Een verhaal van Lucky Eye
Disclaimer:
Dit verhaal is niet gebaseerd op feiten. Elke overeenkomst met gebeurtenissen, personen, plaatsen en tijden berust dan ook op toeval.
MORGENSTER
Hoofdstuk 14
Onderweg van het ziekenhuis naar het huis van de Drummonds zag Richard dat Nancy twee keer had gebeld. Ook zag hij twee SMS'jes. In de eerste gaf ze aan dat vliegen boven zee een pracht van een belevenis was. In de tweede meldde ze dat Nick contact met Edith had gehad en dat hij en Stan in Port Renfrew waren. Hij kende de stad en het gebied eromheen.
Iets na elf uur waren Richard en Max weer terug bij het huis aan Sunset Point. De foto's hadden aangetoond dat er geen schade aan de longen was maar dat er rechts wel drie ribben waren gebroken en dat andere gekneusd waren. Dokter Jarvis had Richard de keuze gelaten: of intapen of niet. Hij had haar gevraagd naar voor- en nadelen en hoewel hij wist dat hij zijn eigen beslissing zou moeten nemen, had hij na de uitleg van de arts toch Max gevraagd naar zijn voorkeur. Die had hem gewezen op het feit dat hij op dit moment een enorme hoeveelheid stress te verwerken had en dat het hem daarom beter leek het te laten intapen. Toen Richard naar de arts had gekeken had hij haar instemmend zien knikken en was de keuze snel gemaakt. Het niet kunnen bewegen van zijn rechterarm was een probleem van de spieren en dat zou zich, volgens de arts, helemaal herstellen.
In de kliniek had hij ook medicijnen meegekregen: een pijnstiller, een kalmerend middel en een slaapmiddel. Dat laatste zag hij niet echt zitten. Thuisgekomen was de buurvrouw er. Zij stelde zich voor als Anna Juckers en Richard veronderstelde dat zij dan de andere buurvrouw moest zijn en niet de oma van Nancy omdat Nancy's achternaam Feldmann was. En toch … toch had hij het idee dat hij overeenkomsten in het gezicht kon zien. Max hielp hem uit de droom.
'Anna is de oma van Nancy.'
'Dus toch? Ik dacht vanwege de achternaa… '
'Gebeurt me vaker,' interrumpeerde Anna, 'ik heb altijd mijn meisjesnaam gebruikt en blijf dat ook maar doen. Veranderen heeft na al die jaren geen zin meer. Ik heb,' en ze richtte zich tot Max, 'het nieuwe beddengoed meteen even op een kort programma gewassen en daarna in de droger gedaan. De verstelbare lattenbodems en matrassen zijn geïnstalleerd en ik heb de bedden opgemaakt.'
Richard had vreemd opgekeken bij deze ratelende opsomming en Max had moeten lachen.
'Voor jou en Stan, jongen. Slapen in de stoel vannacht was een tijdelijke oplossing. Nu heb je een bed dat je zo kunt instellen als voor jou gemakkelijk is. Een bed is om in te slapen en niet een stoel. En nu niet komen met allerlei tegenwerpingen want daarvoor ben ik vandaag hartstikke doof. Anna, loop je even mee voor een kop koffie?'
Ze aarzelde even. 'Nee,' zei ze toen resoluut, 'ik laat jullie met z'n tweetjes. Ik zou jullie alleen maar aan de praat houden met mijn eeuwige geklets. Als ik nog iets kan doen of zo, moet je me maar bellen. Nou, doei!'
'Bedankt!' riep Max haar na.
Richard zag dat zij halverwege de oprit een soort van wegwerpgebaar maakte. Een overduidelijk teken dat ze van het bedankje niets wilde weten. Hij volgde Max naar de keuken waar deze meteen aan de gang ging om een broodmaaltijd te maken. 'Is het nog niet wat vroeg voor de lunch?'
'Ja. Op normale dagen wel maar vandaag is geen gewone dag. Jij moet zorgen dat je veel slaapt. De arts heeft het gezegd en ook nog eens onderstreept door de medicijnen die ze je heeft gegeven. En dus gaan jij en ik nu alvast wat eten zodat je daarna meteen naar bed kunt.'
