Geluksvogels, deel 4.
Na het eten ga ik op bed liggen. Ik wil de tekst zo ver mogelijk lezen. Het is een dik pak, wel 50 pagina’s. Dat wordt stevig leren. Gelukkig heb ik een goed geheugen.
Het verhaal blijkt te gaan over twee jongens, maar dat wisten we al. Ze heten Marko en Johan.
Het speelt zich af in een ondergrondse grot, een soort hol, dat koud stoffig en donker is en niet echt in de bewoonde wereld. Het speelt zich af in de herfst.
Marko, een rugzak op, hippe kleren en een modieus kapsel, staat bij de ingang van de grot.
Johan, verborgen in de schaduw, ver van Marko, in jeans met een wat viezige versleten trui.
Marko ziet een glimp van Johan. Hij gebruikt de zaklamp van zijn telefoon om iets te zien.
Er ontstaat een gesprek.
Het blijkt dat Johan omdat hij op school veel werd gepest, is weggevlucht. Hij heeft een Tik-Tok-filmpje gemaakt, waarin hij zich er over beklaagt dat hij gepest wordt omdat hij gay is en er niet langer tegen kan. En nadat hij dat filmpje heeft geplaatst is hij verdwenen, uit angst voor de consequenties, naar deze grot die hij ooit bij toeval had ontdekt.
Marko is een heel populaire jongen op school. Johan een jongen die altijd wordt gepest. Op school hadden ze weinig contact. Overigens deed Marko nooit mee aan het pesten van Johan. Maar hij heeft ook nooit iets gedaan om er een eind aan te maken.
Marko wil veel van Johan weten en Johan vertelt er eerlijk over. Als Marko weggaat belooft hij terug te komen. Dat doet hij en hij heeft wat kleren en wat eten voor Johan bij zich. Marko blijft terugkomen en langzaam beginnen beide jongens steeds meer voor elkaar te voelen. Marko ontdekt dat hij kennelijk ook homo is. Hij is in ieder geval duidelijk verliefd op Johan.
Op een gegeven moment vertelt hij dat aan Johan. Johan geeft toe dat hij ook gevoelens voor hem heeft. Dan zoenen ze elkaar.
Als ik dat gelezen heb stop ik. Ik moet in dit stuk Lucas gaan zoenen! Maar dat kan toch niet? Ik wil het niet. Of wil ik het misschien wel? Of is dit nu juist mijn kans?
Ik lees verder. De relatie wordt steeds heftiger. En er wordt nog meer gezoend. Marko blijkt uiteindelijk niet te weten wat hij er mee moet doen. Johan wil de grot niet uit, tenzij Marko en hij openlijk in de buitenwereld gaan vertellen dat zij van elkaar houden. Marko kan dat niet. In de laatste scene pakt Marko een kussen en verstikt Johan met dat kussen. En dan stopt het stuk.
Ik moet even bijkomen na het lezen van het stuk. Niet alleen dat we verliefd op elkaar worden, maar ik wordt ook nog eens aan het eind vermoord. Ik begrijp overigens wel dat eind, het is heel heftig en dat is een goede start voor een discussie op de scholen waar we dit stuk ook gaan spelen. En het is tevens een verwijzing naar de toch regelmatige situaties van zelfmoord omdat je zo gepest wordt omdat je homo bent dat je geen andere uitweg meer ziet.
Als ik bij ben gekomen van alle schrik bel ik Lucas.
“Hé, Luc, heb jij de tekst al gelezen?” vraag ik.
“Nou, neen, ik heb wel gezien dat de tekst er is. Wat vindt jij er van, Andrea?”
“Nou, lees de tekst eerst maar eens, dan kunnen we er daarna over praten.”
“Ik ga het over 10 minuten doen, moet even nog wat huiswerk afmaken. Daarna bel ik je wel terug.“
Ik lig al in bed als Lucas mij terugbelt.
“Woow, wij moeten zoenen, wat vindt jij daar van?”
“Ik weet het niet, ben wel blij dat het met jou is en niet met een vreemde jongen.”
“Je weet nu van mij dat ik gay ben, is dat voor jou geen probleem?”
“Nou, neen, hoogstens een voordeel: jij hebt ervaring”, probeer ik me er met een grapje af te maken. Eigenlijk weet ik niet wat ik er van moet denken, aan de ene kant zie ik het niet zitten, aan de andere kant wil ik eigenlijk niets liever!
We spreken af dat we deze week zullen beginnen de tekst uit ons hoofd te leren. Het gaat om veel tekst en de regisseur heeft ons er drie weken voor gegeven. We leren eerst los van elkaar en als we alle twee een pagina of 20 kennen beginnen we ook samen de tekst door te nemen.
