Een verhaal van Lucky Eye
Disclaimer:
Dit verhaal is niet gebaseerd op feiten. Elke overeenkomst met gebeurtenissen, personen, plaatsen en tijden berust dan ook op toeval.
MORGENSTER
Hoofdstuk 13
Het wachten duurde Richard lang. Eerst hadden ze thuis nog wat moeten wachten voor ze naar het ziekenhuis konden rijden. Alle dingen die hem, en eigenlijk ieder gezond mens, normaal gesproken goed afgingen zoals lopen, zitten en liggen, kon hij nu niet. Hij kon het wel maar alles maar eventjes. Even een eindje lopen maar meer dan een paar passen heen en weer op het terras was het niet. Daarna moest hij weer gaan zitten. Maar ook dat niet voor lang want dan kreeg hij last van zijn rug en schouders en leek het alsof zijn longen samengeperst werden. Dan maar weer in de benen. Max was thuisgebleven – omdat Edith van mening was dat zij Stan beter kon verzorgen dan hij – en kwam aanzetten met een luchtbed en pomp. Hij zorgde voor lucht in het luchtbed en legde dat op een ligbed neer zodat Richard af en toe ook even kon gaan liggen. Tegen half negen gaf Max aan dat het goed zou zijn als hij zich even ging douchen. Richard zag het in zijn hoofd al voor zich: een hel zou het worden. Maar Max zorgde ervoor dat het goed te doen was. Hij liet hem niet alleen zijn gang gaan maar verzorgde hem helemaal en dat was maar goed ook want zijn rechterarm kon hij nu helemaal niet meer bewegen. Het enige dat hij hoefde te doen was rechtop blijven staan. Max zeepte hem in, waste zijn haren en spoelde hem af om hem daarna af te drogen en aan te kleden. Na die douchebuurt, waarbij hij praktisch helemaal niets had hoeven doen, voelde hij zich verfrist maar merkte hij ook dat hij doodop was. Gelukkig kon hij even bijkomen in de auto. Voor ze weggingen had Max nog even met Alice Jenkins gebeld. Hij had haar zijn status quo medegedeeld en een tijdje met haar gepraat. 'Heeft ze een vermoeden?' had hij toen willen weten.
'Ze denkt dat je op z'n minst een rib gebroken heeft. Volgens haar is het niet goed kunnen doorademen daar een teken van.'
'Maar kan het niet gekneusd zijn?'
'Kneuzen doet ook pijn maar volgens mij heb jij meer last van ineens opkomende pijn. Pijnscheuten, laat ik maar zeggen. Klopt dat?'
'Ja. Soms is het even weg en dan ineens weer terug.'
'Als je het goed vindt blijf ik straks bij alles waar dat mogelijk is bij je maar probeer het zelf ook goed aan te geven aan de arts die je straks zal behandelen.'
Het duurde zo'n twintig minuten voor ze bij Monterey Bay Urgent Care waren. Eerst had hij zich moeten inschrijven. Geheel rechts als hij was liet hij het invullen van de formulieren over een Max. Een verzekering had hij niet en hij voelde zich heel erg schuldig toen hij dat moest aangeven.
'Geeft niets. Alles wordt verzorgd en maak je daar vooral niet druk over.' Maar Max zag heel duidelijk dat het Richard absoluut niet aanstond. 'Ik zie op je gezicht dat je er moeite mee hebt.'
'Ja. Ik … ik kan dit niet van jullie vragen.'
'Nee. Dat hoeft ook niet. Het wordt je geschonken allemaal. Open je handen, Richard. Edith zei dat gisteravond al en ik herhaal het. We zullen nog veel meer voor jullie gaan doen en we weten heus wel dat je het niet zult kunnen betalen maar laat ons voor jou en Stan zorgen.'
'Maa… '
'Nee. Geen mitsen en maren. Laat je verzorgen. Geef je verzet tegen het afhankelijk zijn van iemand anders op, Richard, want anders maak je het jezelf nog steeds veel te moeilijk en het lijkt me dat je het al moeilijk genoeg hebt.' Op een antwoord wachtte Max niet. Hij leverde de formulieren in en praatte eventjes met de vrouw achter de balie.
