Een verhaal van Lucky Eye
Disclaimer:
Dit verhaal is niet gebaseerd op feiten. Elke overeenkomst met gebeurtenissen, personen, plaatsen en tijden berust dan ook op toeval.
MORGENSTER
Hoofdstuk 11
'Waar kijk je naar?' vroeg Nancy. Heel vroeg die ochtend, of beter gezegd midden in de nacht, was ze uit haar bed gebeld door Max Drummond en meteen helder wakker geweest. Als Max op zo'n idioot tijdstip belde dan moest er iets aan de hand zijn en meteen had ze instinctief geweten dat het om Richard ging. De uitleg die ze kreeg met daarin een vraag vervat was duidelijk geweest. Ze had haar wekker gezet en had geprobeerd weer te gaan slapen. Het was niet gelukt. Richard was haar vriend. Ze maakte zich ongerust om hem. Ruim voordat het alarm van haar wekker ging, was ze al helemaal klaar geweest. Ze had op haar beurt Fred Quintana uit zijn bed gebeld en hem het verzoek van Max doorgegeven. Fred had haar bij haar flat opgehaald en met z'n tweeën waren ze naar zijn winkel gereden om een nieuwe telefoon voor Richard op te halen. Daar had Fred hem zover als mogelijk was geïnstalleerd en haar aangegeven dat Richard hem alleen nog moest synchroniseren met of een Samsung- of een Google-account. Het mocht ook een ander zijn, had hij haar gezegd. Ze snapte er zelf helemaal niets van maar Richard zou het vast en zeker wel weten en anders Nathan wel. Daarna had Fred haar naar Sunset Point gebracht. Edith had de deur voor haar geopend en daarna hadden ze met Max erbij even gepraat in de hal. De mededeling dat Richard in de tuin was en heel graag met haar wilde praten, had haar verontrust. De Drummonds hadden echter hun mond gehouden en gezegd dat ze maar beter naar hem toe kon gaan. Ze was door het huis gelopen. De schuifdeur naar het terras stond open en toen ze naar buiten ging zag ze Richard verderop staan. Het begon langzaamaan licht te worden. Hij leunde met zijn linker schouder tegen de pergola en leek de hemel boven hem te bestuderen. En daarom vroeg ze hem waar hij naar keek.
'Goedemorgen, Nancy.'
'Goedemorgen, Richard.'
'Ik kijk of ik de morgenster kan ontdekken.'
'En dat is?' vroeg ze, wetende dat ze kans had op een uitvoerig antwoord omdat dat Richard ten voeten uit was. Altijd was hij zo volledig mogelijk in zijn antwoorden. En altijd bereidde hij zich overal uit en te na op voor. Zo ook toen ze in de introductieweek een museum voor moderne kunst hadden bezocht in de stad. Richard was vooraf naar de bibliotheek gegaan en had diverse boeken over het onderwerp geleend om zich voor te bereiden. Een leuke afwijking had ze dat altijd gevonden.
'Of Mercurius of Venus die alleen vlak voor zonsopkomst te zien is.'
'En jij weet niet wie van de twee het is?' vroeg ze hem als grap.
'Meesta… '
'Een grapje, Richard, niet serieus op in gaan. Ik weet helemaal niets van dat soort dingen. Heb vast wel eens van de morgenster gehoord maar jouw uitleg is compleet nieuw voor mij. Is er ook een avondster?'
'Ja. Maar dan zijn die planeten alleen zichtbaar vlak na zonsondergang.'
Gedurende hun korte uitwisseling had ze Richard goed bekeken. Ze was geschrokken. De jongen zag er slecht uit. Het leek of hij jaren ouder was geworden sinds ze hem aan het begin van de vorige avond had gezien. 'Hoe gaat het met je?'
'Goed hoor.'
'Houd een ander voor de gek, Richard! Je ziet er hartstikke beroerd uit, man! Heb je wel geslapen? Stomme vraag. Aan die wallen onder je ogen kan ik gewoon zien dat je niet hebt geslapen.'
'Heel weinig in elk geval. De val is harder aangekomen dan ik in eerste instantie dacht. Straks gaat Edith met mij naar het ziekenhuis om een foto te laten maken. Goed in- en uitademen doet enorm pijn.' Even stopte hij om zich voor te bereiden op wat hij nog meer wilde gaan zeggen. Nancy was zijn vriendin. Ze moest het weten. Maar ze was hem voor.
'Hoe komt het eigenlijk dat jij al dat soort dingen, over die sterren bijvoorbeeld, weet?'
