MORGENSTER - hoofdstuk 12

Plaats hier je eigen verhalen.
Gesloten
Lucky Eye
Berichten: 680
Lid geworden op: za 03 jan 2009, 19:35

MORGENSTER - hoofdstuk 12

Bericht door Lucky Eye » do 24 aug 2017, 10:12

Een verhaal van Lucky Eye



Disclaimer:
Dit verhaal is niet gebaseerd op feiten. Elke overeenkomst met gebeurtenissen, personen, plaatsen en tijden berust dan ook op toeval.



MORGENSTER

Hoofdstuk 12

De mededeling dat Stan hem belde op het toestel van Max deed Richard verstijven. Stan belde nooit zelf. Hij nam altijd contact met hem op. 'Verdomme,' vloekte hij en liep stram, stijf en kreunend van de pijn Nathan tegemoet. Toen ze bij elkaar waren nam hij het toestel over 'Stan, met mij!'

'Ik voel me niet lekker. Is het goed dat ik school afbel?'

Richard liep langzaam bewegend terug in de richting van het huis. 'Waar heb je last van, Stan?' Hij ging naar binnen en ging zitten op de eetkamerstoel die Max snel voor hem neerzette.

'Ik voel me niet lekker. Heb hoofdpijn.'

Nog steeds vond Richard het bijzonder dat Stan hem belde en voor een beetje hoofdpijn zou hij echt niet van zijn vaste gewoonte van niet-zelf-bellen afwijken. 'Is er iets bijzonders gebeurd?'

Er kwam geen antwoord. Het bleef stil en Richard kende zijn broer maar al te goed om te weten dat er iets gebeurd was. Liegen kon Stan niet en zeker niet tegen hem. Liever zei hij dan helemaal niets. Bovendien had er iets ontbroken in zijn stem. Hij sprak op volledig monotone toon en dat was geen goed teken. 'Vertel me alsjeblieft wat er is, Stan.'

Aan de spanning die in Richards gezicht trok begreep Max dat er iets bijzonders aan de hand moest zijn. Hoewel hij de jongens hun privacy gunde, vroeg hij toch: 'Vind je het goed dat wij meeluisteren en het gesprek opnemen, Richard?' En toen hij zag dat Richard iets veranderde aan de telefoon vroeg hij meteen daarna aan Nathan om het gesprek op te nemen.

Zonder antwoord te geven op de vraag van Max zorgde Richard ervoor dat de anderen mee konden luisteren. Zijn gevoel over Stans telefoontje was niet goed.

'Nee. Straks. Als je thuis bent,' kwam er eindelijk een reactie van Stans kant.

'Stan, er zijn hier mensen bij mij die ons gaan helpen. Echt helpen! Gisteravond heb ik Max en Edith, die jij later vandaag gaat ontmoeten, alles verteld over thuis. Zij luisteren mee maar je moet me alles vertellen, Stan.' Eerst was er nog stilte. Alsof Stan zichzelf ervan moest overtuigen dat het veilig was, zo had Richard het idee.

'Gisteravond laat deed hij moeilijk,' begon Stan eindelijk. 'Ik keek nog tv beneden.'

Het vijftal hoorde vervolgens dat wat Stan vertelde. Hoe hij eerst geprobeerd had hem op listige manier te manipuleren zodat hij zou vertellen waar het geld was dat de jongens verstopt hadden. Hij had gezegd dat Stan het hem moest vertellen omdat Richard het gezegd had. Richard zou hem gebeld hebben om te zeggen dat Stan het aan hem moest doorgeven. Stan had in eerste instantie niet gereageerd. Toen had hij gezegd dat Richard heel boos op Stan zou worden als hij het niet vertelde.

'Maar je wordt niet boos op mij, hè Rich? En het geld is hier niet eens. Het meeste heb jij meegenomen.'

'Nee, Stan, ik word niet boos op jou. Je deed het goed. Je vertelde hem niets.'

'Maar daarna begon hij te slaan, Rich.'