Richard voelde zich misselijk worden. De pijn was ineens weer heel hevig. 'Max!' riep hij. Meteen werd er actie ondernomen. Meteen waren er heel veel mensen om hem heen. Hij had niets gezegd verder maar in een ommezien lag hij languit op een brancard in een door gordijnen afscheiden ruimte met een zuurstofmasker op zijn neus en mond. Max stond naast hem en hield zijn hand vast. Aan de andere kant stond een verpleegster die hem vroeg de mate van pijn aan te geven in een cijfer van 1 – geen pijn – tot 10 – veel pijn. Richard stak, nadat Max zijn hand had losgelaten, tweemaal de vijf vingers van zijn linkerhand op. Ze ging even weg en kwam terug met iemand anders.
'Ik ben dokter Jarvis. Vertelt u mij eens wat er is gebeurd.'
Richard richtte zijn blik op Max en die begon de arts uit te leggen wat er gebeurd was.
'Oké, een val op hard beton. En geen hoofdletsel?'
'Dat weten we niet,' antwoordde Max, 'De verpleegkundige op school heeft wel gekeken of er sprake was van een hersenschudding maar heeft dat toen niet kunnen constateren.'
'Ik ken de test. Heel goed maar observatie gedurende langere tijd is beter. Heeft hij geslapen vannacht?'
'Eerst lukte dat niet. Later heeft hij een dik uur geslapen maar is daaruit wakker geworden door een nachtmerrie. Daarna waren het allemaal hazenslaapjes.'
'Spelen er nog andere dingen? Het valt me namelijk op dat,' snel keek ze even op haar papieren, 'Richard nogal paniekerig uit zijn ogen kijkt.'
Even wisselde Max een blik met de jongen op de brancard en zijn ogen zeiden hem voldoende. 'Er is sprake van een gezinsdrama. Iets wat al jaren speelt en waarover Richard gisteren pas voor het eerst heeft durven praten.' Het was niet helemaal conform de waarheid maar hiermee zou de arts het moeten doen.
'Oké, en die val in de fietsenkelder is echt een val in de fietsenkelder of heeft die ook te maken met dit familiedrama, want u beiden zult begrijpen dat als dit wat ik hier en nu zie,' en ze wees op Richard, 'en straks krijg te zien op röntgenfoto's het gevolg is van mishandeling dan ben ik verplicht aangifte te doen.'
'Het is echt een val geweest en hij heeft daarvan een getuige,' reageerde Max. 'Nancy Feldmann is zijn getuige.' En daarna legde Max haar uit hoe het precies was gekomen dat Richard in onzachte aanraking was gekomen met de vloer van de fietsenkelder.
'Oké, dank u.' Toen richtte de arts zich tot de verpleegkundige en werd er even overlegd. 'Ik kom straks bij u terug met een voorstel voor behandeling.'
'En nu?' vroeg Richard vanachter zijn zuurstofmasker.
'Rustig blijven liggen, jongen. Probeer rustig te blijven ademen want je piept zowat, man!'
Dat piepen vond Richard overtrokken. Maar … gemakkelijk ging het ademhalen ook niet. De verpleegster kwam terug en zei dat ze hem twee injecties zou geven. De ene was een pijnstiller en de ander een rustgevend middel. Dat laatste wilde hij eigenlijk niet maar toen hij naar Max keek waren diens ogen onverbiddelijk. 'Oké. Ik geef me over in uw handen, mevrouw,' merkte hij op. Beide spuiten werkten snel. Eerst kwam de rust, zo leek het. Hij voelde zijn spieren ontspannen en werd heel rustig van binnen. Hij werd zelfs iets slaperig en … nou ja … ook geen wonder. Hij had de hele nacht haast niet geslapen. De pijn ging ook gedeeltelijk weg. Niet helemaal. Er bleef iets zeurend hangen maar de vlammende pijn verdween gelukkig wel.
'En als de pijn weer heviger wordt,' zei Max, die naast hem was gaan zitten, 'moet je het aangeven, dan krijg je nog een injectie.'
'Wil je me als speldenkussen laten gebruiken?'
'Ze halen de naalden er wel weer uit hoor! Tenminste als je geluk hebt.'
Het wachten op de arts duurde een vijftien minuten. Toen was ze terug met papierwerk en een mannelijke verpleegkundige dit keer.
'Ben rijdt jullie naar de fotoshop,' zei ze op vrolijke toon. 'Wel lachen straks hoor! Ik zie mijn patiënten graag lachend op de foto. Doe je je best?'
'Ja, mevrouw.'
