Bosbessen plukken (deel 18)
Onderweg op de trein zaten we niet zo toevallig samen met Geert en Ellen.
Ze zagen er moe uit net zoals wij vermoedelijk.
Ik had heel bewust de hand van Frank in de mijne genomen.
Dat teken verdiende hij van me.
Mogelijk konden Geert of Ellen het opmerken. In ieder geval lieten ze niets blijken.
Vanaf het station had ik nog een rit met de bus voor de boeg. Frank werd opgehaald met de auto.
'Je kan met ons meerijden.' zei hij. Hij had reeds in het station van vertrek zijn aankomstuur doorgebeld.
'Dan moeten jullie een omweg maken tot bij mij thuis.'
'Mijn vader doet dat zonder probleem.'
Zoals dat altijd is bij aankomst met een groep verdween iedereen snel na even vluchtig uitwuiven.
Ik hield niet zo van afscheid nemen en muisde er liever stil vandoor.
Ook Franks moeder kwam mee.
Ik schudde deftig handen, een beetje op m'n hoede.
Ze deden super vriendelijk.
Frank kreeg een stevige omhelzing van beiden.
'Eindelijk krijgen we je eens in het echt te zien.' reageerde Franks mama.
Ik zat naast Frank op de achterbank. We hadden veel te vertellen. Ik schrok er niet voor terug het woord te nemen.
Toen ik thuis aanbelde, voelde ik me onwezenlijk. Hoe zouden ze reageren?
Het deed deugd dat mijn moeder oprecht blij was me te zien. Knuffelaars waren we niet thuis. Dat deed geen afbreuk aan de goede verstandhouding in ons gezin.
Tegen etenstijd kwam vader ook opdagen. Aan tafel herhaalde ik een deel van onze belevenissen.
'Heeft hij zich een beetje gedragen?' vroeg mijn vader aan mij.
Hij noemde Frank zelfs niet bij naam.
'Wie bedoel je? Yves?'
'Ja, Yves.' Ik hoorde de aarzeling in zijn stem.
'Ben je zeker? Of bedoel je Geert en Johan? En Frank niet te vergeten? Ja die hebben zich allemaal goed gedragen.'
Mijn antwoord kwam snel en mijn vader werd rood toen hij door had dat hij de mist in ging. Hij had de naam Frank zelfs niet in zijn geheugen zitten. Het zal ook mijn fout geweest zijn dat de naam Frank zelden viel thuis.
De volgende dagen verliepen normaal op kleine incidenten met vader na.
'Ik ga vrijdag naar Frank en blijf een nacht slapen.'
'Moet dat?'
'Of twee nachten? Ik zeg niet 'moeten.' Dat jij daar geen behoefte aan hebt, kan ik begrijpen.' Mijn vader beet op zijn lip. Moeder keek neutraal toe. Ik las een onderdrukt krulletje in haar mondhoeken.
Ik ben nooit een rebel geweest. Mijn vader is geen boeman. Mijn intentie is nooit geweest hem te kwetsen. Je houdt voor altijd een kind-ouder relatie. Maar ik was volwassen, mondig en stond stevig op mijn benen. Verbaal moest hij tegen mij stilaan het onderspit delven. Dat moet hij begrepen hebben. Waarschijnlijk had hij meer tijd nodig dan moeder, heb ik later gedacht. Op dat moment stond ik klaar voor de aanval.
Als het kon voor Frank, dan was ik vastberaden om twee nachten bij hem door te brengen.
Frank onthaalde mijn intentie op gejuich bij mijn eerstvolgende telefonisch contact.
'Ik wil me niet opdringen.'
'Het moet gedaan zijn met je voorzichtig gedoe. Je bent meer dan welkom.'
Frank woonde amper 50 km bij me vandaan. Door de nodige overstappen met het openbaar vervoer nam de trip veel tijd in beslag.