Maar eerst willen we de hele tekst samen doornemen, alleen voorlezen, om de sfeer een beetje te pakken te krijgen.
Dat doen we twee dagen later. Het is een fijn stuk, waarin we samen voortdurend aan het woord zijn, met overigens best wel pauzes erin omdat we ergens over nadenken. Dat staat ook al keurig in de tekst. Als we het hele stuk voorlezen zijn we zo 1,5 uur kwijt.
We maken vaste afspraken om samen te oefenen, elke keer een stuk erbij. En elke week ook samen alles dat we tot nu toe uit ons hoofd hebben geleerd. Dat gaan we doen op dagen dat er ook later repetities zullen zijn: de zaterdagen als ik niet voetbal, de zondagen dat ik voetbal.
Het gaat best goed, dat uit ons hoofd leren. Het stuk spreekt me enorm aan, het lijkt me heel leuk dat op scholen te gaan spelen en er daarna een discussie over te hebben.
Tussen Lucas en mij verandert er voor zover ik dat zelf kan merken niets: we hebben het wel over het zoenen, maar stellen het steeds uit. Voordeel is dat we elkaar heel veel zien, nog meer als eerst. En daar heb ik helemaal geen probleem mee. En dat benauwt me dan weer. Moet ik er dan echt van uit gaan dat ik toch gay ben en gewoon verliefd ben op Lucas, waarvan ik nu weet dat hij gay is?
Voor mezelf vind ik dat ik iets moet met mijn gevoelens. Ik schrijf wel vaker nummers en dat doe ik nu weer. Ik schrijf eerst een tekst over een hopeloze verliefdheid, waaruit niet blijkt wie op wie verliefd is. Alleen maar dat het een verliefdheid is waarvan degene die verliefd is niet weet wat hij er mee moet doen. Als ik de tekst geschreven heb en hem helemaal doorlees hoor ik de melodie die er bij hoort al helemaal in mijn hoofd. Ik noteer ook de melodie bij de tekst. Dat doe ik achter mijn keyboard met een koptelefoon op, zodat alleen ik hem hoor. Thuis speel ik heel vaak zo, om niemand met mijn muziek te storen.
Als ik het stuk 3 keer heb gespeeld en nog het nodige heb aangepast ben ik tevreden. Ik wil het de band geven, misschien vinden ze het iets om ook te spelen.
Lucas en ik hebben de band nog niets verteld. Maar we hebben afgesproken dat voordat de repetities gaan beginnen we het vertellen, omdat we dan vaker van huis zijn. Zo lang wij samen repeteren zijn we gewoon thuis en bij elkaar, dat is op zich redelijk normaal.
Op een volgende repetitie vertellen we het de twee andere bandleden.
“Corine en Sverre, Lucas en ik willen jullie iets vertellen.” Ik zie Corine opveren. “Vertel”, zegt ze.
“Wij hebben zoals jullie weten twee maanden geleden meegedaan aan een casting voor een toneelstuk. Er werden twee jongens gezocht die samen een toneelstuk op moeten voeren wat op scholen gespeeld zal worden. We zijn begonnen met een filmpje op te sturen. Ze zochten twee jongens van 17 jaar die samen het hele stuk moeten doen. Er zijn geen andere spelers. We hebben besloten samen het filmpje te maken omdat we elkaar goed kennen en alle twee op toneel zitten. We zijn door alle fasen gekomen: van 500 naar 25, van 25 naar 5 en daarna bleven wij over.
We hebben nu ruim 3 weken de tekst en zijn bezig die uit ons hoofd te leren. Binnenkort gaan we echt repeteren. Dan gaat de regisseur bekijken hoe we het doen en daarna kan hij gaan plannen.
Voor uitvoeringen zullen we naar scholen moeten en dat zal soms onder schooltijd zijn. Onze regisseur zal dat met de school gaan bespreken.”
“Mag ik weten waar het toneelstuik over gaat?” vraagt Corine.
Ik kijk Lucas aan.
“Ja”, reageert Lucas, “Het gaat dus over 2 jongens maar dat was al duidelijk. De ene jongen is gay en wordt daar op school om gepest. Hij kan er niet meer tegen en maakt een Tik-Tok-filmpje dat hij plaatst. Meteen daarna verdwijnt hij omdat hij bang is voor de consequenties. Hij verstopt zich in een soort ondergrondse grot. Daar vindt de andere jongen hem. Dat is een populaire jongen in de klas. Ze komen aan de praat en die andere jongen komt terug, brengt kleren en eten en doordat ze elkaar regelmatig zien en met elkaar praten wordt hij verliefd op de andere jongen. En de andere jongen op hem. Dat spreken ze uit. Maar hij weet er geen raad mee. Aan het eind van het toneelstuk smoort hij dan de andere jongen met een kussen. Dat is het einde van het toneelstuk en daarna moet een discussie ontstaan.”
