Gemaakte vriend, 2: Waarheid

Plaats hier je eigen verhalen.
Gesloten
Alex Thunder
Berichten: 14
Lid geworden op: ma 28 sep 2015, 21:19
Vul het getal in: 123

Gemaakte vriend, 2: Waarheid

Bericht door Alex Thunder » ma 26 okt 2015, 13:05

Roy keek angstig om zich heen. De garderobe had maar een uitgang en hij stond niet bepaald verdekt opgesteld. Hij verstopte zich snel in de rij jassen naast de rij met de baliemedewerker. Opeens klonken er dreunende voetstappen. Roy kon de man die Rock heette in een glimp zien. Hij schrok. Het was een reus van een vent. Hij trainde zo te zien dagelijks. Hij knapte bijna uit zijn bioscoop uniform. Hij had een blokkerig gezicht en een agressief lijkend gezicht. Hij liep rakelings langs Roy's schuilplaats. Hij pakte de drie jongens, die nog steeds verbazend naar het mes in de buik van de baliemedewerker keken, met een hand op en gromde: 'Wij moeten hier geen herrietrappers. Wegwezen!'
Hij nam de jongens mee de garderobe uit. Nadat Rock weg was begon de baliemedewerker de blikjes op te ruimen. Het mes zat nog steeds in zijn buik. Was het zo'n geval dat je het wapen beter niet kon verwijderen, omdat je dan dood bloede? Maar de jongeman deed alsof hij helemaal geen mes in zijn buik had. Nadat hij alle blikjes had opgeruimd deed hij iets wat Roy pas later zou snappen. Hij trok het mes uit zijn buik en drukte het ineen alsof het van papier was. Roy keek naar het gat dat het mes achter had gelaten. De binnenkant leek wel te bestaan uit een soort elektrische pasta. Zodra het mes weg was, herstelde de huid zichzelf, het smolt samen, terwijl er een soort geknetter klonk.
Roy wilde niet weten wat dit menselijk lijkende wezen met hem kon doen als die hem betrapte. Hij stapte achteruit, maar viel over de ijzeren reling van het kledingrek. Hij kwam hard op de grond. Bijna meteen stond het wezen naast hem. Hij keek hem nieuwsgierig aan. Roy keek angstig terug.
'Doe me alsjeblieft niks.' zei hij trillend.
'Waarom zou ik je iets doen? Jij doet mij toch ook niks.'
Het wezen stak een hand uit en hielp Roy overeind. Hij klopte zijn kleren af.
'Heb je je geen pijn gedaan?'
'Dat kan ik beter aan jou vragen.' zei Roy, die naar het in elkaar gedrukte mes keek.
Het wezen lachte. De lach was mooi en betoverend. Roy voelde weer iets in zijn buik en bijna vergat hij wat hij net gezien had.
'Wat ben jij?' vroeg hij zonder na te denken.
'Ik ben een androïde. Een soort robot.'
'Ga weg.'
'Nee, echt.'
De jongeman tilde zijn shirt op en Roy kreeg even zicht op een goed onderhouden borstkas en buik. De jongeman stak zijn hand in een soort gleuf en zijn hele buik klapte naar voren. Roy zag een indrukwekkende verzameling schermpjes, knoppen en draden, bestaande uit dezelfde elektrische pasta als wat hij eerder had gezien.
'Zie je?' zei de jongeman. 'Dat is mijn binnenkant. En zoals je net zag, herstel ik mezelf bij verwondingen.'
'Hoe heet je eigenlijk?'
'De wetenschappers noemen me altijd Tjeerd.'
'Wetenschappers?'
'Ja, ik kom uit een laboratorium, ik moet regelmatig worden nagekeken en onderhouden.'
Roy keek nog eens naar de bedrading. Hij wist wel iets van elektra af.
'Hmm, je bediening lijkt me niet moeilijk. Misschien kan ik het ook wel doen, als ik je handleiding in kan lezen. Heb je ergens een mogelijkheid om te verbinden met elektrische apparaten?'
'De wetenschappers doen altijd iets in mijn nek. Dan pluggen ze iets in. Dan kom ik altijd in een soort wereld terecht. Dan praat ik met een vriend van me.'
'Hoe heb je die leren kennen?'
'Gewoon, ineens bestond ik. En de wetenschappers hebben de wereld gemaakt zodat ik niet doelloos over het internet dwaal. Dan kunnen virussen en hackers me beschadigen. Die wereld is beschermd met firewall en virusbeschermers.'
'Hmm, ik heb de laatste tijd aardig wat ICT vaardigheden gestudeerd. Misschien kan ik ze nog wat verbeteren.'
'Ik weet niet of ik je het lab zomaar in kan krijgen. Het is aardig beschermd. Je kan je vast wel voorstellen wat het leger doet als ze achter dit project komen. Dan moet ik met hen mee.'
Roy pakte Tjeerds handen en keek hem in zijn fonkelende ogen.
'Ik zal je nooit verraden, je geheim is veilig bij mij. Heb je... anders zin om een keer bij me langs te komen?'
'Ach.. waarom niet. Ik moet als een normaal mens handelen. Dat betekent dus ook vrienden maken.'
'Oké, dit is het adres.'
Roy gaf hem een stuk papier met straatnaam en huisnummer. Tjeerd knikte.
'Dat kan ik wel vinden.'
Tjeerd klapte zijn borst dicht en deed zijn uniform goed.
'Zijn er nog meer zoals jij?'
'Een stuk of drie. Allemaal verschillende karakters. Maar we maken nooit ruzie.'
'Roy!!! Waar blijf je nou?! De film begint weer!'
Roy begint de lachen.
'Ik moet weer gaan. Zie ik jde later?'
Tjeerd klopte hem op zijn schouder en glimlachte ook.
'Zeker. Ga maar weer naar je vriend.'
De rest van de film was eigenlijk redelijk saai. Roy zat eigenlijk de hele tijd te denken aan Tjeerd, hij zag de hele tijd zijn gezicht op het scherm. Thomas had het natuurlijk in de gaten. De stompte Roy tegen zijn schouder.
'Aan het dromen?'
'Wat?' vroeg Roy verstrooid.
'Je zit echt niet op te letten hè? Vind je de film nog wel interessant?'
'Tuurlijk wel. Ik denk alleen na.'
'Ik wist het. Is hij leuk?'
'Ja, echt wel. Hij komt een keer langs.'
'Goed bezig gozer.'
Terwijl de film op zijn einde liep werd Roy steeds zenuwachtiger, zou Thomas ontdekken wat Tjeerd was? En als dat gebeurde, wat dan? Die wetenschappers klonken niet echt vriendelijk. En hoe zat het met hemzelf? Kon hij echt verliefd worden op een androïde?

Gesloten