Van de hel naar de hemel, 6

Plaats hier je eigen verhalen.
Gesloten
Alex Thunder
Berichten: 14
Lid geworden op: ma 28 sep 2015, 21:19
Vul het getal in: 123

Van de hel naar de hemel, 6

Bericht door Alex Thunder » ma 12 okt 2015, 20:04

De volgende dag werd Evert met een zwaar hoofd wakker. Hij keek stil naar het plafond. Zijn gedachte waren alleen bij Alex, lieve, onschuldige Alex. Hij had niks gedaan. Hij was alleen in het verkeerde gezin opgegroeid. Evert keek naar Berends hoofd, die, zoals altijd glimlachend en onschuldig kijkend op de kast lag. Het pak hing, keurig op een hanger, aan de kast. De poten stonden er al stille wachters onder, klaar voor een volgende keer.

Evert was met fursuiting in aanraking gekomen vlak nadat Joost verdween. Hij had, zoals zo vaak in die tijd, door de stad gelopen. Verzonken in gedachte. Plots had hij een vreemd soort optocht gezien. Het bestond uit allemaal bontgekleurde figuren. Het waren gewone mensen, dat zag hij meteen. Er liepen, tussen de figuren, ook gewone mensen, sommige in gewone kleren, andere met fototoestellen. Verbaasd, maar nog steeds met een bezorgde blik op zijn gezicht, had hij naar de bontgekleurde figuren gekeken. Sommige speelde met kinderen, andere haalde grappen uit met elkaar. Soms werd er iemand omhelst.
Plots was een van de mensen in gewone kleren, naar hem toe gelopen.
'Hey maatje, waarom dat lange gezicht?'
'Zorgen.'
'Volgens mij kan jij wel een cheer-up gebruiken. Hey Eddy!'
Een pluizige wolf, met munt groene vlekken op zijn pak, kwam naar hen toe. Hij had zijn poten voor zijn snuit gevouwen, alsof hij verlegen was. Het zag er best schattig uit. Er verscheen een klein lachje op Evert's gezicht.
'Zie je, je kan wel lachen. Eddy, laat deze jongen zijn zorgen eens vergeten.'
Voordat die wist wat er gebeurde, werd hij omhelst door de grote wolf. Omdat Evert zijn zomerkleren aan had voelde hij de zachte stof, van het kostuum, tegen zijn blote armen en benen. Hij legde zijn hoofd even onder de zachte snuit.
'Beter?' vroeg de eerste man. Evert knikte.
De wolf liet los en keek hem aan.
'Dat was fijn.' zei Evert, 'net wat ik nodig had.'
'Wat is er dan?'
Evert had, in het kort, over Joost verteld.
'Hmm, dat is niet fijn. Waarom kom je niet mee. We gaan naar het huis van Elise. Daar is een BBQ.'
'Ach, jullie zijn uitgenodigd, ik niet.'
De man riep al weer: 'Hey Christine!'
Een jonge vrouw met zwart haar kwam naar hen toe. De man sloeg een arm om Evert heen en glimlachte.
'Deze jonge vent kan een cheer-up gebruiken. Heb je nog plaats aan tafel?'
'Altijd, zeker voor iemand die opgevrolijkt moet worden. Ga je met ons mee?'
'Euh... waarom niet. Ik heb toch niet zoveel te doen.'
Evert liep rustig met de groep mee.
'Eerste keer dat je fursuiters ziet?' vroeg Christine.
'Ja, ik heb zoiets nog nooit gezien. Wat is dit?'
Christine legde uit wat fursuiters waren, hoe de kostuums werden gemaakt, wat de regels waren van furwalking en welke evenementen er jaarlijks werden geörganiseerd. Evert begon zich steeds meer op zijn gemak te voelen. Toen ze eenmaal bij Christine thuis waren had hij met meer mensen en suiters gesproken. Hij voelde zich, bij deze mensen met hun zachte en knuffelbare hobby, bijna even thuis als bij Joost.
In de weken daarna had hij veel contact met een paar suiters. Ze hielpen hem met zijn fursona maken, de adelaar Berend, en het vinden van de juiste stoffen voor een suit. Want Evert was iemand die graag moeite deed voor dingen. Joost verdween een beetje naar de achtergrond in de tijd dat Evert kennis maakte met de fursuiters. Maar, toen Evert op de school ging werken en nadat hij Alex had ontmoet wist hij voor wie hij wilde gaan. De vrienden die hij ondertussen had gemaakt wisten hoe lastig het was om voor iemand te gaan, alleen al als je homo bent. Daarom werd de furmeeting op het strand geörganiseerd, om Alex het te helpen zien wat Evert was, maar dat hij hem nooit pijn zou doen.
