ome Sietse | Deel 3

Plaats hier je eigen verhalen.
Gesloten
Michael87
Berichten: 458
Lid geworden op: za 17 aug 2013, 08:22
Vul het getal in: 123
Contacteer:

ome Sietse | Deel 3

Bericht door Michael87 » zo 12 feb 2017, 21:46

3. Twijfels


Zo snel als ik kon, fietste ik terug naar huis. Verdorie, wat was dat toch met mij? Waarom deed ik dit? Ik vond het niet eens leuk! Ik had toch kunnen zeggen dat ik het niet wilde, net als toen met Jonas?
Kwaad op mezelf knalde ik het voorwiel van mijn fiets tegen de poort die daarop onmiddellijk openging. Het was donker op het plaatsje achter het huis. Ook in huis brandde geen licht meer. Gelukkig, iedereen sliep al. Kon er tenminste niemand vragen of ik een gezellige avond had gehad. Niet dat er iemand echt in geïnteresseerd was, maar toch. Als we elkaar tegenkwamen in huis, volgde meestal wel een beleefdheidspraatje. Zo hoorde dat nu eenmaal. Wat zou ik dan moeten zeggen? Oh ja, kei gezellig? Ik heb een ouwe lul gepijpt?
Ik schoot in de lach. Dat zou beslist een enorme schok zijn voor mijn vrome huisgenoten. Ik zag hun verbijsterende gezichten zo voor me. Jessica’s mond zou van schrik waarschijnlijk niet alleen open gevallen zijn, maar ook niet meer dicht zijn gegaan en Dirk-Jan zou vast niet meer uit zijn woorden zijn gekomen. Hij stotterde sowieso al als de ziekte.

Zo stil ik kon, liep ik de trap op. Behoedzaam zette ik mijn voet op de achtste trede die, als je niet oppaste, vreselijk kraakte. Als ik dit vaker ging doen, moest ik misschien toch de huisbaas maar eens op die trede opmerkzaam maken want zo midden in de nacht naar boven sluipen, was al lastig genoeg zonder gekraak.
Gelukkig bleef het stil in huis. Geen lastige vragen dus en morgen waren er wel weer genoeg andere dingen om over te praten.

Ik nam niet eens de moeite me uit te kleden, ging bovenop de dekens liggen en dacht na. Die Wouter was op zich best aardig. Tenminste, online. Of ik hem nog eens wilde zien, had hij gevraagd. Wilde ik dat?
Onrustig draaide ik heen en weer. Aan de ene kant wel. Het was toch best spannend geweest. Hij kon me natuurlijk wel het één en ander leren en dat hoefde ik van mijn keurig christelijke omgeving niet te verwachten. Maar hij had toch wel wat voorzichtiger kunnen doen? Ik was er bijna in gestikt.
Langzaam kwam ik overeind. Misschien had ik hem moeten zeggen dat ik nog nooit iets gedaan had en het eigenlijk best eng vond. Als ik dit echt wilde, kon ik beter eerlijk zijn.

Vastbesloten stond ik op, knipte mijn bureaulamp aan, ging achter mijn bureau zitten en startte mijn pc op. Hoe zou ik dit eens aan gaan pakken? Mail? Dat was in ieder geval beter dan op chat, dan zou hij me toch maar steeds onderbreken. Ik wilde het goed verwoorden, zodat hij het zou begrijpen. Misschien was het maar het beste dat ik hem alles vertelde. Zou hij het snappen? Hij had helemaal niks met het geloof, misschien wilde hij wel niks meer van me weten, had hij geen zin in moeilijk gedoe.
Ik zuchtte eens diep. Die kans zat er natuurlijk wel in. Wouter was een mooie man, hij kon vast zo tien andere jongens krijgen. Zou ik het er op wagen? Of toch maar beter mijn mond houden en zijn spelletje meespelen? Ergens had ik het best lekker gevonden, juist omdat hij zo doortastend was. Eindelijk eens iemand voor wie ik wat betekende en dat was toch ook wel weer fijn.
Oké, niet zeuren dus. Als ik seks wilde, moest ik er wat voor over hebben.

‘Wouter’, typte ik. ‘Ik wilde je even laten weten dat ik het kei leuk vond vanavond en hoop je binnenkort nog eens te zien. Kus, Tom.’
Heel even aarzelde ik, maar toen drukte ik resoluut op ‘verzenden’. Foetsie. Geen weg meer terug. Niet langer meer nadenken, gewoon doen en zorgen dat niemand erachter kwam.