Ik kijk naar Sverre en Corine. Sverre reageert eerst:
“Dat is een heftig stuk. En wie van jullie speelt nu wie?”
Ik antwoord: “Lucas is Marko, de populaire jongen in de klas. Ik zelf speel Johan, de jongen die gepest is en die zich verstopt.”
“Hoe ver zijn jullie al?” vraagt Corine.
“We kennen nu het hele stuk alle twee goed uit ons hoofd. Volgend weekeind gaan we beginnen met repeteren met de regisseur. Dat doen we in een zaal niet ver hier vandaan. We repeteren elke week, op zaterdag als ik niet hoef te voetballen, op zondag als ik wel moet voetballen. Dus dat worden waarschijnlijk veel zondagen repeteren!”
“Hoe vinden jullie eigenlijk het onderwerp? Hoe vindt jij dat, Lucas, jij bent gay. En hoe vindt jij dat, Andrea?” Een vraag van Corine.
“Wij hebben alle twee de tekst van het stuk pas gekregen toen wij als laatsten over waren bij de casting. Toen ik de tekst gelezen had, moest ik wel even slikken. Maar ik vind het een heel goed stuk. En ik vind dat er een heel goed doel achter zit. Weet je, ik word ook wel een heel klein beetje gepest op school. Jij weet dat Corine. Dat is vooral omdat sommige klasgenoten jaloers op zijn op mij. Dat is natuurlijk niet zo heftig als wanneer je gepest wordt omdat je bijvoorbeeld een lichamelijke afwijking hebt of wanneer ze al dan niet terecht denken dat je homo bent. Ik vind het dus een onderwerp dat bij mij past. En Lucas is mijn vriend, waar ik heel veel mee deel. Nu ook dus dat toneelstuk!”
Mijn reactie veroorzaakt een stilte.
Lucas doorbreekt die.
“Hoe kijken jullie er tegenaan dat wij samen dit stuk spelen?”
“Ik denk dat jullie dat hartstikke goed kunnen samen.” reageert Sverre.
“Ik vind dat het stuk wel bij jullie past. Alleen dat kussen aan het eind, dat zou ik er niet in hebben geschreven.” Corine reageert ook.
“Hoe zo kussen aan het eind?” reageert Lucas.
“Nou, jij gaat dan Andrea met een kussen smoren, heeft Andrea net verteld.”
“O, bedoel je dat?” reageert Lucas opgelucht.
Ik besluit open spel te spelen.
“Maar er wordt wel gekust in het toneelstuk, hoor, wat dat betreft heb je gelijk, Corine.”
Ik kijk Lucas aan, die gelukkig instemt met zijn ogen.
“O”, reageert Corine. “En hoe vindt jij dat, Andrea?”
“Ik kus liever met Lucas dan met een wildvreemde jongen” is de reactie die ik indertijd ook aan Lucas heb gegeven. Dat van die ervaring laat ik maar weg.
“Ach, jullie passen wel bij elkaar” reageert Corine.
“Hoe bedoel je dat?” vraag ik Corine, terwijl ik voel dat ik bloos.
Lucas kijkt eerst naar mij, dan naar Corine. Ik zie dat hij ook rood wordt.
“Niets bijzonders, hoor,” reageert Corine, “Maar toen je het verhaal vertelde vermoedde ik al dat er gezoend zou moeten gaan worden en dacht ik al bij mijzelf: dat kunnen ze wel.”
Ik kijk de groep rond. Ik zie dat niemand meer iets wil zeggen, tot mijn geruststelling.
Want ik heb nog iets anders.
“Ik heb voor het eerst zelf een lied geschreven.” reageer ik.
“Hoe bedoel je, zelf geschreven?” vraagt Sverre.
“Nou, ik heb eerst een tekst geschreven en daarna een melodie er bij. Ik ben helemaal geïnspireerd door het toneelstuk dat we gaan spelen. Maar dat blijkt niet uit het lied, dat is gewoon een lied. Dat laatste, die melodie, ging heel makkelijk: hij zat toen de tekst klaar was, meteen in mijn hoofd. Ik heb hem bij mij. Ik wil weten of jullie het zien zitten dat nummer te gaan oefenen en te gaan spelen.”
