Dank jullie wel allemaal!
En Guido dikke kus terug natuurlijk.
Het verhaal is af wat mij betreft, half open eind, maar ik denk dat het wel goed komt met Stan.
Wat hierna komt weet ik nog niet, ik ben aan het broeden.
Jablan: ik heb opvallend weinig research gedaan. Ik heb een empatische duim, waar ik veel uit kan zuigen.
En daar lieg ik een beetje. Wat ik voor dit verhaal heb opgezocht waren wat websites uit christelijke hoek waar over het homoseksueel zijn gesproken wordt. Ik vond wat ik verwachtte. Ook voor wat Bijbelteksten ben ik aan het surfen geweest.
Het hele verhaalidee kwam los na het zien van een aflevering van Uit de Kast, van Arie Boomsma. Die aflevering ging over een jongen uit streng christelijke hoek. Ouders hadden er veel moeite mee, zijn zussen werden moe van de omgeving waarin "iedereen het zo jammer voor hem vond dat hij altijd alleen zou blijven". Ik vond het een intrigerende aflevering.
Even wat over mijzelf: ik ben voortgekomen uit twee geloofsbewuste ouders. Twee geloven op één kussen. Zoals mijn vader altijd uitlegde met de grap: "Ik ben katholiek en mijn lieve vrouw gelooft op haar eigen heidense wijze."
Mijn moeder was Nederlands Hervormd. Getrouwd eind jaren vijftig, en dat gaf wat reuring toen.
Dat maakt dat je bewust er mee omgaat, respect én interesse voor elkaars geleerde zienswijze.
Ik ben Nederlands Hervormd gedoopt (die kerk had er wat minder moeite mee), heb hier in het zuiden veel vaker een katholieke kerk van binnen gezien dan een protestantse en heb op een RK-basisschool en RK-MAVO gezeten. Daar leer je van, dat zorgt dat je er veel over nadenkt en uitzoekt. Leert dat er verschillende inzichten zijn.
Misschien dat ik daarom dit verhaal zo heb kunnen schrijven. Al moet ik toegeven dat ik even begon te zweten toen halerwege mijn verhaal het verhaal van Michael begon. Uit de praktijk, een ervaringsdeskundige. Ik was even bang door de mand te vallen en bepaalde zaken structureel verkeerd neerzette.
Wat ik probeerde neer te zetten is dat ik vind dat iedereen zijn eigen keuzes moet kunnen maken, in alle vrijheid. Natuurlijk moest het goed aflopen met Stan, mijn rechtvaardigheidsgevoel liet me geen andere keus. Hij moest zich gelukkig voelen, zijn gevoel kunnen volgen.
Maar Loek ook.
Ik kan hem niet veroordelen, wil hem ook niet veroordelen. Als hij het gevoel heeft dat hij die waarden en normen moet volgen omdat hij zich anders zijn daden niet meer kan verantwoorden, dan heeft hij mijn volste respect.
Het wringt bij Stan's ouders. Het is een patstelling waar niemand uitkomt. Als zij zo vastzitten aan die normen na al die jaren, hoe kunnen ze die dan compleet overboord zetten? Het verhaal eindigt dan ook bij een solide maar voorzichtig compromis.
Wie ben ik om te bepalen wat goed of fout is voor een ander?