Mark en Martijn (deel 6)

[Dolphinboy]

Mark en Martijn
Door Roy Davenport

Deel 6: Een prille liefde

Op het moment dan hun lippen elkaar raken voelt hij zich als in de zevende hemel. Alle emoties van de laatste paar dagen komen tot uiting in die ene alles zeggende eerste zoen. Maar dan als beide jongens weer een beetje over de eerste aangename verrassing heen zijn treedt bij Martijn ook meteen de twijfel tegemoet. Als hij voor zich kijkt, kijkt hij recht in die mooie donkerblauwe ogen van Mark. Je ziet nog net een paar kleine gele streepjes door het blauwe heen. Die ogen spreken nu boekdelen. Alles kun je er in lezen, Liefde, geluk, maar ook verwarring en twijfels. Zou dat bij hem ook zo zijn?

“Mark”.
“Martijn”.

Beide jongens schieten in de lach als ze op hetzelfde moment elkaars naam uitspreken, Uiteindelijk is het Martijn die als eerder verder gaat

“Mark, uhm lieverd? Spreekt hij voorzichtig uit, proevend van de nieuwe dimensie die hun relatie zojuist verkregen heeft. Dat klinkt eigenlijks best wel raar, maar ook goed te gelijk.

“Wat betekend dit nu voor ons?” Ik bedoel, uhm, Ja kweet het niet wat ik bedoel”. Martijn heeft moeite met uit zijn woorden komen. Hij wil nu zoveel vragen aan Mark dat hij niet weet waar en hoe te beginnen.

“Ik weet het ook niet Martijn, Het enige dat ik weet is dat ik al heel lang verkikkerd ben op je, en nu, nu het lijkt alsof ik je heb gevonden wil ik je niet meer laten gaan”. En Mark pakt nogmaals de handen van Martijn beet. “We zullen het vast moeilijk krijgen samen. Samen ontdekken wat dit nu voor ons, en onze vriendschap betekend. Maar ik weet wel dat ik nu geen gewone vrienden meer met je wil zijn lieve Marty, dat kan ik nu niet meer. Niet nu ik weet hoe het voelt om meer dan dat te zijn. Door de emoties slaat de stem van Mark af en toe een beetje over en Martijn moet moeite doen om alles te verstaan.

“Nee Mark, ik ook niet, je hebt gelijk. Ik hou ook heel veel van jou. Al heel erg lang al weet ik dat nu pas. Maar ik bedoel, hoe moet dat nu verder. Op de korfbal en op school, En thuis natuurlijk. Ow nee wat vertel ik Mams? Haar hart zal zeker breken als ik haar vertel dat ik, uhm, ja dat ik Homo ben”, en Martijn begint weer zachtjes te snikken,

“Nee Martijn dat denk ik niet lieverd. Ik heb gisteren met je mams gepraat weet je nog. Ik heb haar toen verteld dat ik al heel lang verliefd op je was en me geen raad wist met mijn gevoelens en je daarom maar ben gaan afstoten en negeren ensow. En toen zei zij tegen mij dat het allemaal wel goed kwam. Als ik maar eerlijk was tegen jou, Ik heb zo het idee dat ze dit allang vermoedt van je maar dat ze zich stil houd om jou de kans te geven er voor jezelf mee te komen”.

“Denk je dat echt?” Vraagt Martijn hoopvol en hij krijgt weer een klein lachje op zijn gezicht. “Maar hoe moet dat dan verder bij jou thuis, Met jouw Ouders. Want die weten natuurlijk ook nog van niks. En wat moeten we tegen Jolante zeggen. Die is nog maar zo jong die begrijpt er straks helemaal niets van natuurlijk

“Kweet het ook niet Martijn” zegt Mark. “Dit is allemaal zo nieuw, nog zo onwerkelijk. Ik weet niet eens zeker of ik nu wakker ben of niet. Auw, Hey waarom doe je dat nou” als Martijn hem vervolgens in de arm knijpt

“Opdat je zeker weet dat je niet droomt lullo. Denk dat nooit meer okay. Dit gebeurt echt hoor je me. Ik weet zeker dat ik heel veel om jou geef. En natuurlijk is alles nog nieuw. Dat maakt het nu juist zo spannend. En weet je? Er is iets dat ik je nu alvast kan beloven!”

“En dat is?” vraagt Mark aan Martijn.

“Dat ik nog vele malen vaker door jou gezoend wil worden. Beginnend met wel meteen nu”. En Martijn pakt Mark zijn hoofd met beide handen vast en brengt voor de tweede keer zijn lippen naar die van Mark toe. Mark die nu weet wat er gaat gebeuren doet zijn ogen dicht en ditmaal als hun lippen elkaar raken voelen ze de warmte van elkaars lippen. Het lijkt wel of ze in vuur en vlam staan en ze hebben nergens geen oog meer voor. Ook niet voor de tijd. Dan worden ze opgeschikt door een roffel op de deur en allebei vliegen ze verschrikt bij elkaar vandaan. De deur wordt voorzichtig opengeduwd en om de hoek verschijnt een hoofd.

“Denise” roepen beide jongens in koor en jawel hoor het is Denise die nu breed lachend de kamer binnen komt lopen.

“Ik dacht dat jij me gister nog ging bellen Martijn” zegt ze gespeeld verontwaardigd waarna ze naar het bed toe loopt en Martijn een kus op het voorhoofd geeft. “Hoe is het nu jongen, weer een beetje tot rust gekomen? Of vliegen de vlammen al door het dak?” gaat ze verder ondertussen een steelse blik werpend op Mark. Mark die ondertussen nog geen enkel benul heeft van het gesprek dat zich tussen Martijn en Denise heeft afgespeeld weet zich even geen houding te geven.

Denise die dit wel in de gaten heeft loopt naar Mark toe en geeft hem een dikke knuffel. “Tis goed jongen. Martijn en ik hebben gister voordat ie naar jou toe ging een erg goed gesprek gehad. Okay ik ben nu misschien wel een beetje jaloers op je maar het is goed zo.”

Mark is hierdoor even zo verrast dat hij niet weet wat hier nu weer op te zeggen. Dan als hij even hulp zoekend naar Martijn om kijkt kan die zijn lachen niet meer inhouden. Grinnikend zit Martijn daar op bed. Zijn haren helemaal door de war en zijn wangen knalrood. Wat is het toch ook een lekker ding denkt Mark op hetzelfde moment dat Denise tegen Martijn zegt:

“Wat ben je ook een lekker jong soms”. Als Mark dit hoort dan schiet hij ook in de lach en Denise staat er een beetje moedeloos verloren bij. Maar ook dan schiet Denise in de lach en het lawaai van hun gezamelijke lach schalmt door de hele kamer heen.

Auteurs Bericht: Sorry jongens, voor het langere wachten. Deel 6 stond al een tijdje klaar maar omdat ik niet goed wist hoe verder te gaan heeft plaatsen even op zich laten wachten. Inmiddels ben ik alweer druk bezig met deel 7 en 8 en ook voor een deel 9 liggen de ideeën globaal klaar. Blijf me in de tussen tijd schrijven over jullie mening over dit verhaal want dat houdt het leuk voor mij om door te gaan. En laat anders even een berichtje achter op het forum Mark en Martijn: Alle Delen.

GRTS Roy Davenport