Ome Sietse | Deel 1

Plaats hier je eigen verhalen.
Gesloten
Michael87
Berichten: 458
Lid geworden op: za 17 aug 2013, 08:22
Vul het getal in: 123
Contacteer:

Ome Sietse | Deel 1

Bericht door Michael87 » di 17 jan 2017, 00:09

1. Aardbeien en wortels


“Hoi.”
“Kom binnen.” Uitnodigend deed de lange, slanke, goed uitziende man in de deuropening een stap opzij.
Gespannen liep ik voor hem uit de kamer in en keek rond. Zag er netjes uit. Langs één wand stonden boekenkasten. Zware kost zo te zien.
“Ga zitten. Wil je wat drinken?”
“Colaatje is prima”, antwoordde ik, terwijl ik op de bank plaatsnam. Mijn ogen gleden langs zijn rug naar beneden en bleven rusten op zijn billen terwijl hij, met zijn rug naar me toe, voor het aanrecht in de open keuken stond. Potverdorie, wat een lekkere kont! Prompt voelde ik mijn kruis groeien. Ik glimlachte. 
“Kon je het goed vinden?”, zette hij twee glazen cola op de salontafel en plofte naast me neer.
“Tommy vindt alles”, grijnsde ik. 
Hij lachte. Lief…
“Wil je eerst een beetje kletsen of zullen we er maar geen doekjes om winden?” Hij keek me indringend aan en legde een hand op mijn kruis.
Ik slikte. “Ehm…”
Hij grinnikte. “Ga ik te snel?”
“Nee, dat niet, maar je bent wel direct.”
“We kunnen eerst wel een beetje kennismaken, hoor”, haalde hij zijn hand weg en nam een slok cola.
Toch een beetje opgelucht haalde ik diep adem. “Nee, hoeft niet.” Zenuwachtig pakte ik mijn glas en dronk het in één keer leeg. 

***

Zijn handen gleden over mijn rug, strelend langs mijn ruggengraat. Zijn ogen keken me van heel dichtbij aan. Zijn wangen gloeiden, hij drukte zijn borstkas tegen me aan.
Mijn hart klopte wild. Ik voelde me duizelig worden. Ongelofelijk verward, blij en beschaamd tegelijk.
“Steven”, mompelde hij. “Ik…” Zijn vingers gleden langs mijn middel.
Ineens voelde ik zijn mond op de mijne. Hij kuste me zacht maar zelfverzekerd, eerst langzaam maar daarna steeds intenser. 
Ik versteende. Paniek! Wat moest ik doen?
Zijn lippen duwden de mijne vaneen, hij streelde mijn tong met de zijne. 
“Nee”, duwde ik hem abrupt van me af terwijl ik mijn broek snel omhoog trok. “Niet doen.” Hijgend keek ik hem aan. “Sorry”, veegde ik mijn mond af en spuugde een keer. Als een speer klom ik de ladder af, klopte het hooi van me af en rende de schuur uit.
“Steven!”, hoorde ik achter me roepen. “Kom terug, ik bedoelde er toch niks mee?”
“Nee!”, schreeuwde ik boos. “Ik wil dit niet!” Ineens stroomden de tranen over mijn wangen. Driftig wreef ik ze weg maar het hielp niks, mijn ogen bleven zich vullen met nieuwe tranen. 
Buiten greep ik beppe’s fiets, zwaaide een been over het zadel en peesde, alsof de duivel me op de hielen zat, het boerenerf af. Verbeten perste ik mijn lippen op elkaar. Verdorie, waarom deed hij dit nou? Het was toch gewoon leuk? Waarom moest hij het nou verpesten?

Als kleine kinderen speelden we al bij Jonas thuis in het hooi. Elkaar onder gooien, lekker stoeien, soms mochten we er zelfs slapen. Samen onder een paardendeken. Het kriebelde maar dat maakte ons niet uit, het was leuk! 
Toen we ouder werden, had Jonas ineens een seksboekje. Met rooie oren hadden we er doorheen gebladerd. Giechelend. Opgewonden ook. “Heb jij al spul?”, had Jonas me op een goed moment gevraagd.
Verlegen had ik mijn ogen neergeslagen. Ik durfde het niet te zeggen. Hoe oud was ik toen? Zal een jaar of twaalf zijn geweest. 
“Ik wel”, had Jonas grijnzend gezegd. Onmiddellijk had hij zijn broek laten zakken en zijn piemel tevoorschijn gehaald. “Kijk maar.”
Nieuwsgierig had ik toegekeken hoe hij begon te rukken. Jemig, wat had ik dat spannend gevonden toen!
“Jij ook”, had hij gezegd. Een beetje beschaamd had ik mijn hoofd geschud, maar Jonas had me overgehaald. “Kom op man, laat je piemel zien!”, had hij aangedrongen en toen had ik het ook gedaan. 