Ik deel de muziek met de tekst erbij uit. Als iedereen hem heeft ga ik achter het keyboard staan en begin te spelen en te zingen. Als ik klaar ben kijk ik iedereen verwachtingsvol aan. Het blijft stil.
“Ik ben er stil van”, reageert Corine, “Ik vind het zo goed, zo herkenbaar, zo mooi, ik wil dat wel gaan spelen. Wat vinden jullie, Sverre en Luc?”
“Ik heb meteen al een drumpartij in mijn hoofd”, zegt Sverre. “Wat mij betreft: doen!”
“Ik wist niet dat jij dat kon, Andrea, een lied schrijven met muziek er bij.” zegt Corine.
“Ik ook niet, tot ik het een jaar geleden eens probeerde. Maar toen was ik niet tevreden. Nu ben ik wel tevreden, daarom geef ik het jullie nu. Dus mag ik concluderen dat jullie het wel willen spelen?”
“Ja, doen”, reageert Corine.
“Sure”, reageert Sverre.
“Of course”, reageert Lucas in stijl.
“Ok, dat gaan we dan doen. Ik ga het nog een keer spelen, als jullie dan aansluiten als je kunt kunnen we zien hoe het gaat worden.”
Ik begin te spelen en Sverre sluit meteen aan met een pittig ritme. Dan zie ik Lucas en Corine hun gitaar pakken en ook zij gaan meespelen. Aan het eind gaat het op een manier die er op begint te lijken. Na de laatste akkoorden kijk ik tevreden rond. Ik zie aan de reacties van de anderen dat zij het leuk vinden.
“Nog een keer”, stel ik voor. Sverre tikt af en we starten. Nog beter als de vorige keer.
Ik zie Corine en Lucas wat noteren.
“De laatste keer nu.” En na afloop valt het heel stil.
“De tekst is zo uit het leven gegrepen, gewoon eng.” zegt Corine.
“Dan je wel, Corine, ik ben blij dat ik een lied heb geschreven dat kennelijk pakt.”
We besluiten de nummers van Maneskin nog een keer te spelen. Ze zitten er echt heel goed in. Als we ze allemaal nog eens twee maal gespeeld hebben vraagt Sverre of we mijn nummer nog eens willen spelen.
“Heeft het lied eigenlijk een naam?” vraagt Corine.
“Zeker, de laatste twee woorden van het lied: ‘Love impossible’ is de titel.” reageer ik.
“Past helemaal bij jou!” reageert Corine.
“Hoe bedoel je dat?” vraag ik terwijl ik weer rood kleur.
“Precies zoals ik zeg”, reageert Corine, “zowel het lied als de titel horen helemaal bij jou.”
Ik begrijp niet wat Corine bedoelt, maar ik laat het er maar bij. Ik vraag er wel naar als ik met haar naar huis fiets na afloop.
“Volgens mij hebben we voor vandaag genoeg geoefend”, probeer ik de aandacht af te leiden. “Wanneer zullen we opnieuw repeteren?”
“Volgende week lijkt mij voldoende, over een aantal weken is het schoolfeest, maar die nummers zitten er wel voldoende in. Gewoon nog een paar keer alles doornemen en dat nog een paar keer doen, dan wordt het een succes op het schoolfeest.” reageert Sverre.
“Vind ik een heel goed idee. Volgende week zelfde dag, zelfde tijd?” zegt Lucas.
Iedereen is het er mee eens. We ruimen alles op, zeggen elkaar gedag en gaan naar huis.
Ik fiets zoals altijd met Corine terug. Ik vraag onderweg wat ze nu precies bedoelde met haar laatste opmerking dat zowel het lied als de titel helemaal bij mij horen.
“Volgens mij begrijp jij dat wel, Andrea. Denk er maar eens over na. Ik vind het overigens een schitterend lied. Helemaal jouw lied. Dat is nu wat ik bedoel. Nadenken, Andrea, nadenken!”
Op de hoek van de straat die Corine moet hebben groeten we elkaar. Diep in gedachten fiets ik verder. Zou Corine mij door hebben? Zou zij vermoeden dat ik stiekem verliefd ben op Lucas? Ben ik dat eigenlijk wel? Wil ik dat eigenlijk wel? Al mijn twijfels komen weer boven.
Thuis ga ik snel naar mijn kamer om vragen te voorkomen. Eerst even nadenken. Als mama roept om te eten heb ik besloten wat ik moet doen. Ik laat gewoon alles over mij heenkomen. Ik zie wel wat er gebeurt. Zeker als Lucas en ik moeten gaan zoenen. Ik zie het wel.