Bosbessen plukken (deel 7)
Ik zat dromerig in de les de volgende dag, nogal onder de indruk van de voorbije avond. Mijn leven stond ofwel op zijn kop of viel in de juiste plooi. De waarheid zal in het midden gelegen hebben.
Ik wist dat het ooit ging gebeuren. Ik wist dat het een jongen moest zijn. Lea kon ik niet zomaar wegzetten als een vergissing. Het hoofdstuk met haar vormde een ontkenning van wie ik was.
Onze prille relatie had ik terecht beëindigd. Lea had ik vervangen door Frank. Ik had min of meer onverwacht seks met hem gehad. Dat ging gevolgen hebben. Daar had ik niet over nagedacht. Ik had verwachtingen gecreëerd. Frank had verstand. Hij was gevoelig en lief. De elektriciteit tussen ons had ik al bij onze ontmoeting in de winkel gevoeld en aanvankelijk ontkend. Wat zat ik toch te piekeren. Als ik de klok kon terugdraaien zou het precies hetzelfde verlopen zijn.
'Zou het gemakkelijk geweest zijn om ongelukkig te worden met Lea, of zou het een moeilijke weg worden om het geluk te vinden bij Frank?' Die vraag kon ik op die jonge leeftijd onmogelijk bedenken.
Ik ontsnapte niet aan Ria.
'Slecht geslapen?'
'Nee. Onverwacht goed.'
'Onverwacht goed? Je was de hele tijd aan het dromen in de les.'
'Het is uit met Lea.'
'Dat is oud nieuws.'
'Ik heb iemand anders.'
'Proficiat. Ik snap het, je bent verliefd.'
'Zou kunnen. Het is anders, sterker. Het lijkt in het dubbel. Ik ben van de kaart.'
'Was het bij Lea dan maar half?'
'Ik meende het oprecht met haar. Nu voelt het anders, méér en echter.'
Later zou ik Ria alles vertellen, na de vakantie. Het brandde op mijn tong maar ik vond het voorlopig te delicaat.
Ik besliste om niet naar Frank te gaan die avond, de drang onderdrukkend. Niet te wild, nam ik me voor.
Ik slaagde erin om me te concentreren op de leerstof van de voormiddag die ik half gemist had wegens onoplettendheid.
Er werd op mijn kamerdeur geklopt.
'Frank!'
'Ik kan het niet helpen. Ik moet je spreken.'
Ik kon hem geen tweede stoel aanbieden omdat ik die niet bezat.
'Kom zitten.' Mijn bed was de enige mogelijkheid.
Het leek me logisch dat ik naast hem ging zitten, minder schaars gekleed dan de dag voordien.
'Is dit niet gevaarlijk, naast jou zitten?'
'Geen van ons twee is gevaarlijk. Dan zijn we dat in combinatie ook niet.'
'Ik kom alleen maar praten. Ik zou zo opnieuw... daarom misschien toch 'gevaarlijk'.'
'Gisteren is vandaag niet. Ik kan me inhouden.'
'Het punt is dat ik met een schuldgevoel zit.'
'Waar komt dat vandaan?'
'Ik moet weten of ik je niet geforceerd heb. We gingen ver. Ik heb dit nog nooit gedaan. Het voelde juist maar ging ik niet te ver, te ver voor jou?'
'Ik heb zelf gekozen om op je avances in te gaan. Jij hebt niet alleen seks met mij gehad, ik ook met jou.'
'Je deed me erg schrikken toen je vertelde over dat meisje. Had ik misschien beter gewacht? Want twijfel je nog aan jezelf? Heb ik je beïnvloed?'
'Ik zou gisterenavond met je op dezelfde manier willen overdoen. Soms gebeuren er dingen. Lea is per ongeluk op mijn weg gekomen. Ik ga het geen vergissing noemen dat is te gemakkelijk. Intussen besef ik dat het niet gewerkt zou hebben met haar.
'Het hoefde dus niet langer te wachten wat we deden.'
'We gaan gewoon verder. Je hebt me gisteren tot vriend van een ander niveau gebombardeerd. Dat is niet niks.'
'Je bleef zo lang onbereikbaar. En toen bleek je een vriendin te hebben. Gelukkig voor mij kwam daar snel een einde aan. De schrik sloeg me om het hart omdat ik dacht dat je misschien toch hetero zou zijn of nog altijd aan jezelf twijfelde. Ik besefte dat ik het voortouw moest nemen.'
Frank ging met zijn handen onder mijn hemd. Zijn frisse handen rustten op mijn warme rug. Ik trok Frank naar me toe en legde mijn hoofd op zijn schouder.