Pas die eerste avond, toen Alex de foto vond, dacht Evert weer aan Joost. Hij vertelde Alex wat hij kon, zonder in detail te treden. Hij hield nog steeds van Joost, maar nu als een broer, niet meer als een geliefde. Hij wou dat hij Joost nog een keer kon zien, alleen om hem dat te vertellen.
Evert stond eindelijk op en kleedde zich gedachtevol aan. Daarna ging hij naar de keuken. Tot zijn verbazing zag hij Roy aan de bar zitten. Hij had een krant opengeslagen en had een mok koffie in hand. Hij keek op toen hij de deur hoorde.
'Hey. Ben je weer wakker?'
'Ja, waarom ben je hier? En waar is Tjeerd?'
'Naar zijn werk. Ik besloot te blijven tot je wakker was. Hoe voel je je?'
'Euh... raar en leeg. Ik mis Alex.'
'Dat kan ik me voorstellen. Ik zou ook gek worden als ik Tjeerd kwijt zou raken, al zal dat niet snel gebeuren.'
'Wat is dat nou met jullie? Het lijkt wel of jullie onafscheidelijk zijn. Jullie relatie is rotsvast en wordt blijkbaar nooit saai. Het lijkt wel of jullie voor elkaar gemaakt zijn, op bijna een griezelige manier.'
'Je zou het zo kunnen noemen. Maar ik kan het niet zeggen, dat zou ons allemaal in gevaar brengen. Ik wil niet dat Tjeerd van me wordt afgenomen. Soms komt er iemand per ongeluk achter en dan is er geen andere keuze.'
'Vertrouw je random people meer dan mij?'
Roy legde zijn hand even glimlachend op die van Evert.
'Vertrouw me. Ooit zullen we het je vertellen.'
Roy keek op zijn horloge, een mooi ding. Groot, maar niet te opvallend, het had een mooie, zacht paarse kleur en zilveren wijzers.
'Hmm. Het is bijna half tien. Weet je al wat je gaat doen?'
'Het liefst zou ik gewoon betalen. Ik wil Alex terug.'
'Dat moet je niet doen. Dan blijven ze je chanteren, daarbij zien gijzelaars hun slachtoffer vaak als risico, Alex kent details over hen en de plaats waar hij is geweest. Zodra ze het geld hebben, willen ze hem het liefst meteen opruimen. Je hebt een back-up plan nodig. Je moet naar de politie.'
'Dan worden er eerst procedures in werking gezet. Dan kan te lang duren.'
Roy voelde in zijn zak. Hij haalde er een insigne uit. Evert keek er naar, het was een insigne van de politie.
'Sinds wanneer zit je bij de politie?'
'Sinds ongeveer een half jaar. Ik kon meteen beginnen bij het plaatselijke bureau. Vertrouw je mij? Dan kan ik het bureau inlichten.'
Erik beet op zijn lip. Durfde hij het aan? Voordat hij kon beslissen ging zijn mobiel af. Hij keek verschrikt naar Roy. Die knikte.
'Ik heb opneem-apparatuur op mijn mobiel. Neem maar op. We hebben dan de opname en mijn woord. Vertrouw me.'
Roy haalde een of ander ingewikkeld geval uit zijn zak en sloot die aan op Evert’s mobiel. Die pakte daarna op.
'Met Evert.'
'Evert ...': klonk een bange stem. Evert's hart sprong op, het was Alex.
'Alex! Gaat het met je? Voel je je goed?'
'Ja... Luister goed. Je moet, het geld... voor vanmiddag 2 uur bij het park brengen. Bij de fontein... Ik hou van je, onthou dat.'
'Ik hou ook van jou. Ik zie je snel weer.'
Toen werd het gesprek afgebroken. Evert zuchtte diep. Roy had ondertussen zijn mobiel gepakt en belde naar iemand. Evert zat een beetje verstijfd in zijn stoel. De woorden die hij hoorde van Roy drongen niet tot hem door. Alex was veilig... voorlopig. Maar hij wist niet hoe lang het zou duren. Hij stond op, op het moment dat Roy neerlegde.
