Bosbessen plukken (deel 12)
Wat viel er te verwachten van de examens? Ik had zelfvertrouwen getankt omdat ik een jaar ouder werd en omdat ik beter studeerde. Dan sta je steviger in je schoenen.
Daarenboven dacht ik beter te kunnen inschatten wat de profs van me verlangden. Ik wist dat je op een mondelinge proef moest vechten voor wat je waard bent en je niet van de wijs mocht laten brengen door bijvragen van de prof.
Frank zat in zijn maag met de zes weken afwezigheid door ziekte. Hij had zijn cursussen grondiger dan ooit gestudeerd met de gekregen nota's van Anja die net als hij vorig jaar bij de betere studenten was geëindigd. Toch had hij angst. De leemte die het niet kunnen volgen van een hele periode lessen had achtergelaten voelde imens aan.
De liefde gaf positieve energie. Hij voelde zich gelukkiger dan ooit.
De liefde bracht ook onrust. Het voelde als een juiste beslissing om het grote vuur op waakvlam te zetten gedurende de examens. Gelukkig stemde Wim er mee in.
Zowel Wim als Frank stortten zich op hun studies. Ze kwamen hun intenties om elkaar niet te veel te storen na. Natuurlijk namen ze wel de tijd om te ontspannen. Niets was beter om dat te bereiken dan samen gaan joggen en een babbel tussen de examens door. Er een Platonische periode van maken, lukte niet. De druk moest al eens van de ketel.
'Wat zijn je plannen morgen?'
'Wat dacht je? Examen afleggen toch?'
'Dat weet ik, maar daarna?'
Wim had een dag eerder gedaan en ging voor hij met zijn vrienden het einde van de examens ging vieren, even bij Frank langs.
'Dan wil ik je zo snel mogelijk zien.'
'Ik zal je opwachten.'
'Wat zijn je plannen?'
'Samen iets gaan eten?'
'Klinkt romantisch. En daarna?'
'Man, je daagt me uit.'
'Een wild feestje met ons twee dus.'
'Concentreer jij je maar op je laatste proef morgen.'
'Pas jij maar op dat je morgen niet met een kater wakker wordt.'
Ik wachtte Frank na zijn laatste toets op aan de faculteit. Ik zag hem druk in gesprek met twee medestudenten en stond hem te observeren.
Toch mooi mijn vriend vrolijk in gesprek te zien.
Mijn vooroordelen over die teruggetrokken jongen van vroeger moest ik definitief opbergen. Het gezelschap kwam mijn kant op. Ik ging me niet verstoppen.
'Hé, ik had je niet opgemerkt.'zei Frank. Hij verraste me met een zoen.
Jongens kussen elkaar niet in het openbaar.
Frank stelde me voor aan de beide jongens die daarna hun weg gingen.
We stapten met onze fiets aan de hand door het stadscentrum.
'Hoe ging je examen?'
'Geen probleem. Eén bijvraag gekregen en vlot kunnen antwoorden.'
'Heb je iets in gedachten om te gaan eten?'
'Iets simpels.'
'De frituur hier op de hoek?'
'Goed, dan hoeven we niet te zoeken. Ik heb zin in iets vettigs.'
'Hoe vettiger, hoe prettiger.'
'Dat is voor straks.'
Er kwam vrijheid en uitgelatenheid in de plaats van inspanning en stress.
Onder brutaliteit, dwaasheid en vreugde, lag een laagje schaamte, bij mezelf dan toch.
We zaten tegenover elkaar met een friet met veel mayonaise.
'Waarom heb je me gekust daarstraks?'
'Mocht ik je niet kussen?'
'Ja maar, je vrienden waren erbij.'
'Mochten die dat niet zien? Trouwens, het zijn mijn vrienden.'
'Ze zouden kunnen denken dat wij...'
'En dan?'
'Het was toch gênant.'
Ik keek in de donkere glimlachende ogen van Frank. Ze waren gastvrij en nodigden uit om steeds opnieuw de reis ernaartoe te maken.
'Ik weet wat je bedoelt. We hoeven ons niet te schamen. Denk niet dat ik ga tongzoenen. Zo ver zal ik niet gaan. Ik voel me gewoon vrolijk en er is niets mis mee dat mijn vrienden zien dat je mijn vriend bent. Dat ben je toch?'
'Dat ben je zeker.' haastte ik te zeggen en sloeg de ogen neer.
'Weten jouw vrienden van ons af? Weten je ouders dat je homo bent? Dat heb je me nog nooit verteld?'
Frank merkte dat hij een delicaat onderwerp had aangesneden.
Hoewel we onze stemmen gedempt hadden, schrok ik ervoor terug dieper op het onderwerp in te gaan.
