Bosbessen plukken (deel 9)
Ik ben ziek, erg ziek geweest maar inmiddels wat beter. Ik heb klierkoorts, mononucleose ofwel de kusjesziekte. Dat is raar want de enige die ik kuste ben jij... Hopelijk ben jij gezond gebleven.
Het spijt me dat ik je niet eerder verwittigde. Ik was serieus ziek met hoge koorts. Het voelt als een excuus om je niet eerder een bericht gelaten te hebben. Je zou ongerust kunnen zijn wegens mijn afwezigheid. Ik hoop inderdaad dat je dat je dat een beetje bent maar het was fout van me om je nog niets geschreven te hebben. Ik zal thuis moeten blijven tot mijn levertesten terug normaal zijn. Dat zou nog enkele weken kunnen duren.'
Hij liet in de brief zijn adres en telefoonnummer achter.
Ik zocht die avond een telefoonhokje op en belde mijn kleingeld op naar Frank.
Terug op mijn kamer herlas ik de brief verschillende keren opnieuw voor ik zelf tot in de late uren aan het schrijven ging.
Hij schreef: 'Ik mis je.' en veel mooie gedachten. Zijn mooie gedachten wilde ik dringend beantwoorden.
Op de campus kreeg ik van medestudenten de opmerking: 'We zien je zo weinig.'
Ik had voorlopig geen zin om uit te gaan en studeerde afgesloten van de wereld rondom mij. Frank zat diep in mijn hoofd. Het papiertje van Alex zat nog steeds in mijn portefeuille. Gelukkig had ik Alex afgewezen die avond. Het had weinig gescheeld. In mijn fantasie was ik nadien wel verder gegaan.
'Jongens als wij willen hetzelfde. De ervaring is altijd anders. Ik kan je een nieuwe geven. Met jou heb ik de klik. Dan wordt het altijd goed.' Zo verwoordde Alex het. Met dat afscheid stuurde hij me die bewuste avond de nacht in.
De gedachte aan Frank had me ervan weerhouden Alex te contacteren ondanks mijn avontuurlijke geest.
Alex maakte geen kans meer.
Ik scheurde het papiertje in stukjes.
Intussen had ik drie brieven van Frank ontvangen.
Ik koesterde ze.
De volle zes weken gingen voorbij vooraleer we elkaar opnieuw ontmoetten, zes weken tijd om te bezinnen. We spraken zo snel mogelijk na de les bij Frank af.
We hadden romantische brieven geschreven. Papier is geduldig en laat toe gedachten helder te formuleren. Ik had nood aan antwoorden. Frank gaf me hefbomen waar ik mee aan de slag kon. Het was duidelijk dat hij verder stond dan ik. Misschien verzette de tijd in stilte meer werk dan woorden. Tijd is vaak een goede vriend.
De plooien moest ik zelf glad strijken.
Het opgestapelde gemis maakte het weerzien zinderend.
'Ik ben lang niet meer besmettelijk.' verkondigde Frank.
'Kom hier. Voor mij ben je uiterst besmettelijk. Het heeft een tijdje gesluimerd maar nu heb ik het echt te pakken.'
'Ga je ook ziek worden?'
'Niet ziek. Gek. Gek van jou ben ik. Ik ga dat niet wegmoffelen of er onzeker over zijn.'
Frank smolt in mijn armen. Lang gekoesterde en onmogelijk geachte hoop was bij hem omgezet in realiteit.
'Ik moet je iets vertellen.' zei ik toen we aan het tafeltje zaten waar we normaal het damspel speelden.
Ik vertelde Frank over mijn avond met Alex. Ik verzweeg weinig details. De jongen luisterde zonder te onderbreken.
'Ik ben blij dat er niets gebeurd is.' eindigde ik.
'Dat ben ik ook.' mompelde Frank.
'Het is gemakkelijk het je te vertellen, maar ik ben er niet fier op. Het zal me niet meer overkomen.'
'Je hebt een kans gemist.' grijnsde Frank.
'Ongetwijfeld. Het zou me vooral een schuldgevoel opgeleverd hebben. Dat is er zelfs zonder echt in de fout te gaan.'
'Geen schuldgevoel hebben. Ik zal eerlijk zijn. Je hebt een mooi hemd aan. Ik zit te bedenken dat ik die knoopjes wil los maken, één voor één.'
'Als jij dat doet, heb ik geen bezwaar. Ik wil jou ook uit de kleren, in het volle daglicht.'
'Ik was eerst.'