Ze hoorden Stan huilen. Richard troostte hem zo goed als dat ging via de telefoon.

'Hij wilde het weten! En ik zei niets!' klonk het tussen het snikken door. 'Hij bleef slaan en toen … toen heb ik ook geslagen en jij hebt altijd gezegd dat ik niet mag slaan. En toen deed ik het verkeerd. Het spijt me, Rich.'

'Niet doen, Stan. Niet nodig. Hij is begonnen.'

'Maar je zegt altijd dat ik niet mag slaan.'

'Stan, het is even tijd om goed naar me te luisteren. Probeer rustig te worden en luister dan goed naar me.' Heel bewust liet hij even een stilte vallen. 'Ik heb je gezegd dat je niet zelf mag beginnen met slaan. Maar je hebt ook wel eens gezien dat als hij mij sloeg of mij probeerde te slaan, ik terug sloeg. Begrijp je dat?'

'Jij zou ook terugslaan.'

'Ja.'

'Dan is het goed dus.'

'Ja, Stan, het is goed. Heb je daarom hoofdpijn? Maakte je je daarover zorgen?'

'Een beetje.'

'Er is meer, Stan. Vertel het me.'

'Ja. Ik … je moet me helpen, Rich!'

'Luister, Stan, dat ga ik ook doen. Maar vertel me eerst waarom je nog meer hoofdpijn hebt.'

Opnieuw volgden er details en al snel begrepen Richard en de anderen dat Stan er vreselijk uit moest zien op dit moment.

'Waar was zij, Stan?' wilde Richard weten.

'Eerst was zij er niet.'

'Later wel?'

'Ja.'

'Wat gebeurde er toen zij er wel was, Stan?' Op de een of andere manier leek het Richard belangrijk om dat vast te stellen.

'Toen zij kwam en zag dat wij echt vochten, trok ze hem van mij af en riep naar me dat ik naar boven moest gaan en alles moest doen wat jij mij geleerd had.'

Verbazing was het eerste dat Richard raakte. Het was vreemd.

'Zei ze dat?'

'Ja.'

'En toen?'

Stan vertelde dat hij naar boven was gegaan en hun veiligheidsinstallatie in werking had gesteld. Vervolgens had hij op zijn kamer de ladekost voor de deur geschoven zodat hij niet naar binnen zou kunnen komen.

Het waren de instructies die hij Stan had gegeven voor als er zich serieuze problemen zouden voordoen, zo constateerde Richard maar er ontbrak één ding. 'Stan, waarom heb je niet eerder gebeld.'

'Hij is pas net weggegaan. Eerst zij, iets later hij. Toen pas durfde ik te bellen, Rich.'

'Het is goed, Stan.' Richard keek op naar Max en vroeg hem zonder ook maar iets te zeggen om advies. Hij hoorde dat wat Max tegen hem zei. 'Stan, ik wil dat je een foto van jezelf maakt. Je weet hoe dat moet.'

'Ja.'

'Maak een foto en stuur die naar mij met een berichtje. Als ik die heb, bel ik je meteen terug. Oké?'

'Ja. Maar je moet me echt helpen, Rich.'

'Stan, probeer rustig te blijven. Ik heb je altijd gezegd dat ik je daar weg zou halen maar ook altijd gezegd dat het nog een tijdje zou duren. Maar nu zeg ik je dat ik je nog vandaag daar weg haal. Hoor je me?' Richards stem brak zowat toen hij zijn broer die belofte deed.

'Ja. Echt? Doe je dat echt?'

'Ja.' Het was niet meer dan een gepiep dat Richard uit zijn keel wist te krijgen maar zijn broer hoorde hem en dat was het belangrijkste.

'Vandaag nog?'

'Ja.' Richard herhaalde zijn opdracht voor het maken van een foto en het opsturen daarvan. Na een over en weer "Tot straks" hoorde Richard hoe Stan de lijn wegdrukte.

'We kunnen niet wachten tot wij hem daar weg halen,' klonk het prompte besluit van Max.

