Van de hel naar de hemel, 4

[Alex Thunder]

Fursuiting.

In een flits voelde Alex zijn voet wegglijden.
'Nu is het voorbij.'
Toen gebeurde er iets wat hij niet verwacht had, de adelaars-man stond binnen een halve seconde bij hem en pakte zijn hand. Hij lag plat op zijn buik, in het gras van de klif.
'Ik laat je niet los', zei hij grommend.
Een schok ging door Alex heen, het was de vervormde stem van Evert! Pas nu zag hij dat het een soort masker was, dat Evert droeg. Van een afstandje had het heel echt geleken.
'Kom jongen, werk even mee.'
Pas toen wist Alex weer dat hij onder aan een klif hing. Hij zette zijn voeten tegen de rotswand en trok zichzelf op. Even later lagen de twee hijgend op het gras, een zucht wind streek over Alex’ gezicht, en hij keek opzij. Hij ging rechtop zitten en wreef een lok uit zijn gezicht.
'Evert, ben jij dat echt?'
De adelaar knikte en deed kalm zijn hoofd af. Het bleek een compleet masker, die zijn hoofd helemaal omsloot. Geïnteresseerd pakte Alex het aan, de stof was heel zacht en de details indrukwekkend, zelf de snavel leek echt, scherp en dodelijk.
'Wou, wat mooi. Waar heb je dit laten maken?'
'Ik heb het zelf gemaakt. Stoffen uit het buitenland, uren zitten naaien en ontwerpen.'
'Zijn die stoffen niet hartstikke duur.'
'Je zult er verbaasd van staan hoe erg dat meevalt. Als je het laat maken ben je al snel een paar honderd euro kwijt. Als je het zelf doet iets van 90 tot 150. Je moet er wel uren voor werken en kei veel geduld hebben. Ik heb er iets van anderhalve week over gedaan. '
'Maar... wat is het nou precies?'
'De officiële naam is fursuit. Of, letterlijk vertaald, harig pak.'
'Zijn er... meer?'
'Veel meer dan je je kunt voorstellen. In alle hoeken en gaten zitten er wel wat. Meestal ontmoeten we elkaar tijdens festivals of meetings.'
'Wouw... dat lijkt me geweldig, al die pluis.'
'Kom, dan eten we iets en leg ik het uit. Beneden is een pannenkoekenrestaurant.'
'Lekker!'

Even later zaten de twee achter twee borden pannenkoeken. Het bleek dat in het restaurant nog meer fursuiters zaten, bijna alleen maar.
'Fursuiting bestaat langer dan je denkt. Ken je die mascottes van het Amerikaans basketbal of van high schools? Nou, daar is het zo'n beetje begonnen. Sommige mensen merkte dat ze het zijn en vonden dat ze ook privé dit konden doen. Elke fursuit stelt een karakter voor, een fursona. Dat karakter is een furry. Het kan elk dier voorstellen die je je kunt bedenken. De fursona is een anthro karakter. Wat betekent: een dier met menselijke eigenschappen, zoals praten en op twee poten lopen. Veel films en computerspelletjes gebruiken furry karakters. Vooral kinderen vinden ze leuk, zonder dat ze beseffen wat het is.'
'Doen jullie dit ook voor kinderen?'
'In zekere zin. Een van de soort meetings die wij hebben heet furwalking. Dat betekent dat wij ons ergens omkleden en dan de straat opgaan.'
'In kostuum?' Alex trok een wenkbrauw op.
'Yush, dat gebeurt vaker dan je denkt. Wij, als fursuiters, vermaken dan de menigte. Zoals ik al zei, vooral de kinderen vinden de felle kleuren prachtig.'
'Zijn jullie een soort straatartiesten?'
'Voor het gemak zou je het zo kunnen noemen. We vermaken de mensen en spelen wat met elkaar.'
'Knal je nergens tegenop, met zo'n masker?'
'Daarvoor hebben we spotters: mensen, zonder masker, die meelopen en ons in de gaten houden. Er zijn ook fotograven en socialisers.'
'Nou, alles is duidelijk goed geregeld.'
Evert legde een hand op die van Alex.
'Accepteer je het?'
'Lieve, lieve Evert, het maakt mij niet uit in welke sferen je je bevind. Ik zal altijd naast je staan.'
Evert omhelsde Alex.
'Bedankt lieverd. Geniet lekker van je pannenkoeken. Ik ga even naar de wc.'

Op het toilet keek Evert opgelucht in de spiegel. Alex had zijn eerste geheim goed opgenomen. Maar hiermee was het nog niet voorbij. Er zouden er nog velen volgen. En sommigen werden pijnlijk, andere knuffelbaar. Snel waste Evert zijn handen en ging terug. In het restaurant verdween zijn glimlach direct. Alex was weg. Hun tafel was leeg.
Snel liep Evert naar een ober met een staart aan zijn broek geknoopt.
'Pardon, waar is die jongeman die daar zat?'
'Die? Oh die liep net het restaurant uit, met een of andere vent. Hij leek niet blij maar zei dat het goed was.'
'Wat is de rekening?'
Evert smeet twee briefjes van tien op de toonbank, greep zijn masker en rende naar buiten. Eenmaal buiten keek hij verschrikt rond.
'Alex!?' riep hij, over het bijna verlaten strand 'Alex?!!!!'

Wordt vervolgd