Tevreden sloot ik af, knipte het licht weer uit en begon me uit te kleden. Eenmaal onder de dekens, vouwde mijn hand zich als vanzelf om mijn pik. Onmiddellijk begon hij te groeien.
Ik zag hem weer voor me. Lang, slank, licht behaard, zijn dikke vleeslul steeds dichterbij komend. Traag schoof mijn hand een paar keer heen en weer. Mijn pik reageerde onmiddellijk. Ik snoof diep. Kreunde. Steeds sneller rukte ik, terugdenkend aan zijn dikke paal die diep in mijn keel geduwd werd. Ik rook hem, proefde zijn zaad opnieuw in mijn mond en voelde mijn hand nat worden. Hijgend gaf ik me eraan over en viel niet veel later in slaap.

***

Eigenlijk had er vanaf het begin al een bepaalde spanning tussen ons gehangen. Ik was, zoals ik wel vaker deed, op beppe’s fiets onderweg naar ome Sietse geweest toen ik hem in de verte langs de smalle weg die van de boerderij naar de hoofdweg liep, had zien lopen. Handen in zijn broekzakken, af en toe een steentje wegschoppend, alsof hij zich verveelde.
Toen ik dichterbij was gekomen, had hij me aangekeken en gegroet. Ik was gestopt. Nieuwsgierig, want in al de jaren dat ik bij pake en beppe op de boerderij kwam, was ik nog nooit andere jongens tegengekomen. Er was maar één boerderij in de buurt en ik haalde het niet in mijn hoofd daar naar toe te gaan. Beppe was altijd heel duidelijk geweest, de mensen die daar woonden, waren niet van hun kerk. Die leefden er maar op los en zouden een slechte invloed op me hebben.
Ik was er altijd een beetje bang voor geweest, zag van die rode duiveltjes met kleine hoorntjes op hun kop voor me. Nou, Jonas had wel rood haar, maar van hoorntjes was geen sprake en dat had me wel gerustgesteld.

Maar goed, toen ik eenmaal gestopt was, waren we aan de praat geraakt en had hij gevraagd of ik zin had om samen met hem pijpenkoppen te gaan zoeken. Geen idee wat dat was, maar het klonk spannend, dus had ik ‘ja’ gezegd. En zo was ik voor het eerst met hem mee gegaan naar zijn huis. Hij had me zijn verzameling pijpenkoppen laten zien en verteld dat hij die in het weiland achter de boerderij gevonden had. Daar zou lang geleden een herberg hebben gestaan waar trekpaarden gewisseld konden worden.
Vol trots had hij me ook de oude munten laten zien die hij daar gevonden had. Ik was enorm onder de indruk geweest. Minstens honderd munten had hij op zijn kamer en allemaal had hij ze zelf gevonden. Zonder metaaldetector nog wel, gewoon graven.

Ik keek tegen hem op. Jonas hield van spannende dingen, terwijl ik altijd een brave jongen was geweest. Nou, dat was wel veranderd door hem!
Misschien had beppe toch gelijk en was het allemaal zijn schuld. Hij was het per slot van rekening wel geweest die mijn interesse in seks had opgewekt.

Ik grinnikte even bij de gedachte. Het was toch wel vreselijk spannend geweest allemaal. Hoe vaak was ik wel niet ’s avonds laat weggeslopen als ik bij pake en beppe logeerde? Stiekem bij Jonas in de hooiberg slapen, seksboekjes kijken en samen rukken. Zoiets zou ik thuis nooit gedurfd hebben, papa had dat beslist direct ontdekt. Maar beppe niet. Die was toen al behoorlijk aan het dementeren, alleen had niemand dat in de gaten. Ze vergat wel veel, dat viel wel op, maar waardoor dat kwam? Ze legde ook alles op rare plaatsen, zo had ik de pleisters eens in de koelkast terug gevonden.
Pake moest er altijd om lachen. Hij lachte sowieso veel. Pake was grappig en hij kon goed tekenen. Meestal de Friese paarden in het weiland een stukje verderop. Ik had het altijd prachtig gevonden toe te kijken hoe hij met een paar rake streken de eerste lijnen op het papier zette. Muisstil zat ik dan naast hem terwijl hij met zijn schetsblok en potloden in de weer was.

Eén keer had ik thuis flinke problemen gehad door de boekjes van Jonas. Hij had me er ooit eentje meegegeven en die had mama natuurlijk prompt gevonden. Onder de matras van mijn bed was ook wel een erg domme verstopplek. Natuurlijk vond ze het toen ze mijn bed verschoonde en natuurlijk werd ik er op aangesproken. ’s Avonds, toen Maarten en Wietske al op bed lagen, had papa het ineens voor me op tafel gelegd en briesend voor me gestaan. Wat dat was en hoe ik eraan kwam, wilde hij weten. Of ik niet wist dat dat verderfelijk was en zo. Ik kon natuurlijk niet zeggen dat ik het van Jonas gekregen had. Sowieso niet omdat papa en mama niet wisten dat ik met Jonas omging en misschien nog wel meer omdat ik zeker wist dat ik niet meer bij pake en beppe zou mogen logeren als ze het zouden weten. Dus had ik maar gezegd dat ik het gevonden had.