'Maar wat dan?' vroeg Richard met nog steeds een gebroken stem en grote vertwijfeling.

'Een plan B,' zei Max die de kalmte zelf leek te blijven. 'Een alternatief dat alles wat we hebben afgesproken doet veranderen. Stan kan nu niet langer thuisblijven. Hij kan daar niet blijven wachten tot wij hem komen halen. Vijf of zes uur is te lang. Het moet nu meteen gebeuren. Hij moet daar weg. Dit was onvoorzien en er zouden meer onvoorziene dingen kunnen gebeuren.'

'Ja,' vulde Edith aan terwijl ze Richard een glas water gaf, 'bovendien als hij zich ziek meldt, kan het zijn dat de school een van je ouders, sorry voor het woord, belt om te vragen of hij zich met hun permissie ziek meldt. En… '

'Dus hij moet zich niet ziekmelden,' reageerde Richard.

'Niet ziekmelden. We moeten hem tijdelijk ergens onderbrengen. Denk na, Richard, ken je iemand die kan helpen ook als is het maar tijdelijk?'

Richards toestel maakte geluid en hij zag het bericht met foto binnenkomen. Meteen nadat hij hem zelf bekeken had, liet hij hem de anderen zien.

'Aiiii,' verzuchtte Nancy en ze zocht en vond steun bij Nathan die een arm om haar heen sloeg.

'Ik kan iemand die ik ken vragen om Stan daar weg te halen,' zei Richard.

'Wie? Vertrouw je hem of haar?'

'Ja. Ik ken hem van de tijd dat ik koeriersdiensten deed. Als we een lange rit hadden, reden we altijd samen en losten elkaar dan achter het stuur af. Ik weet dat ik hem kan vertrouwen.'

'Bel nu eerst Stan terug want die wacht op je en draag hem het volgende op.'

Richard luisterde goed en toen Max klaar was maakte hij meteen contact met zijn broer. Stan nam meteen op. 'Luister, Stan, dit is wat je moet gaan doen.' Zijn hersenen werkten georganiseerd en dat wat Max hem verteld had vertaalde hij nu in instructies die Stan zou begrijpen. Hij vertelde Stan eerst pen en papier te halen. Daarna liet hij hem op het kladblok de cijfers 1 tot en met 4 onder elkaar zetten en vervolgens dicteerde hij hem wat daar achter moest komen te staan. Als eerste moest Stan het geld dat er nog wel was, zijn geboortebewijs en zijn paspoort halen uit de geheime bergplaats. Als tweede moest hij de grote koffer uit de bergkast ophalen. Punt 3 was het vullen van de koffer met dingen die hij mee wilde nemen.

'Moet ik alles meenemen?'

'Nee. Alleen dat wat je echt wilt meenemen. Kleren, tandenborstel, tandpasta, al dat soort dingen kunnen we hier kopen. Denk bijvoorbeeld aan je verzameling stenen.'

'Mag ik die meenemen? Die zijn zwaar!'

'Meenemen, Stan, je hebt er jaren aan gewerkt om die verzameling bij elkaar te krijgen. En denk aan Bertie.'

'Ja! Die moet ook mee! Maar …'

'Wat wil je vragen, Stan?'

'Ik hoef toch niet terug, hè?'

'Stan, je gaat nooit meer terug naar Metchosin. Ik heb altijd gezegd dat als ik je daar weg zou halen, je nooit meer terug zou hoeven.'

'Ja.'

'Het laatste dat je moet doen is naar beneden gaan en wachten tot Nick Wilson komt. Je kent Nick nog wel, hè?'

'Ja. Waarom moet ik op hem wachten?'

'Doe alle deuren goed op slot en doe voor niemand open. Je moet alleen voor Nick open doen. Wacht tot Nick je straks komt ophalen. Ga met hem mee en blijf bij hem net zolang tot hij je naar het vliegveld van Victoria brengt. Ik zorg dat andere mensen je daar later afhalen.'

'Jij niet?'

'Nee. Ik moet naar het ziekenhuis, Stan.'

