.
Ik liet me schaakmat zetten. Hij tikte m'n koning om.
'Kan me niks meer schelen.'
Ik sloeg zijn koning. 'Je weet wat je te doen staat.'
'Je hebt het recht niet.' protesteerde Eric terwijl hij toch opstond en zijn boxer omlaag trok.'
Ik keek naar zijn stijve die recht vooruit wees en bleef klimmen. Een pluk donker schaamhaar omkranste zijn piemel. Wat had hij mooi gespierde benen. De verschillende bundels van zijn quadriceps kon je goed onderscheiden. Het zicht op de twee vlakke plakkaten van zijn borstspieren en zijn brede schouders deed mijn ademhaling versnellen. Hij droeg een geboortevlekje boven zijn linkertepel.
'Hier, drink je gin op.' In één teug werkten we de overgebleven vloeistof naar binnen. In de spanning van het spel smolt alle ijs in de glazen.
Ik stond op en duwde het nachtkastje tussen de bedden uit.
'Laten we de bedden tegen elkaar schuiven. Dat is gezelliger.'
De bedden lieten zich gemakkelijk verplaatsen.
Eric haalde twee badlakens uit de badkamer. 'Zo blijven de lakens proper.'
Ik volgde zijn voorbeeld en stak de uiteindes van de handdoeken die we overlangs legden onder de matras.
Daar lagen we dan netjes op ons eigen bed naar elkaar te kijken.
'Kan je niet goed schaken of deed je het opzettelijk?.' opende Eric.
'Ik schaak redelijk goed en nee, ik ben niet opzettelijk verloren. Het is moeilijk met jou in de buurt.
Die spleet tussen de matrassen is de grens.' merkte ik op omdat het gesprek stil viel ik niks anders wist te verzinnen.
'Grenzen zijn er om te overschrijden.'
'Heb jij grenzen?'
'Ik heb er.'
'Waar liggen ze?'
'Zeg ik niet. Moet je zelf ontdekken.'
Ik gebaarde een denkbeeldige lijn tussen ons: 'Als dit de grens was, wat zou je dan doen?'
'Ik zou ze respecteren. Het zou natuurlijk een afknapper zijn in het stadium waarin ik verkeer.' lachte hij. 'Mag het wat meer zijn?'
Hij lag met zijn gezicht naar me toe. Ik had het grote licht uitgedaan en de nachtverlichting boven het bed aangeknipt.
Zo kon ik zijn gezicht in het licht van de lamp goed lezen. Het stond op uitdagend.
'Dat zegt de beenhouwer altijd: mag het wat meer zijn. Ja doe er gerust wat bij, zeg ik dan. Doe maar dubbel.'
'Dat zeg je niet, je liegt.'
'Dat zeg ik wel.' Ik bleef hem aankijken. Zijn ogen werden groot en hij schokte toen mijn rechtse hem daar te pakken kreeg waar hij het niet verwachtte.
'Schaakmat.'
'We doen iets anders nu dan schaken.' Hij leidde mijn hand weg naar zijn zachte buik en kroop dichter naar me toe. Zijn neus raakte bijna de mijne.