Richard kon snel antwoorden. Wellicht was het zelfs een goede introductie op dat wat hij haar wilde vertellen. 'Voor mij is het willen weten van dingen altijd belangrijk geweest. Het was, beter gezegd het is, een stuk afleiding. Ik heb altijd veel gelezen. Als kind al zeulde ik elke week boeken in mijn karretje van de kleine bibliotheek in het gemeenschapshuis naar huis om te lezen. Boeken waren voor mij vensters op de wereld. Dat klinkt apart wellicht … maar het was wel zo. Atlassen vond ik ook bijzonder. Ze maakten de wereld waarin ik leefde groter. Door die atlassen wist ik dat er veel meer was dan alleen het stadje waar ik woonde. Als … als er dingen niet goed gingen thuis dan pakte ik een willekeurig deel van een oude encyclopedie die op mijn kamer stond en zocht ik dingen op. Door dat weten, leek het of mijn wereld anders werd. Want … er is meer dat je over mij moet weten maar het is misschien beter als we dan gaan zitten.'
Nancy nam plaats op het bankje naast de pergola. Hier had ze heel vaak gezeten met George, een van de kleinkinderen van de Drummonds. Hij was haar vriendje geweest destijds. Kalverliefde. Maar wel heel leuk. En nog steeds hadden zij en George een enorm goede band. Iets waar niemand iets aan zou kunnen veranderen. Richard ging heel voorzichtig naast haar zitten. Ze had hem willen helpen maar dat had hij geweigerd met de woorden dat het goed ging. Oké, zelf weten. Toen hij zat ademde hij eerst een paar keer voorzichtig in en uit. Ze zag zijn gezicht vertrekken. 'Gaat het echt wel?'
'Ja. Nou ja … niet helemaal. Het spijt me, Nancy, maar ik ben niet echt een goede vriend geweest voor jou en Nathan.'
'Waar heb je het over, Richard! Hoezo niet? Je bent gewoon hartstikke leuk en we hebben met z'n drieën leuk veel lol e… '
'Maar ik heb heel veel vragen van jou nooit beantwoord. Soms gedaan alsof ik het niet gehoord had. Soms gezegd dat ik je het antwoord later zou geven maar dat nooit gedaan en soms zelfs gewoon geen antwoord gegeven terwijl ik duidelijk wist dat het een vraag was. Kortom; geen goede vriend. Vrienden mogen elkaar bevragen volgens mij.'
'Ja. Maar … ik wist dat er iets was. En … daarom heb ik ook nooit aangedrongen. Weet je, Max heeft me op een gegeven moment vragen over jou gesteld en gevraagd of ik wilde proberen om wat meer over jou te weten te komen. Eerst vond ik dat heel erg rot. Ik voelde me een spion. Maar … ik wist ook dat het Max was die het me had gevraagd en als hij iets vraagt weet ik gewoon dat het belangrijk is. Ik … ik vertrouw hem volledig, Richard, begrijp je dat?'
Heel duidelijk bracht Richard onder woorden dat hij haar helemaal niets kwalijk nam. Dat hij de enige was die iets kwalijk te nemen viel.
'En dat moet je dus niet doen. Toen het mij niet lukte je echt aan de praat te krijgen, vertelde ik dat Max en was hij van mening dat ik moest stoppen en dat heb ik gedaan. Toen wist ik gewoon dat er echt iets was en heb ik je met rust gelaten.'
'Ja. Er is iets aan de hand.' Richard voelde zich benauwd ineens. Tranen diep van binnen verstikten zijn stem. Hij zou het allemaal opnieuw onder woorden moeten brengen en toch was het nog steeds niet gemakkelijk. Maar … hij zou het wel doen. Hij zou het Nancy vertellen en zij moest het dan later maar aan Nathan vertellen want hij zag het niet zitten om het allemaal nog eens te doen. Niet nu. Dat zou te veel worden. En, dat wist hij ook, hij zou hulp moeten zoeken. Hij zou of een psycholoog of een therapeut moeten inschakelen om echt af te rekenen met zijn verleden. Tot nu toe had hij er steeds tegen gevochten maar hij wist dat hij dat niet de rest van zijn leven zou kunnen blijven doen. Dit moment zou een keerpunt in zijn leven worden. Hij zou op Edith en Max vertrouwen en degene die genoemd was, hij was haar naam kwijt, zou benaderd moeten worden en … als het kon … op korte termijn. Uitstellen wilde hij het niet. Nu eerst Nancy op de hoogte brengen.
