Na de vakantie op het park had het normale leven weer zijn greep op onze vrienden gekregen. Zoals vaak gebeurt leek het wel een eeuw geleden dat zij in de bungalow op het park genoten van hun vakantie. Op de terugweg naar huis hadden ze nog gauw een krant gekocht. Het artikel gewijd aan het afgebrande restaurant maakte hen niet veel wijzer. Er stonden geen bijzonderheden in, die hen meer vertelden dan ze al wisten. En nu ze weer in hun dagelijkse bezigheden ondergedompeld waren, leken alle buitenissige gebeurtenissen ver weg en raakten ze in de vergetelheid. Ze spraken er ook niet over als zij anderen over hun vakantie vertelden. Men zou denken dat ze niet goed bij hun hoofd waren. Maar 's avonds in bed mijmerden ze nog wel eens over de vreemde dingen die er tijdens hun vakantie gebeurd waren. Maar ook dat werd steeds minder en na een tijdje werd er helemaal niet meer over gesproken.
De twee vrienden raakten steeds meer aan elkaar gehecht. Ze genoten in hun appartementje van het samenwonen en toen ook de situatie thuis voor Ronald verbeterde was er helemaal niets dat hun geluk verstoorde.
Op een dag stond Ruben plotseling oog in oog stond met Fred. Hij was op weg naar de Hema voor een nieuwe fluitketel en liep zo in gedachten, dat hij Fred niet zag en tegen hem aan botste. Hij mompelde een verontschuldiging en wilde doorlopen.
"Ho ho vriend, wat een verrassing, hoe is het met jou?"
Ruben keek in het grijnzende gezicht van Fred.
In een klap was hij weer bij zijn positieven: "Hé kerel wat leuk jou weer eens te zien. Hoe kom jij hier verzeild? Zullen we ergens een kop koffie pakken?"
Fred reageerde enthousiast en Ruben zei:
"Ik moet nog wel even een boodschap doen hier."
"Dan loop ik toch met je mee, gezellig."
"Hoe is het met Marty?" vroeg Ruben.
Ruben zag dat Freds gezicht versomberde.
"We zijn niet meer samen. Ze wilde mij voor haar alleen maar dat kon ik haar niet beloven. Uiteindelijk hebben we besloten ieder onze eigen weg te gaan. Zij is in het huis blijven wonen en ik ben hier naar toe verhuisd."
"Goh wat jammer, het was zo'n toffe meid. Dus jij woont nu hier in de stad?"
Ruben wist op dit moment ook niet meer te zeggen.
Zij waren op de huishoud afdeling beland en hij pakte uit het schap een waterketel.
"Even afrekenen en dan kunnen we...," zei hij opgewekt.
Hij had niet zo'n zin in een heel verhaal van Fred over zijn problemen en hoopte dat het gesprek wat gezelliger zou zijn.
Tred was hem voor: "Ik zal je niet vermoeien met een relaas van het hele gebeuren. Als je dat nog eens wilt horen, vertel ik het je wel."
Vrolijk pratend liepen ze samen naar de Korenbeurs en zochten een plaatsje in de zon.
"Hèhè, wat ben ik blij jou weer te zien," benadrukte Fred nog eens hun onverwachte ontmoeting.
"Ik ook, want ik heb het steeds jammer gevonden dat onze vakantie zo vervelend is geëindigd."
Fred kreeg een kleur en zei:"Dat is nu helemaal over hoor Ruben. De hele sfeer op vakantie was broeierig en ik ontmoette voor het eerst twee homo's waar ik vrijuit tegen kon zijn en daaruit ontstond eigenlijk mijn flirtgedrag. Achteraf begreep ik dat zoiets nooit had mogen gebeuren. Maar eerlijk gezegd had ik het ook niet willen missen want het heeft heel veel in mij losgemaakt. Nu weet ik waar ik sta en wat ik wil.
Ruben was blij met de openheid van Fred. Dit bood mogelijkheden om in de toekomst een normale vriendschap met Fred op te bouwen.
