Bosbessen plukken (deel 8)
We zwegen tot we Alex stek bereikten.
'Zet je fiets maar bij de andere.'
Ik volgde Alex tot aan de achterdeur. Toen die merkte dat ik niet volgde door de open deur kwam hij terug naar buiten.
'Kom je niet binnen?'
'Toch maar niet.'
'Gewoon een stap naar binnen zetten en je bent over de drempel.'
'Weet ik. Het zou een stap te ver kunnen zijn.'
'Ik weet dat je het leuk zal vinden.'
Alex kwam tegen me aan staan en leidde m'n handen onder zijn shirt.
'Voelt dit goed? Niet bang zijn me aan te raken.'
Alex gedroeg zich lief en voorzichtig.
Ik probeerde mijn ademhaling rustig te houden.
'Is het je eerste keer?'
'Niet echt.'
'Ik denk dat 'niet echt' betekent 'eigenlijk wel'. Laat me even doen.'
Alex leidde mijn rechterhand tot bij zijn kruis. Zijn eigen rechter voelde aan mijn bobbel aan de buitenkant.
'We weten nu van elkaar dat we ongeveer hetzelfde voelen. Het wordt nog beter als we bij elkaar kunnen zien wat we voelen. Ik ga je mooi vinden. Dat weet ik nu al zeker.'
Ik vond Alex ongetwijfeld ook een aantrekkelijke jongen. Hij had kort donker haar en donkere ogen die bij zijn type pasten. Hij had fijne gelaatstrekken. Ik viel niet op struise bonken. Geen macho zag ik in Alex maar wel de uitstraling van iemand die wist wat hij wilde. Daar hield ik van.
'Ik heb een vriend.' zei ik.
'Zou kunnen.' antwoordde Alex. 'Ofwel wil je van me af.'
'Ik denk dat ik beter m'n eigen bed opzoek. Dat is verstandiger.' zei ik.
'Ik versta het woord nee. Het was een aangename avond met jou, eentje zonder einde. Intussen maak je van mij een bedelaar. Dat wil ik niet. De geest geraakt wat uit de fles. Spijtig, ik wil iets wat jij ook wil. Maar je durft niet, denk ik. Wil je hier nog even wachten? Ik haal een balpen en een papiertje.'
Ik kreeg Alex naam, adres en telefoonnummer.
'Je bent welkom. Ik hoop dat je achteraf tot de vaststelling komt dat je wat hebt gemist. Tijdens het weekend ben ik thuis telefonisch bereikbaar. Dat spreekt gemakkelijk af.'
Het briefje stak ik in mijn portefeuille. Ik wilde het meermaals versnipperen en weggooien. Het lukte me niet als had ik een pact met de duivel gesloten. Misschien zou ik Alex ooit telefoneren of opzoeken. Wie was ik? De bewuste avond met Frank had iets groots in me opgewekt, iets zondig, iets fout. Nu was ik losgeslagen. Ik wilde die ervaring opnieuw. Met Frank voelde het heel goed, dit niet.
De week nadien vond ik Frank nog steeds niet op zijn kamer. Ik werd ongerust. Hij kon ziek zijn. Of erger, hij kon een ongeval gehad hebben. Of... Ik mocht geen erge dingen fantaseren.
Ik kende zijn telefoonnummer noch zijn thuisadres. Marc wist enkel zijn woonplaats. Daar kon ik weinig mee. De verhuurder contacteren was een brug te ver.
Voor mij werden het de meest ongelukkige weken die ik ooit meemaakte. Dat ik misschien homo was, daar viel goed mee te leven vroeger, toen het een gedachte bleef. Frank maakte dat vermoeden realiteit. Mijn leven was een leugen. Ik haatte mezelf en het rolletje van vlotte jongen dat ik speelde.
Halverwege de derde week pas lag er een brief onder mijn deur geschoven.
Frank Dictus stond er als afzender op de enveloppe.
Gretig scheurde ik ze open.
'Liefste Wim' luidde de aanhef. Ik heb nagedacht over hoe ik het zou formuleren. Het moet 'liefste' zijn. Zo moet ik je noemen. Frank schreef klein en netjes. Ik was een tijd zoet met het lezen en herlezen van enkele A4'tjes.