Erop bedacht dat hij geen 'maar' moest gaan zeggen, kleedde Richard zijn vraag anders in. 'Ik zou graag wakker blijven zodat ik weet wat er verder allemaal gebeurt.'
'Dat snap ik maar dat is geen doen. Je bent moe, Richard, en daaraan moet je toegeven. Als je je er tegen gaat verzetten wordt het alleen maar erger en knap je straks echt af. En, geloof me, daar heeft helemaal niemand iets aan. Ook Stan niet. Als hij straks hier is, dan heeft hij je nodig.'
Dat laatste deed Richard beseffen dat hij inderdaad moest gaan slapen. Bovendien waren ze nog niet eens in Victoria. 'Oké, eerst eten en dan slapen.'
Meteen na de broodmaaltijd was Richard naar de kamer gegaan die hij nu zijn slaapkamer mocht noemen. Het rook er nieuw. Het was hetzelfde bed als gisteren maar, nu niet te zien, voorzien van een nieuwe lattenbodem en matras. Bovendien was het witte dekbedovertrek vervangen door iets dat veel fleuriger was.
'Edith heeft het uitgekozen en hoopt dat je het mooi vindt.'
'Ja. Dit is echt heel erg mooi.' Het was een oprecht gemeend antwoord. Richard hield van bloemen en dit leek alsof er een veldboeket – van onder andere Californian poppy, Matilija poppy en Blue bedder – geschilderd was op een gebroken witte ondergrond. 'Wauw, echt mooi. Ik … ' Opnieuw werd hij emotioneel en kwamen er tranen.
'Laat ze maar komen, Richard, het zal je goed doen.' Max had een arm om hem heen geslagen en klopte zachtjes op de linkerkant van zijn rug. 'Het is natuurlijk Ediths eigen smaak ook maar … ze dacht dat het goed zou zijn.'
'Dat is het ook. Ik voel ineens overal liefde en aandacht en dan … dan voel ik ook het contrast. Snap je?'
'Ja. Dat doe ik. En daarom raadde ik je ook aan om je emoties te laten zien. Krop het niet op en praat, zoals je nu heel goed doet, erover. Dat kan opluchten. Dat kan helpen. Maar nu ga ik je uit de kleren helpen en dan het bed in.'
Toen Richard het bed in de juiste stand had gezet en zijn medicijnen had ingenomen was Max weggegaan maar niet voor lang. Met een thermoskan en een stapeltje boeken had hij zich in de stoel bij het tafeltje bij het raam geïnstalleerd. Richard begreep waarom Max in de buurt bleef en vond het goed. Hij was moe. Heel erg moe. Maar vreemd genoeg voelde hij geen angst. Er was bij hem geen spoor van vrees dat het ophalen van Stan tot problemen zou leiden. Er was gewoon de zekerheid dat alles goed zou komen. Als hij straks wakker zou worden dan hadden Edith, Nancy en Nathan vast Nick en Stan al ontmoet en waren ze misschien al wel op de terugweg? Dat zou mooi zijn. Maar nu niet aan denken, nu gewoon gaan slapen.
Max deed alsof hij las maar hield Richard goed in de gaten. Toen hij zag dat de ogen van de jongen dicht vielen en hij heel rustig adem begon te halen, pakte hij pas een boek. Van lezen kwam echter niets. Het gesprek met de arts, op het moment dat een van de verpleegkundigen Richard had ingetapet, bleef maar steeds in zijn hoofd terugkomen. Zodra het eventjes stil was kwam alles weer naar voren en ook nu. Ze had gevraagd of ze eventjes met hem kon praten. Op Richards vraag in de auto waarover zij met hem had willen praten had hij geantwoord dat het alleen maar om de papieren ging, maar dat was een leugentje om bestwil geweest. In haar kantoor had ze de foto's die ze eerder aan Richard had laten zien opnieuw op een viewer aan de wand gehangen en hem gevraagd even mee te kijken. Hij was naast haar gaan staan.
