Wollig (deel 3)

[Amexic]

Wollig (deel 3)

Na m'n ochtendconsultatie, ik had zitten wachten op patiënten die wegbleven, haastte ik me naar buiten. In m'n gewone Adidas sportbroek en T-shirt viel ik op tussen de allemaal professioneel uitgeruste fietsliefhebbers.
Eric reikte me een fiets aan. 'Je mag de mijne hebben, ik neem die van Dirk.' De reden van deze wissel ontging me.
'Hoe geraak in en uit die klikpedalen?' Ik moest de vraag stellen voor we vertrokken.
'Ik reed nog nooit met zo'n systeem, thuis heb ik nog ouderwetse haken.'
Men legde het me uit. 'Rij maar eens een rondje om te oefenen.' raadde men me aan. Ik werd in gang geholpen en fietste een paar rondjes voor het hotel. Het schakelen ging goed, het zadel stond van de eerste keer op de juiste hoogte. Ik kwam tot stilstand bij de groep, geraakte niet tijdig uit de pedalen en kwakte tegen de grond. Beschaamd krabbelde ik recht. 'Heb je je pijn gedaan?' Ik wreef over mijn arm. 'Nee, elleboog een beetje geschaafd zonder erg, misschien straks een blauwe plek.'
Eric kwam zich verontschuldigen: 'Ik had dit moeten voorzien en wat tijd moeten nemen om je te laten oefenen.' Ik keek bezorgd naar de krassen op zijn fiets. 'Die krassen waren er al. Dit is mijn trainingsfiets. 'k Ben er zelf een paar keer stevig mee gevallen. Een krasje meer maakt niet uit.'
Eric vroeg de groep om tot Maloja samen te blijven. 'We houden goed rechts en blijven achter elkaar. Het is soms onaangenaam als vrachtwagens ons passeren.'
Het klom licht en ik kon het tempo aan. De komende halte in Maloja bezorgde me stress. Paniekerig wrong ik de schoenen uit de pedalen toen we stopten en landde met m'n kruis onzacht op de buis. Ik viel tenminste niet op de grond. De afdaling van de pas bezorgde me pijn in de handen wegens het krampachtig remmen. De groep wachtte beneden geduldig op me. De fiets en vooral de pedalen wenden. Na een aantal keren de voeten aan de grond, had ik het systeem door. Het zou geen automatisme worden maar ik kon tenminste veilig stoppen. Ik begon alsnog te genieten van het landschap en de snelheid als het bergaf ging. We namen ruim de tijd in het Italiaans ogende dorpje Soglio dat idyllisch op een zadel boven de vallei troonde. Eric besliste om het verder gelegen Chiavenna als einddoel op te geven en bij een waterval in de buurt een extra pauze in te lassen. Misschien wilde hij me sparen. De terugweg met de Maloja pas bergop bracht me niet in verlegenheid.
'Goed gereden. Proficiat. Je gaat zeker nog met ons mee. Niet mis voor je eerste keer.' Men wenste mij, het kneusje van de groep joviaal proficiat bij aankomst. Ik had tenslotte onverwacht goed m'n mannetje gestaan.
Ik richtte me de volgende dagen op wandelen. De animatieploeg had me opgenomen. Ik hoefde geen eenzame momenten te beleven. Ontbijt, diner of de avond in de bar, ik mocht me altijd bij hun gezelschap aansluiten.
Een vriendschapsverzoek van Eric op Facebook verraste me. Zou ik het laten zweven of accepteren? Ach ja, kon geen kwaad.
De volgende avond kreeg ik een SMS'je tegen het einde van m'n avondconsultatie op de GSM van het hotel met Zwitserse SIM kaart : 'Tegen negen uur aan de ingang, avondwandeling.' Eentje van Eric.
Zoals vaak moest ik me haasten. De slechts enkele uren inzet per dag die van me verlangd werden, wilde ik vervullen tot de laatste minuut, al was de wachtzaal tegen sluitingstijd leeg. De wandelaars waren intussen vertrokken. Eric wachtte op me en we gingen met stevige tred achter de groep aan. In de verte zagen we soms hun zaklampen flikkeren.
'Wij van de animatie zijn verplicht om mee te gaan.' vertelde hij me. 'Wat ga jij anders doen, dacht ik.'
'Me vervelen aan de toog.'
We naderden de vrolijke bende. Het geroezemoes van gesprekken drong tot me door. Hij was trager gaan wandelen.
Ik kon zijn gezicht niet zien, het duister was helemaal ingevallen. Aan de zwakke schijnsels van de zaklampen een aantal meter voor ons had ik niets. Hij klonk opgewonden, moest veel van me weten. Of ik een vriendin had.
'Nee, ik heb geen vriendin. Ik woon alleen sinds een jaar, daarvoor eigenlijk ook want ik zat jaren op kot.'
Hij was aan het vissen. Ik antwoordde braaf op zijn vragen. 'k Had niks te verbergen.
'En jij, als ik zo indiscreet mag zijn, heb jij een vriendin?'
'Ik ook niet. Nooit gehad.'
Aan de oever van het meer hielden we halt waar men ons opwachtte voor een pauze met Cava of fruitsap.
Terwijl de rest verder ging stappen, stelde Eric voor om op onze stappen terug te keren. Hij was beslist nog niet uitgepraat en ik was nieuwsgierig.
Dat we op de bank gingen zitten die we daarstraks passeerden, lag voor de hand. Je keek er uit over het stadje 'by night' . Een aantal verlichte gebouwen weerspiegelden in het meer. Best mooi.
Eric was wat dichterbij komen zitten.
'Ik moet je iets bekennen: ik ben homo.'
'Is dat een bekentenis?'
'In feite niet. Ik moet het je vertellen want ik kan er niet mee verder als ik het verzwijg. Je kan me nu links laten liggen of niet, het maakt me niet uit.
Binnen een paar weken gaan we elk onze weg.'
'Waarom zou ik je links laten liggen. Je breekt me de mond open. Ik zou het niemand hier diets gemaakt hebben, ze hebben hier geen zaken mee. Nu je er zelf mee naar buiten komt... ik ook.' De laatste woorden fluisterde ik alsof er miemand kon mee luisteren.
'Verrassend. Leuk. Vaag had ik een vermoeden maar ik dacht het zal wel niet.'
Subtiel schuurde hij met een been tegen het mijne wat ik zonder twijfel aangenaam vond.
Niet dat maar zijn mededeling bracht me van m'n stuk. Een beetje als een gluurder had ik hem van op veilige afstand zitten observeren. We wisten het nu van elkaar. Dat sloopte een muur en ik was er danig van geschrokken.
Dit moest ik kwijt: 'Een vakantieavontuur is niet wat ik zoek. Eigenlijk vind ik je ook te jong.'
'Ook ik ben niet geïnteresseerd in avontuurtjes. Als je zoiets zegt ben jij misschien eerder oud dan dat ik jong zou zijn.' kwam er vinnig uit.
Ik meende wat ik gezegd had. De woorden kon ik niet terugnemen maar ik had beter gezwegen. Alle opgebouwde verstandhouding van de voorbije dagen leek verdwenen.
We bleven zinloos lang op de bank zitten en bespraken onbelangrijkheden.
'Ik ga nog wat bij Dirk en de rest zitten.' deelde Eric me mee toen we in het hotel arriveerden.
'Ik ga slapen.'
'Tot morgen.'
Ik fantaseerde in bed over wat had kunnen zijn. Spijt overheerste mijn warme gevoelens.