'O.'

'Vertrouw me, Stan, alles gaat goed komen. Nog vandaag. Zul je doen wat ik gezegd heb?'

'Ja. Ik wacht tot Nick komt.'

'Goed, Stan. Ik maak een foto van de mensen die je ophalen van het vliegveld zodat je ze kunt herkennen. Die foto stuur ik straks naar je toe. Is dat duidelijk?'

'Ja.'

'Nu ga ik Nick bellen. Wacht even, Stan,' zei Richard toen hij begreep dat Nathan iets te zeggen had.

'Laat je broer zijn telefoon afgeven aan die vriend van je. Die kan er dan voor zorgen dat het toestel verdwijnt.'

'Een wijziging, Stan. Ik stuur de foto naar het toestel van Nick. Als hij bij je is, laat hij je de foto zien. Je eigen telefoon moet je aan Nick geven.'

'Maar dan kan ik hem niet meer gebruiken?'

'Je krijgt hier een nieuwe, Stan. Begrepen?'

'Ja. Ik zal doen wat je zegt, Rich, maar ik ben wel bang.'

'Dat snap ik heel goed, Stan. Het is allemaal heel erg spannend en dan kun je daar bang van worden. Probeer zo rustig mogelijk te blijven. Mijn vrienden vliegen zo snel mogelijk naar Victoria om je op te halen en Nick is heel snel bij je.'

'Hoe snel?'

'Je weet dat hij aan het begin van Lindholm Road woont. Zodra ik hem gebeld heb, komt hij meteen naar je toe.'

'Hoe lang duurt dat?'

'Ik weet het niet precies, Stan. Als hij wakker is dan kan hij heel snel bij je zijn."

'Hoe snel?'

'Het is maar een klein eindje met de auto, Stan. Dat weet je toch?'

'Ja.' Stan viel stil. 'Maar hoe lang duurt het?'

'Ik moet eerst nog bellen. Als hij wakker is en daarna meteen naar jou toe kan komen, dan is hij er binnen 15 minuten. En het duurt in elk geval niet langer dan 30 minuten. Verder kan ik er niets over zeggen, Stan.'

'Oké.'

'Zodra ik hem gebeld heb, krijg je een berichtje van mij.''

'Oké.'

'Doe je alles zoals je opgeschreven hebt?'

'Ja.'

'Tot later, broer.'

'Tot later, Rich.'

Met een diepe zucht, die meteen pijn in zijn borstkast veroorzaakte, verbrak Richard de verbinding.

'Moed houden, Richard,' sprak Max hem toe terwijl hij hem stevig in zijn linker schouder kneep.

Nathan had na de door hem gemaakte opmerking niet stilgezeten. Hij had de laatste installatiewerkzaamheden aan het nieuwe toestel van Richard gedaan. Nadat hij de simcard uit het oude, kapotte toestel had gehaald en in het nieuwe had gezet, overhandigde hij het aan Richard. 'Je moet nu bij je contacten kunnen komen als ze op het kaartje staan.'

Het werkte. Met trillende vingers zocht Richard de naam van Nick in de lijst met zijn contacten. Hij klikte hem aan en moest wachten. Hij mopperde. Gelukkig werd er toch nog snel opgenomen.

'Hè, dude! Jij???'

'Ja. Ik bel je toch niet uit je bed, hè?'

'Zeg, gast, je kent me langer dan vandaag en zou moeten weten dat ik elke dag vroeg op ben. Bovendien was de kleine Mandy veel te vroeg wakker en is het 's nacht en in de vroege ochtend altijd mijn beurt om haar te verzorgen maar … je belt vast niet zo vroeg om eens gezellig bij te praten.'

'Nee. Ik heb een vriendendienst van je nodig.'

'Gelukkig. Kan ik eindelijk eens wat inlossen van die enorme schuld die ik aan jou heb.'

'Maar ik moet je erbij zeggen dat het tricky kan zijn.'

'Ohhhh! Dat maakt het misschien nog wel interessanter. Laat maar horen.'