Diep van binnen was Nancy bang voor wat komen zou. De verandering in het bijna altijd stralende, strakke en jeugdige gezicht van Richard hield niet alleen maar verband met een nacht slecht slapen en de val in de fietsenkelder. Natuurlijk had hij pijn en ze wist dat lichamelijke pijn enorm kon tekenen maar … dat wat hij haar zou gaan vertellen moest iets heel ergs zijn. Ze probeerde zich voor te bereiden, zich iets af te schermen maar toen Richard dan eenmaal zijn mond opende, merkte ze al snel dat zoiets onmogelijk was. Het raakte haar keihard. Haar gezicht verkrampte en ze voelde een knoop in haar maag. Ze balde beide handen tot vuisten en haar nagels prikten scherp in haar handpalmen. Het was vreselijk. Hoe kon iemand het over zijn hart krijgen om een kind, nee twee kinderen, zoiets aan te doen. Voor kinderen moest gezorgd worden. Dat wist ze zelf maar al te goed. Als driejarige was ze als wees achtergebleven toen haar ouders een auto-ongeluk hadden gehad. Haar grootouders hadden haar met liefde en aandacht opgevoed. En dat hoorden kinderen te krijgen: liefde en aandacht. En Richard en zijn broer hadden dat, zo begreep ze maar al te goed, nooit gehad. Een vader die om het minste en geringste sloeg, een moeder die zich nergens om scheen te bekommeren. Verdomme! De tranen liepen haar over de wangen. Ze hoorde Richards laatste woorden, of ze interpreteerde ze als zodanig, en sprong op. Ze liep naar het hek bij de rand van de klif, liet haar tranen de vrije loop en slaakte een keiharde vloek die ze meerdere keren, in diverse variaties, bleef herhalen.
'Het spijt me,' zei Richard toen hij bij haar stond.
'Verdomme, Richard! Houd daar alsjeblieft mee op!' Ze draaide zich naar hem toe met een woeste trek op haar gezicht. 'Je moet je niet steeds voor van alles en nog wat verontschuldigen! Het spijt je dat je geen goede vriend bent geweest, terwijl je dat juist wel bent! Een betere vriend kan ik niet wensen, idioot! Je verontschuldigt je voor dat wat je me hebt verteld over dat verdomd rotte gedrag van twee mensen die je ouders heten te zijn en … en … verdomme! Dat is niet nodig, Richard!'
'Ik wilde je niet aan het huilen maken.'
'Dat is ook niet je bedoeling geweest! Heb je je ook verontschuldigd tegenover Max en Edith toen je hen dit gisteravond vertelde?' Om daar heel snel, voor Richard kon antwoorden, aan toe te voegen, 'Ja, waarschijnlijk wel. Zo ben je nou eenmaal! Maar waarom doe je dat eigenlijk steeds? Waarom steeds je verontschuldigen voor iets dat helemaal niet hoeft!'
Even wist hij niet wat hij van Nancy's vraag moest denken. Hij was van zijn stuk gebracht omdat hij een direct antwoord niet wist. En toch … toch begon er zich toen ineens een antwoord te vormen. Er ontstond iets zonder dat hij er echt ooit over had nagedacht. 'Het … nou ja … '
'Je hoeft geen antwoord te geven, Richard! Het was zomaar een opwelling van mij omdat ik boos was omdat jij je steeds verontschuldigt terwijl dat helemaal niet nodig is.'
'Maar er is wel een oorzaak. En die wil ik je vertellen. Het is goed voor mij om van me af te praten. Ik heb dat nooit kunnen doen en … ik wil het je vertellen.'
'Maar doe het niet omdat ik een stomme vraag aan je gesteld heb.'
'Vragen zijn nooit stom,' zei hij met een glimlach. 'Dat steeds "sorry" zeggen en mezelf overal de schuld van geven, want dat is iets dat er meteen achteraan komt altijd, is voor mij een overlevingsstrategie geworden. Ik moest altijd scherp zijn. Ogen en oren wijd open om signalen op te vangen en ook het onderbuikgevoel stond altijd aan. Maar toch … toch … het gebeurde soms gewoon dat ik even niet op iets verdacht was en ja … dan was ik de klos … of Stan … en als dan alles achter de rug was … dan … dan evalueerde ik hoe het zo ver had kunnen komen. Wat ik gemist had. En dan … dan gaf ik mezelf de schuld dat ik niet goed had opgelet, verontschuldigde ik me naar Stan toe, die ook altijd zegt dat het niet nodig is. Voor mij is het steeds nodig geweest om te overleven. Ik moest zorgen dat ik alert bleef. Altijd! Zodra hij in de buurt was moest het en … '
'Dat lukte niet altijd. Logisch toch!'