Hun koffie werd gebracht en voor ze er erg in hadden was er zo een uurtje voorbij.
"Kom, ik moet opstappen want Ronald weet niet waar ik blijf."
Ruben vroeg: Ga je nu nog koken voor jezelf?"
"Ja ik probeer zo gezond mogelijk te leven en zeker niet af te zakken."
Een moment twijfelde Ruben of hij Fred zou vragen met hem mee naar huis te gaan en een hapje mee te eten maar het leek hem beter dat eerst met Ro te bespreken.
Bij het afscheid beloofden ze elkaar het contact te herstellen en wisselden ze nog snel hun telefoonnummers uit.
"Doe Ronald de groeten van mij," riep Fred tegen Rubin, toen hij weg fietste.
Opgewekt reed Ruben naar huis, waar een ongeruste Ronald een zucht van verlichting slaakte toen hij de sleutel in het slot van de voordeur hoorde.
"Waar ben jij zo lang gebleven, is er iets gebeurd?" begon hij meteen tegen Ru.
Dit was nu echt iets voor Ro. Die wilde het liefst dat hij zo snel mogelijk naar huis kwam en was ook altijd wat achterdochtig was als hij later was dan gewoonlijk. Ruben zelf vond het heerlijk wanneer hij onderweg een kennis of vriend tegen het lijf liep waar hij lekker mee kon kletsen. Hij was nogal gauw te porren voor een praatje en dacht er dan niet aan dat Ro thuis ongerust op hem zat te wachten. Ruben zelf zou nooit aan Ro vragen waarom hij, later dan verwacht, thuis kwam. Nu was dat ook niet nodig want Ro vertelde altijd spontaan al uit zichzelf waarom het later was geworden.
Hij zette de fluitketel met een lichte klap op de tafel en zei: "Hier, heb je je fluitketel van de HEMA, ik hoop dat het de goeie is. Dan ga ik nu nog wat huiswerk maken. O ja, ik kwam in de stad Fred nog tegen. We zijn bij de Korenbeurs iets gaan drinken."
Zonder Ronalds commentaar af te wachten, verliet hij de keuken. Ronald beduusd achterlatend.
Achter zijn bureau zittend had hij toch wel spijt van zijn houding tegenover Ro. Hij wist zo langzamerhand ook wel dat die snel ongerust was als hij later thuiskwam dan gewoonlijk en nu door zijn terloopse opmerking over Fred het natuurlijk helemaal niet meer had.
Rubin ging bij die laatste gedachte opeens rechtop op zijn stoel zitten en vroeg zich oprecht af of Ro daar redenen voor had. Was het zo dat hij nog steeds meer dan gewone belangstelling voor Fred had en Ronald zich daar zorgen om moest maken? Ruben moest toegeven dat Fred hem meer deed dan hij verwacht had. Sinds hij Fred had leren kennen op vakantie was die niet uit zijn gedachten geweest. Hij was erg van hem als persoon onder de indruk. Maar ook weer niet zo dat hij een gevaar was voor zijn relatie met Ro. Hij vond Fred een toffe gast en wilde hem graag in zijn vriendenkring hebben.
Hij kreeg een kleur en voelde een warme gloed door zijn lijf trekken. Nee, hij hield met heel zijn hart van Ronald. Hij hoorde hij de deur van de kamer zachtjes opengaan. Hij draaide zich niet om, zelfs niet toen hij Ro zachtjes hoorde kuchen.
"Kun je me geen moment alleen laten?" vroeg hij Ro en keek hem verliefd aan.
Roland wist niet hoe vlug hij bij Ruben moest komen en sloeg zijn armen om hem heen.
Hij kuste zijn lief en zocht met zijn tong een opening om Ru op te winden. Ronald zelf stond strak van de spanning en leidde Rubens hand naar zijn stijve paal. Gehaast begonnen ze elkaar uit te kleden. Even later trok Ruben Ronald aan zijn hand mee naar hun slaapkamer waar ze samen op het bed vielen. Ze drukten hun onderlijven opgewonden tegen elkaar en bewogen zich al schurend op en neer. Kreunend voelden ze hun hoogtepunt naderen. Nog even het tempo wat opvoeren en daar ontlaadde zich hun pikken. Uitgeteld maar voldaan, bleven ze tegen elkaar liggen.