'U blijft bij het verhaal dat Richard in de fietsenkelder is gevallen?'
'Ja. Dat heeft hij mij verteld en is mij bevestigd door de goede vriendin die ik genoemd heb. Bovendien heeft mijn secretaresse er meteen de schoolverpleegkundige bijgehaald toen Richard met zijn verwondingen mijn kantoor binnenkwam. Maar mag ik u vragen waarom u nog twijfelt?'
'De drie verse breuken zijn gelukkig goed te zien. Heel vaak gebeurt het dat verse breuken niet meteen te zien zijn maar in dit geval gelukkig wel. Maar als u even met mij mee wilt kijken? Kijk. Hier. En hier. En hier. Herkent u het?'
'Nee.'
'Het zijn oude breuken. Van lang terug maar nog steeds zichtbaar.' Ze knipte het licht uit en stelde voor dat ze zouden gaan zitten.
'Richard heeft mij en mijn vrouw gisteravond iets verteld over zijn jeugd thuis. Hij is een oester. Moeilijk open te krijgen, als u begrijpt wat ik bedoel.' Hij zag haar knikken. 'Maar toen hij eindelijk sprak, hoorden wij met grote afschuw wat er thuis bij hem gebeurde vroeger.'
'Vroeger?'
'Ja.' Hij wist niet of hij meer moest vertellen.
'Dus zijn verwondingen van gisteren hebben niets met dat verleden te maken?'
'Gelukkig niet.'
'U begrijpt dat als ik ook maar een zweem van een vermoeden van huiselijk geweld heb ik dit moet melden?'
'Ja. Dat begrijp ik maar om mijn woorden wellicht geloofwaardiger te ma… '
'Nee, zo bedoel ik het niet, meneer … ' Snel keek ze even in haar papieren. 'Drummond. Drummond? Die naam zegt me iets.'
'Twee van uw kinderen, Jason en Ann, zitten op dit moment bij mij op school. En uw oudste is drie jaar geleden afgestudeerd.'
'Ah, u bent dean Drummond van het Community College. Ik heb uw naam regelmatig gezien onder brieven en dergelijke.'
'Maar ik zou mijn zin graag willen afmaken.'
'Ja, natuurlijk. Sorry voor mijn onderbreking maar het is niet dat ik twijfel maar ik probeer zoveel mogelijk zekerheid te krijgen opdat ik de juiste beslissing kan maken.'
'Dat begrijp ik. Misschien kan ik het u uitleggen.' Hij had haar verteld dat Edith en hij in het verleden heel veel kinderen en tieners hadden opgevangen die het thuis moeilijk hadden of waarvan de ouders niet in de mogelijkheid waren om, gedurende bepaalde tijd, een goed thuis te bieden. Het werk dat zij hadden gedaan was op een gegeven moment overgenomen door de daartoe opgerichte Giles Hammond Stichting en via die organisatie hadden zij nadien nog heel veel jaren hun werk voortgezet. Ook hadden ze beiden bestuursfuncties bekleed maar nu waren ze al een tijdje niet meer actief en nu ineens was er een hulpvraag gekomen. 'Ik heb goed afgestelde antennes,' zo had hij gezegd, 'en had al vrij snel door dat er met Richard iets was. Zo bracht hij bijvoorbeeld geen bezoek aan de schoolverpleegkundigen, iets dat alle nieuwe leerlingen moeten doen. En ook op brieven van die instelling reageerde hij niet. Daarnaast was er zijn enorm drukke agenda met allerlei baantjes. De kleindochter van onze buren zit bij hem in de klas en die polste ik als eerste. Zij probeerde hem wat aan de praat te krijgen maar dat liep op niets uit. Ik kreeg opmerkingen van leraren dat Richard op onze school niet op zijn plaats was. Hij heeft veel meer capaciteiten. Hij zou zonder enige moeite een universiteit kunnen volgen maar … dat deed hij niet.' Max vertelde hoe het hem uiteindelijk was gelukt om contact te leggen met Richard. 'En van het een kwam het ander. Gisteravond zou hij bij mij thuis de computers nakijken en kwam hij dus op weg naar mijn kantoor in de fietsenkelder te vallen toen hij de trap op wilde springen en daar in botsing kwam met Nancy.'