Ons plan lag onuitgesproken vast terwijl we naar Franks kot fietsten. De uitgelaten sfeer was desondanks veranderd in ingetogenheid.
We kwamen in de gang naar zijn kamer een meisje tegen in minder goede stemming.
Frank deed zijn kamerdeur langs binnen op slot.
'Geen pottenkijkers gewenst. We hebben zeeën van tijd. Zit het ook erg in jou hoofd?'
'Het is het enige wat in mijn hoofd zit. 'Zonder aan examens te denken heerlijk samen met jou...', is alles wat ik nog kan denken.'
'Bij mij ook. Gek dat dit zo sterk kan zijn. Eerst een douche?'
'Altijd goed. Zal ik je uitkleden?'
'Met de kleren aan in de douche is onlogisch. Nee, het gaat me zonder hulp lukken.'
Frank toonde zich teder. Dat was een van zijn troeven. We hadden ons samen gevouwen tot één geheel op het vertrouwde bed van Frank.
Er leefde een wild dier in mij. Dat heette Passie. Diep in mezelf wilde ik getemd worden en rust vinden... Frank kon me temmen op een meesterlijk rustige manier.
'Heb je er moeite mee homo te zijn?'
'Dat denk ik niet. Ik weet het lang genoeg.'
'Altijd al? Ik heb het eigenlijk altijd geweten maar het heeft een tijdje geduurd voor ik het beseft heb. Sinds wanneer heb jij het echt geweten?'
'Daar staat geen datum op. Het is een proces. Het gebeurde al veel vroeger. Waarom moet je dat weten?'
'Omdat je er moeite mee hebt dat ik je kuste.'
'Dat moet toch niet in het openbaar.'
'Dat klopt deels. Maar moet ik het verstoppen? Ik was blij je te zien en het is maar een kus.'
'Ik kan het niet helpen dat ik het gênant vind.'
'Ik ervaar dat probleem minder. Dat is nog een vraag: wie weet er intussen dat jij homo bent?'
'Weten jouw vrienden het?'
'Sommigen weten het. Ik verkondig het niet van de daken hoor. Hoe zit het me jou? Je gaf me geen antwoord. Wie weet het?'
'Niemand. Dat is niet waar. Lea weet het misschien. En die jongen ook, ik kan niet op zijn naam komen, gelukkig maar.'
'En je ouders?'
'Nee.'
'Oh nee. Dat is toch moeilijk.'
'Jouw ouders?'
'Ja, ze weten het al lang. Ik zat slecht in mijn vel op school vroeger, dat weet je. Het is er uit gekomen met veel tranen.
Een zegen is, dat ik van school veranderd ben. Mijn ouders hebben mijn probleem verteld aan de klastitularis. Ik ben heel goed opgevangen door die man.
Ik heb tenslotte verteld dat ik homo ben, niet met de grote trom. Aan sommige mensen. Ik ben onvermijdelijk over de tongen gegaan. Daarna werd alles beter dan in onze vroegere school.
Ga jij het nooit aan je ouders vertellen?'
'Het is moeilijk. Sinds jij er bent is mijn geheim groter en onverdraaglijker geworden. Hoe moeten we het doen in de vakantie? We gaan nu naar de Ardennen. Zullen we elkaar daarna pas weerzien in september? Hoe kunnen we afspreken? Ik heb je zes weken moeten missen toen je ziek was. Tot september lukt niet.'
'Niets is moeilijk, alles is moeilijk. Voor mij was ooit moeilijk wat het voor jou nog altijd is.
We hebben iets echts met elkaar. Het is niet vol te houden dat je het thuis verzwijgt, lijkt me.'
'Weten je ouders het dan van ons?'
'Natuurlijk weten ze het. Ik kon het niet voor mezelf houden. Ze zijn een beetje blij. Een schoondochter zal het nooit worden, weten ze allang. Ze willen niet dat ik alleen blijf later...'
Het gesprek en wat daarna gebeurde vervloeide in elkaar.
Wat bijdroeg tot het zorgeloze leven tijdens de vakantie waren de schoolresultaten.
Zowel Frank als Wim behaalden gedroomde punten. Frank presteerde nog beter vanuit zijn angst tijdens zijn ziekte te veel leerstof gemist te hebben.
Ik plukte de vruchten van een gebeterd leven en mogelijk speelde de factor 'Frank' mee bij mijn toegenomen discipline.
Tot grote vreugde van mezelf en van mijn ouders behaalde ik onderscheiding.
Ik maakte voor het vertrek gebruik van dat gunstige gesternte om mijn ouders de lastige boodschap te brengen.
Dat andere nieuws liet hen achter in een vreemde sfeer van verwarring.