Het werd al snel een spelletje wat we vaker speelden als ik bij hem was. Als ik heel eerlijk was, was het zelfs wel een beetje de reden waarom ik hem op bleef zoeken nadat pake en beppe verhuisd waren. Maar waarom moest hij me nu ineens kussen? Dat was toch iets voor homo’s? 
Vertwijfeld schudde ik mijn hoofd. Een beetje samen seksboekjes kijken en rukken was wel leuk, maar kussen? Jakkes, trok ik een vies gezicht. Misschien kon ik hem voortaan maar beter niet meer opzoeken. Zo moeilijk was dat niet. Sinds pake en beppe de boerderij verkocht hadden en in een kleine aanleunwoning bij het bejaardencomplex woonden, was het toch een pokkeneind fietsen. 

Het rinkelende bellen van de spoorwegovergang trokken me terug uit mijn gedachten. Geduldig wachtte ik tot de trein gepasseerd was en de bomen weer open ging. Hoe laat was het eigenlijk? 
Tijd zat nog, zag ik toen ik op mijn horloge keek. Ik grinnikte. Dat was dan een bijkomend voordeel van Jonas’ geflikflooi. Maar waarom had hij dat nou gedaan? Zou hij soms homo zijn? 

Er verscheen een diepe rimpel in mijn voorhoofd terwijl ik linksaf sloeg, het hobbelige zandpad op dat leidde naar het klein, met klimop begroeide huisje van ome Sietse. 
Zou ik er met ome Sietse over durven praten? Met papa in ieder geval niet. Die zou alleen maar kwaad worden, want zoiets mocht niet, dat wist ik best. Waarschijnlijk zou hij me niet meer vertrouwen, zelfs al zei ik dat ik het niet wilde en Jonas niet meer op zou zoeken. Papa kennende, kwam ik de deur niet meer uit als we bij pake en beppe op bezoek waren. Dat schoot niet op, dan kon ik ook niet meer stiekem naar ome Sietse en zat ik me helemaal stierlijk te vervelen. Vroeger op de boerderij, ja, toen was het leuk bij pake en beppe. Samen met pake de kippen voeren en eieren rapen. Ik kon me de geur van het kippenvoer nog zo voor de geest halen.
En beppe verwende ons altijd. IJsbonbons en koetjesrepen. Thuis kreeg ik zoiets nooit, mama wilde dat we gezond snoepten. Fruit mocht altijd, maar zoetigheid? Dat kwam niet in huis.

Ik reed het erf van ome Sietse op, stapte af en zette beppe’s fiets netjes tegen het hek. 
“Steven?”, Verrast door het onverwachte bezoek, zwaaide ome Sietse de deur open. “Ik zag je aankomen, jongen. Wat gezellig!”
Ieder normaal mens zou nu gezegd hebben, had even gebeld, dan had ik wat in huis gehaald, maar ome Sietse had geen telefoon dus dat kon niet. En zelfs al had hij telefoon gehad, dan nog zou hij niks in huis gehaald hebben want dat vond hij allemaal maar onzin. 
Grinnikend liep ik naar hem toe. “Ik verveelde me”, vertelde ik niks nieuws, want ome Sietse wist heel goed dat er bij pake en beppe thuis niks te doen was.
“En toen dacht jij, ik zal ome Sietse maar weer eens opzoeken”, glimlachte de oude man.
Ik knikte. Aarzelde. Zou ik hem vertellen wat er gebeurd was? Hoe zou hij reageren? Want als ik het vertellen zou, moest ik natuurlijk ook vertellen hoe het zo gekomen was. En om nou te vertellen dat Jonas en ik stiekem seksboekjes keken en rukten, leek me toch niet zo’n goed idee. Nee, ik kon dit maar beter voor mezelf houden.
“Ik had zin in wortels”, lachte ik.
“Kom maar mee dan”, schoot hij zijn klompen aan en ging me voor naar de moestuin. “Hoe is het met papa en mama?”
“Oh, goed hoor”, haalde ik mijn schouders op. Ome Sietse wist heel goed dat het niet waar was maar ik had geen zin erover te praten. 
“En Maarten en Wietske?”
Weer haalde ik mijn schouders op. “Wel goed, geloof ik.”

Samen trokken we wat wortels uit de grond en spoelden ze af onder de pomp. Ik pompte, ome Sietse hield de wortels onder het steenkoude water en wreef ze schoon. 
“Kijk eens”, hield hij me er één voor.
Ik stak hem in mijn mond. “Lekker”, beet ik een stuk af.
“De aardbeien zijn ook rijp”, wees ome Sietse naar rechts. 
“Ook lekker”, grinnikte ik. Ik liet me op mijn knieën zakken en plukte een hand vol, die we ook onder de pomp schoon spoelden. 
“Gauw naar binnen, dan maak ik thee”, zei ome Sietse toen ook de aardbeien schoon waren.