'Echt een ongeval dus.'
'Ja. Hoewel er een familiedrama gaande is, is dit echt een ongeval en niet meer dan dat.'
'Is het nog gaande?'
'Ja. Maar daarover kan ik u even niets zeggen. Mocht het relevant zijn dan laat ik u dat later weten.'
'Oké, dan ga ik uit van wat u mij zojuist hebt verteld.'
'Bedankt.'
'En als ik, of onze kliniek, verder nog iets kan betekenen voor u of de stichting, dan hoor ik dat graag.'
'Ik denk dat wij nog vandaag gebruik zullen moeten maken van uw aanbod. Het broertje van Richard komt naar Monterrey en dat kan laat vandaag zijn. En ja … als u, of één van uw collega's hem dan nakijkt en twijfels heeft over huiselijk geweld, dan heb ik heel graag dat u daarvan melding maakt bij de autoriteiten. Hoewel de jongens uit Canada komen is een melding aan de politie hier voldoende lijkt me.'
Ze hadden hun gesprek met een ferme handdruk besloten waarna ze hem naar de hal had gebracht waar Richard inmiddels was voorzien van zijn medicijnen en in een rolstoel op hem had zitten wachten.
Hij keek naar het bed waar Richard nu rustig lag te slapen. Tot nu toe nog geen tekenen van een nachtmerrie die zijn slaap zou verstoren. Opnieuw probeerde Max wat te lezen. Het lukte niet. Hij draaide zijn stoel iets zodat hij door het raam naar buiten kon kijken. Het uitzicht was zoals altijd mooi. Edith en hij waren bij de eerste bezichtiging meteen verliefd geworden op deze plek. Misschien nog wel eerder op de plaats waar het huis gesitueerd was dan op het huis zelf. Het was een ruim huis geweest. Veel te groot voor hun gezin maar dat was een bewuste keuze geweest. Ze wilden hun huis, en hun gezin, openstellen voor anderen die het tijdelijk niet zo goed hadden en ja, dan moest je de ruimte hebben. Kinderen hadden ruimte nodig. Voor de gezelligheid een keer bij elkaar op een kamer bivakkeren was leuk maar iedereen moest, en daar was hij een warm voorstander van, zich ook kunnen terugtrekken in een eigen domein. Een plek die veilig was. Een plek die van jezelf was. Waar jouw spullen waren en die helemaal van jou alleen was. Groot hoefde die plek niet te zijn. Het ging om de privésfeer die er heerste. En ook daarom hadden ze voor dit huis gekozen. Een huis met veel slaapkamers.
Max had zijn vrouw altijd gesteund in haar voornemen om buitenshuis te blijven werken. Toen hij haar had ontmoet was ze in opleiding tot verpleegkundige en dat beroep had ze na hun huwelijk en tijdens de tijd dat hun kinderen klein waren ook altijd uitgeoefend. Later was ze andere dingen gaan doen maar altijd was ze een gedeelte van de week uit huis geweest. Op dagen dat zij werkte, het waren er nooit meer dan drie per week geweest, was er voor opvang gezorgd. Anna had heel vaak op hun kinderen gepast maar had het toch bezwaarlijk gevonden om de zorg op zich te nemen voor de pleegkinderen die kwamen. Ze voelde zich daar niet capabel voor. Iets wat hij altijd in twijfel had getrokken maar hij kon zich haar tegenwerpingen heel goed voorstellen. Ze hadden een aantal vaste mensen ingehuurd en toen de Stichting de opvang had overgenomen was er nooit gebrek aan hulpkrachten geweest. Het was een mooie tijd geweest, zo mijmerde Max. En … het was nog steeds mooi om dit werk te kunnen doen, dacht hij terwijl hij opnieuw naar Richard keek
Sterkte deze week…
Reacties zijn van harte welkom op de site waar dit verhaal legaal geplaatst is maar ook via mijn e-mailadres: lucky_eye2@yahoo.co.uk
©Lucky Eye, juni 2017
Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.