Het ging allemaal best snel. Er was daar geen wachtruimte maar hij werd meteen een ruimte binnengereden met allerlei apparatuur. Max mocht helaas niet mee en dat vond hij enorm jammer maar hij begreep het wel. Het was vanwege de straling. Eerst werden er foto's van hem gemaakt terwijl hij op zijn rug lag. Toen hielpen twee mensen hem op zijn linker zij. Een foto dus van de rechter, geblesseerde, kant. Het draaien veroorzaakte pijn. En toen moesten er nog foto's gemaakt worden terwijl hij stond. Eerst ging het terug op zijn rug en bleef hij even liggen om op adem te komen. Daarna ging het bovenstuk van de tafel waarop hij lag langzaam omhoog zodat hij in zittende positie kwam. Dat zorgde voor meer druk en meer pijn. Het moest aan zijn gezicht te zien zijn want ze vroegen hem of het wel ging. 'Ja, maar langzaamaan alsjeblieft. Ik heb steeds tijd nodig om me aan te passen.' Ze begrepen het en zeiden dat hij zelf moest aangeven wanneer hij eraan toe was om van de brancard te komen. Hij nam de tijd en toen hij zich sterk genoeg voelde, leidden ze hem naar een ander apparaat. Daar moest hij twee beugels, één links en één rechts, beetpakken. Hij begreep dat zijn borst nu in zijn geheel op de foto gezet zou worden. Hij voelde zich moe. Heel moe. Op aangeven van een van de medewerkers ademde hij in en hield zijn adem vast. Daarna mocht hij het weer loslaten. Het zorgde ervoor dat hij een hoestbui kreeg. Rechtop blijven staan, zoals Max hem die ochtend had aangeraden, lukte niet. Hij liet de beugels los, deed een stap naar achteren en voelde meteen ondersteuning van een van de medewerkers die hem vroeg of het wel ging. 'Ja. Even op adem komen en ik weet dat het beter is om rechtop te blijven staan maar dat lukt gewoon niet.'
'Hè, ik heb je geen verwijt gemaakt hoor!' zei ze terwijl ze hem naar een stoel begeleidde.
'Sorry. Zo bedoelde ik het niet.'
'Nee, ik begrijp het. Nog één plaatje en dan ben je klaar. Maar neem de tijd om even op adem te komen. Oké?'
Richard knikte en nam zich voor om als hij weer uit mocht ademen hij dat heel rustig zou doen. Niet ineens alles loslaten maar heel kalm de adem tussen zijn lippen door uitblazen. Hij was er klaar voor. Ging onder begeleiding weer naar het apparaat en volgde de aanwijzingen die hij kreeg keurig op. Op het moment dat hij de ingehouden adem weer los mocht laten deed hij dat heel rustig en ineens … ineens voelde hij zich onwel worden. Hij werd duizelig en … daarna was er niets.
Toen hij weer bij zijn positieven kwam lag hij languit in een echt bed, onder een wit laken en een dunne, blauwe deken, in een andere ruimte en Max zat naast hem. Hij wist dat hij tijd kwijt was maar niet hoe dat zo gekomen was.
'Een plotselinge daling van je bloeddruk, Richard,' zo beantwoordde Max de ongestelde vraag die hij zo duidelijk op het gezicht van de jongen had kunnen lezen.
'En die laatste foto?'
'Alle foto's zijn goed gelukt. En nu moeten we rustig afwachten tot de arts ze bekeken heeft. Wil je iets drinken?'
Hij lustte wel een kop koffie want hij had dorst en wilde iets stevigs. Geen thee of zo in elk geval. Iets wat pit in zijn lijf zou brengen want hij voelde zich slap en dat wilde hij niet.
'Kijk,' zo wees Max naar het tafeltje naast het bed, 'Zwart en heet. Ik had het al voor je besteld en ken je voorkeur. Drink het op maar niet nadat je iets gegeten hebt want anders denk ik dat je maag zal protesteren.' Hij hield Richard een schaal met broodjes voor.
'Wauw, hoort dit bij de service hier?'
'Ja. Ze hebben niet graag dat hun patiënten onderuit gaan.'
Richard voelde een blos op zijn wangen verschijnen. Hij had het personeel toch niet in moeilijkheden gebracht? En meteen na de gedachte stelde hij die vraag aan Max.
'Nee, echt niet. Ze willen alleen dat als jij hier weg gaat je je beter voelt dan nu. En daarom heeft iemand gezorgd dat er broodjes kwamen. Je moet wat aansterken. Je vermoeidheid heeft natuurlijk alles te maken met het slecht slapen van de afgelopen nacht en de pijn die je hebt maar er is natuurlijk meer.'