Niet veel later zat ik tegenover hem aan tafel. Op het petroleumstel stond de thee te trekken. De houtkachel brandde, ondanks dat het buiten niet koud was. 
Ome Sietse zag me kijken. “Ja jongen, mijn oude gewrichten worden wat stram. Ik moet het vocht buiten zien te houden.”
Ik knikte. Ome Sietse’s oude huisje was natuurlijk niet geïsoleerd en zo best waren de muren ook niet meer. In de hoek kwam de klimop zelfs naar binnen. 
En toch was het behaaglijk. Gezellig. In gedachten verzonken, stopte ik een aardbei in mijn mond. 

“De thee zal wel klaar zijn.” Ome Sietse pakte de pot van het stel en schonk voor ons beiden een beker vol.
Ome Sietse had geen kopjes, dat vond hij allemaal maar overdreven. Koude kak, noemde hij dat. Gewoon een stevige mok was meer dan genoeg. Eigenlijk vond ik dat wel altijd het leukste bij ome Sietse thuis. Geen schone schijn, gewoon lekker simpel. Dat sprak mij wel aan. Maar ja, de rest van de familie dacht daar heel anders over, die vonden ome Sietse maar een rare. Want wie leefde er vandaag de dag nog net zoals vijftig jaar geleden? Bovendien moest ome Sietse niks van de kerk hebben en dat viel natuurlijk al helemaal verkeerd!
“Hoe gaat het op school, jongen?”
Ik haalde mijn schouders weer op. “Z’n gangetje.” Dat was niet helemaal waar maar dat hoefde ome Sietse niet te weten. Op school hoorde ik er nu eenmaal niet echt bij. Ze vonden me een rare snuiter, ik viel niet zo goed in de groep. Maar waarom? Dat snapte ik zelf eigenlijk niet zo goed. Ik deed toch niks raars, dacht ik. Maar goed.

Ineens verscheen Jonas’ gezicht voor mijn geest. Zijn ogen keken me van heel dichtbij aan.
Ik fronste mijn voorhoofd. Ga toch weg met je stomme ogen, ik wil het niet!

“Is er wat, jongen?”, wilde ome Sietse weten. “Je kijkt alsof je wat op je lever hebt.” 
Ik aarzelde. Zou ik het toch maar vertellen?
“Een meisje misschien?”, grinnikte ome Sietse.
Verschrikt keek ik hem aan. “Nee… Nee”, maar ik voelde mijn hoofd gloeien.
“Dat is toch niet iets om je voor te schamen?”, glimlachte ome Sietse, heel goed wetend dat bij ons thuis over zoiets niet werd gepraat. 
Ik zuchtte.
“Het komt wel goed, Steven”, legde ome Sietse een hand op mijn arm. “Als je maar geen domme dingen doet, want dan zit je eraan vast.”
Ik knikte, nam een paar slokken thee en stopte nog een paar aardbeien in mijn mond. Gewoon niet meer aan denken. Maar ja, dat was makkelijker gedacht dan gedaan. Ik kreeg Jonas’ ogen maar niet uit mijn hoofd. 

“Ome Sietse?”, raapte ik al mijn moed bij elkaar. “Als u iets gedaan hebt wat niet goed is, hoe doet u dat dan?”
“Wat bedoel je, jongen?”
“Nou”, aarzelde ik. “U gaat nooit naar de kerk. Vraagt u dan nooit vergeving?”
Ome Sietse schoot in de lach. “Heb je iets gedaan wat niet mag?”
Ik haalde mijn schouders op. “Weet niet. Het ging per ongeluk. Ik wilde het niet en ik ben er ook meteen mee gestopt.”
“Dan is het toch goed, jongen? Iedereen doet wel eens wat.”
Ik knikte en dacht na. Had hij gelijk? Was er niks aan de hand? Waarom moest ik er dan steeds aan denken? Was dat niet toch een teken dat het verkeerd was? Ik had hem toch even zijn gang laten gaan.

“Ik moet maar weer eens gaan”, schoof ik mijn stoel naar achteren toen de thee op was. “Ik moet op tijd terug zijn voor het eten, anders wordt papa boos.”
Ome Sietse knikte begrijpend. Hij wist heel goed dat papa geen tegenspraak duldde. 

_________________________
© Michael van Beek, 2017
[i]**Als je alles loslaat, heb je twee handen vrij om de toekomst te grijpen**[/i]

Gesloten