'Dat heb je goed gedaan. Je bent een andere Frank dan de oude. Vroeger op school vond ik je een slap figuur. Ik had met je te doen. Ik kon je onmogelijk aantrekkelijk vinden. Zelf word ik als een vlotte jongen beschouwd. Dat is heel comfortabel, maar ik ben dat vaak niet vanbinnen.'
We werden stil en bleven een tijd dicht tegen elkaar zitten.
'Ik voel me nogal moe. Ik wil mijn bed opzoeken.' zei Frank tenslotte.
We spraken af om woensdag opnieuw samen te gaan lopen.
Veel gedachten dwaalden door mijn hoofd toen ik in bed lag. Ik viel op jongens. Daar was ik al jaren van overtuigd. Lea kwam zowaar uit de lucht vallen. Ze had me ingepalmd. Ik had zelfs geen wrang gevoel overgehouden aan de omgang met haar. De breuk kwam abrupt. Lea had zich niet netjes gedragen. De relatie zou tot niets geleid hebben. Ik hield er geen grote kater aan over.
Er laaide een vuur op tussen Frank en mezelf.
Welke weg zou het op gaan? Ik kon niet aan komende woensdag denken zonder dat ik... Het was een heftige ervaring geweest. Zou ik Frank als vaste vriend willen? Ik voelde me veilig bij hem omdat ik hem reeds lang 'kende'. Kende ik hem goed? Het was aangenaam praten met hem bij een spelletje dammen. Ik had vage ideeën over mijn toekomst. In dat mistige plan was de voorbije avond een bliksemflits waarvan de donder nog altijd nagalmde.
Zou Frank niet te saai zijn? Zou hij af en toe een stap in de wereld zetten of zou hij een nerd zijn die alle tijd binnenskamers doorbracht?
Dat mocht ik niet denken.
Was hij de jongen die bij me paste?
Wanneer ik met hem praatte, dan bestonden er geen grenzen meer.
Dan werd ik een open boek.
We hadden de sleutel van de deur die toegang gaf tot elkaar.
We gingen opnieuw joggen op woensdag. Het leek voor mij vanzelfsprekend dat er na het lopen nog iets extra zou volgen. Ik accepteerde licht teleurgesteld dat Frank de boot afhield en verkoos om te gaan slapen. Ik moest het stellen met een zoen.
Ik constateerde bij mezelf een sterk verlangen toen ik de volgende maandag voor de spiegel stond. Ik schoor voor het eerst mijn okselhaar en vloekte toen ik een druppel bloed zag verschijnen. Ik kreeg een stijve toen ik mijn schaamhaar wat bijknipte en bekeek mezelf in de spiegel. Ook probeerde ik parfum tussen mijn benen; een beetje dom want het prikte even erg als op mijn vers geschoren oksels.
De woensdagavond, onze vaste dag, belde ik bij Frank aan.
Marc opende de voordeur. Hij was de portier van dienst omdat zijn kamer zich op het gelijkvloers bevond. Tegenwoordig opende Frank meestal omdat die op vinkenslag zat.
'Ik heb hem deze week nog niet gezien.' wist de student te vertellen.
Ik klopte op Frank's deur. Er kwam geen antwoord.
Wat gefrustreerd verliet ik het studentenhuis, mijn verwachtingen gefnuikt. Zou Frank onze afspraak vergeten zijn? Maar Marc had hem de voorbije dagen ook niet gezien. Misschien bleef hij ziek thuis.
Ik had mijn neiging om te feesten onderdrukt, deels om dit jaar mijn studieresultaten niet te ondermijnen, deels omdat ik het uitgangsleven de laatste tijd verving door een wekelijks en minder vermoeiend bezoek aan Frank.
In ieder geval wilde ik de rest van de avond niet invullen met studeren. Ik ging die fuif waar veel volk verwacht werd, meepikken.
Ik passeerde eerst langs Steven. Die had de fuif op zijn agenda staan, wist ik. Omdat het te vroeg was om te vertrekken, dronk ik eerst nog wat bij Steven.
Een beetje verwacht trof ik Lea op het feestje.
Ze leek close met een voor mij onbekende jongen, misschien haar nieuwe vriend. 'Ze kan me niet deren.' nam ik me voor al hield ik haar vanop afstand in het oog.
Ik wilde los gaan en de dansvloer afdweilen.
Af en toe werd discomuziek onderbroken door een paar trage nummers.
'Nog een keer een trage met mij?'
Lea stond plots voor me.