Eric nam plaats aan onze vaste ontbijttafel maar richtte zich niet tot mij en ook ik liet hem gerust.
Hij vertrok op dag fietstocht en ik spoedde me om aan te sluiten bij de dag wandeltocht.
De top van de Piz Grevasalvas bracht ons tegen de drieduizend meter hoogte.
Na aankomst dronk ik met 'het gezelschap van de dag' een pint buiten in de ligstoelen, spoelde het zout en de zonnecrème van me af onder de douche en ging online.
Na vijven zat iedereen in het hotel blijkbaar op zijn GSM of laptop. Met amper twee streepjes verbinding kostte het me vele pogingen om ingelogd te geraken.
Ik vond een berichtje van Eric via Messenger, z'n eerste: 'Ik stuur je een link... pik er voor jezelf maar uit wat je van toepassing acht.'
De link leidde me naar een liedjestekst. Ik kende het nummer, kleinkunst. 'Achter iedere deur die ik open doe, doe jij een andere deur weer dicht... Ben je bang voor anderen of voor jezelf misschien?'
Hij kon me niet kennen. Hij kon niet weten hoe een voorzichtig iemand ik ben. Hij had een gevoelige geraakt.
'Avondwandeling?' stuurde ik onmiddellijk terug.
'Goed, zelfde uur.' luidde de reactie.
Tijdens het avondmaal keek hij anders naar me dan 's ochtends. Die verwondering in z'n ogen, ik kan het moeilijk anders omschrijven, verscheen weer op z'n gezicht als onze blikken elkaar kruisten.