'Goed, het bureau neemt de zaak aan. Ze zijn nu bezig om alle informatie over jullie op te vragen. Wat ik me wel afvraag: Hoe kom je, binnen een paar uur, aan een half miljoen?'
'Oh... ik heb altijd wat achter de hand.'
Terwijl Roy in de woonkamer bleef staan liep Evert naar zijn slaapkamer. Toen hij even op het bed ging zitten, om de code te pakken, sprong er iets omhoog. Hij greep het uit de lucht. Het was een van zijn pillendoosjes. Hij voelde weer die steek. Ook dit geheim had hij nog niet aan Alex verteld. Het geheim dat hem een zelfde lichaam als zijn broer had gegeven. Hij wilde er eigenlijk mee stoppen, of eigenlijk minderen. Als hij dan een beschermend lichaam wilde, moest hij maar echt gaan trainen.
Hij liep naar het nachtkastje en trok die open. Tussen de rommel vond hij wat hij zocht. Een brief die een paar dagen geleden met de post was gekomen. Hij las hem nog een keer.
'Hey Evert,
De resultaten zijn groots. Zeker met jou en de andere. Als je aankomende dinsdag langs komt, kunnen we de laatste resultaten meten en kijken of je door wil gaan. Je bent een van de beste die we ooit gehad hebben. Ik hoop je snel te zien.
Sjoerd.'
Dinsdag was over twee dagen. Als hij Alex voor die tijd kon redden, kon hij zeggen dat hij wilde stoppen. Maar het was altijd interessant om te luisteren naar wat Sjoerd te zeggen had. Hij was al voor de derde keer een volgend stadium in gegaan. Hij was benieuwd wat het volgende was. Misschien was het, juist nu, een goed moment op te stoppen. Dan hoefde hij Alex niet meer voor te liegen.
Hij pakte de code en opende zijn kluis, een aantal keurig gebonden stapeltjes bankbiljetten, lag in de kluis. Hij pakte een koffer onder zijn bed uit en deed het gevraagde geld erin. Daarna sloot hij de koffer en de kluis. De koffer had een code, die hij met dikke stift op de onderkant schreef. Hij hoopte dat de ontvoerder niet al te stom waren. Hij nam de koffer mee naar Roy.
'Ik ben klaar.'
'Ik kreeg net telefoon van het bureau. Er is iets vreemd aan de hand.'
'Wat dan?'
'Ze wilden jouw dossier opvragen bij de rechtbank, maar ze kregen geen toegang. Blijkbaar ik jouw dossier geklasseerd door een hogere instantie voor mensen zonder een status A. Met andere woorden, je bent of een geheim agent, of je wordt onder toezicht gehouden .'
'Euh... wat?'
'We moeten nu naar het bureau. Daar zit iemand op ons te wachten.'
'Euh... oké. Snel dan, het is bijna tijd.'
De twee vertrokken uit het penthouse en reden naar het politiebureau van de stad. Daar aangekomen zagen ze meteen de mannen in pak. Een van hen vroeg hen de reden van het bezoek. Toen hij die doorgaf hoorde Evert toevallig een woord uit de portofoon. Even sprong zijn hart op... zou het soms? Ze reden door en stapte uit.
'Dit is wel erg groots.' zei Evert.
'Een status A classificatie krijg je niet zomaar.' zei Roy. 'Heb je nooit iets gemerkt?'
'Nee, nooit. Dan hebben ze hun werk vast goed gedaan.'
De twee gingen het politiebureau binnen, langs nog meer mannen in pak. 'Doorlopen naar die ruimte.' zei een toonloos.
Eenmaal in die ruimte viel een persoon meteen op. Hij was reusachtig en gespierd. Hij droeg een mooie, blauwe blouse, een nette, zwarte broek en witte sportschoenen. Zijn gezicht was hard, maar hij leek altijd te lachen. Evert rende naar hem toe en omhelsde hem.
'Ik heb je zo gemist.' zei hij, terwijl geluidloze tranen over zijn gezicht rolde.
De man streek glimlachend door Evert's haar.
'Ik jou ook. Fijn je weer te zien, broertje.' zei Joost.

Word vervolgd.

Gesloten