Ik kon geen bezwaar hebben.
'Hoe gaat het met je?'
Ze danste wiegend, dicht tegen me aan. Ondanks de enkele harde woorden die er gevallen waren, voelde ik geen rancune.
'Even goede vrienden.' was een volwassen houding.
Ik voelde Lea's handen onder mijn hemd op m'n blote rug glijden. Ik liet haar zonder weerstand te bieden begaan. Haar zachte handen op mijn rug waren niet onaangenaam.
Omdat ik me schuldig voelde tolereerde ik meer.
Daarna ging het aantal decibels terug omhoog voor een nieuwe portie disco.
Lea verdween van de dansvloer, mij een beetje verdwaasd achter latend.Ik heb haar bitse gedrag van bij de breuk nooit kunnen plaatsen maar het dansen betekenden een mooi afscheid.
Ik mat me aan een onbekende jongen om originele bewegingen te maken.
Enkele nummers verder was het tijd voor een nieuwe pint aan de toog.
'Je danst goed.' merkte de jongeman die me ongemerkt gevolgd was op.
'Ach ja, ik leef me gewoon uit.'
'Ik heb er dorst van gekregen. Deze is van mij.'
Ik sloeg de traktatie niet af. Dat mag niet, het is onbeleefd.
De poging tot gesprek lukte moeilijk. De jongen moest tegen mijn oor roepen om zich verstaanbaar te maken.
'Zullen we naar buiten gaan om beter te kunnen praten?'
Ik vond het een goed idee.
De jongen stelde zich voor als Alex en studeerde Germaanse talen.
'Ik zag je met een meisje. Is ze je vriendin?'
'Zou je kunnen denken. Het is eerder een vriendin geweest.'
'De manier waarop jullie dansten deed wat anders vermoeden. Ik zou jaloers kunnen geweest zijn.'
'Je hoeft niet jaloers te zijn. Het zal nooit iets worden tussen ons.'
'Ik bedoel dat ik jaloers zou kunnen zijn op haar.'
'Hoe bedoel je?'
'Drink je pint eens leeg.'
Alex dronk zelf in een grote teug zijn glas leeg en ik ging ook 'at fundum.' We zetten onze glazen op het muurtje.
Alex ging voor mij staan.
Omdat ik mijn hemd niet fatsoenlijk in m'n broek had gestoken na de trage, maakte ik het Alex gemakkelijk.
Ik liet ook Alex handen over mijn rug glijden zonder te protesteren.
'Dit bedoel ik. Vind je het in orde dat ik dit doe?'
'Je handen zijn al daar. Kan ik nog wat zeggen?'
'Je zou nee kunnen zeggen en je doet het niet.'
'Er zijn onaangenamere dingen.'
'Dus ik mag aan je voelen?'
Ik had niet gemerkt dat Alex mijn broek geopend had. Ik had wat te veel gedronken en dat maakte me minder alert.
Ik schrok toen Alex' hand zich plots toegang naar binnen verschafte.
'Hé wat doe je?"
De hand verdween even snel als ze kwam.
'Eens voelen of het waar is wat ik denk. Leuk dat jij ook homo bent.'
'Je had toestemming moeten vragen.'
'Met of zonder toestemming weet ik nu dat je een harde hebt. Of ga je toch ontkennen?'
'Ik kan het niet meer ontkennen. Heb jij er een?'
'Ik zeg met overtuiging ja. Je mag het gerust controleren.'
'Nee dank je. Ik geloof je zo ook. Hoe kom je erbij dat ik homo zou zijn?'
Alex lachte luidop. 'De manier waarop je verleidelijk rond me danste.'
'Je mag niet denken dat ik je aan het verleiden was.'
'Je ging behoorlijk los. Dat mag. Ik vind dat niet erg. Dan is het gemakkelijker iemand te vinden zoals jij.'
Ik stond er ontnuchterd en stil bij.
'Gaan we terug dansen?'
'Weinig zin meer.'
'Nog eentje drinken.'
'Ik heb er al eentje te veel op.'
'Naar huis dus? Welke kant moet je op?'
'Het station, aan de andere kant van de sporen.'
'Dan kan ik een eind met je mee.'
We vertrokken samen, betrekkelijk vroeg om een studentenfuif te verlaten.
'De volgende moet ik naar links. Rijd je met me mee? Het is vlakbij.'
Ik antwoordde niet. Ik voelde de geladenheid van ons zwijgen.
'Hier moet ik linksaf.'
Zonder beslist te hebben, nam ik met Alex de bocht van negentig graden.