De mama en de broer waren thuis. Zijn papa was gaan werken, logisch op een vrijdag. Ik gaf Franks broer en de mama een hand. Frank kreeg een zoen. Dat voelde vreemd in gezelschap. Ik kon hem onmogelijk een hand gegeven hebben omdat hij mijn vriend was.
Ze reageerden niet op de zoen tot mijn opluchting.
Franks broer was twee jaar ouder en verstond de kunst te praten in deze voor mij onwennige situatie.
'Eindelijk krijg ik je eens te zien. Dat kleine fotootje zei me niks. Ook nu kom je me niet bekend voor. Tja , we zaten ooit samen op school maar twee jaar verschil is te veel.'
Ik herkende deze jongen ook niet. Ik bestudeerde zijn gelaatstrekken. Buiten de blauwe ogen en lichter haar leek Jorgen op Frank. Hij was iets kleiner en steviger van lichaamsbouw. Soms merk je snel de klik met iemand. Tot mijn opluchting gebeurde dat.
Frank troonde me mee naar zijn slaapkamer om mijn tas neer te werpen. Netjes de kamer, ruim ook, tweemaal zo groot als de mijne schatte ik. Zo minimalistisch had ik een jeugdkamer niet verwacht. Er hing enkel een foto van een Blauwborst, groot, scherp en ingekaderd.
'Nooit in het echt gezien.'
'Als er Roodborstjes, bestaan, moeten er Blauwborstjes zijn. Zelf gefotografeerd.'
'Gek! Ik studeer biologie en ken een Blauwborst.'
Er stond een veldbed.
Dat betekende dat we op zijn kamer de nacht zouden doorbrengen. Ik had me voorbereid om te kamperen in de woonkamer.
'Dit is de kamer van mijn broer.'
Frank gooide even de deur open voor we naar het gelijkvloers gingen. Ik begreep onmiddellijk waar hij op doelde toen ik de wanorde zag.
Hoe kunnen broers zo verschillen? vroeg ik me af.
Ik kan weinig boeiends vertellen over de vrijdagavond.
Franks vader kwam thuis van het werk en het eten stond klaar.
Het enige verschil kon het extra bord zijn. Franks zus was getrouwd vernam ik nogmaals, mijn bord kon het verschil niet maken.
Ik kan alleen maar vertellen dat de verstandhouding na de kennismaking met Franks ouders nu een week geleden, normaal was. 'Normaal' verwonderde me gezien onze eigen 'situatie'.
Er heerste een routine van afruimen en afwassen na het eten. Ik kreeg een handdoek toegeworpen ten teken dat ik erbij hoorde.
Franks broer Jorgen viel wat stil tijdens het bekijken van de film 'In the name of the Rose''. ' Ikzelf had het lijvige boek van Umberto Eco' gelezen maar de film niet gezien. Thuis beschikten we niet over een videorecorder.
Ik vond Jorgen grappig. We hadden regelmatig blikken van verstandhouding uitgewisseld. Hij was mijn compagnon geweest om samen te spannen tegen Frank, wat ik natuurlijk niet meende.
Ik discussieerde wat met Frank bij het slapen gaan over wie het veldbed zou nemen.
We wilden beiden het veldbed uit beleefdheid. Tenslotte gaf ik toe om het bed van Frank te nemen. Het had iets, romantisch kan ik niet stellen omdat Frank in het veldbed sliep, om het bed te nemen waar mijn vriend altijd in sliep.
We hadden geen geluid gehoord voor we uit bed kwamen. Franks ouders waren vertrekkensklaar toen we gedoucht in de keuken kwamen.
Ze gingen een dag naar de stad. Laatste week van de solden.
'Jullie kunnen mee.'
We bedankten in koor. Frank had er ook geen zin in een dag in de stad rond te slenteren, ik veronderstel ook niet in ouders die over je schouders meekijken.
Frank en ik toefden wat in de tuin keuvelend op de zetels.
Jorgen toonde zich een langslaper.
Toen we het middagmaal gingen nemen, verscheen hij ten tonele, 'alive and kicking'.