“Steven?”, stootte Klazien me ineens aan. “Jij bent aan de beurt.”
Verschrikt keek ik op. “Oh sorry.” Snel nam ik de dobbelstenen van haar aan en gooide.

De weken die volgden, dacht ik nog regelmatig aan Jonas. Vooral op school, tijdens wiskunde. Ik snapte daar toch al geen moer van en dan dwaalden mijn gedachten vrij gemakkelijk af. Voor dat doel zocht ik dan ook het liefst een plekje achteraan in de hoek, waar ik niet opviel en rustig een beetje kon nadenken. Want nadenken, dat was wel nodig.
In de bibliotheek had ik, zo onopvallend mogelijk, wat meer informatie opgezocht over homo’s. Echt veel was er niet te vinden, maar wat ik vond, beloofde niet veel goeds. Er bestond zoiets als het COC maar dat was niet van de kerk dus wat die zeiden, zou wel niet kloppen. En wat ik er verder over vond, wees er alleen maar op dat ik me er maar beter niet mee kon inlaten en er al helemaal maar beter met niemand over kon praten.
Thuis had ik sowieso al de grootste problemen, want mijn cijfers op school waren de laatste tijd niet zo best. Papa schold me de huid vol en verplichtte me elke dag minstens twee uur op mijn kamer te zitten om huiswerk te maken. Ik kreeg het alleen niet voor elkaar, kon mijn hoofd er niet bijhouden. Telkens weer dwaalden mij gedachten af naar Jonas in de hooiberg.

Na die zondag bij ome Hans en tante Gré liet de gedachte dat Jonas een verkeerde invloed op me had gehad, me niet meer los. Rode haren waren dan wel geen hoorntjes, rood was het wel en dat was de duivel ook. Tenminste, zo stelde ik hem mij voor.
Waar ik me nog wel de meeste zorgen maakte, was dat God wist wat ik had gedaan. Natuurlijk had ik om vergeving gevraagd, het punt was alleen dat ik me, sinds het gebeurd was, toch zeker een paar keer per week aftrok terwijl ik me voorstelde dat ik Jonas niet tegengehouden had. Dat was toch minstens net zo erg? Zou Hij me dat ook willen vergeven? Want God wist alles, dus ook dat ik het toch gewoon weer zou doen.

Voor de zoveelste keer begon ik aan een brief voor ome Sietse. Maar ook deze zou vast weer als kleine snippertjes in mijn broekzak verdwijnen om ze vervolgens op school in een prullenbak te gooien. Want of hij er iets zinnigs over zou kunnen zeggen? Hij mocht dan weliswaar nooit een kwaad woord over God zeggen, hij ging niet naar de kerk. Dus of zijn kijk op de zaak wel goed was, dat was maar de vraag. Bovendien, de kans zat er natuurlijk in dat hij het tegen iemand zou vertellen en als dat gebeurde, kon het zomaar eens als een lopend vuurtje gaan. En lopende vuurtjes volgden soms hele vreemde paden, wist ik uit ervaring.
Zo was het ook gegaan toen ik me jaren geleden door Peer had laten verleiden een mars te jatten. Hij had me notabene overgehaald en uitgerekend hij kreeg daarna wroeging en had het thuis opgebiecht. Natuurlijk waren zijn ouders direct naar die van mij gestapt en natuurlijk had ik het toen gedaan want hij had het opgebiecht en ik niet! Terwijl ik alleen maar meedeed omdat hij het wilde en mijn mond hield omdat ik hem niet wilde verraden. Twee weken huisarrest en de mededeling dat ik niet te vertrouwen was, waren mijn straf geweest.

Nee, ik kon dit toch maar beter voor mezelf houden, veel te riskant. Zuchtend scheurde ik het stuk papier in zoveel mogelijk kleine snippertjes. Hoe meer snippers, hoe kleiner de kans dat iemand die ze ooit zou vinden, er weer een leesbaar geheel van zou kunnen maken.
Alleen God… Die snippers maakten voor Hem natuurlijk niks uit.

_________________________
© Michael van Beek, 2017
[i]**Als je alles loslaat, heb je twee handen vrij om de toekomst te grijpen**[/i]

Gesloten