Richard was echter helemaal op. 'Sorry, Nick, iemand anders zal je alles uitleggen, ik heb lucht nodig.' Hij overhandigde de telefoon aan Max en terwijl die met Nick begon te praten liepen Nancy en Nathan met hem de tuin in.

Max stelde zich voor aan Nick en legde hem uit wat er de afgelopen uren gebeurd was. De Canadees begreep meteen dat de situatie ernstig was en zei, ook nadat Max verteld had dat er mogelijk wat regels overtreden zouden kunnen worden, dat hij bereid was mee te werken. Daarna legde Drummond precies uit wat er moest gebeuren. Nick was volgens Max een jongeman van het type "niet vragen maar doen" en dat kwam heel goed uit want dan hoefde hij ook niet al te veel toe te lichten. 'Oké, Nick,' zo besloot Max, 'als we op een half uur vliegen van Victoria zijn, neem ik contact met je op en dan treffen we elkaar op het vliegveld.'

'Prima, Mister Drummond! Het voelt net alsof ik in een actiefilm zit. Maar ik begrijp heel goed dat het geen spel is maar dodelijke ernst. Ik heb Mandy al overgedragen aan Jane en zij zal mijn verdere verplichtingen voor vandaag afzeggen zodat ik meteen naar Stan kan gaan. Zeg Richard dat ik hem niet zal teleurstellen. Ik sta dik bij hem in het krijt en ben blij dat ik eindelijk eens iets voor hem kan doen nu.'

'Doe ik, Nick. Tot straks!' Max drukte op het rode icoontje in het scherm en zocht in het nieuwe, moderne apparaat de functie van SMS op. Hij vond het en verstuurde meteen een berichtje naar het nummer van Stan. Lang wachten op een antwoord hoefde hij niet en las: "Dank je, Rich!". Die foto moest Richard later zelf maar versturen.

***

Richard was niet ver de tuin ingekomen. Al heel snel had hij Nathan, die hem ondersteund had, gezegd dat hij misselijk en duizelig was en dat hij naar de grond moest. Ze hadden hem geholpen en toen hij op zijn knieën in het gras zat begon hij over te geven. De pijn, het slechte slapen van die nacht, de onrust in zijn lijf voor wat betreft de situatie van Stan, het was hem allemaal te veel geworden. Hij voelde Nathans sterke handen heel voorzichtig zijn schouders masseren en verbaasde zich erover dat zulke sterke handen tegelijkertijd zo'n geruststellende uitwerking konden hebben. De kracht van Nathan gaf hem ook het gevoel dat hij er niet alleen voor stond. Even later voelde hij hoe een koele doek in zijn nek en tegen zijn voorhoofd gedrukt werd. Dat voelde heerlijk. De misselijkheid trok weg gelukkig. Toch bleef hij nog een tijdje rustig zitten. Hij hoorde Max en Edith de tuin in komen en hoorde wat Max zei over zijn gesprek met Nick. Oké, nu moest hij alles loslaten. Hij zou heel graag meegaan om Stan op te halen maar zag dat echt niet zitten. Het leek alsof hij helemaal niets kon. Edith kwam op haar knieën naast hem zitten en vroeg op bezorgde toon: 'Gaat het wel? Voel je je weer wat beter, lieve jongen?'

'Ja. Het gaat weer. Sorry, dat ik … nou ja … op jullie grasveld gekotst heb.'

'Ach, dat wordt wel weer opgeruimd. Het is het belangrijkst dat jij je weer beter voelt.'

'Ik voel me in goede handen. Maar wat nu?'

'Wij naar het vliegveld en jij met Edith naar het ziekenhuis,' reageerde Max, volgens het eerder opgestelde plan, maar daarmee was zijn wederpartij het niet eens.

Wordt vervolgd …



Reacties zijn van harte welkom op de site waar dit verhaal legaal geplaatst is maar ook via mijn e-mailadres: lucky_eye2@yahoo.co.uk



©Lucky Eye, juni 2017
Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.

Gesloten