"Ik begin honger te krijgen."
"Is dat een wenk om voor het eten te gaan zorgen?" Ro keek Ruben lachend aan. Ruben knikte en Ro sprong uit bed.
"Even douchen, dan ga ik beginnen. Ik zie je over een half uurtje wel beneden.
Vijf minuten later hoorde Ru hem naar de keuken lopen.
Ruben dook nu onder de douche en in de keuken pakte Ronald de boodschappen uit de tas die op het aanrecht stond en begon aan het klaarmaken van het eten.
Tegen half zeven kwam Ruben naar de keuken en schoof aan tafel. Ze aten met smaak en Ruben gaf een kort verslag over zijn ontmoeting met Fred. Na het eten ging Ruben opnieuw aan het werk.
Ronald zette koffie, zoals hij altijd deed. Normaal dronken ze samen koffie in de woonkamer, ondertussen kijkend naar GTST. Ro aarzelde, niet goed wetend wat te doen.
Kwam Ru nu in de kamer zijn koffie opdrinken of moest hij hem zijn koffie brengen? Hij besloot rustig af te wachten. Op slag van acht uur kwam Ruben naar de kamer, pakte zijn koffie en zakte in een hoek van de bank en samen keken ze naar GTST. Na afloop verdween Ruben opnieuw in zijn studeerkamer. Ronald waste de koffiekopjes af, ruimde alles op en nam ineens een flink besluit. Hij voelde er niets voor om de hele avond alleen in de kamer te gaan zitten. Hij bedacht bij wie hij een uurtje op bezoek kon gaan. Hij kon bij pa en ma aanwippen. Sinds het weer goed was tussen hem en zijn ouders kwam hij regelmatig met of zonder Rubin bij hun op bezoek.
Hij trok zijn jas aan en riep vanuit het halletje naar Ruben: "Ik ben een uurtje naar pa en ma, tot straks!"
Opgelucht dat hij niet meer in de benauwde kleine flat was, haalde hij diep adem en fietste in een rustig tempo naar zijn ouders. Hij moest nog steeds wel wennen in het kleine flatje. Hij, die gewend was aan een vrijstaand huis met een flinke tuin. Hij miste vooral de mogelijkheid om even de tuin in te lopen. Nee dat was onmogelijk met een balkonnetje van nauwelijks twee vierkante meter, Toen hij achterom naar binnen ging, riep hij zo luid mogelijk: "Goed volk" en stapte de keuken in.
Ma was juist de koffiekopjes aan het opruimen en zei: "Ha jongen, gezellig dat je er bent." Ronald liep naar zijn moeder en gaf haar een dikke zoen.
"Zullen we gezellig hier in de keuken blijven zitten, ik heb geen zin in TV kijken?"
"Mij best, maar loop dan even naar pa om hem gedag te zeggen."
Ro liep naar de kamer, stak zijn hoofd om de hoek van de deur en riep: "Ha ouwe, alles goed?" Zijn vader gaf nauwelijks antwoord, zo verdiept was hij in het sportprogramma. Ronald trok de deur zachtjes achter zich dicht en liep terug naar de keuken. Ma had al een glas cola voor hem ingeschonken en er een gevulde koek naast gelegd.
"Ma, ik word veel te dik", lachte hij maar zette toch zijn tanden in de lekkernij.
Intussen ratelde ma aan een stuk door.
7 oktober 2015 © Torenvalk
Hier stopt voorlopig dit verhaal. Ruben en Roland zijn gelukkig met elkaar. Ze staan aan het begin van hun leven samen. Misschien schrijf ik nog wel eens een vervolg.
Nu wordt het tijd om de pen aan Hans Bernard terug te geven,