'Al goed.'
Frank keek me aan met een uitdagende onbevangenheid.
'Ik heb me nog niet gedoucht.'
'Wat een toeval, ik ook niet...'
'We gaan samen.'
'Kunnen zien wat je zal voelen.' Iets in die trend had Alex gezegd. Ik verlangde ernaar Frank naakt te zien. Ik liet me geduldig uitkleden.
'Als laatste ga ik je standbeeld onthullen.'
'Maak maar voort. Je staat lang genoeg rond me te draaien.'
'Laat me je nog even uitdagen. Ik ben dol op je in je onderbroek. Het is mooi te zien welke feestzaal er achter je gevel zit. Doe zelf je sokken even uit.
'Je moet me niet verlegen proberen te maken.'
Toen ik poedelnaakt voor Frank stond, zei ik: 'Dit is geen solotentoonstelling.'
Ik wilde onbeschaamd zijn. Toch was het in het volle licht een beetje vreemd en tegelijk opwindend niks te kunnen verstoppen. Ik keek toe hoe ikzelf hard werd.
'Je lijkt me niet verlegen.'
'Het mag een beetje vooruitgaan. Help je zelf maar uit de kleren.'
Franks bleke, melkwitte huid was hoogst aantrekkelijk in het witte kamerlicht. Zijn tamelijk donkerbruine haren hadden een glans die naar rood neigde. Op zijn sproetenvrije huid zag je nauwelijks geboortevlekjes. Door zijn schaars aanwezige lichaamsbeharing zag hij er maagdelijk uit. Ik associeerde zijn huid met die van lichthuidige meisjes op Middeleeuwse schilderijen. Zijn gezicht en lichaamsbouw waren fijn. Je kon zijn ribben zien als hij achterover boog en zijn armen omhoog hield bij het uittrekken van zijn onderhemdje. Hij beschikte over mooie gespierde benen en elegante armen zodat 'uitgebalanceerd' een correcte typering was.
'Wat we gaan doen, kan niet fout zijn.' opperde Frank.
'Niemand hoeft ons de les te spellen. De fout is wat ze ons wijs gemaakt hebben. De gedachte dat we iets verkeerd doen, wil ik niet hebben.'
'Die fase ben ik gepasseerd. Met jou in de buurt kan ik nergens spijt van hebben. Je bent mooi. Ik ga je aanraken. Jij hebt ook mijn toestemming niet nodig om de klok te luiden.'
Samen in de douche genoten we van een 'dampend' voorspel.
Eens afgedroogd konden we niet van elkaar afblijven. Hij liet me niet los onderweg naar zijn opengespreide bed
Lust laaide hoog op. Zijn handen kriebelden, aaiden en liefkoosden mijn huid. Er kwam een laagje rust over de lust.
Mijn hartslag bonsde traag tot in mijn oren. Als ik een poes zou geweest zijn dan zou ik gespind hebben.
De gelaatsuitdrukking van Frank stond op ernstig.
'Je kijkt zo serieus.'
'Dit is ook serieus. Hoe moet ik dan kijken?' glimlachte hij.
'Afblijven.'
Hij raakte onverwacht mijn keiharde piemel aan.
'Dat is voor straks. Nog even wachten.'
We lagen een tijd later, na ons verfrist te hebben, opnieuw samen op bed.
'Vond je het in orde?'
'Natuurlijk. Wat anders? Wat moet ik antwoorden?' reageerde Frank.
We moesten wennen aan elkaar en leren wat de ander leuk vond. De eerste keer gebeurde gewoon. Het was onvermijdelijk geweest. Deze keer beleefde ik veel bewuster. Ik had zes weken gewacht, noodgedwongen moeten wachten.
'Je moet het niet evalueren.' zei Frank. 'Ik genoot van jou en jij van mij. Het spreekt voor zich dat je probeert het naar mijn zin te maken. Dat doe ik ook maar het hoeft geen na te streven doel te zijn. Goed dat het voor jou ook nieuw is. Dat maakt het voor mij gemakkelijker.'
Dat kon ik beamen. Ik begreep des te meer dat ik echt iets voor Frank voelde nadat ik hem weken had moeten missen. Het intermezzo met Alex had me enkel gesterkt in mijn keuze.
'Begaan we een zonde?'
'Neen, dat doen we niet. Dat wil ik je niet meer horen vragen.' Frank klonk streng.
'Het voelt heel goed. Desondanks zegt een stemmetje...'
'Dat stemmetje ken ik.'