Richard wist waar hij op doelde. Het altijd maar bezig zijn. Het rennen van school naar een baantje en vervolgens naar een ander baantje en daarna naar nog weer een ander had een zware wissel op hem getrokken. En … dat drukke gedoe was natuurlijk niet alleen van de laatste tijd. Thuis was hij ook altijd bezig geweest. Van klein af aan had hij baantjes gehad om geld te verdienen. Hij deed boodschappen voor oudere buren. Bracht kranten rond. Onderhield tuinen in de buurt. Toen hij er midden in zat, had hij dat niet eens opgemerkt. Het lukte hem altijd omdat … nou ja … omdat hij een doel voor ogen had gehad. Dat doel was er nog steeds. Nog steeds wist hij niet of … of dit een eindoplossing zou zijn dat wat hem hier geboden werd. Hij wist het niet. Hij kon het nog niet overzien maar hij wilde er zich nu ook geen kopzorgen over maken. Hij zou deze pauze gebruiken om Stan daar weg te halen, laten halen, en voor hen beiden even een intermezzo in te lassen. Daarna zouden ze wel verder zien. 'Ja, er is meer. Ik heb mezelf flink verwaarloosd.'
'Ik denk dat dat een heel goede constatering is. En ik zal je nooit snel ongevraagd advies geven maar dit keer doe ik dat wel. Ik zou je willen aanraden om het een tijdje rustig aan te doen.'
'En wat had je daarbij in gedachten?' want hij voorvoelde dat Max al het een en ander had uitgedacht.
'De komende week ga je niet naar school en laat je al die baantjes van jou voor wat ze zijn.'
'Maa… '
'Ik regel vervangers voor je.'
'Oh.'
'Ik begrijp heus wel dat jij je werkgevers, zo van het ene op het andere moment, niet in de kou kunt laten staan en daarom heb ik voor de honden tussen de middag al iets geregeld. Al de baasjes laten je groeten en hopen dat je snel weer beter zult zijn.'
Richard stelde geen vragen maar die waren er natuurlijk wel. Hoe wist Max bijvoorbeeld voor wie hij de honden uitliet? Maar hij wilde het niet weten. Laat het hem maar regelen, dacht hij. 'De sleutels van de drie appartementen zitten in mijn rugzak aan een sleutelring.'
'Goed. Die laat ik dan straks ophalen. Mevrouw O'Malley was blij met de hulp van Nathan vanmorgen maar vond het niet nodig dat ik iemand anders regelde voor de komende tijd. Ze wist wel iemand. Ook zij wenst je beterschap.'
Richard voelde een traan aan zijn oog ontschieten. Het medeleven van al deze mensen was roerend. Het deed hem goed en tegelijkertijd werd hij er emotioneel van.
'Het is goed, Richard, om te laten zien dat je emoties hebt. Veel te lang heb je die verborgen, volgens mij.'
Richard knikte. 'Ja. Ik kon ze niet uiten. Had niemand om ze aan te laten zien. Niemand die … die vertrouwd of veilig was.'
'En Stan?'
'Nee. Bij hem deed ik het ook niet. Hij … hij kan zoiets niet aan. Als ik hem zou laten zien dat ik zwak ben of ziek of beroerd dan zakt ook hij in.'
'Heeft hij invoelend vermogen?'
'Nee.'
'Ik meende zoiets al ontdekt te hebben toen je gisteravond met hem belde. Je vertelde dat je gevallen was en volgens mij kwam er geen reactie van hem. En vanmorgen opnieuw.'
'Zo is Stan nou eenmaal. Hij kan er niets aan doen.' Even moest hij glimlachen. 'Ik heb hem zover dat hij op ons dagelijks telefoonmoment mij vraagt hoe het was op school en op mijn werk. Maar dat is niet vanuit hem zelf gekomen. Ik heb hem er regelmatig op gewezen dat ik het leuk zou vinden als hij dat zou vragen. En op een gegeven moment heeft hij dat opgepikt. Of het hem echt interesseert weet ik niet, maar zo kan ik in elk geval iets kwijt van mijn leven hier aan hem.'
'Maar vind je het niet moeilijk dat hij zo is?'
'Nee. Dat is gewoon zoals hij is.'
'Zou je het niet liever anders zien?'
'Nee. Dan zou hij zichzelf niet zijn. En ik … Nou ja … Hij is zoals hij is.'
Wordt vervolgd …
Reacties zijn van harte welkom op de site waar dit verhaal legaal geplaatst is maar ook via mijn e-mailadres: lucky_eye2@yahoo.co.uk
©Lucky Eye, juni 2017
Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.