Lucas. (Deel 1)
Een nieuwe mail in mijn mailbox. Eindelijk heeft Leo de uren van de repetities doorgestuurd, niets te laat denk ik dan. Van 10 tot 12 privézangles en na de middag dansles met de rest van het ensemble. Zal wel leuk zijn, het wordt de eerste dansles van dit stuk. Niets te vroeg, aangezien we al in premiere gaan over 2 maanden… Mijn rol, een niet te onderschatten rol, is de rol van de prins. Op zijn lijf geschreven, klonk het toen het duidelijk werd dat ik die rol zou moeten spelen. Jakkes. Alsof je op je twintigste bestempeld wil worden als droomprins. Niet dus.
Waarom heb ik besloten om mee te doen aan dit stuk? Een musical, oké dat is leuk. De hoofdrol, couldn’t care less. Samenspelen met mijn beste vriendin Lio, niet echt belangrijk, aangezien ik haar al dagelijks zie. Waarom dan wel? Natuurlijk, omwille van die hete, knappe, aantrekkelijke, geile, sensuele kerel uit het ensemble. Typisch.
Eerlijk gezegd, de auditie heb ik alleen meegedaan omdat Lio het me vroeg, musical is haar passie. De hare, niet de mijne. En ik was echt van plan buiten te lopen toen er mij werd gevraagd om een scene te spelen. Want ten eerste had ik geen zin om te spelen, ik had de avond ervoor veel te veel cuba libre’s op, dus mijn hoofd stond op ontploffen. Ten tweede, omdat het script echt slecht en onder mijn niveau was. Dus stond ik recht, in mijn hoofd repeterend met welke dramatisch theatrale zin ik het af zou stappen, en toen zag ik hem. Bummer. Waarom keek ik niets de andere kant op. Omdat mijn oerinstinct, dat volledig op seks gericht is, me zei dat deze jongen voor mij geschapen was. Effe balen voor mij, aangezien ik met dat domme script in mijn handen stond en er ongeveer 70 mensen op me stonden te kijken.
Blijkbaar heb ik toen een briljante acteerscene neergezet. Leuk langs de ene kant, aangezien ik nu de bevestiging had dat ik nog altijd een onfeilbaar acteur was. Minder leuk, omdat ik nu die rottige hoofdrol in de wacht had gesleept. Shit dus. Op dat moment hoopte ik dus ook alleen maar dat die hete kerel er ook bij zou zijn. En blijkbaar stonden de liefdesgoden die dag aan mijn kant, want inderdaad, hij verliet de studio waar iedereen zijn resultaat kreeg, met een big smile. Voor hij de gebouwen verliet gooide hij zijn naamkaartje nog de vuilnisbak in. De deuren waren nog niet dichtgevallen of ik gooide alle vuilnis als een bezetene op de grond. Bingo. Een wit kaartje waar in blauwe stift Tibe Somers op stond.
Thuisgekomen heb ik hem direct gefacebooked. Blijkbaar hadden we 12 gemeenschappelijke vrienden. 12? En die hete god is nooit in mijn buurt geweest? Beter laat dan nooit dacht ik toen. Ik heb hem wel geen request gestuurd. Stel je voor. Dat zou pas marginaal zijn geweest.
Anyway, vandaag zat de mail in mijn mailbox waarin de repetitie-uren in stonden. En vandaag zie ik hem dus hopelijk terug. Tibe. Twijfels over de vraag of hij homo zou zijn heb ik totaal niet. De moment dat ik hem zag wist ik dat al. Daarenboven dat 10 van onze 12 gemeenschappelijke facebookvrienden allemaal homo’s zijn… Meer heb ik niet nodig.
Ik neem de sleutels van de auto en vertrek. Onderweg luister ik Britney. Wat anders? Na 10 minuutjes ben ik, blijkbaar niet als eerste, aangezien er meerdere auto’s op de parking van de repetitiezalen staan. Ik graai mijn tas van de passagierszetel en loop zo nonchalant mogelijk richting het gebouw. Als iemand me ooit zou vragen wat ik toen voelde, die zou ik vanalles voorliegen denk ik. Ik vond het walgelijk van mezelf, maar ik was nerveus. Waarom? ‘Om Tibe’ zou het meest melige antwoord zijn natuurlijk. Maar dat is het dus ook.
Ik trek de deur van het gebouw open, Britney’s laatste nieuwe lied nog mee neuriënd, en ineens kijk ik in twee prachtige blauwe ogen en begint het overal spontaan te tintelen. Tibe. Natuurlijk. Zijn perfecte rode lippen bewegen, maar wat er echt uitkomt blijft me vaag. Ik meen iets te verstaan zoals “Daar is onze droomprins eindelijk.”.
(einde deel 1)