Bosbessen plukken (deel 17)
Zonder verpinken ging Frank met een hand in mijn onderbroek.
Vanzelfsprekend had zijn suggestie wat bij me uitgelokt. Hij kon dat voelen.
'Zijn wij anders dan de rest? Is er een reden waarom wij ons zouden inhouden?' vroeg hij alsof hij extra bevestiging bij me zocht.
'Er is geen enkele reden.'
Hij trok aan de elastiek van het broekje en ik hielp Frank maar al te graag met wat hij wilde. Hop, met een grote teen wipte ik mijn onderbroek uit de andere voet.
Ik kon niets bij hem doen omdat hij achter me lag.
Zijn linker omvatte mijn ballen en schacht.
'Kalm aan.' Ik hapte naar adem en had moeite me te beheersen.
'Als je dit niet wil, zeg het me dan.'
'Ik wil niets liever. Je moet oppassen of ik kom te vroeg.'
Hij loste zijn greep. Wanneer ik me op de rug gekeerd had, gaf ik rukjes aan zijn ondergoed.
'Uitdoen!'
'Lijkt me een schitterend idee.'
Ik trok intussen mijn marcelleke uit.
Frank ging voorzichtig te werk. Daar hield ik van.
We lagen op onze rug.
'De rits van de tent staat nog open.'
'Laat ze maar open. Het doet eigenlijk deugd dat erotisch briesje te voelen.'
'Ik voel het ook.' loog ik, want ik voelde enkel zijn vingertoppen, even zacht als de wind.
We kropen na het vrijen onhandig de tent uit. Het leek de beste manier om de slaapzakken proper proberen te houden.
Onze tent stond aan de buitenzijde van de groep opgesteld en gelukkig was het aardedonker. Ik zat op mijn knieën in het gras en voelde zijn hand op mijn schouder.
'Wat doe je?'
'Mijn handen afvegen aan het gras.' zei ik.
'Laten we gaan zwemmen.'
'Dat mag niet als het donker is.'
'Dat weet ik. En dan?'
Hij trok aan mijn arm. Mijn vingers waren glibberig net als mijn buik.
Het zwembad lonkte als de enige verlichte plek in de omgeving. We moesten oppassen om niet te struikelen zonder zaklamp. Behoedzaam gleden we in het water. Er heerste complete rust op de camping.
Het regende zacht. Dat zag je aan de druppels die uitdijende kringetjes in het water maakten.
Ik zwom enkele malen over en weer. Zwemmen zonder zwembroek geeft een zalig gevoel van vrijheid.
Met de ellebogen op de rand van het bad keken we naar de bliksemflitsen. Er stak meer wind op. Het gerommel werd luider.
'Er hangt een nieuw onweer in de lucht.'
Spaarzame grote druppels bevestigden deze uitspraak. Ik kuste het natte gezicht van een naakte jongen.
'Zou het veilig zijn in het water tijdens onweer?'
'We gaan beter terug in de tent.'
Ik hielp Frank op het droge.
'Het is niet waar.'
'Ik kan het niet helpen. Het is jouw schuld.'
Zelf was ik slap, Frank integendeel...
'Stel dat iemand ons ziet. We moeten uit het licht gaan.'
We zetten het op een lopen.
Onderweg gingen de hemelsluizen open. Frank ging naast me tegen de vlakte. Het zal een uitschuiver geweest zijn in het natte gras.
'Heb je je pijn gedaan?'
'Ik denk dat ik iets gebroken heb.'
'Wat doet er pijn?'
Hij greep me vast, trok me omlaag en leidde mijn hand naar zijn stijve piemel.
'Dit.'
'Je bent me ten schande.'
'Het kan echt. Je kan hem breken als hij stijf is.'
'Je zou een bliksemafleider kunnen zijn. Verkoold is erger dan gebroken. Vooruit de tent in.' beval ik met gedempte stem.
We droogden ons zo goed mogelijk af met één kleine handdoek. De tent geurde naar chloor en vochtige kleren.
Frank scheen met de zaklamp op mijn kruis.
'Doe die uit.'
'Gewoon even controleren.'
Dan richtte hij de lichtstraal op zichzelf. Een penisfractuur had hij met zekerheid niet opgelopen.
'Schimmenspel.'
Een schaduw tekende zich af op de binnenkant van het zeil.
'Doven, nu.' siste ik.
'Ja pa. Geen schrik. We hebben een buitentent.'
We lagen op onze rug naar de regen te luisteren die roffelde op het tentzeil.
'Ben je nog altijd stijf?'
'Voor de rest van de nacht denk ik. Een blikseminslag gaat dat niet verhelpen. En jij?'
'Hij is terug helemaal ontwaakt.'
'Dat wilde ik horen. Kom hier...'
Als zachte druppels tintelden zijn vingers over mijn huid. Windstoten rukten aan de tent. De haringen zaten gelukkig stevig genoeg in de grond.
Bliksemflitsen verlichtten onregelmatig onze lichamen als een blacklight.
Frank legde zich boven op mij en stootte. Ik legde mijn handen op zijn dijen, zijn spieren voelde ik samentrekken. Hem naar me toe trekkend duwde ik ritmisch tegen.
In tegenstelling tot zijn poep, mals en kneedbaar, bonkte zijn kruis hard tegen me aan. We beschikten in die tijd lang nog niet over een schokdempend vetlaagje. Frank kreunde gesmoord.
'Sst...'
Tenslotte kwam de vochtige handdoek van pas. We hadden minder zaad geloosd dan bij de eerste beurt.
We gingen even plassen tegen de omheining achter de tent.
Het was aardedonker buiten maar het regende niet meer.
Terug binnen wreven we het grasmaaisel van onze voetzolen.
'Ik vind mijn ondergoed niet.'
'Ik ook niet zonder zaklamp. Doe geen moeite. We vinden ze morgenochtend.'
Het onweer verjoeg de warmte. Omdat het frisser was,ritsen we de slaapzak toe.
Het enige wat ik wilde: naakt tegen Frank aanliggen.
'Sorry. Ik heb me helemaal laten gaan.' zei Frank.
'Die sorry begrijp ik niet. Wat was je vurig. Dat wil ik nog een keer.'
'Wil je voor een derde keer gaan?'
Ik kneep in Franks bil.
'Niet overdrijven jij.'
We werden gewekt door het morgenlicht.
'Stel je voor dat we overslapen zouden zijn en ze ons in ons blootje in de slaapzak hadden gevonden.' bedacht ik.
'Dat zou nogal een openbaring geweest zijn.'
We zochten proper ondergoed en sokken. Onze tent was opgevouwen voor de laatsten wakker waren.