'Maar het moest, Nancy!'
'Ja, ik begrijp het.'
'Ben je boos op me?'
'Nee, sufferd! Natuurlijk niet. Ik ben boos op je ouders, op de wereld, op … '
'Je voelt je onmachtig. Begrijp ik dat goed?'
'Ja.'
'Lieve vriendin, je bent niet onmachtig. Max heeft een heel plan opgesteld en daarin speel jij een belangrijke rol. Jij gaat straks met Nathan en Max naar mijn broer toe om hem op te halen. Om hem te verlossen uit de ellende waar hij en ik jarenlang in gezeten hebben. En dan voel jij je onmachtig? Wat moet ik dan wel niet! Ik moet hier blijven en met Edith naar het ziekenhuis! Thuiszitten! Op de klok kijken! Afwachten! Hopen dat alles goed gaat!'
'Dat is maar voor een aantal uren. Je moet proberen te slapen. Zorg ervoor dat je die wallen onder je ogen kwijtraakt. Bovendien zal ik regelmatig contact met je opnemen. Ik laat je heus niet alleen.'
'Dank je. Trouwens … van wie heb jij zo leren vloeken?'
Nancy schoot in de lach. 'Wat is dat nou voor een vraag!'
'Ik dacht dat jij netjes opgevoed was. Als je hier in de buurt bent opgegroeid, en dat ben jij zo weet ik, dan moet je wel netjes opgevoed zijn. En dan zo vloeken?'
'Dat is de schuld van Nathan. Beloof me dat je nooit met hem naar sport gaat kijken want dan verpest hij jou ook nog.'
Richard moest lachen maar veel meer dan een glimlach liet hij niet toe want echt lachen zou pijn doen zo wist hij maar al te goed. 'Je belt straks wel regelmatig, hè?'
'Ja. Dat heb ik zojuist beloofd en dan doe ik dat ook. Maar je moet me wel beloven dat je echt gaat proberen te slapen en dan zul je de telefoon niet kunnen opnemen.'
'Ja. Daarin heb je gelijk.'
'Als je niet opneemt, stuur ik je een SMS en dan kun je me later een antwoord sturen. Is dat goed?'
Richard knikte. 'En … wil jij het vertellen aan Nathan want ik krijg dit hele verhaal niet nog een keer over mijn lippen. Hij is een vriend en hij moet het weten maar … '
'Ik begrijp het, Richard. En op school?'
Even was hij verrast. School? Wat had dat er nou mee te maken. Maar een uitleg van Nancy kwam zonder dat hij erom had gevraagd. Ze gaf aan dat hun klas een vriendenclub was. Iedereen was bezorgd om hem geweest. Het hele jaar al. Ze hadden zich allemaal afgevraagd hoe hij het volhield om al die baantjes uit te voeren. En ja, ze hadden zich zorgen om hem gemaakt als ze hem weer eens in een hoekje van de aula, of ergens anders, slapend hadden aangetroffen. 'Ik weet het niet.'
'Wil je erover nadenken?'
'Ja. Maar … ik wil het ze heel graag vertellen maar ik krijg het echt niet meer voor elkaar. Gisteren heb ik het verteld en zo-even aan jou maar … het doet telkens zo'n verschrikkelijke pijn. Ik kan het gewoon niet meer. Sorry.'
'Nee, niks sorry, Richard. Het geeft niet. Vind je het goed dat ik er komende maandag in de klas iets over vertel? Ik zal absoluut niet in details treden. Maar het is goed, denk ik, als ze er iets van weten. Het zijn onze vrienden.'
'Ja. Dat is goed. Vertel het ze maar.' Heel even zat hij nog in zijn hoofd en toen voegde hij eraan toe: 'En geef ook maar aan dat ik later een uitgebreide toelichting zal geven.'
'Dank je, Richard. Ik ben heel blij dat je ziet dat je vrienden hebt hier.'
Op het moment dat Nancy Richard een voorzichtige knuffel wilde geven, schrok ze op van Nathan die de tuin in gerend kwam met een telefoon in zijn hand.
'Het is je broer, Richard!'
Wordt vervolgd …
Reacties zijn van harte welkom op de site waar dit verhaal legaal geplaatst is maar ook via mijn e-mailadres: lucky_eye2@yahoo.co.uk
©Lucky Eye, juni 2017
Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.